Σόρρυ, από υπερβάλλοντα ζήλο, ξαναφεύγω
6 Likes
Άσε μας ρε πιτσιρίκο!
1 Like
Το έχουμε καταλάβει πως στο forum γενικά εκεί θέλουμε να καταλήξουμε , αλλά μπορείτε να πατάτε το reply στο post που απαντάτε παρακαλώ να μη παθαίνουμε εγκεφαλικά προσπαθώντας να καταλάβουμε τη ροή? 
2 Likes
Για μένα τα σβήνει… Αλλά ΟΚ αυτό είναι θέμα του καθενός, το δέχομαι.
3 Likes
A Love Of Shared Disasters by Crippled Black Phoenix , released 12 December 2006
σίγουρα??
Το δέχομαι. Ειναι αρκετα προσωπικο αυτο το θέμα. Εγω ταυτίζομαι με την αντιληψη του @apostolisza8 σε αυτό: τα άλμπουμ που ήταν θρησκευτικά/φιλοσοφικα παραμενουν στην κουβέντα.
Πω ρε φίλε, μη με βασανίζεις τώρα, άρα τελικά δεν είχα λάθος, ήταν όντως του 2006; Τώρα είμαι έτσι:
1 Like
4 Likes
Top 5 2007
- Mary and The Boy - Mary and The Boy
- Gazpacho - Night
- The White Stripes - Icky Thump
- Serj Tankian - Elect the Dead
- Socos & The Live Project Band - Kafka
23 Likes
Λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι όλοι θα το ψηφίσουν το 2007 το CBP, οπότε ας πάω με το πλήθος. Επίσης χάρηκα που έβαλα τους Dagda στην πεντάδα μου.
Ο κύβος ερρίφθη. Βγάλε CBP, βάλε Dagda.
2 Likes
Τα 2 πρώτα μονομαχούν, σήμερα κερδίζει αυτό, αύριο ίσως όχι. Όλα τα άλλα σχεδόν βράζουν στο ίδιο καζάνι και κάποια δεν τα αναφέρω καν ούτε σαν honorable γιατί δεν θα τελειώσουμε ποτέ.
1) Ryan Bingham - Mescalito
Έχει δει κανείς τη σειρά Yellowstone? Ο Walker που ρίχνει και τις πενιές του, είναι ο Ryan Bingham.
Φοβερός μουσικός και συνθέτης. Σε παραγωγή Marc Ford (ex-Black Crowes), παραδίδει ένα φανταστικό άλμπουμ. Folk, southern rock, country, μεξικάνικη μουσική, heartland rock, συνδυάζονται αρμονικά και προκύπτει ένα φανταστικό solo ντεμπούτο (είχε και προηγούμενη μπάντα με την οποία δεν έχω ασχοληθεί) που πιο πολύ φέρνει σε southern balladry παρά σε οτιδήποτε άλλο. Οι συνθέσεις είναι απλά πανέμορφες. Κάθε φορά που ακούω τον δίσκο, ενθουσιάζομαι όπως την πρώτη φορά. Hard Times, Southside of Heaven, Ever Wonder Why, Sunrise, μουσική για να την ερωτευτείς. Είναι λες και ξέρει τι ψάχνω στη μουσική και τικάρει όλα τα κουτάκια σε αυτό το άλμπουμ. Συναισθηματικός, ονειροπόλος, ρομαντικός, απλά μαγεύει. Δίσκος κόσμημα.
2) Wilco - Sky Blue Sky
Μεγάλος δίσκος ξανά. Ώρες ώρες θέλει να χωθεί στα top 2 τους, αλλά δεν τολμώ να το πω. Οι εποχές των προηγούμενων αριστουργημάτων πάντως έχουν περάσει, οι Wilco ακολουθούν μόνο βασικές αρχές της μουσικής τους. Pop μελωδίες που με τον χρόνο μεγαλώνουν μέσα σου και τις αναζητάω πιο συχνά. Επίσης μην το ξεχάσω, thank God for the Beatles (White Album/ Abbey Road-era).
Οι Wilco εδώ καταφέρνουν να ηχούν πιο ανθρώπινοι από το προηγούμενο άλμπουμ αλλά και αιθέριοι, έχοντας μάλιστα κάποια μαζεμένα μεν, αλλά πιο αισθητά instrumental passages, με τις κιθάρες κυρίως να προσφέρουν φοβερά μουσικά θέματα και μελωδίες. Impossible Germany, Side with Seeds, Either Way, Hate It Here, Walken. Όλα τους ανυπέρβλητα κομμάτια.
Πολύ πολύ μεγάλος δίσκος και πολύ πολύ αδικημένη μπάντα στα μέρη μας.
3) Levon Helm - Dirt Farmer
Κι εκεί που έχω ολοκληρώσει το '08 και σκέφτομαι πως το '09 θα έχω ψηλά το Electric Dirt, μου σκάει: “Ρε μαλάκα που είναι το Dirt Farmer?”
Ο Levon Helm πάλεψε με τον καρκίνο στον λάρυγγα. Προσωρινά τον νίκησε. Προσάρμοσε τη φωνή του αλλά παρέμεινε χαρακτηριστική. Δε θα μπορούσε αλλιώς άλλωστε. Μια από τις πιο όμορφες, fully southern φωνές που ακούσαμε ποτέ.
Και συνεργάστηκε με κάποιους καταπληκτικούς μουσικούς που τον συνόδευαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Το Dirt Farmer είναι αφιερωμένο στη folk μουσική. Ζώντας στο Woodstock για χρόνια, δε θα μπορούσε να υπάρχει πιο ταιριαστή μουσική. Αν κάποιος από την παλιά φρουρά μπορεί να το κάνει εξάλλου, αυτός είναι ο Levon. Ο Levon είναι american history. Είναι η folk, η country, η bluegrass, τα early blues, το rock ‘n’ roll, είναι η ενσάρκωση της αμερικανικής μουσικής ιστορίας. Κι αυτό το άλμπουμ είναι η θριαμβευτική επιστροφή του. False Hearted Lover Blues, The Mountain, Calvary, A Train Robbery, τα κάνει δικά του και σβήνει όποιον προσπάθησε να τα ερμηνεύσει πριν.
4) Spice and the RJ Band - The Will
Φανταστικός Spice. Ντεμπουτάρα. Δεν έχει τον τρελό όγκο των Beggars, ούτε τον τοίχο ήχου αυτών, είναι γενικά πιο uptempo και έχει φοβερά, δυναμικά riff και catchy μελωδίες (όπως στο See Ya). Και πολύ όμορφα solo, εστιασμένα στη μελωδία κυρίως. Aν και οι αναφορές στα 70s είναι εμφανείς, το heavy rock του ακούγεται κάπως πιο σύγχρονο (πχ στο Parallel, στο Hold On ή το αισιόδοξο I’ll Be Alright) και τίγκα συναισθηματικό όπως στο υπεραγαπημένο μου, Don’t Tell Me (σε πόσες στιγμές να με έχει συντροφέψει?), το As We Lie, το Like A Rose, με ένα έντονο αίσθημα μελαγχολίας αλλά και οργής, με την φωνή του σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Απίστευτα αδικημένο άλμπουμ, όλο “hits”.
Στην περιοδεία αυτού είχε έρθει Αθήνα? Συναυλιάρα.
5) JJ Grey & Mofro - Country Ghetto
Η μπαντάρα συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Southern soul, blues, funk, rock, gospel music, στα χνάρια του Lochloosa που προηγήθηκε. Όποιο άλμπουμ σχεδόν κι αν διαλέξει κάποιος για αγαπημένο, δεν θα πω κουβέντα. Έτσι κ με το Ghetto, σου δίνουν μια καλή δόση του μουσικού τους μίγματος, με την φωνάρα του JJ να λάμπει. Πολλές φορές τα σύνορα αυτών των μουσικών ειδών που ασχολούνται δεν είναι διακριτά και αυτοί συχνά ακροβατούν στο όριο όλων αυτών, δίνοντας σου την αίσθηση πως απλά ακούς southern black music. Απίθανη μπάντα.
6) Son Volt - The Search
Αναρωτιέμαι αν είμαι φανμπόης και δεν το ήξερα. Μάλλον είμαι.
Ό,τι προσπαθούν σε αυτό το άλμπουμ τους βγαίνει. Ορθά το άλμπουμ ονομάζεται The Search γιατί η μπάντα εξερευνεί μουσικά μονοπάτια που δεν το έκανε στο παρελθόν. Βέβαια κάποιοι λέγανε “δεν θυμίζει τα παλιά”. Παλιά όμως τους κατηγορούσαν για επανάληψη. Τέλος πάντων.
Πάντα alternative country o κορμός αλλά και heartland rock (χοροπηδάω στο The Picture με πνευστά και τα πάντα όλα), και alternative pop/ rock. Πάλι παίρνω λίγο REM feeling αλλά μάλλον καλό είναι αυτό. Συνεχίζουν να με αγγίζουν βαθιά, στο Underground Dream πχ, με συγκινούν, με λίγο διαφορετικό τρόπο αλλά το κάνουν. Παρόμοια τα συναισθήματα που μου γεννούν. Δισκάρα.
Εννοείται ακούμε το διπλό άλμπουμ, με όλα τα ηχογραφημένα sessions.
7) Robben Ford - Truth
Από τα πιο όμορφα και καλύτερα άλμπουμ του Ford. Πέρα από τα typically great blues τραγούδια του (great για Ford σημαίνει άπιαστα για άλλους), γράφει μερικές πανέμορφες συνθέσεις. One Man’s Ceiling is Another Man’s Floor (Σουζανάραααα), Riley B. King, River of Soul, Peace On My Mind… Φανταστικά τραγούδια.
Όλα με έναν τόνο tasty licks και delicate phrases όπως μόνο αυτός ήξερε.
Στο μεταξύ, για πρώτη φορά, σε κάποια πιο jazz/ “pop” τραγούδια, λαμβάνω ένα σχεδόν Steely Dan vibe. Κι αυτό είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ compliment.
Το έχω ξαναπεί πως είναι θεός?
8) Bruce Springsteen - Magic
Για μένα, όσο κι αν μου αρέσει το Rising, αυτός είναι ο δίσκος των 00ς που πρέπει κάποιος να ακούσει από το αφεντικό. Το Radio Nowhere είναι το καλύτερο single του εδώ κ άπειρα χρόνια (έπαιξε πολύ και στο ράδιο), φοβερό riff, πιασάρικο όσο τίποτα. Livin’ in the Future και I’ll Work for your Love και ταξιδεύω στις εποχές του The River όπου μεσουρανούσε, με pop κομματάρες που έγραφε για πλάκα. Έχει μαζί κ τους E-Street Band. Tο ότι λείπουν από το εξώφυλλο δεν λέει και πολλά, δεν κρύβεται, όταν παίξει το άλμπουμ τους ακούς, αγέρωχους, αλάνθαστους, ζωντανούς όσο τότε. Και είναι και grower, μου αρέσει περισσότερο απ’ όσο μου άρεσε όταν κυκλοφόρησε. Κάποιες φορές νιώθω πως δεν μπορώ να αποδώσω την αγάπη μου για κάποια άλμπουμ. Αλλά είναι υπέροχο όταν κάποιος αγαπημένος σου μουσικός βγάζει κάτι τόσο καλό.
9) Matt Schofield - Ear To The Ground
2o στούντιο άλμπουμ του αγαπημένου μου blues κιθαρίστα των 00s (3ο συνολικά, είχε κι ένα live). To ντεμπούτο ήταν φοβερό εκτελεστικά, είχε και καλές συνθέσεις αλλά εδώ βελτιώνεται αισθητά σε αυτό το κομμάτι. Εκεί που συχνά οι blues μουσικοί, χρησιμοποιούν τις συνθέσεις ως δικαιολογία για να σολάρουν, κάποιοι γράφουν oλοκληρωμένα τραγούδια. Σαν το εναρκτήριο Pack it Up, το μελωδικό ομώνυμο, το απίστευτα groovy, Room at the Back (με όλη την μπάντα να ενθουσιάζει με την απόδοσή της) ή την feelgood διασκευάρα στο When it All Comes Down του BB King. Φυσικά, όταν σολάρει ο Schofield, λιώνουν τα τσιμέντα. Με εμφανή την επιρροή του Robben Ford, δίνει έναν jazzy τόνο στα solos του αλλά έχει πολλές άλλες επιρροές που, σε κάτι bends, φτάνουν πίσω μέχρι τον τεράστιο Albert King. Φανταστικό 2ο άλμπουμ και το ξεπέρασε λίγο μετά. 2-3 φορές.
10) Robert Plant/ Alison Krauss - Raising Sand
Φανταστικό άλμπουμ. Ελάχιστα rock (ΕΠΟΣ Nothin’), Zeps αναφορά μόνο σε απειροελάχιστα σημεία λόγω φωνής μόνο. Πραγματικά πανέμορφο, μέσα στην ποιότητα, που τώρα το ξανασκέφτηκα και με εκνευρίζει.
- Αντωνάρα άκουσες το άλμπουμ του Plant με την Krauss, πωπω, απίστευτο, americana, δισκάρα, το’ να τ’ άλλο, τι βιολάρα, πωπω κάτι κιθάρες, δεν ξέρω γω τι.
- Ναι ρε μλκα, και γιατί πρέπει να γράφει Plant πάνω για να εκτιμήσεις τέτοιου είδους μουσική?
Συγχύστηκα. Τέλος πάντων, Plant είσαι ο θεός, άσε τα rock και παίζε μόνο τέτοια. Με την Alison ή χωρίς, το έχεις. Αγγελική μουσική που ίπταται αρκετά για να μην πατάει στο έδαφος αλλά αρκετά κοντά σε αυτό για να μοιάζει γήινη. Αριστούργημα.
Όλα τα honorable ποιότητα top-10.
The Gaslight Anthem - Sink or Swim
Αλμπουμάρα!
Έχει πλάκα να διαβάζεις σχόλια οπαδών στο διαδίκτυο γι’ αυτή τη μπάντα.
“Με βοήθησαν”
“Βρήκα κάτι να πιαστώ όταν έπεφτα”
“Μου έδωσαν κουράγιο να συνεχίσω”
Ευτυχώς δεν μου χρειάστηκε ποτέ να τους χρειαστώ σαν ψυχολογική βοήθεια. Όμως αντιλαμβάνομαι απόλυτα πως τα μελωδικά και φουλ στην ενέργεια punk anthems των Gaslight Anthem συντονίζονται με την καρδιά του ακροατή, πως τον ωθούν να τραγουδήσει, να ξεσπάσει, πως τον χτυπάνε συμπονετικά στην πλάτη.
Κι έχει η μουσική τους μια συνεχώς παρούσα heartland επίστρωση που δίνει πολλούς πολλούς πόντους.
Jason Isbell - Sirens Of The Ditch
Με ανησύχησε όταν άκουσα την αρχή του ντεμπούτου. Μου φάνηκε χλιαρό κάπως. Από το Try και μετά όμως μου κλίκαρε και δε με άφησε ποτέ.
Ο νεαρός ταλαντούχος μουσικός έγινε εδώ ο ώριμος συνθέτης του σήμερα. Δεν είμαι σίγουρος πως έπιασε στο Sirens επίπεδα τραγουδοποιίας που είχε πιάσει με τους Drive-By Truckers, ούτε της μετέπειτα πορείας του αλλά η ποιότητα δεν κρύβεται. Και έχει το ταλέντο να περιγράφει καταστάσεις που ακόμα κι αν δεν έχεις βιώσει, τις νιώθεις σαν δικές σου.
Fu Manchu - We Must Obey
Εδώ μπαίνουν πάλι στον ίσιο δρόμο τα παιδιά, αν υποθέσουμε πως βγήκαν ποτέ από αυτόν. Αισθητά πιο heavy από τα δύο προηγούμενα από άποψη παραγωγής, παραμένει uptempo σε μεγάλο βαθμό, κρατόντας στην επιφάνεια τις punk/ hardcore καταβολές τους, είναι λίγο πιο μελωδικό από τις πρώτες τους δουλειές αλλά κάτι riff σαν το αργό στο Let Me Out, ή το Sensei Vs. Sensei συνεχίζουν να διαλύουν το σύμπαν. Και το drumming του Scott Reeder είναι εξαιρετικό.
Δισκάρα. We will obey.
Marc Ford - Weary And Wired
Ευτυχώς o Marc Ford δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια μετά την 2η αποχώρησή του από τους Black Crowes και κυκλοφορεί ένα hard/ blues rock κατά βάση δίσκο με το τρίο του χωρίς να περιορίζεται να προσθέσει κάποιες πινελιές όπου χρειάζεται στο στούντιο (πλήκτρα, πνευστά, backing vocals). Δεν ακούμε κάτι που δεν είχε προσπαθήσει με τις προηγούμενες μπάντες του αλλά ο Marc είναι ο τύπος μουσικού που πρώτα απ’ όλα βάζει το feeling και ειδικά στα solos αυτό βγάζει μάτι. Αισθάνεται άνετα στα ηχητικά όρια που κινείται και τον βοηθά να ακουστεί απελευθερωμένος. Stones-ικά riff εναλλάσσονται με βρώμικα blues, μπαλάντες, funky τραγούδια με killer grooves (Greazy Chicken, το φανταστικό Medicine Time), mid tempo rockers φόρος τιμής στον Neil Young και τους Crazy Horse. Φοβερός δίσκος με την κιθάρα του να λάμπει, όπως αναμενόταν, καθόλη την διάρκεια.
Saxon - The Inner Sanctum
Kι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου μετά το Unleash…, πέραν του Lionheart. Είχα ξεχάσει πόσο κομματάρα είναι το State of Grace. Γερμανοπρεπές, γνώριμο σαν στυλ αλλά υπέροχο, με συγκινεί ακόμα. Πολλά γκάζια ο δίσκος. Need for Speed, Let Me Feel Your Power, ισοπεδωτικό closer, Attila the Hun.
Το Red Star Falling, μπορεί να κριθεί για τους στίχους του ίσως, αλλά όταν ακούγεται ο Biff-αρος να τραγουδά “The beast is slaaaaaaaaain” δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω. Ή στο εισαγωγικό riff του I’ve Got to Rock. Δεν είναι εντυπωσιακό? Είναι όμως χαρακτηριστικό Saxon, μου αρκεί. Όπως και το Going Nowhere Fast,το αγαπημένο μου ίσως στο δίσκο, βρετανίλα και AC/DC. Θέλω να με ανεβάζουν οι Saxon κι εδώ όταν μπαίνει το βασικό riff πετάω (σαν αετός, κλισεδιά, χοχo). Kι αν κάποιος βαριέται τα ίδια και τα ίδια, το Ashes to Ashes έχει ένα μέρος που είναι σχεδόν prog για τα δεδομένα τους, πέρα από τις εξαιρετικές μελωδίες throughout.
Έχουν ειπωθεί χιλιάδες φορές για τους Saxon πως είναι σταθεροί, πως είναι μια από τις αξίες της μουσικής κτλ. που πλέον μοιάζουν γραφικά αλλά είναι και αλήθεια. Από πάντα εκεί και για πάντα εκεί.
The Sheepdogs - Trying To Grow
Ντεμπούτο για μια φοβερή καναδική μπάντα που σχεδόν ποτέ δεν απογοήτευσε. 60-70s rock, αμερικανικό κατά βάση, με μια southern αίσθηση να πλανάται. Όλα τα κάνουν καλά. Απλές και όμορφες συνθέσεις, 3-4 λεπτά, λίγο bluesy, πολύ catchy. Τα riff, τα ρεφρέν, τα solos, όλα to the point, άμεσα, απλά ξέρουν την δύναμη της απλότητας και εφαρμόζουν την συνταγή σε κάθε track. Ιδιαίτερη μνεία στα πλήκτρα της μπάντας, χρωματίζουν κατάλληλα τις συνθέσεις, δίνοντάς τους έναν vintage ήχο (Τonight), χωρίς όμως να εκβιάζουν τίποτα, τόσο όσο πρέπει. Εξαιρετικό ξεκίνημα κι έρχονται και καλύτερα.
Alabama Thunderpussy - Open Fire
Τι γαμάτη μπάντα. Τους είχα σχεδόν ξεχάσει. Κι όμως, με το που μπαίνει το Cleansing, γυρνάνε όλες οι αναμνήσεις πίσω στα φοιτητικά μου χρόνια. Μπάντα πολύ heavy για να την χαρακτηρίσεις rock, αλλά σίγουρα ροκάρουν πολύ. Stoner στοιχεία, πολλά up tempo τραγούδια, ένα heaviness που με παραπέμπει σε μπαντάρες τύπου COC (τι κομματάρα το Open Fire), ίσως όχι τόσο southern σε αυτό το άλμπουμ αλλά αρκετά παρόμοιο στυλ. Kαι μια έντονη αίσθηση πιο κλασικού metal, ειδικά με τις δισολίες που υπάρχουν παντού στον δίσκο. To διαφορετικής αισθητικής εξώφυλλο δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Και φωνάρα ο νέος. Δισκάρα. Κρίμα που δεν συνέχισαν.
Gentlemans Pistols - Gentlemans Pistols
Δίσκος φωτιά! Παλιακό hard rock, με διπλές κιθάρες που σπέρνουν, riff που τιμούν τις 70ς επιρροές τους. Αν ο ήχος ήταν ένα τσακ πιο vintage, θα νόμιζες πως ήταν κάποια obscure μπάντα των 70s. Άλλου uptempo, αλλού bluesy, αλλού και τα δύο (στο κολασμένο The Lady για παράδειγμα) με πολλές δυναμικές στιγμές. Θυμίζουν αρκετά και late 70s hard rock… Mήπως πιάνω και ένα NWOBHM vibe? Από αυτές τις μπάντες όμως που δεν ήταν συνειδητοποιημένα heavy metal αλλά έπαιζαν hard rock ακόμα… λίγο πιο σκληρά? Αυτό.
Radio Moscow - Radio Moscow
Έχω αρχίσει να πιστεύω πως ο κατάλληλος τρόπος ακρόασης Radio Moscow είναι από τα στούντιο άλμπουμ. Στα live ο Parker Griggs, συγκεκριμένα η κιθάρα του, είναι τόσο μπροστά που σου τρυπάει το μυαλό όταν σολάρει. Εδώ φαίνονται καλύτερα η αξία της μπάντας του και της μουσικής του. Ο τύπος ζει σε ένα εκκωφαντικό blues rock σύμπαν (τέλη 60s-αρχές 70s), με ανελέητα grooves και τα wah και τα fuzz pedals να έχουν πάρει φωτιά. Στο άλμπουμ όμως θα ακούσεις και ακουστικές κιθάρες, percussion, οι συνθέσεις είναι δουλεμένες, έχουν πολύ ωραίες ιδέες (το 60s kind of jam στο Frustrating Sound είναι ωραίο, όσα εκατομμύρια φορές κι αν έχει γίνει στο παρελθόν), εκρηκτικά solos, και μου αρέσει που δεν στηρίζονται στα “τεράστια” riff αλλά η lead κιθάρα δημιουργεί τα θέματα που οδηγούν τα κομμάτια. Γενικά μια από τις κορυφαίες blues δουλειές της χρονιάς.
Steve Earle - Washington Square Serenade
Πάλι alternative country ο φίλος μου ο Earle. Και bluegrass (αριστούργημα Oxycontin Blues). Και ηλεκτρονικά drums (Tennessee Blues, Way Down in a Hole).
Κομματάρες Jericho Road, Steve’s Hammer, Red is the Color, City of immigrants… Αστείρευτος πραγματικά. Κάθε άλμπουμ έχει τουλάχιστον 5-6 κομματάρες που με τη μία συντονίζονται με το μέσα μου και κάθε φορά τα απολαμβάνω σαν να τα ακούω πρώτη φορά. Τείνω να πιστέψω πως από όλους τους μουσικούς του συναφιού του, είναι ο πιο σταθερός συνθετικά. Και φυσικά δισκογραφεί πιο γρήγορα κι από την σκιά του οπότε μιλάμε για ΤΟΝ prolific writer.
Ryan Adams - Easy Tiger
Ζόρικος καλλιτέχνης να ακολουθήσεις την πορεία του. Πρέπει να κοντεύει τα 30 άλμπουμ σε 23 χρόνια σόλο καριέρας. Αν δεν τα έφτασε, λογικά αυτό θα γίνει σε κάνα δυό χρόνια. Οπότε έχω ακούσει ένα καλό μέρος των δουλειών του, περίπου τα μισά. Όπως έχει αποδειχθεί ανά τα χρόνια, υπάρχει trademark Ryan Adams sound. Country rock/ alt country/ folk rock. Εκεί κινείται. Ποτέ δεν ξέρεις όμως αν θα υπάρχει αυτός ο ήχος και σε τι αναλογίες σε κάθε νέα κυκλοφορία. Ο τύπος μπορεί να διασκευάσει Taylor Swift, να παίξει heavy metal ή και pure retro country για πλάκα.
Οπότε το Easy Tiger είναι μάλλον μια από τις “εύκολες” κυκλοφορίες του. Γυρνά στα genres που τον ανέδειξαν και προσφέρει ένα σετ από μικρά, σφιχτά κομμάτια, πιασάρικα, μελαγχολικά, υπέροχα. Goodnight Rose, Everybody Knows, The Sun Also Sets, that is vintage Adams sound right there. Πραγματικά όμορφος δίσκος.
Cross Canadian Ragweed - Mission California
Fuck my life. Eπαναλαμβάνομαι αλλά τι να πω? Οι τύποι δεν παρεκκλίνουν στο ελάχιστο από τον ήχο τους. Λίγη alt country (που για μένα δεν αρκεί να τους χαρακτηρίσει μπάντα του ιδιώματος) και πολύ southern/ classic rock. Μπάντα με ελάχιστες αδύνατες στιγμές, πρέπει να ψάξεις για να βρεις ατοπήματα στην πορεία τους. Για πόσα άλμπουμ μπορείς να αρκείσαι σε 2-3 ακόρντα για να συνθέσεις ένα κομμάτι? Για ακόμα ένα σίγουρα…
@jonkyr μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος…
36 Likes
Το discogs λέει 2007 σε όλα τα φόρματς και όλες τις ηπείρους πάντως, επειδή την έχω πατήσει κι εγώ στο παρελθόν, με αυτό πορεύομαι
έδιτ: γαμώ την τσάβασκριτ του φόρουμ, τέλος πάντων να ακούς τον Παντέλο
Ευτυχως. Διοτι ειχε σημανει…
2 Likes
Συμφωνώ ότι Magic > The Rising. Επίσης, σε κανέναν studio δίσκο δεν αναγράφεται η E Street Band στο εξώφυλλο ρε!
3 Likes
8 Likes
Εστω, το λεει στο στικερ. 
1 Like
Το Magic ειναι αρρωστη δισκαρα, τα λεμε σε λιγες ωρες!
2 Likes
Κάτι παίζει πάντως, Gaslight Anthem σε λίστα hopeto δε νομίζω να περίμενε κανείς 
1 Like