Θα τα πανε και καλυτερα.
1 Like
4 Likes
ΝΑΙ ρε Φροστ
3 Likes
Ρε γαμωτο, εγω το “Home” των Gathering το εχω στο μυαλο μου ως του 2007, μαλλον επειδη τοτε ειχαν ερθει κιολας. Πενταδα παντως δεν εμπαινε, λογω ανισοτητας.
Sorry παιδια ειμαι εδω και μερες σε επαγγελματικο ταξιδι και ηταν αδυνατο να ασχοληθώ αυτη την εβδομαδα
1 Like
Ποσταρε οταν μπορεσεις, εκτος συναγωνισμου.
Ώρα έχουμε, όρεξη (και καφεΐνη στο αίμα μας) έχουμε, θα “προτάξω τον λαιμό μου” που λέμε και στο χωριό μου εδώ κι αν ξεχάσω κάτι συμπληρώνω με σχόλια
Special Teams
Χωρίς σκορ
Porcupine Tree - Nil Recurring
Μη θεωρηθεί ότι κλάνω Wilson και Porcupine Tree γενικά επειδή δε βάζω, αυτή τη δεκαετία δεν έχουν δίσκο που δε μου αρέσει, απλά πέφτουν σε πολύ σκληρό ανταγωνισμό. Τέλος πάντων, αφού πω ότι το Anesthetize είναι απ’ τα κομμάτια της χρονιάς, να πω 2 λόγια για αυτό το εξαιρετικό EP: ξεκινάμε με επικό τζαμάρισμα στο ομώνυμο, συνεχίζουμε με μια ανθόλοτζυ “ποπ” στιγμή - ΩΠΑ, στοπ. Τι εννοείς ότι το Sentimental μπήκε αντί του Normal στο LP;! ΑΧαχχαχ τέλος πάντων, αφού το έβγαλε το EP τουλάχιστον τον συγχωρώ, άλλοι θα τα κρατάγανε αυτά να τα κυκλοφορήσουν μετά από 10 χρόνια. Τα 2 μεγάλα κομμάτια είναι τρομερά - αυτό το What Happens Now? ειδικά με τη διαστημική σολάρα στο τέλος είναι αρρώστια
+εξώφυλλο, το οποίo είχα για πολύ καιρό profile pic στο FB τα παλιά τα χρόνια και έτσι κερδίζει την Van Goghική εξωφυλλάρα του All Of A Sudden I Miss Everyone:
Starters
1. Between The Buried And Me - Colors
Το πιο εύκολο #1 μέχρι τώρα και μάλλον για το μέλλον αφού μιλάμε για το άλμπουμ που παραμένει θρονιασμένο 15 χρόνια στο #1 της υποθετικής all-time λίστας μου και δεν λέει να το κουνήσει από ‘κει. Ιστορικά η αξία του πρώτα-πρώτα για τους ίδιους και δεύτερον για το κοινό τους φαίνεται απ’ το ότι αποφάσισαν να βγάλουν sequel πάνω από δεκαετία αργότερα. Ο ήχος του έχει στοιχεία από μπόλικα πράγματα - ακούς μέσα από τζαζομπλούζ, Radiohead, Pumpkins, Theater, Opeth και δεν ξέρω τι άλλο αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι 100% “ο BTBAM ήχος” και όπως είπα και με το “De-Loused”, εδώ που έχουμε φτάσει το να κάνεις κάτι καινούργιο είναι δύσκολο πράγμα. Το bluegrass στο τέλος του Ants of the Sky πάντα θα φέρνει χαμόγελα και οι αρμονίες που το ακολουθούν ανατριχίλες 
2. Burial - Untrue
Για τον ίδιο τον Burial και το στυλ του τα έγραψα ήδη, εδώ έχουμε το άλμπουμ που δίκαια θεωρείται το κορυφαίο του και γενικά μνημείο πέρα και πάνω απ’ το είδος του, όποιο κι αν είναι αυτό. Στον ευρύτερο κόσμο της “ηλεκτρονικής” μουσικής μάλλον είναι ο δίσκος της δεκαετίας, για να μην πω και παραπάνω. Τα κουότς μπαίνουν γιατί μου είναι δύσκολο να χαρακτηρίσω “ηλεκτρονικό” αυτό που ακούω εδώ, μπορεί μεν να έχει φτιαχτεί σαν παζλ σε υπολογιστή αλλά τα κομμάτια είναι τέρμα ανθρώπινα
3. Biffy Clyro - Puzzle
Κάνοντας συνειρμούς, είναι η ώρα των Μπίφφηδων που παίζουν τόσο “εύκολη” όσο και “δύσκολη” μουσική. Το εναρκτήριο κομμάτι με τους περίεργους χρόνους και τη χορωδία της εισαγωγής και τα έγχορδα στη ρεφρενάρα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του τι εννοώ. Οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη με τον δίσκο να ακούγεται άλλοτε ως το καλύτερο “ραδιοφωνικό” ροκ που υπάρχει, άλλοτε in-your-face, άλλοτε μέχρι και στοιχειωτικός, οτιδήποτε τέλος πάντων εκτός από γραμμικός. Πολύ μεγάλα πράγματα, τουλάχιστον όσο μεγάλα έκανε ποτέ μια μεγάλη τριάδα απ’ το Νησί
4. Radiohead - In Rainbows
Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ στο μυαλό μου σαν διπλό δίσκο τον έχω, το 2ο σιντί αν και έχει διάρκεια EP έχει τόση ποιότητα που μου είναι δύσκολο να το δω ως απλό “συμπλήρωμα”. Ίσως έπρεπε να μπει και ακόμα ψηλότερα αλλά τα 3 πρώτα έχουν μεγαλύτερη συναισθηματική αξία. Τέλος πάντων, το In Rainbows κοιτάει στα μάτια ό,τι έχουν βγάλει εκτός του OK Computer, ανετότατα. Για μπόνους σήκωσαν και το μεσαίο δάχτυλο με την όλη “ό,τι έχετε ευχαρίστηση παιδιά" φάση. Πόσο τεράστιοι;
5. Thrice - The Alchemy Index: Vols. I & II - Fire & Water
Όχι ότι χρειαζόταν αλλά τα 2 Αlchemy Index με πρώτο και καλύτερο αυτό εδώ είναι άλλη μια απόδειξη του καλλιτεχνικού μεγαλείου των Thrice. Αυτές οι κυκλοφορίες είναι σαν διπλά EPs, ώστε και πλουραλισμό να έχουμε και να μην κουράζουν οι διάρκειες. Εδώ πρώτα πετάνε το τυράκι με το Fire που κινείται σε γνώριμα μονοπάτια θυμίζοντας τις πιο heavy στιγμές των 2 πρώτων δίσκων φιλτραρισμένες μέσα απ’ το ύφος του Vheissu και κατόπιν παίζουν σε ένα στυλ που αν κάτι θυμίζει σε μένα είναι Coldplay στις αντίστοιχες δυνατές στιγμές τους, αλλά ταυτόχρονα λόγω της χαρακτηριστικής φωνής ακούγεται και τόσο δικό τους. Και αν οι αντιδράσεις τότε ήταν έτσι-κι-έτσι, νομίζω ο χρόνος έχει δικαιώσει τον δίσκο με πολλούς (εμού συμπεριλαμβανόμενου) να τον εκτιμούν πολύ περισσότερο τώρα
+10:
The Dillinger Escape Plan - Ire Works
Ο πρώτος DEP δίσκος που έζησα φουλ στην ώρα του και θυμάμαι η αντίδραση ήταν κάπως… χλιαρή, για να το πω κομψά; Αλλά νομίζω πως η ιστορία τούς δικαίωσε 100% γι’ αυτό το, ας πούμε, πείραμα. Εκεί που περιμένεις ότι θα ακούσεις μια απ’ τα ίδια με το Fix Your Face, φτάνεις σε καταστάσεις τύπου Black Bubblegum και τις glitchίλες του Sick on Sunday. Υπάρχουν πραγματάκια που θυμίζουν το κοντινό παρελθόν για να μην ξεφεύγουμε τελείως, αλλά κατά κύριο λόγο ακούς μια μπάντα που προσπαθεί να πάει μπροστά ή τέλος πάντων αλλού τον ήχο και της και imo το καταφέρνει 100%
A Day To Remember - For Those Who Have Heart
Απ’ τις μπάντες γεννημένες για πολύ mainstream καταστάσεις, ακούγοντας αυτό καταλαβαίνεις γιατί: πρώτα-πρώτα γιατί έχουν λαρύγγι παντός καιρού και δεύτερον γιατί ξέρουν να το εκμεταλλεύονται σωστά, στο στούντιο τουλάχιστον γιατί live αυτές οι γραμμές βγαίνουν πολύ δύσκολα ίδιες. Δε μπορούν πολλοί να ισορροπήσουν με δύο πόδια σε δύο βάρκες (metalcore και pop punk) τόσο επιδέξια αλλά εδώ ο τσαμπουκάς γίνεται ευαισθησία και τούμπαλιν και ακούγεται όλο τόσο εύκολο. Ακόμα και τα εξτραδάκια είναι εξαιρετικά, με διασκευάρα σε Kelly Clarkson:
(τέλειο thumbnail 
)
Machine Head - The Blackening
Αν και το “Through The Ashes…” είδα ότι είχε μεγάλη απήχηση εδώ μέσα, το Βlackening είχε προκαλέσει πραγματικό πανικό, λες και είχε σκάσει σαν κεραυνός εν αιθρία. Δεν το περιμένανε, στο πειρατικό ήταν ο Rob o Flynn κλπ. κλπ. Είχα λιώσει με air guitar στο Aesthetics of Hate και τα αρπέτζα του Now I Lay Thee Down στο μπάσο στη Β’ Λυκείου, τι να λέμε τώρα, ΜΕΤΑΛ ΡΕ ΝΙΑΜΟΥ!
Rush - Snakes & Arrows
Κάτι διάβασα για “καλύτερη μπάντα που έβγαλε ο Καναδάς”, ευτυχώς έβαλες και το “μάλλον” @apostolisza8 και σώθηκες από τους απόστολους (αχαχούχα) της Αγίας Τριάδας 
Στην πραγματικότητα πέρα από την οικογενειακή τραγωδία του Neil δεν έλειψαν και ποτέ οι Rush αλλά για μένα ξεχωρίζει με σχετική ευκολία (“σχετική” μόνο και μόνο επειδή υπάρχει το Counterparts) αυτό εδώ ανάμεσα σε ό,τι έβγαλαν μετά το Grace Under Pressure. Οπότε δεν θα το πω comeback αλλά επιβεβαίωση του ότι υπήρξαν μπάντα που μπαίνει δίπλα στους ΠΟΛΥ μεγάλους ως ισάξιο μέγεθος, βγάζοντας αυτή τη δισκάρα με κλεισμένα τα 30+ απ’ το ντεμπούτο. Αν το καλοσκεφτούμε, πόσοι έχουν καταφέρει κάτι αντίστοιχο;
Every Time I Die - The Big Dirty
Ο πιο southern δίσκος της παρέας του Buffalo ήταν και ο πιο διασκεδαστικός. Η σχεδόν παιχνιδιάρικη διάθεση φαίνεται ακόμα και στα ονόματα των κομματιών και μερικά απ’ τα καλύτερα deep cuts τους βρίσκονται εδώ. Ρε είναι δυνατόν να μην παίξατε ποτέ το Gentleman’s Sport;! Γελάνε και τα τσιμέντα
Crippled Black Phoenix - A Love of Shared Disasters
Η μόνη αδυναμία αυτού του δίσκου είναι ότι οι πιο post στιγμές (που σε μένα φέρνουν στο μυαλό και drone) σαν το Whistler που πιάνουν και πολύ χώρο στον δίσκο ακούγονται κάπως παράταιρες ανάμεσα στα πιο “ευθέα” κομμάτια. Κατά τ’ άλλα ξεχειλίζει η ποιότητα και εδώ. Επιφυλάσσομαι αλλά πιστεύω ότι το ’09 θα τους έχω ακόμα πιο ψηλά
Planet X - Quantum
Ο δίσκος που προτιμώ περισσότερο απ’ την τρελοπαρέα του Sherinian ο οποίος με τον υπερπαίκτη Donati κεντάει. Με Holdsworth άσσο στο μανίκι έχουμε και γλυκό. Το Alien Hip Hop (που αν θυμάμαι καλά έχει παίξει σε πολλές μορφές και εκδόσεις μέχρι να φτάσει σ’ αυτήν εδώ) με τα εξωγήινα οστινάτα για τα δεδομένα μιας μουσικής σαν την fusion πιθανότατα είναι ό,τι πιο πιασάρικο υπάρχει
A Wilhelm Scream - Career Suicide
Ανεβαίνουν (κι άλλο!) τα bpm και οι απαιτήσεις. Σα ν’ ανταλλάξαμε λίιιιγο μελωδία με τεχνική και ταχύτητες αλλά ακόμα κι έτσι αυτό που ακούμε παραμένει εντυπωσιακό. Ο νέος μπασίστας σπέρνει, μεγάλος παίκτης
Dark Tranquillity - Fiction
Όλο πάει να πεθάνει το σουηδικό melo-death και όλο κάποιος βρίσκεται να το κρατήσει ψηλά, έτσι κάνει και αυτό το άλμπουμ που ίσως τελικά είναι και το αγαπημένο μου απ’ αυτούς. Ο Stanne είναι η σταθερή εγγύηση αλλά αυτό που ανεβάζει το αποτέλεσμα imo σε σχέση με την προηγούμενη τριπλέτα είναι οι ενορχηστρώσεις με τα πλήκτρα π.χ. στη μέση του Icipher πριν τη σολάρα
Linkin Park - Minutes To Midnight
Δε θυμάμαι να έχω ξενερώσει τόσο πολύ με δίσκο όταν κυκλοφόρησε όσο με το MTM. Με τον καιρό και ειδικά το πόσο πέρασαν και δεν ακούμπησαν οι δίσκοι που έβγαλαν έκτοτε, με κέρδισε. Ακόμα κι έτσι, πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν θα μπορούσε να ήταν πραγματικά κορυφαίο το αποτέλεσμα και όχι απλά πολύ καλό, αν αναλάμβανε 100% τα ηνία ο Shinoda αφήνοντας στην άκρη τον Rubin. Αν βγάλουμε έξω τα καρα-fillers Hands Held High και Valentine’s Day ό,τι μένει είναι από καλό μέχρι σούπερ και τέλος πάντων όταν έχεις κάνει τέτοιο πάταγο με το Meteora και βγάζεις δίσκο με τέτοια τελική τριάδα, καλλιτεχνικά στο δίνω ρε φίλε, έστω και με κάποια χρόνια καθυστέρηση
31 Likes
Μετριοτητα κι αυτο! Δεν επιασε αρκετο σκοταδι.
Οχι μαν, δεν χρειαζεται φορμα, μπορεις να γλιτωσεις απο τωρα.
2007
Dark Tranquillity-“Fiction”
Primordial-“To the Nameless Dead”
Nightwish-“Dark Passion Play”
Symphony X-“Paradise Lost”
Universe217-“Universe217”
33 Likes
2007 seems easy
We’re gonna rise today (or this year actually)
4 Likes
2007
Honourable mentions: 65daysofstatic, A Place To Bury Strangers, Beardfish, Behemoth, Big Business, Bon Iver, Dale Cooper Quartet & the Dictaphones, The Dillinger Escape Plan, Dodheimsgard, Einsturzende Neubauten, Explosions In The Sky, LCD Soundsystem, Minsk, Oceansize, The Pax Cecilia, Poison The Well, Primordial, QOTSA, Robert Plant & Alison Krauss, Sleepytime Gorilla Museum, Tinariwen, WITTR
Παραλίγο λίστα: Crippled Black Phoenix, Neurosis, Ulver
TOP 15
15. Burial - Untrue
Εντελώς φασαίος. Παρόλα αυτά, ακόμα και σήμερα, πιστεύω πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα soundtrack για την νυχτερινή μητρόπολη.
14. Witchcraft - The Alchemist
Πιθανόν και η καλύτερη στιγμή των Witchcraft; Σίγουρα, η πιο καλά ισορροπημένη. Ένα μικρό έπος.
13. Machine Head - The Blackening
Τώρα το παίζω ιστορία και το βάζω στην θέση 13, τότε κανόνιζα ταξιδάκι στην Γλασκώβη για πάρτη τους. Ένα μεγάλο άλμπουμ που ήταν για όλους μας κλασικό, ήδη από την μέρα που κυκλοφόρησε.
12. Mayhem - Ordo Ad Chao
Με διαφορά το πιο αδικημένο και το πιο ενδιαφέρον Mayhem άλμπουμ γι αυτόν τον αιώνα. Σίγουρα το πιο αγνά χαοτικό.
11. The Ocean - Precambrian
Καλώς τους! Ένα από τα σπουδαιότερα metal γκρουπ των τριών τελευταίων δεκαετιών παραδίδει το πρώτο συγκλονιστικό του έργο και το post-metal αποκτάει ένα νέο σούπερ-ήρωα.
10. Manes - How The World Came To An End
Τα είπαμε και το 2003. Σπουδαίοι και ακατανόητο το παράδοξο μίσος που έχουν δεχτεί. Μαύρη νορβηγική ατμόσφαιρα και γαλλόφωνο hip-hop; Πάρτε τα λεφτά μου.
09. Virgin Black - Requiem: Mezzo Forte
Εδώ ξεκινάει η μεγάλη τριλογία των Virgin Black, ένα μεγαλειώδες έργο που πρέπει να βιωθεί στην ολότητα του. Αυτό εδώ ίσως είναι και το καλύτερο των τριών.
08. Eddie Vedder - Into The Wild OST
Οι ιδανικοί ήχοι, οι ιδανικοί στίχοι, η ιδανική φωνή για την ιδανική ταινία. Ο Vedder εδώ γράφει μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια του, με το “No Ceiling” να αποτελεί το πιο ανυπέρβλητο rock τραγούδι 1.5 λεπτού ever.
07. Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet
Ίσως κι ο αγαπημένος μου PT δίσκος, τέλειος σε κάθε του δευτερόλεπτο.
06. Bruce Sprinsteen - Magic
Αυτός είναι ο δίσκος που με έκανε να αγαπήσω τον Springsteen, έχει λοιπόν μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου αλλά και στις αναμνήσεις μου. Η νοσταλγία είναι συναίσθημα που δεν γουστάρω να του παραδίνομαι, αν το κάνω όμως, μου αρέσει να το κάνω κάτω από τους ηχους του Magic.
TOP 5
05. Grails - Burning Off Impurities
Τώρα αυτό είναι που εγώ εννοώ ως καλό, κινηματογραφικό rock! Οι πινελιές της Ανατολής συνεπαίρνουν ενώ οι Grails δημιουργούν ένα γοητευτικά μυσταγωγικό υπέρ-άλμπουμ.
04. Pain Of Salvation - Scarsick
Καλά, εννοείται πως γελάω που πολλοί θεώρησαν το Scarsick μέτριο! Ένα άλμπουμ που παρουσιάζει μια απολύτως λογική μουσική εξέλιξη για τους PoS, περιέχει μερικές σπουδαίες κομματάρες και το “Idiocracy”, ένα τραγούδι που, για κάποιο λόγο, το φινάλε του μου φαίνεται ως μια από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές αυτής της μπάντας.
Ι can see and what I see around me makes me paralysed
03. Radiohead - In Rainbows
Μια μαγική και μεγαλειώδης δισκάρα, αρκετά στρωτή και προσβάσιμη για Radiohead, θα έλεγα και με αρκετά rock διαθέσεις επίσης. Δέκα συνθετικά κι εκτελεστικά κομψοτεχνήματα κι αφήστε τους haters - σε σένα μιλάω @antonis86antoniadis !- να σκούζουν!
02. Deathspell Omega - Fas Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum
Θα μας τα πουν και οι πιο ειδικοί. Εγώ θα συμπληρώσω πως αυτό το άλμπουμ ήταν ένα πραγματικό σοκ κι όχι μόνο για την ατμόσφαιρα του: επειδή δίνω μεγάλη προσοχή στην ροή και στο πως διαλέγει κάποιος να αφηγείται με την μουσική του, εδώ οι Deathspell Omega παραδίδουν ένα έργο σχεδόν επαναστατικό, όσον αφορά την τέχνη του. Η ακραία μουσική εδώ αλλάζει σελίδα, με έναν δίσκο που δεν ξέρω αν έχει ξεπεραστεί έκτοτε, σε αυτό το ύφος.
1. Oxbow - The Narcotic Story
Μάλλον ο καλύτερος, σίγουρα ο πιο προσβάσιμος δίσκος των Oxbow, είναι ένας θρίαμβος για το noise rock. Τα punk blues των Oxbow είναι γεμάτα αναθυμιάσεις, πολύχρωμα συναισθήματα, απρόβλεπτες ενορχηστρώσεις και παραισθήσεις. Όπως ακριβώς το ταξίδι του χαρακτήρα με το όνομα Frank Johnson που, βουλιάζοντας, μας παίρνει μαζί του. Δεν περιμένω να πείσω κανέναν τώρα για το πόσο μπαντάρα ήταν - κι είναι ακόμα - οι Oxbow. Μιλάμε για ένα από τα καλύτερα πράγματα που έχουν συμβεί στο πειραματικό rock. Κι από τα πιο αληθινά!
Best Cover: Ulver
34 Likes
Κανείς 
.
Btw, για όποιον δεν ξέρει την “οικογενειακή τραγωδία” στην οποία αναφέρεται ο @Leviathan, αμέσως μετά την περιοδεία του Test For Echo, το 1997, η μοναχοκόρη του Peart σκοτώθηκε σε τροχαίο στον Καναδά (λίγο ειρωνικό μου ακούγεται, εκεί δεν πρέπει να γίνονται και πολλά θανατηφόρα) στα 19-20 της. Μετά από λιγότερο από έναν χρόνο, πέθανε και η γυναίκα του από τον καημό της. Τότε ο Peart τα παράτησε όλα και γύρισε όλη την ήπειρο με μια μηχανή (έχει βγάλει και σχετικά βιβλία). Το 2000 ξαναπαντρεύτηκε και το 2001 ένιωσε έτοιμος να επιστρέψει. Βγάλανε τρεις ακόμα δίσκους, τον έναν καλύτερο από τον άλλο, και ένα EP το 2004. Οι Rush σταμάτησαν το 2015 πιο πολύ λόγω (φυσικής) αδυναμίας και απροθυμίας του Peart να περιοδεύσει. Δυστυχώς λίγο αργότερα διαγνώστηκε με γλοιοβλάστωμα, που είναι μια μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο με πολύ άσχημη πρόγνωση. Άντεξε τριάμιση χρόνια, που είναι πάρα πολύ για αυτή την πουτανοαρρώστια (προσδόκιμο ζωής λίγο πάνω από έτος)… Το 2009 έκανε και παιδάκι με τη νέα σύζυγο. Οι γονείς του ζούσαν και οι δύο όταν πέθανε (ο πατέρας του πέθανε πρόπερσι), είχαν μάλιστα οικογενειακή επιχείρηση (φάρμα) στην οποία δούλεψε κι ο Neil πριν ακολουθήσει το πάθος του. Μαζί με τον Bonham, ίσως ο κορυφαίος rock drummer. Και οι Rush το κορυφαίο τρίο, κι ας λέει ένας φίλος μου ότι “θα έπρεπε να απαγορευτεί στον Geddy Lee να τραγουδάει ακόμα και μέσα στο ίδιο του το μπάνιο” 
22 Likes
Φτάσαμε στο 2007, από ταινίες ξεχωρίζει το Sweeney Todd, το Rec και το 23, ενώ από σειρές μου άρεσαν τα Tudors και Californication.
Από επιτραπέζια βγήκαν τα πασίγνωστα Pandemic και Agricola που όμως δεν είναι πολύ στα γούστα μου και γι’ αυτό λείπουν από τη συλλογή μου.
Video games δεν έχει γιατί βγήκε το The burning crusade και καταλαβαίνεις…
Πάμε στη λίστα τώρα που πάλι σαράντα έφτασε.
1) Serj Tankian - Elect The Dead
Από την αρχή ως το τέλος ο δίσκος είναι υπέροχος. Διαφορετικός από SOAD χωρίς όμως να σε αφήνει να τους ξεχάσεις. Η προσωπική πορεία του Serj, με καλύτερη την πρώτη του δουλειά, τον καθιέρωσε στα μάτια μου ως τον κορυφαίο καλλιτέχνη της γενιάς μου. Οι μουσικές του εδώ με πιάνουν πολύ έντονα συναισθηματικά αλλά και αισθητικά. Φοβερός στίχος, εκπληκτικές ερμηνείες, υπέροχα μέρη στο πιάνο. Ο δίσκος έβγαλε και το καλύτερο βίντεο κλιπ που έχω δει, το Empty Walls. Ανεπανάληπτο άλμπουμ και ανεπανάληπτο live στη Μαλακάσα έναν Αύγουστο τρία χρόνια μετά.
2) Machine Head - The Blackening
Ένα τεράστιο Metal άλμπουμ. Ένας από τους πιο πορωτικους δίσκους της νέας εποχής στη σκληρή μουσική που επαναπροσδιόρισε την ταυτότητα της μπάντας με χαρακτήρα pure fucking metal. Τρομερά ριφ που σου επιτίθενται ακατάπαυστα με σύμμαχο την θεόρατη γεμάτη όγκο παραγωγή, το τρομερό ντραμινγκ από πίσω και τον οργισμένο Flynn που πετάει ότι έχει και δεν έχει μέσα του πάνω σε ένα μικρόφωνο. Το live του 2015 στο βοτανικό, που ακούσαμε σχεδόν όλο το δίσκο μάλιστα, είναι μέσα στα πιο καταιγιστικά που έχω βρεθεί.
3) Primordial - To The Nameless Dead
Επικό, βαθύ, σκοτεινό, με δυνατό στίχο και μεγάλες ερμηνείες που μεγαλώνουν ακόμα περισσότερο όταν τον βλέπεις live. Ένα τεράστιο βήμα από τους Ιρλανδούς με ένα δίσκο που προκαλεί ρίγη σε κάθε κομμάτι του. Δεν υπάρχει στιγμή που να σε αφήνει αδιάφορο αυτός ο θρίαμβος.
Sing, sing, sing to the slaves, sing to the slaves that Rome burns… Σηκώνεσαι σφίγγοντας την αριστερή γροθιά και δεν προσπαθείς καν να εμποδίσεις το δάκρυ γιατί επιτρέπεται, να μην πω επιβάλλεται…
4) Dark Tranquillity - Fiction
Αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος τους. Χωρίς ίσως και μπορεί. Ο δίσκος έχει κομματαρες που συνδυάζουν το πολύ ξύλο με πιασαρικες κολλητικες μελωδίες όσο λίγοι στο είδος. Δέκα κομμάτια με τα έξι να είναι χιταρες και τα υπόλοιπα τέσσερα είμαι σίγουρος ότι θα ήταν χιταρες στους περισσότερους δίσκους του χώρου. Εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ πολύ ωραία για όσους γουστάραμε το μελωδικό death, ακόμα περισσότερο για εμάς που μας άρεσε κι ο εκσυγχρονισμός του με τις κολλητικες μελωδίες και τα μοντέρνα μπλιμπλικια.
5) Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet
Σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά όχι μεγάλης σημασίας, το πιο είναι το καλύτερο τους ανάμεσα σε αυτό και το In Absentia. Σίγουρα πάντως αυτό το έχω ακούσει περισσότερο από όλα τα PT. Πολύ ωραίος ήχος με πολλές επιρροές από τις μεταλοπαρέες του Steven, φοβερή ανάπτυξη των συνθέσεών, πιο σκουρόχρωμη αισθητική και το καλύτερο ρυθμικό υπόβαθρο που μας έχουν δώσει ποτέ.
6) Neal Morse - Sola Scriptura
Για μένα είναι ξεκάθαρα ο καλύτερος προσωπικός δίσκος του. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το Sola Scriptura, έχει μια παραγωγή που το κάνει πιο δυνατό χαιδεύοντας εδώ κι εκεί ακόμα και πιο metal ακούσματα, πολύ ωραίο artwork, συμπαγείς κιθάρες με φοβερά σόλο, έναν Portnoy να δίνει ρέστα στο άλμπουμ συμβάλοντας με τα παιξίματα του τα μέγιστα στη διάθεση και τη χροιά των κομματιών. Ο Neal έχει γράψει τέσσερα (?) έπη με υπέροχη ανάπτυξη, ιδέες, μελωδίες και τρομερές κλιμακώσεις εντάσσοντας σε αυτά πολλά φαινομενικά ετερόκλητα στοιχεία που όμως τα δένει αρμονικά μεταξύ τους. Θα ακούσεις από φλαμένγκο και jazz, 70’s rock και blues, pop μέχρι και progressive metal. Αν πρέπει να εξηγήσεις τι είναι γενικά η progressive μουσική χωρίς δεύτερη προσδιοριστική επιλογή μπορείς να βάλεις το δίσκο αυτό και να αφήσεις να κάνει τη δουλειά χωρίς άγχος.
7) Alter Bridge - Blackbird
Ξεκίνησε από πολύ χαμηλότερα στη λίστα μου αλλά με κάθε ακρόαση ανέβαινε και λίγο πιο ψηλά. Οι Alter bridge μπήκαν πολύ πρόσφατα στα ηχεία μου, με ευθύνη ενός φίλου που εκτιμάω πολύ το γούστο του και με έπεισε να τους δώσω χρόνο. Ξεκινώντας από το pawns and kings κατάλαβα ότι τελικά πρέπει να τους πιάσω από την αρχή. Δεν έχω εκτιμήσει όλους τους δίσκους το ίδιο και ακόμα δεν έχω σφραγίσει την άποψή μου για τις περισσότερες δουλειές τους όμως το συγκεκριμένο το έχω ευχαριστηθεί όσο πολύ λίγα άλμπουμ αυτή τη περίοδο.
8) Avenged Sevenfold - Avenged Sevenfold
Εδώ οι A7x καθιερώνονται ως μια μπάντα που έχει ξεφύγει από τα όρια της μουσικής που αρχικά υπηρετούσε και πλέον η μουσική υπηρετεί το δικό της καλλιτεχνικό όραμα χωρίς να περιορίζεται από άτυπες και τυπικές φόρμες που περιμένουμε να ακολουθήσουν. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονα και χωρίς τους στοιχειώδεις συμβιβασμούς στο καινούργιο τους άλμπουμ, αλλά θα τα πούμε και γι’ αυτό όταν έρθει η ώρα. Η τετράδα Afterlife, scream, dear god και a little piece of heaven θα έλεγα ότι δειγματιζει καλύτερα το κλίμα και το σκεπτικό αυτού του δίσκου, ταυτόχρονα βέβαια το τέταρτο από αυτά είναι και το καλύτερο του.
9) Volbeat - Rock The Rebel/Metal The Devil
Μου αρέσει πολύ η μουσική πρόταση των Volbeat, διασκεδάζω, χορεύω και εκτονώνομαι. Εχουν έναν πολύ συμπαγή ήχο που συνδυάζει ιδανικά το rock με το punk των 90’s Green Day, τους Metallica και country βλαχοαμερικανιά. Τραγούδια σαν το mr and mrs Ness, Radio girl και sad man’s tongue κουνάνε με ευκολία και το πιο δύσκολο μουντρούχο. Είναι χρήσιμο και ωραίο να έχεις τέτοιες μουσικες στη ζωή σου, πόσο μάλλον όταν σκοράρουν πολύ ψηλά στο songwriting με χαρακτηριστικές και πολύ καλές κιθάρες.
10) Coheed And Cambria - IV, Volume Two
Άλλος ένας πάρα πολύ ωραίος δίσκος από τους coheed and cambria, πιο κανονικό progressive αν και πετάγονται πολλά υπέροχα pop στοιχεία που θυμίζουν ακόμα και Michael Jackson!! Έχει και την πιο πανκίζουσα πλευρά του που όμως δεν γίνεται ποτέ κυρίαρχη. Το mother superior είναι πολύ μεγάλο κομμάτι. Τα πέντε μέρη του ολοκληρωμένου τέλους που κλείνουν το δίσκο είναι ανάμεσα στα prog rock δημιουργήματα της δεκαετίας που αξίζει να έχεις ακούσει.
11) Amorphis - Silent Waters
Συνεχίζουν να κινούνται στα πολύ ψηλά επίπεδα που έστησε ο προηγούμενος δίσκος. Λίγο πιο σκοτεινό, κρατόντας αυτό το folk χαρακτήρα που είχε και το Eclipse με κάποιες progressive πινελιές και την δυική ατμόσφαιρα που του χαρίζει ο συνδυασμός των brutal και καθαρών φωνητικών του Joutsen. Ο δίσκος ξεκινάει και νομίζεις ότι μπήκαν οι Opeth αλλά τελικά η πρόταση των Amorphis είναι μοναδική, πολύπλευρη και πολυσύνθετη.
12) Witchcraft - The Alchemist
Χωρίς σημαντικές αποκλίσεις στον ήχο από το προηγούμενο άλμπουμ και παρά το ότι δεν είναι στα ίδια, είναι σε παρόμοια επίπεδα συνθέσεων καθιερώνοντας τους Witchcraft στα ακούσματά μου και ταυτόχρονα στην ελίτ της σουηδικής vintage 70’s rock early doom σκηνής, μέχρι τον επόμενο δίσκο που θα κυριαρχήσουν πια σε ολόκληρη τη ροκ σκηνή.
13) Rush - Snakes And Arrows
Ε έτσι είναι να είσαι υπερμπαντάρα, βγάζεις τον 18ο (!!!) δίσκο σου, σχεδόν 35 χρόνια μετά τον πρώτο και είναι μια δισκάρα που βρίσκεται στα 10-15 καλύτερα της χρονιάς κρατώντας την ταυτότητά σου αλλά μέσα σε πιο σύγχρονο πλαίσιο με καινούργιο πιο σαφή ήχο. Μόνο αυτοί, μόνο.
14) Riverside - Rapid Eye Movement
Με εξαίρεση τον πρώτο δίσκο, που δεν τον έχω ακούσει, θεωρώ αυτόν τον πιο αδύναμό τους, και πάλι είναι 14ο στη χρονιά του. Πολύ ωραία μπάντα, πολύ, πολύ, πολύ συναίσθημα, αγαπημένη φωνή, μελωδίες, ήχος, ατμόσφαιρα.
15) Nightingale - White Darkness
Απόλυτα ταιριαστό όνομα για αυτή τη δικάρα προοδευτικού σκληρού ροκ. Κομματάρες που πηγαινουν πολύ πιο πάνω από τον προηγούμενο, πιο progressive, πιο σύνθετο, με πολύ καλύτερες ερμηνείες στις φωνές, αλλά και καθαρές γραμμές που το κάνουν ταυτόχρονα απόλυτα προσβάσιμο. Ο καλύτερος τους και ταυτόχρονα ο καλύτερος του Swano τη δεκαετία αυτή.
16) Circus Maximus - Isolate
Μέσα στους progressive metal δίσκους των 00’s που θα πρότεινα χωρίς δισταγμό. Απίστευτες συνθέσεις, το Mouth of madness είναι από άλλο πλανήτη (και το Zero και το εναρκτήριο darkened mind και τα δύο τελευταία childhood και sacrifice…), υψηλή τεχνική αλλά με ουσιαστικά παιξίματα, φοβερές ερμηνείες από τον Eriksen και υπέροχα πλήκτρα σε όλο το άλμπουμ που μαζί του δίνουν μια πολύ μελωδική διάσταση.
17) Black Bonzo - Sound Of Apocalypse
Ποιοτικά, εδώ μιλάμε για ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Ο ήχος διατηρεί ως κυρίαρχο συστατικό τους Uriah Heep αφαιρώντας το πολύ Deep Purple στοιχείο, στη θέση του βρίσκουμε μια πιο Queen λογική επενδύοντας περισσότερο στη θεατρική πλευρά της μουσικής τους. Συνθετικά αν είχε βγει στα 70’s θα είχε αφήσει εποχή, ναι μεν δεν ακούγεται σε καμία περίπτωση αντιγραφή αλλά χάνει σε πρωτοτυπία στο ύφος. Πάντως δεν ξέρω πως μπορώ να το τονίσω αρκετά αλλά πραγματικά αν σου αρέσει το prog rock αξίζει πραγματικά κάποια στιγμή να του χαρίσεις 13 λεπτά από τη ζωή σου για να ακούσεις το ομώνυμο ΕΠΟΣ που κλείνει το δίσκο.
18) Deadsoul Tribe - A Lullaby For The Devil
Πιο απαιτητικός αλλά και καλύτερος από τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους. Οι μελωδίες είναι μαγευτικές αλλά δίνονται με πιο σκληρό ήχο. Κοφτές κιθάρες, που όμως θέλανε λίγο πιο καθαρή και ογκώδη παραγωγή, βαθύ μπάσο, πολύ διαφορετικά φωνητικά (σε κάποιες στιγμές ακραίας υπερβολής θα έλεγα ότι έχει μερικές από τις κορυφαίες ερμηνείες του Graves). Μόλις μπει το δεύτερο κομμάτι ο δίσκος σε μαγεύει και σε κρατάει δεμένο με τις εναλλαγές συναισθημάτων που προσφέρει σε αφθονία. Το μόνο αρνητικό στο δίσκο είναι ότι ήταν ο τελευταίος τους.
19) Paradise Lost - In Requiem
Είναι σαφώς καλύτερο άλμπουμ από το προηγούμενο αλλά και χειρότερο αποτι πίστευα τότε που το αποθεωνα και το έλιωνα από το πρωί ως το βράδυ, είχα φτάσει μάλιστα να το τοποθετώ ανάμεσα στα κορυφαία τους… Πάντως έχει μέσα κάτι κομματαρες όπως τα Unreachable, Requiem, Your own reality, Enemy που είναι ανάμεσα στις κορυφαίες τους…
20) Cavalera Conspiracy - Inflikted
Τι δισκάρα με παραγωγάρα, φοβερά ριφ, υπερμπόλικο groove!! Μιλάμε για πολύ ξύλο σε ένα από τα καλύτερα post-Sepultura άλμπουμ του Max. Οταν βγήκε παραδέχομαι ότι το είχα χαλαρά στη δεκάδα της χρονιάς.
21) Nightwish - Dark Passion Play
Φεύγει μία από τις πιο χαρακτηριστικές και αναγνωρίσιμες φωνές στο μέταλ, ακριβώς μετά από έναν δίσκο που έχει κάνει πάταγο και σε έχει φέρει στην κορυφή. Ο δίσκος ξεκινάει από πολύ δύσκολη αφετηρία και παρά το ότι είναι γεμάτος από πάρα πολύ ωραία κομμάτια δεν καταφέρνει να σταθεί στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχο. Παρόλα αυτά όμως μας δείχνει ένα νέο δρόμο που ανοίγεται για τους φινλανδούς με το πλεονέκτημα της πιο θεατρικής φωνής, που υποστηρίζει καλύτερα τη δυνατότητα για μεγάλες συνθέσεις soundtrackικού παραμυθένιου χαρακτήρα. Ε δεν κατάφεραν να φτάσουν το Once αλλά θα το κάνουν στον επόμενο δίσκο, μην πω ότι θα το ξεπεράσουν κιόλας γιατί θα πέσετε να με φάτε.
22) Pain Of Salvation - Scarsick
Δε φτάνει στα εξωπραγματικά επίπεδα των προηγούμενων δίσκων αλλά είναι και αυτός πολύ ωραίος, με φοβερή παραγωγή, καλές ιδέες, αλλά πολύ λιγότερους πειραματισμούς. Εντωμεταξύ ο τύπος μας τρολάρει, γράφει disco-prog-metal-rock κομμάτι που γαμάει!!!
23) Rotting Christ - Theogonia
Στα δικά μου αυτιά αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος των Christ και μέσα στους καλύτερους extreme metal δίσκους που βγήκαν ποτέ στη χώρα μας (λίγο με ενδιαφέρει βέβαια αν ένας δίσκος βγήκε στη χώρα μας ή όχι αλλά λέμε τώρα). Διαφορετικό, με έντονο φολκ στοιχείο αλλά καλοφτιαγμένες μελωδίες που δένουν αβίαστα με το χαρακτήρα της μπάντας. Ο ήχος του δίσκου νομίζω ότι είναι το πιο μέτριο στοιχείο του, ειδικά για τη χρονιά που βγήκε, αλλά οκ εδώ άλλα μεγαθήρια του black και βγάλανε ήχο πιο απαράδεκτο κι από παράνομη ηχογράφηση τηλεφωνικής επικοινωνίας…
24) Symphony X - Paradise Lost
Πολύ ωραίος δίσκος, δυνατές συνθέσεις, ωραίες ερμηνείες, τεχνικά άρτια παιξίματα. Του λείπει κάτι στο κομμάτι του συναισθήματος για να μπει πολύ πιο ψηλά.
25) Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience And Grace
Ωραίος δίσκος στο σύνολο αλλά τα δόντια του είναι κυρίως σε συγκεκριμένα κομμάτια που είναι τεράστια. Προφανώς το πρώτο κομμάτι είναι πάνω από όλα αλλά είναι και τα Long road to ruin, Home, Stranger things (δε θυμίζει λίγο HIM? Λίγο βρε παιδί μου. Οχι? Καλά.) και το καταπληκτικό Come alive με την τεράστια ερμηνεία του Dave.
26) HIM - Venus Doom
Ότι καλύτερο κυκλοφόρησαν μετά το Razorblade και ταυτόχρονα ο πιο βαρύς δίσκος τους. Σε αρκετά σημεία ξεχνάς ότι ακούς VV λόγω του doom ήχου που βγάζουν οι κιθάρες με τα αργόσυρτα ριφ τους.
27) Agua De Annique - Air
Η ομορφιά ενός συνεφιασμένου αλλά καταπρασινου λιβαδιού με έναν αέρα που κουνάει τα φύλλα στο πολύ μεγάλης ηλικίας δέντρο που βρίσκεται μόνο του κάπου εκεί. Αυτό σε μουσική.
28) Within Temptation - The Heart Of Everything
Ο δεύτερος από τους καλύτερους δίσκους των Within Temptation, που είναι μάλιστα απίστευτα επιτυχημένος και νομίζω όχι άδικα. Το 2007 θα χτύπαγε δεκαπενταδα, τώρα είχα πάνω από δέκα χρόνια να τον ακούσω οπότε κάπου κρύωσε μέσα μου.
29) Seether - Finding Beauty In Negative Spaces
Το όλο θέμα του εμπορικό ίσον κακό και φλωρικο γενικά έχει κουράσει λίγο και νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί εδώ και χρόνια, οπότε το προσπερναμε γρήγορα και πάμε στο δίσκο ο οποίος φέρνει πιο σκληρό ήχο στο τραπέζι με πάντα καταπληκτικά φωνητικά, ωραίες κιθάρες και πεντακάθαρο ήχο. Δυνατά κομμάτια που έγιναν δυνατές επιτυχίες.
30) Dimmu Borgir - In Sorte Diaboli
Συμφωνικό, επικό με κάποια πολύ πολύ δυνατά κομμάτια μέσα όπως τα δύο πρώτα και το sacrilegious scorn. Ο τελευταίος φοβερός δίσκος τους για τα δικά μου γούστα.
31) Gamma Ray - Land Of The Free II
Ναι αντιγράφει ακόμα και τον εαυτό του, ναι ακολουθεί συγκεκριμένη συνταγή χωρίς να έχει πολλά ή σημαντικά να μας πει, ναι ο τίτλος είναι το κερασάκι μιας τούρτας που έχουμε ξαναφάει, ναι πετάγονται θέματα εδώ κι εκεί που τα λες και διασκευές σε Maiden και Priest, ΑΛΛΑ έχει κομματάρες με φοβερά πιασάρικες, όμορφες και γνώριμες μελωδίες, φωτεινή παραγωγή και άψογες εκτελέσεις.
32) Airbourne - Runnin’ Wild
Είναι αλήθεια ότι ο δίσκος πάσχει στο κομμάτι της πρωτοτυπίας παίζοντας με τα όρια της παρεξήγησης, για να μην πω μήνυσης. Είναι όμως τόσο διασκεδαστικός, καλογραμμένος και καλοπαιγμένος που δέχεσαι με ευκολία να το παραβλέψεις γουσταροντας σε party mode με αυτο το κράμα AC/DC και ολίγον από Motley Crue που παρουσιάζουν!!
33) Evile - Enter The Grave
Thrash, pure thrash. Slayer και Metallica σε ένα πλαίσιο που ακούγεται πολύ μοντέρνο ενώ δεν είναι καθόλου. Πολύ καλά, επιθετικά ριφ, σωστά δωσμένα που προκαλούν αρκετό headbanging και δυνατά moshpit.
34) Kamelot - Ghost Opera
Είναι πολύ ωραίος δίσκος με μερικές πολύ δυνατές στιγμές, χάνει στο ότι του λείπει η ζωντάνια και ταυτόχρονα δεν είναι στο ίδιο επίπεδο οι συνθέσεις. Ένα ακόμα μειονέκτημα είναι η μέτρια μίξη του η οποία έχει θάψει κάποια μουσικα θέματα με αποτέλεσμα να πρέπει να σκάψει πολύ ο ακροατής για να ξετρυπωσει όλες τις ιδέες. Παρόλα αυτά είναι ένας πραγματικά καλός, μελωδικός, λίγο πιο συμφωνικος δίσκος και ο τελευταίος τους που ασχολήθηκα σοβαρά.
35) Velvet Revolver - Libertad
Ο δίσκος έχει ένα περίεργο χαρακτηριστικό, ότι ζεσταίνεται στην πορεία. Ξεκινάει λίγο μουδιασμενα αλλά από το she builds quick machines ανεβαίνει και φτάνει σε κομματαρες όπως το Just sixteen, αλλά μετά πέφτει πάλι. Ευτυχώς το gravedancer είναι ένα πολύ ωραίο κλείσιμο δίσκου.
36) Monster Magnet - 4 Way Diablo
Ο δίσκος έχει δύο διαφορετικές διαστάσεις, η μία hard rock με καλή ανεβαστικη διάθεση και η άλλη πιο ψυχεδελική χωμένη ανάμεσα σε ήχους, καπνούς και χρώματα. Προτιμάω σίγουρα την πρώτη αλλά δε με ενοχλεί και άλλη. Κάτι Iggy Pop στοιχεία εδώ κι εκεί δε μας μπερδεύουν γιατί πάντα υπήρχαν, και μαλιστα δεν περιορίζονταν μόνο στο καθαρά μουσικό κομμάτι, απλά έγιναν λίγο πιο φανερά. Κάτι ψιλά από Nick Cave όμως είναι πιο περίεργα.
37) Dream Theater - Systematic Chaos
Δεν είναι κακός δίσκος σε καμία περίπτωση, έχει και πολύ ωραία κομμάτια μέσα, το repentance θα ήταν πάρα πολύ ωραίο αν ήταν λίγο πιο μαζεμένο, το constant motion έχει πολύ ενδιαφέρον, το τελευταιο έχει ωραία μέρη και εξέλιξη. Καλός δίσκος αλλά έχουμε ακούσει πολύ καλύτερους δίσκους και από αυτούς αλλά και από άλλους στο τότε πλαίσιο του progressive metal.
38) Alcest - Souvenirs D’ Un Autre Monde
Ωραίο μελαγχολικό μέταλ με μια σκοτεινή χροιά στο κλίμα που φτιάχνει ακουμπώντας και σε πιο black metal ήχους. Τα επόμενα τους ξεφεύγουν προς τα πάνω.
39) After Forever - After Forever
Φοβερή φωνή, συμπαθητικοτατα κομμάτια συμφωνικού metal με κάποια μάλιστα να ξεχωρίζουν, πεντακάθαρη παραγωγή που το κάνει ακόμα πιο ευκολοακουστο, ωραίος δίσκος και κρίμα που ήταν ο τελευταίος τους.
40) Amy Macdonald - This Is The Life
Μελαγχολική ευθυμία με γλυκιά κιθάρα, όμορφη φωνή και μία ζεστή απλότητα. Ενίοτε γίνεται πιο αισιόδοξο και σε ανεβάζει ενώ σε κάποιες φάσεις δίνει και περισσότερο μουσικό βάθος στις συνθέσεις, όπως στο φανταστικό footballer’s wife. Let’s start a band και youth of today είναι πάρα πολύ ωραία τραγούδια.
Αυτά με το 2007, για κλείσιμο θα προσθέσω άλλον έναν πολύ ωραίο δίσκο που είχα κάνει λάθος στη χρονιά κυκλοφορίας και δεν μπήκε στα 40 όταν έφτιαξα τη λίστα. Τώρα δεν έχω χρόνο να αποφασίσω αλλαγές οπότε θα το βάλω εδώ, χωρίς θέση…
Clutch - From Beale Street To Oblivion
Κομματαρες, ρυθμός, γουστόζικες κιθάρες, δίσκος φτιαγμένος για live!!
Bang, bang, bang, bang
Vamanos, vamanos…
37 Likes
Με κάθε επιφύλαξη, επειδή αυτό δεν μου βγάζει και πολύ νόημα, μήπως ήθελες να πεις ότι το 10,000 Days είναι μισό βήμα πίσω σε σχέση με τα προηγούμενα δύο; (που δεν είναι μόνο μισό βήμα, αλλά λέμε τώρα!)
Κατά τα λοιπά, παρατηρώ ότι αριθμός των συμμετεχόντων βαίνει μειούμενος, έχοντας σταθεροποιηιθεί τις τελευταίες εβδομάδες στους 58-59. Το ενδιαφέρον είναι ότι ο μέγιστος αριθμός σημειώθηκε την τριετία 1998-2000 (63 χρήστες) και από κοντά κάποιες χρονιές στο πρώτο μισό των 90s με 62. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι τελικά τα 90s είναι η δημοφιλέστερη δεκαετία στο φόρουμ!
Φαντάζομαι ότι έχει να κάνει με το ότι πολλοί την ζήσαμε από πρώτο χέρι αλλά και όσοι δεν ήταν σε ηλικία να αντιλαμβάνονται πράγματα τότε, βίωσαν τον “απόηχο” τους τα επόμενα χρόνια, όταν ήταν ακόμη πρόσφατα γεγονότα κι όχι ένα “ηρωικό”, αλλά μακρίνο παρελθόν (κάτι παρόμοιο με αυτό που συνέβη με εμάς τους μεγαλύτερους και τα 80s!)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχουμε!
6 Likes
5 βαθμούς οι Archive και 4 ο Elton John;;;;
ΕΚΠΛΗΞΑΡΑ!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα - χρονιά!
5 Likes
To ξέχασα αυτό, δισκάρα.
Να αναφέρω με την ευκαιρία πως λίγους δίσκους έχω ακούσει με τόσες προσδοκίες όσο το Machine Head αλλά καμία αίσθηση δε μου έκανε. Δλδ οκ, καλά ριφ εδώ κι εκεί, κτλ, μου έβγαζε κάτι από 80’s Metallica σε λογική αλλά δεν με κράτησε για πάνω από 1-2 ακροάσεις. Δεν ήμουν και φαν ποτέ αλλά ακόμα και το προηγούμενο πιο πολύ μου άρεσε.
4 Likes
Εννοώ ότι είναι μια εξέλιξη και ότι έχει μια ποιότητα, αλλά ότι ως δημιούργημα δεν έκανε τον (καλλιτεχνικό) πάταγο που έκαναν τα δύο προηγούμενα. Ίσως δεν ήταν πολύ δόκιμο το “μπροστά”, όμως περισσότερο εννοούσα ότι και αυτός είναι ένας πάρα πολύ καλός δίσκος, που απλώς δε φτάνει τα δύο προηγούμενα. Εδώ που τα λέμε, κάτι τέτοιο ήταν εξαιρετικά δύσκολο.
2007 και ήρθε η στιγμή που θα βάλω και εγώ ένα soundtrack στην λίστα μου, δίνοντάς του μάλιστα και την 1η θέση, καθώς έχω πολλές καλές αναμνήσεις και με την ίδια την ταινία αλλά και με την πρωτότυπη μουσική και τραγούδια της -και φροντίζω διαρκώς να φτιάχνω και νέες, οπότε μου δουλεύει across time and space 
και αυτό αρκεί υποθέτω.
Θα μπορούσα να γράψω χιλιάδες λέξεις για την ταινία και τη μουσική της, αλλά λίγο δύσκολο σήμερα γιατί πήζω -εννοείται όμως όποιος σκέφτεται να την δει, να το πράξει χωρίς δεύτερη σκέψη
Κατά τα άλλα φοβερή χρονιά και αυτή, ζορίστηκα πολύ για 5άδα και έξτρα 15αδα, έμειναν απέξω πολλά που σε μια επόμενη μέρα θα ήταν εδώ αλλά τι να κάνεις
1. Once - Soundtrack
2. Neurosis - Given to the Rising
3. Electric Wizard - Witchcult Today
4. Grails - Burning Off Impurities
5. Oxbow - The Narcotic Story
- Om - Pilgrimage
- Rwake - Voices of Omens
- High on Fire - Death Is This Communion
- Jesu - Conqueror
- The Ocean - Precambrian
- Big Business - Here Come the Waterworks
- Radiohead - In Rainbows
- Arcade Fire - Neon Bible
- Nine Inch Nails - Year Zero
- Pain Of Salvation - Scarsick
- Witchcraft - The Alchemist
- Burial - Untrue
- Crippled Black Phoenix - A Love of Shared Disasters
- Ulver - Shadows of the Sun
- Chromatics - Night Drive
Soundtrack
Δικαιωμάτικά
αλλιώς θα πήγαινε σε
The Assassination of Jesse James By The Coward John Ford – Nick Cave & Warren Ellis
Cover
35 Likes
2007
1. Machine head- The blackening
2. Amorphis- Silent waters
3. Between the buried and me- Colours
4. Primordial- To the nameless dead
5. Gogol bordello- Super Taranta
Δευτερη πεντάδα- όλα δισκάρες
6. Akercocke- Antichrist
7. Avenged Sevenfold- S/T
8. Dødheimsgard- Supervillain outcast
9. Darkthrone- FOAD
10. Pig Destroyer- Phantom Limb
+1 Om- Pilgrimage
Εξώφυλλο
37 Likes