Ψήφισα αλλά δεν ανέβασα 2006.
Εδώ μαζί με 2007.
Οι χρονιές δυστυχώς παραμένουν πιο δύσκολες απ 'ό,τι υπολόγιζα.
2006 λοιπόν
Summary
Arctic Mokeys -Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not : Ντεμπούτο δεκαετίας. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν μόνο δίσκο τους και οι υπόλοιποι να εξαφανιστούν, αυτός θα ήταν.
Celtic Frost – Monotheist: Η μεγαλύτερη ίσως επιστροφή στην ιστορία του metal. Για κάποιους από εμάς, ό,τι πιο κοντά θα ζήσουμε ποτέ στη Δευτέρα Παρουσία.
Tool - 10,000 Days: Γράψατε διάφορα για το αν είναι όσο καλό όσο τα προηγούμενα. Εγώ λέω είναι. Απλώς πλέον απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία όμως που καθόρισαν τους Tool είναι εδώ.
mewithoutYou - Brother, Sister: Μάλλον η κορυφαία τους στιγμή. Το εντυπωσιακό είναι πως δεν απέχει ιδιαίτερα απ’ ό,τι έκαναν πριν και μετά.
Muse - Black Holes And Revelations: Ο πιο ώριμος – με την καλή έννοια- δίσκος τους και η τελευτάια πραγματικά ενδιαφέρουσα στιγμή τους.
TV On The Radio - Return To Cookie Mountain: Με χιλιάδες τρόπους και για χιλιάδες λόγους, οι TV On The Radio αποτέλεσαν το σημαντικότερο νέο σχήμα της εποχής τους. Θα τολμούσα να πω δηλαδή πως ό,τι κατάφεραν οι Talking Heads για τα ‘70s, κατάφεραν οι TV On The Radio για τα ‘00s. Δεν βγαίνουν κάθε μέρα τέτοιες μπάντες. Κρίμα που εδώ και πολλά πλέον χρόνια παραμένουν ανενεργοί.
Brand New - The Devil And God Are Raging Inside Me: Emo; Αlt rock; Indie; Κάτω από οποιαδήποτε ταμπέλα και αν βάλουμε το δίσκο, χωρίς αμφιβολία μιλάμε για μια από τις κορυφαίες στιγμές του εναλλακτικού rock της δεκαετίας.
The Killers - Sam’ s Town: Δεύτερος δίσκος και ο καλύτερος τους. Λιγότερα hits, περισσότερη ουσία. Για λίγο νομίζαμε πως ίσως βρήκαμε τους επόμενους U2. Ευτυχώς μάλλον, δεν τους είχαμε βρει. Δυστυχώς, οι Killers μετά από αυτό δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Ούτε καν να τους ξαναπλησιάσουν βασικά.
Thom Yorke - The Eraser: Ναι, οκ, ακούστε In Rainbows εσείς. Η κορυφαία στιγμή τους πάντως τα τελευταία 20 χρόνια θα βρίσκεται σε αυτό το δίσκο (άντε και στους Smile αλλά έχουμε χρόνια μπροστά μας για να τα πούμε αυτά).
The Roots – Game Theory: Το σημαντικότερο hip hop συγκρότημα της δεκαετίας συνεχίζει ακάθεκτο με μια ριζοσπαστική κυκλοφορία που κινείται εκατομμύρια σκαλοπάτια πάνω από το “average rap album” της εποχής του.
Isis - In the Absence of Truth: Κάπου όπα κάθε χρόνο με τους Isis αλλά δεν γίνεται κι αλλιώς. Αδιανόητο άλμπουμ. Και κάποιοι λένε πως “ε, δεν ήταν και τόσο καλό”. Αστειότητες.
Fall of Efrafa – Owsla: Ζωτικός και συνάμα αψεγάδιαστος δίσκος από ένα συγκρότημα που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο εκεί έξω και μας ταξίδεψε για άλλη μία φορά στο λόφο του Γουότερσιπ
The Hold Steady - Boys and Girls in America: Υπέροχο παράδειγμα του πως να κρατήσεις το κλασσικό rock επίκαιρο και φρέσκο σε μια δεκαετία που κυριαρχούν οι πειραματισμοί και τα revivals.
Head Control System - Murder Nature: Μαλάκες, σοβαρά τώρα; Όντως, δεν το ανέφερε κανείς; (Edit: Καλά το αναφέρατε, συγγνώμη!)Τι φάση; Δεν είναι τόσο καλό όσο κάτι μετριότητες που τις βάλατε και 10αδα; Γίγαντας Garm σε ιδιαίτερα προσβάσιμες avant-prog συνθέσεις που πατάει κάτω όλους τους Nevermore αυτού του θλιβερού κόσμου.
Beirut - Gulag Orkestar: Ένας δίσκος, όλος μουσικάρες που ξεχειλίζει αγάπη και έμπνευση. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως να προσεγγίσεις την ηχητική σου παράδοση, χωρίς να ξεφτιλίζεσαι και χωρίς να ξεφτιλίζεις. Για τους υπόλοιπους υπάρχουν οι Gogol Bordello και οι VIC.
Και τώρα 2007
Summary
The Dillinger Escape Plan - Ire Works: Για κάθε άλμπουμ των TDEP έχω επιχειρήματα σχετικά με το γιατί αυτό είναι το καλύτερο τους. Αυτό είναι και το μεγαλείο τους. Αυτό είναι το καλύτερο τους άλμπουμ. Μέχρι το επόμενο.
Nine Inch Nails - Year Zero: Ναι, οκ, έχουμε κι αδυναμίες αλλά το άλμπουμ είναι έπος από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα. Ίσως το τελευταίο τους πολύ μεγάλο αριστούργημα (καθαρό 10αρι δηλαδή).
The National - The Boxer: Το τέλειο άλμπουμ υπάρχει.
LCD Soundsystem - Sound Of Silver: Το ντεμπούτο άφησε υποσχέσεις. Η συνέχεια είναι αφοπλιστική. Το κορυφαίο και, ίσως πιο επιδραστικό, συγκρότημα της εποχής μας είναι εδώ.
Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare: 2/2. Προχωράμε.
Machine Head - The Blackening: Επιστροφή που ακούστηκε μέχρι τον Κρόνο με αλμπουμάρα που δεν έχουν ξεπεράσει μέχρι σήμερα.
Baroness - Red Album: We Have Arrived. Δεν σηκώνω πολλά- πολλά για Baroness. Ανοιχτά το λέω πως ίσως να είναι η σημαντικότερη heavy μπάντα των καιρών μας.
Grinderman – Grinderman: Μουστάκι και σολίδια. Τι άλλο θες; Ο καλύτερος Cave από δεν ξέρω πότε.
Jesu – Conqueror: Δύσκολη η επιλογή ανάμεσα σε αυτό και το προηγούμενο. Νομίζω αυτό κερδίζει στα σημεία. Τεράστιος δίσκος.
A Place to Bury Strangers - A Place to Bury Strangers: Σε μια εποχή που είχαν αρχίσει να φαίνονται τα πρώτα σημάδια κόπωσης του θορυβώδη ηλεκτρικού ήχου, οι A Place To Bury Strangers με αυτό το δίσκο έγιναν το αγαπημένο μου νέο συγκρότημα. “Το Fix the Gas in Your Head”, σοβαρή υποψηφιότητα για τραγούδι δεκαετίας.
Unkle - War Stories: Κανένα άλλο άλμπουμ πριν και μετά από αυτό δεν έθεσε καλύτερα το πως μπορεί ο ηλεκτρονικός ήχος να συνδυαστεί με το rock.
Saul Williams - The Inevitable Rise and Liberation of NiggyTardust!: Aδιανόητη δισκάρα με πανέξυπνο concept και άρωμα Trent Reznor. Industrial rock και hip hop μπλέκονται περίτεχνα σε ένα από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ της εποχής.
Deathspell Omega - Fas - Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum: Άλμπουμ- σταθμός, υπέρβαση για τους ίδιους αλλά και για όλη τη σκηνή.
Menomena - Friend And Foe: Λίγο πεσμένα σε σχέση με το ντεμπούτο αλλά, ακόμη, άκρως εντυπωσιακοί. Για μένα το καλύτερο συγκρότημα της εποχής του που δεν έπιασε την καλή. Επίσης, εξωφυλλάρα από τον τεράστιο Craig Thompson.
Between The Buried And Me – Colors : Ηχητικός ογκόλιθος. Σημείο αναφοράς και για το core, και για το death, και για το prog. Πραγματικά απίθανο.
