Η χρονιά που τέλειωσε το σχολείο. Η χρονιά που η ΕΡΤ διαφήμιζε συνέχεια την υποστήριξή της στην Εθνική υπό τους ήχους του κόμματου “Final Fortune” των Helloween. Μια καλή και ωραία χρονιά.
1) Trouble - “Simple Mind Condition”: Ό,τι και να λέμε, σαν τις παλιές συνομοταξίες που ξαναπαίρνουν τα πάνω τους με κάθε σοβαρότητα και υπευθυνότητα, δεν έχει. Οι γέροντες, χωρίς να την μπαίνουν στα τσουτσέκια και στα τσικό, βγαίνουν στο σανίδι και riff-άρουν όχι τα χαμένα χρόνια, αλλά σα να μην υπάρχει αύριο. Και πάντα, μπροστάρης ο Eric και η μαγεία της παραγωγής, που ρεφάρουν στο αποτέλεσμα. Δώρο υπερδύναμης η απόλυτη διασκευή στο “Ride the Sky”, οι κιθάρες του οποίου κάνουν τα πάντα να μοιάζουν σα να μην υπήρξαν άλλοι προπάτορες και κηδεμόνες για το doom. Οι δε Cathedral με αυτόν το δίσκο είναι η πιο ευτυχισμένη μπάντα.
2) Primordial - “To the Nameless Dead”: Τα πεζοδρόμια του κόσμου δεν είναι γι’ αυτούς που στέκουν μ’ ένα ψαλίδι στο χέρι για να κόψουν μια κορδέλα και να ακουστεί ένα μερικό χειροκρότημα. Είναι για εκείνους που κλήθηκαν σ’ αυτή τη ζωή κατ’ όνομα και στέρεψαν τα νεφρά και τα πλευρά τους, προκειμένου ν’ ανασάνουν άλλοι -χαμένοι και ταλαιπωρημένοι, εξουθενωμένοι και “ακοινώνητοι”. Και τα πεζοδρόμια σ’ αυτούς κράταγαν την αναπνοή τους για να μη ραγίσει η “καρδιά” τους και σπάσει υπό το βήμα αυτών. Το εγκώμιο αυτού του τρόπου ζωής, του μοναδικά και κενωτικά όμορφου, πλέχτηκε στα άσματα των Primordial και καθώς μπαίνει το “No Nation on this Earth”, κανένας Σαρτρ δεν είναι αρκετός να ξεστομίσει “ο άλλος είναι η κόλασή μου”.
3)Darkthrone - “F.O.A.D.”: Ήρθε η στιγμή που αυτή η μπάντα πλησιάζει στο αποκορύφωμα της ταυτότητάς της. Που σαν άλλος έφηβος αναζητά το πάτημά του και το στίγμα του, και βρίσκει την υγειά του. Ακάθεκτοι, αναρχικοί, αδιάφοροι και ακλόνητοι σε πεισματικά άδωρους γνώστες του λεγόμενου trve, συνθέτουν, παίζουν για την πάρτη τους και φτιάχνουν ένα δίσκο μέσα στην απόλαυση. Και μόνο ότι αυτός ο δίσκος ανοίγει με το “These Shores Are Damned”, κανείς “στείρος” ακροατής δεν πρέπει να ‘χει άποψη για το πως οφείλει ν’ ακούγεται το black metal.
4) Emerald Sun - “Escape from Twilight”: Αυτό το λαρύγγι που φτάνει εκεί πάνω στο ταβάνι και έφερε τον αέρα της Γερμανικής αεροπορίας ήταν ό,τι κοντινότερο μπορούσα να ζήσω από κοντά στον ήχο που πρωτοαγάπησα. Power καταστάσεις, riff-ογενείς ενδοφλέβιες και άφθονες δίκασες. Παρότι άλλαξα, κάπως, μονοπάτια, αυτός ο δίσκος έμεινε εκεί, σταθερός. Μετά, κάποιους τους έφαγαν τα νυχτερινά κυκλώματα.
5) Reverend Bizzarre - “III so long Suckers”: Όλα τα φυντάνια του κόσμου να συναθροίζονταν εν μια νυκτί (και χίλιες μαζί), αυτόν το δίσκο δε θα τον έγραφαν. Doom, κι εδώ θα έπρεπε να τελειώνουν όλες οι λέξεις. Για λίγους, όσοι αντέχουμε δηλαδή. Για μύστες, και πάλι όσοι αντέχουμε. Η αντοχή είναι στα riffs, στο ξανά και ξανά, αλλά και πως να τους αντισταθείς…; Ρίχ’ το Κίμι!
Εξώφυλλο θέτε;
…και εγω μεσα ημουν…οχι στο Tilburg… 
το 10’ αν θυμαμαι καλα μαζι με Anathema…καπου στας Αθηνας (τεχνοπολις…?)