απο το 13 που εκανα τον λογαριασμο μου στο last.fm δεν εχω ουτε ενα scrobble και γι’ αυτο παροτι μου αρεσε και μου ξυπνησε πολλα οταν το εβαλα να το ακουσω πριν δυο εβδομαδες, δεν ημουν σιγουρος αν θα το ψηφιζα. Τελικα το εβαλα να το ακουσω αλλη μια και οχι μονο κλειδωθηκε αυτοματα αλλα πηδηξε και μια θεση
αυτο το Falling Stars, τι φωναρα θεε μου
Ο δισκος αυτος ειναι μεγαλειωδης. Ειναι απο εκεινους που οταν βαλω μια φορα, σπανια ΔΕΝ παιζει και δευτερη (τουλαχιστον). Συνθεσεις, στιχοι, φωνη, ενα κραμα ηχων που λιγοι περηφανευονται οτι εχουν στο παλμαρε τους. Το θεμα ειναι οτι το ονομα σκετο (Σερζ) δεν εκανε γκελ, οπως θα εκανε αν ηταν π.χ. SOAD ή καποιο μεγαθηριο της μουσικης μας, για να μπορει να παρει τα credits που του αξιζουν.
Ζηταω την αδεια να ψηφισω αυριο για το 08 απο τον θρεντ μαστερ
Ωχ, το ξέχασα τελείως αυτό! Πολύ ωραίος δίσκος, αν και για μένα απογειώνονται στο επόμενο…
Ναι μα…
Η αληθεια ειναι απο εδω και περα ξεφεύγουν, καθε δισκος προσφερει και κατι ακόμη, τυχεροι που τους προλαβαμε λαιβ
Αντε να ερχονται και οι επομενοι σιγα σιγα…
2007:
Eddie Vedder - Into the Wild
Το soundtrack της φυγής, της φύσης, εκεί όπου έρχεσαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα σου και τις πιο ακραίες σκέψεις σου, σχεδόν ανύμπορος. Η βελούδινη φωνή του Vedder ντύνει τις υπέροχες συνθέσεις μίας iconic ταινίας - γλυκόπικρης ιστορίας που θα είναι χαραγμένη για πάντα στις μνήμες μας.
The Pax Cecilia - Blessed are the Bonds
Δίσκος που έχει την ορμή και το τσαγανό εφήβων που κάνουν τα πρώτα μουσικά τους βήματα και ταυτόχρονα ωριμότητα και ατμόσφαιρες μιας φτασμένης και αναγνωρισμένης μπάντας. Εκπληκτικό ξεκίνημα με Tragedy και Tomb Song, υπερπόρωση με Progress, προσγείωση με Machine, μεγαλείο με Water Song. Ο δίσκος κυλάει εκπληκτικά και περνάει από γνωστούς και άγνωστους ήχους με τρομερή ευκολία και ένα θαυμάσιο αποτέλεσμα.
Minsk - The Ritual Fires of Abandonment
Υπεραγαπημένο, υπερέπος. Είναι δύσκολος ο ήχος των Minsk, εδώ καταφέρνουν έναν φανταστικό συνδυασμό του ήχου τους με την προσβασιμότητα. Τα 3 μεγάλα κομμάτια του δίσκου μαζί με το White Wings πιάνουν απίστευτες κορυφές, με το σημείο στο Orphans of Piety που μπαίνει το σαξώφονο να αποτελεί μία από τις ομορφότερες μουσικές στιγμές ever.
Machine Head - The Blackening
Όπως πολύ σωστά γράφτηκε instant classic και μεγάλο κοκομπλόκο τότε που βγήκε. Δεν γίνεται να ακούσεις τα Clenching και Beautiful Mourning και να κάτσεις στα αυγά σου ή να μην βρείς την καλύτερη έκφανση από 10 τουλάχιστον subgenres του σκληρού ήχου στο Aesthetics. Ή να μην προσκυνήσεις το κλέισιμο με Halo και a Farewell to Arms. Είναι φοβερό ότι ο δίσκος αρέσει σε ακροατές που βρίσκονται πολύ μακριά από όσα είχαν κάνει έως τότε οι Machine Head και αυτό λέει πολλά για την οικουμενική αποδοχή του.
Radiohead - In Rainbows
Φανταστικός Radiohead δίσκος, προσωπικά αγαπημένος. Το σερί μέχρι και το πανέμορφο All I Need είναι μαγικό, Reckoner & Jigsaw είναι classics και τo Videotape είναι ένα αριστούργημα με έναν από τους ομορφότερους στίχους να κλείνει το κομμάτι και τον δίσκο.
No matter what happens now
You shouldn’t be afraid
Because I know today has been
The most perfect day I’ve ever seen
Crippled Black Phoenix - A Love of Shared Disasters
Αυτός ο δίσκος δεν ακούγεται. Είναι βίωμα. Είναι τρομακτικό αυτό που έχουν χτίσει εκεί μέσα. Απόμακρο, σχεδόν απόκοσμο αλλά με ήχους οικείους, σε εποχές μακρινές. Μοντέρνο και παλιακό, θρησκευτικό και αμαρτωλό σε σκεπάζει με μια θαλπωρή και σε ρουφάει μέσα σε μία ασφυκτική δείνη. Πραγματικά δεν έχω ξανασυναντήσει τέτοια ατμόσφαιρα σε δίσκο, είναι τρομακτικά εκλυστικό. Μοναδικό δημιούργημα, ευτυχώς υπήρξε ανάλογη συνέχεια, ίσως λίγο εις βάρος της ατμόσφαιρας αλλά με περίσσεια ομορφιά.
Ulver - Shadows of the Sun
Το Shadows of the Sun είναι ο δίσκος με το μεγαλύτερο index ever στο “φτιαγμένος με τα πιο απλά υλικά” / “στιγμα που αφήνει στην ψυχή”. Είναι τόσο λιτός και ταυτόχρονα εντυπωσιακά όμορφος και έντονος. Προσωπικά μου δημιουργεί εκπληκτικές εικόνες και με ηρεμεί σε απίστευτο βαθμό. Τα παραπάνω γίνονται ακόμα πιο δυνατά λόγω της φανταστικής ροής και φυσικά του τρομερού εξωφύλλου, μιας εικόνας στην οποία κυριαρχεί η δυναμική συμμετρία των γήινων και μη γηίνων στοιχείων που προκαλεί σε ασύλληπτο βαθμό τόσο το μυαλό όσο και τις αισθήσεις.
Ισως η καλυτερη λιστα ως τωρα για το 2007 απο οσες εχει τυχει να δω, παιζει να εχω 4 δισκους κι εγω στην δικη μου πενταδα. Δεν ειμαι σιγουρος ακομα για το CBP, αλλα Ulver, Radiohead και Blackening δεν βγαινουν με τιποτα εκτος πενταδας.
Κι εγώ το έχω στη λίστα για την 5αδα μου
1.Pain Of Salvation - Scarsick (+cover)
Ενα πολυ μικρο κλικ πιο κατω απο τις προηγουμενες 3 κυκλοφοριες αλλα το μεγαλειο τους ειναι και παλι εδω…
2.Dream Theater - Systematic Chaos
Γενικως δεν τον εχουν πολλοι σε εκτιμηση αλλα για εμενα ειναι απο τους καλυτερους τους…
3.Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow
Το “The Hound” ηταν το 1ο τραγουδι που ακουσα ποτε και τους αγαπησα απο την 1η ακροαση.
4.Riverside - Rapid Eye Movement
Στα κλασικα σταθερα ποιοτικα τους υψη
5.Deadsoul Tribe - A Lullaby for the Devil
Τελευταιος δισκος τους (για την ωρα) και δεν λειπουν για αλλη μια φορα οι κομματαρες οπως το Goodbye City life…
Ομαδική αμνησία πάλι το φόρουμ . Δεν έχει αναφερθεί ακόμα ΥΠΕΡΔΙΣΚΟΣ. Για να δούμε…
Ρε συ Κουκουβάγια, αν είναι σαν αυτά που ακούς εσύ, παίζει να το ξέρουν άλλοι 4-5
Στον κόσμο
Ώπα, λάικ ο ΚρισΠ
Μου μυρίζει ψόφια συναγωγή
Όχι, είναι λάηκ αγωνίας.
Του χρόνου αυτό.
Α ναι
Δίσκοι του 2007 που άκουσα πρόσφατα και σχεδόν με απογοήτευσαν:
Velvet Revolver - Libertad
Rotting Christ - Theogonia
Alter Bridge - Blackbird
Για τους Christ απλά επιβεβαίωσα την άποψή μου.
Τα άλλα δύο ήταν νέες ακροάσεις, είχα υψηλές προσδοκίες, αλλά δεν επαληθεύτηκαν.
προσυπογράφω
ειδικότερα για τους christ, αδυνατώ να “κατανοήσω” οτιδήποτε συνέβη μετά το “dead poem” δισκογραφικά
εξαιρείται η συνεργασία με την Θεά και με τον Αρχηγό obviously
Oh come on now
Δηλαδή Sleep of the Angels, Khronos και Genesis δεν σου λένε τίποτα;
δεν λέω - έχουν τις στιγμές τους
αλλά ό,τι συνέβη πριν το “sleep” είχε μία ολότητα
ήταν ρε παιδί μου άλλο λεβελ
κάπου μετά χάθηκε αυτό
δεν ανήκω σε αυτούς που το αποδίδουν στην αποχώρηση Daoloth
νομίζω το “contract deal” του over-releasing albums πιθανώς?
can’t say
