- Rainbow- Rising, τα λόγια είναι περιττά
- Judas Priest-Sad Wings Of Destiny, ίσως ο αγαπημένος μου Priest δίσκος
- Ramones -Ramones, Ο απόλυτος Ramones δίσκος, rock n roll με punk attitude
- Thin Lizzy- Jailbreak, ομώνυμο, The Boys Are Back In Town, Emerald…χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
- AC/DC- Dirty Deeds Done Dirt Cheap, αλητεία!
13 Likes
Το Calling Card εχει 10 ψηφους στο τσεπακι.
Κατα τ’ αλλα συμφωνω πως ο blues Rory ειναι καλυτερος οσο κι αν αγαπαω και τα ροκ.
6 Likes
fixed 
1 Like
Τι ψήφισα για το 1975 (ευχαριστώ για την παράταση @anhydriis):
1. Pink Floyd – Wish You Were Here
Μονίμως στο top-10 μου. Βασικά, στο top-5 μου. Ανυπέρβλητος δίσκος.
2. Bruce Springsteen – Born to Run
Μετά το “The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle”, ο γραφιάς Jon Landau πήγε να δει τον Springsteen και την E Street Band σε συναυλία, το 1974. Εκστασιασμένος, έγραφε λίγο μετά: " I saw rock and roll future and its name is Bruce Springsteen." Ο Landau έκανε την παραγωγή του δίσκου, ενώ μετά από μια δικαστική μάχη του Bruce με τον προηγούμενο manager του τον ανέλαβε και ως manager (είναι ακόμα και σήμερα ο manager του Bruce). Με το “Born To Run” ο Bruce εκτοξεύτηκε, βγάζοντας ένα αριστούργημα ακόμα σπουδαιότερο από το προηγούμενο, αλλά πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και την εμπορική επιτυχία. Καθόλου πρωτότυπα, όλα τα τραγούδια είναι ένα κι ένα. Η μπάντα είναι πραγματικά απίστευτη και παίζει τουλάχιστον όσο καλοκουρδισμένα παίζει οποιαδήποτε μπάντα μπορείτε να σκεφτείτε (παρεμπιπτόντως, σήμερα, 48 χρόνια μετά, από εκείνη τη σύνθεση, μόνο δύο μέλη δεν παίζουν ακόμα με τον Bruce, αυτοί που έχουν πεθάνει). “Thunder Road”, “Backstreets”, “Born to Run” και “Jungleland”, δε γράφονται κάθε μέρα. Προσωπική μου αγάπη το τελευταίο, μαζί όμως με το εκπληκτικό “Meeting Across The River” που προηγείται. Αλλά μήπως το “Night” δε σου ανεβάζει τη διάθεση από την πρώτη νότα; Αμ το “Tenth Avenue Freeze-Out”; Άσε δε το “She’s The One”, που δεν μπορεί να μην της το τραγουδάς…! Υπερδισκάρα, τελεία και παύλα.
3. Led Zeppelin – Physical Graffiti
Μετά από ένα πιο χαλαρό διάλειμμα με το “Houses Of The Holy”, οι Zeppelin επιστρέφουν με το τελευταίο τεράστιο album τους. Τρίτο βγήκε, οπότε τα ξέρετε οι περισσότεροι, δε γράφω και πολλά 
. Το ευχαριστιέμαι πάρα πολύ, ο πρώτος δίσκος είναι πιο στιβαρός, στον δεύτερο έχει και μερικά πιο πειραματικά κομμάτια τα οποία όμως “τους βγαίνουν” και τους δικαιώνουν.
4. Frank Zappa – One Size Fits All
Μαζί με το “Hot Rats”, ο αγαπημένος μου δίσκος από Zappa. Drums παίζει ο Chester Thompson, τον οποίο την αμέσως επόμενη χρονιά στρατολόγησαν οι Genesis. Κιθάρα παίζει μόνο ο Frank. Ο δίσκος είναι ένα κιθαριστικό όργιο, ακούστε κομμάτια όπως το “Po-Jama People” ή το “San Ber’dino” να δείτε τι κιθαρισταράς ήταν ο Zappa, μια ιδιότητά του για την οποία δεν καταλαβαίνω γιατί δεν είναι και τόσο γνωστός. Ήταν τόσο καλός κιθαρίστας όσο ήταν και καλός συνθέτης. Η κιθαριστική του δουλειά είναι ενταγμένη μέσα στα κομμάτια με τέτοιον τρόπου που δεν προσπαθεί να κλέψει την παράσταση, όμως αν κάτσει κάποιος και εστιάσει σε αυτή, πιστεύω θα εντυπωσιαστεί.
5. Ted Nugent - Ted Nugent
Ντεμπούτο για την προσωπική μπάντα του ψεκο-Ted. Δίσκος μνημείο του hard rock, πιστεύω έκανε πολλούς Αμερικανούς μουσικούς που μας αρέσουν εμάς να πιάσουν κιθάρα. Έχει επικό “Stranglehold”, έχει γκρουβάτο “Snakeskin Cowboys”, έχει δυναμικά “Stormtroopin’” και “Just What the Doctor Ordered”, έχει και “Motor City Madhouse”. Στον Ted δεν άρεσε που ο Derek St. Holmes, που τραγουδάει σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, πήρε μεγάλο κομμάτι της δόξας, γι’ αυτό σιγά-σιγά τον εκπαραθύρωσε. Άσχετα με το πόσο παπάρας είναι ο Nuge, εδώ μιλάμε για έναν hard rock δυναμίτη.
Honorable mentions, προσπαθώντας να βάλω όσο το δυνατό λιγότερα γίνεται, μην καταλήξω σε name dropping:
Queen – A Night at the Opera
Η δεύτερή τους υπερδισκάρα. Απλώς αγαπώ λίγο παραπάνω αυτά που έβαλα. Επίσης, το βάλατε πολλοί και μου αμβλύνατε λίγο τις όποιες ενοχές. Άλλα πράγματα κερδίζεις ψηφίζοντας νωρίς, άλλα πράγματα κερδίζεις ψηφίζοντας αργά 
.
Aerosmith – Toys in the Attic
Μαζί με τους Kiss, το μεγαλύτερο αμερικανικό hard rock group της εποχής.
Pavlov’s Dog - Pampered Menial
Έσκασε από το πουθενά, γεμάτο υπερτραγουδάρες. Ο αστικός μύθος της αυτοκτονίας του Surkamp είναι περίπου σαν την κουράδα που βρήκε κάποιος στο ντους στον στρατό.
Patti Smith – Horses
Τα είπατε πάνω-κάτω. Τρομερό ντεμπούτο που ακόμα και σήμερα έχει την ικανότητα να σε μεταφέρει στην εποχή του.
Rainbow - Ritchie Blacmore’s Rainbow
Εδώ φάνηκε ξεκάθαρα ποιος ήταν η μεγαλοφυΐα στους Deep Purple. Η συνέχεια αποδείχτηκε ακόμα καλύτερη.
Οι Hawkwind συνεχίζουν να βρίσκονται δημιουργικό οίστρο, τον οποίο συνδυάζουν και με ΕΞΩΦΥΛΛΑΡΑ. Οι Lynyrd Skynyrd το 1975 υπολείπονται των παραπάνω. Οι Rush πρέπει να περιμένουν λίγο ακόμα Ο Elton μάλλον δε θα πρέπει να περιμένει πια. Ο Dylan έβγαλε τρομερή δισκάρα αλλά περνάει λίγο ξυστά από τα ακούσματά μου. Ο Alice Cooper έπεσε σε μεγαθήρια. Οι Heart βγάλανε εκπληκτικό ντεμπούτο. Ο θείος Neil έβγαλε δύο πολύ καλούς δίσκους. Οι Grateful Dead, έναν και καλό.
20 Likes
Για τον μπρους τον ορθοδοξο ρε γμτ!!
Λίγα νουμεράκια για το 1975 …
- Ρεκόρ πόντων για το Wish You Were Here των Pink Floyd (104 βαθμοί) με όχι και ιδιαίτερα χαμηλό δίσκο στη δεύτερη θέση (Queen - A Night At The Opera, 78 βαθμοί)
- 104 βαθμοί με μόνο 7 πεντάρια αλλά με 28 παρουσίες σε λίστα
- Οι 28 παρουσίες είναι ρεκόρ έως τώρα αφήνοντας πίσω την προηγούμενη επίδοση των 25 παρουσιών του Sabbath Bloody Sabbath σε εκείνο το επικό ματς του 1973
- Για άλλη μία φορά δεν κερδίζει ο δίσκος με τα περισσότερες πρώτες θέσεις (Queen - A Night At The Opera, 8 πρώτες θέσεις)
- @osfp7 και @silent_winter για το 5/5, με osfp7 επιπροσθέτως να πετυχαίνει την πέμπτη θέση των Black Sabbath
- Bruce Springsteen και Led Zeppelin χρωστάνε λαμπάδα στον @pantelis79 για την 10η και 3η θέση αντίστοιχα μετά το χτεσινοβραδινό buzzer beater. Στον αντίποδα τον ψάχνουν οι Eloy που λίγο μετά τα μεσάνυχτα βγήκαν εκτός δεκάδας
Το εξώφυλλο του Wish You Were Here σάρωσε παίρνοντας 11 ψήφους.
- Υπεύθυνη για το αριστούργημα αυτό η ομάδα Hipgnosis
- Η ιδέα βασίζεται στους στίχους του Have a Cigar
- Η φωτογραφία έχει τραβηχτεί στα studio της Warner Bros στο Burbank
- Οι άντρες της φωτογραφίας είναι οι Ronnie Rondell Jr. (φλεγόμενος) και Danny Rogers
- Ενώ η ανάφλεξη θεωρείτο σχεδόν ασφαλής διαδικασία το μουστάκι του Rondell υπέστει ένα κάποιο ξύρισμα
Άφησα και το ημερολογιάκι στο excelόφυλλο με τα δεδομένα, γεμίζει σιγά σιγά, βάζω τα 7 πρώτα κάθε χρονιάς (μου ξέφυγε το UFO γιατί δεν κατάφερα να βρω release date (τυχαίο;!; αιληναις ξιπναται!!)). Έχει πλάκα που ο Γενάρης ακόμη δεν έχει μισό δισκάκι, ενώ είχαμε ήδη και το πρώτο conflict, 8 Νοέμβρη (Led Zeppelin - Led Zeppelin IV (1971) και Queen - Sheer Heart Attack (1974)).
18 Likes
awwww, σειμ !
2 Likes
Σιγά την αιρετική άποψη 
. Προσυπογράφω κι εγώ να ξέρεις, μόνο το Heaven And Hell θα μπορούσε να κοντράρει για την κορυφή του Dio και το Machine Head για του Blackmore.
5 Likes
Καθόλου αιρετική άποψη ν. 3: επειδή αυτό ήταν το μέλλον του ροκενρολ, απόλυτα κατανοητό γιατί όλοι ακούν πια τραπ
2 Likes
Naaah Mob Rules is better than Heaven and Hell
Το ανέφερα πιο πολύ για τους χεβενενντχελ-ακηδες.
1976
1. Rainbow - Rising
Μυσταγωγία, από το fade in του “Tarot Woman” αρχίζει ένα ταξίδι μέθεξης και καυλάντας για να οδηγηθεί στο ντελίριο των “Stargazer” και “Light in the black”. Ο Maestro ισοπεδώνει τα πάντα και ο Τιτάνιος “κοντός” χαρίζει στον σκληρό ήχο τα θεμέλια του epic με ανυπέρβλητο imagery and perfect vocal execution, “from the heart” που λέει και ο Μεγάλος.
2. Judas Priest - Sad wings of destiny
Οι βάσεις του κλασικού μεταλλικού modus operandi, διπλές κιθάρες-κόλαση, rhythm section πιο σφικτό και από τον φάκελο με τον λογαριασμό της ΔΕΗ, και ο Rob εκτός ελέγχου θέτει τον πήχυ στα ουράνια. Οι μελαγχολικές μελωδικές στιγμές σήμα-κατατεθέν των 70s Priest, θα αναπτυχθούν και στα επόμενα αριστουργήματα.
3. Jean-Michel Jarre - Oxygen
Extraterrestrial synth heaven με διαχρονικά “you know them all” άσματα στην πρώτη εμφάνιση του ιδιοφυούς Γάλλου, γιου του μεγάλου Maurice.
4. Blue Oyster Cult - Agents of fortune
Μόνο και μόνο για το “Dont fear the reaper” αλλά βρίθει μεγαλειωδών στιγμών - “Tattoo vampire”, and yas bitch, “This ain’t the summer of love”.
5. David Bowie - Station to station
“Wild is the wind” ναι οκ διασκευή, και ο Bowie στα δύσκολά του, μεγαλουργεί. Thin White Duke indeed.
Honorable mentions:
Vangelis - Albedo 0.39
Kiss - Destroyer
ACDC - High voltage & Dirty Deeds Done Dirt Cheap
Ramones - Ramones
Rory - calling card
16 Likes
Σιγά την αιρετική άποψη . Καλύτερη δουλειά του κοντού το Holy Diver. 
2 Likes
Εγω θα σχολιασω,επειδη ειδα 2 ατομα να το λενε και ειναι η αληθεια πρωτη φορα που διαβαζω κατι τετοιο στα σχεδον 30 χρονια που τους ακουω…Απο που και ως που υπερκτιμημενοι οι Deep Purple ρε παιδια; και μονο το In rock και το Machine Head να ειχαν βγαλει θα ηταν απο τους καλυτερους ολων των εποχων…Και ας μην μπουμε στην διαδικασια να απαριθμησουμε τα γκρουπ που εχουν επηρεάσει…
4 Likes
Εμενα είναι απλώς η προσωπική μου άποψη. “Παλεψα” να μου αρεσουν απο τοτε που ξεκινησα να ακουω μουσικη γιατι ηταν μεγαθηριο. Καποια πραγματα μου αρεσουν αλλα, σε γενικες γραμμες, δεν τους βαζω ουτε καν κοντα σε αλλα μεγαθηρια της εποχης.
Επισης, δεν εχω κανει ερευνα αλλα, νομιζω πως και εμπορικα δεν ειναι καν συγκρισιμο μεγεθος με Zeps, Sabbath, Queen, Floyd κλπ.
Edit: το εψαξα, σε μια περσινη λιστα του Loudwire οι Purple ειναι 12οι σε πωλήσεις - παραπάνω απο οσο νομιζα. Μάλιστα ειναι πανω απο Maiden και Sabbath.
4 Likes
1) Rory Gallagher - Calling Card
O αγαπημένος μου δίσκος του τεράστιου Rory και από τους αγαπημένους μου γενικότερα. Πιθανόν ο no 1 blues rock δίσκος. Δυστυχώς για μένα, αν και συνέχισε σταθερά ποιοτικά μετά από αυτό, σαν κουαρτέτο μας έδωσε τις καλύτερές του δουλειές. Εδώ το γκρουβ είναι απίθανο (Do You Read Me, Jackknife Beat), τα riff σκοτώνουν (Secret Agent, Moonchild), οι μπαλάντες σφύζουν από συναίσθημα (Ι’ll Admit You’re Gone). Και σαν κουαρτέτο, νιώθω πως το υλικό της μπάντα ήταν πιο πολυποίκιλο. Το ομώνυμο έχει εντονο jazz άρωμα, το μελωδικό Edged in Blue είναι τόσο feel good και πανέμορφη σύνθεση, το Country Mile περνά την ενέργεια της μπάντας στον ακροατή και το υπέροχο Barley and the Grape Rag ενώνει την Ιρλανδία με τα blues του Big Bill Broonzy με τρόπο ανεπανάληπτο, όντας μια από τις πιο εντυπωσιακές κιθαριστικές στιγμές του τεράστιου αυτού καλλιτέχνη. Λίγοι μουσικοί είχαν τόσο συναίσθημα, λίγοι νιώθεις πως πίστευαν τόσο στην τέχνη τους. Ο Rory ήταν η τέχνη του. Κάθε φορά που βλέπω βίντεό του, νιώθω ακριβώς αυτό. Τεράστιος Rory, το είπα?
2) Aerosmith - Rocks
Με σπασμένα φρένα η μπαντάρα. 3η σερί κορυφαίος δίσκος. Για κάποιους είναι το καλύτερο, για άλλους όχι. Δεν έχω καταλήξει ποτέ. Ιδιαίτερη μνεία στην σύμπραξη του Perry και του Whitford, σίγουρα ένα από τα πιο αδικημένα κιθαριστικά δίδυμα στην ιστορία. Το πως έμπλεκαν τα διαφορετικά θέματα τους, θυμίζει τις ένδοξες μέρες των Stones εποχής Mick Taylor.
Κατά τ’ άλλα, μιά από τα ίδια. Attitude, αλητεία, rock ‘n’ roll.
3) Thin Lizzy - Johnny the Fox
Με αφορμή αυτή την μπάντα σκεφτόμουν πως πολλές από τις αγαπημένες μου μπάντες δεν βρέθηκαν σε αυτές τις λίστες ή βρέθηκαν σε “χαμηλές θέσεις”. Όμως, το consistency είναι αυτό που τις καθιέρωσε στη συνείδησή μου σαν αγαπημένες μπάντες. Oι Lizzy, τουλάχιστον από το Fighting (νωρίτερα στην πραγματικότητα) και μέχρι το τέλος της καριέρας τους, εξαιρώντας το άνισο Renegade, έχουν μια απίστευτη δισκογραφία. Τo Johnny the Fox είναι σίγουρα το αγαπημένο μου Lizzy και ένας από τους καλύτερους hard rock δίσκους ever. To στίγμα δίνεται με το εναρκτήριο hard rocking αλλά μελαγχολικό Johnny. Αγαπάω απίστευτα τόσο τα γνωστότερα τραγούδια του (Don’t Believe a Word, Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed, Massacre) όσο και πολλά κρυφά διαμάντια (Borderline, Fool’s Gold, Boogie Woogie Dance, Old Flame). Στα σημεία κερδίζει το Jailbreak για μένα, ακόμα ένα απίστευτο άλμπουμ που θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ. Αχτύπητοι Lizzy για μια τετραετία.
4) Kansas - Leftoverture
Mάλλον το πιο consistent άλμπουμ τους. Η μπάντα αυτή για τα πρώτα 5 άλμπουμ δεν έγραψε κανένα μέτριο τραγούδι imho. Εδώ όμως έχουν φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που μπορούν να κάνουν χιτ ένα πραγματικά prog τραγούδι (Carry On Wayward Son), να δώσουν απίστευτο συναίσθημα και λυρισμό (Questions of My Childhood, Cheyenne Anthem, Τhe Wall), hard rock/ prog κομματάρες (Miracles Out of Nowhere) και να μας χαρίσουν ένα ακόμα από τα μεγάλα (και “μεγάλα” ) τραγούδια τους με τον ταιριαστό τίτλο, Magnum Opus. Αριστούργημα που δεν επαναλήφθηκε, αν και το επόμενο ήταν επίσης φανταστικό άλμπουμ.
5) Boston - Boston
Το άλμπουμ αυτό έχει πουλήσει τα κερατά του παγκοσμίως, από τα πιο πετυχημένα rock ντεμπούτα όλων των εποχών, είναι HARD rock, κι όμως ο κόσμος, στην Ελλάδα τουλ΄χιστον, δεν το αναγνωρίζει σαν μεγάλο άλμπουμ. Με μια από τις καλύτερες παραγωγές ever, η μπάντα ξεδιπλώνει όλο της το ταλέντο με πιασάρικα αλλά δουλεμένα κομμάτια, φοβερές κιθάρες, ΤΗΝ ΦΩΝΗ. Πέραν του More Than a Feeling που το ξέρει και η μάνα μου, και τα υπόλοιπα 7 κομμάτια είναι φοβερά. Η μπάντα κινείται στα πλαίσια του hard rock ήχου αυστηρά, χωρίς να χάνει ποτέ την ικανότητα να χαρίζει αξέχαστες μελωδίες, riff και ρεφρέν.
Δυστυχώς τους έφαγε η μεγαλομανία τους και ποτέ δεν επανέλαβαν τον θρίαμβο του ντεμπούτου.
6) The Charlie Daniels Band - Saddle Tramp
Στο νήμα κόπηκε και προτιμήθηκε το Boston. Μάλλον η αγαπημένη μου στιγμή τους. Για μια ακόμα φορά κάνουν αυτό που ξέρανε καλά. Southern rocking, country-ish, bluesy rock ‘n’ roll. Θα σταθώ στο ομώνυμο τραγούδι που περιέχει 25 από τα αγαπημένα μου δευτερόλεπτα ever στη μουσική (3:23-3:48) και είναι ένα έπος στην ολότητά του. Who said a bunch f rednecks can’t create art?
7) Al Stewart - Year of the Cat
Πώς να το αποκαλέσω αυτό, folk/ pop? Έχει και rock στοιχείο όμως. Και πλούσιες ενορχηστρώσεις. Και υπέροχα τραγούδια.
Το πασίγνωστο ομώνυμο τραγούδι είναι απίστευτο, το τέλος με τις εναλλαγές σόλο κιθάρας και σαξοφώνου είναι αριστουργηματική. Τα λιγότερο γνωστά τραγούδια είναι στο ίδιο επίπεδο αν όχι καλύτερα. Συναίσθημα απαράμιλλο, φοβερά κιθαριστικά solos, πλήκτρα, βιολιά, ένας πανέμορφος δίσκος.
8) Stevie Wonder - Songs in the Key of Life
Kάθε φορά που ακούω αυτό το άλμπουμ, σκέφτομαι τη μάχη που έδωσε για να αποκτήσει την καλλιτεχνική του ανεξαρτησία. Και το αντίστροφο. Αν και είχε δώσει πολλές φανταστικές δουλειές ήδη, στο Songs in the Key of Life η έμπνευση του χωράει funk, soul, pop, fusion στοιχεία, εντελώς χορευτική μουσική που κανονικά δε θα έπρεπε να μου αρέσει. Κι όμως. Δίσκος που σπάει κάθε όριο. Απίστευτος καλλιτέχνης.
9) ELO - A New World Record
Ισχύει ό,τι έγραψα και στους Lizzy πιο πάνω. Σταθερά φοβερές δουλειές από την μπάντα που εδώ μάλλον έπιασε κορυφές. Όλα τα τραγούδια ακούγονται σαν hits. Pop/ Rock, συμφωνικές τάσεις, όλα τα γνωστά τους στοιχεία παρόντα. Συν ότι περιέχει μερικά από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ (δεν μπορώ να αντισταθώ στο Rockaria! ειδικά. Δεν μπορώ!)
10) Ramones - Ramones
Σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος για να μιλήσω για punk. Οι μπάντες που έχω ασχοληθεί είναι ελάχιστες. Οι Ramones ήρθαν στη ζωή μου λίγο πριν τελειώσω το σχολείο. Ειδικά τα 4-5 πρώτα άλμπουμ τα αγαπώ. Το πρώτο ίσως να παραμένει ακόμα το αγαπημένο μου. Όλα τα τραγούδια είναι ένα κι ένα, ο ήχος της κιθάρας κάποιες μέρες είναι ο αγαπημένος μου ήχος κιθάρας. Ωμός, ηλεκτρικός, τέλειος. Οι “ανώριμοι” στίχοι τους ήταν ο αντίποδας στην σοβαροφάνεια και τον καθωσπρεπισμό μεγάλου μέρους της μουσικής της εποχής και η απαραίτητη κλωτσιά στο rock για να επαναπροσδιοριστεί και να συνεχίσει να εξελίσσεται (έμμεσα και άμεσα). Punk ίσως υπήρξε και πριν. Τόσο ξεκάθαρο σαν μουσική πρόταση, δεν ξερω αν ήταν πριν την έλευση των Ramones. ΤΕΡΑΣΤΙΟ ντεμπούτο.
3 Honorable mentions (γιατί θα έσκαγα):
Novalis - Sommerabend
Αν δεν υπήρχε το Leftoverture, θα ήταν ο καλύτερος προγκ δίσκος της χρονιάς για μένα. Οι μελωδίες είναι απίστευτες, ειδικά το ομώνυμο είναι αξεπέραστο αριστούργημα. Τα λίγα φωνητικά στα Γερμανικά δεν ενοχλούν. Βαρύ, συμφωνικό, ατμοσφαιρικό, είναι πραγματικό underground αριστούργημα.
Socrates - Phos
Τι να πω εδώ. Rock και ηπειρώτικα. Ο αγαπημένος μου δίσκος Ελληνικής μπάντας. Αριστούργημα από μια μπάντα που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τις αντίστοιχες του εξωτερικού.
Styx - Crystal Ball
Φέρνεις τον Tommy Shaw, του δίνεις χώρο να εκφραστεί και αμέσως κυκλοφορείς ένα από τα αριστουργήματά σου. Αδικημένη μπάντα όσο λίγες, όσον αφορά την καλλιτεχνική τους αξία. Λυρισμός, prog elements, hard rock. Τι άλλο να ζητήσει κανείς?
Special Mention:
Kiss - Rock and Roll Over
Είναι κάποιες μπάντες που ποτέ δεν έδωσαν αριστουργηματικά άλμπουμ (σε στούντιο συνθήκες έστω, γιατί το Alive είναι πραγματικό αριστούργημα). Ίσως η πιο σημαντική, από την άποψη πως ώθησε άπειρο κόσμο να πιάσει ένα όργανο και να παίξει μουσική, είναι οι Kiss. Τους αναφέρω με αφορμή το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Χωρίς τα τρελά filler αυτών που προηγήθηκαν, με μια πολύ καλή παραγωγή και ίσως το αγαπημένο μου deep track τους (Μr. Speed), απλά ένιωθα πως όφειλα να εκμυστηρευτώ την αγάπη μου για το άλμπουμ και την μπάντα.
*Ίσως η δυσκολότερη χρονιά ως τώρα.
20 Likes
Το ΄76 αποδείχθηκε πιο εύκολο απ’ ότι περίμενα καθώς, παρόλο που είχε μπόλικους δίσκους που μου αρέσουν, αυτά που για μένα ξεχωρίζουν τελικά ήταν εύκολο να μαζευτούν. Σε αντίθεση δηλαδή με άλλες χρονιές, αυτά που έμειναν απ΄έξω ήταν λίγα και δεν με πόνεσαν ιδιαίτερα.
Το αντίθετο δηλαδή με ό,τι ισχύει για την επόμενη χρονιά αφού, παρόλο που είχα ένα προβάδισμα 2-3 εβδομάδων, το '77 πλέον έχει καταστρέψει τον προγραμματισμό μου και απλά από τα 60 άλμπουμ έχω καταφέρει να πάω στα 35 και όλα μοιάζουν δύσκολα και μάταια, παρόλο που οι τρεις πρώτες θέσεις ήταν ψιλοκλεισμένες από την πρώτη στιγμή.
Θα τα πούμε όμως την άλλη Δευτέρα αυτά.
1976 λοιπόν:
The Modern Lovers- The Modern Lovers
Το άλμπουμ- λεπτή γραμμή ανάμεσα στους Velvet Underground και τους Sex Pistols.
“I’m in love with rock & roll and I’ll be out all night”
The Ramones- The Ramones
Ένας δίσκος γεμάτος “I Don’t Wanna…” και “I Wanna” με κομμάτια που τα περισσότερα παραμένουν φρέσκα και γεμάτα ενέργεια από ένα συγκρότημα που ακούγονταν σαν τους Beach Boys on speed with distortion. Τι άλλο να θέλει κανείς;
Tom Waits - Small Change
Πολύ καλώς αναφέρθηκε ήδη αρκετές φορές ο Tom όμως, κατ’ εμέ το κορυφαίο άλμπουμ της '70s περιόδου του είναι το “Small Change” το οποίο σε επίπεδο στίχων συνδυάζει τέλεια το δράμα και την κωμωδία ενώ, σε επίπεδο συνθέσεων ανεβάζει σε ανυπέρβλητα επίπεδα τον πήχη.
Electric Light Orchestra – A New World Record
O καλύτερος Beatles δίσκος που δεν βγήκε από τους Beatles με έντονη όμως την προσωπική σφραγίδα του Jeff Lynne. Με διαφορά η πιο φιλόδοξη δουλειά τους και, κατά τη γνώμη μου ένας δίσκος που δικαιούται πολύ περισσότερο τον όρο του “κλασικού” από κάτι hard rock και prog δεινόσαυρους, των οποίων τα άλμπουμ έχουν κακογεράσει όσο δεν πάει.
Eddie & the Hot Rods - Teenage Depression
Η βρετανική απάντηση στο protopunk. Ταχύτατο pub rock με έντονη punk διάθεση, το οποίο, ακόμη σήμερα, διατηρεί τη νεανική αίγλη του. Με δεδομένη την punk έκρηξη που θα έρθει τα επόμενα δύο χρόνια, το “Teenage Depression”, χωρίς υπερβολές, μπορεί να καυχιέται πως υπήρξε ένα από τα 5-10 πιο επιδραστικά άλμπουμ των '70s.
Και 10 ακόμη για το καλό!
Patti Smith Group - Radio Ethiopia
David Bowie – Station to Station
Debris - Static Disposal
Thin Lizzy - Jailbreak
Judas Priest – Sad Wings of Destiny
Blondie - Blondie
The Runaways- The Runaways
The Residents - The Third Reich 'n Roll
The Alan Parsons Project - Tales Of Mystery And Imagination - Edgar Allan Poe
Stevie Wonder – Songs In The Key Of Life
14 Likes
Το ηξερα ρε μαλακες οτι κατι ξεχναγα…
TALES OF MYSTERY AND IMAGINATION ρε μαλακες…
@anhydriis βοηθεια.
5 Likes
Chubby & the Gang love this post.
2 Likes
Βάζω κι εγώ νωρίς, γιατί είναι η πρώτη φορά που βρήκα κατευθείαν 5 που μου αρέσουν πολύ (και έχω και πολύ δουλειά αυτή τη βδομάδα για να ακούσω κι άλλα και πρέπει να ακούσω και τα 32000 τραγούδια της λίστας του Play IV)
AC/DC - High Voltage
Ramones - Ramones
ABBA - Arrival
Aerosmith - Rocks
Boney M. - Take The Heat Off Me
9 Likes
Είναι ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ το ότι οι Thin Lizzy βγάζουν την ίδια χρονιά Jailbreak και Johnny The Fox…ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
11 Likes