2010
στα γρήγορα.
LUNATIC SOUL - II.
THE NATIONAL - HIGH VIOLET.
HAKEN - AQUARIUS.
KVELERTAK - KVELERTAK.
IHSAHN - AFTER.
24 Likes
Κοίτα, ευελπιστώ να τελειώσω με τα του παιχνιδιού σε 1-2 βδομάδες. Οπότε μετά θα επανέλθω. Έτσι κι αλλιώς, πολλά τα έχω αναφέρει / θα τα αναφέρω εδώ.
1 Like
Σχολιάκια κοιτάζοντας αυτό το πάντα πολύ ωραίο, συνολικό κολάζ:
1.Νομίζω ότι η εμφάνιση των Audioslave αποτελεί τη μεγαλύτερη έκπληξη μέχρι τώρα, ακολουθούμενη ίσως από τους Blue Oyster Cult ή και τους Linkin’ Park (μ’ ένα ερωτηματικό οι τελευταίοι). Χωρίς να εννοώ ότι την εκάστοτε χρονιά υπήρχε ένας περισσότερο αναμενόμενος “κλασικός” δίσκος, απλά εγώ προσωπικά δε θα μάντευα ποτέ ότι τα συγκεκριμένα albums θα βαρούσαν κορυφές σε τέτοιες λίστες.
2.Όσο προχωράνε οι χρονιές, βλέπουμε μία όλο και μεγαλύτερη αποδοχή του extreme ήχου; Διαπιστώνω κάτι τέτοιο με τις πρωτιές των Isis, Frost, Gojira -ακόμα και τους Machine Head και τους Mastodon θα μπορούσαμε εν μέρει να συμπεριλάβουμε (για διαφορετικούς λόγους τον καθένα), αν και δέχομαι τον αντίλογο. Η (προφανής) διαπίστωση πως “όσο περνούν τα χρόνια ο ήχος σκληραίνει γενικότερα”, δεν εξηγεί απαραίτητα το φαινόμενο αυτό, μιας και extreme ήχοι υπήρχαν και στα 80’s και στα 90’s, αλλά δε βγήκαν τόσο ψηλά. Αντίστοιχα, και στα 00’s οι πιο light ήχοι δε σταμάτησαν να βγαίνουν. Εσείς πώς εξηγείτε αυτήν την ακραία επέλαση;
8 Likes
Στο ότι στα 80s αυτά ήταν ακραία. Και ότι σε 40 χρόνια αυτά που ακούγονται τώρα θα φαίνονται παραδοσιακά/ξεπερασμενα/θα παιζουν σε ένα ηχοσύστημα ηλιακής ενέργειας σε έναν μετααποκαλυπτικο κοσμο
3 Likes
Εγώ να προσθέσω πως θεωρώ μεγάλο ατόπημα που δεν πήραν ούτε μια πρώτη θέση στο παιχνίδι οι Queen. Το 75 δηλαδή. Αλλά οκ, οι Floyd-αδες είμαστε πολλοί.
Κατά τα άλλα, εδώ και 20 χρόνια, ο “extreme” ηχος παράγει πιο τολμηρά πράγματα μέσα στο metal.
7 Likes
Οι Queen αξιζαν παμπολλες πρωτες θεσεις, αλλα σιγουρα οχι το 1975.
1 Like
2010
- Life was still good.
- New beginnings turning to new realities
- Αλλαγή κορυφής τότε με τώρα
- Τρία άλμπουμ για #1
- 5αδα χωρίς spoiler (για την αλλαγή)
#30-26
Summary
#30
Haken - Aquarius
Καλώς ήρθαν οι καλύτεροι μαθητές των Dream Theater. Άγουροι ακόμα, αλλά τα σημάδια είναι ήδη εδώ.
#29
Rotting Christ - Aealo
Αποκρυσταλλώνοντας με τον ιδανικότερο τρόπο το ηχητικό και συνθετικό όραμα που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν, ο Σάκης γράφει πολλά μεγάλα riff και εν τέλει επαναπροσδιορίζει πλήρως την ταυτότητα της μπάντας. Το εγχείρημα και το αποτέλεσμα του “Aealo” αποδείχθηκαν πολύ επιτυχημένα, έστω κι αν κάποια επιμέρους στοιχεία είναι λίγο συζητήσιμα.
#28
Iron Maiden - The Final Frontier
Ok, είναι το λιγότερο καλό Maiden άλμπουμ μετά το “Virtual XI”, συμφωνώ. Αλλά και πάλι για εμάς τους Maidenάδες έχει πράγματα να γουστάρουμε. Θες το “Where The Wild Wind Blows”; Θες το “Coming Home”; Θες το “The Talisman”; Είπαμε, όλο και κάτι καλό έχει.
#27
Angra - Aqua
Η επιστροφή του Ricardo Confessori έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας, γιατί όσο παικταράς κι αν είναι ο Priester, ο Ricardo είχε έναν πολύ ιδιαίτερο και ταιριαστό χαρακτήρα, ε και μια ιστορία με τη μπάντα. Επίσης, όλες οι ως τότε δουλειές με τον Edu Falaschi ήταν από καλές ως καταπληκτικές. Εν τέλει, το “Aqua” δεν απογοήτευσε, αλλά ούτε έφτασε τα επίπεδα των προκατόχων του και κυρίως δεν τα πήγε και όσο καλά αναμενόταν στο test of time. Αλλά και πάλι ένας αξιολογότατος δίσκος. Α ναι, ο τελευταίος αξιόλογος δίσκος των πάλαι ποτέ αγαπημένων Angra… Μη πω ο τελευταίος που ακούγεται. Γιατί να μην το πω, όμως;
#26
Godsmack - The Oracle
Ένα ακόμα τυπικά δυνατό άλμπουμ από την παρέα του Sully Erna. No surprises here, for better or worse.
#25-21
Summary
#25
Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORwarriOR
Ένα τσακ πριν τα τσιφτετέλια αποκτήσουν ένα ποσοστό στην μουσική των Orphaned Land το οποίο προσωπικά δεν μπορώ να αντέξω, οι Ισραηλινοί γράφουν ένα γεμάτο concept άλμπουμ, με μερικές κομματάρες.
#24
Enforcer - Diamonds
Η λάμψη του καλού heavy metal δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι Σουηδοί με το “Diamonds” συστήνονται σε ένα ευρύτερο κοινό και αφήνουν μεγάλες υποσχέσεις.
#23
Dead Letter Circus - This Is The Warning
Alt-prog from down under? Yes , of course ! Το νέο πουλέν την Αυστραλιανής σκηνής εντυπωσιάζει στην πρώτη δουλειά του και γίνεται απευθείας hot όνομα στα μέρη του, καταφέρνοντας παράλληλα να δημιουργήσει κι έναν θόρυβο κι εκτός αυτών.
#22
Serj Tankian - Imperfect Harmonies
Δεν μπορεί να συγκριθεί με το “Elect The Dead”, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν προσπαθεί κάτι τέτοιο ο Serj, ο οποίος αλλάζει δραστικά ύφος και μας δίνει μια πρώτη γεύση του μουσικού χαμελαιοντισμού που θα επακολουθήσει. Κάποιοι θα πουν «καλύτερα να έμενε σε αυτό που ήταν πραγματικά καλός» και θα τους καταλάβω. Αλλά, πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, εδώ τα καταφέρνει ακόμα μια χαρά.
#21
The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing
Η αγαπημένη μου δουλειά των The Pineapple Thief. Φρέσκο, δυναμικό αλλά και με την μελαγχολία που χαρακτηρίζει συνθετικά τον Bruce Soord. Και με καταπληκτικό artwork.
#20-16
Summary
#20
Accept - Blood Of The Nations
Από τα εντυπωσιακότερα come back στην metal μουσική, με την εποχή Tornillo να έρχεται με φόρα (για να μείνει).
#19
Flotsam And Jetsam - The Cold
Οι Flotsam And Jetsam επιστρέφουν από το μεγαλύτερο δισκογραφικό κενό τους (πέντε χρόνια) σχεδόν άλλη μπάντα. Πιο τεχνικοί, πιο σκοτεινοί και πιο εντυπωσιακοί.
#18
One Less Reason - Faces And Four Letter Words
Για τους λάτρεις του αμερικάνικου ραδιοφωνικού hard rock (κάποιοι το έλεγαν και alternative metal τότε), οι One Less Reason μοιάζουν μια μπάντα εγγύηση. Κι αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Full review:
One Less Reason - Faces And Four Letter Words
#17
Bullet For My Valentine – Fever
Δεν ξέρω γιατί δεν του πιστώνεται πόσο καλό είναι το τρίτο δισκογραφικό βήμα των BFMV. Είναι με διαφορά πιο ώριμο από τους δυο προκατόχους του και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πολλές μπάντες που έγραψαν καλύτερα heavy metal τραγούδια από το “My Betrayal” ή το “The Last Fight” το 2010.
#16
Lunatic Soul - Lunatic Soul II
Το δεύτερο ενδοσκοπικό βήμα του Mariusz με το όχημα των Lunatic Soul είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο. Από τα ακουστικά όργανα του “Otherwere” ως την ηχητική περιπλάνηση του “Wanderings” και με ένα ενδιάμεσο 11λεπτο ταξίδι στο “Transition” το Lunatic Soul II” αποκαλύπτει ακόμα πιο φανερά μια νέα πτυχή του μουσικού σύμπαντος του αγαπημένου Πολωνού, στην οποία χανόμαστε ενίοτε με αρκετή ευχαρίστηση.
Full review: Lunatic Soul - Lunatic Soul II
#15-11
Summary
#15
Avantasia - Angel Of Babylon
Και τα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησε παράλληλα ο Sammet με τους Avantasia το 2010 είναι πολύ καλά, αλλά συνολικά το “Angel Of Babylon” υπερτερεί εν τέλει του “The Wicked Symphony”. Ίσως επειδή περιλαμβάνει πολλά καλά τραγούδια και αρκετή διαφοροποίηση από σύνθεση σε σύνθεση. Ή ίσως απλά επειδή έχει και Jon Oliva.
#14
Stone Sour - Audio Secrecy
Ο Corey φτάνει τους Stone Sour στο πιο commercial άκρο της μουσικής τους, και το κάνει κι αυτό επιτυχημένα, με τη μπάντα να γράφει χιτάρες σαν το “Say You’ll Haunt Me” έτσι αβίαστα.
#13
Black Country Communion - Black Country
Να και μια περίπτωση supergroup που δούλεψε πολύ καλά εξαρχής (αλλά όχι ανάλογα καλά στην πορεία). Η σύμπραξη του αγέραστου Glenn Hughes με τον star της κιθάρας Joe Bonamassa, τον πάντα σπουδαίο Derek Sherinian και τον Jason Bonham, μας έδωσε παλιακό hard rock που μας είχε λείψει. Πάντα με την επίβλεψη και την εποπτεία του επίσης σημαντικού Kevin Shirley.
#12
Sully Erna - Avalon
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του ιθύνοντα νου (τραγουδιστή και βασικού συνθέτη) των Godsmack, του Sully Erna, είναι ένα διαμαντάκι, διαφοροποιημένο τόσο όσο χρειάζεται για να κρατάει ακέραιη την καλλιτεχνική του ταυτότητα, αλλά να τον πηγαίνει και σε νέα ηχητικά μονοπάτια. Ακουστικό κατά βάση, σίγουρα ενδοσκοπικό. Είναι κάτι που πολύ θα ήθελα πολύ να είχε τολμήσει να κάνει κάποια στιγμή κι ο James Hetfield πχ.
Full review: Sully Erna - Avalon
#11
Volbeat - Beyond Hell / Above Heaven
Η άνοδος των μετοχών των Volbeat συνεχίζεται και η φαρέτρα τους γεμίζει με ακόμα περισσότερες τραγουδάρες. Πλέον και μετά το “Beyond Hell / Above Heaven” κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όχι μόνο ότι παίζουν, αλλά ότι πλέον πρωταγωνιστούν στα σαλόνια της πρώτης εθνικής της metal μουσικής. Και καλλιτεχνικά και εμπορικά.
#10
Summary
Spock’s Beard – X
Εδώ έχουμε το αποκορύφωμα της 2ης περιόδου – αυτής που έχει ως ηγέτη τον Nick D’ Virgilio – των Spock’s Beard. Οι συνθέσεις είναι κατά κύριο λόγο μακροσκελείς και καλώς διαρκούν τόσο πολύ, καθώς η έμπνευση, οι μελωδίες, τα παιξίματα, τα πάντα ρέουν με μια απίστευτη φυσικότητα που δεν θέλεις να σταματήσεις να παίζει αυτό το άλμπουμ, δεν θες να αφαιρέσεις τίποτα. Ακόμα και το bonus track στο οποίο ευχαριστούν όσους προ-χρηματοδότησαν την κυκλοφορία του άλμπουμ είναι μαγ(κ)ικό!
Full review: Spock's Beard - SBX
#9
Summary
Coheed And Cambria - Year Of the Black Rainbow
Ο Claudio και η παρέα του έχουν πάρει φόρα και δεν σταματάνε να γράφουν μεγαλεπήβολα άλμπουμ και σπουδαία τραγούδια. Εδώ με την είσοδο στις τάξεις της μπάντας του drummer Chris Pennie (The Dillinger Escape Plan) γίνονται και λίγο πιο τεχνικοί/proggy και καθόλου δεν μας χαλάει. Άλλη μια αλμπουμάρα.
Full review:
#8
Summary
Slash - Slash
Καλώς ήρθες πίσω Slash! Και καλά έκανε και φώναξες όλους τους φίλους σου στο πάρτι σου! Και τον Ozzy και την Fergie, και τον M Shadows, και τον Chris, και τον Ian, και τον Andrew. Όλοι τους (σχεδόν) υπέροχοι! Ακόμα κι ο Kid Rock ρε συ! Και είδες τι γνωριμίες γίνονται σε αυτά τα πάρτι; Ποιος θα το έλεγε ότι θα έβρισκες τον νέο σου wingman, ε;
Full review: Slash - Slash
#7
Summary
The Damned Things - Ironiclast
Δεν νομίζω πως έχω άλλον δίσκο να μου φτιάχνει τη διάθεση τόσο πολύ όσο αυτός εδώ. Σκατά να είμαι, κάτι σκιρτάει μέσα μου όταν παίζει. Σα να με τηλεμεταφέρει για λίγο σε μια περίοδο της ζωής που ζούσα τη μουσική στο μεδούλι της. Που κάθε Παρασκευή και Σάββατο ήταν μια περιπέτεια με μουσικές και καλούς φίλους. Που μετράγαμε μέρες για να περάσει ο καιρός και να πάμε στο Download. Αυτό εδώ το άλμπουμ - που έφτιαξαν μέλη των Anthrax, των Every Time I Die και των Fall Out Boy - έχει μείνει σαν το soundtrack των καλών στιγμών εκείνης της περιόδου. Το αγαπώ!
Full review:
#6
Summary
Seventh Wonder - The Great Escape
Με φόρα από το καταπληκτικό “Mercy Falls” οι Seventh Wonder κυκλοφορούν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, ένα υποδειγματικό progressive metal άλμπουμ, με mindblowing παιξίματα να συνδυάζονται με τρομερή μελωδικότητα κι έναν Karevik από άλλο κόσμο. Δεν είναι δηλαδή ένα από τα απόλυτα prog hits το “Alley Cat”;
Full review:
#5
Pain Of Salvation - Road Salt Part One
Ο Daniel συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο μεγάλος rock star παίζοντας progressive metal και αποφάσισε να το γυρίσει στους The Beatles και εν γένει στο 70s rock, χωρίς όμως να χάνει τελείως τον προοδευτικό τρόπο με τον οποίο συνθέτει. Το εγχείρημα* του “Road Salt” είναι την ίδια στιγμή 100% PoS/Daniel και τελείως διαφορετικό με κάποιο τρόπο. Πάνω από όλα όμως είναι γεμάτο υπέροχα τραγούδια βγαλμένα από το μυαλό και την ψυχή ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
*σε κατ’ ιδίαν συζήτηση με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής του μου είχε αναφέρει ότι το εγχείρημα το “ Road Salt ” και η ξεροκεφαλιά του Daniel να βγάλει τα δυο άλμπουμ πρακτικά διέλυσαν την μπάντα εκείνη την περίοδο.
#4
The Shadow Theory - Behind The Black Veil
Είχα την τύχη να έχω αρκετά insights κατά τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ και να έχω ακούσει τα demo που ενθουσίασαν τότε τον Devon Graves και τον ώθησαν στην δημιουργία αυτού του project, οπότε ενδεχομένως δικαιολογείται η κάποια αδυναμία που του έχω – και η οποία έπαιξε το ρόλο της ώστε να το βάλω στην κορυφή της λίστας μου για το 2010.
Ακόμα και σήμερα το θεωρώ ένα καταπληκτικό progressive metal άλμπουμ που υστερεί μόνο σε θέματα παραγωγής (ακόμα ψαχνόταν ο Devon και υπάρχει και λίγο παρασκήνιο), αλλά ακόμα κι αυτή η όχι άψογη παραγωγή συντελεί στον πιο old-school χαρακτήρα και ταιριάζει με την αγάπη για τον King Diamond που είχαν οι βασικοί συνθέτες του άλμπουμ, ο Δημήτρης (πλήκτρα) κι ο Arne (κιθάρα). Οι δε Kristoffer Gildenlow και Johanne James (drums – Threshold) απλά συμπληρώνουν ένα εντυπωσιακό σε ικανότητες lineup.
Το concept είναι υπέροχο, τα riff τρομερά, ο Devon δίνει ρέστα στις θεατρικές ερμηνείες, ο Δημήτρης βάζει μέχρι και Θρακιώτικους ρυθμούς (“The Black Cradle”) και το “A Symphony Of Shadows” στέκεται πάνω από όλα ως το εκθαμβωτικό τελείωμα ενός καταπληκτικού άλμπουμ.
Δυστυχώς, δεν υπήρξε συνέχεια καθώς ο Devon παράτησε το εγχείρημα χωρίς να το παλέψει όταν δεν έμεινε ευχαριστημένος από τις πωλήσεις και ήρθε η πρώτη καλή οικονομική προσφορά για να επανενωθούν και να παίξουν ζωντανά οι Psychotic Waltz. Θα μείνει πάντα ένα «what if?» να πλανιέται…
Full review:
#3
Audrey Horne - Audrey Horne
Δεκατρία χρόνια μετά αυτό το άλμπουμ μοιάζει στα μάτια μου ακόμα πιο τεράστιο και πιο μοναδικό. Κλείνοντας τον πρώτο κύκλο ζωής τους, οι Audrey Horne δίνουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας που μόλις ξεκίναγε στον σκληρό ήχο. Με τρομερή παραγωγή, με άπλετο σκοτάδι στους υπέροχα γραμμένους στίχους, με το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο της γενιάς του στον hard rock/metal χώρο κι έναν τρομερό ερμηνευτή με πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και κυρίως τραγουδάρες: “Charon”, “Circus”, “Down Like Suicide”, “Bridges And Anchors”, “Sail Away”, “Blaze Of Ashes”, “Firehose”… όλα ένα κι ένα.
Οι Audrey Horne υπήρξαν one of a kind μπάντα σε αυτό το άλμπουμ και με ευκολία θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή της λίστας μου για τη χρονιά.
Full review: Audrey Horne - Audrey Horne
#2
Alter Bridge - AB III
Οι ήδη αγαπημένοι Alter Bridge κεφαλοποιούν τον θόρυβο που ξεσήκωσε γύρω από το όνομά τους το “Blackbird” και εδώ κάνουν το μεγαλύτερο βήμα/άλμα που τους κατέστησε ως μεγάλη rock μπάντα της εποχή της (προφανώς, όχι εδώ), ξεπουλώντας venues σαν το Wembley Arena.
Άξιζαν 100% αυτής της επιτυχίας, καθώς τα πάντα αγγίζουν την τελειότητα εδώ: ο ήχος είναι ο καλύτερος που είχαν ποτέ, οι συνθέσεις είναι μια και μια, το σκοτάδι στους στίχους πιο εμφανές, τα riff τεράστια και τα πάντα φτιαγμένα για να οδηγήσουν την παρέα των Myles, Mark, Brian και Scott στην κορυφή.
Τραγούδια σαν το “Slip To The Void”, το “Isolation”, “Ghost Of Days Gone By”, “Beautiful Life”, “Still Remains”, “I Know It Hurts” και “Words Darker Than Their Wings” (για να μην τα πω όλα), θα με συντροφεύουν μια ζωή. Στο σκοτάδι κι όταν κοιτάζω προς το φως.
Full review: Alter Bridge - AB III
#1
Avenged Sevenfold – Nightmare
Δυστυχώς, μερικές φορές η πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για να προκύψει κάτι σπουδαίο είναι η τραγωδία, κι αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης. Στην προκειμένη περίπτωση η τραγωδία είναι ο χαμός του Jimmy Sullivan (The Rev), του drummer της μπάντας. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι A7X όντως ήταν μια παρέα κολλητών φίλων από το σχολείο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τον αντίκτυπο που είχε στα υπόλοιπα μέλη η απώλειά του.
Μαζί του είχαν ξεκινήσει να γράφουν τα demo για το επόμενο άλμπουμ και προς τιμήν του αποφάσισαν όχι μόνο να το ολοκληρώσουν, αλλά να καλέσουν τον αγαπημένο του drummer να ολοκληρώσει τα μέρη του και να τα ηχογραφήσει: τον Mike Portnoy.
Ο Mike, με απόλυτο σεβασμό στο ρόλο που του δόθηκε, καταφέρνει προφανώς να φέρει λίγη αστρόσκονη μαζί του, αλλά το υλικό ήταν τόσο καλό και η φόρτιση που βγάζουν τα τραγούδια τόσο δυνατή που δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το μικρό που του αναλογεί στην σπουδαιότητα και την επιτυχία αυτού του άλμπουμ.
Εδώ, έχουμε heavy metal που έχει βάσεις στο παρελθόν αλλά δεν μένει σε αυτό, ούτε ορίζεται από αυτό. Έχουμε ταλέντο και ψυχή μαζί σε αυτό που κάνουν. Κι εδώ έχουμε σκοτάδια που πρέπει να επικοινωνηθούν, γιατί μερικές φορές δεν υπάρχει καλύτερη βαλβίδα αποσυμπίεσης από τα τραγούδια – και για τους καλλιτέχνες και για τους ακροατές. Έχουμε ένταση, βαριές κιθάρες, αλλά και μεγάλες μελωδίες. Έχουμε και GNR, και Pantera, και Slayer και Dream Theater και Metallica, όλα σε έναν δικό τους ήχο. Τραγούδια σαν το ομότιτλο και το “So Far Away” είναι κλασσικά. Τραγούδια σαν το “Fiction” ή το “Victim” έχουν την δύναμη να σε παγώσουν και τραγούδια σαν το “Welcome To The Family” να σε πορώσουν. Μήπως δεν είναι πραγματικά σπουδαίο το κλείσιμο του 11λεπτου “Save Me”; Ή μήπως δεν είναι το “Buried Alive” το “Fade To Black” της γενιάς του;
34 Likes
Και το God Hates Us , όλοι μου το ξεχνάτε
1 Like
Μια νέα δεκαετία απλώνεται μπροστά μας. Το 2010 δεν είναι μεταβατική χρονιά καθώς εδώ γίνονται σαφή με τη μία όλα τα ηχητικά ρεύματα που θα επικρατήσουν τα επόμενα χρόνια. Πολλά εξαιρετικά άλμπουμ και πάρα πολλά σημαντικά. Πάμε να δούμε.
5 Ψήψοι
The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis: Καταλαβαίνω πως, σε επίπεδο καινοτομίας κι αιφνιδιασμού, εδώ δεν ισχύουν όσα ίσχυαν στους προηγούμενους δίσκους όμως, σε επίπεδο συνθέσεων, οι TDEP εδώ είναι ανυπέρβλητοι καθώς συνδυάζουν οργανικά όλα τα σπουδαία χαρακτηριστικά τους. Δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος τους (πως στο διάολο να διαλέξεις εξάλλου;) αλλά είναι αυτός στον οποία επιστρέφω πιο συχνά και αυτός που ταιριάζει πιο πολύ στα γούστα μου.
The National - High Violet: Τελευταία πραγματικά αξιόλογη δουλειά από τους National. Και όταν λέμε πραγματικά αξιόλογη εννοούμε τελευταίο καθαρό 10αρι.
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy: Όσο αντιπαθής είναι ο Kanye West σαν άνθρωπος, όσες καλλιτεχνικές αστοχίες και αν έχει στο βιογραφικό τους, εδώ μιλάμε για το άλμπουμ που τερμάτισε το hip-hop όπως το ξέραμε. Αριστούργημα.
Weekend – Sports: Ένα άκρως υποτιμημένο άλμπουμ της εποχής. Κατά τη γνώμη μου, κανένας άλλος δίσκος των ‘10s δεν συνδύασε τόσο τέλεια το shoegaze με το post- punk και τον θόρυβο. Τεράστια προσωπική αδυναμία καθώς οι Weekend εδώ παίζουν ακριβώς τη μουσική που μου αρέσει να ακούω. Αν έπαιρνα έναν μόνο δίσκο από το 2010 στο ερημονήσι, αυτόν θα έπαιρνα.
Kylesa – Spiral Shadow: Τελειοποίηση της συνταγής. Ένας πραγματικά σύγχρονος heavy δίσκος που συνδυάζει επιρροές, χωρίς να μιμείται, και που έκανε σαφές πως το συγκρότημα δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους υπόλοιπους «μεγάλους» της Georgia.
Κι άλλα 10
Gorillaz - Plastic Beach: Τελείως άλλο άλμπουμ από το Demon Days αλλά εξίσου γεμάτο σε ιδέες και έμπνευση. Λίγα χρόνια πριν μπορεί να ήταν και #1.
Deathspell Omega – Paracletus: Το σημαντικότερο metal σχήμα της εποχής κλείνει την τριλογία που το έβαλε στο πανδαιμόνιο του black metal, με τον καλύτερο τρόπο.
LCD Soundsystem - This is Happening: Ελαφρώς υπερτιμημένο αλλά και πάλι, άψογο σε όλα του. Ο Murphy είναι μια πραγματικά μουσική ιδιοφυία κι ένας από τα επιδραστικότερα μυαλά της μουσικής βιομηχανίας, κι εδώ το αποδεικνύει περίτρανα για άλλη μία φορά.
Arcade Fire - The Suburbs: Αν με ρωτούσατε το 2010 θα σας έλεγα πως “νταξ, καλούλι είναι αλλά μας τα πρήξανε”. 13 χρόνια μετά, θεωρώ πως το “The Suburbs” αποτελεί μια εξαιρετική σύνοψη όλων των καλών πραγμάτων που συνέβαιναν στην indie σκηνή της εποχής ενώ, παράλληλα, άνοιγε δρόμους. Άνετα στην τριάδα των καλύτερών τους δίσκων (αλλά μάλλον στη θέση #3).
The Republic of Wolves – Varuna: Κανένας άλλος δίσκος του 2010 δεν συνδύασε τόσο τέλεια το alt με το post-hardcore. Πολύ συναίσθημα, φοβερός ήχος, εκπληκτικές συνθέσεις, μηδενικό ψεγάδι.
Kvelertak - Kvelertak: Ας αρχίσουν οι χοροί. Αδιανόητο πανηγύρι, αξεπέραστο ντεμπούτο.
Black Keys – Brothers: Οι συνθέσεις είναι πολύ καλές αλλά, η παραγωγή από τον τεράστιο Danger Mouse (ακόμη έναν super επιδραστικό άνθρωπο της δεκαετίας) είναι υποδειγματική. Δεν είναι τυχαίο πως ΠΑΡΑ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ μέχρι σήμερα την έχουν αντιγράψει και συνεχίζουν και τώρα να το κάνουν.
Sigh - Scenes From Hell: Ο αγαπημένος μου δίσκος των Ιαπώνων καθώς ομολογώ πως το “Imaginary Sonicscape” με κουράζει. Αυτό πάλι είναι πραγματικά τέλειο και δεν το βαριέμαι ποτέ. Εμβατήρια = good, black metal = good, what’s not to like?
Pile - Magic Isn’ t Real: Μέχρι τελευταία στιγμή πάλευε τη θέση του αυτό το υπέροχο δισκάκι των Pile. Δεν γινόταν όμως να μην μπει καθώς, για μένα, αποτελεί την πιο ισορροπημένη δουλειά τους. Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι προτιμούν το “Dripping” αλλά για μένα ο τρόπος που συνδυάζουν ροκια, alt, grunge, και punk είναι αξεπέραστος. Και πραγματικά εδώ δεν θα βρεις ούτε μισό μέτριο τραγούδι.
Beach House - Teen Dream: Οι Beach House για χιλιάδες λόγους (και κυρίως για τους δεκάδες χιλιάδες κλώνους τους που μας κέρασαν) θα έμπαιναν στη λίστα μου με τα πιο αντιπαθητικά σχήματα της δεκαετίας. Παράλληλα όμως, το “Teen Dream” δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή εδώ τη λίστα καθώς μιλάμε για έναν πραγματικά καλό δίσκο που επανάφερε σοβαρά τον όρο dream pop στο προσκήνιο. Εξαιρετική παραγωγή, συνθέσεις που άφησαν στίγμα στα 10s, “κλασσικό” με όλη τη σημασία της λέξης.
Εξώφυλλο
32 Likes
Περιμενα να είναι μια πολύ ευκολη χρονια εκ πρωτης οψεως, αλλα τελικα μαζευτηκαν πολλοι αγαπημενοι δισκοι στο τοπ 10-20.
Πρωτη χρονια ξενιτιας και μεταπτυχιακου, οποτε πολλα από αυτά τα αλμπουμ τα εχω συνδεσει με μια περιεργη περιοδο της ζωης μου και της βιαιης αρχικης προσαρμογης.
Kvelertak – Kvelertak
Ένα από τα καλυτερα κ αγαπημενα ντεμπουτα μπαντας, που θυμαμαι να διατυμπανίζω σαν ιεροκήρυκας οπου και να βρισκομουν. Ένα πολύ φρεσκο black n roll μιξ που μας ξεσηκωσε ολους και μας εκανε να αγαπησουμε τα Νορβηγικα.
Χαιλαιτ το λαιβ του τουρ στο Λονδινο, οπου μεσα στον πανικο (κοσμου κ μπαντας) πεταξανε μια κιθαρα να τη πιασουμε ! Εγω εφυγα με μπαγκετα… 
Και κοβερ (ηταν να το βαρεσω κ τατου).
Kylesa - Spiral Shadow
Ποσες ριφαρες μπορουν να χωρεσουν σε έναν δισκο? ΝΑΙ.
Μπορει να μην εχει τα πολλα τα χιτς αλλα ο δισκος είναι φωτια δημιουργικών ριφ και για μενα μια από τις πιο ωριμες κυκλοφοριες της υπερμπανταρας.
The Black Keys – Brothers
Εξαιρετικη κυκλοφορια από τα Κλειδια και μπορει και από τις πιο αγαπημενες μου.
Το διδυμο πηγε τα μοντερνα blues καμποσα βηματα παραπερα με τρομερες μελωδιες, γκρουβες και στιχους. Όλα τα τραγουδια χιτς και φαν φειβοριτς.
Shining – Blackjazz
Γκρουβα, προγκα, φασαρια, ελεκτρο.
Ναι όλα αυτά μας παρουσιαζουν οι Shining (οι Νορβηγοι όχι οι Σουηδοι), και ο δισκος αυτος με ταξιδευει πολύ σε μια περιοδο που τους ειχα ΛΙΩΣΕΙ.
Θυμαμαι να πετυχαινω τυχαια το βιντεοκλιπ του Fisheye και να με ιντριγκαρει παρα πολύ, μεχρι που εγινα φαν, τους ειδα κ 2 φορες λαιβ και γνωρισα τον Jorgen άλλες τοσες από κοντα.
Αργοτερα νομιζω αλλαξαν λιγο κατευθυνση και με εχασαν λιγο, αλλα η κυκλοφορια αυτή είναι εκαιρετικη. Fisheye, The Madness and Damage done, (τρομερο) κοβερ του 21st Century Schizoid Man μερικα χαιλαιτς.
Burzum – Belus
Δυσκολευτηκα να κλεισω τη 5αδα, μιας και ολη η 10αδα είναι 5αδα για μενα, και αποφασισα να το ριξω στον Βαργκ μιας και θα είναι το τελευταιο αλμπουμ του που θα ψηφισω.
Το Belus είναι ο δισκος που ολοι θα θελαμε να μισουμε, αλλα τελικα είναι μια πολύ καλη κυκλοφορια και η πρωτη μετα τη φυλακη. Νιωθω ότι εχει πιασει ολο το νοημα και το συναισθημα του ΟG Νορβηγικου πλακ μεταλ και το πηγε σε μια πιο pure μορφη. Μαρεσε κ μαρεσει πολύ ξανανουγοντας το φετος.
The Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
Θυμαμαι τη σφαλιαρα που ειχα φαει όταν πρωτο-εβαλα να το ακουσω εκει στις εστιες του Η/Β.
Ξεκινας και από το πρωτο τρακ λες Farewell ζωη, αλλα να ερθει στο τελος να κλεισει γλυκά με μια εξαιρετικη μπαλαντα. Ακομα ποναω από το λαιβ στο Κοκο του τουρ.
Chelsea Wolfe - The Grime and the Glow
Lofi παραγωγη και άλλο ένα εντυπωσιακο ντεμπουτο.
Τη λατρευω όπως και αυτόν το δισκο. Bounce House Demons και Widow ε-ξαι-ρε-τι-κα.
The Ocean – Anthropocentric & Heliocentric
Διπλη κυκλοφορια για τους Ocean που εκεινη τη περιοδο ηταν στα φουλ ντουζενια τους.
Κορυφαιες κομματαρες και στα 2, όπως Firmament, Origin of Species/God, Anthropocentric, She Was The Universe, Grand Inquisitors …etc
3 χρονια μετα θα κυκλοφορισουν τον καλυτερο τους δισκο, και έναν από τους αγαπημενους της 10ετιας.
Cough - Ritual Abuse
Χαρηκα πολυ που ειδα κ από αλλον χρηστη αναφορα στους Cough γιατι είναι πολύ υποτιμημενοι.
Υπερτιμιο sludge doom με ένα από τα καλυτερα τραγουδια του genre (Crippled Wizard).
Θα τα ξαναπουμε πιο ψηλα το 2016.
Daughters – Daughters
2 παπαρες στη 10αδα μου φετος, αλλα τι να κανουμε που βγαλαν τετοια αλμπουμαρα.
Το 2018 θα κυκλοφορισουν έναν από τους καλυτερους δισκους της 10ετιας (κ βαλε), αλλα και φετος με το ομονημο παιζουν μπαλα μονοι τους. Εάν δε γνωριζετε περι τινος πρόκειται και σας αρεσει η φασαριουλα, τοτε βαλτε το χθες.
Υπολοιπα πολυ αγαπημενα:
Electric Wizard - Black Masses
Nails - Unsilent Death
Massive Attack - Heligoland
Ufommamut - Eve
Gorillaz - Plastic Beach
How to destroy angels_ - How to Destroy Angels
Earth - A Bureaucratic Desire for Extra-Capsular Extraction
High on Fire - Snakes for the Divine
Deftones - Diamond Eyes
Red Sparowes - The Fear Is Excruciating, but Therein Lies the Answer
35 Likes
Πάντως για μένα ένα “ατόμημα” της 40-ετίας είναι ότι στα 90’s όπου υπήρξε τρομακτική άνθιση του ενναλακτικού ήχου με grudge, με RATM, με Tool, με Pantera, με FNM, με Deftones, με Peppers, με NIN, με nu ή ότι και αν είναι αυτό (Korn, Machine Head, Slipknot), με τις βάσεις να μπαίνουν σε πόσα είδη που ξεπήδησαν δυναμικά στα zeros (post, sludge, hardocre), η λίστα δεν αντιπροσωπεύει καθόλου όλο αυτό το νέο κύμα του ήχου. Μόνο ένα Aenima έσωσε τα προσχήματα.
6 Likes
Ε, αφού μας φάγανε οι Dream Theater…
Πέρα από την πλάκα τώρα, αυτό ισχύει για όλες τις δεκαετίες.
Ούτε στα '70s, ούτε στα '80s εκφράστηκαν αυτές οι τάσεις. Μόνο hard rock και metal…
2 Likes
“Ατόπημα” των ψηφοφόρων εδώ μέσα εννοείς, όχι της 40ετίας.
1 Like
Nαι ναι προφανώς
Η Ελλάδα έχει αποδείξει ότι δεν την αφορούν οι μόδες. Εμμένει στα κλασσικά. 
1 Like
Και από το 2001 τι άλλαξε πιστεύετε;
Στα 90ς μια χαρά τρομακτική άνθηση είχε και το προγκ μέταλ και ο ακραίος ήχος π.χ. Ο καθένας βλέπει ότι θέλει, όπως θέλει.
3 Likes
Ιδού κι η δικιά μου απορία που ακόμα πειστική απάντηση δεν πήρα. 
Μας ξεβλάχεψε ο Πέτρος ο Κωστόπουλος θα πω εγώ.
4 Likes