Aν θέλετε τη γνώμη μου:
- Tο βίωμα που επιτρέπει να αγαπάμε και να μισούμε σε πραγματικό χρόνο.
- Έλλεψη πολλών δίσκων κοινής αποδοχής που διευκόλυνε τις σύγκλισεις.
Πως το βλέπω εγώ…αν δεις κ από τα σχήματα που αναφέρεις σαν extreme, βλέπεις ότι υπάρχει πλέον μεγάλη γκάμα ακουσμάτων κ μεγάλη απόσταση ηχητικά από το ένα σχήμα στο άλλο. Τη δεκαετία του '80 ειδικά, αυτό που λέγαμε σαν extreme ήχο, πήγαινε προς thrash, death metal ενώ από την δεκαετία του '90 και μετά άρχισε ένα “μπαστάρδεμα” του ήχου κ ο καθένας ίσως μπορούσε να βρει κάποια μουσικά ψήγματα που τον τραβούσαν προς τα εκεί κ σιγά-σιγά μπήκε πιο ενεργά. Ειδικά από την δεκατία του '00, βάζουμε πολλούς ήχους κάτω από την ταμπέλα του “ακραίου”.
Φυσικά ο κόσμος την δεκαετία δεν ήταν τόσο ψημένος σε μίξεις διαφόρων ειδών κ ούτε κ δεκτικός προς αυτά. Νομίζω χρόνο με το χρόνο άρχισαν κάποιοι να ψάχνονται περισσότερο κ σαν ακροατές κ σαν μουσικοί.
1 Like
Πολύ γεμάτη χρόνια, όποτε πάμε σε λίστες χωρίς πολλά πολλά
- A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring
- Ghost - Opus Eponymous
- Enslaved – Axioma Ethica Odini
- Kvelertak – Kvelertak
- Shining – Blackjazz
Top 5 material:
Volbeat - Beyond Hell/Above Heaven
Darkthrone - Circle The Wagons (πολύ γουστάρω τη χεβημεταλλαδικη περίοδο του Fenriz και παράλληλα το blog του εκείνη την εποχή και τα mixtapes του για το Vice)
Urfaust - Der Freiwillige Bettler
Burzum-Belus
Deathspell Omega – Paracletus
Συν 10 χονοραμπλ:
Triptykon - Eparistera Daimones
Alcest - Écailles de lune
Negura Bunget - Virstele Pamintului
Enforcer - Diamonds
Heathen – The Evolution of Chaos
Robert Plant - Band of Joy
Black Label Society - Order of the Black
High On Fire - Snakes For The Divine
Helstar - Glory Of Chaos
Deathhammer - Phantom Knights
34 Likes
2010 → Όταν ο Αρτέστ έσωσε τον Κόμπι:
12. – 6.
12. PROFANATICA “Disgusting Blasphemies Against God”
Το ντουέτο Ledney/Gelso αφού επέστρεψε με την χορταστική συλλογή “Enemy of Virtue” (’06) και το πολύ καλό “Profanatitas de Domonatia” full-length (’07), ήρθε η ώρα να τεντώσει τα όρια της βλασφημίας. Στο “Disgusting Blasphemies…” το πιο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό είναι ο ήχος, πηχτός και κοχλάζων σαν αίμα καυτό, απόλυτα ταιριαστός με τη λιτή 80ς death/black (τότε που οι σχετικές μουσικές ήταν «ένα», πριν αρχίσουν οι διάφοροι διαχωρισμοί) προσέγγιση στις κιθάρες και τα καρφώνω-πρόκες-σε-φέρετρα χτυπήματα των τυμπάνων.
11. ABIGOR “Time is the Sulphur in the Veins of the Saint”
Η επιστροφή των ABIGOR είχε γίνει το ’07 με το θαυμάσιο “Fractal Possession”, το οποίο όμως εγώ άκουσα αρκετά αργότερα με αποτέλεσμα ίσως να μην έχω καταπιαστεί μαζί του όσο θα έπρεπε, αν και περισσότερο το θεωρώ ως «άσκηση ετοιμότητας» για όσα σχεδίαζαν με την έναρξη της νέας δεκαετίας. Κι ερχόμαστε στο “Time…” λοιπόν που, το ομολογώ, όταν το πρωτοάκουσα μου έκαψε τον εγκέφαλο με τις (σε πρώτη ανάγνωση) «άκυρες» εναλλαγές του και συνέχιζε να μου τον καίει για αρκετό καιρό μετά, οπότε το παράτησα. Το ξανάπιασα κάμποσα χρόνια μετά, για την ακρίβεια μαζί με τον -μέχρι τώρα- τελευταίο τους δίσκο και διαπίστωσα ότι το μυστικό είναι στον (υπό-)τιτλο. Εάν αποδεχτεί κανείς την Fragmenting Principle κάποια πράγματα (όχι όλα) εκεί μέσα γίνονται πιο κατανοητά.
10. BURZUM “Belus”
Ναι, ΟΚ, τι να κάνουμε, είναι δισκάρα! Και μόνο για την διαστημικού μεγέθους κωλοτούμπα που έλεγε ότι δεν θα ξαναπαίξει μουσική με κιθάρες, αξίζει να του το τρίψουμε στη μούρη του Varg-ούλη το πόσο ανώτερο είναι σε σχέση με τις (πριν και κυρίως μετά) ambient/synth παπαρίτσες του (“Tomhet” εξαιρουμένου). Τέλος πάντων, το ωραίο με τον Μπέλο είναι ότι ξεκινάει ως full tribute στα παλιά αλλά σταδιακά αποκτάει τον δικό του χαρακτήρα σε πιο ατμοσφαιρικά πλαίσια και με κάμποσα συγκινητικά riffs. Και ακόμα πιο «συγκινητικούς» τίτλους τραγουδιών απ’ την άποψη του πόσο αστείο είναι όταν προσπαθώ να τους προφέρω (Κελιο-χέσε ψηλά κι αγνάντευε η φάση…).
9. ENFORCER “Diamonds”
Τα διαμάντια είναι παντοτινά. Το δεύτερο άλμπουμ των ENFORCER δεν ξέρω… Θέλω να πω, ότι ο άκρατος ενθουσιασμός που είχα όταν βγήκε δεν υπάρχει πιά. Απ’ την άλλη, τώρα που το άκουγα ήθελα να ουρλιάξω “Katana, Kataaaana!” και “See you in Tokyo, out in the city” και θυμήθηκα ότι αυτόν τον δίσκο τον γούσταρα(με), κόντρα και στους γκρινιάρηδες που λέγαν «μααα, είναι δανεικά riffs»/«μααα, οι τάδε ομπσκιούρ είναι πιο τρου μέταλ», κυρίως επειδή έβγαζε τόσο αβίαστα το 80ς πνεύμα (που εγώ το έχω μόνο ως αχνή ανάμνηση) από νέους ανθρώπους που ένιωθαν πως θα κατακτήσουν τον κόσμο. Δεν το έκαναν (έχω πάντα παράπονο το ότι δεν τους είδα ποτέ σε ένα πραγματικά ισοπεδωτικό live) και μάλλον δεν γινόταν να το κάνουν ως μέλη αυτού του traditional metal revival που ήταν. Απλά θα μπορούσαν να έχουν βγάλει ακόμα 1-2 δίσκους μνημεία, μα τι να γίνει, τους φάγαν τα φαντάσματα…
8. ESSENZ “KVIITIIVZ - Beschwörung des Unaussprechlichen”
Αν υπάρχει κάτι που με έλκει σε τρομερό βαθμό προς ορισμένα δημιουργήματα είναι το αβίαστο originality που διακατέχει τη γενικότερη προσέγγισή τους. Όπερ σημαίνει, δεν είναι ανάγκη οι πρώτες ύλες (πχ τα riffs) να είναι οι ίδιες ρηξικέλευθες, αλλά οι συνδυασμοί τους να έχουν κάτι το μοναδικό. Τέτοιο είναι και το -κατά βάση- doom metal των Βερολινέζων ESSENZ, βάλτε πχ το “Det Atem Genesis” και από ένα σημείο και μετά θα πείτε πιο-basic-70s-riff-δε-γίνεται. Όμως το όλον εν τέλει περιβάλλεται από μια anything-can-happen μαγεία, αλλού drone-ιάζει, αλλού γίνεται καταιγιστικό φτάνοντας σε black/death παρυφές με a-la INCANTATION/DEAD CONGREGATION φωνητικά (όχι τυχαία, ο ιθύνων νους συμμετέχει και στους DROWNED), δεν απαρνείται τη μυστηριακή ατμόσφαιρα, ρίχνει πού και πού το tempo σε ποοολύ αργούς ρυθμούς αλλά χωρίς να γίνεται funeral και κάνει με έξυπνο τρόπο αναφορές τόσο στον JOHN CAGE όσο και στους ΜΑΥΗΕΜ.
7. AGNES VEIN “Duality”
Τι φοβερή κεραμίδα ήταν αυτό εδώ back in the day! Τρεις τύποι που δεν νοιάζονταν για τίποτα πέρα από το να σκαρώνουν μουσικές που ξεκινούσαν από το ευρύτερο post/sludge και απλώνονταν μέχρι τους επικούς BATHORY αλλά και μέρος του ελληνικού bm. Τις εποχές που προσπαθούσαμε να μην χάνουμε λάηβ της εγχώριας σκηνής, οι εμφανίσεις των AV είχαν πάντα κάτι το απόκοσμο (highlight εκείνη η μάζωξη στη Νέα Μάκρη τον Φλεβάρη του ’11 για όποιον θυμάται) ως απόδοση, το οποίο μάλιστα ερχόταν σε ωραία αντιδιαστολή με το every-day παρουσιαστικό τους. Δεκατρία χρόνια μετά, το “Duality” δεν έχει χάσει ούτε λίγη από τη μαγεία και την έξαψη που δημιουργεί…
6. SATURNALIA TEMPLE/NIGHTBRINGER/NIHIL NOCTURNE/ALUK TODOLO “On the Powers of the Sphinx”
Όταν τα split ξεφεύγουν απ’ το «πάμε να βγάλουμε από 1-2 κομμάτια να πιάσουμε fans από δω κι από κει» και γίνονται πραγματικές συνεργασίες με κοινό όραμα, συνήθως καταλήγουν σε αγαπημένες μου κυκλοφορίες. Τέτοια είναι και η σύμπραξη εδώ έχοντας ως υπόβαθρο τις διδαχές περί μαγείας που πρωτοεμφανίζονται στον Eliphas Levi και συνεχίζουν στα Thelemic Orders (και ίσως κάποιοι έχετε δει/ακούσει και τον Jodorowsky ως αλχημιστή να τις αναφέρει).
Οι SATURNALIA TEMPLE doom-ανιάζουν το σύμπαν, και ξεχαρβαλώνουν τα διάφορα guitar pedals στον δρόμο τους προς τη Γνώση, οι NIGHTBRINGER ξεδιπλώνουν πλέον άφοβα τον majestic χαρακτήρα τους και τα πριμαριστά τους leads επιδεικνύοντας απόλυτη Θέληση και στη δεύτερη πλευρά οι γνωστοί μας NIHIL NOCTURNE έχουν την Τόλμη να βυθιστούν στην Άβυσσο και οι ψυχεδελικοί ALUK TODOLO πειθαρχούν στην προαιώνια αξία της Σιωπής.
5.
BLOOD REVOLT “Indoctrine”
Personal hot take: Καλύτερος/πιο ουσιαστικός δίσκος με συμμετοχή Nemtheanga απ’ το ’03 και μετά. 
Προφανώς μιλάμε για μια υποκειμενική υπερβολή, αλλά προσωπικά βρίσκω ακαταμάχητη γοητεία σε απόπειρες για projects όπως αυτό εδώ. Ένας φοβερός Ευρωπαίος ερμηνευτής επικού/bathor-ικού metal με pagan καταβολές συναντάει δύο περήφανα μέλη του Ross Bay Cult, εκ των ο οποίων ο ένας αγαπά φανερά τις voivod-ικές μανούβρες στα riffs του και ο άλλος βαράει τα τύμπανα λες και δεν υπάρχει αύριο. Με όλα του τα μειονεκτήματα, κυρίως από άποψη έλλειψης 100% χημείας σε κάποια σημεία (όχι πολλά πάντως), το “Indoctrine” έφερε στην αυγή της δεκαετίας μια πραγματικά ριζοσπαστική πρόταση για το ακραίο metal και μια απόλυτα πειστική αποτύπωση της μεγαλούπολης που διαβρώνει τα πάντα, στρέφοντας όλους ενάντια σε όλους (βλ. και εντυπωσιακά εύστοχο εξώφυλλο). Κρίμα που δεν είχε συνέχεια για έστω έναν δίσκο ακόμα, όπως μου είχε πει ότι ήλπιζε και ο -γεμάτος έκπληξη- Alan όταν του πήγα το booklet για υπογραφή μετά το ισοπεδωτικό live των PRIMORDIAL το ’12.
4.
VON GOAT “Septic Illumination”
Όταν ο Shawn είδε ότι το VON reunion δεν φτουράει (κι ας σφετερίστηκε αργότερα το όνομα κάποιος τυχάρπαστος Venien) πήρε των ομματιών του, κάλεσε τον Wrest να του φροντίσει τα τύμπανα, έφερε και τον αρχιερέα John Gossard να επιμεληθεί τα του ήχου και έβγαλε one-of-kind αριστούργημα που στέκει ως φάρος ατμοσφαιρικού ημίφωτος μέσα στον ομιχλώδη ωκεανό του ευρύτερου USBM. Το “Septic Illumination” είναι ένα black/death ανοσιούργημα, ένα σκάρτο μισάωρο που μοιάζει να διαρκεί έναν αιώνα, ερχόμενο μέσα από σπηλιές που σχηματίστηκαν κατά τις απαρχές του Χρόνου και εγκλώβισαν μέσα τους σκοτάδι που μπορεί κανείς να το ακουμπήσει. Μετά το καλούπι έσπασε και σοφά ποιώντας ο Shawn κινήθηκε προς εντελώς διαφορετικές φόρμες…
3.
A FOREST OF STARS “Opportunistic Thieves of Spring”
Δύο χρόνια μετά το ωραιότατο ντεμπούτο τους, οι AFOS βάλθηκαν να βγάλουν ένα magnum opus και μα τα χίλια ερειπωμένα βικτωριανά κτίρια το πέτυχαν σε αδιανόητο βαθμό. Μπορεί να προέρχεται (τεχνοτροπικά μόνο) από το blackmetal χωράφι, αλλά το “Opportunistic Thieves…” υπερβαίνει κάθε είδους όρια, όντας ένα ολοκληρωτικό κατασκεύασμα που εγκλωβίζει τα πάντα στον κόσμο του. Ο θρήνος, η παρακμή, οι -μικρές και μεγάλες- απώλειες, οι στιγμές της οργής αλλά και κάνα-δυο νότες αισιοδοξίας παρελαύνουν ανά περίσταση μέχρι να ενωθούν όλα μαζί στο συγκλονιστικό κλείσιμο του “Delay’s Progression”. Μνημείο αιώνων…
2.
DARKTHRONE “Circle the Wagons”
Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, το ότι λείπουν απ’ τις λίστες μου όλες αυτές τις εβδομάδες δεν σημαίνει οτιδήποτε. Μου αρέσουν όλα τα DARKTHRONE. ΟΚ, όχι όλα, τα δύο πιο πρόσφατα είναι πιο ύπνος κι από ματς που ομάδα του Φερνάντο Σάντος προηγείται με 1-0 απ’ το πρώτο λεπτό. Οπότε σε καμία περίπτωση δε με είχε χαλάσει η λίγο-πανκ-λίγο-κλάσικ-μέταλ-και-τ’-αγόρι-μου στροφή στα mid-00s. Ε, στο “Circle the Wagons” νιώθω ότι πέτυχαν το τέλειο σ’ αυτό το ύφος, με το εναλασσόμενο tracklist (δηλ. ένα πάρτυ μέταλ από Fenriz, ένα πιο σοβαρό από Nocturno Culto) και το μόνο που θα άλλαζα θα ήταν να κάνω το closing riff του ομώνυμου να κρατάει κάνα 10λεπτο.
1.
BLOOD OF THE BLACK OWL “A Banishing Ritual”
20 μήνες πριν:
161 μήνες πριν:
Ειδικές Καταστάσεις
Αλφαβητικά γιατί με βολεύει:
-
Το doom/death ζει το δικό του mini revival στο underground και οι ANHEDONIST, ερχόμενοι κι αυτοί απ’ το Seattle, είναι από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, εμπνεόμενοι στο “The Drear” demo απ’ την περίοδο ’91-’94, αλλά ντύνοντάς την με ουρλιαχτά φωνητικά.
-
Στο σκέτο death, δεν περνάει με τίποτα απαρατήρητη η επιστροφή των ηγετών AUTOPSY με το “Tomb Within” EP που αν είχε λίγο πιο ογκώδη παραγωγή, θα χτύπαγε 12άδα με τέτοιες νεκρο-ριφάρες που μας κερνάει.
-
Ένας Ιταλός με προσωνύμιο BATHORY LEGION παίζει με ambient, noise και black καταστάσεις δημιουργώντας ένα πλήρως αντισυμβατικό περιβάλλον τρόμου στο “Through the Dimensions (Anarcoesoterismo)” CDr.
-
Ο John Gossard, πέρα από ηχοληψίες, επιστρέφει και ως δημιουργός 11 χρόνια μετά το “Dead as Dreams” αυτή τη φορά ως ιθύνων νους των DISPIRIT. Στο “Rehearsal at Oboroten” ακούμε όλα αυτά που θα περιμέναμε από έναν Cascadian πιονέρο κι ακόμα περισσότερα.
-
Οι Νορβηγοί DØDSENGEL κυκλοφορούν έναν σκασμό πράγματα μέσα τη χρονιά, αλλά αυτό που τραβάει την δική μου προσοχή, είναι οι ατμοσφαιρικές ακροβασίες του “Arkaik” EP.
-
Στην άλλη πλευρά του κόσμου, ο Αυστραλός Mitch Keepin (μέλος των NAZXUL και AUSTERE) βρίσκεται σε δημιουργικό οργασμό και θα απασχολήσει αρκετά τα επόμενα χρόνια. Προς το παρόν ακούμε το “Spear of Salvation” demo που τιμά με τον καλύτερο τρόπο την «παραδοσιακή» εκδοχή του σκανδιναβικού blackmetal.
-
Η σύμπραξη J.Read/P.Helmkamp δεν περιορίζεται στους REVENGE, αλλά επεκτείνεται και στους KERASPHORUS όπου όμως τα δημιουργικά ηνία κρατά εδώ ο δεύτερος με αποτέλεσμα στα 4 κομμάτια του “Cloven Hooves…” να έχουμε κάτι σαν σύγχρονη (ηχητικά) εκδοχή των ORDER FROM CHAOS.
-
Μια τις αγαπημένες μου περιφερειακές (εννοώντας ότι δεν ανήκαν στους συνήθεις ήχους που εξερευνούσα) μπάντες της εποχής, οι απόλυτα καθηλωτικοί RUINED FAMILIES δηλώνουν παρουσία με το “Four Wall Freedom” EP και κατεδαφίζουν τείχη με το φρέσκο και άμεσο hardcore τους.
-
Και τέλος το σχήμα/όχημα με το οποίο συνδέθηκα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο όλα αυτά τα χρόνια αναδύεται απ’ την Άβυσσο. Επιλέγοντας τυχαία (ή και όχι, το κλιφοτικό ενδεκάγραμμο στο εξώφυλλο μίλησε κατευθείαν μέσα μου) το “Sanquis XI” των SERPENT NOIR έμελε να είναι διάβαση της Πύλης δίχως επιστροφή.
32 Likes
Τεράστια δισκαρα, σοβαρή παράλειψη
2 Likes
Θα σου απαντήσω όπως μου είχαν απαντήσει όταν είχα αναρωτηθεί κι εγώ: “στο ροκιν είσαι φίλε τι περίμενες” . Βέβαια ίσως εννοούσαν ότι πρέπει να αλλάξει το όνομα σε “metalling” αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα , αλλά δεν έχει και καμία σημασία 
Καλώς ήρθες υπέρτατη δεκαετία, και πάμε στην πεντάδα:
Summary
1. Deathspell Omega – Paracletus
Είχα γράψει εδώ:
«Εάν Με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε. Και Εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας…» (Ιωάν. 14: 15-17)
…Και οι ουρανοί άνοιξαν, αποκτώντας αυτό το πορφυρό χρώμα. Και η πραγματική όψη της τρίτης υπόστασης εμφανίστηκε, περιβεβλημένη από βιβλικά θηρία και όφεις. Το έργο της, να απαντήσει στις επικλήσεις του ανθρώπου, να εξαπλωθεί σπονδυλωτά, διατηρώντας την τριαδική της μορφή ομοούσια και αδιαίρετη. Ο στόχος της, να πραγματοποιήσει μια βλάσφημη, αλλά ψυχικά ευσταθή, διαλεκτική αντιστροφή. Να ολοκληρώσει την Αποκάλυψη της πραγματικής φύσης της ορθόδοξης πίστης. Να καταδείξει πως η Αποκατάσταση της Δημιουργίας δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις Του. Να αποτελέσει την πιο ευθεία και ισορροπημένη ηχητική επίθεση των Γάλλων Deathspell Omega. Να καλωσορίσει τη δεκαετία, προσηλυτίζοντας σε, στην κρισιμότητα όσων ακούς. Have you beheld the fevers?
Omombration.
2. Darkthrone – Circle The Wagons
Κλίκες, μπάτσοι και ‘μείς είμαστε Απάτσι, κοτρόνια στις βιτρίνες σας θα φεύγουνε χαλάζι
Δε θέλουμε ειρήνη, ταραχές στην πόλη / Εμείς είμαστε οι άγνωστοι κουκουλοφόροι
Όχι ‘νταξει, ας βάλουμε το “I Am The Working Class” να παίξει και πάμε στο θέμα μας. Κάπου εδώ, φαίνεται πως το αμάλγαμα crust punk και ‘80s metal, μια γραμμή που ενώνει από Sacrilege μέχρι Children of Technology, φτάνει μια αδιανόητη κορυφή. Κάπου εδώ, βγαίνει και ο Fenriz φωνητικά πιο μπροστά, και οι Darkthrone εντείνουν ένα συνθετικό, εκτελεστικό και ερμηνευτικό δίπολο, που ανα στιγμές γίνεται οριακό. Μιλάμε για τρομακτικά ουσιώδη riffs και δομές που αποτελούν απόσταγμα μιας κριτικής εποπτείας και φιλτραρίσματος όλου του underground ήχου. Οι Darkthrone διέλυσαν τα συμβατικά δεσμά ανάμεσα σε αντίπαλες υποκουλτούρες και κέρασαν ένα μνημειώδες έργο υπέρτατου, περιθωριοποιημένου metal/punk. Αν δεν νιώθετε μην σκάτε, those treasures will never befall you, they’re out of reach.
Darkthrone για πάντα. Γιατί κάθε φορά που στο ρεφραίν του ομότιτλου έφυγαν δάκρυα ο όρκος πίστεως ανανεωνόταν.
3. Audrey Horne – Audrey Horne
Εδώ, είχα πει τα εξής:
Οι Νορβηγοί αποτελούν μια σταθερά ποιοτική, αλλά και σταθερά υποτιμημένη, σε ευρεία κλίμακα, μπάντα. Αν υπάρχει ένας σταθμός στη δισκογραφία τους όμως που ξεχωρίζει, αυτός είναι του ομότιτλου δίσκου τους. Εδώ θα συναντήσεις την πληρέστερη ενσωμάτωση του μεγαλύτερου εύρους των επιρροών τους. Εδώ θα ακούσεις ένα σύγχρονο, σκοτεινό, συναισθηματικό, παρορμητικό hard rock. Εδώ θα βρεις μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα κατά τη διαδοχή των συνθέσεων. Εδώ θα βρεις το “Blaze Of Ashes”, αιώνιο σύντροφο κάθε φορά που θα πέφτεις στα πατώματα. Εδώ θα βρεις τις καλύτερες μπαλάντες τους. Εδώ θα βρεις το άσμα ασμάτων που ονομάζεται “Bridges And Anchors”. Εδώ υφίσταται ένα όραμα καλλιτεχνών με διαφορετικό background, που διέλυσαν τα στερεότυπα του τι εστί rock σήμερα. Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος όμως, το “Audrey Horne” θα όριζε εκ νέου το τι σημαίνει σύγχρονο hard rock. Μακάρι να παίζανε και άλλοι έτσι.
4. Enslaved – Axioma Ethica Odini
Σε μια εποχή που το post έκανε επέλαση στο black metal, μια άλλη τάση αναδυόταν, που χρωστάει κρυφά στους Νορβηγούς. Το black ‘n’ roll. Με το “ΑΕΟ” οι Νορβηγοί πιάνουν μια τρομακτική κορυφή για ολοκληρο τον ήχο. Καθαρά φωνητικά από άλλη διάσταση, κεραυνοβόλα riffs και θεματικές εξελίξεις βγαλμένες από τα ιερότερα απόκρυφα του νου. Ένα έργο που αποθεώνει τον ατομισμό ως διακριτή συνιστώσα μιας ομάδας που βρίσκει στη συνεργασία την ώθηση να υπερβεί εαυτούς και σύνολο.
5. Estranged – The Subliminal Man
Ο δίσκος που μου έμαθε το post-punk. Ο δίσκος που με έστειλε να ψάχνομαι και να δοκιμάζω να ακούσω κλασικά ονόματα που μέχρι τότε μου έφερναν τάση για εμετό στο άκουσμά τους και σήμερα τους προσκυνώ. Οι Estranged με αυτό εδώ άλλαξαν μια ολόκληρη σκηνή και πυροδότησαν το μονο post-punk revival που για μενα εχει σημασία. Τίγκα στα leads, αρμονίες, μελωδίες, ενέργεια, στιχάρες, όλα τσίτα. Στα έγκατα του underground, στο περιθώριο, με έρωτα και μια μολότοφ να ορίζουν τη γραμμή. Μακάρι με αφορμή αυτό το παιχνίδι να το ακούσει κανένα, αλλά ναι.
Για τη συμπλήρωση μιας από τις αγαπημένες μου 15δες στο παιχνίδι:
Summary
6. Nevermore – The Obsidian Conspiracy
These are my last words. Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά για αυτό το άλμπουμ. Το είχα κάθε μέρα στην τσάντα μου, το έλιωνα, από τα samples μέχρι σήμερα. Το θεωρώ πραγματικά σπουδαίο, συγκινητικό, και ας εχει χαλιναγωγημενο Loomis. Πραγματικά πιστεύω πως πρέπει να ακουστεί παραπάνω, πως αδικήθηκε επειδή δεν παει με τις καθορισμενες νορμες της μπαντας. Δικαιώνεται όμως.
7. Fear Factory – Mechanize
Η τετράδα που έγραψε και ηχογράφησε τούτο το άλμπουμ λέει πολλά και για την ποιότητά του. Εμπρηστικά, το θεωρώ τον καλύτερο δίσκο των Fear Factory. Τρομακτικά υψηλά τα στάνταρ που έθεσε.
8. Triptykon – Eparistera Daimones & Shatter EP + (εξώφυλλο χρονιάς)
Δεν γίνεται να μην το αντιμετωπίσω αδελφάκι με το companion του. Έχει το “Shatter”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, και φυσικά τη σύμπραξη με Nocturno Culto στο Roadburn του 2010. Μπαίνει το Hellhammer-ικό riff του “Goetia”. Satan. Savior. Father. Lord. Constructor of My World. Master. Destroyer. Redeamer. Αλλαγή βγαλμένη από το 1985 και lord, have mercy upon me. Το σύμπαν διαλύεται, όλα συνθλίβονται. Lie upon lie mankind shall die. Μίσος, θρήνος για την κηδεία των Celtic Frost, inner turmoil, in shrouds decayed, my pain (μην το ακούσετε αν ειστε φρεσκοχωρισμένα), η κτηνωδία του Prolonging. Στην πορεία το ξεπέρασαν, αλλά οι Δαίμονες από τα αριστερά (άρα ακροαριστεροί;) είναι ένα μνημείο της αλλαγής της δεκαετίας. Ο Προφήτης που ξανά, έφερε τις εξελίξεις, δεν τις πρόλαβε λαχανιασμένος, ούτε την είδε μετά Χριστόν. Οι Celtic Frost πέθαναν. Ζήτω οι Triptykon. My heart is black, my heart is dead.
9. Masakari – The Prophet Feeds
Για να κατανοηθεί πλήρως ο δίσκος αυτός, πρέπει να διαβάσετε το στιχουργικό κονσεπτ. Κατά τα άλλα, πιθανώς το καλύτερο neo-crust άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Και άσχετο να είσαι, αν το ακούσεις θα ψαρώσεις ΠΟΛΥ άσχημα. Δεν λεω περισσότερα, αλλά μιλάμε για υπερδίσκο.
10. Slash – Slash
Ε λοιπόν, εμένα αυτό το άλμπουμ με έχει τραγουδάρες, το περίμενα πως και πως γιατί Velvet Revolver γιοκ, ε, κακά τα ψέματα, είναι άνισο αλλά οι κορυφές του είναι απολαυστικές μέχρι και σήμερα. Άλλο ένα ρε Σλας ναουμ.
11. The Dillinger Escape Plan – Option Paralysis
Το “Widower” το έχετε ακούσει; Σίγουρα; Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, το απόλυτο κοντρολαρισμένο χάος, οι εξάρσεις και οι διχογνωμίες που έγιναν ένωση διαφορών και αποθέωση της ποικιλομορφίας. Ακούστε το “Widower”.
12. Ghost – Opus Eponymous
Καλό ντεμπούτο, ε;
Πόσο συχνό είναι μια μπάντα να εκμεταλλεύεται κάθε πτυχή του underground χωρίς να επιθυμεί να παραμείνει εκεί; Πόσο σύνηθες είναι ένας καλλιτέχνης να έχει όραμα που δεν αλλοιώνεται με την απότομη επιτυχία; Όταν, τον Οκτώβρη του 2010 κυκλοφορούσε το ντεμπούτο των Σουηδών, το hype είχε φροντίσει να τους προλάβει και να στρώσει ένα δρόμο, που δεν είχε ακριβώς ροδοπέταλα. Το, τότε, μυστήριο των Nameless Ghouls, οι απροκάλυπτες επιρροές και μουσικά δάνεια, ο απόκοσμος Papa Emeritus I, το εξώφυλλο- αναφορά στο “Salem’s Lot”, το single του “Elizabeth”, όλα είχαν ήδη ξεπεράσει τα στεγανά του obscure heavy metal και του occult rock που βρίσκονταν σε τροχιά αναβίωσης. Ανάμεσα στις χειρουργικές αποδομήσεις του ήχου, έμφυτη άμυνα των εκπαιδευμένων αυτιών στην υπεραξία, αλλά και στην αποδοχή από ένα κοινό που αναζητούσε τους επόμενους heavy metal ήρωες, έστεκαν οι βλέψεις του Tobias Forge. Τι πιο σατανικό, από εθιστικά τραγούδια που μεταδίδουν, τις αφελείς αλλά αποκρουστικές, στιχουργικές θεματικές τους σε ένα ευρύ κοινό; Τα φώτα έπεσαν πάνω στους απογόνους του Διαβόλου, αυτοί όμως, όχι απλά άντεξαν το βάρος που, εν μέρει, συνειδητά επωμίστηκαν, αλλά με θεμέλιο το “Opus Eponymous” έκτισαν μια αξιοζήλευτη πορεία για τα δεδομένα του ήχου, της δεκαετίας και κυρίως της αισθητικής τους. Nema.
13. Alpinist – Lichtlaerm
Η κορυφαία στιγμή μιας μεγαλειώδους μπάντας για μένα. Συνθέσεις που αντιμετωπίζουν τα crust riffs υπό ένα πιο τσιτωμένο core πρίσμα, πιο μοντέρνες θα έλεγα, με μια στροφή προς το scream η οποία, θα εκκολαπτόταν μεν στο μέλλον σε κάτι εντυπωσιακό, αλλά εδώ δίνει μια τρομακτική προσωπικότητα. Τα βαλτωμένα και σερνόμενα σημεία δεν είναι παρά η άλλη όψη της παρακμής, τονίζοντας τη δυναμική εκτόνωσης του d-beat. Επίσης, μεγαλοπρεπείς σιωπές. Πόσο μου αρέσουν αυτά τα χρόνια μουσικά.
14. Against Me! – White Crosses
Οι Αμερικανοί πιάνουν άλλη μια κορυφή για όλο το ιδίωμα. Ξανά, βγάζουν ένα δίσκο που από το folk-punk μέχρι το skate τα κάνει όλα τέλεια. Ναι, λάμπει το “I Was A Teenage Anarchist”, σχεδόν προκλητικά, αλλά, punk, έτσι; Λίγο πριν την έκρηξη εκτός της σκηνής τους με τη μετάβαση που ακολούθησε, οι Against Me! Κατάφεραν να λογίζονται ως πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς, εποχής, σκηνής. Do you remember? Ναι, και η πίκρα της αποτυχίας παραμένει μετέωρη.
15. Nails – Unsilent Death
Powerviolence. Grind. HM2. Crust. Death Metal. Hardcore. Hellhammer-ική αύρα στο εξώφυλλο. Slayer. Κλασικός δίσκος του ακραίου ήχου, άφταστος, ανεπανάληπτος, μυθικός, οριακός. Μουσική που έχει σημασία.
Άλλοι 20 δίσκοι που με σημάδεψαν (κριιιιιντζ) κάπως, αλλά με σχολιασμό για να πω το κατιτίς μου.
Summary
16. Grand Magus – Hammer Of The North
Ε το λοιπόν, όταν είχε σκάσει μύτη τούτο το άλμπουμ είχα πάθει μεγάλη ζημιά. ΟΚ, το “Ravens Guide Our Way” είναι τεράστιο heavy metal κομμάτι, αλλά και πέρα από αυτό, εδώ όσο διατηρούν το επικοντουμικό τους στοιχείο, οι Σουηδοί κάνουν όλες τις επιρροές τους ανεξαιρέτως, να ντρέπονται.
17. Watain – Lawless Darkness
Από και πέρα από τα “Malfeitor” και “Waters of Ain” (ποιο ήταν στο λάιβ του 2014;) εδώ οι Σουηδοί πιάνουν εμπορικό και μελωδικό peak. Το black ‘n’ roll που λέγαμε, η λογική της μελωδίας αρένας, η διαυγής παραγωγή. Κυρίως όμως, για όσα απεχθάνονται μολύσματα στην μουσική τους καθαρότητα, η δύναμη των τραγουδιών. Κρίμα που ξέπεσαν.
18. Downfall Of Gaia – Epos
Και έτσι, ένα λατρεμένο σχήμα ντεμπουτάρει, παίρνοντας το νήμα από τους Fall Of Efrafa, ενώνοντας post/black/neo-crust. Αντιλαμβάνομαι πως μεγάλη μερίδα των πανκηδων δεν είδε πολλά σε αυτό το ύφος, αλλά συγκροτήματα όπως οι DoG τότε που κότσαραν εντονότερα στο black metal τέτοια tags έφεραν πολλές αλλαγές πιστευώ σε μυαλά, προσεγγίσεις κλπ και μύησε κόσμο. Το “Epos” πρωτοστάτησε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα (για μένα) τάση, και μέχρι και φέτος (ειδικά), οι Downfall Of Gaia δεν απογοήτευσαν σχεδόν ποτέ.
19. Atlantean Kodex – The Golden Bough
Είναι εντυπωσιακό το πόσο μέτριο ακούγεται αυτό το άλμπουμ σε σχέση με τα επόμενα. Ναι ναι, ξέρω, εδώ είναι πιο ωμό, πιο doom. Ναι, θέλει σκόνη να καθαριστεί το μάρμαρο για να λάμψει θα πω, και όταν το κάνει, σε αφήνει με τη διάθεση να θες να σκάψεις παραπάνω. Ε λοιπόν, οι στιχουργικές και μουσικές επιρροές, δίνουν μια απόκρυφη χροιά στο “The Golden Bough”. Και ευτυχώς δεν την έχασε.
20. Heathen – The Evolution Of Chaos
Δεν με νοιάζει που βγήκε στην Ασία το 2009, εδώ τότε το μάθαμε. Ο καλύτερος thrash metal δίσκος ‘80s μπάντας στον αιώνα. Παραγωγή, ιδέες, συνθέσεις από άλλο σύμπαν.
21. Kvelertak – Kvelertak
Δίσκος που σημάδεψε μια ολόκληρη χρονιά στο metal. Έχουν ειπωθεί όλα, αλλά ναι, από τους Stooges μέχρι τους Satyricon υπάρχει ένα μονοπάτι που παραμένει μέχρι σήμερα πανέμορφο. Στο επόμενο βελτιώθηκαν βέβαια 
22. Volbeat – Beyond Hell / Above Heaven
Έβαλα μετά από καιρό να παίξει ο δίσκος και έμεινα μλκς με το πόσα κομμάτια του στέκουν στα αυτιά μου ακόμη ως τραγουδάρες. Φοβεροί καλεσμένοι και συνεργασίες, τέλεια ρεφραιν, κομμάτια που δεν υπολείπονται ούτε σε συναίσθημα ούτε σε τεχνική. Ένα δίκαιο magnum opus. Σχεδόν.
23. Swans - My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky
Και κάπως έτσι, ξεκινάει μια νέα εποχή. Ο Gira βρίσκει τα καλλιτεχνικά του πατήματα σε ένα νέο τόπο και με τη σύμπραξη ικανών φίλων και γνωστών, ανοίγει τους ουρανούς και φέρνει το noise/post/drone rock στο σήμερα με τρόπο που μια ολόκληρη σκηνή δεν μπόρεσε, όταν κλήθηκε να διαδεχθεί. Πως μας ψαρώνεις έτσι κάθε φορά;
24. Dishammer – Under The Sign of The D-Beat Mark EP
Bathory, GBH, Discharge, Hellhammer, Motorhead, Hellbastard, Darkthrone, όλεθρος. Πριν ξεπροβάλλουν στο underground και λατρευτούν black/punk ανοσιουργήματα (Raspberry Bulbs εξαιρουμένων) εκείνα τα χρόνια, υπήρξε αυτό το EP. Οι Ισπανοί το κάνουν καλύτερα από τους Ιάπωνες και σε δεκαέξι λεπτά ξεφτυλίζουν δήθεν αλήτικες και βρώμικες μουσικές του ωδείου 
25. Rotting Christ – Aealo
Εντάξει, επίπεδα κάτω από το “Theogonia”, παραμένει όμως ένα άλμπουμ με 4-5 μεγάλα κομμάτια τα οποία μπορώ να ακούσω με αγάπη μέχρι σήμερα (και δεν εννοώ στις αντιγραφές τους σε μετέπειτα RC δίσκους). Αντιλαμβάνομαι τη σημασία του, την έζησα, δεν παύω να σκέφτομαι πως η συνένωση δεν έγινε τόσο αφομοιωμένα όσο πριν ή μετα. Σε κάθε περίπτωση, Δαιμώνων Βρώσις.
26. Shining – Blackjazz
Από τους δίσκους που έφεραν κάτι νέο και σε περιεχόμενο και σε φόρμα, σε μια εποχή που, για μένα, το avant-garde extreme metal προχωρούσε ήταν αχάμπαρο, αλλά ήδη, επειδή ήταν metal, περιχαρακωνόταν εκ νέου στις νέες ταυτότητες που έφτιαχνε ως λύση στην αποδόμηση των υπαρχουσών. Φωτεινό μνημείο σε χρόνια που φαινόταν η φαντασία να στερεύει περαν εξαιρέσεων που ειδωλοποιήθηκαν.
27. Whirling – Faceless Phenomena
Μέλη από Bergraven και Armagedda. Αναλαμπή, τραγούδι για κύκνους, ξεχαρβαλωμένα πιανάκια. Μια ακροβασία ανάμεσα στη δυσαρμονία και την αποδόμηση, την οικοδόμηση και το post. Ένα black metal άλμπουμ που, μοναχικό, σκάει σαν μοναδικότητα στον ακραίο χωροχρόνο και αφού χαμογελάσει όπως οι πνευματικοί του πατέρες, χάνεται. Με κάτι τέτοια δεν χάνεις την πίστη σου στην ριζική φαντασία της πιο ενδιαφέρουσας σκηνής.
28. Kriegshög – Kriegshög
Ψύχραιμα μιλώντας, ίσως ένα από τα καλύτερα crust/d-beat άλμπουμ των τελευταίων δεν ξέρω και εγώ πόσων χρόνων. Από τα λίγα που σκαμπάζω, must have και για όσα άτομα ψάχνονται με την ιαπωνική σκηνή.
29. Alter Bridge – ABIII
Αναγκαστικά, παίζει να με διώξουν από το σάιτ αν δεν πω κάτι για αυτό…Α ναι, τεράστιος δίσκος, ο δεύτερος καλύτερός τους
30. Misery Index – Heirs To Thievery
Πω, πω πω. Είπαμε πόσο μπαντάρα είναι οι Misery Index; Εδώ μπαίνουν και εντονότερα οι πιο death metal στιγμές τους. Επίσης, ξανά, τραγουδάρες και στιχάρες. Τεράστιο συγκρότημα, στην πιθανώς κορυφαία του στιγμή, αν και προσωπικά προτιμώ επόμενες.
31. Titus Andronicus – The Monitor
Indie Rock, emo, punk, heartland rock, folk-punk, όλα σε δόσεις, εμφύλιος, εντάσεις, samples, φυσαρμόνικα, απαιτητικό concept και σύνδεση με το μουσικό σκέλος, καλεσμένοι με άποψη, και ένα από τα κορυφαία post-punk (ναι είναι πιο ευρύ από όσο νομίζουμε) άλμπουμ της δεκαετίας, με νεύρο, μουσικότητα, οριακά σημεία. Όλα όσα θες για να βγάλεις ένα αριστούργημα της εναλλακτικής σκηνής.
32. Sargeist – Let The Devil In
Πλέον έχω αποταχθεί όλο αυτό το κύμα φινλανδικού black metal γιατί ειλικρινά και βαρέθηκα και έχω κουραστεί με άλλα εξωμουσικά. Εδώ όμως, τι να κάνουμε, οι Sargeist κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που κάνει σκανδιναβικά δισκάκια των ‘90s να ντρέπονται, αν και για λεπτομέρειες. Το “Let The Devil In” είναι ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ της δεκαετίας, απλό, λιτό, στοχευμένο, μουσικά πλούσιο.
33. Murmuüre – Murmuüre
Ambient, drone, neoclassical, field recordings, πειραματισμοί black metal. Είπαμε, τα μια και έξω έχουν άλλη χάρη σε αυτό το ιδίωμα. Αυτή είναι και η μαγεία αυτών των ετών, ψάχνεις και βρίσκεις τέτοιους μονόλιθους, και αν συνεχίσεις θα είναι και άλλοι. Και αγκιστρώνεσαι. Οι Murmuure κέρασαν έναν βικτωριανό, ιδιότυπο τρόμο, που από τους Nadja και Menace Ruin φτάνει μέχρι τα σχήματα της Les Acteurs De L’Ombre Productions.
34. A Forest Of Stars – Opportunistic Thieves of Spring
Κακά τα ψέματα, ο δίσκος που έκανε τους A Forest Of Stars μεγάλους. Παλαιότερα το είχα πιο ψηλά, αλλά λίγο το τι ακολούθησε, λίγο που κάποιοι μαθητές ίσως τους ξεπέρασαν, λίγο που σε μερικές συνθέσεις θεωρώ πως το τραβάνε λίγο παραπάνω και ανούσια, έπεσε. Φταίει που δέθηκα και με πολλά σε τρυφερή (κριντζζζ) ηλικία. Το “Opportunistic Thieves Of Spring” όμως παραμένει μέχρι και σήμερα ένα δείγμα του τι γινόταν στον ακραίο ήχο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας. Όχι δεν ήταν ζυμώσεις και τελεολογικά αναμενόμενες εξελίξεις, ήταν φαντασία και ριζική δημιουργία, ήταν το πνεύμα έναντι της φόρμας. Δισκάρα, σκαω.
35. Robert Plant – Band Of Joy
Satan, your kingdom must come down… O Plant μπαίνει με φόρα στη δεκαετία συνεχίζοντας να κυκλοφορεί συγκλονιστικούς δίσκους. Μερικές φορές εκπλήσσομαι όταν επιστρέφω σε αυτούς και συνειδητοποιώ πόσα στοιχεία έχουν ακόμα να δώσουν σε αυτό το ιδιαίτερο folk rock. Εδώ, σε μια λατρεμένη στιγμή.
Για την 70δα μιας ‘φτωχής’ χρονιάς…
Summary
- Ruined Families – Fourth Wall Freedom
- Diocletian – War of All Against All
- Ondskapt – Arisen From The Ashes
- Valkyrja – Contamination
- Blood Revolt - Doctrine
- Neil Young – Le Noise
- Abigor - Time Is the Sulphur in the Veins of the Saint - An Excursion on Satan’s Fragmenting Principle
- Bad Religion – The Dissent Of Man
- The Secret – Solve Et Coagula
- Agrimonia – Host Of The Winged
- Alcest - Écailles de Lune
- Panopticon - …On The Subject Of Mortality
- Alkaline Trio – This Addiction
- The Gaslight Anthem – American Slang
- Profanatica – Disgusting Blasphemies Against God
- Agnes Vein - Duality
- Plebeian Grandstand – How Hate is Hard To Define
- Black Witchery – Inferno Of Sacred Destruction
- Electric Wizard – Black Masses
- Hellshock – They Wait For You Still
- Inquisition - Ominous Doctrines of the Perpetual Mystical Macrocosm
- Immolation – Majesty & Decay
- StarGazer – A Great Work of Ages
- Year Of No Light – Ausserwelt
- The Ocean Collective – Helliocentric / Anthropocentric
- The Menzingers – Chamberlain Waits
- Grinderman – Grinderman 2
- Enforcer – Diamonds
- Daughters – Daughters
- The Soft Moon – The Soft Moon
- Bastard Priest – Under The Hammer Of Destruction
- Black Country Communion – Black Country
- Gamma Ray – To The Metal!
- Black Breath – Heavy Breathing
- Blind Guardian – At The Edge Of Time
32 Likes
Παρατασουλα παίζει λόγω εκλογών?
Λεω να παμε οπως ειμαστε και βλεπουμε… εχουμε παλι εφορευτικες και αλλες τετοιες δημοκρατικες αηδιες?
2 Likes
Στα πολυ γρηγορα γιατι ειναι Κυριακη κι εχουμε παλι BBQ (στην οικογενεια της γυναικας αυτην την φορα, που δε με τρελαινει κιολας γιατι προτιμουσα να κατσω σπιτι και να κανω videogaming ολη την μερα, θα της πω να γυρισουμε νωρις)… σε μια πολυ μετρια χρονια, αφου δεν υπαρχει ουτε ενας δισκος που να εχω λιωσει διχως οριο απο τους παρακατω, και η πενταδα μου ειναι μαλλον η πιο αδυναμη απο οσες εχω βαλει απο το 198Χ και μετα, αν και υπηρχαν κανα 2-3 μετριες χρονιες ακομα. Μιας και δε με τρελαινει τιποτα απο τα παρακατω σε αστρονομικα επιπεδα, αποφασισα να τα βαλω με βαση του ποσο εχω ακουσει καθε εναν απο αυτους τους δισκους.
1. Johnossi - Mavericks
Ο Τζον και ο Οσσι ειναι δυο Σουηδοι που τα σπανε ολα στα live, που γραφουν μουσικαρες στο στουντιο, και που αποτελουν μια εκρηξη φρεσκαδας σε οσους γουσταρουν εναλλακτικο ροκ με περισσεια καυλα. Ακουστε αυτο εδω και δε θα χασετε. Μετα ανακαλυψτε ολον τον δισκο που εχει μεσα μονο τραγουδαρες, και μετα ανακαλυψτε δισκογραφια, που εχει μονο καλους δισκους. Δωστε βαση και στο δευτερο τραγουδι του δισκου με τιτλο Dead End, ισοπεδωνει συμπαντα και δισκογραφιες και γαλαξιες.
2. Coheed and Cambria - Year Of The Black Rainbow
“Πανε λιγα χρονια απο τοτε που βγηκε ρε παιδια αυτη η τραγουδαρα που ηταν soundtrack στο Nine, αυτο το πανεμορφο animated ταινιακι, τι εγινε με αυτην την μπαντα?”. Αυτη η μπαντα λοιπον αρχισε να γινεται πασιγνωστη στους χωρους του prog και οχι μονο, αφου ο Claudio καταφερνει παντοτε να γραφει πιασαρικα τραγουδια και πανεμορφες μελωδιες. Ε εδω λοιπον εβγαλε τον καλυτερο τους δισκο. Το Year Of The Black Rainbow ειναι για μενα ο μοναδικος δισκος των Coheed and Cambria που δεν περιλαμβανει ουτε ενα filler, ουτε ενα τραγουδι που να δυσκολευομαι να αφομοιωσω, ουτε ενα τραγουδι που να θελω να κανω skip για να παω στο επομενο. Ειδικη μνεια στα υπεραριστουργηματα των 7 ηπειρων και των 10 θαλασσων The Broken (δευτερο καλυτερο τους τραγουδι εβερ), Here We Are Juggernaut (τι ρεφρεναρα, τι κουπλεδαρες), Far (θεε μου τι μελωδια), This Shattered Symphony (αρρωστημενη ριφφαρα που θα ζηλευε καθε προγκ κιθαριστας), World Of Lines (το απολυτο χιτακι), Pearl Of The Stars (πονος? στους κοχηντ μου? πως γενεν αυτο?) και το ομωνυμο που κλεινει μια τελεια δισκαρα. Εχω και την special εκδοση που ειχε βγει με την νουβελα του Κλαουντιο, αλλα δεν διαβαζεται καν. Αθλιο γραψιμο ο τυπος, ευτυχως το εχει με την μουσικη.
3. Blind Guardian - At The Edge Of Time
Πιθανοτατα ο καλυτερος τους δισκους στον αιωνα που ζουμε, και αρα και στην χιλιετια. Το Sacred Worlds αποτελει ηδη κλασικο τους τραγουδι, το A Voice In The Dark θα μπορουσε καλλιστα να αντικαταστησει οποιοδηποτε χιτακι τους σε δισκο του παρελθοντος (εκτος απο το Mirror, Mirror, μη λεμε οτι θελουμε), το Valkyries ειναι ενα υποτιμημενο αριστουργημα, ενω το Wheel Of Time κλεινει τον δισκο αψογα.
4. God Is An Astronaut - Age Of The Fifth Sun
Η καλυτερη μπαντα της Ιρλανδιας μετα τους Cranberries κυκλοφορει τον αγαπημενο μου δισκο τους το 2010. Εννια συμπαγεις συνθεσεις απο το πρωτο εως το τελευταιο δευτερολεπτο, με το εναρκτηριο Worlds In Collision και το ομωνυμο Age Of The Fifth Sun να κλεβουν την παρασταση, χωρις καποιο αλλο τραγουδι να υστερει πουθενα.
5. Rotting Christ - Aealo
ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ
Εξωφυλλο ξεκαθαρα αν και οι Rotting Christ ειχαν επισης αριστουργημα:
ΠΕΝΤΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ
Phantogram - Eyelid Movies (Sarah Barthel σε αγαπω, και εισαι και πανεμορφη και ταλαντουχα)
Shearwater - The Golden Archipelago (διαμαντι που οφειλετε να ακουσετε εστω μια φορα)
Chelsea Wolfe - The Grime and The Glow (Τσελσαρα σε αγαπω επισης)
Two Steps From Hell - Invincible (ισως επρεπε στο νουμερο ενα, μπορει και οχι)
Anathema - We’re Here Because We’re Here (υποτιμημενη δισκαρα λογω υφους, κομματαρες ολα)
ΠΕΝΤΕ ΠΑΡΑΔΟΞΩΣ ΕΠΙΣΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΜΕΤΑΛ
Ghost - Opus Eponymous (η εναρξη της κατακτησης του κοσμου)
Fear Factory - Mechanize (οχι οσο καλο οσο το Obsolete, αλλα πολυ τιμιο)
Therion - Sitra Ahra (ο πρωτος τους δισκος που δε με τρελανε, χωρις να ειναι κακο)
Helloween - 7 Sinners (ο μοναδικος τους δισκος που αξιζει μετα το Dark Ride, ουτε ενα filler)
Shaolin Death Squad - Five Deadly Venoms (καποια στιγμη πρεπει να γραψω για αυτο το επος)
29 Likes
Δεν είναι συνηθισμένο. Εγώ εντοπίζω 2-3 τέτοιες προσωπικότητες που εν τελεί έκαναν τις μπάντες τους τεράστιες.
Τείνω να συμφωνήσω!
1 Like
fixxxed
2 Likes
1.Pain of Salvation - Road Salt 1
Ο πιο προσβασιμος δισκος των PoS…Μονο το Sisters να ειχε παλι 1ο θα το εβαζα.
2.Coheed and Cambria - Year of the Black Rainbow
Πιο απλοι σε σχεση με τα προηγουμενα,αλλα η ταυτοτητα τους ειναι και εδω παρουσα
3.Seventh Wonder - The Great Escape
Απο τους καλυτερους prog metal δισκους
4.The Shadow Theory - Behind the Black Veil
Αλλος ενας πανεμορφος δισκος,κριμα που δεν υπηρξε συνεχεια
5.Rhapsody of Fire - The Cold Embrace of Fear (+cover)
Θυμαμαι το ειχα κατεβασει τοτε χωρις καμια προσδοκια και επαθα σοκ με ατμοσφαιρα του.
Οτι πιο κοντινο σε feeling ταινιων The Lord of the Rings…
28 Likes
Τα μισά εξώφυλλα που έχεις προτείνει είναι ότι χειρότερο έχει υπάρξει, ας μην μιλήσουμε τώρα για εξώφυλλα καλύτερα…
2 Likes
2010
1) Todtgelichter - Angst
Το γκροουλ εκεί που πρέπει,τα καθαρά εκεί που πρέπει,προγκ πινελιές εκεί που πρέπει, η μεδωδία και το σκοτάδι πανταχού παρόν. Ενας τίτλος? “Η ομορφιά της απλότητας” αυτό τον τίτλο θα έβαζα σε αυτή την δισκάρα.Παίρνει απλές ιδέες μεν τις αναδεικνύεις όμως με τέτοιο τρόπο όπου συνθέτει ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ.10/10.
Τοπ10 δεκαετίας ,ίσως και στις ψηλές θέσεις…
2) Amia Venera Landscape - The Long Procession
To δεύτερο Νο1 της χρονιάς.
Πως θα ήταν μια μπάντα που συνδιάζει τις μουσικές των Converge και των God is an god is an astronaut? Κρατώνταςκαι τα δύο είδη στο ίδιο ψηλό επίπεδο των προαναφερόμενων αλλά ταυτόχρονα αναμειγνύοντας τα με τέτοιο τρόπο ώστε το ένα να αναδεικνύει το άλλο μέσα απο τις αντιθέσεις τους?
ε ΑΥΤΟ έκαναν εδώ οι ιταλοί!!! ΕΠΙΣΗΣ 10/10 ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ στο τοπ10 της δεκαετίας.
Θέλετε να ακούσετε κάτι εντυπωσιακό και έχετε την απαραίτητη υπομονή? “Marasm” το 7ο τραγούδι του αλμπουμ.
3) Pain Of Salvation - Road Salt One
Τι να πω γι αυτό το αλμπουμ που δε έχει ήδη ειπωθεί? Θυμάμαι να το περιμένω πως και πως πισω στο μακρυνό 2010 και η σκέψη μου να πηγαίνει απο το " Οχι ρε πουστη μου, τι καναν?" στα πρωτα λεπτά στο “Αυτός είναι δίσκος δεκαετίας” στο τέλος του. Υπόκλιση…
4) Crippled Black Phoenix - I, Vigilante
Δισκάρα όλο αλλά το " We forgotten who we are " μπορεί να σου αλλάξει τι ζωή αν σε πετύχει στο κατάλληλο μουντ.
5) Enslaved - Axioma Ethica Odini
6) Ghost - Opus Eponymous
7) Morowe - Piekło.Labirynty.Diabły
8) Lunatic Soul - Lunatic Soul II
9) Kvelertak - Kvelertak
10 ) Igorrr - Nostril
Εξώφυλλο της χρονιάς :
34 Likes
- Dillinger Escape Plan - Option Paralysis
- Accept - Blood of the nations
- Avenged Sevenfold - Nightmare
- Deftones - Diamond Eyes
- Coheed and Cambria - Year of the black rainbow
Αναφορά στα:
Warpaint - The fool: Βγάζει μια υπέροχη θηλυκότητα αυτό το alternative rock διαμαντάκι
Castevet - Mounds of ash: Υπέροχο το πώς μπολιάζουν post metal επιρροές στο ατμοσφαιρικό black metal τους
Ludicra - The tenant: Γυναικεία black metal φωνητικά, ο ντράμερ των Aggaloch πίσω από το kit και όμορφα κλασσικομεταλικά περάσματα στις ατμοσφαιρικές συνθέσεις τους
Armored Saint - La raza: Ποιότητα από μια μπάντα σύμβολο. Κρίμα που είναι παραγνωρισμένο σε σχέση με αυτό που προηγήθηκε και από αυτό που ακολούθησε
PVT - Church of no magic: Ηλεκτρονικά ηχοτόπια, indie νοοτροπία, post punk φωνή
25 Likes
Θα έλεγα όμως, σαφώς κατώτερο, αν και δεν είναι καν μέτριο.
Εγώ το ξέθαψα τις προάλλες και έβγαλα τρελά γούστα, μου φάνηκε πολύ καλύτερο απ’ ό,τι θυμόμουν. Εύγε @criss_burton!
2 Likes
Αυτό ακριβώς κι εγώ
2010
Πω πω, φανταστική χρονιά, χαμός από μουσικάρες. Πέρα από τις πρώτες 2 θέσεις, τα περισσότερα honorable θα μπορούσαν να συμπληρώσουν τις θέσεις 3-5 και να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.
1. Triptykon – Eparistera Daimones
Η πολυαναμενόμενη φυσική συνέχεια του Monotheist είναι φανταστική. Ένα καινούργιο κεφάλαιο ανοίγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η δική μου προσμονή ήταν τεράστια, και το ηχητικό μπουκέτο το τέλειου εναρκτήριου “Goetia” ακόμα είναι αισθητό. Πολλές και έντονες αναμνήσεις με πολλές και έντονες ακροάσεις.
2. Deftones – Diamond Eyes
Μετά από μια μικρή κοιλίτσα το 2006, επιστροφή στους δυνατούς δίσκους. Απολαυστική ανάμνηση: Είχα πει κάποιο βράδυ του 2011 σε ένα μεταλλάδικο να βάλουν το “Rocket Skates”, δηλαδή ένα από τα καλύτερα και πιο πορωτικά κομμάτια του συγκροτήματος, και ο μαγαζάτορας που ήταν και ο DJ είπε στους φίλους του “τι φλωριές ακούνε τα πιτσιρίκια ρε μαλάκες”. Ήμουν και ντίρλα, καλά πήγε.
3. Autistic Youth – Idle Minds
Τέλειο μελωδικό πανκ ροκ που περιέχει (τουλάχιστον) ένα σύγχρονο ύμνο του είδους, το τεράστιο “Deadbeat”. Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας να το ακούσετε.
4. Wish Upon A Star – Sincerity In Every Chord
Όποιος προτιμά το μελωδικό πανκ του με διάχυτη γλυκιά μελαγχολία, πρέπει να ακούσει οπωσδήποτε αυτή τη φανταστική εγχώρια κυκλοφορία. Τεράστιες αδυναμίες τα Trickster, No Escape from Screwing Up και Loneliness.
5. Burzum – Belus
Η επιστροφή του Varg μάλλον μας άφησε όλους μαλάκες, καθώς κομμάτια όπως το “Glemselens Elv”, με τις τέλειες μελωδίες του που μόνο ο παπάρας μπορούσε να γράψει (όταν ήθελε), θυμάμαι χαρακτηριστικά πως έκαναν τους πάντες να παραμιλούν. Ήμουν ένας από αυτούς, και ακόμα είμαι.
Λοιπές Μουσικάρες:
I Want You Dead – We are the Legions of Scums
Εγχώριο καταστροφικό χαρντκορ.
Bandage – Bandage (EP)
Εξαιρετική προσθήκη στο εγχώριο skate punk.
Ωχρά Σπειροχαίτη – Ωχρά Σπειροχαίτη III
Το καταπληκτικό δισκογραφικό κλείσιμο του αγαπητού συγκροτήματος. Το συγκλονιστικό “Προσχέδια Για Την Μακρόνησο Ι” είναι μεγάλη αδυναμία μου.
Ruined Families – Four Wall Freedom
Η αρχή μιας από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες. Εξαιρετικό metalcore/screamo, αν και τίποτα δεν προϊδεάζει το σοκ που θα φέρουν τα επόμενα.
Anoptron – Nautilus
Ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος, δηλαδή η φωνή της καλύτερης ελληνικής μπάντας όλων των εποχών, αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηλεκτρονική μουσική, και τα αποτελέσματα εκπλήσσουν.
Rotting Christ – Aealo
Οι ανακυκλώσεις ιδεών άρχισαν να αχνοφαίνονται (Demonon Vrosis=αχρείαστο Athanati Este του φτωχού), αλλά και πάλι ο δίσκος είναι πολύ καλός με χαρακτηριστικό ύφος. Προσωπικά αγαπημένα τα “Dub-Sag-Ta-Ke” που είναι απίστευτα κολλητικό και εκπληκτική μίξη μεταλ και παραδοσιακών ήχων, “Thou Art Lord” με guest την επιβλητική φωνάρα, και “Santa Muerte”.
Despite Everything – With My Bear Hands
4 κομμάτια καταπληκτικού εγχώριου πανκ της μεγάλης Hot Water Music σχολής. Το “Under the Gun” μάλλον παραμένει το αγαπημένο μου κομμάτι τους, απλά τεράστιο.
Dawnbringer – Nucleus
Καταπληκτικό μεταλ με πολλά στοιχεία διαφόρων ειδών που κολλάνε ιδανικά. Μια επικό, μια thrashy, μια black, μια doom, όλα δένουν μεταξύ τους και προσφέρουν ένα ακαταμάχητο σύνολο.
Hayaino Daisuki – Invincible Gate Mind of the Infernal Fire Hell… or Did You Mean Hawaii Daisuki (EP)
Όπως και το προηγούμενο, τέλειος και ξέφρενος συνδυασμός speed/thrash/grindcore με μελωδιάρες.
Atlantean Kodex – The Golden Bough
Τρομέρο ντεμπούτο από τους σύγχρονους βασιλιάδες του επικού μεταλ. Τα καλύτερα έρχονται.
Tales Of Medusa – The Fatal Wounding Gaze
Το επικό heavy metal μου, pt. 2. Μεγάλη μπάντα, αλήθεια.
Wormrot – Abuse
Grindcore δυναμίτης.
Deathspell Omega – Paracletus
Καλώς ή κακώς, όποτε κυκλοφορούν δίσκο παρακολουθούμε με προσοχή. Και τι δίσκο στη προκειμένη περίπτωση.
Darkthrone – Circle the Wagons
Heavy metal συγκινήσεις όπως το ομότιτλο και το “I am the graves of the 80’s” δεν γράφονται εύκολα, και οι Νορβηγοί εδώ το κάνουν καλύτερα από πολλά συγκροτήματα που όντως παίζουν heavy metal.
Salem – King Night
Witch House? Ό,τι πείτε παιδιά, με τέτοιο ήχο και κομματάρες προσωπικά δέχομαι κάθε ταμπέλα. Φανταστική ηλεκτρονική μουσική και μοναδική ατμόσφαιρα.
Crystal Castles – Crystal Castles II
Το καταπληκτικό ηλεκτρονικό σχήμα στην ίσως καλύτερη στιγμή του.
Spectres – Last Days
Φοβερό πανκ ροκ με τον ύμνο “Our Time”, αν και ειδικά στα επόμενα που κάνουν πλήρη ποστ πανκ στροφή, λάμπουν.
Danzig – Deth Red Sabaoth
Ο Evil Elvis προσφέρει ένα καταπληκτικό δίσκο εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Όλα είναι εδώ, η φωνάρα, οι μελωδιάρες, τα πάντα. “Deth Red Moon” κόλλημα από τα λίγα.
JFA – The Speed Of Sound
Οι παλιές hardcore punk καραβάνες επιστρέφουν με έναν άκρως διασκεδαστικό δίσκο.
She Past Away – Kasvetli Kutlama
3 κομμάτια, αλλά τι κομμάτια. To darkwave απόκτησε νέους ήρωες χωρίς καν να έχουν ακόμη πλήρη κυκλοφορία σε εκείνο το σημείο, και το ομότιτλο κομμάτι έσκασε κυριολεκτικά σαν βόμβα στη σκηνή, ενθουσιάζοντας όλες τις νυχτερίδες.
The Estranged – The Subliminal Man
Δικαιολογημένη η λατρεία σε αυτή τη μπάντα. Ποστ πανκ δισκάρα από άλλη εποχή.
Edit: Virgin Steele - The Black Light Bacchanalia
Απαραίτητο edit γιατί ξέχασα τον όπως όλα δείχνουν τελευταίο αξιόλογο δίσκο της πάλαι πότε καταπληκτικής επικής heavy metal μπάντας. Δισκάρα, έχω ξαναεκφράσει το θαυμασμό μου για τις συνθετικές ικανότητες του DeFeis, και εδώ χαρίζει διαμάντια όπως τα By The Hammer Of Zeus (And The Wrecking Ball Of Thor), The Orpheus Taboo και Necropolis (He Answers Them With Death).
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Είναι άδικο για τα υπόλοιπα εξώφυλλα της χρονιάς όταν συμμετέχει και ο H.R. Giger αλλά τι να κάνουμε.
35 Likes