Καλώς ήρθες υπέρτατη δεκαετία, και πάμε στην πεντάδα:
Summary
1. Deathspell Omega – Paracletus
Είχα γράψει εδώ:
«Εάν Με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε. Και Εγώ θέλω παρακαλέσει τον Πατέρα και θέλει σας δώσει άλλον Παράκλητον, διά να μένη μεθ’ υμών εις τον αιώνα, το Πνεύμα της αληθείας…» (Ιωάν. 14: 15-17)
…Και οι ουρανοί άνοιξαν, αποκτώντας αυτό το πορφυρό χρώμα. Και η πραγματική όψη της τρίτης υπόστασης εμφανίστηκε, περιβεβλημένη από βιβλικά θηρία και όφεις. Το έργο της, να απαντήσει στις επικλήσεις του ανθρώπου, να εξαπλωθεί σπονδυλωτά, διατηρώντας την τριαδική της μορφή ομοούσια και αδιαίρετη. Ο στόχος της, να πραγματοποιήσει μια βλάσφημη, αλλά ψυχικά ευσταθή, διαλεκτική αντιστροφή. Να ολοκληρώσει την Αποκάλυψη της πραγματικής φύσης της ορθόδοξης πίστης. Να καταδείξει πως η Αποκατάσταση της Δημιουργίας δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις Του. Να αποτελέσει την πιο ευθεία και ισορροπημένη ηχητική επίθεση των Γάλλων Deathspell Omega. Να καλωσορίσει τη δεκαετία, προσηλυτίζοντας σε, στην κρισιμότητα όσων ακούς. Have you beheld the fevers?
Omombration.
2. Darkthrone – Circle The Wagons
Κλίκες, μπάτσοι και ‘μείς είμαστε Απάτσι, κοτρόνια στις βιτρίνες σας θα φεύγουνε χαλάζι
Δε θέλουμε ειρήνη, ταραχές στην πόλη / Εμείς είμαστε οι άγνωστοι κουκουλοφόροι
Όχι ‘νταξει, ας βάλουμε το “I Am The Working Class” να παίξει και πάμε στο θέμα μας. Κάπου εδώ, φαίνεται πως το αμάλγαμα crust punk και ‘80s metal, μια γραμμή που ενώνει από Sacrilege μέχρι Children of Technology, φτάνει μια αδιανόητη κορυφή. Κάπου εδώ, βγαίνει και ο Fenriz φωνητικά πιο μπροστά, και οι Darkthrone εντείνουν ένα συνθετικό, εκτελεστικό και ερμηνευτικό δίπολο, που ανα στιγμές γίνεται οριακό. Μιλάμε για τρομακτικά ουσιώδη riffs και δομές που αποτελούν απόσταγμα μιας κριτικής εποπτείας και φιλτραρίσματος όλου του underground ήχου. Οι Darkthrone διέλυσαν τα συμβατικά δεσμά ανάμεσα σε αντίπαλες υποκουλτούρες και κέρασαν ένα μνημειώδες έργο υπέρτατου, περιθωριοποιημένου metal/punk. Αν δεν νιώθετε μην σκάτε, those treasures will never befall you, they’re out of reach.
Darkthrone για πάντα. Γιατί κάθε φορά που στο ρεφραίν του ομότιτλου έφυγαν δάκρυα ο όρκος πίστεως ανανεωνόταν.
3. Audrey Horne – Audrey Horne
Εδώ, είχα πει τα εξής:
Οι Νορβηγοί αποτελούν μια σταθερά ποιοτική, αλλά και σταθερά υποτιμημένη, σε ευρεία κλίμακα, μπάντα. Αν υπάρχει ένας σταθμός στη δισκογραφία τους όμως που ξεχωρίζει, αυτός είναι του ομότιτλου δίσκου τους. Εδώ θα συναντήσεις την πληρέστερη ενσωμάτωση του μεγαλύτερου εύρους των επιρροών τους. Εδώ θα ακούσεις ένα σύγχρονο, σκοτεινό, συναισθηματικό, παρορμητικό hard rock. Εδώ θα βρεις μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα κατά τη διαδοχή των συνθέσεων. Εδώ θα βρεις το “Blaze Of Ashes”, αιώνιο σύντροφο κάθε φορά που θα πέφτεις στα πατώματα. Εδώ θα βρεις τις καλύτερες μπαλάντες τους. Εδώ θα βρεις το άσμα ασμάτων που ονομάζεται “Bridges And Anchors”. Εδώ υφίσταται ένα όραμα καλλιτεχνών με διαφορετικό background, που διέλυσαν τα στερεότυπα του τι εστί rock σήμερα. Αν ο κόσμος ήταν δίκαιος όμως, το “Audrey Horne” θα όριζε εκ νέου το τι σημαίνει σύγχρονο hard rock. Μακάρι να παίζανε και άλλοι έτσι.
4. Enslaved – Axioma Ethica Odini
Σε μια εποχή που το post έκανε επέλαση στο black metal, μια άλλη τάση αναδυόταν, που χρωστάει κρυφά στους Νορβηγούς. Το black ‘n’ roll. Με το “ΑΕΟ” οι Νορβηγοί πιάνουν μια τρομακτική κορυφή για ολοκληρο τον ήχο. Καθαρά φωνητικά από άλλη διάσταση, κεραυνοβόλα riffs και θεματικές εξελίξεις βγαλμένες από τα ιερότερα απόκρυφα του νου. Ένα έργο που αποθεώνει τον ατομισμό ως διακριτή συνιστώσα μιας ομάδας που βρίσκει στη συνεργασία την ώθηση να υπερβεί εαυτούς και σύνολο.
5. Estranged – The Subliminal Man
Ο δίσκος που μου έμαθε το post-punk. Ο δίσκος που με έστειλε να ψάχνομαι και να δοκιμάζω να ακούσω κλασικά ονόματα που μέχρι τότε μου έφερναν τάση για εμετό στο άκουσμά τους και σήμερα τους προσκυνώ. Οι Estranged με αυτό εδώ άλλαξαν μια ολόκληρη σκηνή και πυροδότησαν το μονο post-punk revival που για μενα εχει σημασία. Τίγκα στα leads, αρμονίες, μελωδίες, ενέργεια, στιχάρες, όλα τσίτα. Στα έγκατα του underground, στο περιθώριο, με έρωτα και μια μολότοφ να ορίζουν τη γραμμή. Μακάρι με αφορμή αυτό το παιχνίδι να το ακούσει κανένα, αλλά ναι.
Για τη συμπλήρωση μιας από τις αγαπημένες μου 15δες στο παιχνίδι:
Summary
6. Nevermore – The Obsidian Conspiracy
These are my last words. Δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά για αυτό το άλμπουμ. Το είχα κάθε μέρα στην τσάντα μου, το έλιωνα, από τα samples μέχρι σήμερα. Το θεωρώ πραγματικά σπουδαίο, συγκινητικό, και ας εχει χαλιναγωγημενο Loomis. Πραγματικά πιστεύω πως πρέπει να ακουστεί παραπάνω, πως αδικήθηκε επειδή δεν παει με τις καθορισμενες νορμες της μπαντας. Δικαιώνεται όμως.
7. Fear Factory – Mechanize
Η τετράδα που έγραψε και ηχογράφησε τούτο το άλμπουμ λέει πολλά και για την ποιότητά του. Εμπρηστικά, το θεωρώ τον καλύτερο δίσκο των Fear Factory. Τρομακτικά υψηλά τα στάνταρ που έθεσε.
8. Triptykon – Eparistera Daimones & Shatter EP + (εξώφυλλο χρονιάς)
Δεν γίνεται να μην το αντιμετωπίσω αδελφάκι με το companion του. Έχει το “Shatter”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους, και φυσικά τη σύμπραξη με Nocturno Culto στο Roadburn του 2010. Μπαίνει το Hellhammer-ικό riff του “Goetia”. Satan. Savior. Father. Lord. Constructor of My World. Master. Destroyer. Redeamer. Αλλαγή βγαλμένη από το 1985 και lord, have mercy upon me. Το σύμπαν διαλύεται, όλα συνθλίβονται. Lie upon lie mankind shall die. Μίσος, θρήνος για την κηδεία των Celtic Frost, inner turmoil, in shrouds decayed, my pain (μην το ακούσετε αν ειστε φρεσκοχωρισμένα), η κτηνωδία του Prolonging. Στην πορεία το ξεπέρασαν, αλλά οι Δαίμονες από τα αριστερά (άρα ακροαριστεροί;) είναι ένα μνημείο της αλλαγής της δεκαετίας. Ο Προφήτης που ξανά, έφερε τις εξελίξεις, δεν τις πρόλαβε λαχανιασμένος, ούτε την είδε μετά Χριστόν. Οι Celtic Frost πέθαναν. Ζήτω οι Triptykon. My heart is black, my heart is dead.
9. Masakari – The Prophet Feeds
Για να κατανοηθεί πλήρως ο δίσκος αυτός, πρέπει να διαβάσετε το στιχουργικό κονσεπτ. Κατά τα άλλα, πιθανώς το καλύτερο neo-crust άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Και άσχετο να είσαι, αν το ακούσεις θα ψαρώσεις ΠΟΛΥ άσχημα. Δεν λεω περισσότερα, αλλά μιλάμε για υπερδίσκο.
10. Slash – Slash
Ε λοιπόν, εμένα αυτό το άλμπουμ με έχει τραγουδάρες, το περίμενα πως και πως γιατί Velvet Revolver γιοκ, ε, κακά τα ψέματα, είναι άνισο αλλά οι κορυφές του είναι απολαυστικές μέχρι και σήμερα. Άλλο ένα ρε Σλας ναουμ.
11. The Dillinger Escape Plan – Option Paralysis
Το “Widower” το έχετε ακούσει; Σίγουρα; Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, το απόλυτο κοντρολαρισμένο χάος, οι εξάρσεις και οι διχογνωμίες που έγιναν ένωση διαφορών και αποθέωση της ποικιλομορφίας. Ακούστε το “Widower”.
12. Ghost – Opus Eponymous
Καλό ντεμπούτο, ε;
Πόσο συχνό είναι μια μπάντα να εκμεταλλεύεται κάθε πτυχή του underground χωρίς να επιθυμεί να παραμείνει εκεί; Πόσο σύνηθες είναι ένας καλλιτέχνης να έχει όραμα που δεν αλλοιώνεται με την απότομη επιτυχία; Όταν, τον Οκτώβρη του 2010 κυκλοφορούσε το ντεμπούτο των Σουηδών, το hype είχε φροντίσει να τους προλάβει και να στρώσει ένα δρόμο, που δεν είχε ακριβώς ροδοπέταλα. Το, τότε, μυστήριο των Nameless Ghouls, οι απροκάλυπτες επιρροές και μουσικά δάνεια, ο απόκοσμος Papa Emeritus I, το εξώφυλλο- αναφορά στο “Salem’s Lot”, το single του “Elizabeth”, όλα είχαν ήδη ξεπεράσει τα στεγανά του obscure heavy metal και του occult rock που βρίσκονταν σε τροχιά αναβίωσης. Ανάμεσα στις χειρουργικές αποδομήσεις του ήχου, έμφυτη άμυνα των εκπαιδευμένων αυτιών στην υπεραξία, αλλά και στην αποδοχή από ένα κοινό που αναζητούσε τους επόμενους heavy metal ήρωες, έστεκαν οι βλέψεις του Tobias Forge. Τι πιο σατανικό, από εθιστικά τραγούδια που μεταδίδουν, τις αφελείς αλλά αποκρουστικές, στιχουργικές θεματικές τους σε ένα ευρύ κοινό; Τα φώτα έπεσαν πάνω στους απογόνους του Διαβόλου, αυτοί όμως, όχι απλά άντεξαν το βάρος που, εν μέρει, συνειδητά επωμίστηκαν, αλλά με θεμέλιο το “Opus Eponymous” έκτισαν μια αξιοζήλευτη πορεία για τα δεδομένα του ήχου, της δεκαετίας και κυρίως της αισθητικής τους. Nema.
13. Alpinist – Lichtlaerm
Η κορυφαία στιγμή μιας μεγαλειώδους μπάντας για μένα. Συνθέσεις που αντιμετωπίζουν τα crust riffs υπό ένα πιο τσιτωμένο core πρίσμα, πιο μοντέρνες θα έλεγα, με μια στροφή προς το scream η οποία, θα εκκολαπτόταν μεν στο μέλλον σε κάτι εντυπωσιακό, αλλά εδώ δίνει μια τρομακτική προσωπικότητα. Τα βαλτωμένα και σερνόμενα σημεία δεν είναι παρά η άλλη όψη της παρακμής, τονίζοντας τη δυναμική εκτόνωσης του d-beat. Επίσης, μεγαλοπρεπείς σιωπές. Πόσο μου αρέσουν αυτά τα χρόνια μουσικά.
14. Against Me! – White Crosses
Οι Αμερικανοί πιάνουν άλλη μια κορυφή για όλο το ιδίωμα. Ξανά, βγάζουν ένα δίσκο που από το folk-punk μέχρι το skate τα κάνει όλα τέλεια. Ναι, λάμπει το “I Was A Teenage Anarchist”, σχεδόν προκλητικά, αλλά, punk, έτσι; Λίγο πριν την έκρηξη εκτός της σκηνής τους με τη μετάβαση που ακολούθησε, οι Against Me! Κατάφεραν να λογίζονται ως πρόσωπο μιας ολόκληρης γενιάς, εποχής, σκηνής. Do you remember? Ναι, και η πίκρα της αποτυχίας παραμένει μετέωρη.
15. Nails – Unsilent Death
Powerviolence. Grind. HM2. Crust. Death Metal. Hardcore. Hellhammer-ική αύρα στο εξώφυλλο. Slayer. Κλασικός δίσκος του ακραίου ήχου, άφταστος, ανεπανάληπτος, μυθικός, οριακός. Μουσική που έχει σημασία.
Άλλοι 20 δίσκοι που με σημάδεψαν (κριιιιιντζ) κάπως, αλλά με σχολιασμό για να πω το κατιτίς μου.
Summary
16. Grand Magus – Hammer Of The North
Ε το λοιπόν, όταν είχε σκάσει μύτη τούτο το άλμπουμ είχα πάθει μεγάλη ζημιά. ΟΚ, το “Ravens Guide Our Way” είναι τεράστιο heavy metal κομμάτι, αλλά και πέρα από αυτό, εδώ όσο διατηρούν το επικοντουμικό τους στοιχείο, οι Σουηδοί κάνουν όλες τις επιρροές τους ανεξαιρέτως, να ντρέπονται.
17. Watain – Lawless Darkness
Από και πέρα από τα “Malfeitor” και “Waters of Ain” (ποιο ήταν στο λάιβ του 2014;) εδώ οι Σουηδοί πιάνουν εμπορικό και μελωδικό peak. Το black ‘n’ roll που λέγαμε, η λογική της μελωδίας αρένας, η διαυγής παραγωγή. Κυρίως όμως, για όσα απεχθάνονται μολύσματα στην μουσική τους καθαρότητα, η δύναμη των τραγουδιών. Κρίμα που ξέπεσαν.
18. Downfall Of Gaia – Epos
Και έτσι, ένα λατρεμένο σχήμα ντεμπουτάρει, παίρνοντας το νήμα από τους Fall Of Efrafa, ενώνοντας post/black/neo-crust. Αντιλαμβάνομαι πως μεγάλη μερίδα των πανκηδων δεν είδε πολλά σε αυτό το ύφος, αλλά συγκροτήματα όπως οι DoG τότε που κότσαραν εντονότερα στο black metal τέτοια tags έφεραν πολλές αλλαγές πιστευώ σε μυαλά, προσεγγίσεις κλπ και μύησε κόσμο. Το “Epos” πρωτοστάτησε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα (για μένα) τάση, και μέχρι και φέτος (ειδικά), οι Downfall Of Gaia δεν απογοήτευσαν σχεδόν ποτέ.
19. Atlantean Kodex – The Golden Bough
Είναι εντυπωσιακό το πόσο μέτριο ακούγεται αυτό το άλμπουμ σε σχέση με τα επόμενα. Ναι ναι, ξέρω, εδώ είναι πιο ωμό, πιο doom. Ναι, θέλει σκόνη να καθαριστεί το μάρμαρο για να λάμψει θα πω, και όταν το κάνει, σε αφήνει με τη διάθεση να θες να σκάψεις παραπάνω. Ε λοιπόν, οι στιχουργικές και μουσικές επιρροές, δίνουν μια απόκρυφη χροιά στο “The Golden Bough”. Και ευτυχώς δεν την έχασε.
20. Heathen – The Evolution Of Chaos
Δεν με νοιάζει που βγήκε στην Ασία το 2009, εδώ τότε το μάθαμε. Ο καλύτερος thrash metal δίσκος ‘80s μπάντας στον αιώνα. Παραγωγή, ιδέες, συνθέσεις από άλλο σύμπαν.
21. Kvelertak – Kvelertak
Δίσκος που σημάδεψε μια ολόκληρη χρονιά στο metal. Έχουν ειπωθεί όλα, αλλά ναι, από τους Stooges μέχρι τους Satyricon υπάρχει ένα μονοπάτι που παραμένει μέχρι σήμερα πανέμορφο. Στο επόμενο βελτιώθηκαν βέβαια 
22. Volbeat – Beyond Hell / Above Heaven
Έβαλα μετά από καιρό να παίξει ο δίσκος και έμεινα μλκς με το πόσα κομμάτια του στέκουν στα αυτιά μου ακόμη ως τραγουδάρες. Φοβεροί καλεσμένοι και συνεργασίες, τέλεια ρεφραιν, κομμάτια που δεν υπολείπονται ούτε σε συναίσθημα ούτε σε τεχνική. Ένα δίκαιο magnum opus. Σχεδόν.
23. Swans - My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky
Και κάπως έτσι, ξεκινάει μια νέα εποχή. Ο Gira βρίσκει τα καλλιτεχνικά του πατήματα σε ένα νέο τόπο και με τη σύμπραξη ικανών φίλων και γνωστών, ανοίγει τους ουρανούς και φέρνει το noise/post/drone rock στο σήμερα με τρόπο που μια ολόκληρη σκηνή δεν μπόρεσε, όταν κλήθηκε να διαδεχθεί. Πως μας ψαρώνεις έτσι κάθε φορά;
24. Dishammer – Under The Sign of The D-Beat Mark EP
Bathory, GBH, Discharge, Hellhammer, Motorhead, Hellbastard, Darkthrone, όλεθρος. Πριν ξεπροβάλλουν στο underground και λατρευτούν black/punk ανοσιουργήματα (Raspberry Bulbs εξαιρουμένων) εκείνα τα χρόνια, υπήρξε αυτό το EP. Οι Ισπανοί το κάνουν καλύτερα από τους Ιάπωνες και σε δεκαέξι λεπτά ξεφτυλίζουν δήθεν αλήτικες και βρώμικες μουσικές του ωδείου 
25. Rotting Christ – Aealo
Εντάξει, επίπεδα κάτω από το “Theogonia”, παραμένει όμως ένα άλμπουμ με 4-5 μεγάλα κομμάτια τα οποία μπορώ να ακούσω με αγάπη μέχρι σήμερα (και δεν εννοώ στις αντιγραφές τους σε μετέπειτα RC δίσκους). Αντιλαμβάνομαι τη σημασία του, την έζησα, δεν παύω να σκέφτομαι πως η συνένωση δεν έγινε τόσο αφομοιωμένα όσο πριν ή μετα. Σε κάθε περίπτωση, Δαιμώνων Βρώσις.
26. Shining – Blackjazz
Από τους δίσκους που έφεραν κάτι νέο και σε περιεχόμενο και σε φόρμα, σε μια εποχή που, για μένα, το avant-garde extreme metal προχωρούσε ήταν αχάμπαρο, αλλά ήδη, επειδή ήταν metal, περιχαρακωνόταν εκ νέου στις νέες ταυτότητες που έφτιαχνε ως λύση στην αποδόμηση των υπαρχουσών. Φωτεινό μνημείο σε χρόνια που φαινόταν η φαντασία να στερεύει περαν εξαιρέσεων που ειδωλοποιήθηκαν.
27. Whirling – Faceless Phenomena
Μέλη από Bergraven και Armagedda. Αναλαμπή, τραγούδι για κύκνους, ξεχαρβαλωμένα πιανάκια. Μια ακροβασία ανάμεσα στη δυσαρμονία και την αποδόμηση, την οικοδόμηση και το post. Ένα black metal άλμπουμ που, μοναχικό, σκάει σαν μοναδικότητα στον ακραίο χωροχρόνο και αφού χαμογελάσει όπως οι πνευματικοί του πατέρες, χάνεται. Με κάτι τέτοια δεν χάνεις την πίστη σου στην ριζική φαντασία της πιο ενδιαφέρουσας σκηνής.
28. Kriegshög – Kriegshög
Ψύχραιμα μιλώντας, ίσως ένα από τα καλύτερα crust/d-beat άλμπουμ των τελευταίων δεν ξέρω και εγώ πόσων χρόνων. Από τα λίγα που σκαμπάζω, must have και για όσα άτομα ψάχνονται με την ιαπωνική σκηνή.
29. Alter Bridge – ABIII
Αναγκαστικά, παίζει να με διώξουν από το σάιτ αν δεν πω κάτι για αυτό…Α ναι, τεράστιος δίσκος, ο δεύτερος καλύτερός τους
30. Misery Index – Heirs To Thievery
Πω, πω πω. Είπαμε πόσο μπαντάρα είναι οι Misery Index; Εδώ μπαίνουν και εντονότερα οι πιο death metal στιγμές τους. Επίσης, ξανά, τραγουδάρες και στιχάρες. Τεράστιο συγκρότημα, στην πιθανώς κορυφαία του στιγμή, αν και προσωπικά προτιμώ επόμενες.
31. Titus Andronicus – The Monitor
Indie Rock, emo, punk, heartland rock, folk-punk, όλα σε δόσεις, εμφύλιος, εντάσεις, samples, φυσαρμόνικα, απαιτητικό concept και σύνδεση με το μουσικό σκέλος, καλεσμένοι με άποψη, και ένα από τα κορυφαία post-punk (ναι είναι πιο ευρύ από όσο νομίζουμε) άλμπουμ της δεκαετίας, με νεύρο, μουσικότητα, οριακά σημεία. Όλα όσα θες για να βγάλεις ένα αριστούργημα της εναλλακτικής σκηνής.
32. Sargeist – Let The Devil In
Πλέον έχω αποταχθεί όλο αυτό το κύμα φινλανδικού black metal γιατί ειλικρινά και βαρέθηκα και έχω κουραστεί με άλλα εξωμουσικά. Εδώ όμως, τι να κάνουμε, οι Sargeist κυκλοφόρησαν ένα άλμπουμ που κάνει σκανδιναβικά δισκάκια των ‘90s να ντρέπονται, αν και για λεπτομέρειες. Το “Let The Devil In” είναι ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ της δεκαετίας, απλό, λιτό, στοχευμένο, μουσικά πλούσιο.
33. Murmuüre – Murmuüre
Ambient, drone, neoclassical, field recordings, πειραματισμοί black metal. Είπαμε, τα μια και έξω έχουν άλλη χάρη σε αυτό το ιδίωμα. Αυτή είναι και η μαγεία αυτών των ετών, ψάχνεις και βρίσκεις τέτοιους μονόλιθους, και αν συνεχίσεις θα είναι και άλλοι. Και αγκιστρώνεσαι. Οι Murmuure κέρασαν έναν βικτωριανό, ιδιότυπο τρόμο, που από τους Nadja και Menace Ruin φτάνει μέχρι τα σχήματα της Les Acteurs De L’Ombre Productions.
34. A Forest Of Stars – Opportunistic Thieves of Spring
Κακά τα ψέματα, ο δίσκος που έκανε τους A Forest Of Stars μεγάλους. Παλαιότερα το είχα πιο ψηλά, αλλά λίγο το τι ακολούθησε, λίγο που κάποιοι μαθητές ίσως τους ξεπέρασαν, λίγο που σε μερικές συνθέσεις θεωρώ πως το τραβάνε λίγο παραπάνω και ανούσια, έπεσε. Φταίει που δέθηκα και με πολλά σε τρυφερή (κριντζζζ) ηλικία. Το “Opportunistic Thieves Of Spring” όμως παραμένει μέχρι και σήμερα ένα δείγμα του τι γινόταν στον ακραίο ήχο τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας. Όχι δεν ήταν ζυμώσεις και τελεολογικά αναμενόμενες εξελίξεις, ήταν φαντασία και ριζική δημιουργία, ήταν το πνεύμα έναντι της φόρμας. Δισκάρα, σκαω.
35. Robert Plant – Band Of Joy
Satan, your kingdom must come down… O Plant μπαίνει με φόρα στη δεκαετία συνεχίζοντας να κυκλοφορεί συγκλονιστικούς δίσκους. Μερικές φορές εκπλήσσομαι όταν επιστρέφω σε αυτούς και συνειδητοποιώ πόσα στοιχεία έχουν ακόμα να δώσουν σε αυτό το ιδιαίτερο folk rock. Εδώ, σε μια λατρεμένη στιγμή.
Για την 70δα μιας ‘φτωχής’ χρονιάς…
Summary
- Ruined Families – Fourth Wall Freedom
- Diocletian – War of All Against All
- Ondskapt – Arisen From The Ashes
- Valkyrja – Contamination
- Blood Revolt - Doctrine
- Neil Young – Le Noise
- Abigor - Time Is the Sulphur in the Veins of the Saint - An Excursion on Satan’s Fragmenting Principle
- Bad Religion – The Dissent Of Man
- The Secret – Solve Et Coagula
- Agrimonia – Host Of The Winged
- Alcest - Écailles de Lune
- Panopticon - …On The Subject Of Mortality
- Alkaline Trio – This Addiction
- The Gaslight Anthem – American Slang
- Profanatica – Disgusting Blasphemies Against God
- Agnes Vein - Duality
- Plebeian Grandstand – How Hate is Hard To Define
- Black Witchery – Inferno Of Sacred Destruction
- Electric Wizard – Black Masses
- Hellshock – They Wait For You Still
- Inquisition - Ominous Doctrines of the Perpetual Mystical Macrocosm
- Immolation – Majesty & Decay
- StarGazer – A Great Work of Ages
- Year Of No Light – Ausserwelt
- The Ocean Collective – Helliocentric / Anthropocentric
- The Menzingers – Chamberlain Waits
- Grinderman – Grinderman 2
- Enforcer – Diamonds
- Daughters – Daughters
- The Soft Moon – The Soft Moon
- Bastard Priest – Under The Hammer Of Destruction
- Black Country Communion – Black Country
- Gamma Ray – To The Metal!
- Black Breath – Heavy Breathing
- Blind Guardian – At The Edge Of Time
