2010
- Life was still good.
- New beginnings turning to new realities
- Αλλαγή κορυφής τότε με τώρα
- Τρία άλμπουμ για #1
- 5αδα χωρίς spoiler (για την αλλαγή)
#30-26
Summary
#30
Haken - Aquarius
Καλώς ήρθαν οι καλύτεροι μαθητές των Dream Theater. Άγουροι ακόμα, αλλά τα σημάδια είναι ήδη εδώ.
#29
Rotting Christ - Aealo
Αποκρυσταλλώνοντας με τον ιδανικότερο τρόπο το ηχητικό και συνθετικό όραμα που είχε ξεκινήσει λίγα χρόνια πριν, ο Σάκης γράφει πολλά μεγάλα riff και εν τέλει επαναπροσδιορίζει πλήρως την ταυτότητα της μπάντας. Το εγχείρημα και το αποτέλεσμα του “Aealo” αποδείχθηκαν πολύ επιτυχημένα, έστω κι αν κάποια επιμέρους στοιχεία είναι λίγο συζητήσιμα.
#28
Iron Maiden - The Final Frontier
Ok, είναι το λιγότερο καλό Maiden άλμπουμ μετά το “Virtual XI”, συμφωνώ. Αλλά και πάλι για εμάς τους Maidenάδες έχει πράγματα να γουστάρουμε. Θες το “Where The Wild Wind Blows”; Θες το “Coming Home”; Θες το “The Talisman”; Είπαμε, όλο και κάτι καλό έχει.
#27
Angra - Aqua
Η επιστροφή του Ricardo Confessori έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας, γιατί όσο παικταράς κι αν είναι ο Priester, ο Ricardo είχε έναν πολύ ιδιαίτερο και ταιριαστό χαρακτήρα, ε και μια ιστορία με τη μπάντα. Επίσης, όλες οι ως τότε δουλειές με τον Edu Falaschi ήταν από καλές ως καταπληκτικές. Εν τέλει, το “Aqua” δεν απογοήτευσε, αλλά ούτε έφτασε τα επίπεδα των προκατόχων του και κυρίως δεν τα πήγε και όσο καλά αναμενόταν στο test of time. Αλλά και πάλι ένας αξιολογότατος δίσκος. Α ναι, ο τελευταίος αξιόλογος δίσκος των πάλαι ποτέ αγαπημένων Angra… Μη πω ο τελευταίος που ακούγεται. Γιατί να μην το πω, όμως;
#26
Godsmack - The Oracle
Ένα ακόμα τυπικά δυνατό άλμπουμ από την παρέα του Sully Erna. No surprises here, for better or worse.
#25-21
Summary
#25
Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORwarriOR
Ένα τσακ πριν τα τσιφτετέλια αποκτήσουν ένα ποσοστό στην μουσική των Orphaned Land το οποίο προσωπικά δεν μπορώ να αντέξω, οι Ισραηλινοί γράφουν ένα γεμάτο concept άλμπουμ, με μερικές κομματάρες.
#24
Enforcer - Diamonds
Η λάμψη του καλού heavy metal δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι Σουηδοί με το “Diamonds” συστήνονται σε ένα ευρύτερο κοινό και αφήνουν μεγάλες υποσχέσεις.
#23
Dead Letter Circus - This Is The Warning
Alt-prog from down under? Yes , of course ! Το νέο πουλέν την Αυστραλιανής σκηνής εντυπωσιάζει στην πρώτη δουλειά του και γίνεται απευθείας hot όνομα στα μέρη του, καταφέρνοντας παράλληλα να δημιουργήσει κι έναν θόρυβο κι εκτός αυτών.
#22
Serj Tankian - Imperfect Harmonies
Δεν μπορεί να συγκριθεί με το “Elect The Dead”, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν προσπαθεί κάτι τέτοιο ο Serj, ο οποίος αλλάζει δραστικά ύφος και μας δίνει μια πρώτη γεύση του μουσικού χαμελαιοντισμού που θα επακολουθήσει. Κάποιοι θα πουν «καλύτερα να έμενε σε αυτό που ήταν πραγματικά καλός» και θα τους καταλάβω. Αλλά, πριν φτάσουμε σε αυτό το σημείο, εδώ τα καταφέρνει ακόμα μια χαρά.
#21
The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing
Η αγαπημένη μου δουλειά των The Pineapple Thief. Φρέσκο, δυναμικό αλλά και με την μελαγχολία που χαρακτηρίζει συνθετικά τον Bruce Soord. Και με καταπληκτικό artwork.
#20-16
Summary
#20
Accept - Blood Of The Nations
Από τα εντυπωσιακότερα come back στην metal μουσική, με την εποχή Tornillo να έρχεται με φόρα (για να μείνει).
#19
Flotsam And Jetsam - The Cold
Οι Flotsam And Jetsam επιστρέφουν από το μεγαλύτερο δισκογραφικό κενό τους (πέντε χρόνια) σχεδόν άλλη μπάντα. Πιο τεχνικοί, πιο σκοτεινοί και πιο εντυπωσιακοί.
#18
One Less Reason - Faces And Four Letter Words
Για τους λάτρεις του αμερικάνικου ραδιοφωνικού hard rock (κάποιοι το έλεγαν και alternative metal τότε), οι One Less Reason μοιάζουν μια μπάντα εγγύηση. Κι αυτό εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Full review:
One Less Reason - Faces And Four Letter Words
#17
Bullet For My Valentine – Fever
Δεν ξέρω γιατί δεν του πιστώνεται πόσο καλό είναι το τρίτο δισκογραφικό βήμα των BFMV. Είναι με διαφορά πιο ώριμο από τους δυο προκατόχους του και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πολλές μπάντες που έγραψαν καλύτερα heavy metal τραγούδια από το “My Betrayal” ή το “The Last Fight” το 2010.
#16
Lunatic Soul - Lunatic Soul II
Το δεύτερο ενδοσκοπικό βήμα του Mariusz με το όχημα των Lunatic Soul είναι ακόμα καλύτερο από το πρώτο. Από τα ακουστικά όργανα του “Otherwere” ως την ηχητική περιπλάνηση του “Wanderings” και με ένα ενδιάμεσο 11λεπτο ταξίδι στο “Transition” το Lunatic Soul II” αποκαλύπτει ακόμα πιο φανερά μια νέα πτυχή του μουσικού σύμπαντος του αγαπημένου Πολωνού, στην οποία χανόμαστε ενίοτε με αρκετή ευχαρίστηση.
Full review: Lunatic Soul - Lunatic Soul II
#15-11
Summary
#15
Avantasia - Angel Of Babylon
Και τα δυο άλμπουμ που κυκλοφόρησε παράλληλα ο Sammet με τους Avantasia το 2010 είναι πολύ καλά, αλλά συνολικά το “Angel Of Babylon” υπερτερεί εν τέλει του “The Wicked Symphony”. Ίσως επειδή περιλαμβάνει πολλά καλά τραγούδια και αρκετή διαφοροποίηση από σύνθεση σε σύνθεση. Ή ίσως απλά επειδή έχει και Jon Oliva.
#14
Stone Sour - Audio Secrecy
Ο Corey φτάνει τους Stone Sour στο πιο commercial άκρο της μουσικής τους, και το κάνει κι αυτό επιτυχημένα, με τη μπάντα να γράφει χιτάρες σαν το “Say You’ll Haunt Me” έτσι αβίαστα.
#13
Black Country Communion - Black Country
Να και μια περίπτωση supergroup που δούλεψε πολύ καλά εξαρχής (αλλά όχι ανάλογα καλά στην πορεία). Η σύμπραξη του αγέραστου Glenn Hughes με τον star της κιθάρας Joe Bonamassa, τον πάντα σπουδαίο Derek Sherinian και τον Jason Bonham, μας έδωσε παλιακό hard rock που μας είχε λείψει. Πάντα με την επίβλεψη και την εποπτεία του επίσης σημαντικού Kevin Shirley.
#12
Sully Erna - Avalon
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του ιθύνοντα νου (τραγουδιστή και βασικού συνθέτη) των Godsmack, του Sully Erna, είναι ένα διαμαντάκι, διαφοροποιημένο τόσο όσο χρειάζεται για να κρατάει ακέραιη την καλλιτεχνική του ταυτότητα, αλλά να τον πηγαίνει και σε νέα ηχητικά μονοπάτια. Ακουστικό κατά βάση, σίγουρα ενδοσκοπικό. Είναι κάτι που πολύ θα ήθελα πολύ να είχε τολμήσει να κάνει κάποια στιγμή κι ο James Hetfield πχ.
Full review: Sully Erna - Avalon
#11
Volbeat - Beyond Hell / Above Heaven
Η άνοδος των μετοχών των Volbeat συνεχίζεται και η φαρέτρα τους γεμίζει με ακόμα περισσότερες τραγουδάρες. Πλέον και μετά το “Beyond Hell / Above Heaven” κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει όχι μόνο ότι παίζουν, αλλά ότι πλέον πρωταγωνιστούν στα σαλόνια της πρώτης εθνικής της metal μουσικής. Και καλλιτεχνικά και εμπορικά.
#10
Summary
Spock’s Beard – X
Εδώ έχουμε το αποκορύφωμα της 2ης περιόδου – αυτής που έχει ως ηγέτη τον Nick D’ Virgilio – των Spock’s Beard. Οι συνθέσεις είναι κατά κύριο λόγο μακροσκελείς και καλώς διαρκούν τόσο πολύ, καθώς η έμπνευση, οι μελωδίες, τα παιξίματα, τα πάντα ρέουν με μια απίστευτη φυσικότητα που δεν θέλεις να σταματήσεις να παίζει αυτό το άλμπουμ, δεν θες να αφαιρέσεις τίποτα. Ακόμα και το bonus track στο οποίο ευχαριστούν όσους προ-χρηματοδότησαν την κυκλοφορία του άλμπουμ είναι μαγ(κ)ικό!
Full review: Spock's Beard - SBX
#9
Summary
Coheed And Cambria - Year Of the Black Rainbow
Ο Claudio και η παρέα του έχουν πάρει φόρα και δεν σταματάνε να γράφουν μεγαλεπήβολα άλμπουμ και σπουδαία τραγούδια. Εδώ με την είσοδο στις τάξεις της μπάντας του drummer Chris Pennie (The Dillinger Escape Plan) γίνονται και λίγο πιο τεχνικοί/proggy και καθόλου δεν μας χαλάει. Άλλη μια αλμπουμάρα.
Full review:
#8
Summary
Slash - Slash
Καλώς ήρθες πίσω Slash! Και καλά έκανε και φώναξες όλους τους φίλους σου στο πάρτι σου! Και τον Ozzy και την Fergie, και τον M Shadows, και τον Chris, και τον Ian, και τον Andrew. Όλοι τους (σχεδόν) υπέροχοι! Ακόμα κι ο Kid Rock ρε συ! Και είδες τι γνωριμίες γίνονται σε αυτά τα πάρτι; Ποιος θα το έλεγε ότι θα έβρισκες τον νέο σου wingman, ε;
Full review: Slash - Slash
#7
Summary
The Damned Things - Ironiclast
Δεν νομίζω πως έχω άλλον δίσκο να μου φτιάχνει τη διάθεση τόσο πολύ όσο αυτός εδώ. Σκατά να είμαι, κάτι σκιρτάει μέσα μου όταν παίζει. Σα να με τηλεμεταφέρει για λίγο σε μια περίοδο της ζωής που ζούσα τη μουσική στο μεδούλι της. Που κάθε Παρασκευή και Σάββατο ήταν μια περιπέτεια με μουσικές και καλούς φίλους. Που μετράγαμε μέρες για να περάσει ο καιρός και να πάμε στο Download. Αυτό εδώ το άλμπουμ - που έφτιαξαν μέλη των Anthrax, των Every Time I Die και των Fall Out Boy - έχει μείνει σαν το soundtrack των καλών στιγμών εκείνης της περιόδου. Το αγαπώ!
Full review:
#6
Summary
Seventh Wonder - The Great Escape
Με φόρα από το καταπληκτικό “Mercy Falls” οι Seventh Wonder κυκλοφορούν το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους, ένα υποδειγματικό progressive metal άλμπουμ, με mindblowing παιξίματα να συνδυάζονται με τρομερή μελωδικότητα κι έναν Karevik από άλλο κόσμο. Δεν είναι δηλαδή ένα από τα απόλυτα prog hits το “Alley Cat”;
Full review:
#5
Pain Of Salvation - Road Salt Part One
Ο Daniel συνειδητοποίησε ότι δεν πρόκειται να γίνει ποτέ ο μεγάλος rock star παίζοντας progressive metal και αποφάσισε να το γυρίσει στους The Beatles και εν γένει στο 70s rock, χωρίς όμως να χάνει τελείως τον προοδευτικό τρόπο με τον οποίο συνθέτει. Το εγχείρημα* του “Road Salt” είναι την ίδια στιγμή 100% PoS/Daniel και τελείως διαφορετικό με κάποιο τρόπο. Πάνω από όλα όμως είναι γεμάτο υπέροχα τραγούδια βγαλμένα από το μυαλό και την ψυχή ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη.
*σε κατ’ ιδίαν συζήτηση με τον ιδιοκτήτη της δισκογραφικής του μου είχε αναφέρει ότι το εγχείρημα το “ Road Salt ” και η ξεροκεφαλιά του Daniel να βγάλει τα δυο άλμπουμ πρακτικά διέλυσαν την μπάντα εκείνη την περίοδο.
#4
The Shadow Theory - Behind The Black Veil
Είχα την τύχη να έχω αρκετά insights κατά τη δημιουργία αυτού του άλμπουμ και να έχω ακούσει τα demo που ενθουσίασαν τότε τον Devon Graves και τον ώθησαν στην δημιουργία αυτού του project, οπότε ενδεχομένως δικαιολογείται η κάποια αδυναμία που του έχω – και η οποία έπαιξε το ρόλο της ώστε να το βάλω στην κορυφή της λίστας μου για το 2010.
Ακόμα και σήμερα το θεωρώ ένα καταπληκτικό progressive metal άλμπουμ που υστερεί μόνο σε θέματα παραγωγής (ακόμα ψαχνόταν ο Devon και υπάρχει και λίγο παρασκήνιο), αλλά ακόμα κι αυτή η όχι άψογη παραγωγή συντελεί στον πιο old-school χαρακτήρα και ταιριάζει με την αγάπη για τον King Diamond που είχαν οι βασικοί συνθέτες του άλμπουμ, ο Δημήτρης (πλήκτρα) κι ο Arne (κιθάρα). Οι δε Kristoffer Gildenlow και Johanne James (drums – Threshold) απλά συμπληρώνουν ένα εντυπωσιακό σε ικανότητες lineup.
Το concept είναι υπέροχο, τα riff τρομερά, ο Devon δίνει ρέστα στις θεατρικές ερμηνείες, ο Δημήτρης βάζει μέχρι και Θρακιώτικους ρυθμούς (“The Black Cradle”) και το “A Symphony Of Shadows” στέκεται πάνω από όλα ως το εκθαμβωτικό τελείωμα ενός καταπληκτικού άλμπουμ.
Δυστυχώς, δεν υπήρξε συνέχεια καθώς ο Devon παράτησε το εγχείρημα χωρίς να το παλέψει όταν δεν έμεινε ευχαριστημένος από τις πωλήσεις και ήρθε η πρώτη καλή οικονομική προσφορά για να επανενωθούν και να παίξουν ζωντανά οι Psychotic Waltz. Θα μείνει πάντα ένα «what if?» να πλανιέται…
Full review:
#3
Audrey Horne - Audrey Horne
Δεκατρία χρόνια μετά αυτό το άλμπουμ μοιάζει στα μάτια μου ακόμα πιο τεράστιο και πιο μοναδικό. Κλείνοντας τον πρώτο κύκλο ζωής τους, οι Audrey Horne δίνουν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας που μόλις ξεκίναγε στον σκληρό ήχο. Με τρομερή παραγωγή, με άπλετο σκοτάδι στους υπέροχα γραμμένους στίχους, με το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο της γενιάς του στον hard rock/metal χώρο κι έναν τρομερό ερμηνευτή με πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα. Και κυρίως τραγουδάρες: “Charon”, “Circus”, “Down Like Suicide”, “Bridges And Anchors”, “Sail Away”, “Blaze Of Ashes”, “Firehose”… όλα ένα κι ένα.
Οι Audrey Horne υπήρξαν one of a kind μπάντα σε αυτό το άλμπουμ και με ευκολία θα μπορούσαν να είναι στην κορυφή της λίστας μου για τη χρονιά.
Full review: Audrey Horne - Audrey Horne
#2
Alter Bridge - AB III
Οι ήδη αγαπημένοι Alter Bridge κεφαλοποιούν τον θόρυβο που ξεσήκωσε γύρω από το όνομά τους το “Blackbird” και εδώ κάνουν το μεγαλύτερο βήμα/άλμα που τους κατέστησε ως μεγάλη rock μπάντα της εποχή της (προφανώς, όχι εδώ), ξεπουλώντας venues σαν το Wembley Arena.
Άξιζαν 100% αυτής της επιτυχίας, καθώς τα πάντα αγγίζουν την τελειότητα εδώ: ο ήχος είναι ο καλύτερος που είχαν ποτέ, οι συνθέσεις είναι μια και μια, το σκοτάδι στους στίχους πιο εμφανές, τα riff τεράστια και τα πάντα φτιαγμένα για να οδηγήσουν την παρέα των Myles, Mark, Brian και Scott στην κορυφή.
Τραγούδια σαν το “Slip To The Void”, το “Isolation”, “Ghost Of Days Gone By”, “Beautiful Life”, “Still Remains”, “I Know It Hurts” και “Words Darker Than Their Wings” (για να μην τα πω όλα), θα με συντροφεύουν μια ζωή. Στο σκοτάδι κι όταν κοιτάζω προς το φως.
Full review: Alter Bridge - AB III
#1
Avenged Sevenfold – Nightmare
Δυστυχώς, μερικές φορές η πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για να προκύψει κάτι σπουδαίο είναι η τραγωδία, κι αυτό ισχύει σε όλες τις μορφές τέχνης. Στην προκειμένη περίπτωση η τραγωδία είναι ο χαμός του Jimmy Sullivan (The Rev), του drummer της μπάντας. Και πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι A7X όντως ήταν μια παρέα κολλητών φίλων από το σχολείο, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για τον αντίκτυπο που είχε στα υπόλοιπα μέλη η απώλειά του.
Μαζί του είχαν ξεκινήσει να γράφουν τα demo για το επόμενο άλμπουμ και προς τιμήν του αποφάσισαν όχι μόνο να το ολοκληρώσουν, αλλά να καλέσουν τον αγαπημένο του drummer να ολοκληρώσει τα μέρη του και να τα ηχογραφήσει: τον Mike Portnoy.
Ο Mike, με απόλυτο σεβασμό στο ρόλο που του δόθηκε, καταφέρνει προφανώς να φέρει λίγη αστρόσκονη μαζί του, αλλά το υλικό ήταν τόσο καλό και η φόρτιση που βγάζουν τα τραγούδια τόσο δυνατή που δεν θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ποσοστό από το μικρό που του αναλογεί στην σπουδαιότητα και την επιτυχία αυτού του άλμπουμ.
Εδώ, έχουμε heavy metal που έχει βάσεις στο παρελθόν αλλά δεν μένει σε αυτό, ούτε ορίζεται από αυτό. Έχουμε ταλέντο και ψυχή μαζί σε αυτό που κάνουν. Κι εδώ έχουμε σκοτάδια που πρέπει να επικοινωνηθούν, γιατί μερικές φορές δεν υπάρχει καλύτερη βαλβίδα αποσυμπίεσης από τα τραγούδια – και για τους καλλιτέχνες και για τους ακροατές. Έχουμε ένταση, βαριές κιθάρες, αλλά και μεγάλες μελωδίες. Έχουμε και GNR, και Pantera, και Slayer και Dream Theater και Metallica, όλα σε έναν δικό τους ήχο. Τραγούδια σαν το ομότιτλο και το “So Far Away” είναι κλασσικά. Τραγούδια σαν το “Fiction” ή το “Victim” έχουν την δύναμη να σε παγώσουν και τραγούδια σαν το “Welcome To The Family” να σε πορώσουν. Μήπως δεν είναι πραγματικά σπουδαίο το κλείσιμο του 11λεπτου “Save Me”; Ή μήπως δεν είναι το “Buried Alive” το “Fade To Black” της γενιάς του;
