@Giasonas + AlbumExchange = 
1 Like
Εγω!!! χιχιχι!! Δεν τους είχα να έχουν τέτοιο γκελ
2 Likes
Θελεις δουλιτσα ακομη, αλλα το πας καλα. Απλως φοβαμαι οτι εγραψες πριν τον @hopeto και ισως μπερδεψεις το ranking της google. Θα το φτιαξουμε, μην ανησυχεις.
8 Likes
Avenged Silicone
1 Like
Δεν έπρεπε, δεν ήταν σωστό 
1 Like
αχαχαχαχαχ!! και φαντάσου τους είχα 5αδα…
Ισως το ότι άνοιξε η παλετα των ακραίων ήχων να άφησε χώρο σε πιο μεινστριμ ( ; ) (τοσο μεινστριμ που δεν τους χαρήκαμε ποτέ) που λέει και ο @Rebel
Το εξώφυλλο του 2010 προφανώς και είναι αφιερωμένο από τον @pantelis79 (και άλλους)
1 Like
Τι έκανα πάλι μωρέ
απλά έβρεχε…
1 Like
2011
Septicflesh-“The Great Mass”
Universe217-“Familiar Places”
Iced Earth-“Dystopia”
Primordial-“Redemption at the Puritan’s Hand”
Machine Head-“Unto The Locust”
34 Likes
Το 2010 υπήρχε επίσης ένα πολύ καλό ελληνικό που δεν θυμάμαι να αναφέρθηκε, το “Verba Time” των Tango With Lions.
1 Like
Δεν ειδα την μια ψηφο που εδωσα για κατι πανκια απο την Καβάλα αλλα το 11 έχουμε την επανακυκλοφορια οποτε θα παιχτει αλλη μια ψηφος.
2 Likes
Καλημέρα, υπάρχουν στους βαθμούς οι A forest of stars με 19 βαθμούς και πιο κάτω οι Forest of stars με 5 βαθμούς. Να υποθέσω ότι συνολικά το Opportunistic thieves of spring πήρε 24 βαθμούς και είναι δεκάδα ε?
4 Likes
Ετσι για νσ δεις οτι διαβάζουμε με προσοχή τις λιστες.
2 Likes
2011
Honourable mentions: Blood Ceremony, Blut Aus Nord, Bill Calahan, Dale Cooper Quartet & the Dictaphones, Florence & The Machine, Grails, Haken, Horrible Crows, The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, Lunatic Soul, David Lynch, Mastodon, The Necks, Opeth, Phideaux, Radiohead, Ulver, Unexpect, Uneven Structure, Virus
Παραλίγο λίστα: The Devil’s Blood, Fucked Up, Tigran Hamasyan, Negative Plane, Colin Stetson, SubRosa
TOP 15
15. Ulcerate - The Destroyers of All
Το πρώτο μεγάλο άλμπουμ μιας πολύ μεγάλης μπάντας.
14. Fleet Foxes - Helplessness Blues
Για μένα ένα τσικ πιο κάτω από το ντεμπούτο αλλά, και πάλι, ένας θαυμάσιος indie folk δίσκος.
13. Tesseract - One
Εκπληκτικό ντεμπούτο ενός γκρουπ που φαινόταν πως θα κατακτήσει τον κόσμο. Δεν το πέτυχε, αν και φέτος η κουβέντα ξανάνοιξε!
12. Matana Roberts - Coin Coin Chapter One: Gens De Couleur Libres
Avant jazz έπος αλλά και ένα πραγματικά ξεχωριστό αφηγηματικά έργο. Αυτή είναι η εκκίνηση, θα ολοκληρωθεί σε 12 άλμπουμ. Γνωρίστε την Matana!
11. Liturgy - Aesthetica
Μου πήρε 10 χρόνια να αποφασίσω αν αυτή εδώ είναι ιδιοφυία ή παλαβή. Τώρα ξέρω. Οι Liturgy είναι το καλύτερο black metal γκρουπ της εποχής μας και το Aesthetica ήταν το πρώτο και πολύ τολμηρό βήμα προς αυτή την καταξίωση. Άλμπουμ - game changer.
10. O’Brother - Garden Window
Θα το πω απλά: κάντε την χάρη στον εαυτό σας και ανακαλύψτε την καλύτερη alternative/uncategorised rock μπάντα που δεν ακούσατε ποτέ. Αυτό είναι το πρώτο τους άλμπουμ, ένας λυρικός δυναμίτης, λίγο πιο σκληρό από τα επόμενα.
09. Cynic - Carbon-based Anatomy EP
Εδώ οι Cynic άγγιξαν την τελειότητα ενός ethno-progressive metal. Φαινόταν ότι χτίζουν κάτι πολύ μεγάλο, δυστυχώς όμως το πράγμα έγειρε αλλιώς… Αυτό το EP είναι πάντως μεγαλειώδες.
08. Leprous - Bilateral
Τεράστιο άλμπουμ! Ξέροντας όμως τι έπεται τα επόμενα χρόνια, το κρατάω σχετικά χαμηλά. Επίσης οι επιρροές τους είναι ακόμα αρκετά φανερές (ναι ρε, οι Pain Of Salvation αναφορές είναι άπειρες…), όμως τα μεγαλεία πλησιάζουν.
07. Tinariwen - Tassili
Μάλλον το καλύτερο τους άλμπουμ, ένα ατελείωτο desert blues πανηγύρι. Θα επιχειρηματολογούσα ότι όλο το δυτικό rock ακούγεται σαν τσιχλόφουσκα δίπλα στους Tinariwen αλλά δεν χρειάζεται, όποιος ξέρει, ξέρει.
06. Pain Of Salvation - Road Salt Two
Πιο άνισο από το πρώτο μέρος αλλά, και πάλι με μερικές απίστευτες κομματάρες. Συνολικά, πιστεύω πως θα κούραζαν αν συνέχιζαν σε αυτό το ύφος, τα δυο Road Salts είναι όμως τέλεια γι αυτό ακριβώς που είναι.
TOP 5
06. Tenhi - Saivo
Δεν υπάρχουν λέξεις για αυτό το ταξίδι. Οι Tenhi είναι ένα από τα ωραιότερα μυστικά της ευρωπαικής μουσικής, κι αυτό εδώ ίσως το καλύτερο τους πέρασμα σε αλλόκοσμους. Πονάει η καρδιά σου από την μαγεία του.
04. La Dispute - Wildlife
Για μένα λοιπόν που είμαι μάλλον περαστικός από το είδος, το “Wildlife” φαντάζει ως το καλύτερο screamo άλμπουμ που άκουσα ποτέ. Η ειλικρίνεια, η ροή, τα συναισθήματα του είναι τέτοια που δυσκολεύεσαι να μην γονατίσεις. Ένα απίστευτα εμπνευσμένο έργο.
03. 40 Watt Sun - The Inside Room
Εκείνο το μέσα δωμάτιο είναι δύσκολο ν’ανοίξει, το γαμημένο. Και μετά έρχονται τέτοιοι δίσκοι και στο ανοίγουν με το ζόρι. Και μετά δεν λέει να κλείσει.
02. Puscifer - Conditions Of My Parole
Unpopular opinion n. 87589: αυτό εδώ είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που τραγούδησε ποτέ ο Maynard, θα έλεγα ίσως σε μια κλειστή τριάδα μαζί με 13th Step και Lateralus. Ένα απίστευτο άλμπουμ, γεμάτο τραγουδάρες, γεμάτο μουσική ελευθερία και τρομερές αντιθέσεις. Το λάτρευα από την μέρα που βγήκε, έβαλα πάλι να το ακούσω προχτές και μου έπεσε το σαγόνι. Μιλάμε για εκπληκτικό πράγμα.
1. Gevende - Sen Balik Degilsin Ki
Νομίζω η δεύτερη φορά στο παιχνίδι που δίνω πρωτιά σε κάτι τόσο λίγο γνωστό. Έχω σπαμάρει ξανά στο φόρουμ για τους Τούρκους Gevende, έχω βάλει τον @JTN να γραψει γι αυτο και θα επιμείνω ξανά: ένα τέλειο μίγμα από λίγη ψυχεδέλεια, λίγο από prog, λίγο από jazz fusion, λίγο από eastern ήχους και voila, ένα από τα εξυπνότερα και πιο αρτίστικ rock συγκροτήματα εκεί έξω. Οι Gevende σε εμένα άνοιξαν νέους ορίζοντες στο πως βλέπω την μουσική και θεωρώ πως αξίζουν να ανακαλυφθούν, αν δεν σας πειράζει η τούρκικη γλώσσα.
Best cover: Σίγουρα υπάρχουν καλύτερα αλλά, να με συγχωρείτε, είναι προσωπικό θέμα να ψηφίσω αυτήν την βάρκα.
38 Likes
Έχω διαβάσει πολλά hot takes σε αυτό το νήμα, αλλά ΚΑΠΟΥ ΩΠΑ 
2 Likes
Πάμε για 2011 λοιπόν ξεκινώντας με τοπ 5 επιτραπέζια.
1) The legend of Drizzt (από τα καλύτερα gateway συνεργατικά fantasy games με θέμα βασισμένο στο πιο διάσημο lore των forgotten realms)
2) Mage Knight (φανταστικό συνεργατικό, ζορικο αλλά από τα καλύτερα στο fantasy)
3) Risk: Legacy (το πρώτο επιτραπέζιο που αλλάζει στην πορεία, όσο παίζεις σε συνάρτηση με το τι έχει συμβεί στα προηγούμενα παιχνίδια)
4) Game Of Thrones, 2nd edition (επικό παιχνίδι που είναι καλύτερο με πολλούς παίχτες, δηλαδή τουλάχιστον 6)
5) Summoner Wars (παιχνιδαρα, στη μέση ανάμεσα σε card game και σε war game)
Πάμε στις μουσικές του 2011 τώρα.
1) Primordial - Redemption At The Puritan’s Hand
Ο δίσκος αυτός είναι ανατριχιαστικός από την αρχή ως το τέλος. Το συναίσθημα, οι πολύ μεγάλες και επικές μελωδίες, οι ερμηνείες, όλα μαζί φτιάχνουν ένα έργο το ίδιο ξεσηκωτικο όσο και συγκινητικό.
Θα ξεχωρίσω ένα κομμάτι εκεί μέσα από τα υπόλοιπα γιατί νιώθω ότι πρέπει. Το Bloodied yet unbowed λοιπόν είναι μάλλον το κομμάτι που σαν ολοκληρωμένο δημιούργημα με έχει αγγίξει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο έχω ακούσει. Το πόσες φορές έχω βουρκωσει τραγουδώντας τους στίχους αυτούς, το πόσο κουράγιο και ελπίδα για το αύριο μου έχει δώσει, το πόσες φορές έχω πει θα έρθει κι ας φαίνεται ότι έχουν νικήσει ολοκληρωτικά, είναι κάτι που δε μου το έχει δώσει κανένα άλλο τραγούδι.
So here’s to comrades near and far, so raise a glass, raise your voices.
2) Devin Townsend Project - Deconstruction
Άλλος ένας φοβερός και όμορφα παρανοϊκός δίσκος από τον κύριο αυτό, λίγο πιο κοντά στον ακραίο εαυτό του αλλά γεμάτος πάλι ασυγκράτητους πειραματισμούς και εκπλήξεις. Δεν ξέρω πόση λογική έχει να ξεχωρίζει κανείς κομμάτια σε ένα τέτοιο δίσκο αφού κάθε κομμάτι του έχει περισσότερο νόημα ως μέρος του όλου, κάτι που ισχύει γενικά στους δίσκους του Devin, αλλά θέλω να πω ότι το Juular είναι εξωπραγματικό, όπως κι αν το κοιτάξει κανείς.
3) Nightwish - Imaginaerum
Ο καλύτερος δίσκος των Nightwish. Ναι από όλους. Η παραμυθένια, φαντασμαγορική ατμόσφαιρα που φτιάχνει είναι ανεπανάληπτη για όλη τη μέταλ μουσική και η φωνή της Olsen είναι η ιδανική για να την υποστηρίξει.
4) Foo Fighters - Wasting Light
Ο αγαπημένος μου δίσκος foo fighters ήρθε πολύ αργά σε σχέση, φαντάζομαι με τους οπαδούς τους. Έχω ξαναπεί ότι οι foo fighters βγάζουν ένα δίσκο κάθε δεκαετία που θεωρώ φανταστικό και αυτός είναι για τα '10s.
5) Trivium - In Waves
Νομίζω, νομίζω είπα, ότι αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Trivium, έχω κοπανηθει πάρα πολύ με δαυτο βλέπετε. Αυτά.
- Πολύ καλή χρονιά οπότε πάμε στα σαράντα πάλι…
6) Leprous - Bilateral
Η πρώτη μεγάλη στροφή στον ήχο τους οδηγεί σε ένα δεύτερο “ντεμπούτο” που τους φέρνει με μεγάλη φόρα στη ζωή μας. Πιο κοντά στον djent ήχο με συναίσθημα όμως και όμορφα μελωδικά περάσματα. Σύγχρονο, βαρύ progressive metal.
7) Graveyard - Hisingen Blues
70’s rock, καθαρό, ατόφιο και γαμάτο όσο πάει. Φανταστικός δίσκος.
8) Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Καθαρά ο καλύτερος δίσκος που βγάλανε μετά την πρώτη μεγάλη τους εποχή (δηλαδή μετά το six degrees). Ολοκληρωμένος, ισορροπημένος με βάθος και στιγμές που λες τι γράψανε πάλι. Αυτός ο δίσκος μου άρεσε και μου αρέσει, ακόμα και για Theater.
Υ.Γ. Όταν τελειώνει το breaking all illusions δεν αφήνει την αίσθηση κλεισιμου δίσκου?
Υ.Γ.2 Το beneath the surface είναι κομματαρα, το τονίζω για να μη βγει κάνα λάθος συμπέρασμα από το πρώτο υστερόγραφο.
9) Pain Of Salvation - Road Salt Two
Λίγο πιο κάτω από το πρώτο μέρος, με παρόμοια κατεύθυνση αλλά ένα τσακ πιο σκληρό ήχο.
10) Rival Sons - Pressure And Time
Καλώς τους κι αυτούς στις λίστες μου. Μόνιμοι κάτοικοι από δω και μπρος. Για κάποιο λόγο το ροκ που παίζουν, αν και κινείται κυρίως γύρω από 70’s πυλώνες, μου βγάζει μια κάπως πιο χιπστεράδικη αίσθηση. Μπορεί να έχει να κάνει και με το αισθητικό τους κομμάτι, δεν ξέρω. Πάντως γουστάρω πάρα πολύ όταν ακούω Rival Sons, κι αυτός είναι από τους αγαπημένους μου.
11) Steven Wilson - Grace For Drowning
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο δίσκος, έχει μια μαγική ικανότητα να με ηρεμεί αλλά και να δημιουργει μέσα από την ηρεμία του από ξεσπάσματα μέχρι και κραυγές αγωνίας (ειδικά στο raider II) που τελικά καθαρίζει μια δύσκολη μέρα όταν έρχεται το τέλος της. Δεν είναι τυχαίο, προφανώς, ότι τον ακούω πολύ συχνά το βράδυ όταν γυρίζω από δύσκολη μέρα στη δουλειά.
12) Uneven Structure - Februus
Παααααρα πολύ ωραίο άλμπουμ. Βαρύ όσο το djent, progressive με τη σύγχρονη έννοια του, ατμοσφαιρικό όσο το post, και με μια μελαγχολία που τσακίζει.
13) Mastodon - The Hunter
Πιο γήινος και βάτος δίσκος που όμως έχει πολύ ωραία ριφ να δώσει και περισσότερο τσαμπουκά.
14) Andromeda - Manifest Tyranny
Περίεργη η προσέγγιση των Σουηδών προγκρεσιβάδων (ε? ναι?), πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία σε συνδυασμό με κοφτές κιθάρες , πολλά μελωδικά, σχεδόν ποπ, μέρη με σύμμαχο την πολύ δυνατή φωνή. Σε σημεία φέρνουν λίγο στο μυαλό και sieges even, ειδικά όταν παίζουν χωρίς παραμόρφωση (φέρνουν στο μυαλό είπα δεν έκανα συγκρίσεις).
15) Beth Hart/Joe Bonamassa - Don’t Explain
Δίσκος διασκευών, αλλά τις έχουν κάνει δικές τους και υπέροχες. Οι κιθάρες, η φωνάρα, το groovy, bluesy feeling, οι συγκινητικες κομματαρες, όλα μαζί το βάζουν ψηλά στη λίστα.
16) Aquilus - Griseus
Έκανα προπαγάνδα τότε για αυτό το δίσκο παντού γύρω μου. Είχα εντυπωσιαστεί από αυτόν τον Αυστραλό που τα παίζει/γράφει όλα σε αυτό το κάτι ανάμεσα σε ατμοσφαιρική κλασσική και black metal μουσική.
17) Insomnium - One For Sorrow
Συνεχίζουν τις δισκαρες και μάλιστα κάθε φορά με καλύτερη από την προηγούμενη. Καθαρά πλέον οι ηγέτες του μελωδικού death, ακόμα και σήμερα, με τα χιονισμένα και γκριζοπά μελαγχολικά τοπία τους να είναι μοναδικά.
18) Phideaux - Snowtorch
Η δεύτερη δισκάρα τους που έχω ακούσει αρκετά, μου αρέσει λίγο λιγότερο από το προηγούμενο αλλά ίσως γιατί χρειάζεται περισσότερο διάβασμα που μάλλον δεν έχω κάνει όσο θα έπρεπε. Έτσι είναι το καλό progressive rock όμως.
19) Adele - 21
Τώρα για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να είχε δύο τρία λιγότερα κομμάτια και ίσως ένα δυο πιο κοντά στο στυλ των πρώτων. Αλλά οι συναισθηματικές κορυφές αυτού του δίσκου δύσκολα βρίσκουν ίσο στη σύγχρονη mainstream και μη μουσική.
20) Machine Head - Unto The Locust
Έχει περισσότερα σκοτάδια μέσα του από το προηγούμενο αλλά είναι και δυο, τρία σκαλιά πιο κάτω. Παρόλα αυτά όμως τα περισσότερα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά και σε αυτό. Μετά από αυτό το δίσκο όμως κάναμε πάνω από δέκα χρόνια να ακούσουμε καλό Machine Head.
21) Amorphis - The Beginning Of Times
Εκεί, σταθερά σε πολύ ψηλά ποιοτικά επίπεδα, με πολύ μικρή διαφοροποίηση στον ήχο, λίγο παραπάνω έμφαση στις πιασαρικες μελωδίες ίσως, αλλά γενικά απευθύνεται στον ίδιο κόσμο με τα προηγούμενα τρία άλμπουμ.
22) Black Country Communion - Black Country Communion 2
Το ίδιο καλό, το ίδιο κλασικό ροκ, το ίδιο ψυχομενο με το πρώτο αλλά ταυτόχρονα λίγο πιο σημαντικό αφού καθιερώνει τους black country communion σαν κανονική μπάντα με κανονική δισκογραφία.
23) Subsignal - Touchstones
Δίσκος που έχει αξία από μόνος του, χωρίς το νοσταλγικό παράγοντα που προκαλεί η ελπίδα ότι οι Subsignal είναι η συνέχεια των Sieges Even.
24) Septic Flesh - The Great Mass
Άλλη μια πολύ ποιοτική δουλειά που ναι μεν είναι πιο κάτω από το φοβερό Communion, αλλά δε μας πειράζει. Στο επόμενο πειράζει βέβαια γιατί είναι πολύ πιο κάτω αλλά οκ.
25) Planet Of Zeus - Macho Libre
Leftovers, Vanity suit, Dawn of the dead, Macho libre, ε δε φτάνουν αυτά για να σε πείσουν να ασχοληθείς με έναν από τους καλύτερους ελληνικούς stoner δίσκους που έχουν βγει?
26) 1000mods - Super Van Vacation
Δεύτερος ελληνικός stoner δίσκος στη λίστα. 7 Files, El Rollito, Vidage, Alice In Navy. Πολύ ωραία δουλειά.
27) In Flames - Sounds Of A Playground Fading
Ο δίσκος έχει φοβερά κομμάτια, πολύ πιασαρικα, φρέσκα με καταπληκτική παραγωγή. Που χάνει και είναι τόσο χαμηλά, δεδομένου ότι είναι In Flames και είναι δική μου λίστα? Δε θα πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό κάποτε αλλά ο δίσκος μένει πίσω λόγο των κάκιστων φωνητικών του Friden. Κρίμα αλλά it’s true. Στο τέλος πάντως αυτό που έχει την περισσότερη σημασία είναι ότι αυτός είναι ο τελευταίος In Flames δίσκος που έχει αξία να θυμόμαστε.
28) Opeth - Heritage
Καλός δίσκος αλλά νομίζω ότι σε πρώτη φάση οι Opeth δεν κατάφεραν να φτιάξουν ένα δίσκο που θα ήταν, για το χώρο του prog rock που αποφάσισαν να κινηθούν, όσο σημαντικές και ποιοτικές ήταν οι δουλειές τους τα προηγούμενα χρόνια. Δείχνουν να μην έχουν ξεκλειδώσει ακόμα τις πόρτες του νέου τους ήχου και τελικά αρκετές συνθέσεις είναι λίγο πιο κουραστικές απ ότι θα ήθελα.
29) Hugh Laurie - Let Them Talk
Δεύτερος δίσκος διασκευών στη λίστα μου αλλά αφού το έχω λιώσει, δε θα μπορούσε να λείπει. Καταπληκτικό blues άλμπουμ με τη γνώριμη φωνή του dr. House να δίνει μια ζεστή οικεία υφή σε πολύ γνωστά και κλασικά κομμάτια.
30) Myrath - Tales Of The Sands
Πολύ ωραία δουλειά που κινείται ανάμεσα στο progressive και το folk (από ανατολή) metal.
31) Jolly - The Audio Guide To Happiness 1
Την πίστευα πολύ αυτή τη μπάντα, πολύ όμως. Τα δύο audio guide ήταν υποσχόμενα με ανοδική πορεία από το πρώτο στο δεύτερο και έτσι πίστευα ότι μετά θα απογειωθούν. Δεν έγινε τελικά αλλά τουλάχιστον μας έμειναν αυτά τα δύο λίγο prog (the tool style με αναφορές σε Theater εδώ κι εκεί), λίγο alternative (the 90’s style), λίγο pop (the atmospheric but happy style) αρκετά καλά και ιδιαίτερα άλμπουμ.
32) Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Πολύ ωραίο άλμπουμ που όμως έχω ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό. Ο λόγος είναι ο Arch, ακόμα και σήμερα δεν έχω αποφασίσει αν μου αρέσει ή όχι η φωνή του. Είναι φορές που λέω ότι ο άνθρωπος δεν παίζεται και είναι άλλες που λέω πόσο πιο γαμάτο θα ήταν κάθε άλμπουμ που τραγουδάει αν στη θέση του ήταν ο Alder. Λοιπόν ο δίσκος έπρεπε να βγει με Fates Warning να μην έχω ενδοιασμούς.
33) Apostasy - Nuclear Messiah
Καλό μελωδικό με καθαρή παραγωγή black metal από τη Σουηδία. Δε χρειάζεται κάτι άλλο νομίζω.
34) Von Hertzen Brothers - Stars Aligned
Ωραίος δίσκος, απλά όχι τόσο ωραίος όσο ο προηγούμενος. Του λείπει λίγο η ήπια, φωτεινή υφή που είχε το love remains the same, είναι λίγο πιο μοντέρνο ροκ με σημερινό ήχο. Είναι σαφώς πολύ καλογραμμένο όμως.
35) Red Fang - Murder The Mountains
Βαρύ, σκληρό stoner metal με πολύ ωραίες κιθάρες. Wires, Hank is dead, number thirteen τα καλύτερα του δίσκου.
36) Hell - Human Remains
Τώρα αυτό τι ακριβώς είναι? Αυθόρμητα θα πω κλασσικό heavy metal, αλλά έχει μέσα γερές δόσεις από τη θεατρικότητα του King Diamond, λίγο heavy/thrash των 80’s και το μισό χρόνο τον περνάει στο εξοχικό του κάνοντας παρέα στους Morgana Lefay. Α, ναι παίζει ο Andy Sneap.
37) Haken - Visions
Σύνθετος δίσκος που απαιτεί υπερβολικά πολύ δουλειά από τον ακροατή του για να το καταλάβει, τόση πολλή που προσωπικά με αποτρέπει από να το βάλω τις περισσότερες φορές. Έχει όμως πολύ γερές βάσεις, οι οποίες θα αποδώσουν τελικά στον επόμενο δίσκο, που είναι δισκάρα, αλλά πολύ δισκάρα.
38) Cipher System - Communicate The Storm
Μελωδικό death metal/metalcore. Μοντέρνος ήχος με τα καθιερωμένα πια μπλιμπλικια και αρκετά ωραία κομμάτια.
39) Long Distance Calling - Long Distance Calling
Μου αρέσει αυτός ο δίσκος, θα αφήσω να πει περισσότερα κανένας άλλος που τα ξέρει καλύτερα τα post πράγματα. Απλά θα πω ότι αυτό είναι πιο άμεσο στην ανάπτυξη του από άλλα που έχω ακούσει και ίσως λίγο πιο μέταλ στον ήχο.
40) Dirty Granny Tales - Didi’s Son
Στα ίδια σκοτεινά και άρρωστα θεατρικά πλαίσια με το προηγούμενο, ίσως λίγο καλύτερο, ή απλά το έχω ακούσει περισσότερο.
Τέλος λοιπόν και το 2011, όσο προχωρούν οι χρονιές γίνεται και πιο γρήγορο/εύκολο το να φτιάξω τη λίστα γιατί τα έχω πιο φρέσκα στο μυαλό μου. Ευτυχώς γιατί είναι πολύ λιγότερος και ο διαθέσιμος χρόνος.
40 Likes
2011
Μπαινουμε σε χρονιες που εχω ακουσει αισθητα λιγοτερους δισκους απ οτι στις τρεις προηγουμενες δεκαετιες, θα κανω δυναμικο comeback στα 20s (thanks forum).
1. Amorphis- The beginning of times: ίσος μεταξύ ίσων για την καλύτερη θέση της Joutsen περιόδου (με Eclipse, SW και QoT), συνεχίζουν τη μοναχικη πορεία τους κάπου ανάμεσα στο death metal και το folk, με τζουρες progrock και ψυχεδέλειας. Τα αγαπημένα μας δεν ψηφίζουμε άλλωστε συμφορουμιτες; Ε λοιπόν, ο αγαπημένος μου δίσκος για το 2011 δεν κάνει κοιλιά πουθενά και έχει μόνο κομμάταρες και ακόμα μεγαλύτερες κομμάταρες.
2.Vektor- Outer isolation: ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα. Σε ένα roadtrip, μόνος μου στο αυτοκίνητο, κάπου στα βόρεια της Φθιώτιδας, βάζω το δισκίο στο τίμιο cdplayer του αυτοκινήτου και το σαγονι μου παραλίγο να πατήσει το ντεμπραγιαζ. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής σταμάτησα για να ψάξω στο δίκτυο περισσότερα πράγματα για τη μπάντα, βλέπετε δεν είχα ακούσει το επίσης αριστουργηματικο black future και τους γνώρισα με το δευτερο αλμπουμ. Τεχνικό θρας στα καλύτερα του, ριφαρες από άλλο πλανήτη, φωνητικά love them or hate them (προσωπικά εμπιπτω στην πρώτη κατηγορία), φανταστικά τύμπανα, τραγούδια λίγο πιο στοχευμένα και με λίγο πιο σαφείς δομές από το BF (ούτε σαν καλό δεν το αναφέρω αυτό ούτε σαν κακό, τα θεωρω σχεδον ισαξια), σολαρες. Τρομερός δίσκος
3. Planet of Zeus- Macho Libre: Πολύ δυνατό και το 11 the hard way που προηγήθηκε, αλλά εδώ έχουμε τη μεγαλύτερη - ως τώρα - στιγμή της μπανταρας. Εξαιρετικό από την αρχή μέχρι το τέλος, με τα doteru, dawn of the dead, macho libre, leftovers, vanity suit να είναι τα μεγαλύτερα hit και το πολύ ιδιαίτερο hazelnut να κλείνει το δισκο. Μπάντα που έχει φάει hate για όλους τους λάθος λόγους (κυρίως επειδή μπήκε κάτω από την ταμπέλα stoner την εποχή της μεγάλης ακμής του στην Ελλάδα στα 10s), αλλά έχει μια πολυ αξιολογη δισκογραφία και live είναι ισοπεδωτικη (δεν θα βαρεθω ποτέ να τους βλέπω). Δισκαρος.
4. Foo fighters - Waisting light: με τη στόφα του κλασικού, και δικαίως, πλέον, ένας δίσκος που θα πορωσει, θα συγκινήσει, θα κάνει τον ακροατή να τραγουδήσει μαζί του. Ένας δίσκος που βγάζει τόση αυθεντικότητα και ειλικρίνεια και που ακούγεται ακόμα σαν να βγήκε χτες. Χωρις η συνεχεια να υπολειπεται, το μπασιμο με τα bridge burning/rope/dear Rosemary/white limo/arlandria/these days κοιταει στα ματια σχεδον οποιοδηποτε αντιστοιχο 25λεπτο κλασικων ροκ δισκων. Το αστρο αυτου του ανθρωπου, των δυο τεραστιων και τραγικων απωλειων, συνεχιζει να λαμπει ακομα ακομα και στις μερες μας (medicin/but here πολυ καλα, ωραια και η εμβολιμη metal εκπληξη)
5. Mastodon- The hunter: έχοντας κυκλοφορήσει ένα βαρύτατο συναισθηματικά αριστούργημα, απολαμβάνοντας πλέον ήδη παγκόσμιο στάτους αναγνώρισης σαν μια από τις πιο σημαντικές μπάντες των 2000s, πιθανώς από σχέδιο πιθανως από ένστικτο ή ανάγκη αποσυμπίεσης, κυκλοφορουν τον πιο ποικιλόμορφο και πιο απελευθερωμένο δίσκο τους. Λιγότερο instant classic σε σχέση με τα προηγούμενα τρία, αλλα ο χρόνος φαίνεται να του φέρεται πάρα πολύ καλά. Όλη η καρδιά των mastodon χτυπάει εδω.
6. Opeth- Heritage: Ο τελευταίος σπουδαίος δίσκος των Σουηδών, πριν τους καταπιουν ολοκληρωτικά τα 70s. Όντας βαμμένος οπαδός τους από τις μέρες του blackwater park, θυμάμαι ακόμα την ξενερα της πρώτης ακρόασης, την οποία όμως διαδέχτηκαν ακροάσεις με πολύ πιο θετικό πρόσημο. Δαιδαλώδες σε σημεία, πιο απλό και μελαγχολικό σε άλλα , δεν διστάζει να ροκαρει πιο ευθέως σε άλλα, είναι ένας σπουδαίος δίσκος, εφάμιλλος του ονόματός της μπάντας. Κρίμα που η συνέχεια ως τώρα ήταν πολύ λιγότερο εντυπωσιακη.
7. Sarabante- Remnants: το άκουσα μόλις πέρυσι ή φέτος (cheers μπιστες), αλλά ο 100% ψυχωμενος χαρακτήρας του, η κρισιμότητα και η ειλικρίνεια που βγάζει, όπως και αρκετές κομμάταρες το κρατάνε εύκολα μέσα στη δεκάδα της χρονιάς.
8. Machine head- Unto the locust: Πιο μελωδικό και λιγότερο “ολέθριο” από το υπέρτατο the blackening, αλλά με αρκετες φανταστικές στιγμές και αυτό.
9. Ravencult- Morbid blood: κολασμένο πλακθρας από το πάνω ράφι. Και επεται συνεχεια.
10. Dream Theater- A dramatic turn of events: Αν το συγκρινεις με τα μεγαλεια του παρελθοντος ειναι μετριο. Αν το δεις αυθυπαρκτα ειναι ενας παρα πολυ δυνατος prog δισκος.
Εξωφυλλο Μιχαλακης & co.
40 Likes
Ήταν δίκαιο και έγινε πράξη!
Αυτή η πρωτιά είναι δική σου, ρε Τζίμαρε!!!
2 Likes
Fixed
1 Like