Πάμε για 2011 λοιπόν ξεκινώντας με τοπ 5 επιτραπέζια.
1) The legend of Drizzt (από τα καλύτερα gateway συνεργατικά fantasy games με θέμα βασισμένο στο πιο διάσημο lore των forgotten realms)
2) Mage Knight (φανταστικό συνεργατικό, ζορικο αλλά από τα καλύτερα στο fantasy)
3) Risk: Legacy (το πρώτο επιτραπέζιο που αλλάζει στην πορεία, όσο παίζεις σε συνάρτηση με το τι έχει συμβεί στα προηγούμενα παιχνίδια)
4) Game Of Thrones, 2nd edition (επικό παιχνίδι που είναι καλύτερο με πολλούς παίχτες, δηλαδή τουλάχιστον 6)
5) Summoner Wars (παιχνιδαρα, στη μέση ανάμεσα σε card game και σε war game)
Πάμε στις μουσικές του 2011 τώρα.
1) Primordial - Redemption At The Puritan’s Hand
Ο δίσκος αυτός είναι ανατριχιαστικός από την αρχή ως το τέλος. Το συναίσθημα, οι πολύ μεγάλες και επικές μελωδίες, οι ερμηνείες, όλα μαζί φτιάχνουν ένα έργο το ίδιο ξεσηκωτικο όσο και συγκινητικό.
Θα ξεχωρίσω ένα κομμάτι εκεί μέσα από τα υπόλοιπα γιατί νιώθω ότι πρέπει. Το Bloodied yet unbowed λοιπόν είναι μάλλον το κομμάτι που σαν ολοκληρωμένο δημιούργημα με έχει αγγίξει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλο έχω ακούσει. Το πόσες φορές έχω βουρκωσει τραγουδώντας τους στίχους αυτούς, το πόσο κουράγιο και ελπίδα για το αύριο μου έχει δώσει, το πόσες φορές έχω πει θα έρθει κι ας φαίνεται ότι έχουν νικήσει ολοκληρωτικά, είναι κάτι που δε μου το έχει δώσει κανένα άλλο τραγούδι.
So here’s to comrades near and far, so raise a glass, raise your voices.
2) Devin Townsend Project - Deconstruction
Άλλος ένας φοβερός και όμορφα παρανοϊκός δίσκος από τον κύριο αυτό, λίγο πιο κοντά στον ακραίο εαυτό του αλλά γεμάτος πάλι ασυγκράτητους πειραματισμούς και εκπλήξεις. Δεν ξέρω πόση λογική έχει να ξεχωρίζει κανείς κομμάτια σε ένα τέτοιο δίσκο αφού κάθε κομμάτι του έχει περισσότερο νόημα ως μέρος του όλου, κάτι που ισχύει γενικά στους δίσκους του Devin, αλλά θέλω να πω ότι το Juular είναι εξωπραγματικό, όπως κι αν το κοιτάξει κανείς.
3) Nightwish - Imaginaerum
Ο καλύτερος δίσκος των Nightwish. Ναι από όλους. Η παραμυθένια, φαντασμαγορική ατμόσφαιρα που φτιάχνει είναι ανεπανάληπτη για όλη τη μέταλ μουσική και η φωνή της Olsen είναι η ιδανική για να την υποστηρίξει.
4) Foo Fighters - Wasting Light
Ο αγαπημένος μου δίσκος foo fighters ήρθε πολύ αργά σε σχέση, φαντάζομαι με τους οπαδούς τους. Έχω ξαναπεί ότι οι foo fighters βγάζουν ένα δίσκο κάθε δεκαετία που θεωρώ φανταστικό και αυτός είναι για τα '10s.
5) Trivium - In Waves
Νομίζω, νομίζω είπα, ότι αυτός είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Trivium, έχω κοπανηθει πάρα πολύ με δαυτο βλέπετε. Αυτά.
- Πολύ καλή χρονιά οπότε πάμε στα σαράντα πάλι…
6) Leprous - Bilateral
Η πρώτη μεγάλη στροφή στον ήχο τους οδηγεί σε ένα δεύτερο “ντεμπούτο” που τους φέρνει με μεγάλη φόρα στη ζωή μας. Πιο κοντά στον djent ήχο με συναίσθημα όμως και όμορφα μελωδικά περάσματα. Σύγχρονο, βαρύ progressive metal.
7) Graveyard - Hisingen Blues
70’s rock, καθαρό, ατόφιο και γαμάτο όσο πάει. Φανταστικός δίσκος.
8) Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events
Καθαρά ο καλύτερος δίσκος που βγάλανε μετά την πρώτη μεγάλη τους εποχή (δηλαδή μετά το six degrees). Ολοκληρωμένος, ισορροπημένος με βάθος και στιγμές που λες τι γράψανε πάλι. Αυτός ο δίσκος μου άρεσε και μου αρέσει, ακόμα και για Theater.
Υ.Γ. Όταν τελειώνει το breaking all illusions δεν αφήνει την αίσθηση κλεισιμου δίσκου?
Υ.Γ.2 Το beneath the surface είναι κομματαρα, το τονίζω για να μη βγει κάνα λάθος συμπέρασμα από το πρώτο υστερόγραφο.
9) Pain Of Salvation - Road Salt Two
Λίγο πιο κάτω από το πρώτο μέρος, με παρόμοια κατεύθυνση αλλά ένα τσακ πιο σκληρό ήχο.
10) Rival Sons - Pressure And Time
Καλώς τους κι αυτούς στις λίστες μου. Μόνιμοι κάτοικοι από δω και μπρος. Για κάποιο λόγο το ροκ που παίζουν, αν και κινείται κυρίως γύρω από 70’s πυλώνες, μου βγάζει μια κάπως πιο χιπστεράδικη αίσθηση. Μπορεί να έχει να κάνει και με το αισθητικό τους κομμάτι, δεν ξέρω. Πάντως γουστάρω πάρα πολύ όταν ακούω Rival Sons, κι αυτός είναι από τους αγαπημένους μου.
11) Steven Wilson - Grace For Drowning
Μου αρέσει πάρα πολύ αυτός ο δίσκος, έχει μια μαγική ικανότητα να με ηρεμεί αλλά και να δημιουργει μέσα από την ηρεμία του από ξεσπάσματα μέχρι και κραυγές αγωνίας (ειδικά στο raider II) που τελικά καθαρίζει μια δύσκολη μέρα όταν έρχεται το τέλος της. Δεν είναι τυχαίο, προφανώς, ότι τον ακούω πολύ συχνά το βράδυ όταν γυρίζω από δύσκολη μέρα στη δουλειά.
12) Uneven Structure - Februus
Παααααρα πολύ ωραίο άλμπουμ. Βαρύ όσο το djent, progressive με τη σύγχρονη έννοια του, ατμοσφαιρικό όσο το post, και με μια μελαγχολία που τσακίζει.
13) Mastodon - The Hunter
Πιο γήινος και βάτος δίσκος που όμως έχει πολύ ωραία ριφ να δώσει και περισσότερο τσαμπουκά.
14) Andromeda - Manifest Tyranny
Περίεργη η προσέγγιση των Σουηδών προγκρεσιβάδων (ε? ναι?), πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία σε συνδυασμό με κοφτές κιθάρες , πολλά μελωδικά, σχεδόν ποπ, μέρη με σύμμαχο την πολύ δυνατή φωνή. Σε σημεία φέρνουν λίγο στο μυαλό και sieges even, ειδικά όταν παίζουν χωρίς παραμόρφωση (φέρνουν στο μυαλό είπα δεν έκανα συγκρίσεις).
15) Beth Hart/Joe Bonamassa - Don’t Explain
Δίσκος διασκευών, αλλά τις έχουν κάνει δικές τους και υπέροχες. Οι κιθάρες, η φωνάρα, το groovy, bluesy feeling, οι συγκινητικες κομματαρες, όλα μαζί το βάζουν ψηλά στη λίστα.
16) Aquilus - Griseus
Έκανα προπαγάνδα τότε για αυτό το δίσκο παντού γύρω μου. Είχα εντυπωσιαστεί από αυτόν τον Αυστραλό που τα παίζει/γράφει όλα σε αυτό το κάτι ανάμεσα σε ατμοσφαιρική κλασσική και black metal μουσική.
17) Insomnium - One For Sorrow
Συνεχίζουν τις δισκαρες και μάλιστα κάθε φορά με καλύτερη από την προηγούμενη. Καθαρά πλέον οι ηγέτες του μελωδικού death, ακόμα και σήμερα, με τα χιονισμένα και γκριζοπά μελαγχολικά τοπία τους να είναι μοναδικά.
18) Phideaux - Snowtorch
Η δεύτερη δισκάρα τους που έχω ακούσει αρκετά, μου αρέσει λίγο λιγότερο από το προηγούμενο αλλά ίσως γιατί χρειάζεται περισσότερο διάβασμα που μάλλον δεν έχω κάνει όσο θα έπρεπε. Έτσι είναι το καλό progressive rock όμως.
19) Adele - 21
Τώρα για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα να είχε δύο τρία λιγότερα κομμάτια και ίσως ένα δυο πιο κοντά στο στυλ των πρώτων. Αλλά οι συναισθηματικές κορυφές αυτού του δίσκου δύσκολα βρίσκουν ίσο στη σύγχρονη mainstream και μη μουσική.
20) Machine Head - Unto The Locust
Έχει περισσότερα σκοτάδια μέσα του από το προηγούμενο αλλά είναι και δυο, τρία σκαλιά πιο κάτω. Παρόλα αυτά όμως τα περισσότερα τραγούδια είναι πάρα πολύ καλά και σε αυτό. Μετά από αυτό το δίσκο όμως κάναμε πάνω από δέκα χρόνια να ακούσουμε καλό Machine Head.
21) Amorphis - The Beginning Of Times
Εκεί, σταθερά σε πολύ ψηλά ποιοτικά επίπεδα, με πολύ μικρή διαφοροποίηση στον ήχο, λίγο παραπάνω έμφαση στις πιασαρικες μελωδίες ίσως, αλλά γενικά απευθύνεται στον ίδιο κόσμο με τα προηγούμενα τρία άλμπουμ.
22) Black Country Communion - Black Country Communion 2
Το ίδιο καλό, το ίδιο κλασικό ροκ, το ίδιο ψυχομενο με το πρώτο αλλά ταυτόχρονα λίγο πιο σημαντικό αφού καθιερώνει τους black country communion σαν κανονική μπάντα με κανονική δισκογραφία.
23) Subsignal - Touchstones
Δίσκος που έχει αξία από μόνος του, χωρίς το νοσταλγικό παράγοντα που προκαλεί η ελπίδα ότι οι Subsignal είναι η συνέχεια των Sieges Even.
24) Septic Flesh - The Great Mass
Άλλη μια πολύ ποιοτική δουλειά που ναι μεν είναι πιο κάτω από το φοβερό Communion, αλλά δε μας πειράζει. Στο επόμενο πειράζει βέβαια γιατί είναι πολύ πιο κάτω αλλά οκ.
25) Planet Of Zeus - Macho Libre
Leftovers, Vanity suit, Dawn of the dead, Macho libre, ε δε φτάνουν αυτά για να σε πείσουν να ασχοληθείς με έναν από τους καλύτερους ελληνικούς stoner δίσκους που έχουν βγει?
26) 1000mods - Super Van Vacation
Δεύτερος ελληνικός stoner δίσκος στη λίστα. 7 Files, El Rollito, Vidage, Alice In Navy. Πολύ ωραία δουλειά.
27) In Flames - Sounds Of A Playground Fading
Ο δίσκος έχει φοβερά κομμάτια, πολύ πιασαρικα, φρέσκα με καταπληκτική παραγωγή. Που χάνει και είναι τόσο χαμηλά, δεδομένου ότι είναι In Flames και είναι δική μου λίστα? Δε θα πίστευα ότι θα το έλεγα αυτό κάποτε αλλά ο δίσκος μένει πίσω λόγο των κάκιστων φωνητικών του Friden. Κρίμα αλλά it’s true. Στο τέλος πάντως αυτό που έχει την περισσότερη σημασία είναι ότι αυτός είναι ο τελευταίος In Flames δίσκος που έχει αξία να θυμόμαστε.
28) Opeth - Heritage
Καλός δίσκος αλλά νομίζω ότι σε πρώτη φάση οι Opeth δεν κατάφεραν να φτιάξουν ένα δίσκο που θα ήταν, για το χώρο του prog rock που αποφάσισαν να κινηθούν, όσο σημαντικές και ποιοτικές ήταν οι δουλειές τους τα προηγούμενα χρόνια. Δείχνουν να μην έχουν ξεκλειδώσει ακόμα τις πόρτες του νέου τους ήχου και τελικά αρκετές συνθέσεις είναι λίγο πιο κουραστικές απ ότι θα ήθελα.
29) Hugh Laurie - Let Them Talk
Δεύτερος δίσκος διασκευών στη λίστα μου αλλά αφού το έχω λιώσει, δε θα μπορούσε να λείπει. Καταπληκτικό blues άλμπουμ με τη γνώριμη φωνή του dr. House να δίνει μια ζεστή οικεία υφή σε πολύ γνωστά και κλασικά κομμάτια.
30) Myrath - Tales Of The Sands
Πολύ ωραία δουλειά που κινείται ανάμεσα στο progressive και το folk (από ανατολή) metal.
31) Jolly - The Audio Guide To Happiness 1
Την πίστευα πολύ αυτή τη μπάντα, πολύ όμως. Τα δύο audio guide ήταν υποσχόμενα με ανοδική πορεία από το πρώτο στο δεύτερο και έτσι πίστευα ότι μετά θα απογειωθούν. Δεν έγινε τελικά αλλά τουλάχιστον μας έμειναν αυτά τα δύο λίγο prog (the tool style με αναφορές σε Theater εδώ κι εκεί), λίγο alternative (the 90’s style), λίγο pop (the atmospheric but happy style) αρκετά καλά και ιδιαίτερα άλμπουμ.
32) Arch/Matheos - Sympathetic Resonance
Πολύ ωραίο άλμπουμ που όμως έχω ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό. Ο λόγος είναι ο Arch, ακόμα και σήμερα δεν έχω αποφασίσει αν μου αρέσει ή όχι η φωνή του. Είναι φορές που λέω ότι ο άνθρωπος δεν παίζεται και είναι άλλες που λέω πόσο πιο γαμάτο θα ήταν κάθε άλμπουμ που τραγουδάει αν στη θέση του ήταν ο Alder. Λοιπόν ο δίσκος έπρεπε να βγει με Fates Warning να μην έχω ενδοιασμούς.
33) Apostasy - Nuclear Messiah
Καλό μελωδικό με καθαρή παραγωγή black metal από τη Σουηδία. Δε χρειάζεται κάτι άλλο νομίζω.
34) Von Hertzen Brothers - Stars Aligned
Ωραίος δίσκος, απλά όχι τόσο ωραίος όσο ο προηγούμενος. Του λείπει λίγο η ήπια, φωτεινή υφή που είχε το love remains the same, είναι λίγο πιο μοντέρνο ροκ με σημερινό ήχο. Είναι σαφώς πολύ καλογραμμένο όμως.
35) Red Fang - Murder The Mountains
Βαρύ, σκληρό stoner metal με πολύ ωραίες κιθάρες. Wires, Hank is dead, number thirteen τα καλύτερα του δίσκου.
36) Hell - Human Remains
Τώρα αυτό τι ακριβώς είναι? Αυθόρμητα θα πω κλασσικό heavy metal, αλλά έχει μέσα γερές δόσεις από τη θεατρικότητα του King Diamond, λίγο heavy/thrash των 80’s και το μισό χρόνο τον περνάει στο εξοχικό του κάνοντας παρέα στους Morgana Lefay. Α, ναι παίζει ο Andy Sneap.
37) Haken - Visions
Σύνθετος δίσκος που απαιτεί υπερβολικά πολύ δουλειά από τον ακροατή του για να το καταλάβει, τόση πολλή που προσωπικά με αποτρέπει από να το βάλω τις περισσότερες φορές. Έχει όμως πολύ γερές βάσεις, οι οποίες θα αποδώσουν τελικά στον επόμενο δίσκο, που είναι δισκάρα, αλλά πολύ δισκάρα.
38) Cipher System - Communicate The Storm
Μελωδικό death metal/metalcore. Μοντέρνος ήχος με τα καθιερωμένα πια μπλιμπλικια και αρκετά ωραία κομμάτια.
39) Long Distance Calling - Long Distance Calling
Μου αρέσει αυτός ο δίσκος, θα αφήσω να πει περισσότερα κανένας άλλος που τα ξέρει καλύτερα τα post πράγματα. Απλά θα πω ότι αυτό είναι πιο άμεσο στην ανάπτυξη του από άλλα που έχω ακούσει και ίσως λίγο πιο μέταλ στον ήχο.
40) Dirty Granny Tales - Didi’s Son
Στα ίδια σκοτεινά και άρρωστα θεατρικά πλαίσια με το προηγούμενο, ίσως λίγο καλύτερο, ή απλά το έχω ακούσει περισσότερο.
Τέλος λοιπόν και το 2011, όσο προχωρούν οι χρονιές γίνεται και πιο γρήγορο/εύκολο το να φτιάξω τη λίστα γιατί τα έχω πιο φρέσκα στο μυαλό μου. Ευτυχώς γιατί είναι πολύ λιγότερος και ο διαθέσιμος χρόνος.
