@Ktn εβγαλε αθελα του πρωτια με διαφορα ΕΝΟΣ ποντου, κλαιω 
Στα θετικα το οτι βγηκε κατι νον μεταλ, στα αρνητικα το οτι βγηκε βαρετο τζενερικ ροκ φαρμακο κατα της αυπνιας 
5 Likes
Ψήφισα πριν τον χοπετο.
1 Like
Τουλάχιστον τα πρώτα 10 άξια θα ήταν στην πεντάδα, μια δεκαπενταριά ακόμα θα άξιζαν δεκάδα. Κάποια άλλη μέρα… Προσπάθησα να ρίξω λίγο ρυθμούς, όσον αφορά την έκταση per record δηλαδή γιατί κουράστηκα. Δεν πήγε καλά. Also I went a little crazy with honorables. Θα φτιάξει στην πορεία αλλά συμπτωματικά το '12 και το '14 νομίζω έχω ακούσει άπειρη μουσική.
1) Blackberry Smoke - The Whippoorwill
Απ’ όταν κυκλοφόρησε, πρέπει να είναι ο δίσκος που έχω ακούσει περισσότερες φορές. Αν και είχα ρίξει μια επιπόλαιη αυτιά στα προηγούμενα, αυτό με έκανε οπαδό. Μπορεί να φταίει η παραγωγή που είναι καλύτερη, πιο ζεστή. Ή ο Brandon Still που μπαίνει στην μπάντα και με τα πλήκτρα του προσδίδει μια έξτρα διάσταση στον ήχο τους, απαραίτητη για την ολοκλήρωση του οράματος της μπάντας. Το Whippoorwill είναι για μένα το ιδανικό άλμπουμ. Είναι το classic rock, το hard rock, το blues rock, η country, το southern rock. Είναι ο anthemic αέρας κάποιων συνθέσεων (με την έννοια των AC/DC), το διάχυτο gospel άρωμα που εμφανίζεται σε πολλές στιγμές, η αμερικανική rock μουσική σε 13 τραγούδια. Είναι οι κλασικές τους συνθέσεις, οι λεπτομέρειες σε κάθε μια ξεχωριστά που με κόλλησαν, οι κιθάρες που τη μία δάγκωναν και την άλλη με χάιδευαν τρυφερά.
Το rock ‘n’ roll (Six Ways to Sunday, Shaking Hands…, Leave a Scar), το συναίσθημα (Pretty Little Lie, The Whippoorwill, Up the Road), η τέλεια τραγουδοποία για τη δημιουργία σύγχρονων rock ύμνων (One Horse Town, Ain’t Much Left of Me).
Είναι και η μαεστρία με την οποία φιλτράρουν τις επιρροές τους για να φτιάξουν έναν ήχο που στην τελική είναι Blackberry Smoke. Tο αποτύπωμα μιας μπάντας σε ένα ιδίωμα ζωντανό και όλων των ακολούθων τους.
Τέλος, είναι τo rock σαν αληθινή μουσική. Μουσική με την οποία γελάς, κλαις, νιώθεις ζωντανός.
Top-10 southern rock δίσκος, μάλλον δίσκος της δεκαετίας, σίγουρα σύντροφος ζωής.
2) Chris Robinson Brotherhood - The Magic Door
Κάθε ακρόαση φέρνει κι ένα κόμπο στο λαιμό.
Το ντεμπούτο τους δεν μπορούσε να με προϊδεάσει για αυτό που θα μας έδιναν λίγους μήνες μετά. Η μπάντα παραμένει βυθισμένη στο δικό της Grateful Dead-ικό σύμπαν αλλά ακούγεται πιο συγκεντρωμένη, πιο bluesy, πιο συγκρατημένη στα jam της.
Ειρωνικά, τα δύο καλύτερα τραγούδια (και από τα καλύτερα της δεκαετίας) είναι τα δύο μεγαλύτερα. Βαριά η σκιά τους πάνω στο δίσκο. Το μεν, Vibration & Light Suite, μια δυναμική και περιπετειώδης σύνθεση με πολλές αλλαγές σε tempo και διαθέσεις, το δε Sorrows of a Blue Eyed Liar, μια άβυσσος συναισθήματος που σε καταπίνει (“When “love” is just too hard to say, silence is pain…”).
Ιδιαίτερη μνεία στον Adam MacDougall που μαγεύει στα πλήκτρα σε όλο τον δίσκο.
Φανταστικό άλμπουμ, απίστευτο.
*Και εξώφυλλο της χρονιάς για πλάκα.
3) Turnpike Troubadours - Goodbye Normal Street
Μεγάλος δίσκος. Πραγματικά, όσο καλό κι αν είναι το Diamonds & Gasoline που προηγήθηκε, εδώ μιλάμε για country rock αριστούργημα. Όλα τα στοιχεία που τους κάνουν τόσο ακαταμάχητους στα αυτιά μου, εδώ υπάρχουν στο μάξιμουμ. Οι αρμονίες, η φυσαρμόνικα, η heartland υποψία, το rock παίξιμο. Επίσης, λέει κανείς πως το βιολί δεν μπορεί να είναι rock όργανο? Και τότε πώς ακούγεται τόσο δαιμονισμένο στο Before the Devil Knows We’re Dead? Kyle Nix, τεράστιο ατού της μπάντας. Καίρια συμπληρώνει τις ενορχηστρώσεις ή τις οδηγεί. Είναι απίστευτος ο τρόπος που δένουν ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες, βιολιά, pedal steel, ακορντεόν… Σαν να βρήκαν τον τρόπο να συνθέτουν ΆΨΟΓΑ τραγούδια και αραδιάσαν 11 τέτοια. Τόσο πιασάρικη country δεν ξέρω αν έχω ξανακούσει ποτέ και μάλιστα με distinctive μελωδίες σε κάθε τραγούδι. Είναι σπάνιο πια να πανηγυρίζω σχεδόν σε κάθε εισαγωγή τραγουδιού αλλά πραγματικά συμβαίνει. Gin,Smoke,Lies, Blue Star, Morgan Street, Gone,Gone,Gone, Good Lord Lorrie, απίθανα κομμάτια όλα τους, δεν γράφονται κάθε μέρα. Μερικές φορές σκέφτομαι μήπως φταίει που βρέθηκε στον δρόμο μου σε αδύναμη στιγμή και δεν μπορώ να το κρίνω αντικειμενικά. Αλλά όχι, εδώ μιλάμε για τελειότητα.
4) American Aquarium - Burn.Flicker.Die
Απίστευτος δίσκος, πανέμορφος. Σε ένα υποθετικό alt country top-10, σίγουρα χωράει μέσα. Κάπου ανάμεσα στην ανάταση του Dances for the Lonely και την θλίψη του Small Town Hymns, το Burn.Flicker.Die είναι μάλλον το καλύτερο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ. O BJ Barham δεν έδωσε ποτέ πριν ή μετά καλύτερο set τραγουδιών απ’ ότι εδώ, όλα τέλεια, ίχνος περιττής νότας. Μες στην μελωδικότητά του, έχει μια άγρια ομορφιά, κάτι ωμό, μια ισχυρή rock διάθεση που δεν κρύβεται.
Το γεγονός πως σε μια χρονιά με τόσα αγαπημένα άλμπουμ για χρόνια κατάφερε να χωθεί τόσο ψηλά, λέει πολλά.
5) Robert Cray - Nothin’ But Love
Είναι τεράστιο κατόρθωμα να κυκλοφορείς μια από τις 3-4 καλύτερες δουλειές σου 30 χρόνια και, μετά το ντεμπούτο σου. Το Nothin’… είναι σαν ένας δίσκος ανασκόπηση της τεράστιας καριέρας του. Ό,τι τον έκανε σπουδαίο άνα τις δεκαετίες υπάρχει εδώ μέσα. Υπέροχη soul, σχεδόν χορευτική, ψήγματα rock ‘n’ roll, slow blues.
Όπως σε όλες τις κορυφαίες του κυκλοφορίες, υπάρχει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, στην ενορχήστρωση, στο κάθε lick. Αλλά νιώθω πως τα vocal lines του κάνουν εδώ την διαφορά, ίσως τα καλύτερα του ever, δίνοντας σε πολλές από τις συνθέσεις την αίσθηση potential hit (πώς το Worry ειδικά δεν έγινε επιτυχία δεν θα το καταλάβω ποτέ).
Έχει κυκλοφορήσει φανταστικές δουλειές και στη συνέχεια της καριέρας του αλλά, με μία επιφύλαξη, δεν ξαναέφτασε σε τέτοιο επίπεδο (δεκαριού δλδ). Αριστούργημα soul/ blues μουσικής.
6) Bobby Womack - The Bravest Man In The Universe
Το άλμπουμ αυτό είναι ένας θρίαμβος. Μιλάμε ίσως για την καλύτερη δουλειά του Womack από τα early 70’s (με έναν αστερίσκο). Ο Albarn των Blur/ Gorillaz κτλ. ήταν από τους υπεύθυνους για αυτή τη μεγάλη επιστροφή. Τι κι αν η φωνή του Womack είναι εμφανώς γερασμένη? Σε σημεία σχεδόν σπάει (όπως στο Deep River πχ.) αλλά η ψυχή του είναι όλη εκεί. Από τους καλύτερους soul δίσκους post-2000. Φοβερές συνθέσεις, εντελώς σύγχρονες (πιο κοντά ηχητικά στον D’ Angelo παρά στην 70’s soul), ηλεκτρονικές βοήθειες, μοντέρνα ηχοχρώματα που μέσα στον μελαγχολικό τόνο τους, δημιουργούν μαγεία (όπως στην επανεκτέλεση του What Happened to the Times).
Όσο σκέφτομαι πως ήταν ανενεργός για τόσα χρόνια… Από τη μία κρίμα, από την άλλη το impact του άλμπουμ ίσως είναι μεγαλύτερο ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο. Τέλειος δίσκος, αλάνθαστος. Αριστούργημα.
R.I.P. Mr. Womack.
*Άντε, συμμετέχει σαν guest και η Lana Del Rey, ακούστε μωρέ…
7) Patterson Hood - Heat Lightning Rumbles in the Distance
Ξεχάστηκα, το θυμήθηκα το 2015. Κανονικά θα έπρεπε να μπει κι αυτό πεντάδα. Ο ένας εκ των δύο βασικών συνθετών των Drive-By Truckers κυκλοφορεί solo δίσκο όπου κάθε κομμάτι θα μπορούσε να ανήκει σε κάποιο δίσκο τους και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτούς. Σε μια υποθετική σύγκριση με τους DBT μάλιστα, θα κέρδιζε 5-6 άλμπουμ τους σίγουρα και θα πάλευε με τα υπόλοιπα θηρία. Για τέτοιου επιπέδου κυκλοφορία μιλάμε. Κάποιες μελωδίες του ειδικά, σαν τα Leaving Time και Disappear, είναι από τις καλύτερες που έγραψε ποτέ. Ασύλληπτη έμπνευση από έναν μουσικό που δεν σταματά να συνθέτει ούτε στον ύπνο του.
8) Neil Young & Crazy Horse - Psychedelic Pill
Όταν ο Young βγάζει αριστουργηματικό άλμπουμ, το νιώθεις με το πρώτο-δεύτερο άκουσμα. Είναι σχεδόν αδύνατο να ξεχωρίσεις τραγούδια, όλα είναι φανταστικά. Και ναι, χάνεται η αίσθηση του χρόνου όταν τζαμάρει με τους Crazy Horse στα Driftin’ Back, Ramada Inn, Walk Like a Giant. Έχουν υπάρξει φορές στο παρελθόν που δεν τους βγήκε τόσο καλά, ακόμα και σε μικρότερης διάρκειας τραγούδια. Αλλά εδώ, ένα 27-λεπτο και δύο 17-λεπτα τραγούδια καταφέρνουν να είναι τέλεια. Οι “συμβατικές” συνθέσεις στέκονται δίπλα στις καλύτερες που έκανε ποτέ. Χωρίς υπερβολή. Μου αρέσουν πολλά άλμπουμ του Young από το 2000 και δώθε αλλά κανένα δεν είναι τόσο απροκάλυπτα σπουδαίο όσο αυτό. Αν είχε κυκλοφορήσει στα 70’s θα το λογίζαμε κλασικό, ας το κάνουμε και τώρα…
9) Imperial State Electric - Pop War
Μεγάλη δισκάρα. Ακόμα καλύτερο από το ντεμπούτο. Δίλεπτα κομμάτια, φανταστικές κιθάρες, μικρές εκρήξεις αδρεναλίνης (Uh Huh, Monarchy Madness), υπέροχα pop/ rock τραγούδια (Can’t Seem…, Sheltered in the Sand) σκληροπετσωμένo rock (πόσο Kiss το Back on Main), BOC αναφορές… Φοβερά δουλεμένες συνθέσεις. Σαν το απίστευτο Enough to Break Our Hearts που από hard rock πανηγύρι φτάνει σε ένα ELO τελείωμα σκέτη καύλα. Υπάρχουν φορές που μου λείπουν νέες δουλειές τους, κι ας προτιμώ γενικά τους Hellacopters. Έχει μια ικανότητα να συνθέτει pop κομματάρες ο Andersson που στους ISE την άφησε να υπερισχύσει. Και το Pop War ίσως το αγαπημένο μου δημιούργημά τους. Είχα περάσει ένα καλοκαίρι πριν 3-4 χρόνια που έπαιζε 2-3 φορές τη μέρα, ιδανικό άλμπουμ για την εποχή, απόλυτα feelgood δίσκος.
10) Mark Knopfler - Privateering
Σπουδαίος Knopfler. Σιγά τα νέα. Έχω ασχοληθεί μόλις με δύο προσωπικές του δουλειές παρόλα αυτά. Κακώς γιατί, στο εναρκτήριο Redbud Tree, με το που μπαίνει το ηλεκτρικό solo του, η τρίχα σηκώνεται κάγκελο. Τα ίδια και στην θεϊκή εισαγωγή του αμέσως επόμενου, Haul Away. Blues ψυχή, folk μελωδίες που συχνά ψιθυρίζουν “Ιρλανδία”, country άρωμα, rock παντού και πουθενά, “προβλέψιμη” συνταγή. Κι όμως, πολλά κομμάτια θα έστεκαν στους καλύτερους δίσκους των Dire Straits και δε θα τρόμαζαν με την σύγκριση. Ασύγκριτο συναίσθημα σε Yon Two Crows, Kingdom of Gold, Dream of the Drowned Submariner (τι μελωδίες θεέ μου…).
Είναι κι αυτή η γνώριμη φωνή…
Συγκινητικά καλός δίσκος.
Χόνοραμπλε.
Summary
Outlaws - It’s About Pride
Υπήρχε κάποτε μια μπάντα με την οποία οι Hughie Thomasson και Henry Paul μεγαλούργησαν για κάποια χρόνια. Ο Henry έφυγε για να ακολουθήσει solo καριέρα αιώνες πριν, ο Hughie δυστυχώς μας άφησε λίγα χρόνια πριν (το '07). Ο Henry επανασυντάσει την μπάντα και οι Outlaws είναι σαν να μην έλειψαν ποτέ. Απίθανες rock κιθάρες, country χρώμα, συνθεσάρες με up tempo ξεσπάσματα, δισολίες όπως τότε και ανατριχίλες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Αν έλειπε και η περηφάνια για την rebel flag, όλα θα ήταν πολύ καλύτερα (χωρίς να περνά ανάλογα μηνύματα, για τη southern rock σκηνή μιλά το ομώνυμο αλλά αχρείαστος παραλληλισμός…).
Howlin Rain - The Russian Wilds
Έχω ακούσει αυτό το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε, έπαθα πλάκα… Και δεν ασχολήθηκα ξανά μαζί τους. Πρώτη προτεραιότητα μόλις τελειώσω το παιχνίδι. Έχει πλάκα πως αναφέρονται σαν μια blues rock μπάντα αλλά, όπως συχνά οι ταμπέλες δεν σημαίνουν τίποτα, έτσι κι εδώ. Για μένα έχουν μια σχεδόν progressive αντίληψη, πχ. όταν στο θεϊκό Phantom In The Valley ξαφνικά το γυρνάνε σε latin ρυθμό, ε δεν είναι η τυπική επιλογή rock μπάντας… Συν που, γενικά, πάνε σε ψυχεδελικές καταστάσεις, σε pop, σε jazz, σε early 70’s hard rock, το πληκτροκρατούμενο όμως. Αν με κάποιο τρόπο αυτό είναι blues rock, σίγουρα δεν ακολουθούν τους κανόνες του ήχου. Και είναι αυτή η γοητεία τους. Το πως μπλέκουν διαφορετικά ιδιώματα με τους αυτοσχεδιασμούς μόνο να πατούν κατά βάση στα blues. Και το κάνουν πολύ καλά, φιλτράροντας τις επιρροές τους τόσο που μου θυμίζουν πολλά πράγματα αλλά ποτέ συγκεκριμένα ονόματα.
Δισκάρα.
Lucero - Women and Work
Έκανα ένα πείραμα. Άκουσα το Nobody’s Darlings και καπάκια αυτό. Είναι τόσο διαφορετικά άλμπουμ κι όμως τόσο ίδια. Σίγουρα λείπει το punk στοιχείο, η μπάντα κινείται πλέον σε έναν heartland rock κόσμο αλλά το κάνει πειστικά. Ο ήχος έχει καθαρίσει πολύ, οι ενορχηστρώσεις με πλήκτρα και πνευστά είναι απείρως πιο γεμάτες, πιο upbeat οι συνθέσεις αλλά τα θέματα που καταπιάνονται δεν έχουν αλλάξει ιδιαίτερα. Βαδίζουν σε αυτή τη λεπτή γραμμή μεταξύ μελαγχολίας και rock ‘n’ roll έκστασης όπως έκανε παλιότερα ο Bruce με τους E-Street Band, με έμφαση στο δεύτερο σε αυτό τον δίσκο. It’s a different kind of beast, but it’s still a beast. Πραγματικά, μπάντα με 0 μέτριους δίσκους.
Alabama Shakes - Boys & Girls
O μικρός hopeto ήταν πολύ πιουρίστας. ο ήχος του άλμπουμ τον ξένισε αρχικά σαν πολύ μοντέρνος. Ούτε καν βέβαια. Απλά είχα συνηθίσει τις 70’s παραγωγές και οτιδήποτε ακουγόταν σύγχρονο μου φαινόταν περίεργο. Τον αγάπησα σύντομα τον δίσκο βέβαια γιατί η μαεστρία της μπάντας να γράφει όμορφη και πιασάρικη soul δεν κρύβεται. Δεν ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά είναι απίστευτα καλαίσθητο ως οφείλει η soul, συν κάποιες κομματάρες που κολλάνε στο μυαλό και δεν ξεκολλάνε με τίποτα (ειδικά αυτό το I Ain’t the Same και το On Your Way με την rock ενέργειά τους στο τέλος τα αγαπώ). Και η Brittany έχει και φωνάρα και attitude, με την υπόλοιπη μπάντα να ξέρει πως να κινηθεί ώστε να μην ακούγεται retro. Καιρό είχα να το ακούσω και ωριμάζει πολύ όμορφα…
Δικαίως και ευτυχώς, έκανε πολύ θόρυβο και επιτυχία όταν κυκλοφόρησε και το πήραμε πρέφα μέχρι και δω χάμου.
Luther Dickinson - Rock ‘n’ Roll Blues
Αναρωτιόμουν, τι μου θυμίζει αυτό το groove του Vandalize? Και μου ήρθε. Early 70’s J. Geils Band. Και τι, έτσι είναι όλος ο δίσκος? Καμία σχέση αλλά δείχνει πως το παλικάρι μας έχει όρεξη για ακόμη ένα project πειραματικό σε blues ήχους που να διαφοροποιείται από ό,τι άλλο έκανε εκείνη την εποχή (σε 4 άλμπουμ συμμετείχε δημιουργικά το '12 μόνο…!). Κι αυτό ακριβώς κάνει. Ακουστικές κυρίως συνθέσεις αλλά με συνοδεία μπάντας, με ενέργεια όμως και πιασάρικα hooks. Ο ίδιος αναφέρει πως φαίνονται οι punk ρίζες του εδώ και αντιλαμβάνεσαι τι εννοεί, τα blues του είναι αρκετά απογυμνωμένα και minimal, αλλά παραμένουν μαεστρικά σχεδιασμένα. Φοβερός δίσκος που με τα χρόνια ανεβαίνει πολύ μέσα μου.
Luther Dickinson - Hambone’s Meditations
Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν μια τέτοια δουλειά από τον Luther. Ακουστικά instrumental blues. Μακριά από τις μοντέρνες τάσεις του ή τις ξέφρενες ηλεκτρικές slide κιθάρες, επιλέγει να επιστρατεύσει το handpicking style του και να δημιουργήσει μελωδίες που αγγίζουν τα πανάρχαια blues και μοιάζει λες ξεπήδησε μέσα από τις στάχτες του αμερικανικού εμφυλίου. Πανέμορφος δίσκος. Το είχα λιώσει στην Αγγλία όταν το είχα πρωτακούσει.
Matt Hill and the Deep Fryed 2 - Tappin’ That Thang
Φοβερός Matt Hill. Ίδια φάση με το προηγούμενο άλμπουμ του. Chicago blues, rock ‘n’ roll, περισσότερη soul και διασκευή σε AC/DC (Let me Put My Love Into You). Aν και τα τραγούδια ίσως είναι λίγο πιο μελωδικά, η ηχογράφηση μου φαίνεται ελάχιστα πιο ωμή που ταιριάζει πολύ σε αυτό το βρώμικο old school υλικό. Δισκάρα για ατελείωτο party…
Philip Sayce - Steamroller
Από τους πιο καυλερούς blues rockers των τελευταίων 20 χρόνων. Ειδικά εκεί στο πρώτο μισό των 10’s ήταν φανταστικός. Σε μια δισκογραφία με μόνο αξιόλογες δουλειές, το Steamroller είναι μια από τις αδιαμφισβήτητες κορυφές. Super σκληρό blues rock, ουσιαστικά hard rock με φοβερά riff και πιασάρικα hooks. Ξέραμε πως μπορεί να σρεντάρει like the best of 'em, εδώ ενθουσιάζει με κομματάρες σαν το Rhythm and Truth (με αλλαγάρα), το φοβερό ομώνυμο, το απίστευτα βαρύ The Bull (τι ογκόλιθος είναι τούτο!), το full energy, A Mystic. Και για να μη μας πουν και μονοδιάστατους, που θα ήταν έτσι κι αλλιώς άδικο, έχουμε και μελωδικότατα Marigold και Hold On με το απαραίτητο soulful παίξιμο. Δισκάρα.
Joanne Shaw Taylor - Almost Always Never
Tα πρώτα δύο άλμπουμ της Joanne ήταν πολύ καλά. Είχαν μια γοητεία παρόμοια με αυτή των άλμπουμ του σπουδαίου Walter Trout. Too rocking for blues, too bluesy for rock. Παράλληλα όμως φαντάζουν σχετικά άγουρα σε σχέση με όσα ακολούθησαν, ξεκινόντας από το Almost Always Never.
Το μπάσιμο με το Soul Station παραπλανεί λίγο, καθώς είναι μία από τις πιο “heavy”, ηλεκτρισμένες και μοντέρνες στιγμές της αλλά στο υπόλοιπο άλμπουμ διευρύνει τους μουσικούς της ορίζοντες.
Tα Beautifully Broken, You Should Stay, I Should Go, είναι φανταστικές μελωδικές στιγμές, το αέρινο ομώνυμο και το Lose Myself to Loving You (χωρίς καν κιθαριστικό σόλο) δείχνουν μια μεγαλύτερη συνθετική ωριμότητα ενώ το Army of One αποδεικνύει πως μπορεί η Taylor να εντυπωσιάσει και με τη χρήση μόνο ακουστικών μέσων. Φυσικά, σε κομματάρες όπως τα Tied & Bound και Standing to Fall, φαίνεται πως η ψυχή της παραμένει rock.
Καθόλη τη διάρκεια, δείχνει πρόοδο καθώς εξαπολύει καυτά solo, memorable lines που μπορείς να τραγουδήσεις, κάνει ασυνήθιστη επιλογή σε νότες που οδηγούν σε πιο ιντριγκαδόρικους αυτοσχεδιασμούς, γενικά βγάζει μάτια με το παίξιμό της.
Αν και βελτιώθηκε από όλες τις απόψεις λίγο αργότερα (κυρίως ερμηνευτικά), εδώ δείχνει τα πρώτα δείγματα του πολύ μεγάλου ταλέντου της και αφήνει μια υπόσχεση για το μέλλον.
Joanne, δηλώνω γοητευμένος.
Anders Osborne - Black Eye Galaxy
Ανήσυχο πνεύμα ο Osborne. Aν υποθέσουμε πως εντάσσεται στο genre (?) των singer/ songwriters, εδώ μας δίνει συνθέσεις που ταιριάζουν στον χαρακτηρισμό αυτό όπως το Tracking My Roots, το When Will I See You Again? ή ακόμα καλύτερα το συγκινητικό Higher Ground που κλείνει τον δίσκο. Παράλληλα δεν ξεχνά τον μοντέρνο blues rocker που ακόμα κρύβει μέσα του (Black Tar, Send Me a Friend). Είναι όμως συνθέσεις σαν το Mind Of A Junkie στο οποίο αφήνει ελεύθερο το jam πνεύμα του και το ομώνυμο που ακολουθεί τα αστρικά jam μονοπάτια των Grateful Dead, που δίνουν έναν ξεχωριστό χαρακτήρα στο άλμπουμ. Κι αν κάπου χάνει σε συνοχή, μάλλον κερδίζει σε καλλιτεχνικό επίπεδο.
Chris Robinson Brotherhood - Big Moon Ritual
Πώς γίνεται να μισείς τους Grateful Dead για χρόνια και ξαφνικά να τους αγαπάς παράφορα, σε βαθμό που η νέα σου μπάντα να κινείται σε ένα εντελώς Grateful Dead κόσμο? Γίνεται αν είσαι ο τρελο-Chris.
Με την βοήθεια του (χαμαιλέοντα) Neal Casal στην κιθάρα που φτιάχνει ονειρικές ατμόσφαιρες, παρασύρεται σε έναν ωκεανό χαλαρών, ψυχεδελικών jam, χωρίς να χάνει όμως σε ουσία και μελωδίες. Και η φωνή του ζεστή, με έναν ασυνήθιστο τρόπο για εκείνον, συνεχίζει να μαγεύει.
The Carolina Chocolate Drops - Leaving Eden
– ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
Carolina Chocolate Drops
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
– Χαχαχαχαχαχ. Mάνο, παιζει οντως να σου φαίνονταν ωραίοι αυτοί.
– Στείλε. That name though.
– Εννοώ, έστω αισθητικά, δε θα είναι αυτό που περιμένεις, αν περιμένεις κάτι
– Κοίτα. Με βάση εξώφυλλο, όνομα (
) και φυσιογνωμίες, μαντεύω κάτι σε folk/blues.
– Ακόμα πιο rootsy, με την θεά Giddens στην φωνή. Η οποία γενικά είναι καλλιτεχνάρα και κινείται κυρίως σε αυτόν τον χώρο, αγωνίζεται να συντηρήσει “χαμένες” μουσικές
- Noble cause.
(αφού ακούει…)
Α, btw, αυτό ΓΑΜΗΣΕ. Ωραία μπλουζ, αρχέγονα, Λεντμπελικά (?)
Και παρόλο που δεν μπορώ να κάνω την άμεση σύνδεση με τον Leadbelly, καταλαβαίνετε που κινούνται. Αρχαία blues, folk blues, bluegrass, μαντολίνα, μπάντζα και βιολιά, μουσικές που κατά κύριο λόγο αποτελούν μέρος της μουσικής ιστορίας, παρά ζωντανά ιδιώματα. Κι όμως, οι CCD το κάνουν με πίστη και πειθώ. Κάποια πιο “μοντέρνα” τραγούδια σαν το Country Girl απλά δείχνουν το relevance αυτής της μουσικής ακόμα και σήμερα. Το ομώνυμο τραγούδι για παράδειγμα ή το Ruby, Are You Mad at Your Man είναι απλά απίστευτα. Κι ας ακούγονται βγαλμένα από μια άλλη εποχή.
Rival Sons - Head Down
Βελτίωσις! Υπέροχο το Pressure… αλλά εδώ ακούγονται πιο δυναμικοί και βρώμικοι με κάτι Run from Revelation, Manifest Destiny και Three Fingers, ενώ σε τραγούδια σαν το Until the Sun φάνηκε πως ίσως είχαν το ταλέντο να κάνουν το μπαμ και στο mainstream (κρίμα που δεν…). Ζούμε σε έναν κόσμο που οι Greta Van Fleet είναι πιο hot όνομα και έχουν τους RS σαν support. Ε, σε πιάνει μια αηδία…
Αποδεικνύουν πάντως πως γίνεται να ακούγεσαι εντελώς σύγχρονος ακόμα κι αν οι επιρροές σου φτάνουν μέχρι τους Zeppelin, άντε τον Paul Rodgers και τους Bad Company (All the War).
Από τις καλύτερες μπάντες της νέας χιλιετίας και μόλις ξεκίνησαμε.
Royal Southern Brotherhood - Royal Southern Brotherhood
Allstar kind of a project. Αν υποθέσουμε πως οι κύριοι Mike Zito, Devon Allman, Cyril Neville είναι star. Άντε κι ο Yonrico Scott στα drums. Φοβερή blues rock μπάντα με southern feeling αλλά και με κάποιες επιρροές τους τους διαφοροποιούν από τις περισσότερες μπάντες του ήχου. Για παράδειγμα στο tasteful, Ways About You, ή το φοβερό Fired Up! τιμούν τα όσα έκανε ο τεράστιος Santana στην καριέρα του, στον μικρόκοσμό μου το Gotta Keep Rockin’ είναι σύγχρονο rock hit (το γυρόφερνε ο Devon αλλά δεν…), το ίδιο και το Hurts My Heart.
Φοβερή μπάντα. Πάντα ένιωθα γαμώτο πως είχαν λίγο ακόμα να δώσουν στο στούντιο, να γίνουν top top μπάντα. Well, what can you do? Ακόμα κι έτσι, από τις καλύτερες blues κυκλοφορίες της χρονιάς.
Accept - Stalingrad
Το αγαπημένο μου άλμπουμ μετά την επιστροφή τους. Στα ίδια επίπεδα με το Blood of the Nations αλλά είναι πιο μικρό και σφιχτό. Και έχει ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι τους έκτοτε, το Twist of Fate (τι ριφάρα, αλλαγή tempo, δεν αντέχω). Ο Wolf είναι ένας ΘΕΟΣ του heavy metal. Τα riff και οι μελωδίες του είναι το ίδιο ονειρικές όσο παλιά. Και είναι αυτό που ξεχωρίζει τα καλά από τα κακά reunion. Πολλές φορές τα άλμπουμ μετά τον αρχικό ενθουσιασμό ξεφουσκώνουν. Αυτά τα άλμπουμ των Accept όμως έχουν μέσα τραγούδια που μπορείς να τα τρυπώσεις μέσα σε οποιοδήποτε 80’s best of setlist τους και δεν θα καταλάβεις ποιοτική διαφορά. Το ομώνυμο χρειάζεται να το ακούσεις μία φορά για να καταλάβεις πως είναι classic. Και το Shadow Soldiers. Και το Hung, Drawn and Quartered. Και τι ριφάρα πια αυτό το Revolution. Και το The Quick and the Dead.
Δίσκος χωρίς skip. Υπέροχος, όπως τότε.
Gin Lady - Gin Lady
Ακόμα μια μπάντα που θα έπρεπε να έχω ασχοληθεί περισσότερο μαζί τους… Ας είναι όμως, θα πάρουν σειρά κι αυτοί. Φανταστικό ντεμπούτο. 70’s heavy rock (not Sabbath worshippers), classic rock, με περήφανα riff (αυτό το Rebirth απλά ισοπεδώνει) και πλήκτρα να χρωματίζουν όλες τις συνθέσεις. Ελάχιστες “μοντέρνες” στιγμές θυμίζουν πως η μπάντα ανήκει στο σήμερα (Deja Vu). Τα παλικάρια εδώ τιμούν τα 70’s, τα μαγκιόρικα riff, τα ανατατικά ρεφρέν. Πολλή δουλειά μας έχει βάλει το παιχνίδι… Ακούγοντας πάλι το Gin Lady, μάλλον πρέπει να αρχίσω να το ευχαριστώ.
Walter Trout - Blues for the Modern Daze
Μεγάλος δίσκος. Από τις καλύτερες δουλειές του Trout σε ένα έτσι κι αλλιώς εντυπωσιακό κατάλογο κυκλοφοριών. Mερικές φορές ακούς την καύλα του μουσικού στον δίσκο. Νιώθεις αυτό το ηλεκτρισμένο, σχεδόν rock feel της μουσικής του. Blues rock βαρύ, ξεσηκωτικό, απίθανο.
Φυσικά έχει και συνθεσάρες. The Sky is Fallin’ Down, You Can’t Go Home Again, το σαρωτικό ομώνυμο (τι ξεσπάσματα είναι αυτά γαμώ το κέρατό μου). Κι όταν ρίχνει τις ταχύτητες πάντως, δεν έχει αντίπαλο, τόσο με slow blues όσο και με κάποιες φοβερές μπαλάντες (Recovery πχ.) που σίγουρα δεν είναι το πιο δυνατό του σημείο.
Ούτε οι πολλές συνθέσεις δεν ρίχνουν το επίπεδο (15 ο αθεόφοβος!). Άντε, κάποιες στιχουργικές επιλογές ίσως είναι λίγο απλοϊκές αλλά πρώτον, κρατάμε το μήνυμα, δεύτερον… για blues μιλάμε. Η όρεξη του Trout και της μπαντάρας του πάντως αναβλύζει από κάθε νότα εδώ μέσα. Σίγουρα στο προσωπικό μου top-3 της δισκογραφίας του.
The Sheepdogs - The Sheepdogs
Το γεγονός πως οι Sheepdogs έβγαλαν ακόμα μια δισκάρα δεν λέει και πολλά. Αναμενόμενο. Η διαφορά είναι πως για πρώτη φορά ακούγονται σύγχρονοι. Ασφαλώς οι συνθέσεις πατάνε στα 70’s αλλά sonically ακούγεται μοντέρνο, κάποια fuzz-αριστά σημεία, η παραγωγή και κάποια εφέ στα φωνητικά… Κι αν αρχικά με ξενίζει, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως στην τελική, οι συνθέσεις είναι καταπληκτικές. Javelina!, Alright OK, Is Your Dream Worth Dying For?, How Late How Long, τιμούν την σύντομη αλλά σημαντική ιστορία τους. Πάμε για τα επόμενα.
The Jimmy Bowskill Band - Back Number
Φοβερή χρονιά για το blues rock. O Jimmy Bowskill μεγάλο ταλέντο. Εδώ ίσως στην καλύτερη προσωπική του δουλειά, βγάζει μάτια. Πέραν της επιδεξιότητας που έχει στην κιθάρα, γράφει φανταστικά κομμάτια που κλασικοροκίζουν, οπότε δεν χρειάζεται κανείς να αρέσκεται στα blues για να εκτιμήσει. Αν δεν κάνω λάθος. ήταν η πρώτη μου επαφή με το ασύλληπτο, Sin’s a Good Man’s Brother, των Grand Funk το οποίο ξεσκίζει. Aπλά κομμάτια αλλά όχι απλοϊκά, με δύναμη, γαμάτα riff και εκρηκτικά solos που σε χτυπάνε αλύπητα, φωνητικά με το πρέπον attitude, όλα τέλεια.
Φοβερός δίσκος, καταπίνεται αμάσητος.
ZZ Top - La Futura
Έχω διαφωνήσει εδώ μέσα για αυτό το άλμπουμ, η κοινή γνώμη μάλλον διαφωνεί μαζί μου. Για την ακρίβεια βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Έχω λίγα χρόνια να το βάλω να παίξει και να που πάλι μου τα σκάει. Ήδη νιώθω πως τους έχω αδικήσει παραλείποντας κάποιες δισκάρες τους τα προηγούμενα χρόνια, οπότε δε θα κάνω το ίδιο με αυτόν τον δίσκο.
La Futura, λοιπόν. Μπορώ να καταλάβω αν κάποιος πει πως ήθελε περισσότερα Gotsta Get Paid (σύγχρονος ZZ Top ύμνος). Έλα όμως που δεν μπορώ να προσάψω τίποτα στα υπόλοιπα τραγούδια. ΖΖ Tops is just another blues band from Texas dammit, blues rock ήταν πάντα η ψυχή της μπάντας, αυτό κάνουν κι εδώ, καλύτερα από τους περισσότερους, cooler από όλους τους άλλους.
Dion - Tank Full of Blues
Pure blues δισκάρα από έναν βετεράνο του είδους για να περνάς καλά. Το rock υπάρχει σαν ιδέα μόνο, εδώ τα blues είναι εντελώς “παραδοσιακά”, the grooves are easy, the playing is sensible. Τα blues μπορεί να είναι κορεσμένα σαν ήχος αλλά αρκεί να τους φέρεσαι με σεβασμό και αγάπη για να φτιάξεις ωραίους δίσκους. Και όταν έχεις την ιστορία και την γνώση στο αντικείμενο σαν τον Dion, συχνά θα ξεπετάγονται δισκάρες του να αναζωογονούν την αγάπη σου για το ιδίωμα.
Daddy Long Legs - Evil Eye On You
To πιο βρώμικο, ιδρωμένο, ηλεκτρισμένο blues party της χρονιάς. Απίστευτη ενέργεια, tempos πότε για να χτυπάς το πόδι αργά στο πάτωμα, πότε να χορέψεις και πότε για να ορμάς στο pit με τους υπόλοιπους punks φίλους σου. Οι DLL δεν έχουν μοντέρνες επιρροές αλλά δεν θα τις άκουγες με αυτόν τον τρόπο δοσμένες ποτέ από έναν traditional bluesman. Φανταστικό ντεμπούτο.
Neal Casal - Sweeten the Distance
Σπουδαίος δίσκος από τον Neal. Εδώ συνεχίζει να ακούγεται φθινοπωρινός αλλά με περισσότερες ηλεκτρικές στιγμές, δίνοντας ένα πιο συναισθηματικά φορτισμένο αέρα στο άλμπουμ. Φυσικά οι απίστευτα γλυκές (όχι γλυκανάλατες) μελωδίες του που είναι σήμα κατατεθέν του δεν λείπουν, ούτε οι Byrds αναφορές, ούτε οι αέρινες αρμονίες. Βγάζει όμως ένα διαφορετικό πρόσωπο σε σχέση με το φανταστικό Roots & Wings, πάντα ανήσυχος και πειραματιζόμενος μέσα στα πλαίσια του ήχου του. Γαμώτο, ο Neal ήταν για κάποιους μεγάλα απώλεια, κινούμενος σε ήχους που σπάνια ακούμε με τη δική του προσέγγιση και ευαισθησία. Απίστευτα ποιοτικός καλλιτέχνης. Απλά αισθάνομαι όμορφα να τον ακούω, είναι σαν φίλος που με επισκέπτεται κάθε λίγο.
Beachwood Sparks - The Tarnished Gold
Ο τελευταίος δίσκος τους, μια δεκαετία περίπου μετά τον προηγούμενο. Εκτός από 1-2 σημεία που φαίνεται λίγο, ανεπαίσθητα πιο μοντέρνος, δεν έχουν αλλάξει και πολλά παρά τις αλλαγές στο line-up. Ίσως μου λείπει η φυσαρμόνικα μόνο, θα ήθελα λίιιγο παραπάνω. Αλλά όταν έχεις την ικανότητά αυτής της μπάντας να ενωνει μαεστρικά τις κιθάρες με τις pedal steel και αυτές τις αγγελικές αρμονίες από πάνω, δεν έχω και πολλά να παραπονεθώ. Κλείνουν και τον δίσκο με το Goodbye… Τυχαίο?
Hogjaw - Sons Of The Western Skies
Από τους πλέον αθόρυβους, τίμιους εκπροσώπους του southern rock τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Διαφέρουν σε σχέση με τους περισσότερους στο ότι ποτέ δεν απαρνιούνται την hard rock φύση τους. Ακόμα κι αν έχουν κάποια μελωδική στιγμή ή κάποια έκπληξη σαν το Everyone’s Goin Fishin με funky κιθάρες και σαξόφωνα (!!!). Και παίζουν ριφάρες, φοβερά θέματα, με δύναμη και ενέργεια. Δεν γίνεται να μη με παρασύρουν στο πάρτυ τους every time, Kαι ιδιαίτερα εδώ που έχουν κάποια από τα καλύτερα κομμάτια τους ever.
David Hidalgo, Mato Nanji, Luther Dickinson - 3 Skulls and the Truth
Στις πρώτες νότες στάνταρ ψάχνεις τα credits να δεις αν συμμετέχει ο Billy Gibbons.
Κι όμως, απλά αυτοί οι 3 σπουδαίοι τύποι τιμούν όσα ο Billy και οι ZZ Top έκαναν με την μουσική τους. Ωμό, γεροδεμένο Texan Blues, ίσως ένα τσικ πιο loose σε σχέση με τους ZZ, με φοβερά riffs και refrain να τραγουδάς. Καθαρά δίσκος που δημιουργήθηκε για το fun της υπόθεσης αλλά χωρίς να τον ξεπετάνε στην πλάκα. Δε θα μπορούσε άλλωστε, μιλάμε για φοβερούς μουσικούς. Σου περνάνε το feel της ηχογράφησης και διασκεδάζεις. Αν σε κάποιον έχουν λείψει οι ZZ Top, εδώ έχει πολύ ζουμί.
32 Likes
Όλα τα ΝΑΙ του κόσμου!!!
είπα να βάλω και το κρίμα @QuintomScenario αλλά το πήρε το ποτάμι 
2012, σταυρώστε άκοπα
(chino on fire)
16 Likes
Τις πιο πολλές χρονιές γίνεται αυτό.
2 Likes
x"D
34-8
3 Likes
Εδω να πω ενα μπραβο σε οσους αναμεσα στις λιστες γραφατε διαφορά ποστ με αποτέλεσμα να γαμησετε οσους θελουν να ανατρέχουν ξανα σ αυτες.
Οχι μπραβο κ παλι
1 Like
Οι λίστες υπάρχουν στο online Excel
1 Like
Οχι όμως οι “κριτικες”
Ευχαριστουμε!
Θα γινεται καθε βδομαδα, μην φοβασαι
1 Like
Ο hopeto ειναι μποτακι, δεν γινεται να ποσταρει με τοση συνεπεια καθε ξημερωμα Δευτερας. Σημερα βγηκε firmware update του spiritcrush, υπαρχει ανταγωνισμος πια. Καλο βραδυ.
9 Likes
Που να τον είχες και στο βάιμπερ κάθε Κυριακή λίγο πριν τα μεσάνυχτα να σου κάνει χαρωπός πρόλογο από τα κείμενα που έχει γράψει εδώ και μήνες.
Και μετά να δημοσιοποιεί και τους διαλόγους σας.
6 Likes
Top 5 2012
το ίδιο μισοάδειο ποτήρι
- Matt Elliott - The Broken Man
- Gazpacho - March of Ghosts
- Damon Albarn - Dr Dee
- Sequence Theory Project - The collapse of civilization
- John Frusciante - PBX Funicular Intaglio Zone
29 Likes
Ποτέ δε συνέβη αυτό.
Για τους λάτρεις της στατιστικής, οι Foo Fighters έχουν πλέον περισσότερες πρωτιές από τους Nirvana στο παιχνίδι.
3 Likes
Κι οι Dream Theater έχουν… τριπλάσιες πρωτιές από τους Rush, κάτι που και οι ίδιοι οι DΤ θα έβρισκαν εξωφρενικό, αλλά ας μην μπούμε σε αυτή την κουβέντα!
Παρεμπιπτόντως, όσο κι αν είναι νωρίς, κρίνοντας από τα δύο πρώτα χρόνια νομίζω ότι στα 10s πρωτιές με ψήφους άνω του 20% των διαθέσιμων θα θεωρούνται περιφανείς νίκες και… παλλαϊκή αποδοχή!
Πόσο μακρινές μοιάζουν - και είναι - οι εβδομάδες στις αρχές του χρόνου όταν υπήρχαν συμμετέχοντες των οποίων η πεντάδα συνέπιπτε με την συνολική πρώτη πεντάδα!
5 Likes
Δεν ήθελα να βγαλω κανενα συμπερασμα. Χαζοπειραγμα ήταν για μια (ανούσια) κουβεντα που κρατάει χρόνια.
2 Likes
2012
Honourable mentions: Alcest, BADBADNOTGOOD, Between The Buried And Me, Blut Aus Nord, Crippled Black Phoenix, Diagonal, Dirty Projectors, Dr John, Fire & Oren Ambarchi, Gojira, Hail Spirit Noir, Katatonia, Kayo Dot, MONO, Neurosis, Sigur Ros, Smashing Pumpkins, Spawn Of Possession, Soundgarden, Tame Impala, Thank You Scientist, Toundra, Trioscapes, Scott Walker, Windhand
Παραλίγο λίστα: Converge, Deftones, The Mars Volta
TOP 15
15. Godspeed You! Black Emperor - Allelujah! Don’t Bend! Ascend!
Επιστροφή στις ψηλές πτήσεις.
14. Anglagard - Viljans Oga
Μεγάλο comeback με το ίσως τελευταίο τεράστιο symphonic prog άλμπουμ.
13. Pallbearer - Sorrow And Extinction
Φρέσκια πνοή στο παραδοσιακό μας doom!
12. The Devin Townsend Project - Epicloud
Αλμπουμάρα που έχασα όταν βγήκε, ευτυχώς ο @Outshined με έσπρωξε ξανά στον ίσιο δρόμο.
11. Anna Von Hausswolff - Ceremony
Η Anna της καρδιάς μας βάζει πλώρη να αλλάξει τους όρους της μουσικής που μας αρέσει. Μόνη της κι όλοι μας. Δεν είχαμε καμία ελπίδα.
10. Rush - Clockwork Angels
Όταν η ωριμότητα συμπορεύεται με την ποιότητα.
09. mewithoutYou - Ten Stories
Ακόμα πιο μελωδικοί κι ίσως πιο κολλητικοί από ποτέ. Arguably το καλύτερο τους άλμπουμ.
08. Niechec - Smierc w miekkim futerku
Πολωνία δεν είναι μόνο prog ή extreme metal. Είναι και jazz rock που ηχεί φλογισμένο, σχεδόν αποκαλυπτικό.
07. Dead Can Dance - Anastasis
Άλλη μια μεγάλη επιστροφή, τραγούδια πανέμορφα και μια συναυλία-όνειρο!
06. Gazpacho - March Of Ghosts
Μονοπάτι που έφτιαξαν βήμα προς βήμα και, σταδιακά, οδηγεί στην κορυφή.
TOP 5
05. Witchcraft - Legend
Έπος χωρίς τελειωμό, μόνο ύμνοι.
04. OM - Advaitic Songs
Δεν είναι δίσκους για μπάφους. Ο δίσκος είναι ο μπάφος. Ο καλύτερος δίσκος-μπάφος ever.
03. Goat - World Music
Άλλο ένα αποκαλυπτικό psych δημιούργημα, η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς κι εκ των ντεμπούτων της δεκαετίας.
02. Motorpsycho & Ståle Storløkken - The Death Defying Unicorn
Το καλύτερο άλμπουμ των Motorpsycho είναι ταυτόχρονα ένα από τα πιο απαραίτητα prog άλμπουμ της δεκαετίας. Κι ο Storlokken είναι ένας θεός.
1. Swans - The Seer
Σοκ και δέος. Σε κανένα άλλο άλμπουμ δεν ταιριάζει τόσο αυτή η φράση. Θα επιχειρηματολογούσα γιατί πιστεύω πως το The Seer είναι ίσως η μεγαλύτερη καλλιτεχνική ανατροπή που συνέβη ποτέ στην rock μουσική αλλά ας μην το τραβήξουμε τόσο. Μιλάμε πάντως για ένα κολοσσιαίο έργο, κι έπεται και συνέχεια. Top 3 δεκαετίας - τα άλλα δύο βγήκαν (δυστυχώς) την ίδια χρονιά…
Best Cover: Niechec
38 Likes