2012
Om-“Advaitic Songs”
Ne Obliviscaris-“Portal of I”
The Gathering-“Disclosure”
Gojira-“L’Enfant Sauvage”
Rush-“Clockwork Angels”
36 Likes
2012, ξεκινάμε με το καθιερωμένο μου τοπ 5 επιτραπέζιων:
1) War Of The Rings (από τα αγαπημένα μου επιτραπέζια, θέλει 6 με 8 ωρίτσες ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι αλλά τις αξίζει απόλυτα, είναι όλα τα Lord of the rings σε επιτραπέζιο)
2) Descent: Journeys In The Dark (από τα παιχνίδια που καθιέρωσαν το Dungeon Crawling, ιδανικό υποκατάστατο DnD αν δεν έχεις χρόνο και άτομα)
3) Mage Wars Arena (καταπληκτικό υβρίδιο ανάμεσα σε wargame και card game, πραγματικά υπέροχο game)
4) Robinson Crusoe: Adventures On The Cursed Island (συνεργατικό survivor game με υψηλό βαθμό δυσκολίας, thinky, pazzly)
5) Legendary: A Marvel Deck Building Game (αυτό που λέει, deck building -μην πάει ο νους σας σε Dominion είναι πολύ πιο πολύπλευρο game- με θέμα Marvel)
Πάμε στις μουσικές της χρονιάς τώρα.
1) Gojira - L’Enfant Sauvage
Οι Gojira το τερματίζουν βγάζοντας ένα αριστούργημα που μοιράζει το χρόνο του στις καθηλωτικές ατμόσφαιρες, τα progressive περάσματα και τα βαριά πορωτικά ριφ. Όταν βγήκε δεν μπορούσα να το ξεκολλήσω από τα ηχεία μου, αλλά ακόμα και σήμερα το ακούω συνέχεια. Οι κιθάρες στην αλλαγή του Explosia κατεδαφίζουν εύκολα ηχοσυστήματα οπότε συνιστάται προσοχή εκεί.
2) Devin Townsend Project - Epicloud
Νομίζω ότι αποτελεί μια παράδοση πλέον όταν βγάζει ο Devin άλμπουμ να το έχω δεύτερο στη λίστα της χρονιάς μου, είναι η τρίτη συνεχόμενη δεύτερη θέση και η έκτη φορά που μπαίνει σε δεκάδα μου. Νομίζω ότι αυτός είναι ο πιο διασκεδαστικός, fun δίσκος του και η αλήθεια είναι ότι δε χορταίνω να τον ακούω.
3) Witchcraft - Legend
Με πολύ απλά λόγια ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους της δεκαετίας, για μένα στο τοπ 3. 70’s feeling όσο δεν πάει με μια Sabbathική doom αύρα. Το πολύ ιδιαίτερο είναι ότι το κάνουν σχεδόν όσο καλά και οι ίδιοι οι πατέρες της μουσικής μας.
4) Katatonia - Dead End Kings
Η μεγαλύτερη κολοτούμπα που έχω κάνει ever νομίζω. Όταν βγήκε το είχα ακούσει ελάχιστα γιατί μου είχε φανεί βαρετό και μάλιστα ήταν ο λόγος που σταμάτησα να ακολουθω τους Katatonia τα επόμενα χρόνια. Σήμερα το αποθεώνω και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω τι σκατά είχα ακούσει τότε. Μιλάμε για τον καλύτερο δίσκο τους μετά τα Viva και Great cold. Ακούγεται σαν μια πιο σύγχρονη και φρέσκια συνέχεια του Viva Emptiness, χωρίς να είναι καθόλου ιεροσυλία το να αναφέρονται στην ίδια πρόταση οι δύο δίσκοι…
5) Parkway Drive - Atlas
Ο καλύτερος δίσκος τους είναι πραγματικά καταπληκτικός. Πάρα πολύ ξύλο, απίστευτα memorable κομμάτια, συναισθηματικά ξεσπάσματα, ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟΣ frontman. Τα έχουν όλα πλέον για να ηγούνται στο χώρο τους, πάνω από όλους τους υπόλοιπους.
Πάμε και για τα υπόλοιπα που συμπληρώνουν τα σαράντα του 2012. Πολύ καλή χρονιά.
6) Alcest - Les Voyages De L’Ame
Υπέροχο άλμπουμ, μοναδική ατμόσφαιρα που χρησιμοποιεί την black αισθητική μόνο ως όχημα για να δημιουργήσει τα μελαγχολικά τοπία του χωρίς να εγκλωβίζεται στα βασικά χαρακτηριστικά του είδους. Ένα αιθέριο αριστούργημα με κυρίαρχο συναίσθημα τη χαρμολύπη κι ένα εξώφυλλο που οπτικοποιεί άριστα τη μουσική του. Πολύ λίγοι δίσκοι μπορούν να συγκριθούν μαζί του σε αυτό που στοχεύει να δώσει.
7) Rival Sons - Head Down
Άλλη μια ροκ δισκάρα από τους Rival Sons που μάλιστα έχω εκτιμήσει περισσότερο τα τελευταία χρόνια γιατί παλιότερα έχανε πολύ στο ζύγι με το προηγούμενο.
8) Enslaved - Riitiir
Μάλλον ο καλύτερος, πιο ολοκληρωμένος και πολύπλευρος δίσκος της κορυφαίας ακραίας μπάντας τα τελευταία είκοσι χρόνια. Black metal progressive rock με Viking υπόβαθρο γραμμένο και παιγμένο σε κάποιο τραπέζι της Valhalla που κάθονται οι φιλοσοφημένοι σκανδιναβοί εξερευνητές.
9) Rush - Clockwork Angels
Ο δίσκος αυτός είναι ένα progressive rock (με λίγο από μέταλ μέσα του) κομψοτέχνημα που βρίσκεται στην δεκάδα της χρονιάς γιατί αξίζει απόλυτα να είναι εκεί και όχι γιατί οι δημιουργοί του λέγονται Rush. Βαθιά αιώνια υπόκλιση στους μεγαλύτερους του χώρου.
10) Abigail Williams - Becoming
Βάζω να παίξει ο δίσκος θεωρώντας ότι δε θα έχει σε καμία περίπτωση τα πατήματα μέσα μου που είχε τότε, γιατί έχω απομακρυνθεί πολύ από τον ήχο του. Έλα μου όμως που μου τα έσκασε όλα, τρύπωσε το σκοτάδι μέσα στην ψυχή μου και την πάγωσε. Μετά έβαλα και Taake, Nachtmystium, Drudkh, Wodensthrone, Mare Cognitum (αυτό το Phobos είναι τρομερά και υπέροχα απόκοσμο) Bose-de-nage, Darkflight (πόσο δισκάρα το Perfectly calm) και γαμήθηκε το σύμπαν, είδα τον τριαντάρη εαυτό μου να γυρνάει από το παρελθόν και να κουρνιάζει σε μια σκοτεινή γωνιά τυλιγμένος από το μαύρο πέπλο της μουσικής κατάθλιψης. Ευτυχώς κράτησε δυο μέρες μόνο και είμαι καλύτερα τώρα, αλλά γαμώτο έχει τρυπώσει πάλι μέσα μου αυτή η παγωνιά τους και θέλω να το βάλω πάλι να το ακούσω…
11) Circus Maximus - Nine
Μοιρασμένος ανάμεσα σε Theaterικά progressive κομμάτια (τα τρία σχετικά μεγάλα του δίσκου) και φλωρομέταλ ποπίζοντα τίγκα μελωδικά τραγούδια που σου κολλάνε για πλάκα. Όλα όμως είναι κομματάρες.
12) Sylosis - Monolith
Ο δίσκος είναι μια κλωτσιά εκεί που πονάει καλά. Thrash όπως θέλω να παίζεται το 2012, με μοντέρνα μελωδικά στοιχεία δανεισμένα από τη μεγάλη της Σουηδίας σκηνή, metalcore αναφορές (πλεονασμός λέτε ε?), ακόμα και βαριά κι ασήκωτα μέρη.
13) Nightstalker - Dead Rock Commandos
Ανάμεσα στα καλύτερα ροκ άλμπουμ που έχουν βγει από δω μέσα και από αυτά που ακούω ακόμα και σήμερα αρκετά συχνά. Νομίζω ότι ο δίσκος αδικείται από την Stoner ταμπέλα που του έχει κολλήσει γιατί δεν είναι τόσο μονοδιάστατος όσο άλλοι στο χώρο. Όπως και να ‘χει, ότι γεύση και να θες να έχει το ροκ σου δεν μπορεί να μη γουστάρεις με το Children of the sun, το εναρκτήριο Go get some και το ομώνυμο… τουλάχιστον.
14) Flying Colors - Flying Colors
Το αγαπημένο μου από τα project που συμμετέχει ο Portnoy (project είπα ρε). Ο ήχος τους ταιριάζει απόλυτα στα αυτιά μου, ειδικά στο επόμενο άλμπουμ, αυτό το κολλητικό ροκ, ποπ, προγκ με ανεβάζει, μου φτιάχνει τη διάθεση και κάνει τον καφέ μου καλύτερο χωρίς να χάνει στην ποιότητά του. Το Kayla ρε φίλε πόση ομορφιά έχει να δώσει?.. Στο επόμενο θα πάμε πολύ, πολύ ψηλότερα…
15) Ihsahn - Eremita
Ο άνθρωπος λέμε δεν παίζεται, ο δίσκος είναι φοβερός και μας δίνει ένα σκασμό διαφορετικά πράγματα να παίξουμε, άριστα δεμένα μεταξύ τους. Από Black φωνητικά και καταβολές, ατμόσφαιρες τύπου Katatonia, παρανοϊκό progressive, jazz σαξόφωνα… Ο άνθρωπος λέμε δεν παίζεται.
16) Serj Tankian - Harakiri
Ο δίσκος είναι δισκάρα, ναι είναι. Εχει κομματάρες. Έχει φωνάρα. Εχει στιχάρες. Έχει καταπληκτικά βίντεο κλιπ για όλα τα κομμάτια του. Εχει και Occupied Tears. Ο δίσκος είναι δισκάρα.
17) Stone Sour - House Of Gold And Bones Part 1
No one’s laughing now… Ο χαμός γίνεται ρε, μιλάμε για τρομερό άλμπουμ. Εμπορικό hard rock και αμερικάνικο heavy metal γεμάτο τσαμπουκά και για μπόνους δωράκι περισσότερα Slipknot στοιχεία από το προηγούμενο.
18) Antimatter - Fear Of A Unique Identity
Ο δεύτερος δίσκος που βγάζει ο MIck Moss χωρίς τον Patterson, νόμιζα ότι είναι ο πρώτος αλλά έχει βγάλει κι άλλο, πετυχαίνει απόλυτα το μουσικό στόχο που βάζει. Με σκληρό ήχο, πολύ δυνατές ερμηνείες και φοβερές συνθέσεις φτιάχνει ένα σκοτεινό progressive δίσκο με grunge rock χαρακτήρα που σκοράρει πολύ ψηλά. Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσω να ακούσω και τον προηγούμενο δίσκο γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν τον είχα πάρει χαμπάρι.
19) Soundgarden - King Animal
Δίσκος με ωραία κομμάτια και φοβερές ερμηνείες. Ένα καλό Soundgarden άλμπουμ συνολικά που όμως του λείπουν οι στιγμές που ξεχωρίζουν, εκείνες που θα ήταν κορυφώσεις. Είναι καλό αυτό ή κακό? Εγώ είμαι από αυτούς που τις θέλουν εκείνες τις memorable μεγάλες στιγμές που σου κολλάνε και τις κρατάς μαζί σου, ειδικά όταν ακούω ροκ, ακόμα πιο ειδικά όταν ακούω Soundgarden. Αν και μεταξύ μας Bones of birds, Taree, Black Saturday και κυρίως Rowing είναι λίγο πιο καλά από τα υπόλοιπα.
20) Kreator - Phantom Antichrist
Ο καλύτερος δίσκος τους μετά το Violent Revolution. Τρομερά ριφ, μελωδίες, φρεσκάδα, παραγωγή, τεχνική, επίθεση ασυγκράτητη.
21) Various - Dark Country I
Ο Blues Saraceno και πολλές ακόμα συμμετοχές βγάζουν ένα άλμπουμ/συλλογή με ήχο ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Δεν ξέρω καθόλου το χώρο αλλά αυτό, όπως και τα επόμενα Dark country που ακολούθησαν, το έχω λιώσει, σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εχει κομματάρες που θα μπορούσαν όλα να είναι σάουντρακ σε ένα Sons of anarchy.
22) Tremonti - All I Was
Εγώ να πω την αμαρτία μου? Πρώτα με κέρδισε ο Tremonti, είναι και οι Creed στη μέση βλέπεις, και πολύ πολύ μετά οι Alter Bridge. Αυτός ο δίσκος είναι πολύ δυνατός, πιο metal και από τους Creed και από τους AB (αν και υπάρχουν στιγμές που έρχονται στο μυαλό και οι δύο), έχει ριφάρες και τα φωνητικά ταιριάζουν απόλυτα.
23) A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays
Αγαπημένος δίσκος, απίστευτα θεατρικός κρατώντας τον black metal χαρακτήρα του. Το Gatherer of the pure εκτός από υπερκομματάρα έχει και εκπληκτικό βίντεο κλιπ.
24) Coheed And Cambria - The Afterman: Ascension
Ωραία άλμπουμ και τα δύο, με πιο απλές δομές από το παρελθόν αλλά πολύ καλά κομμάτια. Για να είμαι ειλικρινής όμως σχεδόν ποτέ δε θα προτιμήσω να βάλω αυτό σε σχέση με κάποιο από τα Apollo.
25) Soen - Cognitive
Καλώς τα, τα παιδιά. Στον πρώτο τους δίσκο μας δηλώνουν την αγάπη τους για τους Tool και τους Perfect Circle με λίγο από Opeth (είναι κι ο Lopez λογικό θα μου πεις) αλλά το κάνουν πολύ, πολύ, πολύ καλά. Από τότε μια μικροψυχωσούλα την έχω πάθει με αυτούς, μετά βέβαια τα πράματα ξέφυγαν με δίσκους από άλλα επίπεδα…
26) Adrenaline Mob - Omerta
Καταλαβαίνω ότι φαίνεται σα να γουστάρω ότι έχει μέσα Portnoy αλλά δεν ισχύει, εκτός από όταν ισχύει. Εδώ έχει και Allen που είναι φωνάρα, έχει και γκρουβάτο διασκεδαστικό hard rock, οπότε ναι, γουστάρω.
27) Woods Of Ypres - Woods 5: Grey Skies And Electric Light
Ενας καταπληκτικός doom gothic δίσκος που ακούγεται πολύ έντονα σα σημείωμα αυτοκτονίας, κραυγή απόγνωσης του David Gold, είτε από τραγική συγκυρία είτε επιλογή.
28) Paradise Lost - Tragic Idol
Ξεκίνημα με μια τετράδα φοβερών κομματιών, με τα επόμενα δύο να μη μας χαλάνε καθόλου. Το darkness έχει μια υπέροχη doomίλα στη μέση που σε συνδυασμό με το πολύ ωραίο lead και τα φωνητικά του Holmes φέρνουν μνήμες από το βαθύ παρελθόν. Το ομώνυμο είναι ίσως το καλύτερο του δίσκου και τα δύο τελευταία τονίζουν ακόμα περισσότερο την ήδη σαφή κατεύθυνση του άλμπουμ, ειδικά δε το glorious end. Τι λείπει από το δίσκο? Το καινούργιο, το φρέσκο, το διαφορετικό, ο δίσκος ακούγεται σα να βγήκε κατευθείαν από τα μέσα των 90’s. Ε και, είναι κακό αυτό? Όχι απαραίτητα, αλλά στους Lost μου άρεσε πολύ ο αδέσμευτος, μουσικά, χαρακτήρας τους. Έτσι το Tragic Idol είναι στους τριάντα καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά για μένα όχι πολύ ψηλά.
29) Three Days Grace - Transit Of Venus
Ωραίος δίσκος με μερικά πολύ δυνατά κομμάτια. Έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό ότι από τη μία είναι κάποια κομμάτια πιο βαριά, όχι μόνο πιο σκληρά αλλά και πιο μαύρα, από το συνηθισμένο τους ενώ στην αντίποδα υπάρχουν τα κλασσικά πιο ραδιοφωνικά τους τραγούδια που έχουν πάει ακόμα πιο βαθιά στο εμπορικό ποπ χαρακτήρα με μια αισιόδοξη μάλιστα χροιά. Συνολικά υπάρχει μια ισορροπία και τελικά έχουμε έναν πολύ καλό δίσκο.
30) Jack White - Blunderbuss
Δε μου αρέσουν οι White Stripes, καθόλου. Ο Jack White αντίθετα μου αρέσει αρκετά. Σε κάποια επόμενα άλμπουμ του μάλιστα πάρα μα πάρα πολύ, αλλά κι αυτό είναι πολύ καλό.
31) Beth Hart - Bang Bang Boom Boom
Χωρίς τον Bonamassa και σε δικές της συνθέσεις, γράφει κομματαρες εκπληκτικές όπως το caught out in the rain, το ομώνυμο, το πρώτο και μερικά ακόμα πολύ καλά βάζοντας τις μοναδικές της ερμηνείες στο προσκήνιο. Μοιράζει ανατριχίλες.
32) And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Tao Of The Dead
Δυσκολεύομαι να περιγράψω το δίσκο αυτό, θεωρητικά έχει πολλά ετερόκλητα στοιχεία από punk και hardcore μέχρι πιο prog rock που με κάποιο τρόπο δουλεύουν σα σύνολο και τελικά μου δίνουν μια post alternative υφή, ή τουλάχιστον όπως εγώ θα είχα στο μυαλό μου έναν post χαρακτηρισμό της μουσικής. Πάντως είναι πολύ ωραίο.
33) Wodensthrone - Curse
Φοβερό, ατμοσφαιρικό black metal από αυτά που σε ρίχνουν σε κατάμαυρα μελαγχολικά ταξίδια που δυσκολεύεσαι να αφήσεις άμα τα ξεκινήσεις.
34) Lamb Of God - Resolution
Ωραίος δίσκος με κάποια φοβερά ριφ, κάποια πολύ πορωτικα κομμάτια αλλά και κάποια λιγότερο καλά. Πάντως τα desolation, ghost walking και undertow είναι κομματαρες.
35) Carach Angren - Where The Corpses Sink Forever
Ε ναι, συμφωνικό black metal με εμπνευσμένες συνθέσεις και γενναίες δόσεις θεατρικότητας. Count me in. Το the funerary dirge of a violinist αξίζει και λίγο παραπάνω από τον υπόλοιπο δίσκο.
36) In Mourning - The Weight Of Oceans
Μελωδικό death metal με το κρύο του χειμώνα που έχουν συνήθως οι μπάντες από τη Φινλανδία (αυτοί είναι Σουηδοί όμως). Συνδυάζει δύο διαφορετικά καφρικα φωνητικά, καθαρά και ωραίες μουντές μελωδίες που δημιουργούν τις αντίστοιχες ατμόσφαιρες.
37) Muse - The 2nd Law
Δίσκος που ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο, το Supremacy είναι κομματάρα. Έχει μέσα αρκετά στοιχεία που θυμίζουν Queen αλλά συνολικά, παρά τις πολύ ψηλές του κορυφές βλέπε Supremacy και Animals, είναι πιο αδύναμο από τα προηγούμενα άλμπουμ, ή έστω ταιριάζει λιγότερο με τα γούστα μου.
38) Soulfly - Enslaved
Είναι ένας ωραίος δίσκος, σε άλλη πιο ακραία κατεύθυνση από τις προηγούμενες δουλειές τους. Όταν βγήκε είχα ψιλό απογοητευτεί γιατί ήθελα ένα δίσκο πιο κοντά στα πέντε πρώτα τους αλλά τελικά πρέπει να παραδεχτώ ότι έκατσε καλά στην πορεία του χρόνου. Ακόμα το βάζω που και που να παίξει.
39) Opera Chaotique - Death Of The Phantom Of The Opera
Τους άκουσα πρώτη φορά όταν είχαν παίξει support σε κάποιο Rockwave, τώρα πως κολλούσαν εκεί δεν έχω ιδέα αλλά είχα εντυπωσιαστεί. Έχουν μία dark jazz, cabaret, musical goth themed πρόταση με τη μουσική και την αισθητική τους να είναι ιδιαίτερα ελκυστική.
40) The Night Flight Orchestra - Internal Affairs
Ο πρώτος δίσκος τους είναι πολύ καλός και διασκεδαστικός, ειδικά αν deep down inside είσαι λίγο φλώρος που γουστάρει άπειρα με 80’s aor ποζεριές. Δε θα πω πολλά περισσότερα τώρα γιατί θα τα πούμε πολύ εκτενέστερα ξανά και ξανά στη συνέχεια…
ΥΓ: Το 2011 βγήκε το Svartir Sandar των Solstafir αλλά το spotify με κρέμασε δίνοντάς το στο 2012. Ο δίσκος αυτός μου αρέσει πάρα πολύ (θα ήταν εικοσάδα μάλλον το 2011), το δε Fjara είναι από τα πολύ ζόρικα κομμάτια, αν το συνδυάσεις με το βίντεο κλιπ του μάλιστα δε βγαίνει εύκολα…
39 Likes
Τελεια ουτε αυτο, ουτε το kreator το θυμομουν για 2012, ειναι δευτερα πρωι και εχω ηδη 9 για 5αδα… Ζόρικη χρονιά 
5 Likes
Πάμε 2012 χωρίς πολλά-πολλά:
1. Swans - The Seer
2. Witchcraft - Legend
3. Chromatics - Kill for Love
4. Dead Can Dance - Anastasis
5. OM - Advaitic Songs
- Godspeed You! Black Emperor - 'Allelujah! Don’t Bend! Ascend!
- Neurosis - Honor Found in Decay
- UFOmammut - ORO: Opus Primum
- Melvins - Freak Puke
- High on Fire - De Vermis Mysteriis
- Baroness - Yellow & Green
- Earth - Angels of Darkness, Demons of Light II
- MONO - For My Parents
- DIIV - Oshin
- Crippled Black Phoenix - (Mankind) The Crafty Ape
- The Mars Volta - Noctourniquet
- Rush - Clockwork Angels
- Parquet Courts - Light Up Gold
- Killing Joke - MMXII
- Accept - Stalingrad
Cover
Soundtrack
41 Likes
Στοιχηματίζω πρωτιά Witchcraft.
Στοιχηματιζω να γυρισεις στη δικια μου αγκαλια.
(Παίζει…)
4 Likes
- [Goat - World Music]
- [Orcus Chylde - Orcus Chylde]
- [Amenra - Mass V]
- [Witchcraft - Legend]
- [Arc Of Ascent - The Higher Key]
- [Pallbearer - Sorrow And Extinction]
- [Kevin Costner & Modern West - Famous For Killing Each Other]
- [Year of the Goat - Angels’ Necropolis]
- [Royal Thunder - CVI]
- [Dr. John - Locked Down]
- [Troubled Horse - Step Inside]
- [Wilson T. King - The Last Of The Analogues]
- [Kadavar - Kadavar]
- [Orange Goblin - Eulogy For The Damned]
- [The Heavy - The Glorious Dead]
34 Likes
2012
PARADISE LOST -Tragic Idol τον αγαπώ πολύ αυτόν τον δίσκο και ένας λόγος είναι το γρέζι στα φωνητικά του Holmes που θυμίζουν Icon και Draconian Times
ACCEPT-Stalingrad η πιο φορμαρισμένη μεταλ μπάντα της δεκαετίας…
PENNYWISE-All Or Nothing με τον Zoli Teglas των Ignite στα φωνητικά πραγματικά σπέρνει αυτός ο δίσκος
BARONESS- Yellow And Green Take My Bones Away, Eula, March To The Sea, Cocanium και όλα αυτά μόνο στο κίτρινο ε…
UNISONIC- Unisonic Hansen και Kiske μαζί σε έναν δίσκο που-ευτυχώς- δεν είναι και τόσο power metal
εξώφυλλο
36 Likes
Δε σε χαλασε 
1 Like
2012
Muse - The 2nd Law
Μ-Μ-Μ-Μ-Μ-Μέτρια χρονιά για τα γούστα μου το 2012, εξού και αυτή η πρώτη θέση από το πουθενά. Θα εξηγηθώ όμως γιατί ακόμα και καλή να ήταν η χρονιά, θα το έβαζα μάλλον στην 5αδα μου. Με τα χρόνια τον έχω εκτιμήσει τον δίσκο αρκετά, ενώ στην αρχή ήμουν όπως όλοι μας “τι ακούω εδώ ακριβώς?”. Τον έχω εκτιμήσει, γιατί έχει αρκετές ωραίες κορυφές, Survival, Madness, Supremacy, Panic Station, Explorers, και το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει μεταξύ 2006-2022, δηλαδή το Animals. Ακόμα και το Unsustainable είναι ωραίο πετυχαίνοντας το να ενσωματώσουν την dubstep κάπως ικανοποιητικά. Ο Matt τα έκανε με την κιθάρα του αυτά τα κόλπα, αλλά οκ, ενώ και το Isolated System είναι ωραίο κομμάτι, αλλά είναι κομμάτι για OST, όχι για άλμπουμ των Muse. Βέβαια ήταν εξαιρετικό intro στο Handler στην περιοδεία του Drones, μαζί με τα controllable χέρια στα τζάκετ τους, τι να λέμε τώρα, άλλο να το περιγράφεις, άλλο να το βλέπεις. Δυστυχώς ο Chris δεν είναι καλός συνθέτης, ενώ δεν είναι και καλός τραγουδιστής, βάλε μέσα και τα Follow Me, Liquid State, άρα έχεις 6/13 καλά τραγούδια, not that good.
Πάντως είναι μια καλή χρονιά για τους Muse, αφού το Survival ήταν το επίσημο τραγούδι των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου (πόσες μπάντες μπορούν να το πουν αυτό), ενώ στο τσακ τους έφαγε η Adele και το Supremacy δεν έγινε το soundtrack για το Skyfall, δηλαδή μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ψηλά είναι η υστεροφημία τους για να ήταν μια μικρή απόφαση μακρυά από το να είναι μπροστά και στους Ολυμπιακούς, και στον James Bond. Φυσικά όλα αυτά ήρθαν ως αποτέλεσμα των προηγουμένων χρόνων, αλλά και το album ήταν σύγχρονο βάζοντας τον ηλεκτρονικό ήχο ακόμα πιο μπροστά απ’ ότι συνήθως. Τα σχολιάκια πως ακολουθήσαν το trend και δεν πήγασε και από αυτούς, απορρίπτονται ως κακοήθειες.
Lana Del Ray - Born To Die
Ναι, Λανάρα, κι αυτό θα έμπαινε στην 5αδα μου μάλλον, ανεξαρτήτως χρονιάς ή έστω θα το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά. Αλμπουμάρα, φωνάρα, vibezzzz είναι και γαμώ
Jack White - Blunderbuss
Ο Jack συνεχίζει να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή να πηγαίνει μπροστά τη μουσική, με ή χωρίς την Meg. Ευτυχώς βέβαια να πούμε, πως βρήκε φανταστική μπάντα να του κάνει support όταν βγαίνει περιοδείες. Πολύ ωραίο album, με φρέσκες ιδέες από έναν μαν που την προηγούμενη 15ετία δε σταματούσε να παράγει ιδέες, το λες και παράσημο.
alt-J - An Awesome Wave
Ωραίο ντεμπούτο, έχουν να δώσουν περισσότερα τα επόμενα χρόνια, αλλά πολύ καλή η φάση τους.
Serj Tankian - Harakiri
Kάτι για να συμπληρώσει την 5άδα μου, μου αρέσει περισσότερο από της Grimes, αλλά είναι 2012, για τα γούστα μου είναι irrelevant πια.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Silverstein - Short Songs
Grimes - Visions
The xx - Coexist
Bloc Party - Four
Architects - Daybreaker
Summary
Ιδιαίτερη μνεία σε μια εξαιρετική χρονιά για την EDM με singles σταθμούς και εμένα πρωτοετή φοιτητή άρα είναι μες στην καρδιά μου, Greyhound, Spaceman, Silhouettes, Toulouse, και το προσωπικά υπεραγαπημένο μου remix με τον Lenny τον Kravitz Superlove.
32 Likes
ειδικά για την εν λόγω χρονιά, όπως και για τις προηγούμενες που χρωστάω “σεντόνια”, δεσμεύομαι οτι θα επανέλθω δριμύτερος… eventually! 
super hot-sexy-dialectical!
4 Likes
2012
Εξαιρετική χρονιά
1.Hail spirit noir- Pneuma: Το ΗΡΘΑΜΕ από μια από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες, με statement προθέσεων από το πρώτο κιόλας κομμάτι. Ένα ιδιαίτερο μίγμα black metal (με avant garde διαθέσεις, έστω και αν δεν υπάγεται ακριβως εκεί), prog rock και άφθονης ψυχεδέλειας, ήχων που θυμίζουν τα 60s-70s, διαβολεμενα (pun intended) catchy με σχεδον κινηματογραφικό τρόπο και ταυτόχρονα απόλυτα προσωπικό και ανανεωτικό. Ένα low profile αριστούργημα που ήρθε από το πουθενά.
2.Goat- World music: Μυστηριώδες, πολυποίκιλο και ανατρεπτικό, αυτό που έκανε εδώ η κολεκτίβα από ένα μικρό χωριό της βόρειας Σουηδίας ήταν απροσδόκητα καλο. Με μουσικές του κόσμου, όπως φανερώνει και ο τίτλος συν αρκετές επιρροές από παλιό ροκ (βλ Zeppelin και λοιπούς ήρωες των 70s - και πιο πίσω). Ένας δίσκος που μπορεί να βάλεις να ακούσουν 100 διαφορετικά άτομα από πολλά διαφορετικά μουσικά ή πολιτισμικά background και να αρέσει σε όλους. Από τους περισσότερο λιωμενους δίσκους αυτής της χρονιάς, ειδικά στο αυτοκίνητό.
3.Gojira- L’enfant sauvage: Ενας ακόμα μεταβατικός δισκος, οπως και ολη η δισκογραφια τους ουσιαστικα. Το χασμα βεβαια αναμεσα σε αυτο και το καταπληκτικο TWOAF ειναι καπως μικροτερο από το επόμενο που ακολούθησε (δίνοντας το εκπληκτικό Magma) , αλλα εδω εχουμε και παλι Gojira music σε υψηλοτατο επιπεδο με την κιθαριστικη δουλεια να προχωραει ακομα περισσοτερο στα μονοπατια που οι ιδιοι χαραξαν.
4.Paradise lost- Tragic Idol: Η σταδιακη επιστροφη στις φορμες των Icon/Draconian εχει ολοκληρωθεί, με το νέο τους τοτε πονημα ομως να μην φανταζει ρετρο, αλλα να μπορεί να σταθεί και αυτονομα σαν ενας σπουδαιος δισκος. Η αγαπημένη μου δουλεια τους στη νεα χιλιετια, παρεα με το Symbol of life και το S/T του 2005. Καταμαυρο, με τις γνωστες τους gothic influenced μελωδιες, τις φανταστικές κιθάρες των Mackinthosh/Aedy και το Νικολακη σε μεγαλη φόρμα.
5.Offspring - Days go by: Υπάρχουν φορές που οι κυκλοφορίες συγκροτηματων που διανύουν 20+ χρόνια στη δισκογραφία, άρα θεωρητικά και μόνο, έχουν περάσει τις χρυσές εποχές τους ξεπερνάνε κάθε προσδοκία και έχουν την ίδια ποιότητα με το κλασικό υλικό τους. Το days go by είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις, έστω και αν είναι ένας δίσκος που σπάνια συζητιέται. Και πως να μην είναι όταν ξεκινάει με μια τριάδα από φανταστικά κομμάτια με μια περιρεουσα μελαγχολια που έχουν ξαναπαρουσιασει αλλά ποτέ τόσο έντονα, συνεχίζει με δύο καταπληκτικά κομμάτια της μεσαίας περιόδου τους, συνεχίζει με τα laid back και πολύ ωραία cruising California και oc guns που παρεμβάλλονται από το φανταστικό και έντονα συναισθηματικό all I have left is you, συνεχίζει με το πολύ δυνατό I want secret family with you και κλείνει με γκάζια και δυο πολύ δυνατά κομμάτια που παραπέμπουν περισσότερο στο πιο πρώιμο υλικό τους; Σπουδαίος δίσκος, και αρκετά υποτιμημένος imo.
6.Om- Advaitic songs: καπου αναμεσα στην ορθόδοξη/βυζαντινή παράδοση, τη μουσικη της μέσης Ανατολής και το doom metal, σπουδαιος δισκος.
7.Suicidal angels- Bloodbath: μπαίνει σίγουρα στη συζήτηση για τα καλύτερα άλμπουμ των Αθηναίων thrashers. Και πως να μην μπαίνει, όταν έχει κομμάταρες όπως bloodbath, moshing crew, chaos (the curse is burning inside), face of god, morbid intention to kill, legacy of pain (με φωνητικά από τον μέγιστο Karl Willetts των πολτθροουα), torment payback και bleeding cries; Παλιομοδίτικο μεν bay area - κατά κύριο λογο- thrash που όμως ακούγεται αρκετά “φρέσκο”, με αρκετά από τα πρωτοαναφερθεντα να βασανίζουν αυχένες στα ισοπεδωτικα live τους.
8.A Forest of stars - A shadowplay for yesterdays: Προοδευτικό και θεατρικό, με καλή γνώση και των μεταλλικών και των εξω-μεταλλικών επιρροών της μπάντας και αρκετή έμπνευση. Ένα κλικ λιγότερο καταπληκτικο από τον προκάτοχό του, αλλά σπουδαίος δίσκος και πάλι.
9.Pig destroyer- Book burner: με το συνηθισμένο τους grindcore με- συχνά- thrashy διεστραμμένα riff και επιρροές από death metal μέχρι sludge, να έχει αποκτήσει μια διαφορετική- πιο stripped down και φυσική- παραγωγή, βγάζουν μια ακόμα δισκάρα. Δεν είναι το αγαπημένο μου PD (θα έδινα τον τίτλο στο PITY ή το Terrifyer), αλλά έχει κάτι κομμάταρες σαν το diplomat, το bug, το permanent funeral και ένα κάρο ακόμα (αφού grind) συν κάποιες ενδιαφέρουσες guest συμμετοχές και μια συνολικα πάρα πολύ υψηλή ποιότητα σε όλη τη διάρκεια του.
10.In mourning- The weight of the oceans: τους εμαθα μολις φετος απο καποιο συμφορουμιτη που μου τους προτεινε, νομιζω ηταν ο φιλτατος @jonkyr . Μια ωρα καταπληκτικης μουσικης, καπου αναμεσα στο “ατμοσφαιρικο” death metal και το prog rock/metal, καταφερνει να ξεφυγει απο τη σκια των Opeth. Ακουγεται μονορουφι και μεταφερει τον ακροατη στο δικο του υδάτινο κοσμο.
Εξώφυλλο το Pneuma
42 Likes
Με βοηθήσατε να σχηματίσω πεντάδα για το 2012 <3 @anhydriis
- Royal Thunder - CVI
- Dead Can Dance - Anastasis
- OM - Advaitic Songs
- Paradise Lost - Tragic Idol
- Goat - World Music
34 Likes
Μακαρι, αλλα μολις τους εμαθα. Θα τους ακουσω και εγω δικαιωματικα θα λεω “μου τους προτεινε ο φιλτατος Rider” 
2 Likes
Τόσο πολύ σας αρέσει το Goat; Θυμάμαι όλο το hype, αλλά γαμώτο, ποτέ δεν την πάλεψα με τη φωνή της τύπισσας, πραγματικά τρυπάει τύμπανα.
4 Likes
ΝΑΙ 
4 Likes
Το 2ο νομιζω ηταν χειροτερο σε αυτο.
2012
Η χρονιά που βγήκαν πάρα πολλά πράγματα που ακούω ακόμα. Ήμουν φοιτήτρια, χρωστούσα το μοναδικό μάθημα που έδωσα δεύτερη και τρίτη φορά, τη Φυσική 1, και είχα βάλει στόχο να το περάσω και ν’ ακούσω όσο γίνεται περισσότερους χέβι μέταλ δίσκους. Με πόνο ψυχής άφησα άλμπουμ εκτός πεντάδας. Πολλές οι επιλογές, θα βάλω 12, που είναι και συμβολικός αριθμός.
1. Daylight Dies - A Frail Becoming
Είναι γνωστό το κόλλημά μου. Η μπάντα είχε καταλήξει στον ήχο της, το μελωδικό doom/death με συνδυασμό καθαρών και brutal φωνητικών. Η γλυκιά μελαγχολία του “Ghosting” (καμία σχέση με το ghosting από φίλους) και του “Sunset”, το ελπιδοφόρο “Dreaming of breathing”, το πολύ δυνατό “A final vestige”, τραγούδι που με βοήθησε πολύ πρόσφατα, το απόλυτα καταθλιπτικό “An Heir to Emptiness”, όλα συνθέτουν ένα μπλε-μαύρο σκηνικό, όπως το εξώφυλλο του άλμπουμ. Από τότε περιμένω πώς και πώς να βγάλει κάτι καινούριο αυτή η μπάντα, καθώς είμαι βέβαιη ότι δεν θα με απογοητεύσει.
2. Katatonia - Dead End Kings
Το θεωρώ το τελευταίο καλό άλμπουμ των Katatonia. Έδειξαν ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά πραγματάκια με το σύγχρονο ήχο, αλλά από ιδέες έμειναν στάσιμοι τα επόμενα χρόνια. Ίσως η μεγαλύτερη ηλικία, οι αλλαγές μελών και η έμφαση που δίνεται στην παραγωγή εις βάρος των καλών ιδεών οδήγησε τη μπάντα από τότε σε πιο απλές μουσικές μορφές και ακουστικές επανεκδόσεις και compilations. Το αποσυντεθειμένο πουλί του Brave Murder Day ορθώνεται στο εξώφυλλο και μεταφέρει τη θλίψη πόλεων με γκρίζα κτίρια (“Buildings”), διαβάζει “dead letters”, δίνει το ρυθμό μίας “Racing Heart”, μιλά για φιλοδοξίες που δεν ευοδώθηκαν “Ambitions” αλλά και για τη λυτρωτική λήθη (“Lethean”) που ο καθένας προσπαθεί να επιτύχει με έναν διαφορετικό τρόπο.
3. Evoken – Atra Mors
Εδώ υπεισέρχεσαι σε υπόγεια και θλιβερά μονοπάτια με δική σου ευθύνη (“Descend into chaotic dream”). Αν περιμένεις κάτι χαρούμενο και με νορμάλ διάρκεια, δεν το ακούς. Τα ντραμς δίνουν έναν αργό και πένθιμο ρυθμό. Οι κιθάρες κλαίνε από τα έγκατα της γης. Άρχοντες της ατμόσφαιρας, με ιδέες που δεν επαναλαμβάνονται. “Atra mors” στα λατινικά σημαίνει μαύρος θάνατος, οπότε καταλαβαίνετε το λυρικό θέμα.
4. Saturnus – Saturn in Ascension
Πάντα αγαπάω αυτά τα παιδιά από τη Δανία. Μας χάρισαν άλλη μια όμορφη κυκλοφορία, πιο κοντά στο σκληρό ήχο αυτή τη φορά, χωρίς πολλούς ατμοσφαιρικούς πειραματισμούς. Το “A Father’s Providence” είναι ένα από τα highlights του άλμπουμ. Χαίρομαι που άκουσα λάιβ κάποια από αυτά τα κομμάτια το 2019 (πότε πέρασαν τόσα χρόνια; ) στο Κύτταρο.
5. Harakiri for the Sky - Harakiri for the Sky
Θα μπει 5ο και θα εκτοπίσει εκτός βασικής πεντάδας τα υπόλοιπα, καθώς είναι το ντεμπούτο της μπάντας με αυτό το ακραίο όνομα και τον πολύ εκσυγχρονισμένο ήχο. Κατά τη γνώμη μου η μπάντα αυτή προχώρησε ένα βήμα παρακάτω την παρακαταθήκη του death/doom, συνδυάζοντας στοιχεία από το black metal και το post-metal. Ήταν και το πιο λακωνικό από λόγια άλμπουμ τους, καθώς δεν είχε την τεράστια έκταση στίχων που είχαν τα επόμενα. Η μελωδία του “Lungs filled with water” δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου, όπως και του “Drown in my nihilism”
6. Swallow the sun - Emerald Forest and the Blackbird
Αυτή η μπάντα σημαίνει ποιότητα και σίγουρα δεκάδα. Απλά δεν είναι τόσο αγαπημένο μου σε σχέση με άλλες πληροφορίες για να μπει πεντάδα. Credits για το tribute στον Peter Steele (April 14th), καθώς κάποιοι άνθρωποι αποτέλεσαν διαχρονικά έμπνευση, όσο κι αν το στυλ του doom μουσικά εξελίχτηκε.
7. Paradise Lost - Tragic Idol
Οι Paradise Lost του “Draconian times” σε νέες περιπέτειες. Από τις πιο όμορφες μουσικές τους στιγμές τα κομμάτια “Tracig Idol” και “Fear of the Impending Hell”.
8. My Dying Bride - A Map of All Our Failures
Μία κυκλοφορία πολύ προσεγμένη, με καλές ιδέες, και πολύ MDB. Χαρακτηριστικό της τα βιολιά και οι σχεδόν δεκάλεπτες διάρκειες. Θυμίζει σε κάποια σημεία το “The Angel and the Dark River”.
9. Woods of Ypres - Woods 5: Grey Skies & Electric Light
Το κύκνειο άσμα των Woods of Ypres, που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον πρόωρο θάνατο του David Gold. Είναι συγκινητικό αλλά και λίγο περίεργο το πόσες φιλοσοφημένες σκέψεις άφησε πίσω του φεύγοντας με τραγούδια όπως το “Career suicide” και τραγούδια που μιλούσαν ξεκάθαρα για το τέλος, όπως το “Finality”, το “Kish my Ashes” και το “Alternate Ending”.
10. Alcest - Les Voyages de l’âme
“Τα ταξίδια της ψυχής”, όπως είναι ο μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, είναι μία συνέχεια του ταξιδιού των Alcest σε στυλ πολύ κοντά με αυτό με το οποίο μας είχαν ήδη συστηθεί. Αυτό το άλμπουμ είναι ένας πίνακας ζωγραφικής σε μουσική, με δάση, βουνά και γλυκιά νοσταλγία.
11. Gojira - L’Enfant Sauvage
Το “άγριο παιδί”, όπως είναι ο επίσης μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, δεν είναι μία απόπειρα των Gojira να μας τα πουν στα γαλλικά, αλλά σίγουρα ένας εκλεπτυσμένος τίτλος σε σχέση με τον αντίστοιχο κοινότοπο αγγλικό τίτλο. Περίσσεια γκρούβα, ξέσπασμα, γενικά ήχος πολύ γεμάτος, χωρίς να κρύβει τις μελωδίες.
12. Ahab - The Giant
Στο ιδιαίτερο είδος doom που ακολουθούν, συνθέσεις με μεγάλη διάρκεια και πολλές εναλλαγές. Πρέπει να έχεις αρκετό χρόνο για να το ακούσεις και να το απολαύσεις.
Εξώφυλλο: Dead End Kings
31 Likes
1) Enslaved - “RIITIIR”: Οι Enslaved είναι η προσωποποίηση των μουσικών της Νορβηγίας, που ως νέοι επαναστάτησαν, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησαν ότι η όντως επανάσταση δε βρισκόταν σε κακεκτυπικές ιδεολογίες και αλόγιστες συμπεριφορές, αλλά στην επαύξηση του ενός ταλάντου. Ανήσυχοι, λοιπόν, κυνηγοί της ατελευτήτου καλλιτεχνικής πορείας, φτάνουν στην ύψιστη κορυφή τους με ρεφρέν, μελωδίες και ένα από τα πιο παραγωγικά τους υλικά. O Larsen κάνει τις ερμηνείες της ζωής του και λειτουργεί ως ένας αδάμαστος άνεμος, που δίνει αύξουσα πνοή στην μπάντα. Κι ενώ έχουν γραφτεί αρκετά μέχρι σήμερα για κάποια άσματα, ας μείνουμε για τώρα στο ρίξιμο της αυλαίας του “Forsaken”. Ένας από τους πολλούς γίγαντες που έχει γεννήσει αυτή η μπάντα και που έχει πολλές “ιστορίες” να σου πει. Ιδιαίτερα η synth αστρική οπτική του φέρνει τον ακροατή κυριολεκτικά ενώπιον της αγάπης που έχουν οι Νορβηγοί για την κτίση. Διαμάντι.
2) MONO - “For My Parents”: Ήγγικεν αυτή η μεγάλη στιγμή για τους Ιάπωνες. Εδώ είναι η μεγάλη τους ώρα. Ό,τι έχω αναφέρει σε προηγούμενους δίσκους τους, εδώ λαμβάνει τιμές εγκωμίων. Ο σεβασμός και η ευγνωμοσύνη προς τους γονείς -ένα από τα πιο δύσκολα, έμπονα, αλλά και συγχρόνως απολυτρωτικά γεγονότα της εαυτού ύπαρξης- αποκρυσταλλώνεται σε ήχους και μακροσκελής μελωδίες, που κάνουν το δίσκο, όχι απλά να στέκει άνευ συναγωνισμού και ανταγωνισμού, αλλά να παρίσταται ως ένας από τους ελάχιστους ακρογωνιαίους αλάνθαστους λίθους του post rock. Κάθε μελωδία είναι κι ένα λύσιμο της ψυχής από κάθε στερεοτυπική και θυμωμένη στάση προς τα δύο πρόσωπα. Και κάθε shoegazing απογείωση είναι δάκρυ και αγκαλιά. Οι Ιάπωνες εδώ τερμάτισαν τα πάντα και απλά, πλέον, πλέουν σε ήρεμα νερά με κάθε νέο τους δίσκο.
3) Pallbearer - “Sorrow And Extinction”: Ακόμα ένας δίσκος, που μας ήρθε από το μηδέν. Κανείς δεν τον περίμενε και οι συλλαμβάνοτες αυτόν ήμασταν μετρημένοι σε κανά δυο μπιραρίες. Δεν είναι απλά ζήτημα πρωτοδισκακισμού (που τη βρήκα αυτή τη λέξη), αλλά ζήτημα αίσθησης, πως ούτε η ίδια η μπάντα δε διανοήθηκε το τι δημιούργησε. Ίσως θα έπρεπε να βάλει και υποψηφιότητα για το καλύτερο και τελειότερο doom ντεμπούτο της δεκαετίας ταύτης, αλλά και της επόμενης. Ας υπάρχει η ατέλεια στα φωνητικά, είναι το άλας όλης αυτής της γαστέρας, όπως και η “απαγγελία” στα δύο τελευταία λεπτά του “Foreigner”. Οι μελωδίες τους είναι φάρος και ολόκληρο το “Given to the Grave” είναι ένας ατελείωτος έρωτας που σε στέλνει σε βάθη άπειρα.
4) Hail Spirit Noir - “Pneuma”: Ακόμα μία περίπτωση ενός ντεμπούτου, που το πήραμε πρέφα οι τρεις και ο κούκος. Retro productive black rock με τις apocalyptic τάσεις του Kvohst. Οι δε ‘70s prog πινελιές εντείνουν τη γοητεία. Θέτουν την αρχή, δημιουργούν κάτι το ολοκληρωμένο και ο Θεοχάρης στα φωνητικά μεταγγίζει την αειθαλέστατη αύρα του Nocturno Culto. Όλα τέλεια, όλα άψογα, αλλά κι όμως μόνο η εξαιρετική εισαγωγή για ό,τι επακολούθησε. Κανείς, φυσικά, εκείνη την εποχή δεν έγραψε όμοιο απόλυτο hit, όπως το ομότιτλο, δείχνοντας η μπάντα, πως όσο κι αν άσκησε έντονη επιρροή το black metal και η προοδευτική μανία των παλιών, η post punk νοοτροπία κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Βέβαια, τα πάντα καταλήγουν δικαίως σ’ ένα πράγμα: Dedicated to Manos Hadjidakis.
5) No Clear Mind - “Dream is Destiny”: Και από ‘δω ξεκινάει η αγάπη μου και η σχέση μου με αυτό το μουσικό σχήμα. Περιμένω πως και πως τη στιγμή που θα τους δω κάπου επί σκηνής. Και ναι, αν υπάρχει ένα μόνο σχήμα που θέλω να τους απολαύσω ζωντανά και μετά ας μη ξαναζητήσω να δω κάποιους (άντε και οι Brutus), είναι οι συγκεκριμένοι. Δεν μπαίνω σε ηχητικές περιγραφές. Είτε σ’ αρέσει αυτό που παίζουν, είτε όχι. Μέσα στην τάξη τους είναι όλοι για έναν κι ένας για όλους. Και μπορεί οι επόμενοι δύο δίσκοι (αναμένοντας παράλληλα και τον καινούριο) ν’ αξίζουν να τους βάλω κορυφή, με δηλωμένο το “Makena” από τώρα, όμως εδώ είναι όλες οι απαρχές. Όλη η ποίηση που διέπει τον καθέναν τους, αλλά και όλους μαζί. Εδώ η κιθάρα αναδεικνύει μία χαμένη, αλλά όχι υποτιμημένη πλευρά της, ταξιδεύοντάς σε σε νήσους και ηλιοβασιλέματα. Επιπλέον, ν’ αναφέρω, πως πρόκειται για ένα πολυαγαπημένο σχήμα των Τούρκων μουσικόφιλων.
Εξώφυλλο:
36 Likes
Τέλεια η ανατροπή χθες, αλλά επειδή γίνεται μακελειό και δε θα αντέξω να με ξαναφάει το ΑΓΧΟΣ,
2012
-
Jack White - Blunderbuss
Θα είναι σαν να έχετε Stripes αλλά δεν θα έχετε Stripes. Το πιο έξυπνο, αξιολάτρευτο μπλε. -
Igorrr - Hallelujah
Πρώτη ακρόαση Tout Petit Moineau: ω θεοί.
Πρώτη ακρόαση άλμπουμ: * άναρθρες κραυγές *
Νιοστή ακρόαση άλμπουμ: Ω ΘΕΟΙ. -
Deftones - Koi No Yokan
Brace for the glory as you stare into the sky.
-
Jess And The Ancient Ones - Jess And The Ancient Ones
Το ηχητικό αντίστοιχο μίας γουστόζικης ανεξάρτητης ταινίας τρόμου με τελετές, διαόλια και μια εμβληματική final girl. -
Lana Del Rey - Born To Die
Νετι.
+5(*2):
-
Anna Von Hausswolff - Ceremony
Τα είπε όλα ο αγαπημένος @Aldebaran, τα είχε ξαναπεί και κάποιο καιρό πριν:
Εναλλακτικά: If These Trees Could Talk - Red Forest – Ένα ποστρόκ κόσμημα. Ονειρικό όσο το εξώφυλλό του.
-
Delain - We Are The Others
Ανάμεσα στο μοντέρνο και το συμφωνικό, με τα καλύτερα κι από τους δύο κόσμους. Σε ένα δίκαιο σύμπαν το ομώνυμο θα τους είχε βάλει στα σαλόνια. Ω γουέλλ.
Εναλλακτικά: The Agonist - Orphans – Η καταιγίδα πριν την καταιγίδα. Εύκολα στα πιο ακραία metalcore what-ifs. Α ρε Αλίσσα. -
Gojira - L’Enfant Sauvage
Τιτανοτεράστιο. Μη ρωτήσετε γιατί δεν είναι στη βασική πεντάδα, δεν έχω πειστική απάντηση.
Εναλλακτικά: While She Sleeps - This Is The Six – For the pain we call love.
-
Katatonia - Dead End Kings
Φανταστικό γκρι και τρομερός Renkse, ως συνήθως, αλλά με τόσο-όσο διαφορετική αίσθηση και μερικές από τις δυνατότερες μελωδίες στον κατάλογό τους. Ψύχραιμα πάντα.
Εναλλακτικά: Ne Obliviscaris - Portal Of I – Βλ. Gojira. -
Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1
Τα πρώτα δύο είναι λατρεμένα. Εδώ ο Corey το πήγε παραπάνω. Τυπικά μόνο του, πρακτικά πακέτο με Part 2 συν το κόμικ.
Εναλλακτικά: Halestorm - The Strange Case Of… – OOOH I MISS THE MISERY. Μόνο χιτάρες.
Μπόνους:
-
Architects - Daybreaker
AKA ο δίσκος με το καλύτερο σπάσιμο όλων των εποχών που βγήκε το 2012. Blegh! -
Alt-J - An Awesome Wave
AKA ο δίσκος με την καλύτερη μεταφορά σε τραγούδι της παρακάτω εικόνας.
Εξώφυλλο (μαζί με μέγιστο καμπάκ ύμνο):
35 Likes