Μια που ο Λέπερ άνοιξε αυτή την πόρτα αναφερόμενος στους Goat, να πω κι εγώ ότι θεωρώ ιδιαίτερα υπερτιμημένους τους Pallbearer.
Όχι ότι είναι γτπ, αξίζουν, αλλά για μένα σίγουρα βγήκαν καλύτερα doom πράγματα εκείνη την εποχή.
1 Like
Οχι ρε Γρακχε, γιατι;; Από νεότερα doom γκρουπ τους εχω πολύ ψηλά, μαζί με Khemmis και Fvneral Fvkk.
Τι αντιπροτείνεις;
Κοίτα, π.χ. από 2012 που ασχολούμαστε αυτή τη βδομάδα, απολαμβάνω πολύ περισσότερο τον δεύτερο δίσκο των Witch Mountain.
Κι εμένα μ’ αρέσουν πολύ οι Fvneral Fvkk. Khemmis δεν έχω ακούσει, τι μέρος του doom λόγου είναι;
Τους βρισκω σε στυλ αρκετα κοντα στους Pallbearer, δεν ξέρω, προχώρα προσεκτικά.
Θα ακουσω αυτους που προτείνεις ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΜΗΝ STONER-ΙΖΟΥΝ, στην ζωη μου δεν χωραει το stoner.
Νόμιζα ότι με διάβαζες 
Καραμπινάτο classic doom είναι, αλλά με γυναικεία φωνητικά που παραπέμπουν σε soul 
2 Likes
Ολους σας διαβαζω αλλά ο σκληρος έχει πια συγκεκριμένες δυνατότητες…
Από την περιγραφή νομίζω τους θυμήθηκα κιολας αλλά θα επαληθεύσω.
Να προτείνω doom άρρωστα μεγαλειώδες;
Poema Arcanvs
2 Likes
Χιλή βλέπω, doom/death βλέπω, MDB στους similar artists βλέπω, ΟΚ, επείσθην
2 Likes
Ακου το τελευταιο, Stardust Solitude. Ραντεβου το 2020…
1 Like
2012
- A Forest Of Stars - A Shadowplay For Yesterdays
- MONO - For My Parents
- Dead Can Dance - Anastasis
- Witchcraft - Legend
- Hail Spirit Noir - Pneuma
Κενοτάφιον
- Enslaved - RIITIIR
- Paradise Lost - Tragic Idol
- Goat - World Music
- Swans - The Seer
- Panopticon - Kentucky
- Gojira - L’ Enfant Sauvage
- Alcest - Les Voyages De L’Ame
- Borknagar - Urd
- Swallow the Sun - Emerald Forest and the Blackbird
Cover Art
34 Likes
Με απογοητεύουν όμως, έπρεπε “Stardvst Solitvde”.
2 Likes
Καταπώς φαίνεται, σε ό,τι αφορά το νέο κύμα του doom η ανωριμότητα εξαντλείται στους Fvneral Fvkk
2012
Απαράδεκτο έτος, μένουν εκτός υπεραγαπημένοι δίσκοι όπως το ντεπούτο των While She Sleeps (This Is The Six), ένα θρας αρίστουργημα από τους Sylosis (Monolith), ο δίσκος που έχει το απόλυτα ανθεμικό metalcore τραγούδι, το Wild Eyes των Parkway Drive (Atlas), ένα υβρίδιο Pennywise-Ignite που σπέρνει (All Or Nothing) και άλλα πολλά (Pig Destroyer, Converge, GY!BE, Gojira, Napalm Death, Swans, Serj, Lamb of God.
Διάολε μέχρι και οι NOFX έβγαλαν καλό δίσκο χιχιιχιχιχι (Self Entitled). Για αυτό ξούτ βρωμοχρονιά με συνοπτικές…
5. Stone Sour - House of Gold & Bones Part 1
No one’s laughing now… Κάποιοι θεωρούσαν τη μπάντα χάσιμο χρόνου, μια έξτρα ασχολία του Corey για να γεμίζει τα καλοκαίρια που δεν περιόδευε με τους Slipknot. Η απάντηση έρχεται από ένα concept album σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος (περισσότερο) η φωνή της γενιάς μου (ειλικρινά δυσκολεύομαι να βρω δεύτερο), σε συνδυασμό με τις ριφάρες του έτερου “maggot” και τα πάντα (από εποχές του πρώτου Soulfly) αγαπημένα και γρουβάτα τύμπανα του Roy κεντάνε και αφήνουν παρακαταθήκη στο μοντέρνο hard rock. Το οχτάλεπτο βίντεο κλιπ των Gone Sovereigh/Absolute Zero σερβίρεται μονοκοπανια.
4. Kreator - Phantom Antichrist
Επικός από την εισαγωγή, ο Αντίχριστος για άλλη μια φορά έβαλε το χεράκι του και απολαμβάνουμε ωραίο ορθόδοξο θρας (με μια δυνατή δόση heavy η αλήθεια). Δεύτερη νιότη για την παρέα του Mille, ποιοι big4 και κουραφέξαλα. Στο ιδίωμα αυτό οι Γερμανοί έμειναν στρατιώτες από την πρώτη μέρα. Ακόμη και όταν “μονο θρας” άκουγαν τρεις και ο κούκος. Εκτός από τα κομμάτια που είναι όλα ένα και ένα, bonus credits το κλιπ για το Civilization Collapse με μπόλικο κωλοχανείο guest.
3. Architects - Daybreaker
When time resets, we all become zero…
Γαμώτο, πάλι ανατριχίλα, πάλι βούρκωμα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα ο αγαπημένος μου μουσικός δεν πέθανε από ναρκωτικά, δεν αυτοκτόνησε, δεν εγκατέλειψε. Πέθανε από καρκίνο δύο μήνες πριν συμπληρώσει τα 29 του χρόνια (γεννημένος σαν σήμερα 23.10.1987). Μέχρι τα 25 του είχε κυκλοφορήσει δύο mathcore δίσκους, ένα metalcore έπος και ένα post-everything. Και ήταν τότε που ξεκίνησε ένα απίστευτο ταξίδι 3 δίσκων - μνημεία στη σύγχρονη μουσική σκηνή. Εδώ είναι η αρχή, το alpha. Εδώ είναι το μεγαλύτερο breakdown στο γνωστό σύμπαν…
Your life is ending one minute at a time
Check the clock and stand in line
Hibernate till your, till your life’s passed you by
Please stop living like you’re waiting to die
(Even If You Win, You’re Still a Rat )
Θα μπορούσα να παραθέσω εδώ όλους τους στίχους του δίσκου (που ο ίδιος έγραψε, πέρα από τη μουσική) και δεν θα ήταν άστοχο. Νομίζω πως η αλλαγή αυτή στο ύφος των στίχων έκανε τη διαφορά.
2. Propagandhi - Failed States
Στίχοι που κάνουν τη διαφορά λέγαμε ε;
The answer’s there right before your eyes
Rise
(Note To Self)
Όσα στοιχεία προσκόμισαν οι Καναδοί με τις προηγούμενες τους κυκλοφορίες, όλα εδώ συνυπάρχουν και ξεδιπλώνονται ακόμη πιο άκοπα. Ελάχιστα πιο προσβάσιμος, άλλος ένας δίσκος manual επιβίωσης.
Against the backdrop of the perfect worlds we seek.
Perfect world. Fantasy.
(Failed States)
Ακόμη και τα τραγούδια του Todd είναι ένα τσακ πιο εύκολα στο να συνδεθείς. Todd “The Rod” Kowalski, εκτός από μπασίστας και ζωγράφος αυτού του μαγικού εξώφυλλου. Από την άλλη τι να πεις για το μεγαλείο τραγουδιών όπως τα Cognitive Suicide, Unscripted Moment, Dark Matters, Lotus Gait. Δεν έχει γίνει ξανά τέτοιο κλείσιμο σε album. Όσοι τολμηροί ανα χείρας με το λεξικό και βουτιά μια προτελευταία φορά.
All of us crossing paths
bonus track λιτά και αβασάνιστα
1. Deftones - Koi No Yokan
Οι γιαπωνέζοι ερωτεύονται. Καμιά φορα αυτός ο έρωτας είναι καρμικός. Και έχουν και όνομα για αυτό το συναίσθημα που προκύπτει όταν γνωρίζεις τον άνθρωπο με τον οποίο θα ζήσεις μαζί του ως το τέλος. Koi No Yokan. Έτσι και ο δίσκος είναι γεμάτος συναισθήματα που δεν έχουν ονόματα, αλλά τίτλους. Κάθε τίτλος και συναίσθημα.
Shedding Your Skin, Showing Your Texture
Η φωνή του Chinο, όπως πάντα, διαμάντι, τα τραγούδια αγγίζουν σε πολλές στιγμές τις κορυφές του White Pony, κάποιες μέρες δεν φλερτάρουν απλά, είναι στην κορυφή. Η μπάντα που δεν έχει μέτριο δίσκο απλά συνεχίζει… και οι υπόλοιποι κοιτούν… 7 στα 7
πόσο λατρεύω αυτό το κλιπ
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Propagandhi - Failed States
39 Likes
So I guess I’ll just say it how it is
You had it all you fucking pigs
2 Likes
από Κουάλα Λουμπούρ,
Αθήνα,
Γουέμπλει
σεισμός
3 Likes
Ενώ οι λίστες του 2008, 2009, 2010 και 2011 ήταν καλές, συγχρόνως ήταν περίεργες χρονιές για μένα. Προσπαθούσα να τελειώσω την σχολή(όντας «αιώνιος») ώστε να πάω στρατό (’09-‘10) και συγχρόνως προσπαθούσα να δω τι θα κάνω μετά. Οπότε δεν υπήρχε χρόνος για πολλές μουσικές, πέρα από κάποια πολύ βασικά πράγματα – πολλά από αυτά τα άκουσα ετεροχρονισμένα. Το διαβασμα για πτυχίο, ο ημινεκρός χρόνος του στρατού, αλλά και καπάκια το ξεκίνημα του μεταπτυχιακού δεν με άφησαν να το ευχαριστηθώ όπως ήθελα.
Ήρθε όμως το ’12, το οποίο αν και ήταν πολύ βάρβαρο (δουλειά της πούτσας, συγχρόνως με ιδιαίτερα και μεταπτυχιακό), είχα πολύ όρεξη να ακούσω νέα πράγματα. In retrospect, που λεν και στο χωριό μου, δεν ξέρω που βρήκα το κουράγιο και την ώρα , αλλά παραδόξως εγινα πολύ πιο ενεργός ακροατής. Αν και δεν αντικατοπτρίζεται πλήρως στην λίστα, είναι ξεκάθαρα η χρονιά του djent.
Πριν πω όμως του ’12, θα πω για 2 μικρές παραλήψεις του ’11, οι οποίες δεν μπαίνανε 5άδα, αλλά αξίζουν έστω ένα mention: Οι Sees στον δίσκο The End, οι οποίοι εβγαλαν τον δίσκο 31 Δεκεμβρη του ’10. Παίζουν ένα πολύ ωραίο grooveάτο djent. Δεύτεροι οι Uneven Structure με το Ferbuus, το οποίο είναι ένα αρκετά ατμοσφαιρικό djent υβρίδιο.
-
Meshuggah – Koloss. Το λέει και τιτλος: Κολοσσιαίο. Περιγράφει ακριβώς την μουσική που έβγαλαν από μέσα τους, αν και δεν περιέχει ένα συστατικό που το είχαν πολύ έντονο και στο Catch 33: η μουσική τους σε αυτό τον δίσκο σε τραβάει στην Άβυσσο. Κατάμαυρο, ατμοσφαιρικό, αφήνουν τα κομμάτια να αναπτυχθούν όπως αυτά θέλουν και χρειάζονται. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα βεβιασμένο, παρά μόνο η αλληλουχία των ήχων που είναι απαραίτητοι για να εξαπολύσουν αυτόν τον οχετό στην ανθρωπότητα. Βέβαια, εδώ δεν μένουν μόνο σε αυτό το ηχητικό πλαίσιο, αλλά στο ενδιάμεσο, ενώ βρίσκεσαι στο σκοτάδι, σε πιάνουν από τον λαιμό σε καίρια σημεία, για να σε αποτελειώσουν. Και τελικά καταφέρνουν κάτι το μοναδικό: ενώ έχουν βγάλει τον δίσκο που επηρέασε όλον τον σκληρό ήχο (Nothing), ενώ έφτιαξαν το τρομακτικό Catch 33, ενώ δεν τους εφταναν αυτά και δημιούργησαν τον απόλυτο Meshuggah δίσκο στο Οbzen – ενώ λοιπόν έχουν κυκλοφορήσει 3 απίστευτες δισκάρες στην σειρά, σου πετάνε στην μάπα το Koloss (…ναι ξέρω), το οποίο βάζει υποψηφιότητα για τον καλύτερο τους δίσκο. Ναι, τόσο καλό.
-
Bagheera – Drift. Ποιοι είναι αυτοί??? Ελα μου ντε. Ε λοιπόν, κάποιοι θα θυμάστε το mediaboom. Οι μόνοι λόγοι που το κατέβασα τότε (είπαμε, δίψαγα για νέα μουσική) , ήταν η καταγωγή τους (Ελβετία) και το περίεργο εξώφυλλο. Μπάντα ενός δίσκου (ο κιθάρας/φωνής τους, είναι κιθαρίστας στους Algebra), οι οποίοι έφτιαξαν έναν ήχο που δεν μπορεί να τον περιγράψεις: έχει σαφώς mid-tempo thrash βάση (όχι slayer), εχει ψήγματα hardcore και punk. Αλλά αυτά τα συστατικά, είναι τόσο καλά ανακατεμένα μεταξύ τους, που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις και τελικά κάνουν αυτό το δισκάκι τόσο μοναδικό (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Groovaρουν πολύ ωραία, έχουν αρκετά μελωδικά περάσματα (με τον δικό τους τρόπο), έχουν μια πολύ ωραία (όχι πολύπλευρη όμως) φωνή και φτιάχνουν ένα αποτέλεσμα, δύσκολο να το τοποθετήσεις κάπου ηχητικά.
-
Chimp Spanner - All Roads Lead Here. Καταπλητικό EP, 6 κομματιών. Instrumental djent και μόνο από την περιγραφή νομίζεις ότι δεν είναι για σένα. Ελά όμως που κάνεις λάθος. Γιατί ο τύπος ΞΕΡΕΙ να γράφει instrumental τραγούδια, τα οποία όμως ούτε σε ζαλίζουν, ούτε περιμένεις να περάσει το τάδε σημείο κλπ. Είναι ακριβώς to-the-point. ΦΟΒΕΡΕΣ κιθάρες(αν είχε συνεχίσει θα ήταν guitar hero), πολύ όμορφα δεσίματα στα κομμάτια με ατμοσφαιρικά περάσματα, πολύ όμορφο χτίσιμο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και τελικά σε κάνει να λες «μα γιατί δεν έγραψες 2 κομμάκια ακόμα βρε αδερφέ?». ΦΟΒΕΡΟ.
-
Sithu Aye - Invent The Universe. Για τον φίλο(σπουδαζε φυσική τότε), έχω πεί στο παρελθόν σε 2 τόπικ. Ο τύπος λοιπόν, από το αγαπημένο Εδιμβούργο, φτιάχνει (σύμφωνα με τα λεγόμενα του) happy progressive metal tunes. Εγώ θα προσθέσω ότι είναι όσο Djent χρειάζεται, με τζούρες jazz, εμφανώς θετική διάθεση (λειτουργεί εξαιρετικά), τεχνικός, αλλά καθόλου κουραστικός. Από τους δίσκους που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή και από τους δίσκους που δυσκολεύομαι πάρα πολύ να περιγράψω. Instrumental και αυτό – για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.
-
Dyscarnate - And So It Come To Pass. Αν και μπαίνει 5η θέση, θα ήθελα να το βλέπω πιο ψηλα: από τους αγαπημένους μου Death Metal δίσκους. Δεν έχει καμία σχέση με το κλασσικό DM, είναι ένα εντελώς ρυθμικό, σχεδόν χωρίς ίχνος μελωδίας. Μόνο ξύλο από την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι τόσο groovato, που πρέπει να είσαι άνιωθος αν δεν σε «συνεπάρει» η ηχητική τους επίθεση. Απλό riffing, απολυτα ταιριαστό και εντυπωσιακό drumming, ήχος σύγχρονος και πεντακάθαρος, εξαιρετικές φωνές. Αν είσαι φίλος των Misery Index, αλλά χωρίς την μελωδία, είσαι εδώ. Αν δεν είσαι, γίνε.
Και τώρα δίσκοι οι οποίοι θα μπορούσαν να μπουν 5άδα, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Οι Stealing Axion, στο εξαιρετικό Monuments, μας χαρίζουν ένα βαρύ και οχτάχορδο progressive metal, στα όρια του djent, πολύ ατμοσφαιρικό.
Ο Steve Vai, κυκλοφορεί το φοβερό The Story of Light, όπου εκτός ότι μας χαρίζει υπέροχα κομμάτια, μας δίνει την ευκαιρία να ακούσουμε την μοναδική φωνή του σε 2-3 τραγούδια.
Οι Gojira κυκλοφορούν το εξαιρετικό L’Enfant Sauvage, το οποίο τους πάει μπροστά, καθώς αρχίζουν και γίνονται πιο προσιτοί, με τα φωνητικά να γίνονται πλέον πολύ αναγνωρίσιμα και πολύ εκφραστικά.
Υπο φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα έβαζα τους χριστιανούς Becoming The Archetype στο I Am, που υμνούν τον κύριο τους, αλλά τους βάζω γιατι τα παιδιά έχουν φτιάξει τόσο ωραία metalcore τραγούδια, που όλες οι κορυφαίες μπάντες του είδους θα ήθελαν να έχουν γράψει. Όχι τόσο μοντέρνο όσο οι Parkway Drive, λίγο πιο κοντά στο «παλιό» μεταλκορ. @anhydriis τσεκάρεις.
Εξαιρετικός Devin Townsend στο Epicloud.
Το ίδιο και οι Parkway Drive στο Atlas.
Οι Hurt στο Crux, συνεχίζουν από εκεί που είχαν μείνει και μας προσφέρουν απολαυστικό σύγχρονο grunge/rock/metal υβρίδιο.
Οι Lamb Of God τα σπάνε στο Resolution, που το βάζω στην ίδια κατηγορία με το Ashes και το Wrath.
O Paul Gilbert φτιάχνει το εξαιρετικό Vibrato, το οποίο βγάζει τρομερή όρεξη.
Οι djentaδες RXYZYXR βγάζουν το πολύ καλό LMNTS. Αν κάποιος θέλει ας βρεί το Polar Knights χωρίς φωνή, για να το ευχαριστηθεί.
Λίγο τεχνικό death με τους Psycroptic στο The Inherited Repression, οι οποίοι έχουν το σπάνιο του δίκου τους ήχου. Πολύ όμορφό δισκάκι.
Η πρώτη μου (τοτε) επαφή Dead Can Dance στο πανέμορφο Anastasis.
Τέλος πρέπει να γίνει έστω μια αναφορά, σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί και αυτό δεν είναι άλλο από το
ποιο?
Radioactive.
Αν ναι, και μια μικρή αναφορά, στον τύπο που “ανάγκασε” τον Jeff Loomis να βγάλει δίσκο μαζί του: Keith Merrow - Retrospecial.
32 Likes
ΟΧΙ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ
ΒΟΗΘΕΙΑΑΑ
4 Likes
Φοβερή και πολύ δύσκολη χρονιά το 2012… Μόνο το Νο 1 έχω σίγουρο!
3 Likes
Είναι πολύ δύσκολη χρονιά και δεν της φαινόταν
Το pun intended ξέχασες.
3 Likes