2012
Η χρονιά που βγήκαν πάρα πολλά πράγματα που ακούω ακόμα. Ήμουν φοιτήτρια, χρωστούσα το μοναδικό μάθημα που έδωσα δεύτερη και τρίτη φορά, τη Φυσική 1, και είχα βάλει στόχο να το περάσω και ν’ ακούσω όσο γίνεται περισσότερους χέβι μέταλ δίσκους. Με πόνο ψυχής άφησα άλμπουμ εκτός πεντάδας. Πολλές οι επιλογές, θα βάλω 12, που είναι και συμβολικός αριθμός.
1. Daylight Dies - A Frail Becoming
Είναι γνωστό το κόλλημά μου. Η μπάντα είχε καταλήξει στον ήχο της, το μελωδικό doom/death με συνδυασμό καθαρών και brutal φωνητικών. Η γλυκιά μελαγχολία του “Ghosting” (καμία σχέση με το ghosting από φίλους) και του “Sunset”, το ελπιδοφόρο “Dreaming of breathing”, το πολύ δυνατό “A final vestige”, τραγούδι που με βοήθησε πολύ πρόσφατα, το απόλυτα καταθλιπτικό “An Heir to Emptiness”, όλα συνθέτουν ένα μπλε-μαύρο σκηνικό, όπως το εξώφυλλο του άλμπουμ. Από τότε περιμένω πώς και πώς να βγάλει κάτι καινούριο αυτή η μπάντα, καθώς είμαι βέβαιη ότι δεν θα με απογοητεύσει.
2. Katatonia - Dead End Kings
Το θεωρώ το τελευταίο καλό άλμπουμ των Katatonia. Έδειξαν ότι μπορούσαν να κάνουν πολλά πραγματάκια με το σύγχρονο ήχο, αλλά από ιδέες έμειναν στάσιμοι τα επόμενα χρόνια. Ίσως η μεγαλύτερη ηλικία, οι αλλαγές μελών και η έμφαση που δίνεται στην παραγωγή εις βάρος των καλών ιδεών οδήγησε τη μπάντα από τότε σε πιο απλές μουσικές μορφές και ακουστικές επανεκδόσεις και compilations. Το αποσυντεθειμένο πουλί του Brave Murder Day ορθώνεται στο εξώφυλλο και μεταφέρει τη θλίψη πόλεων με γκρίζα κτίρια (“Buildings”), διαβάζει “dead letters”, δίνει το ρυθμό μίας “Racing Heart”, μιλά για φιλοδοξίες που δεν ευοδώθηκαν “Ambitions” αλλά και για τη λυτρωτική λήθη (“Lethean”) που ο καθένας προσπαθεί να επιτύχει με έναν διαφορετικό τρόπο.
3. Evoken – Atra Mors
Εδώ υπεισέρχεσαι σε υπόγεια και θλιβερά μονοπάτια με δική σου ευθύνη (“Descend into chaotic dream”). Αν περιμένεις κάτι χαρούμενο και με νορμάλ διάρκεια, δεν το ακούς. Τα ντραμς δίνουν έναν αργό και πένθιμο ρυθμό. Οι κιθάρες κλαίνε από τα έγκατα της γης. Άρχοντες της ατμόσφαιρας, με ιδέες που δεν επαναλαμβάνονται. “Atra mors” στα λατινικά σημαίνει μαύρος θάνατος, οπότε καταλαβαίνετε το λυρικό θέμα.
4. Saturnus – Saturn in Ascension
Πάντα αγαπάω αυτά τα παιδιά από τη Δανία. Μας χάρισαν άλλη μια όμορφη κυκλοφορία, πιο κοντά στο σκληρό ήχο αυτή τη φορά, χωρίς πολλούς ατμοσφαιρικούς πειραματισμούς. Το “A Father’s Providence” είναι ένα από τα highlights του άλμπουμ. Χαίρομαι που άκουσα λάιβ κάποια από αυτά τα κομμάτια το 2019 (πότε πέρασαν τόσα χρόνια; ) στο Κύτταρο.
5. Harakiri for the Sky - Harakiri for the Sky
Θα μπει 5ο και θα εκτοπίσει εκτός βασικής πεντάδας τα υπόλοιπα, καθώς είναι το ντεμπούτο της μπάντας με αυτό το ακραίο όνομα και τον πολύ εκσυγχρονισμένο ήχο. Κατά τη γνώμη μου η μπάντα αυτή προχώρησε ένα βήμα παρακάτω την παρακαταθήκη του death/doom, συνδυάζοντας στοιχεία από το black metal και το post-metal. Ήταν και το πιο λακωνικό από λόγια άλμπουμ τους, καθώς δεν είχε την τεράστια έκταση στίχων που είχαν τα επόμενα. Η μελωδία του “Lungs filled with water” δεν έφυγε ποτέ από το μυαλό μου, όπως και του “Drown in my nihilism”
6. Swallow the sun - Emerald Forest and the Blackbird
Αυτή η μπάντα σημαίνει ποιότητα και σίγουρα δεκάδα. Απλά δεν είναι τόσο αγαπημένο μου σε σχέση με άλλες πληροφορίες για να μπει πεντάδα. Credits για το tribute στον Peter Steele (April 14th), καθώς κάποιοι άνθρωποι αποτέλεσαν διαχρονικά έμπνευση, όσο κι αν το στυλ του doom μουσικά εξελίχτηκε.
7. Paradise Lost - Tragic Idol
Οι Paradise Lost του “Draconian times” σε νέες περιπέτειες. Από τις πιο όμορφες μουσικές τους στιγμές τα κομμάτια “Tracig Idol” και “Fear of the Impending Hell”.
8. My Dying Bride - A Map of All Our Failures
Μία κυκλοφορία πολύ προσεγμένη, με καλές ιδέες, και πολύ MDB. Χαρακτηριστικό της τα βιολιά και οι σχεδόν δεκάλεπτες διάρκειες. Θυμίζει σε κάποια σημεία το “The Angel and the Dark River”.
9. Woods of Ypres - Woods 5: Grey Skies & Electric Light
Το κύκνειο άσμα των Woods of Ypres, που κυκλοφόρησε λίγο μετά τον πρόωρο θάνατο του David Gold. Είναι συγκινητικό αλλά και λίγο περίεργο το πόσες φιλοσοφημένες σκέψεις άφησε πίσω του φεύγοντας με τραγούδια όπως το “Career suicide” και τραγούδια που μιλούσαν ξεκάθαρα για το τέλος, όπως το “Finality”, το “Kish my Ashes” και το “Alternate Ending”.
10. Alcest - Les Voyages de l’âme
“Τα ταξίδια της ψυχής”, όπως είναι ο μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, είναι μία συνέχεια του ταξιδιού των Alcest σε στυλ πολύ κοντά με αυτό με το οποίο μας είχαν ήδη συστηθεί. Αυτό το άλμπουμ είναι ένας πίνακας ζωγραφικής σε μουσική, με δάση, βουνά και γλυκιά νοσταλγία.
11. Gojira - L’Enfant Sauvage
Το “άγριο παιδί”, όπως είναι ο επίσης μεταφρασμένος τίτλος του άλμπουμ, δεν είναι μία απόπειρα των Gojira να μας τα πουν στα γαλλικά, αλλά σίγουρα ένας εκλεπτυσμένος τίτλος σε σχέση με τον αντίστοιχο κοινότοπο αγγλικό τίτλο. Περίσσεια γκρούβα, ξέσπασμα, γενικά ήχος πολύ γεμάτος, χωρίς να κρύβει τις μελωδίες.
12. Ahab - The Giant
Στο ιδιαίτερο είδος doom που ακολουθούν, συνθέσεις με μεγάλη διάρκεια και πολλές εναλλαγές. Πρέπει να έχεις αρκετό χρόνο για να το ακούσεις και να το απολαύσεις.
Εξώφυλλο: Dead End Kings
Καραμπινάτο classic doom είναι, αλλά με γυναικεία φωνητικά που παραπέμπουν σε soul 