Message from our Sponsor
2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012
Basking in the moonlight
Wolves will howl and the bats will fly
You never knew we were watching
Lifeless inside, for the blood is the life
The gift of the night that has kept us alive
For thousands of years
We lived in your tears and we never will die
When the light goes away we come out to play
2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012 2012
Με τιτλους οπως Manowarriors και Hail, Kill and Die, εκαναν καριερα οι Nanowar.
Τα γραφω αυτα επειδη εκμεταλλευομαι το γεγονος οτι ο Αρχηγος εχει μαλακωσει, πριν 20 χρονια δεν θα ειχα τωρα κεφαλι στο σωμα μου
Ο Αρχηγος περναει την ζεν-φιλοσοφικη-βουδιστικη-soothing περιοδο Του.
Θυμαμαι που ελεγε οτι για να χαλαρωνει ακουει Yianni και Kitaro.
Θυμαμαι επισης σαν χτες την αφηγηση Του για το Χεηλ κιλ ανδ δαη.
Εψαχνε - λεει - στο Διαδικτυο (μας βλεπει) να δει την χλευη των ποταπων οχτρων Του.
Εγραφαν, ω ασεβεις, βλασφημοι πληβειοι, οτι ο Αρχηγος συνεχεια λεει “hail, kill and die”.
Και τοτε - ειπε - Του ηρθε η Συλληψη- να κανει ενα τραγουδι με αυτες ακριβως τις λεξεις.
Σαν σαρκασμο πανω στον σαρκασμο. Αποδομηση της αποδομησης.
Γλιστρωντας απαλα στον μεταμοντερνισμο (τοσο οσο), ο Αρχηγος, ως αλλος Μισελ Φουκω, αντιστρεφει τους ρολους της κριτικης, ενσταλλαζοντας την “Αρνητικη Διαλεκτικη” του Αντορνο πανω στα ανθρωπαρια-σκιες του “Μονοδιαστατου Ανθρωπου” (Μαρκουζε). Ας μην κατηγορησουμε αυτην την ροπη του Αρχηγου στην Σχολη της Φρανκφουρτης, καθοτι παραμενει ενας τιμιος, λαϊκος αγωνιστης – πισω απο τον meta τιτλο, το “Hail Kill and Die” κρυβει ενα Προλεταριακο Τιμιο Riff με πολυ ωραιο σολακι κιολας.
Το Manowarriors ειναι για μενα το χειροτερο του δισκου αλλα θα το αποδωσουμε σε bad hair day – god knows what can happen on such occasions, θυμαμαι οτι σε αντιστοιχη ημερα, μπηκα στο ταξι της Αντωνιας της Ροκου - επαιζε στο τερμα Janis Joplin και Zeppelin ενω ετρεχα να προλαβω παρουσιαση στο ΠΑΔΑ (I can be notoriously late sometimes) - αλλαξα μπλουζα στο ταξι και ημιγυμνος καθως μπαιναμε στο campus πεσαμε στον εντρομο θυρωρο (god bless him) που μας ειπε “σας παρακαλω, ειναι πανεπιστημιο εδω, οχι Woodstock”.
Η Αντωνια (bless her soul) του ειπε με στομφο - “Φιλε, αν ημασταν στο Woodstock θα χα τριπαρει και δε θα πιανα τιμονι” - and he obliged.
Yes. So.
Hail Kill and Die!
1.Witchcraft - Legend
2.Lana Del Rey - Born to Die
3.Stone Sour - House of Gold and Bones
4.Tremonti - All I Was
5.Nightstalker - Dead Rock Commandos
Σπάστε πλάκα, θα βγει η Λανα!
Πωπω, εγώ απλά πρέπει να χωνέψω πως για το υπόλοιπο της ζωής μου θα πρέπει να βγαίνω έξω για live. Θα μου τα τρώνε οι αεροπορικές και τα ερμπιενμπί.
Ακομα και να μην βγει τιποτα,δισκαρα ειναι.Τα κομματια ολα ενα και ενα…
Δεν έχω ακούσει :ο
Πώς γενεν αυτό (!)
Εγώ παίζει να την βάλω και πρώτη την Λανα για το 2012, αφού βιάστηκα να την βάλω το 2011 λανθασμένα. Αν κρίνω από τις λίστες που έχω δει ως τώρα δηλαδή, δεν έχω βρει σχεδόν τίποτα αξιόλογο που θα έμπαινε πιο πάνω. Θα ψάξω τα κιτάπια μου να δω τι άλλο βγήκε εκείνη την χρονιά σε νον μέταλ χώρους, μπας και ξεχνάω κατι πολύ προφανές. Βασικά Μαρς Βόλτα μάλλον τους βάζω πιο πάνω από Λανα.
2012
1)Devin Townsend Project - Epicloud
Κάθε χρονιά - για το παιχνίδι- κοιτάζω να δω τι κυκλοφόρησε ο ασταμάτητος Devin Townsend και πόσο με έχει πιάσει, ώστε να αξίζει αναφορά ή και παραπάνω. Tο Εpicloud είναι δισκάρα, αν και του λείπει εκείνο το WTF στοιχείο που έχουν κάποιοι άλλοι Devin δίσκοι. Τι δεν λείπει: η φωνάρα της Anneke, εδώ και εκεί να ομορφαίνει τις συνθέσεις. Στο σύνολο του το Epicloud είναι σαν μια συνέχεια του Addicted, με αρκετά pop, feel good songs περασμένα μέσα από το Devin-φίλτρο, αλλά και με μια απροσδόκητη gospel επιρροή σε κάποια σημεία. Το Grace είναι ένα τέτοιο highlight, αξίζει κανείς να απολαύσει την live εκτέλεση, όπως και πολλά άλλα κομμάτια του δίσκου στο απίστευτο dvd/ bluray “The Retinal Circus”. Το Kingdom που στην καινούρια εκδοχή του είναι ανυπέρβλητο, το πρώτο κομμάτι που άκουσα από τον Devin και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου από την μοναδική τελειότητα. Μετά είδα σε reaction videos του Youtube να το παθαίνουν και πολλοί άλλοι οπότε ησύχασα.
2)Enslaved - Riitiir
Παρότι δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν των Enslaved, παρακολουθώ από κοντά κάθε τους κυκλοφορία και ομολογώ ότι είχα να ενθουσιαστώ έτσι από εποχές Ιsa. To Riitiir εκτός από τα στάνταρ - την υψηλή απόδοση της μπάντας, τον τέλειο ήχο, την υποβλητική ατμόσφαιρα, την ποικιλία στα φωνητικά κλπ - έχει να περηφανεύεται για μερικά από τα πιο καλογραμμένα κομμάτια που έχει δημιουργήσει η μπάντα, με καθένα από αυτά να είναι μια ηχητική περιπέτεια που δεν ξέρεις τι να περιμένεις και που θα καταλήξει. Η έμπνευση βρίσκεται στα ύψη. Roots of the Mountain, εύκολα top 5 Εnslaved. Materal, και γαμώ τις Alice in Chains επιρροές. Forsaken, διαστημικό φινάλε δίσκου! Αλλά πραγματικά, όλο το Riitiir παίζει να είναι η κορυφαία ώρα (+7 λεπτά) της μπάντας. Άσε που έχει και Pearl Jam-iko εξώφυλλο για να γουστάρουμε!
3)Tindersticks - Τhe Something Rain
Όπου οι Τindersticks ξαναβρίσκουν την φόρμα τους. Στο Τhe Something Rain θα συναντήσουμε όλα τα στοιχεία που κάνουν την μπάντα του Stuart Staples ξεχωριστή αλλά και κάποια επιπλέον. To εναρκτήριο Chocolate ξαφνιάζει, καθώς τα φωνητικά ανήκουν στον κιμπορτίστα της μπάντας, David Boulter, που περισσότερο εξιστορεί παρά τραγουδά μια ιστορία ενός μάλλον απρόβλεπτου one night stand. H συνέχεια με τον Stuart να παίρνει τα ηνία παρουσιάζει τους κλασσικούς Tindersticks που αγαπήσαμε στα τρία πρώτα και καλύτερα albums της μπάντας. Τι να πω; Για εμένα το The Something Rain είναι το τέταρτο. Δεν είναι και λίγο.
4)Lana Del Rey - Born to Die
Τα singles που προηγήθηκαν (Video Games, Born to Die) προετοίμασαν το έδαφος για την κυκλοφορία του δίσκου που από πολλές έννοιες κατέληξε να είναι το μουσικό γεγονός της χρονιάς και σαν παλιρροιακό κύμα σκέπασε καθετί άλλο στο πέρασμα του. Οι κριτικοί τα είχαν χαμένα (5,5/10! στο Pitchfork - γελάω), αλλά οι μάζες υποκλίθηκαν στο νέο αυτό είδωλο δημιουργώντας τεράστιο ντόρο και παραφιλολογία (παπαρολογία) γύρω απ’ το άτομο της. Η γνώμη μου για το άλμπουμ είναι ότι είναι απλά υπέροχο και το γεγονός ότι μερικά χρόνια αργότερα κατάφερε να το ξεπεράσει ποιοτικά λέει πολλά για την Lana ως καλλιτέχνη.
5)Ulver - Childhood’s End
Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνομαι λέγοντας πόσο υπέροχη φωνή έχει ο Kristoffer Rygg. Ο συνδυασμός λοιπόν της ζεστής ερμηνείας του και μερικών λιγότερο ή περισσότερο ξεχασμένων διαμαντιών της περιόδου τέλη 60s - αρχές 70s, είναι ότι καλύτερο για να ρίξει την πίεση σας και να σας ταξιδέψει σε πιο ανέμελα χρόνια. Το album διασκευών που δεν γνωρίζατε πόσο έλειπε από την ζωή σας, μέχρι που το ακούσατε.
special mentions:
Moonspell - Alpha Noir/Omega White
Μιλάμε για την τουμπανιασμένη limited κυκλοφορία με bonus ένα ολόκληρο album γεμάτο κομματάρες. Το σχεδόν extreme metal του Alpha Noir απέναντι στην gothic και “ζαχαρένια” πλευρά των Moonspell. Η μπάντα (ή τα τζιμάνια της Napalm Records) αδικεί και υποτιμά το υλικό του Omega White και δεν το κυκλοφορεί αυτόνομα. Το προτιμώ αναμφίβολα, παρότι σε κάποια σημεία μοιάζει με tribute στους Sisters of Mercy και σε άλλα στους Type O Negative (το New Tears Eve είναι άλλωστε αφιερωμένο στην μνήμη του Peter Steele).
Paradise Lost - Tragic Idol
Ενώ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό album - ούτε καν μέτριο - μου είναι κάπως δύσκολο να το αγαπήσω όσο άλλα των Lost. Ίσως γιατί μου ακούγεται περισσότερο επιτηδευμένο απ’ ότι θα ήθελα. Μια εκδοχή του Draconian Times για τον 21ο αιώνα. Tα τρία πρώτα κομμάτια και το ομότιτλο είναι απλά Lost στα καλύτερα τους. Γι’ αυτό και ανήκει στα memorables της χρονιάς.
Calexico - Algiers
Το αγαπημένο μου album από μια μπάντα που έχει να επιδείξει μόνο αξιόλογες κυκλοφορίες. Αρκετά χαμηλών τόνων, νοσταλγικό, μελαγχολικό, με τις καθιερωμένες για τους Calexico λάτιν πινελιές. Η γλυκιά Americana που παίζουν ξεπερνά τα σύνορα και αγγίζει τις καρδιές εκείνων των ανθρώπων που δέχονται το κάλεσμα.
speedrun:
Chromatics - Kill for Love
Deftones - Koi No Yokan
Baroness - Yellow and Green
Rush - Clockwork Angels
High On Fire - De Vermis Mysteriis
Gojira - L’Enfant Sauvage
Ihsahn - Eremita
best album cover:
2012
5αδατοι
second union
Α2
Oχιιιιιιιι.
Το Last of the Analogue του Wilson T King είναι του 12??? Το έχω το 13…
@potofgold
Καλά, το αφήνω στο '13, I can’t even bother.
Δεν έχω ακούσει ποπ καλλιτέχνες, μόνο Aaliyah και Dua Lipa, πρόσφατα, και λίγα κλασικά. Tori Amos πχ, αν θεωρείται ποπ.
Ωραίος!
Εγώ βέβαια ξεκάθαρα προτιμώ το Α Μαύρο από το Ω Λευκό.
Όχι ότι με χαλάει το δεύτερο, κάθε άλλο.
Το 2012 ήταν (ακόμη) μία χρονιά για την οποία υπήρχε φόβος ότι θα φέρει το τέλος του κόσμου! Αυτή την φορά, όσοι αρέσκονται στην καταστροφολογία επικαλούνταν το εξαιρετικά ακριβές ημερολόγιο των Μάγια που όριζε σαν τελική ημερομηνία την 21η Δεκεμβρίου του 2012. Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, οι θεοί στους οποίους πίστευε ο αυτόχθων αμερικάνικος λαός μάλλον το… ξανασκέφτηκαν! Πάντως, μετά από τόσες παρόμοιες δυσοίωνες προφητείες στο παρελθόν, αν έπρεπε να δώσουμε έναν τίτλο στο συγκεκριμένο έτος, αυτός θα ήταν “Το Τέλος του Κόσμου - revisited” - δίνω ιδέες στον @anhydriis τώρα! Ανεξάρτητα ή όχι από όλα αυτά, μέχρι το τέλος του 2012 είχαν προλάβει να κυκλοφορήσουν κάμποσοι εξαιρετικοί δίσκοι!
Για πάμε να θυμηθούμε κάποιους εξ αυτών:
1. Witchcraft – Legend
Μια πενταετία “σιωπής” για συγκρότημα που διακονεί ένα επίκαιρο μουσικό είδος είναι μεγάλο διάστημα – μεγάλο σε βαθμό αυτοχειρίας, αν μιλάμε με όρους καριέρας. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το σχήμα που (ξανά)έβαλε τον heavy rock/ doom/ occult 70’s ήχο στον χάρτη και ενέπνευσε πλήθος ακολούθων.
Πέντε χρόνια μεσολάβησαν από το The Alchemist μέχρι το Legend. Στο μεσοδιάστημα οι Witchcraft υπέγραψαν στη Nuclear Blast, άλλαξαν κατά τα 3/5, με την στρατολόγηση δύο νέων μελών στην κιθάρα (αφού ο Pelander αποφάσισε να αφοσιωθεί μόνο στη φωνητική ερμηνεία) και ενός drummer, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθούσαν το ρεύμα που οι ίδιοι δημιούργησαν να διογκώνεται (τηρουμένων πάντα των αναλογιών), προσελκύοντας το ενδιαφέρον του κοινού με πολλές κυκλοφορίες, αρκετές εξ αυτών εξαιρετικές. Επόμενο θα ήταν οι πρωτεργάτες του συγκεκριμένου ήχου στην επιστροφή τους να επιχειρήσουν να δρέψουν τους καρπούς μιας επιτυχίας που τους διέφευγε μέχρι εκείνο το σημείο… για άλλους ίσως, όχι όμως και για τους Witchcraft!
Το Legend διαφοροποιείται αισθητά από τα προηγούμενα τους, όχι όμως σε βαθμό που να μην φέρει το χαρακτηριστικότατο στίγμα των δημιουργών του. Ο ήχος πλέον είναι πιο “γυαλισμένος” και ευκρινής. Παράλληλα, το εξ ολοκλήρου καινούριο κιθαριστικό δίδυμο επιδίδεται σε εξόχως ενδιαφέροντα leads και solos, δικαιώνοντας το ρίσκο του Pelander να αναθέσει το κομβικής σημασίας πόστο σε δύο “νέωπες”, ενώ η απόδοση του Magnus είναι εντυπωσιακή, με την πάντα παρούσα σουηδική προφορά του! Κατά τα λοπά, εδώ θα βρούμε όλα τα trademarks του ήχου τους, την Sabbath riff-ολογία, τις σπονδές στους Pentagram κλπ, όλα πακεταρισμένα με σκανδαλωδώς πιασάρικες μελωδίες.
Με την πολυαναμενόμενη επιστροφή τους, οι Witchcraft δήλωσαν απερίφραστα και ηχηρά παρόντες, προκαλώντας τους υπόλοιπους να τους ακολουθήσουν!
2. Gojira - L’ Enfant Sauvage
Η έως τότε πορεία των Gojira τους έφερνε σταδιακά στο επίκεντρο του metal ενδιαφέροντος και οι ίδιοι καταπώς φαίνεται το απολάμβαναν, αφού με το Άγριο Παιδί τους κατορθώνουν να ακούγονται στιβαροί και με όλες τις αρετές τους ευρισκόμενες στο απόγειο, ενώ ταυτόχρονα μοιάζουν προσβάσιμοι σε βαθμό που να αφορούν “τους πάντες” – χαρακτηριστικό αυτό των πραγματικά σπουδαίων!
3. Accept – Stalingrad
Το Stalingrad ήρθε για να πιστοποιήσει ότι το reunion των Accept είχε μέλλον διότι είχε όντως κάτι να προσθέσει στην ζηλευτή κληρονομιά τους. Ήρθε για να επιβεβαιώσει την πίστη των παλίων οπαδών και να εμπνεύσει τους νεώτερους, για να υπενθυμίσει ότι το κλασικό δεν είναι ποτέ αναχρονιστικό. Μπορεί στην περίπτωση του να μην υπήρχε το πλεονέκτημα του ευχάριστου αιφνιδιασμού όπως προ διετίας με το Blood of the Nations, όμως και αυτή η… μάχη απέβη νικηφόρα για τον Wolf τον Hoffmann και τους συνοδοιπόρους του. Το τι από τα παραπάνω συνιστά τον μεγαλύτερο θρίαμβο είναι ένα ερώτημα δύσκολο όσο και αδιάφορο επί της ουσίας!
4. Angel Witch - As Above, So Below
Ένα τέταρτο του αιώνα μετά την προηγούμενη τους δισκογραφική παρουσία, οι Angel Witch διατηρούν την προσωπικότητα τους, μια πολυτέλεια που τους επιτρέπει να μην διαφοροποιούν το ύφος τους, χωρίς να ακούγονται ούτε στιγμή παρωχημένοι. Άλλωστε αυτοί έχουν κάθε δικαίωμα να κάνουν χρήση των NWOBHM σταθερών όντας από τους κορυφαίους εκπροσώπους του.
Τα λόγια όμως αποδεικνύονται φτωχά όταν αρχίζουν να “ρέουν” τα μελωδικά κιθαριστικά leads στο Dead Sea Scrolls και ακολούθως μπαίνει η φωνή του Heybourne, μια φωνή που, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν ωριμάζει, δεν “εξελίσσεται”, ούτε γερνάει. Τότε νοιώθεις ότι ξαναβρίσκεις έναν παλιό, αγαπημένο φίλο, με τον οποίο μπορεί να έχεις χρόνια να συναντηθείς, όμως από τις πρώτες κουβέντες μαζί του θα καταλάβεις ότι δεν χαθήκατε ποτέ.
Στο As Above, So Below λοιπόν, θα ακούσουμε τα κλασικά καλπάζοντα riffs, κάποιους doom ρυθμούς και θα συναντήσουμε έναν Heybourne σε φόρμα (συνθετικά, κιθαριστικά και φωνητικά) σε έναν δίσκο με τον αρμόζοντα ήχο και τον “σωστό” αριθμό τραγουδιών, που μπορεί να μην έχουν όλα την στόφα να μείνουν κλασικά είναι όμως πολύ καλά.
5. Christian Mistress – Possession
Το πόσο δημοφιλές ήταν το όλο κίνημα αναβίωσης του παραδοσιακού metal ή/και του occult rock στις αρχές της δεκαετίας φαίνεται κι από το γεγονός ότι ολόκληρη Relapse αποφάσισε να υπογράψει τους Christian Mistress.Το συγκρότημα από την Olympia της Washington, όσο κι αν διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι φτιάχνει “μουσική του σήμερα”, μάλλον στους αναβιωτές τους NWOBHM ανήκε (Diamond Head αλλά και Maiden της DiAnno περιόδου), μαζί με τις κοινές επιρροές από σταθερές των 70’s, όπως Black Sabbath, Thin Lizzy, Pentagram κ.α. Ταυτόχρονα όμως, η αμερικάνικη καταγωγή τους αναδύεται στις blues και folk πινελιές που εμφανώς διακρίνονται.
Αυτό που ξεχωρίζει τους Christian Mistress από τον σωρό των συγχρόνων τους είναι πρωτίστως τα φωνητικά της Christine Davis. Η ερμηνεία της, άλλοτε σαγηνευτική και άλλοτε “μπαρουτοκαπνισμένη”, παραπέμπει όχι στην συνήθη “γοητευτική μάγισσα”, αλλά στις τραγουδίστριες του παρελθόντος που διέθεταν έντονη προσωπικότητα αλλά και εσωτερικούς δαίμονες (βλ. Janis Joplin, Grace Slick).
Το Possession περιέχει μουσική ιδανική για τους θιασώτες του είδους που σίγουρα θα το εκτιμήσουν δεόντως.
Σε άλλα αξιομνημόνευτα νέα της εποχής, το Riitiir συνεχίζει το απίστευτο σερί από δισκάρες όντας (άλλος) ένας δυνατός υποψήφιος για το καλύτερο album των Enslaved, οι Rush σαν να διαισθάνονταν το επικείμενο τέλος, μάς έδωσαν ένα τελευταίο αριστούργημα με το Clockwork Angels, ενώ οι Paradise Lost αποφασίζουν να βουτήξουν στο παρελθόν τους, όταν όμως το αποτέλεσμα είναι το Tragic Idol κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει!
Επανερχόμενοι στο μέτωπο των revivalists, βλέπουμε ότι μπαίνει δυνατά στον χάρτη και η Φινλανδία με τους Jess and the Ancient Ones των οποίων το ομώνυμο ντεμπούτο full length διέθετε μυστικιστική αύρα κι εθιστικές μελωδίες χωρίς να καινοτομεί. Τέλος, ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει το Voyage of Jonas των Heart of Cygnus που έχει μια γνήσια vintage άποψη χωρίς να γίνεται κιτς, αγαπάει βαθιά τα 70s, το prog, αλλά και το metal των early 80s και παρόλο που πέρασε σχετικά απαρατήρητο είναι βέβαιο ότι θα ενθουσιάσει όσους αρέσκονται σε τέτοιους ήχους!
Υγεία και μακροημέρευση!
2012
Top 5
1)Gojira - L’Enfant Sauvage
2)Stone Sour - House of Gold & Bones – Part 1
3)Shinedown - Amaryllis
4)Serj Tankian - Harakiri
5)Soundgarden - King Animal
Λίγα honourable mentions
Jack White - Blunderbuss
Tame Impala - Lonerism
Halestorm - The Strange Case Of…
Baroness - Yellow & Green
Deftones - Koi No Yokan
Rival Sons - Head Down
Lamb Of God - Resolution
Εξώφυλλο
ΥΓ Αρκετές μεγάλες μπάντες των 70’s βγάλανε τελευταίο δίσκο το 2012 πχ ZZ Top, Kiss, Van Halen Aerosmith. Τρελή σύμπτωση…
Πες και τη μεγαλυτερη τωρα… 
Άσε ρε πονηρέ το 68 ξεκίνησαν οι Rush και λέω των 70’s
Τους ξέχασα τελείως μην με φάτε 
