Τρομερό βάθος στο underground το 2012, ίσως να μην φαίνεται από τη λίστα μου, αλλά ιδού το τοπ5:
Summary
1. Converge – All We Love We Leave Behind
Είχα γράψει εδώ:
Ο εν λόγω δίσκος, είναι πιθανώς η πιο προσιτή στιγμή του κουαρτέτου από το Salem. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει και η πιο ανθρώπινη κατάθεση ψυχής που έχουν πραγματοποιήσει. Οι Converge, από τη συθέμελη διατάραξη του ακραίου ηχητικού οικοδομήματος που αποκαλούμε “Jane Doe”, συνέχισαν δίχως καμία διάθεση επανάπαυσης. Έτσι, στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας, το “All We Love We Leave Behind” αφού πρώτα έκλεισε τα στόματα όσων αναζητούσαν την επόμενη σπουδαία μπάντα του extreme hardcore, metalcore, mathcore, πες το όπως θες, έπειτα τα άνοιξε διάπλατα. Κάθε τραγούδι αυτού του έργου τέχνης, είναι ένα συναισθηματικό ταξίδι, δοσμένο από διαδοχικές θεματικές εναλλαγές, περιβεβλημένο με την εξωπραγματική παραγωγή του Kurt Ballou. Ο Bannon δε, εξέλιξε περεταίρω τις φωνητικές του ερμηνείες, ενώ μας παρέδωσε μερικούς από τους πιο προσωπικούς του στίχους. Οι Converge δεν είναι άλλη μια σπουδαία μπάντα, αλλά αναζητητές αυτού που ονομάζεται ακραία τέχνη.
2. Propagandhi – Failed States
Με κάνω quote γιατί μ’αρέσει:
Θα θυμάμαι για πάντα την πρώτη φορά που έβαλα να παίξει το “Failed States”. Την ανατριχίλα που μου προκάλεσε το έρπον κτίσιμο του εναρκτήριου “Note To Self”. Το ανοικτό στόμα που μου έμεινε ενθύμιο μαζί με τα μυαλά στο χέρι, όταν τελείωσε η πρώτη ακρόαση. Οι Καναδοί, πιθανώς με αυτόν τον δίσκο να ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα ιδιοφυές punk rock, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Φλέρταραν καιρό με tech thrash νοοτροπίες, αλλά εδώ είναι το αποκορύφωμα. Συνθέσεις που αντλούν τεχνική αρτιότητα από το metal, στίχοι που δεν γίνονται στιγμή προβλέψιμοι, διαδοχικοί ύμνοι που ηχούν ταυτόχρονα πολύπλοκοι αλλά και προσιτοί. Εκεί έγκειται και η δυναμική του “Failed States”. Χωρίς να γίνεται στιγμή επιτηδευμένο, διακατέχεται από μια πολιτικοποιημένη ματιά, δίχως να καταφεύγει σε εύπεπτα συνθετικά τεχνάσματα, φαντάζει ικανό να κερδίσει ετερόκλητους μουσικόφιλους. “The Fucking Rich Fuck The Poor”.
Εξώφυλλο χρονιάς ε.
3. Antimob – s/t
Όλ@ τα έχουν χιλιοπεί, κάποτε και εγώ:
Η δεκαετία που ολοκληρώθηκε, είδε, κατά την ταπεινή μου άποψη, μια εκπληκτική αναζωπύρωση της εγχώριας ανεξάρτητης hardcore/crust σκηνής. Οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που στην αρχή των '10s οδήγησαν σε μια παντός φύσεως έκρηξη, το δυσοίωνο μέλλον που είδαν οι νεότερες γενιές να γίνεται πραγματικότητα, η οικονομική ασφυξία, το σκυμμένο κεφάλι και η αποστροφή προς τον συνάνθρωπο, έδωσαν εκ νέου τροφή στο D.I.Y. με μια ορμή που, στην περίπτωση της κυκλοφορίας αυτής των Antimob, αποτυπώθηκε όσο λίγες στην ιστορία της σκηνής. Το “Antimob” οφείλει να τοποθετηθεί ισάξια δίπλα στα μνημεία των '90s. Ο τρόπος που κάθε νότα, κάθε στίχος, κάθε κομμάτι, κάθε ακρόαση, κάθε συναυλία και κάθε αναφορά στο δίσκο, ανασυνθέτουν μονομιάς την εποχή τους, είναι αδιανόητος. Οι Antimob ήταν απειλητικοί και αδυσώπητοι στην κορυφαία τους αυτή στιγμή. Δεν έκαναν βήμα πίσω. Ένας κυκεώνας επιρροών μετατρέπεται σε μια μοναδική ηχητική ταυτότητα που δεν μπορείς να πεις πως δεν σε προειδοποίησε: «Έρχεται κηδεία».
4. Misery – From Where The Sun Never Shines
To “Painkiller” του crust punk. Οι Θρύλοι από τη Μινεάπολη, επέστρεψαν μετά από Χ χρόνια με το καλύτερο LP τους και ένα από τα απόλυτα crust άλμπουμ όλων των εποχών. Κάθε κομμάτι, κάθε riff, κάθε στίχος – απόσταγμα ελευθεριακών πολιτικών, η πεμπτουσία της αντικουλτούρας, της μουσικής επίθεσης, των πάντων. Ο δίσκος που για μένα σήκωσε το βάρος της επιστροφής του ‘90s ήχου στη δεκαετία αυτή, αναζωογόννησε την τοπική, θρυλική σκηνή, υπενθύμισε σε μια νεότερη γενιά πως ο παλιός, δεν είναι αλλιώς, αλλά στέκει ως φάρος υπενθύμισης. You live by the crust, you die by the crust.
5. Swans – The Seer
Η νέα εποχή των κύκνων του Gira είχε ξεκινήσει εκκωφαντικά, αλλά εδώ, η λιτότητα εξωφύλλου και τίτλου, ήδη προϊδεάζει. Οι Swans εδώ έπιασαν μια μυθική κορυφή, ένα άλμπουμ που εύκολα στιγματίζει μια δεκαετία. Το apocalyptic folk δεν είχε μπλεχθεί με το noise τοσο έντονα ακόμα, αλλά μόνο η εναρκτήρια παράνοια του “Lunacy” αρκεί για να εγκληματιστείς. Η ισορροπία που βρήκαν εδώ οι Swans μάλλον είναι ανεπανάληπτη.
For the critical top15:
Summary
6. Mgla – With Hearts Towards None
Μπορούμε να πούμε πολλά σήμερα, και έχω γράψει τα σεντονάκια μου με ενδελεχή ανάλυση και στο φόρουμ και στην κεντρική. Με (τα) ξέρετε. Έντεκα χρόνια πριν όμως, το “WHTN” ήταν ένας θρίαμβος της ανανέωσης και της επαναφοράς του παραδοσιακού bm σε εντελώς μοντέρνο και εκσυγχρονισμένο πλαίσιο. Στίχοι, φωνητικά, τύμπανα, εξωπραγματικά leads ανά σημείο που σκανε απροειδοποίητα, μακροσκελείς συνθέσεις που έγιναν κλασικές. Αν δεν θες να επαναληφθεί η ιστορία την αναλύεις σωστά, αυτό έχω να πω.
7. Enslaved – RIITIIR
Μια από τις κορυφές της δισκογραφίας των Enslaved, όταν και το προγκ έμπαινε για τα καλά στις παγανιστικές ρίζες του black metal τους. Σίγουρα, το “Roots Of The Mountain” θα τραβάει αιώνια τα αυτιά, τα βλέμματα και τις αισθήσεις ως μια από τις μεγαλύτερες συνθέσεις που έβγαλε ο ακραίος ήχος, αλλά όπως σωστά ειπώθηκε, εδώ υπάρχει πολύ, υψηλό ποιοτικά και αισθητικά, πράγμα για να σε κάνει οπαδό τους. Ναι, οι Enslaved είναι μια διαφορετική κατηγορία συγκροτήματος. Αυτή που αντιλαμβάνεται το εσωτερικό και το ατομικό, ως ένα παγανιστικό, και το μετουσιώνει σε μουσική με νόημα. Αλάνθαστο, διαχρονικό.
8. Svartidaudi – Flesh Cathedral
Σε ένα αφιερωματάκι που είχα κάνει στην Ισλανδική black metal σκηνή, είχα πει τα εξής:
Η στιγμή που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Τέσσερις δαιδαλώδεις και εκτενείς συνθέσεις, με μια μουντή παραγωγή, που συνδύαζαν τις διδαχές της σύγχρονης Γαλλικής σκηνής με ατμόσφαιρες αντάξιες των τοπίων της περιοχής. Η κυκλοφορία αυτή, που πλέον μνημονεύεται ως κλασική, έστρεψε τα φώτα προς τη σκηνή και ώθησε τις υπόλοιπες μπάντες να κάνουν step up. Αν και οι Svartidauði ήταν ενεργοί στο underground μέσα από κάποια demo και shows, με το “Flesh Cathedral” το οποίο δούλευαν για πολύ καιρό πριν το εκδώσουν, παρουσίασαν ένα ζήλο και μια ποιότητα που σπάνια θα ξαναπαρουσιαζόταν στο μέλλον.
Θα προσθέσω σήμερα πως, μέχρι να μιλήσουμε για τον διάδοχο και το φετινό Sol An Varma και ίσως αναθεωρήσουμε, τούτω δω είναι ένα από τα 50 καλύτερα άλμπουμ του είδους, έβα.
9. Panopticon – Kentucky
Μόνο Panopticon:
Το “Kentucky” αποτελεί σημείο καμπής για τη δισκογραφία των Panopticon, αλλά και μια από τις πιο ιδιαίτερες κυκλοφορίες του σκληρού ήχου των τελευταίων ετών. Οι appalachian folk επιρροές, που προϋπήρχαν στον ήχο της μπάντας, εδώ αναδεικνύονται σε σημείο όπου το άλμπουμ αποτελεί μια ριζοσπαστική σύγκρουση δύο κόσμων. Διασκευές σε παραδοσιακά protest folk τραγούδια της περιοχής, samples από το κλασικό ντοκιμαντέρ “Harlan County U.S.A.”, εναλλαγές black metal riffs με σόλο fiddle βιολιού σε καταιγιστικά δεκάλεπτα κομμάτια, και πάνω από όλα, ένα ιδιαίτερο concept. O Lunn, τιμά την επαναστατική κληρονομιά των μεταλλωρύχων του Kentucky, αναδεικνύοντας τις χρόνιες αντιξοότητες και ταξικές συγκρούσεις, δίνοντας στην πορεία μια συνειδητοποιημένη πνοή στο «παγανιστικό», folk-black metal. Το “Kentucky”, θαρραλέο και ριψοκίνδυνο, τράβηξε δικαίως τα βλέμματα, αποτελώντας μια ιστορική κυκλοφορία για το extreme metal, από αυτές που για να αντιληφθείς τη σημασία τους οφείλεις να ερευνήσεις στις σκιές της επιφανειακής αναγνώρισης.
10. Grand Magus – The Hunt
Bless the mighty Thor, blood will stain your shores…Λιγότερο μέτσαλ από το προηγούμενο, εξίσου ατσαλένιο, βαθιά επικό, με φοβερή παραγωγή, μέχρι και σήμερα το ξέρω όλο απ’έξω. Ακόμη το εκτιμώ πολύ.
11. Nekromantheon – Rise, Vulcan Spectre
Kolbotn Thrashers Union και τα μυαλά στα κάγκελα. Κυκλοφορία στα όρια του μύθου.
12. Blus Aus Nord – 777: Cosmosophy
Το φινάλε της 777 τριλογίας, μιας που την έχω πολύ κοντά στην καρδιά, και της οποίας το τρίτο μέρος είναι αυτό που με γονάτισε περισσότερο ψυχολογικά. Οι BAN είδαν το darkwave μέσα από ένα διαστρεβλωμένο avant πρίσμα και με υμνητικά φωνητικά το μετέτρεψαν σε παγανιστική δοξασία, βουτηγμένη στη δυσαρμονία. Απαιτητικό άκουσμα.
13. Addaura – Burning For The Ancient
Ένα από τα καλύτερα ατμοσφαιρικά black metal άλμπουμ των τελευταίων 20 ετών. Cascadian red anarchist black metal για μύστες. Ελπίζω να το είχατε πάρει χαμπάρι όταν είχε βγει, αν όχι, πατήστε play.
14. Gaza – No Absolutes In Human Suffering
Το απαράδεκτο τέλος μας προσέφερε τους Cult Leader τουλάχιστον, αλλά εδώ, στην κορυφαία τους στιγμή, οι Gaza ξεπέρασαν τα math/chaotic/metallic-smth-core όρια και μας έκαναν να πιστεύουμε στη λύτρωση διαμέσου των κομματιών 1μιση λεπτού, τα οποία όμως μας μιλούσαν για την πραγματικότητα του τώρα. Κλασικός δίσκος.
15. Japandroids – Celebration Rock
Hello, its me again:
Ο δεύτερος δίσκος των Japandroids ήταν μια έκπληξη. Το προ τριετίας ντεμπούτο τους, είχε προκαλέσει σάλο στα σχετικά αυτιά. Η διαδοχή του, ήταν ένα βήμα που δεν ήταν εύκολο, αφού το ντουέτο έπρεπε να αντέξει ταυτόχρονα τα φώτα που έπεσαν πάνω του, αλλά και να αποκοπεί από τον ομφάλιο λώρο των επιρροών του. Το αποτέλεσμα; 35 λεπτά και καμία περιττή στιγμή. Αυτή είναι η πραγματική δύναμη του “Celebration Rock”. Ένας δίσκος που η μεγαλύτερη του νίκη, γιατί περί τέτοιας πρόκειται, είναι η δύναμη των τραγουδιών του. Ο ήχος, οι στίχοι, οι συνθέσεις καθαυτές, από την πρώτη ακρόαση αποκαλύπτουν τον κλασικό τους αέρα. Απλά άκου τα πυροτεχνήματα που ανοίγουν και κλείνουν τον δίσκο. Άκου τους πρώτους στίχους του “The Nights Of Wine And Roses”, άκου την punk αλητεία του “Evil’s Sway”. Η νίκη των Japandroids είναι ένας ρηξικέλευθος, διαρκής rock κεραυνός.
Άλλοι 25 δίσκοι που σημάδεψαν τη χρονιά για μένα.
Summary
16. Deathhammer – Onward To The Pits
Θυμάστε τι ύμνος ήταν το “Fullmoon Sorcery”; πω πω. Απίστευτα σταθερή μπάντα που εδώ έλαμψε όπως και όλη της η ντόπια ακραία σκηνή. Μιλάμε για δίσκο που ηχεί καλύτερος από τις επιρροές του.
17. Amenra – Mass V
Λίγο ησυχία, παίζει το “Boden”. Μας βλέπετε ανά μήνα να αποθεώνουμε και ένα δίσκο των Φλαμανδών και λέτε, υπερβάλλουν, δεν παίζει. Και όμως, η δισκογραφία τους έχει τέτοιες κορυφές. Το “Mass V” το θεωρώ λίγο παραγνωρισμένο στα οπαδικά χωράφια, αλλά μάλλον είναι στο top3 τους αν είμαστε ψύχραιμοι.
18. Pseudogod – Deathwomb Catechesis
Οι Ρώσοι στο μοναδικό τους πόνημα (sic) κυκλοφόρησαν ένα black/death metal μανιφέστο που αν το έβγαζαν οι Teitanblood θα παραμιλούσαν οι χιπστεράδες της φάσης. Δεν πειράζει, ερπετόμορφες συνθέσεις με φωνητικά που σκάνε σαν δηλητηριώδεις φολίδες που σε τρυπάνε ενώ σε πνίγουν. Η ασφυξία φαντάζει ως λύτρωση.
19. Deathspell Omega – Drought
Ναι, και τα EP και τα πάντα όλα. Ερμητική κυκλοφορία, που φαίνεται σαν να προϊδεάζει για την βιβλική θεματική στροφή της μπαντάρας, εξαιρετικός σύνδεσμος, που αφήνει πολλά στην φαντασία.
20. Antediluvian – λόγος
Τέτοιοι δίσκοι εκείνη την εποχή έκαναν το black/death metal να φαντάζει ως το πλέον ενδιαφέρον metal παρακλάδι. Ή αλλιώς, πώς να είσαι ψυχεδελικός και αποκρυφιστικός δίχως να νερώνεις ατμόσφαιρες και συνθέσεις. Αδιαπέραστο. Εμβληματικό.
21. OM – Advaitic Songs
Δικαίως παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει, κολοσσιαίο επίτευγμα, και παίζει να μην το έχω ακούσει ποτέ “under the influence”, αλλά το εκτιμώ απεριόριστα.
22. Goatwhore – Blood For The Master
Πιθανώς η κορυφαία και πιο προσιτή τους στιγμή, για μένα ένα άλμπουμ που θα το πρότεινα σε οποιοδήποτε θέλει να ακούσει τους Venom αν ήθελαν να διασκευάζουν Satyricon αλλά άκουγαν πολύ γερμανικό death/thrash. Ρεφραινάρες.
23. Martyrdod – Paranoia
Γηπεδικά μελωδικά σουηδικά leads/riffs που έμπασαν κόσμο στο crust τότε, καθώς, κακά τα ψέματα, ποιος οπαδός ακραίου δεν γουστάρει κάποια πτυχή του σουηδικού ακραίου ήχου; Σε κάθε περίπτωση, οι Martyrdod πλέον θεωρώ πως προσεγγίζονται με ένα ιδιαίτερο πρίσμα αναλογικά το background του ακροατηρίου, αλλά δεν μπορώ, σε αυτό το φλύαρο ποστ, να μην πω πως το “Paranoia” είναι μάλλον στο top-3 των κυκλοφοριών τους, για μένα. Λατρεμένοι.
24. Downfall Of Gaia – Suffocating In The Swarm Of Cranes
Δίσκος – δίοδος προς πιο μοντέρνα και ελευθεριακά μονοπάτια στο extreme metal, μέχρι και σήμερα τα 2 πρώτα DoG φαντάζουν μνημειώδη στο μυαλό μου. Δέος. Και ζήτω το blackened crust. Ακούστε το φετινό γτχμ.
25. Ofermod – Thaumiel
Δίσκοι σαν και αυτό με κράτησαν στο black metal σε μια εποχή που έφευγα σταδιακά προς πιο hardcore καταστάσεις. Ο λόγος; Απλός. Θα τον επαναλάβω, «ορθόδοξο» είναι tag που δηλώνει αισθητική, όχι παρωπίδες. Μιλάμε για συγκλονιστικό δίσκο.
26. Absolutist – Ave
Φανταστικό neo-crust με έμπνευση από Bertnand Russel, γυρίσματα που φτάνουν μέχρι math/metallic hardcore, μελωδίες, παραγωγάρα, όλα άριστα, τι χρόνια ήταν αυτά γαμώ το σύμπαν.
27. Pig Destroyer – Book Burner
Δίσκος που τους επανέφερε στο status που όφειλαν, από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας στο metal. Βλέπω μια ανατιστοιχία 2001-2012 που θυμίζει Converge, αν με πιάνετε.
28. Asphyx – Deathhammer
Τέτοιοι δίσκοι είναι που σε κάνουν να πιστεύεις στις πραγματικά μεγάλες μπάντες και που συνθλίβουν τις νοσταλγικές οπτικές για τους πάλαι ποτέ ήρωες. Ομότιτλο βγαλμένο από hall of fame.
29. Hail Spirit Noir – Pneuma
Ένα ντεμπούτο που όταν είχε βγει και το έβαζα στους φίλους μου ακραιομέταλους με έκραζαν, αλλά εγώ αγαπώ τους DHG και τα περίεργα, οπότε επέμεινα, και απορούσα γιατί θυμίζουν Ghost. Δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Συγκλονιστικοί, avant-garde περισσότερο από προοδευτικοί, και ιδιαίτερα ακραίοι.
30. Jess And The Ancient Ones – Jess And The Ancient Ones
Αδιανόητος δίσκος. Αδιανόητος. Ηλεκτρακουστικός όσο πρέπει, παγανιστικός, αλλά τα έχετε πει όλα. Θα αρκεστώ στο ότι η γκρούβα του, ακόμη και στα πιο ψυχεδελικά σημεία, είναι αυτή που με κρατάει στο να επιστρέφω, πέραν των φωνητικών της Jess.
31. Revenge – Scum.Collapse.Eradication
Καλά χρόνια τότε για το bestial/war black metal, και εδώ οι αξιότιμοι (λολ) Καναδοί κυκλοφορούν μια πραγματικά σπουδαία δουλειά. Η διαφορά; Στα κομμάτια και στο πως συσσωρεύουν βιτριόλι με τις διαδοχές τους.
32. Black Breath – Sentenced To Life
Ή αλλιώς, αν το “Wolverine Blues” είχε ηχογραφηθεί από hardcore-άδες από τo New York. Από τα άλμπουμ που έκαναν τα BOSS HM-2 πετάλια της μόδας στο extreme hardcore. Δίσκος επίσης, που κάνει ακραιομεταλ μπαντες να φαίνονται χαριτωμένες. Οι Black Breath εδώ έγιναν αντεργκράου ήρωες.
33. Wolfbrigade – Damned
Λίγο πριν παραδοθούν εντελώς στο λυκάνθρωπη εκδοχή των Motorhead, οι Σουηδοί βρίσκονται στο όριο, και κυκλοφορούν ένα καταιγιστικό, σαρωτικό, κλπ κλπ σουηδικοκραστ άλμπουμ, από αυτά που τα προτείνεις τυφλά. Τεράστιο συγκρότημα, τεράστιες συνθέσεις, τρομερή προσοχή στη λεπτομέρεια.
34. Tragedy – Darker Days Ahead
Είχε διχάσει τότε η πιο αργή sludge στροφή τους. Ευτυχώς ήρθαν οι Nightfell και μας εξήγησαν το όνειρο. Σε κάθε περίπτωση, το “Darker Days Ahead”, τελευταίο LP των Tragedy μέχρι σήμερα, είναι ένα άλμπουμ που οφείλει να ακουστεί πιο προσεκτικά, γιατί εν τέλει, στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγει, απλά από πιο δύσβατα και βασανιστικά μονοπάτια. Καταδίκη.
35. A Forest Of Stars – A Shadowplay For Yesterdays
Για μένα, εδώ ξεπετάγονται οι AFOS πραγματικά στην ελίτ του ήχου, αλλά είναι και βιωματικό ζήτημα. Στριφνό, απαιτητικό, με μια όχι και τόσο ρομαντική προσέγγιση στο κλασικίστικο βικτωριανό του ύφος. Κρύβει τη βιοπάλη των βιομηχανικών ζωνών κάπου στο βάθος, ήδη η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Λίγο ακόμα για την κορυφή και την παράδοση της σκυτάλης…
36. Witchcraft – Legend
Ε ρε ζημιά που είχε κάνει το “It’s Not Because Of You”, ε ρε ξενέρα που είχα φάει όταν άκουσα το υπόλοιπο άλμπουμ και δεν ήταν όλο στο ίδιο επίπεδο. Μετά συνετίστηκα, μιλάμε για μεγάλο άλμπουμ, χαίρομαι που χαίρεστε, μαζί σας.
37. Ursut - Dårarnas Paradis
Από τις σουηδικές κραστ μπάντες που ξεπήδησαν στη νέα φουρνιά των τελευταίων 10-15 ετών και έβγαλαν πράγματα που αν τα ακούσεις υπό σωστές συνθήκες σου μένουν και τα μνημονεύεις. Στα βάθη του diy underground έγιναν πράγματα που αξίζει να ασχοληθείς. Και που ξέρεις, μπορεί να βρεις και κάποιες από τις συνθέσεις που θα σου ανοίξουν τις πόρτες του κόσμου. Οι Ursut έχουν τα φόντα σε αυτό το δίσκο.
38. Aura Noir – Out To Die
Υπάρχει μέτριος δίσκος των Aura Noir; Όχι, προχωράμε. Και γιατί ρε Αποστόλη αυτό είναι τόσο «χαμηλά»; Συγκριτικό είναι το ζήτημα στη χρονιά. Από τα πιο κοντινά σε μένα άλμπουμ τους, που προς το τέλος λίγο με χάνει προς στιγμήν, αλλά μετά θυμάμαι μια συναυλία το 2014, και ένα “Dethroned Emperor”, ένα ανάποδο σταυρό, και μετά πίσω στη δισκάρα. Ας ήσασταν εκεί.
39. Acrimonious – Sunyata
Μέγα ψάρωμα όταν είχε βγει τότε το άλμπουμ, μέχρι και σήμερα το θεωρώ στη μεγάλη ελίτ του εγχώριου black metal. Orthodox, avant, psych, experimental, straightforward και άλλα φραγκολεβαντίνικα. Δύστροπο, αλλά σοβαρότατο και πραγματικά εντυπωσιακό.
40. Merrimack – The Acausal Mass
Εγώ με κάτι τέτοια γαλο-ορθόδοξα ψαρώνω άσχημα, και εδώ έχουμε εξαιρετική περίπτωση μπάντας που έλαμψε πριν γίνει απογοητευτική μανιέρα. Από τα κορυφαία της χρονιάς του.
Για το 80 το ταπεινό:
Summary
- Rolo Tomassi – Astraea
- Slash feat. Myles Kennedy & The Conspirators - Apocalyptic Love
- Faustcoven – Hellfires & Funeral Bells
- Birds In Row – You, Me & The Violence
- Borknagar – Urd
- Grave – Endless Procession Of Souls
- Napalm Death – Utilitarian
- Anaal Nathrakh – Vanitas
- Satan’s Wrath - Galloping Blasphemy
- Year of The Goat – Angel’s Necropolis
- Bloody Hammers – Bloody Hammers
- Nettlecarrier – Nettlecarrier
- The Gaslight Anthem – Handwritten
- War//Plague – On A Darker Dawn
- Turbonegro - Sexual Harassment
- Dodecahedron – Dodecahedron
- Attic – The Invocation
- The Menzingers - On The Impossible Past
- Hot Water Music – Exister
- Neurosis – Honor Found In Decay
- Dragged Into Sunlight – Widowmaker
- Οδός 55 – Οδός 55
- Kreator – Phantom Antichrist
- Hexvessel – No Holier Temple
- Sabaton – Carolus Rex
- Spectral Lore – Sentinel
- Mizmor – מזמור
- Kendrick Lamar – good kid, m.A.A.d city
- Death Grips – The Money Store / No Love Deep Web
- Geraniüm - Geraniüm
- Title Fight – Floral Green
- Sigh – In Somniphobia
- Kawir – Isotheos
- Aluk Todolo – Occult Rock
- Dispirit – 11112
- Cloak Of Altering - Ancient Paths Through Timeless Voids
- She Past Away – Belirdi Gece
- Like Rats – Like Rats
- Terrible Feelings – Shadows
- Witchcrist – The Grand Tormentor
Εδώ να πω πως θεωρω το 2013 ίσως και την κορυφαία χρονιά στη μουσική, τουλάχιστον στα τελευταία 30 χρόνια. Καλή μας τύχη.
). Άντε μπράβο το χρειαζόμουν αυτό, ενώ για να ‘μαστε και στο κλίμα της χρονιάς όπου σαρώνει η Lana, έχουμε bonus μια αρκούντως ψυχαγωγική διασκευή στο “Born to Die” (το original παραμένει ανώτερο βέβαια)…
