Κατά το “μέταλ είναι ό,τι μου αρέσει”?
6 Likes
Special Teams
Ποιος θα ταΐζει τον ψηλό;!! Εσύ;!
Feed Me - Feed Me’s Escape From the Electric Mountain
Απ’ τους πρωταγωνιστές της βρετανικής DnB ο Spor, κάνει “side project” (το οποίο για ένα διάστημα μόνο τέτοιο δεν ήταν) εδώ κάπου ανάμεσα σε electro house και αμερικάνικη dubstep, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα στο πρώτο EP, πάνω στα οποία δε νομίζω ότι έχτισε ποτέ
Ταξίδι όχι-στο-κέντρο της Γης
Howard Shore - The Hobbit: An Unexpected Journey
Προφανώς τα member berries είναι δυνατά εδώ. Όπως και να ‘χει, και τραβηγμένη απ’ τα μαλλιά που ήταν η ταινία και η τριλογία γενικά, το να γυρνάς στον κόσμο του Τolkien οπτικοακουστικά εκείνη τη στιγμή ήταν υπέροχο
Run down the clock
Rush - Clockwork Angels
Επειδή 15άδα δε θα χώραγε (άσχετα με το ότι είναι ποιοτικότατος δίσκος, απλά έγινε σφαγή) και τιμής ένεκεν πρέπει οπωσδήποτε να πω δυο λογάκια για τον τελευταίο δίσκο των Rush και τους Rush γενικά, ό,τι έχουμε γράψει στο παρελθόν οι πιστοί και γράφτηκε πάλι με αφορμή αυτό, ισχύει 1000%. Τρεις άνθρωποι που έκαναν πράξη τον στίχο “I can’t stop thinking big” με διαρκείς αναζητήσεις για 40 χρόνια ένωσαν στο παρατηρητήριό τους δυο και τρεις γενιές και έδωσαν ώθηση σε τόσες άλλες μπάντες μέσω των οποίων τους ανακαλύψαμε. Άλλοι φεύγουν με την ουρά στα σκέλια εντελώς ξεθωριασμένοι απ’ τον χρόνο αλλά οι Rush δεν ήταν από αυτούς. Τους ευχαριστούμε για όλα
Κατά τ’ άλλα ναι, το καμός έγινε εδώ, τρομερή χρονιά, ποιος Κουβέλης και ποιο PSI, εδώ έγινε το μεγάλο κούρεμα, για να βγει η 15άδα 
Starters
1. Periphery - Periphery II: This Time It’s Personal
Bγάλανε “ωριμότερους” δίσκους αργότερα, με πιο “δουλεμένα” κομμάτια αλλά αυτό έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Ό,τι ήταν το Fortress για τους Protest The Hero είναι το P2 για τους Periphery: προϊόν αγνής ΓΚΑΒΛΑΣ και ωμής έμπνευσης. 100 riffs μέσα σε κάθε κομμάτι που κάπως είναι όλα καλά αλλά αυτός που ανεβάζει τη μπάντα από πολύ καλή σε world class για μένα είναι ο Spencer που με τη χροιά και το εύρος του δίνει σε κάθε κομμάτι με το μικρόφωνο ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Με σοβαρά guests από Govan και θείου (κυριολεκτικά) Petrucci έχουμε και σφραγίδα ποιότητας
2. Converge - All We Love We Leave Behind
Έκλεισε δεκαετία απ’ το Jane Doe αλλά η εξέλιξη δεν σταματάει. Οι Converge εδώ είναι πιο χαμαιλέοντες από ποτέ (βλ. τι διακυμάνσεις έχει το Sadness Comes Home ας πούμε που στην αρχή νομίζεις ότι θα ακούσεις σαουθερνίλα και καταλήγει σε σφυροκόπημα) και συνεχίζουν να οδηγούν τις εξελίξεις. Μέσα στις πολλές δισκάρες μετά τον κατά γενική ομολογία καλύτερό τους, πιθανότατα η καλύτερη
+εξώφυλλο:
3. Exotic Animal Petting Zoo - Tree of Tongues
Είχαν κάνει αίσθηση αυτοί το 2008 με το “I Made My Bed…” ειδικά σε όσους κοιμόμασταν με το Colors κάτω απ’ το μαξιλάρι. Το follow-up εδώ είναι ακόμα καλύτερο, για την ακρίβεια θα τον έλεγα απ’ τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας στο προοδευτικό μέτσαλ. Χρησιμοποιώ αυτό το επίθετο με φειδώ αλλά εδώ είναι ακριβές αφού θα βρείτε από math και grind μέχρι ατμοσφαιρικά, χαλαρά περάσματα. Παραγωγάρα επίσης που βοηθάει 100% να αναδυθεί το πχιοτικό άρωμα αυτής της μουσικής
4. Pennywise - All or Nothing
Οι Pennywise με τον Lindberg να έχει χαιρετίσει κάνουν κίνηση-ματ παίρνοντας τον καλύτερο τραγουδιστή του χώρου τον οποίο αξιοποιούν στο έπακρο με φωνητικές γραμμές για να ξελαρυγγιάζεται ο κόσμος στις συναυλίες και γενικά μια δισκάρα που πιάνει επίπεδα 90s σε μεγαλείο. Όλα τραγουδάρες, τελειώνει και πάει μόνο του το χέρι στο repeat. Τρομερό one-and-done, πολλά μπράβο, αν τους είχα δει και με αυτό το lineup καλά θα ήταν
5. Every Time I Die - Ex Lives
Νομίζω ο αγαπημένος μου ETID δίσκος, σχεδόν του μισαώρου αλλά απ’ την αρχή μέχρι το τέλος είναι καταιγίδα. Στιχουργικά δε, υποψήφιο για ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο Keith:
Every time we divide
We put zeros under the line
And we publish it as our proof
That nothingness is divine
+10:
Deftones - Koi No Yokan
Κανονικά πενταδάτο είναι το φετινό Deftones αφού είναι στα ίδια επίπεδα πχιότητας με Diamond Eyes αλλά χάνει στα tie breaks με τα υπόλοιπα εδώ. Ακάθεκτοι πάντως, χτίζουν σερί, όχι απλά έχουν επιστρέψει αλλά εκεί που η μαγεία του ατμοσφαιρικού συναντά την ψυχολογία του heavy , ηγούνται
Toundra - III
Άλλη πενταδάτη κυκλοφορία, αν μιλάγαμε για πιο αδύναμη χρονιά. Δεν έχω ακούσει καν τα Ι και II ακόμα αλλά σε αυτό και στο επόμενο οι Ισπανοί παίζουν σοβαρή μπαλίτσα στο πιο κιθαριστικό/riffy ας πούμε ποστ ροκ που ενίοτε γίνεται και μέταλ. Πέρα από τα ίδια τα θέματα, οι διακυμάνσεις στα κομμάτια ξεφεύγουν από τα τετριμμένα. Πολύ καλό και το Red Forest αλλά για δίσκο της χρονιάς στο είδος το δίνω εδώ
Between The Buried And Me - The Parallax II: Future Sequence
Αν το Silent Flight Parliament ήταν σε επίπεδα White Walls ή Swim To The Moon θα χτύπαγε στα ίσα (και να ξαναφάει™) Colors και Great Misdirect… τώρα είναι “απλά” ας πούμε του 9/10 και για μένα χωρίς να έχουν βγάλει καν μέτριο δίσκο από τότε, αυτό το επίπεδο δε θα έλεγα ότι το έχουν ξαναπιάσει. Δείχνουν εδώ ότι στο μέλλον θα μετατοπιστούν πολύ περισσότερο προς το “καθαρό” προγκ μέταλ, κάτι που σε έναν βαθμό έγινε. Κατά πολλούς οπαδούς ο καλύτερός τους δίσκος, το ακούω αλλά δε συμφωνώ
Meshuggah - Koloss
Όταν δίσκος ξεκινάει με τη φράση “I’m the great Leviathan”, γίνεται να πάει κάτι λάθος; Πέρα από τα προφανή χωρατά, άλλη μια νίκη για τους Meshuggah που πλάκα-πλάκα μετά τον φρενήρη ρυθμό της πενταετίας 2002-2008 έκαναν 4 χρόνια να βγάλουν κάτι. Απ’ τον εντελώς βιομηχανικό ήχο του Nothing πλέον έχουν περάσει σε αρκετά πιο οργανικό, ωμό ήχο αλλά παραμένει θηριώδης και φυσικά groovy
Kendrick Lamar - Good Kid, M.A.A.D City
Είπαμε ότι έρχονται οι μεγάλοι δίσκοι του Lamar, ο πρώτος είναι αυτός εδώ και ακόμα και αν βρίσκω την αποθέωση ένα τσικ υπερβολική για τα δικά μου γούστα, δε μπορώ να παραβλέψω το μεγαλείο. Άλμπουμ αντάξιο της γενέτειράς του (Compton) την οποία έρχεται να τιμήσει και ο Γιατρός στο ομώνυμο τρακ. Συμπαντικός δίσκος κατά μία έννοια αφού εδώ μέσα μπορείς να εντοπίσεις έστω και ψήγματα από σχεδόν ό,τι βγήκε στα 90s αλλά και στα 00s και υπό αυτό το πρίσμα η καθολική αποδοχή ήταν νομοτέλεια
Skyharbor - Blinding White Noise: Illusion & Chaos
Ο djent δίσκος της χρονιάς (έχουν κι απο djent οι Periphery αλλά συνολικά κάτι άλλο είναι, δεν τους κατατάσσω εκεί εντελώς) έρχεται από Ινδία (!), κατά βάση έστω, με μεταγραφή Dan από Tesseract (!!) τουλάχιστον για το πρώτο δισκάκι. Δεν το θεωρώ υπερβολή να πω ότι κοιτάει το One στα μάτια αφού ό,τι χάνει σε φιλοδοξία και heaviness το κερδίζει σε συνοχή και ατμόσφαιρα. Κόσμημα για το είδος
Gojira - L’ Enfant Sauvage
Όπως είπα νομίζω και στο FMTS με τους Gojira δεν απέκτησα τη σχέση που “θα έπρεπε” αλλά τουλάχιστον αυτού εδώ του έχω ρίξει αρκετές αυτιές και το ότι θεωρείται ακόμα απ’ τους πολύ μεγάλους δίσκους της δεκαετίας για το μέταλ είναι 100% δικαιολογημένο. Έχει και μελωδία (αυτό το tapping του Gift of Guilt ας πούμε τρομερή ιδέα) αλλά κατά βάση heavy, ισοπεδωτικά κιόλας
Trioscapes - Separate Realities
Τζαζορόκ, χωρίς κιθάρες. Γίνεται; Όχι απλά γίνεται αλλά είναι και πολύ καλό. Πολύ ενδιαφέρον side-project στο οποίο θα βρούμε τον μπασσίστα των BTBAM (Dan Briggs) μαζί τον Walter Fancourt (που ήταν και guest στο Melting City του Parallax 2) και φυσικά τον Matt Lynch (που αργότερα πήρε ο Masvidal για τους Cynic). Παπάδες με ηχόχρωμα τζαζ αλλά τεχνοτροπία σχεδόν μέταλ ειδικά στα drums, με σαξόφωνο και μπάσο να κάνουν ό,τι θέλουν
Flying Lotus - Until The Quiet Comes
Ίσως και το καλύτερο άλμπουμ του FlyLo ειδικά για όποιον τρελαίνεται για σαϊκεντέλικ, πιο εστιασμένο/λιγότερο πειραματικό απ’ το Cosmogramma (στο οποίο - είχα ξεχάσει να το αναφέρω - συμμετείχε ο Thom Yorke ο οποίος επίσης συμμετέχει εδώ) αλλά εξίσου δύσκολο θα έλεγα ειδικά αν το ακούς 100% νηφάλιος. Δε θέλω να φανταστώ πώς είναι με ναρκωτικά τέτοιοι δίσκοι. Bonus οπτικοακουστικό θέαμα:
The Algorithm - Polymorphic Code
Ένας Γάλλος συνάδελφος προγραμματιστής μπλέκει djent με synths και φτιάχνει έναν ήχο-trademark που απευθύνεται πρώτα σε geeks και ύστερα σε όλους τους υπόλοιπους. Glitches, arps και memes με Gerard Depardieu μέχρι θανάτου. Τα καλύτερα έρχονται αλλά ξεκινάμε πολύ δυνατά
29 Likes
Δισκάρα!!! Το ξεχασα… 
- Πιο mainstream πεθαίνεις. Κάπου έλεος.
- Αν αυτό αφορούσε μία- δυο ψήφους δεν θα ήταν παράξενο. Η μαζική ψήφος κάτι σημαίνει κι αναρωτιέμαι τι.
- Είναι σαφές αυτό που λέω και δεν χωράει εξυπνάδες τυπου “θέλει ενασχόληση με το genre για να μας αρέσει κάτι,νιανιανια”. Αν εδώ παίζαμε ένα παιχνίδι που στα 80s δεν είχανε χωρέσει οι Μεηντεν και οι Μεταλλικα και στα 90s οι Ντριμ Θιατερ και οι Νεβερμορ και ξαφνικά στα 10s ψηφίζαν όλοι Architects η Gojira ξερωγω, την ίδια ερώτηση θα έκανα.
Όχι όχι , inside joke ήταν για το ότι υπάρχουν συγκεκριμένοι δίσκοι από συγκεκριμένους μη μέταλ καλλιτέχνες, που χαίρουν εκτίμησης και σεβασμού από ακροατες της μέταλ παρόλο που ανήκουν σε είδη μουσικής τα οποία σχεδόν πάντα οι ίδιοι ακροατές δεν επιλέγουν ως φλιτζάνι του τσαγιου τους 
1 Like
She changed lives, αυτό σημαίνει. ;p
Στα σοβαρά, εγώ ας πούμε που ψήφισα τον δίσκο, τον άκουσα τότε που βγήκε επειδή είδα την λάνα στο born to die και έμεινα λίγο 
. Τον δίσκο τον έχω λιώσει, τον έχω ακούσει άπειρες φορές πραγματικά και δε νομίζω ότι έχω ακούσει κάτι αντίστοιχο του είδους, ούτε καν της λανα, τόσο πολύ. Δεν ξέρω για ποιούς λόγους, αλλά έκατσε η μπίλια τότε. Νομίζω ότι και εδώ μέσα υπήρχε αρκετό χαηπ. Btw, έχω αρκετά ποπ καταβολές, αλλά το 12 ήταν μια εποχή που σίγουρα προσπαθούσα να αυτοπροσδιοριστώ αλλιώς.
10 Likes
Προσωπικα παντα ειχα και ποπ ακουσματα…ναι και Sia ακουω και εχω βαλει σε 5αδα army of lovers…
3 Likes
-
Ποιος mainstream καλλιτέχνης είχε παρόμοιο ήχο στα early 10s; Αυτό δεν είναι εξυπνάδα.
-
Σημαίνει ότι είναι γαματη μουσική που έκανε κλικ σε πολλά αυτιά πολλών διαφορετικών ανθρώπων. Ούτε αυτό είναι εξυπνάδα.
-
Ούτε εκείνο ήταν εξυπνάδα. Ήταν μια ευγενική προσπάθεια να καταλάβω τι ακριβώς σου άναψε τα λαμπάκια. Δεν χρειαζόταν να το κάνω τελικά.
6 Likes
Εγώ πάντως μάλλον θα την ξαναψηφίσω σε δυο χρόνια. Το βιογραφικό μου λέει “έχει πάει PET SHOP BOYS” , άρα είμαι εντάξει;!:
1 Like
Μισό να συνεισφέρω και εγώ στην παραγωγική αυτή συζήτηση:
2 Likes
Λογικά το αγαπημένο λαηβ του φορουμ ήταν εκείνο το Rockwave του 13 που έπαιζε η Lana μετά τους Suicidal Tendencies, εντελώς metal line up, θα πήγατε όλοι.
2 Likes
10 Likes
- Ξερωγω. Η Φλορενς. Να, είπα μία.
- Γαμάτη μουσική είναι και άλλα πράγματα που εδώ σνομπαριστήκαν δεόντως. Σίγουρα η Μποφίλιου χωρίς κομμουνισμό δεν είναι το καλύτερο πράγμα που συνέβη στην ποπ από το ‘70 μέχρι σήμερα για να το βάλουμε και 10αδα.
- Κατά τα άλλα, triggered much?
Θα προσθέσω μια σοβαρή απάντηση στο θέμα, που πιστεύω ότι έχει μεγάλη βάση. Ανεξαρτήτως ήχου, ρυθμών, παραγωγής, ενορχήστρωσης και ύφους , αυτό που γενικά μας τραβάει όλους μας περισσότερο ή λιγότερο στην μουσική είναι το συναίσθημα που βγάζει και οι μινόρε και ματζόρε αποχρώσεις που έχει.
Η μουσική της Lana Del Rey έχει μια μελαγχολία και μια γλυκόπικρη νοσταλγία, που προσωπικά μου θυμίζει αρκετά το συναίσθημα που μου βγάζουν μπάντες όπως οι Gathering, οι Amorphis και μερικές άλλες μπάντες, άσχετα που η μουσική τους διαφέρει σε τεράστιο βαθμό.
Γενικά διαφωνώ με την πολύ περιοριστική θεώρηση του να χωρίζουμε την μουσική σε genres με τον τρόπο που γίνεται πολύ συχνά σε αυτό το φόρουμ, αλλά και γενικά.
11 Likes
Να ορίστε αυτό ήταν μια χαρά απάντηση.
Τόσο δύσκολο ήταν πια;
1 Like
Ελπίζω προς το καλύτερο τουλάχιστον.
1 Like
Περίμενε να δεις τι αποθέωση θα πέσει στους Daft Punk το,2013.
4 Likes
Florence and The Machine
Grimes
Katy Perry
ADELE
Kesha
Ariana Grande
Christina Aguilera στην εποχή που την είχε δει εντελώς παντελώς cherry girl των 50s
Taylor Swift
Ellie Goulding
Charlie XCX
Kelly Clarkson
Gwen Stefani solo
Carley Ray Jepsen
Miley Cyrus πολύ πριν το wrecking ball, αμέσως μετά τη φάση της Hannah Montana
Alicia Keys εκείνη την εποχή που δεν την άκουγε κανείς
Κι απλά έβγαλα ονόματα από την κορυφή του κεφαλιού μου, όλα ίδια συνομοταξία ήχου και πολλά από αυτά με ισάξια ή μεγαλύτερη επιρροή από τη Lana. Απλά αν δεν ακούς pop, δεν, γενικά.
Αγαπώ Λάνα αλλά μη λέμε κι ότι θέλουμε.
3 Likes
Καλά αυτό είναι γιγάντια δισκάρα, όχι μλκιες, αλλά δεν χώρεσε στη 15αδα μου.
Έχω αποφύγει να το ακούσω πρόσφατα για να μην το ξανασκεφτώ.
1 Like
και δεκαπέντε χρόνια τώρα σιωπή αλλά τι να κάνουμε, ήταν τυχεροί εκείνη τη χρονιά 