Σας αγαπαω ολους.
6 Likes
2023
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά εγώ το 2023 άκουσα πολύ μουσική. Για την ακρίβεια τόνους μουσικής. Απλά δεν ήταν του 2023 οι μουσικές αλλά των προηγούμενων 53 ετών. Τεσπα κάπου εκεί τον Σεπτέμβριο με έπιασε το καταναγκαστικό μου και άρχισα να ψάχνομαι για το τι κυκλοφορεί τόσους μήνες εκεί έξω. Και τελικά είχε όμορφα πράγματα και φέτος. Έχω την ελαφριά αίσθηση δε πως φέτος είναι η πρώτη χρονιά που το rock/metal αρχίζει και γίνεται λίγο πιο relevant. Μπορεί να είναι και τυχαίο αλλά πολλά στοιχεία άρχισαν να περνάν στη rap και την pop ενώ τα τελευταία 20 χρόνια είχαμε συνηθίσει το ανάποδο.
(Είπα να το ρίξω λίγο έξω, χρονιά που είναι οπότε σορρυ εκ των προτέρων για το μακροσκελές.)
1. ††† - Goodnight, God Bless, I Love U, Delete
“These tears run dry”
Chino παρόντος κάθε αρχή παυσάτω. Αυτή την φορά το side project του θεούλη έρχεται με περισσότερη φόρα και μας δίνει το soundtrack της χρονιάς. Περιμέναμε 9 χρόνια για κανονική κυκλοφορία αλλά χαλάλι του. Με περισσότερα ηλεκτρονικά στοιχεία, λίγο λιγότερη κιθαρίτσα, μπόλικα μαγικά τρικς στις φωνητικές γραμμές. Ο δίσκος τους πλέον δεν είναι κρυφη ενοχή αλλά αδυσώπητη ανάγκη κόντρα στους κανόνες και τις κατηγοροποιησεις. Έρωτας στα χρόνια της κανονικότητας
2. Avenged Sevenfold - Life Is But a Dream…
"Now I know this might sound crazy, but I’ve smelled the plastic daisies
And it seems we’ve found ourselves in hell"
Είχε φανεί από το The Stage πως η ρότα της μπάντας έχει αλλάξει. Ίσως και λίγο επιτηδευμένα θα πω εγώ ο καχύποπτος μηπώς μπορέσουν και απεμπλακούν από τους εύκολους χαρακτηρισμούς τύπου “Metallica της γενιάς τους”. Το καράβι λοιπόν πετάει την πυξίδα και χάνεται καταμεσής του πελάγους. Δίσκος ορόσημο, κατάπιε όλα τα μουσικά είδη και τα ξέρασε στο πιάτο μας. Κολλητικό όσο ο διάολος μα ταυτόχρονα δυσανάγνωστο και καθόλου φιλικό προς τον περαστικό ακροατή, ιδιαίτερα από τη μέση και μετά καθηλώνει. Ο Γουιλι Γουονκα της μουσικής παρέδωσε τραγούδια σοκολατάκια που αν δεν τα ανοίξεις δεν θα γευτεις ποτέ τη μαγεία τους. Υπόκλιση βαθιά
3. Polaris - Fatalism
“Where do I shelter when it’s raining inside?”
Αδυναμίες. Μεγάλες. Νομίζω πως μέσα στη χρονιά δεν έχω ακούσει δίσκο πιο πολύ από αυτόν. Ο ορισμός του repeat. Εδώ οι αυστραλοί κάνουν το παραπάνω βήμα και στα χνάρια των έτερων Αυστραλών (Parkway Drive) ανεβαίνουν λέβελ. Την ίδια στιγμή τους χτυπάει την πόρτα η απώλεια με τον χαμό του κιθαρίστα τους Ryan Siew στα 26 του χρόνια, μα ο μόνος δρόμος για να ξεπεράσεις την τραγωδία είναι να καείς από αυτή. Η μουσική θα ειναι εκεί σε κάθε βήμα σου να σε λυτρώνει. Οι στίχοι ανατριχιάζουν και στοιχειώνουν.
4. Paramore - This Is Why
“Turn off the news”
Φρέσκο ροκ. Από μια όχι και τόσο φρέσκια ή νεότευκτη μπάντα, αλλά από μία μπάντα που βρίσκει ξανά τον εαυτό της. Δεν ξερώ τι πάθανε, εγώ τους είχα αφήσει στο Ignorance και το μακρινό 2009. Ίσως βρήκανε λίγο γκλίτερ και ρίξανε πάνω τους. Γιατί είχαν χάσει λίγη από την παλιά τους μαγεία. Ίσως να βάλανε και λίγο παραπάνω γκλίτερ από όσο θα έπρεπε. Ναι, that’s why
5. Παπακωνσταντινου Θ. - Urbanum
"Σουτάρουν τα αστέρια
Σουτάρει ο άνεμος
και εγώ είμαι ο Στάθης Τσανακτσής"
Δεν περίμενε κάποιος καινούργιο υλικό. Και αν περίμενε, θα ήταν λογικό και θεμιτό να κυκλοφορήσει κάτι που θα εξαργύρωνε τους λόγους που τον κάνουν να γεμίζει τα καλοκαιρινά βράδια των όπου γης και πατρίς φίλων του. Κατά ένα τρόπο safe. Αμ δε. Στροφή 180 μοιρών στα μέρη που μεγαλουργεί. Στους παράξενους στίχους, στους αλλόκοτους ήχους, στα όσα πρέπει μπλιμπλίκια, στα τραγούδια που έχουν χώρο να αναπνεύσουν, χωρίς καπνογόνα ή άλλα props. Τα κατάφερε πάλι ο μάγκας να πιάσει την ατμόσφαιρα και να την κάνει μουσική. Μακάρι και στα επόμενα
6. In Flames - Foregone
Πόσο καιρό είχα να χαρώ με την μπάντα αυτή; Πολύ. Μιλάμε για επική επιστροφή. Στο τσακ εκτός πεντάδας μα δαίμωνα πάλι το έκανες το θαύμα σου. Metal δίσκος της χρονιάς. Το σουηδικό το παραδοσιακό το αθάνατο είναι ακόμη ζωντανό
favourite track : Meet Your Maker
7. Sylosis - A Sign of Things to Come
Ο guitar hero της χρονιάς εξαπολύει επίθεση. Μουσική για πονεμένους σβέρκους. Ύμνοι λιγότερο θρας πλεον, μα αιχμηροί σαν τις κραυγες του. Μπορεί να μας κέρασε φαρμάκι με την αποχώρησή του από τους Architects αλλά τι είναι καλύτερο από μία αγαπημένη μπάντα. Δύο αγαπημένες μπάντες
favourite track : Deadwood
8. Holding Absence - The Noble Art Of Self Destruction
Ένα ακόμη μαγικό μουσικό ταξίδι στο κόσμο του μοντέρνου ήχου. Μπάντες σαν και αυτές είναι φτιαγμένες για ήττες αλλά εδώ κερδάνε από τα αποδυτήρια. Ακούω τις επιρροες, ακούω τα αλλά και τα πως, μα περισσότερο ακούω το συναίσθημα που εδώ ξεχειλίζει
favourite track : Scissors
9. Post Profit - Letter to Self
Δεν τους ήξερα, τους έμαθα για τα καλά. Τριάδα που παίζει στα όρια του post και του μη post γουατεβερ rock/metal ήχου. Στην ουρά για τα επόμενα καλούδια που έχουν να προσφέρουν
favourite track : Cancer Culture
10. Sleep Token - Take Me Back To Eden
Ποιο είδος δανείζεται και ποιο δανείζει δημιουργικά στοιχεία κανείς δεν θα μάθει ποτέ. Χτίζοντας πάνω στις προηγούμενες κυκλοφορίες κάνουν άνοιγμα σε ολόκληρο το σύμπαν και γίνονται μπάντα της χρονιάς. Καμία αμφιβολία για το prog του πράγματος, μουσική που παει τη φάση παραπέρα
favourite track : Granite
11. END - The Sin of Human Frailty
Το απόλυτο χάος. Χωρίς έλεος. Ο καλύτερος φετινός δίσκος της hardcore σκηνής
12. Dying Wish - Symptoms Of Survival
Στα χνάρια των Knocked Loose η σκηνή γεμίζει με υπέροχες μπάντες. Πακέτο φωτιά με το από πάνω (END). Καλά τα πάμε
13. Enforced - War Remains
Μου λείπει το θρας τελευταία. Ευτυχώς υπήρξαν οι Enforced και ρήμαξαν τα πάντα
14. Head Cleaner - The Extreme Sound Of Truth
Η Θεσσαλονίκη είναι περήφανη πόλη. Και έχει ακόμη ένα λόγο να χαίρεται. Εγχώριο Hardcore διαμάντι
15. Καρρας Γιωργος - Ασκησεις Απλοτητας
Υπάρχουν κάποιοι που εκπροσωπούν ακόμη επάξαια τη μουσική τους ιδιότητα. Μέγιστος δίσκος επιστροφή
16. Svalbard - The Weight of The Mask
Ακόμη πιο έντονο, ακόμη πιο επιθετικό, ακόμη πιο σκοτεινό. Η μπάντα είναι στον αυτόματο και δημιουργεί ασταμάτητα αριστουργήματα
17. Currents - The Death We Seek
Ο ορισμός του metalcore. Βαθύ και οξυδερκές, σίγουρα το καλύτερο τους
18. Haken - Fauna
Αυτό και το TesseracT νομίζω ήταν τα αγαπημένα μου prog ακούσματα φέτος. Κυλά νεράκι, φανταστικός
19. Dødheimsgard - Black Medium Current
Αβαντ γκαρντ ραψωδία, επιβλητική ατμόσφαιρα. Θενκς παργαλάτσο για το δωρο στο Album Exchange
20. Metallica - 72 Seasons
Ίσως το αδικώ τόσο χαμηλά, έχει πολύ καλές στιγμές, ίσως φταίει ότι διαδέχεται ένα πιο στιβαρό δίσκο όπως το HTSD
21. Mouthbreather - Self-Tape
Το εξώφυλλο προδιαθέτει, Τα breakdowns ξεκινάνε σχεδόν στα πρώτα 20 δευτερόλεπτα. Ύμνοι προορισμένοι αποκλειστικά για πιτ
22. Royal Blood - Back to the Water Below
Γύρισαμε από την ντίσκο στα γνωστά hard rock μονοπάτια. Μπάντα με μηδεν μέτριες στιγμές
23. Kvelertak - Endling
Πάρτι, πάρτι, πάρτι… Δισκάρα, μια κατηγορία μόνη της
24. All Out War - Celectial Rot
Κοντά 30 χρόνια στα κόλπα, καμιά όρεξη για υποχωρήσεις. Crossover hardcore όλεθρος
25. TesseracT - War of Being
Πάντοτε με έλκυε η μίξη των djent στοιχείων στο prog πλαίσιο που στήνουν κάθε φορά. Άρτιος δίσκος (όχι ότι περιμέναμε και κάτι λιγότερο)
26. Invent Animate - Heaverer
Metalcore πλημμύρα φέτος, ξεχωριστός δισκός, να ΄ναι καλά οι συμφορουμίτες που δείξανε τον δρόμο
27. Spiritbox - The Fear of Fear
EP μακελειό, πάντοτε σε υψηλά επίπεδα, παιδιά σας περιμένουμε στην πλατεία (?)
28. Foo Fighters - But Here We Are
Κάθε απώλεια και μια ανοιχτή πληγή. Θαρραλέα μουσική για τους απόντες
29. Wargasm - Venom
Το Nu Metal κάνει αναβίωση και εμείς χορεύουμε στον ρυθμό του
30. Dawn Ray’d - To Know The Night
Δυστυχώς ο θαυμαστός κόσμος των Άγγλων τελείωσε, μα άφησε παρακαταθήκη ένα άκομη έπος
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Έχει μόνο 2 τραγούδια η κυκλοφορία, μα τι τραγούδια!!!
Knocked Loose - Upon Loss Singles
Αγαπητά μου ορφανά άσματα για το έτος…
Υ.Γ. Έχουμε αρκετές εκκρεμότητες ακόμη… το νου σας
35 Likes
ΝΑΙ
1 Like
2023
Portugal. The Man - Chris Black Changed My Life
Wargasm - Venom
Queens Of The Stone Age - In Times New Roman…
Maneskin - Rush!
Gorillaz - Cracker Island
30 Likes
Παρασκευουλα και τελευταια ( ; ) ψηφοφορια σε αυτο το παιχνιδι που μας κρατησε συντροφια ολες αυτες τις εβδομαδες. Μπορει στις λιστες μου να μην ημουν αναλυτικος, ομως η ουσια ηταν οτι ειχα την ευκαιρια να ασχοληθω ξανα με αγαπημενες κυκλοφοριες του παρελθοντος κανοντας ανασκαφη, και να ακουσω αλλους τοσους απο τις προτασεις των συμ-forum-ητων. δισκος που ξανα απολαυσα μετα απο χρονια το Balls to the Wall απο τους Accept. 
2023
| 1 | Dødheimsgard | Black Medium Current |
|---|---|---|
| 2 | Sacred Outcry | Towers of Gold |
| 3 | Varathron | The Crimson Temple |
| 4 | Blood Star | First Sighting |
| 5 | Wings of Steel | Gates of Twilight |
30 Likes
2023
- Metallica - 72 Seasons
- Rival Sons - Darkfighter
- Crosses - Goodnight, God Bless, I Love U, Delete
- Queens of the Stone Age - In Time New Roman…
- Deleche Mode - Memento Mori
Εξώφυλλο: Blur - The Ballad of Darren
@anhydriis thank you sir !
25 Likes
2022
Χρωσταω θεωρητικα δυο χρονιες ακομα (απο την περιοδο ξεκινησα ξανα δουλεια τον Σεπτεμβριο που μας περασε), και νομιζω οτι ηταν το 2006 και το 2007, αλλα απο οτι φαινεται δεν θα γραψω ποτε εκτεταμενα κειμενακια για τις επιλογες εκεινων των δυο χρονιων, καθως πλεον δεν βρισκω και το νοημα σε αυτο δηλαδη.
Ή μαλλον, ας συμφωνησουμε οτι θα γραψω για το 2006 και το 2007 οταν τελειωσει με τις εκκρεμμοτητες της η Σηγουλφ. Παμε ομως για το 2022, που ειναι χρωστουμενο μολις για λιγες μερες, και λογω τεχνικου προβληματος του φορουμ, που μας εβγαλε εκτος προγραμματος την περασμενη Κυριακη.
1. Metallica - RELOAD
Καποιοι κακοπροαιρετοι θα πουν οτι αυτος ο δισκος βγηκε το 1997, και μαλιστα οταν γραφαμε για εκεινη την χρονια με ρωτουσαν γιατι δεν ειναι στην λιστα μου και κατι αλλα τετοια περιεργα, αλλα η πραγματικοτητα ειναι διαφορετικη. Οι Metallica εφτασαν το καλλιτεχνικο τους ζενιθ με αυτον τον δισκο, που προφανεστατα ηταν περιπου 25 με 30 χρονια μπροστα απο την εποχη του, κατι που εξαρταται απο τον ακροατη (για καποιους, αγγιζει το απειρο αυτο το χρονικο διαστημα αν παρεις το μαθηματικο οριο). Το RELOAD ηχογραφηθηκε σε καποιο παραλληλο συμπαν απο τους Metallica εκεινου του συμπαντος εν ετει 2022, και εν συνεχεια εκανε καποια μαλακια ο Doc (πιθανοτατα του εκαναν σαμποταζ οι Rick & Morty), και αντι να μεταφερει την μουσικη στην σωστη χρονια στο αλλο συμπαν, πηγε κατα λαθος δυομιση δεκαετιες πισω στον χρονο νωριτερα απο οτι επρεπε, γιατι ειχε ξεχασει να αλλαξει κατι γραναζια στον flux capacitor. Το αποτελεσμα? Τραγουδαρες αριστουργηματα οπως Fuel, The Memory Remains, The Unforgiven II, Slither, Carpe Diem Baby, Prince Charming, Low Man’s Lyric και Fixxxer να κυκλοφορησουν σε μια εποχη που ο κοσμος αδυνατουσε να καταλαβει το μεγαλειο τους, πλαισιωμενα απο ενα σωρο επισης εξαιρετικα τραγουδια, οπως τα Devil’s Dance, Where The Wild Things Are, Attitude και κανα δυο ακομα. Αυτο το χωροχρονικο λαθος που συνεβη στην ροη της ιστοριας ειχε και θετικα και αρνητικα αποτελεσματα. Απο τη μια οσοι μπορεσαν να καταλαβουν τι εχει συμβει, εκτιμησαν στο επακρον την Μουσικη του Μελλοντος που τολμησαν να κυκλοφορησουν οι Metallica τοσα χρονια πριν τους φτασουν ολοι οι αλλοι, απο την αλλη, δυστυχως δεν ηταν δυνατο να εκτιμηθει αυτος ο αριστουργηματικος δισκος οσο επρεπε και οσο αξιζε.
2. Muse - Will Of The People
Ας ξεκινησουμε απο τα βασικα. Θεωρω το Drones εναν απο τους καλυτερους δισκους των Muse γενικοτερα. Τωρα αν το θεωρω 3ο ή 4ο καλυτερο ή οτιδηποτε αλλο, μικρη σημασια εχει. Παρολο λοιπον που θεωρω τοσο μεγαλη δισκαρα το Drones, οσο περνανε οι μηνες ολο και αρχιζω να νιωθω πως εν τελει το Will Of The People ειναι ο καλυτερος δισκος των Muse απο το 2007 εως και σημερα, και το λεω εχοντας πληρη επιγνωση του ποσο μα ποσο λατρευω ακομα και το The Resistance. Το Compliance ειναι οσο καλο οσο οποιοδηποτε αλλο synth pop υπερεπος εχουν γραψει ποτε οι Muse (και πλεον ειναι πολλα), το You Make Me Feel Like It’s Halloween παιζει να το βρισκω τοπ 10 Muse songs ever, το ομωνυμο ειναι οσο πιασαρικο και κολλητικο οσο παλαι ποτε μνημειωδη σινγκλακια τους απο τα 2000ς, και συνθεσαρες οπως τα Kill Or Be Killed, Verona & We Are Fucking Fucked προσθετουν τεραστια αξια σε μια ηδη φανταστικα εκλεκτικη λιστα τραγουδιων που επελεξαν να κυκλοφορησουν με αυτον τον δισκο. Κατι λιγοτερο απο 38 πραγματικα υπεροχα λεπτα. Αναμενω τον επομενο!
3. Brutus - Unison Life
Ανακαλυψα αυτην την μπαντα λογω ροκιν, και λατρεψα με την μια αυτον τον δισκο οταν τον πρωτοακουσα. Φοβερο συναισθημα, μελωδιαρες, παντοδυναμη και ιδιαιτερη φωνη απο Στεφαναρα, ενδιαφερουσες συνθεσεις, και μια νεανικη οργη κι ενα τσαγανο που ειχα καιρο να ακουσω. Οποτε θα συντροφευσω ολους τους συμφορουμιτες που ενθουσιαστηκαν απο αυτον τον δισκο, και θα πω οτι σε αντιθεση με αρκετες αλλες κυκλοφοριες που αποθεωνει και επεφημει ενιοτε αυτο το φορουμ, αυτο εδω αξιζε ολο το hype 100%. To Liar θετει ανετα σοβαρη υποψηφιοτητα για τοπ 100 ροκ τραγουδιων της δεκαετιας, και μαλιστα στο upper half, σιγουρα.
4. Ghost - Impera
Ενα κλικ πιο κατω απο το Prequelle (και το γραφω, μονο και μονο γιατι ηθελα ενα ακομα επος επιπεδου Miasma) , αλλα και τι σημασια εχει? Ακομα ενας μυθικος και θρυλικος δισκος απο τον Tobias, που με καθε κυκλοφορια μεγαλωνει το ονομα της μπαντας, και καλλιτεχνικα και εμπορικα. Τραγουδια οπως Kaisarion, Spillways, Hunter’s Moon, Little Miss Sunshine και Respite On The Spitalfields ακουγονται απο την πρωτη ακροαση ηδη ως κλασικες στιγμες στην ιστορια της ροκ, ενω κατι Watcher In The Sky, Twenties και Griftwood με κανουν αισιοδοξο για το μελλον της ροκ μουσικης, αφου πραγματικα εχω πιστεψει πολλες φορες στο παρελθον οτι “εχουν ειπωθει σχεδον ολα”. Το κοινο γνωρισμα ολων των τραγουδιων αυτων? Μονο οι Ghost μπορουν να γραψουν τετοια μουσικη και να ακουγεται 100% ως Ghost και ως τιποτα αλλο. Οχι μονο σπανιο προσον και προτερημα για εναν καλλιτεχνη/δημιουργο αυτο, αλλα και υποτιμημενο μερικες φορες.
5. Coheed and Cambria - Vaxis - Act II : A Window Of The Waking Mind
Δε θα πω ψεματα… αυτην την στιγμη, πρεπει να βαλω αυτον τον δισκο να τον ακουσω ξανα και ξανα και ξανα, γιατι εχει τοσο ζουμι, που δεν τον εχω πληρως αφομοιωσει και λατρεψει οσο πιστευω οτι μπορω να τον εκτιμησω και να τον απορροφησω. Αλλα για μενα, αυτο ειναι σχεδον παντα το σημαδι ενος πολυ πολυ καλου δισκου. Το να εχει ενα σωρο πιασαρικες στιγμες, ενα σωρο πανεμορφες μελωδιες, ενα σωρο ενδιαφερουσες φωνητικες γραμμες, αλλα στο τελος της ακροασης να εισαι σε φαση “what did I just listen to?” και να μην θυμασαι και πολλα. Εχω μια ειδικη θεση στην καρδια μου για τα grower albums. Σε αυτην την κατηγορια ανηκει και το πρωτο Vaxis, αλλα και το παρον. Οπως εχω πιθανοτατα γραψει σε αυτο το θρεντ κατι μηνες πριν, το Year Of The Black Rainbow αποτελει τον αγαπημενο μου C&C δισκο, αλλα γουσταρω απεριοριστα το οτι ο Claudio εχει βρει τον τροπο να εξελιχθει και να δημιουργει μουσικαρες σε ενα αρκετα διαφορετικο υφος απο αυτο που τελειοποιησε στο YOTBR. Τα δυο Afterman μου αρεσαν κι αυτα πολυ, αλλα νομιζω οτι η Vaxis Era ειναι πιο ενδιαφερουσα για την μπαντα, και το καλυτερο σταδιο στο οποιο θα μπορουσαν να βρισκονται post-2020 , μετα τα μεγαλεια των πρωτων 5 δισκων τους. Εκτος φυσικα για οσους ειναι antivaxxers που λογικα δε θα τους αρεσαν ιδιαιτερα αυτα τα δυο αλμπουμακια (σορρυ, αλλα επρεπε). Για εμας τους υπολοιπους, η προσμονη και αναμονη για το Vaxis III ειναι μεγαλη. Μου κανει εντυπωση που δεν το ανεφερε καν ο @Storm , εκτος κι αν το ξεχασε (?). Γιατι το να τον απογοητευσε αυτος ο δισκος, μου φαινεται εως και απιθανο.
6. Therion - Leviathan II
Ο Δρακος απο την Σουηδια επεστρεψε. Δεν ξερω αν ο Στορμ ξεχασε το σηκουελ του Vaxis I, αλλα εγω το 2021 ξεχασα το πρηκουελ του Leviathan II. Και ντροπη μου για αυτο, γιατι η τριλογια με τα Λεβιαθαν που ολοκληρωθηκε μολις πριν κατι εβδομαδες, ειχε ενα φανταστικο δευτερο μερος. O Kristoffer Johnson ειχε περιγραψει το δευτερο μερος της τριλογιας, ως αυτο με τα τραγουδια που βρισκονται πιο κοντα στην κατηγορια “ροκ χιτακια” απο οτιδηποτε αλλο, και ειχε μεγαλο δικιο. Το Aeon Of Maat που ανοιγει τον δισκο μας πηγαινει πισω σε εποχες Lemuria/Sirius B (οπως ολη η τριλογια αλλωστε) και προιδεαζει αψογα για το τι θα ακολουθησει. Το Litany Of The Fallen που ακολουθει, ειναι αυτο που λενε τα αμερικανακια instant classic, και μπαινει αυτοματα στην λιστα με τα καλυτερα τραγουδια των Therion σε αυτην την χιλιετια. Οι ριφφαρες και οι χορωδιες δινουν και παιρνουν στα Lucifuge Rofocale και Marijin Min Nar, και προς το τελος του δισκου εχουμε τα επισης χιτακια Cavern Cold As Ice και Pazuzu, που πλαισιωνουν εναν συνολικα φουλ συμπαγη δισκο (κατι που ισχυει και για τα αλλα δυο μερη της τριλογιας). Τα τρια Leviathan με εκαναν να ακουσω σε πολλες επαναληψεις μουσικη απο Therion μετα απο 14 χρονια, αφου το τελευταιο πονημα του Κριστοφερ που με ειχε συγκινησει ηταν η Γκοθικη Καβαλα. Πλεον μιλαμε για καλλιτεχνη που εχει βγαλει 16 (ή 19 αν συμπεριλαβουμε κατι συλλογες και δισκους με διασκευες) δισκους, εκ των οποιων κανενας δεν ειναι κακος.
ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ
Blind Guardian - The God Machine (παρα παρα πολυ καλο, αλλα για μενα ξεφουσκωσε)
Kirk Hammett - Portals (πολυ καλο και τιμιο απο τον μοναδικο ριππερ που μετραει)
Devin Townsend - Lightwork (πολυ περιεργος και ενδιαφερων δισκος)
Electric Callboy - Tekkno (υπερεπος, We Got The Moves μεχρι να σβησει ο ηλιος)
Fontaines D.C. - Skinty Fia (φοβερος δισκος σε ενα υφος που δεν προτιμω)
Messa - Close (δεν το εχω ακουσει ουτε μια φορα αλλα πιστευω οτι θα ειναι φανταστικο)
The Mars Volta - The Mars Volta (υπερτιμια επιστροφη σε υφος που γουσταρω τρελα)
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ
Amorphis - Halo (πραγματικα κακιστος δισκος)
Megadeth - The Sick, The Dying… and the Dead! (πωρωτικο αλλα χανει πολυ σε feeling)
Disturbed - Divisive (δεν το εχω ακουσει ουτε μια φορα αλλα πιστευω οτι θα ειναι σκατα)
Porcupine Tree - Closure/Continuation (υπερατιμη επιστροφη με συνθεσεις που βαρεθηκα ελεεινα)
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
Δεν μου αρεσει και παρα πολυ, αλλα με βαση τα γουστα του φορουμ σε εξωφυλλα (καλα… οχι μονο σε εξωφυλλα), θα επρεπε να εχει βγει κορυφη με διαφορα 2390 βαθμων.
17 Likes
Μπραβο δικε μου. Το εκανες το κομματι σου
9 Likes
Μην τολμήσεις να ξαναμιλήσεις για εξώφυλλα - πόσω μάλλον για του 72 Seasons που ασχέτως αν σου αρέσει ή όχι η υλοποίηση του, αν μη τι άλλο επιβάλλει και πετυχαίνει γραφιστική άποψη με το κίτρινο Pantone του - από τη στιγμή που σου αρέσει έστω και ελάχιστα αυτό το photoshopικό έκτρωμα. Είναι πραγματικά αντιαισθητικό σε όλους τους τομείς και είναι κακή ΚΑΙ η υλοποίηση του.
5 Likes
Εν τω μεταξύ, διαβάζω όλες αυτές τις ευχαριστήριες “επιστολές” (και κάποιες… αποχαιρετιστήριες!) προς τον θρεντοκράτορα τις τελευταίες εβδομάδες, καταλαβαίνω ότι έκλεισε ο κύκλος της αρχικής ιδέας του παιχνιδιού συν την μικρή επέκταση έως το 2023 κατά συνέπεια ένας απολογισμός λογικό είναι να γίνεται, αναρωτιέμαι όμως μήπως… άλλαξε κάτι σχετικά με το prequel των 60s που λέγαμε ότι θα κάνουμε!
Αυτό που σίγουρα δεν έχει αποσαφηνιστεί είναι το έτος που θα ξεκινήσουμε (αν ξεκινήσουμε), οπότε να επαναλάβω την πρόταση η επιστροφή στα sixties να γίνει αντίστροφα, πρώτα το 1969, μετά το '68 κοκ, για λόγους συνέχειας, αφού τώρα το παλιότερο έτος είναι το 1970. Έτσι, ακόμη κι αν κάποια στιγμή καταλήξουν να ψηφίζουν μόνο 10 άτομα και σταματήσει το παιχνίδι, να έχει καλυφθεί μια συνεχόμενη χρονική περίοδος, χώρια που όσοι αγαπάνε τα seventies σίγουρα έχουν ακούσματα που φτάνουν μέχρι το 1967-’68 τουλάχιστον, άρα θα υπάρχει αρχικά ικανοποιητική συμμετοχή. Αντίθετα, αν ξεκινήσουμε από το 1960 είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα τα πρώτα έτη της εν λόγω δεκαετίας να είναι εντελώς άγνωστα σε πολλούς και να ατονήσει πρόωρα το ενδιαφέρον.
Ρωτάω για να ξεκινήσω σιγά σιγά να γράφω το σεντόνι για το 1969, ίσως την καλύτερη χρονιά στην ιστορία της σύγχρονης pop (με την αρχική σημασία, εκ του popular) μουσικής!
7 Likes
Ας το αφήσουμε τελευταίο το 1969 ρε. Έχει εκπληκτικά πράγματα, ας κλείσουμε πανηγυρικά με αυτό το έτος!
6 Likes
Ε καλά , μεταξύ μας τώρα , 70% μείωση συμμετοχής από βδομάδα εκτιμώ. Μακάρι να είμαι ΠΟΛΥ λάθος
Εγώ δεν έχω ακούσει τα 60’ς μόνο τα απολύτως κλασικς Χέντριξ κλπ . Να προτείνω τι ; Να σας διαβάσω να μάθω μπαλιτσα από τους άρχοντες του φόρουμ , σαφώς
4 Likes
Ε καλά, στις αρχές των '60s οριακά υπήρχε η ιδέα του album όπως την ξέρουμε ρε σεις. Όλοι singles κυκλοφορούσαν και κάποια στιγμή οι εταιρείες τα μάζευαν και έβγαζαν έναν μεγάλο δίσκο. Από τα μέσα και μετά άρχισε να διαμορφώνεται το concept του album, με κομβικό σημείο την κυκλοφορία όπως είπαμε του Sgt. Pepper’s από τους ΘΕΟΥΣ, που είχαν απαιτήσει να βγει ίδιο σε Αγγλία και Αμερική (μέχρι τότε οι εταιρείες αποφάσιζαν).
6 Likes
Επιμένω κι εγώ, να παμε απο το 60 στο 69 για να εχει αυξημενο ενδιαφέρον. Επίσης, η “συνέχεια” μετά από ένα χρόνο και μεταφερόμενοι 54 χρόνια πίσω είναι σχετική. 
6 Likes
Έχω βάλει και σημείωση, ηρέμησε 
Προφανώς τρολλαρω με το εξώφυλλο. Έχουν βγει νικητήρια πάντως αρκετά που είναι χειρότερα.
ΥΓ. Το κίτρινο του 72S είναι έγκλημα που θα έπρεπε να τιμωρείται νομικά
1 Like
Εχουμε εκκρεμότητες ακόμη…
Πότε ξεκινάμε τα 60ς?
- Αμέσως
- 1η Φλεβάρη
- 1η Μάρτη
0 voters
Πως το πάμε?
- 1960---->1969
- 1969---->1960
0 voters
Συνεχίζουμε το ίδιο θρεντ ή σε άλλο?
- Στο ίδιο
- Σε νεο
0 voters
Μεχρι τα μεσάνυχτα της Κυριακής θα ξερουμε…
Συνεχιζουμε με το 2023 ε
10 Likes
Πόση μουσική πρόλαβα να ακούσω φέτος μετά το ταξίδι στα 70s μέχρι το Μάρτη, τη NWOBHM και Thrash παλίρροια των 80s, τα 90s που κατάφεραν να μπερδέψουν τον αλγόριθμο του Spotify με τόσα διαφορετικά genres κοκ; Αρκετή κατά τα φαινόμενα…
1. Dødheimsgard - Black Medium Current
Δημιουργική παράνοια.
2. Demoniac - Nebula Negra
Η καλύτερη thrash μπάντα εκεί έξω. Ίσως γιατί μπολιάζει το θρας της με τόσα άλλα στοιχεία. Και το κάνει εμπνευσμένα.
3. Malokarpatan - Vertumnus Caesar
Αυτό μάλλον είναι έκπληξη. Aλλά η ατμόσφαιρα και η αισθητική του με κέρδισε. Δεν ξέρω αν μπορεί να γράψει κανείς για αυτούς χωρίς να αναφέρει τους Master’s Hammer (Jilemnický Okultista εσένα κοιτάω) αλλά είναι πολλά παραπάνω. Quorthon, Nορβηγία στα riff, ψυχεδέλεια, occult, φολκλόρ, epic (επαναλαμβάνομαι, έγραψα Quorthon νωρίτερα). Εξαιρετικός δίσκος.
4. Hellripper - Warlocks Grim & Withered Hags
Η δεύτερη καλύτερη thrash μπάντα εκεί έξω.
5. Cattle Decapitation - Terrasite
Ταχύτητα, επιθετικότητα, τεχνική, αλλά αυτό που με κέρδισε είναι η τέλεια ισορροπία όλων αυτών με τη μελωδία που το κάνει τόσο πολύπλευρο και με κάνει να επιστρέφω τόσο συχνά.
Εύφημος Μνεία
Ξεκινώντας με 5 δίσκους που ήταν κοντά στην 5αδα
Metallica - 72 Seasons Μάλλον το αδικώ, στιγμές έμπνευσης σαν τις αρμονίες του Room of Mirrors και του Inamorata είναι από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος. Solid δίσκος.
Overkill - Scorched Overkill, σα να λέμε ISO ποιότητας.
Inculter - Morbid Origin Η σπορά των Nekromantheon στη Νορβηγία συνεχίζει να δίνει καρπούς.
Enslaved - Heimdal Mε τις viking/black καταβολές να αποτελούν τη σταθερά, το prog στοιχείο συνεχίζει να είναι περιπετειώδες, ξεκινώντας από το 70s rock και λοξοκοιτώντας στο kraut. 16 δίσκοι χωρίς μέτρια στιγμή. Τεράστιο επίτευγμα.
Green Lung - This Heathen Land Οι συγκεκριμένοι έχουν σηκώσει σκόνη με τους 2 προηγούμενους δίσκους τους, που όμως δε με κράτησαν. Σε αντίθεση με το This Heathen Land…
Tα λοιπά:
Enforced - War Remains
Thantifaxath - Hive Mind Narcosis
Spirit Adrift - Ghost at the Gallows
Liturgy - 93696
Night Demon - Outsider
Dawn Ray’d - To Know the Light
Terminalist - The Crisis as Condition
Δεν είναι η ώρα για αποχαιρετηστήρια κείμενα, έχουμε να ανακαλύψουμε τα 60s.
33 Likes
1 φλεβαρη ή 1 μαρτη πώς θα δουλεψει οταν πεφτουν πεμπτη/παρασκευη; Ετσι κι αλλιως προτιμω αμεσως προσωπικα, αντε μια εβδομαδα διαλειμμα
επισης ψηφιζω κι εγω 69-60 και γιατι αρχισα ηδη να φτιαχνω τις λιστες μου με αυτη τη σειρα και γιατι δεν σκοπευω να σταματησω εκει
