1960
- Miles Davis - Sketches of Spain
- Elmer Bernstein - The Magnificent Seven OST
- Bernard Herrmann - Psycho OST
- Bo Diddley - Have Guitar, Will Travel
- Joan Baez - Joan Baez
Cover Art
21 Likes
Δεν ξεκινήσαμε καλά, λείπει το νο. 1 μου νομίζω. 
Ευτυχώς που ούτε ξέρω να μιλήσω για jazz ούτε έχω ακούσει τόση όση θα ήθελα γιατί δε θα τέλειωνε αυτό το εγχείρημα (δλδ τα 60’s) ποτέ. Τα δύο πρώτα πάλεψαν πολύ για την πρωτιά, αύριο μπορεί να τα έβαζα τούμπα. Και 6 επιπλέον δουλειές θα άξιζαν να είναι τοπ-5 αλλά δυστυχώς δεν γίνεται.
*Eπειδή οι χρονολογίες σε αυτά τα παλιά άλμπουμ είναι ό,τι να’ ναι, μπορεί να υπάρχουν λάθη. Τα τοπ-5 λογικά θα είναι σωστά.
** Δεν ξέρω γιατί περιμένετε τριαντάδες από μένα. Θα μπορούσα να ποστάρω κάποια επιπλέον άλμπουμ αλλά αν δεν τα γνωρίζω καλά, δεν μπαίνουν.
Πάμε.
1) Hank Mobley - Soul Station
Λατρεμένος δίσκος. Σε μια εποχή που οι αυτοσχεδιασμοί είχαν αρχίσει να είναι όλο και πιο “ακραίοι” και πολλοί μουσικοί ψάχνονταν για να εξερευνήσουν και να σπάσουν τα όρια, έρχεται ο Mobley με 6 κομμάτια που καρφώνονται για πάντα στο υποσυνείδητο, με μια απίστευτη αίσθηση της μελωδίας στους δικούς του αυτοσχεδιασμούς. Συμπαραστάτης ο τεράστιος Wynton Kelly που σε σημεία κλέβει την παράσταση με τις πιανιστικές επιλογές του. Αριστούργημα, προσωπικά θα έμπαινε σε ένα jazz top-10 για πλάκα.
2) Muddy Waters - At Newport 1960
Κατ’ εξαίρεση στα 60ς, κάποια σπουδαία live θα μπουν στις λίστες, κυρίως blues, τα οποία στηρίχθηκαν σε κάποιες θρυλικές ζωντανές ηχογραφήσεις για το άνοιγμα τους σε μεγαλύτερο (λευκό) κοινό. Δεν ξέρω κατά πόσον επίτηδες, ο δίσκος δεν είναι very heavy on guitars, αλλά όντας η εμφάνισή τους μέρος jazz φεστιβάλ, ίσως δούλεψε υπέρ τους όσον αφορά την αποδοχή που βρήκαν από το κοινό (άκου τη συμμετοχή τους στο Got My Mojo Working).
Απίστευτη ενέργεια από την μπάντα, τεράστια classics, δημιουργούν την ατμόσφαιρα ενός καπνισμένου club και παρασύρουν τον ακροατή μέσα σε αυτό. Και δεν ξέρεις τι να πρωτοπροσέξεις, την δύναμη στα χτυπήματα των drums από τον Francis Clay, τον θρύλο της φυσαρμόνικας, James Cotton, που χρωματίζει καθόλη την διάρκεια του σετ, τον Otis Spann που συναγωνίζεται τις κιθάρες των Waters και Hare σαν κύρια δύναμη? Πάρε κι έναν από τους ορισμούς του πώς παίζονται τα slow, mesmerizing blues στο Goodby Newport Blues με τον Spann στην φωνή κι άντε γεια!
Στους 2-3 πιο απαραίτητους δίσκους του.
3) Etta James - At Last!
Δεν είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος του ποια ήταν η Etta James στο μυαλό μου. Δύσκολα όμως θα έβαζα κάποιο άλλο (στούντιο) δίσκο της πάνω από αυτόν. Δεν είναι για τις απίστευτες ενορχηστρώσεις, για τον τρόπο που pop, blues, jazz και soul παντρεύονται αριστουργηματικά εδώ, για την γλυκύτητα που βγάζει σαν ατμόσφαιρα και παράλληλα την πικρία για μια αγάπη που δεν κράτησε. Είναι γιατί όταν ακούγονται τα πρώτα “Huuuh” στο Anything to Say You’re Mine, η τρίχα σηκώνεται κάγκελο, τόσα χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση. Είναι για τα A Sunday Kind of Love, I Just Want to Make Love to You, Stormy Weather, τα ανατριχιαστικά τέλεια All I Could Do Was Cry και At Last. Και η φωνή της πότε θρηνεί, πότε βρυχάται, πότε γλυκαίνει, πάντα με ανυπέρβλητο συναίσθημα και ακροβασίες αξιοζήλευτες.
Βιωματική σχέση, δικαιωματικά τόσο ψηλά.
4) John Coltrane - Giant Steps
Μέσα σε ένα χαμό από sessions με διαφορετικούς μουσικούς, ξεπήδησε αυτό το αριστούργημα. Απαιτητικό, με αλλεπάλληλες αλλαγές συγχορδιών, ρυθμών και διαθέσεων αλλά ταυτόχρονα και τόσο memorable, με τον Coltrane να μαγεύει όσο ποτέ στην σύντομη έως τότε σόλο καριέρα του. Όλα τα τραγούδια στο πάνθεον της μουσικής. Τις περισσότερες μέρες το 2ο αγαπημένο μου άλμπουμ του.
5) Bo Diddley - Have Guitar Will Travel
Από τους σημαντικότερους blues μουσικούς ever. To british blues boom τα επόμενα χρόνια θαρρώ πάτησε περισσότερο πάνω στο χαρακτηριστικό Bo Diddley beat παρά σε οποιονδήποτε άλλο μουσικό. Το Have Guitar, ίσως δεν είναι το πλέον κλασσικό του άλμπουμ, αλλά είναι σίγουρα στα 2-3 καλύτερα. Μόνο κομματάρες, πιανάρα από τον θεό, Lafayette Leake, και τόνοι attitude.
Honorable…
Ray Charles - The Genius Hits the Road
Ο ΘΕΟΣ. Σε ένα “concept” album (όλα τα κομμάτια έχουν να κάνουν με τοποθεσίες των HΠΑ), ο Ray Charles ξεδιπλώνει το τεράστιο ταλέντο του, μαγεύει με την φωνή του, τις ενορχηστρώσεις και χαρίζει απίστευτα κομμάτια. Και μόνο το Georgia on My Mind να περιλάμβανε, θα άξιζε να αναφερθεί, όντας ένα από τα ομορφότερα τραγούδια ever, αλλά ευτυχώς έχει πολύ περισσότερα. R&b, jazz, soul, blues, μπλέκονται αριστοτεχνικά όπως πάντα από έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες ever. Αριστούργημα.
Miles Davis - Workin’
Όπως πολλές δουλειές, έτσι κι αυτή κυκλοφόρησε πολλά χρόνια μετά την ηχογράφησή της. Το κουιντέτο του Davis ήταν μία από τις καλύτερες μπάντες εκείνα τα χρόνια. Tο άλμπουμ ξεκινά με (ασύλληπτη) μπαλάντα, το It Never Entered My Mind, καθοδηγούμενο από το πιάνο του Garland με ένα φοβερό chord progression κι έναν Davis να ανατριχιάζει σε κάθε άγγιγμα της τρομπέτας του, από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever. Τα ίδια και στο In Your Own Sweet Way, στο Trane’s Blues με απερίγραπτο John Coltrane… Ποτέ δεν κατάφερα να ξεχωρίσω αγαπημένη βασική περίοδο του Davis και φταίνε άλμπουμ σαν αυτό.
Bo Diddley - Bo Diddley Is a Gunslinger
Στα σημεία χάνει από το Have Guitar, Will Travel αλλά το ένα είναι 10 και το άλλο 9,9 ξέρω γω. More grooves, more wild guitars, more rock ‘n’ roll. Ίσως και λίγο πιο μελωδικό, λίγα πνευστά περισσότερα αλλά δεν χάνει κάτι, ίσα ίσα δίνει ποικιλία.
Hank Mobley - Roll Call
Το 1960 ήταν η χρονιά του. Δεύτερο αριστούργημα, ίδια σύνθεση με το Soul Station (Wynton Kelly, Paul Chambers, Art Blakey) συν τον τεράστιο Freddie Hubbard στην τρομπέτα. Αν κάπου διαφέρει στο μυαλό μου, είναι πως λείπει ένα σχεδόν bluesy element που είχε εκείνο. Κατά τ’ άλλα, κι εδώ οι μελωδίες του είναι αποθέωση της μουσικής.
Elmore James and the Broom Dusters - Blues After Hours
Όλοι ξέρουν το slide riff του Dust My Broom. Τον πίεζαν λοιπόν να βγάλει ένα 2ο Dust My Broom (κι έβγαλε πολλά, όπως και άπειροι που τον ακολούθησαν), αδικήθηκε όμως το στυλ του που ήταν πιο ποικίλο, αλλού πιο “rock”, αλλού πιο μελωδικό με το σιγοντάρισμα ορχήστρας, δημιουργώντας μια ελκυστική αντίθεση σε σχέση με τα πρωτόλεια βρώμικα blues του.
Miles Davis - Sketches of Spain
Δίσκος που σπάνια επισκέφτομαι πια. Αρχικά έχουμε big band που συνήθως δεν είναι η επιλογή μου λόγω ελλιπούς μελέτης αλλά δεύτερον, ο δίσκος ελάχιστα θυμίζει jazz όπως μάθαμε και αγαπήσαμε εκείνα τα χρόνια. Περισσότερο ακούγεται σαν film score με έμφαση στις σπανιόλικες μελωδίες. Μαγεύει, η ενορχήστρωση δια χειρός Gil Evans είναι θεϊκή, απλώς δεν είναι στα συνηθισμένα μου ακούσματα.
BB King - Sings Spirituals
Ό,τι λέει ο τίτλος. Ξεχάστε την κιθάρα του και τα blues. Εδώ όλο το βάρος πέφτει στα gospel κι αυτή την απίστευτη δύναμη της φωνής του. Ο πιο γλυκός δίσκος της καριέρας του. Αδικημένο, λογικό μεν αλλά κρίμα.
ΒΒ King - King of the Blues
Ο BB King για χρόνια κυκλοφορούσε ασταμάτητα δισκάρες, ασχέτως της αναγνώρισης που είχαν ή πόσων κλασικών κομματιών έμεναν στο ρεπερτόριο. Μια τέτοια είναι και το King of the Blues. Αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης πάντως είναι ο αλάνθαστος τόνος του και η παθιασμένη ερμηνεία του, τραγούδι με το τραγούδι ένα φοβερό consistency που σπάνια συναντάς.
Otis Spann - Otis Spann Is the Blues
Ιεροσυλία να είσαι επί χρόνια πιανίστας του Muddy Waters και να ονομάζεις το ντεμπούτο σου Otis Spann is the Blues. Από την άλλη, αυτό το cocky attitude πάντα με γοήτευε στους παλιούς bluesmen. Και η αλήθεια είναι πως πιανιστικά λίγοι μπορούν να σταθούν ως ισάξιοι απέναντί του. Εδώ, μόνο η φωνή του, το πιάνο του και η κιθάρα του Robert Lockwood Jr. όταν εμφανίζεται, δημιουργούν σε σημεία έναν ενθουσιασμό που λίγες full band μπορούν να δώσουν.
John Lee Hooker - That’s My Story: John Lee Hooker Sings The Blues
Ο John Lee Hooker είναι από τις πιο σταθερές αξίες της blues σκηνής. Σπάνια θα πάρεις κάτι λιγότερο από “βαρύ” blues συναίσθημα, σαν blues μοιρολόι. Ασχέτως αν θα παίζει ακουστικά ή ηλεκτρικά blues, μόνος ή με full band. Eδώ βρίσκεται κάπου ανάμεσα. Αλλού μόνος με ακουστική, αλλού με μπάσο και drums να τον σιγοντάρουν, σε μεταφέρει στη λάσπη του Mississippi. Καλά τα Chicago blues αλλά ο Hooker προχωρούσε τον δικό του μοναχικό δρόμο.
Chuck Berry - Rockin’ At the Hops
Sonically, από τους βαρύτερους δίσκους του Berry. Συνεχίζει να γεννά rock ‘n’ roll ύμνους με το τσουβάλι αλλά καταπιάνεται και με slower blues, χώνει μέσα soul στοιχεία ή ακόμα και surf (στο Mad Lad), δείχνοντας σε αυτό το σημείο αστείρευτος σε ιδέες. Από τους πιο απαραίτητους δίσκους του.
The Everly Brothers - A Date with the Everly Brothers
Ξέρω πως πολλοί δεν παίρνουν πολύ σοβαρά την 50s-60s pop, αλλά οι Everly Brothers έχουν γράψει ένα σκασμό “σοβαρά” τραγούδια, υπέροχα μελωδικά, με μουσικότητα, γλυκές αρμονίες, τα ίδια και στο A Date… Έχει και το Love Hurts μέσα, έχει διασκευάρες σε Jimmy Reed, Little Richard, ένας φοβερός δίσκος.
Εξώφυλλο: Miles Davis - Sketches of Spain
27 Likes
Ενημερωθηκε η φορμα με τα παραπανω 
2 Likes
1960 λοιπόν.
Εγώ που είμαι σε μεγάλο βαθμό φασαίος με αρκετά μουσικά ρεύματα των early '60s, θα πάω με 3άδα και λίγο προβλεπέ -και κάπως επιφανειακά, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε σε πιο κοντά σε εμένα ακούσματα:
1. Miles Davis - Sketches of Spain
Αυτό ακριβώς, μόνο που για εμένα, αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίον το συγκεκριμένο album το έχω/είχα λιώσει μια περίοδο αρκετά χρόνια πριν - από όλα τα κλασσικά albums του Miles Davies είναι το πιο “εύκολο” και ευχάριστο στο αυτί μου.
Το ακούω ακόμα και σήμερα περιστασιακά, με την ίδια ευχαρίστηση
2. The Ventures - Walk Don’t Run
Δίσκος που επίσης τιμάω συχνά, κυρίως όμως συνδεδεμένος άρρηκτα - μαζί με κάποιους παρόμοιους ακόμα- με τα early 00s και τα καλοκαίρια μου στο Ηράκλειο - ΑΚΑ 3 μήνες σχεδόν με κάθε μέρα θάλασσα ή κάμπινγκ. Κλισέ ήχος για τέτοιες δραστηριότητες ναι, αλλά 18 είσαι αφού.-
3. Muddy Waters - At Newport 1960
Σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη μου -παίζει ούτε χρόνος- αλλά το ακούω συνέχεια και σίγουρα έχω αρχίσει να το αγαπάω πολύ σαν album - τρελαίνομαι με καλά live albums γενικότερα, πόσο μάλλον όταν σε αυτά καταλαβαίνω ότι η μπάντα που παίζει είναι φοβερά δεμένη μεταξύ της. Και παραδόξως σε αυτόν τον δίσκο, το -αν και άπειρο- αφτί μου δεν νομίζω να με γελάει, γιατί η ατμόσφαιρα που απορρέει είναι αδιανόητη.
Έχω πολλούς ακόμα δίσκους που ακούω από το 1960 -και τώρα και παλαιότερα- αλλά λόγω της απειρίας μου με την τάση της εποχής, ας μείνω σε μια 3άδα που την ακούω σταθερά + την στηρίζω με πάθος.
Cover
Soundtrack
Elmer Bernstein vs Bernard Herrmann → The Magnificent Seven vs Psycho σημειώνω 1 στα σημεία, διαχρονικά και τα δύο, καθώς και equally iconic για την ποπ κουλτούρα, προτιμώ προσωπικά όμως το The Magnificent Seven
21 Likes
Ξεκινάμε λοιπόν! 1960, η χρονιά του Magnificent 7, που επειδη δεν ψηφίζω σαουντρακς δεν το βάζω παρακάτω, και η αρχή μιας δεκαετίας που εξερεύνησα πρόσφατα επειδή μεράκλωσα με κάτι θεωρίες περί avant-garde κλπ, και ακόμα ανακαλύπτω. Βέβαια, οι δισκογραφίες μερικών είναι αχανείς, οπότε οι συσχετισμοί που αναφέρω δεν βγάζουν και πολύ νόημα εκτός πλαισίου.
Οπότε, θα βάζω μόνο όσα είναι σημαντικά για μένα (οι λίστες μου είναι και σχετικά πρόσφατες) και όχι όσα έχουν “ακαδημαϊκό ενδιαφέρον” στα αυτιά μου ύστερα από 2-3 ακροάσεις.
Δεν κατάλαβα (δλδ δεν άνοιξα να δω) τη φόρμα, οπότε τα βάζω εδώ και τα φτιάχνω μετά.
Πεντάδαααα:
1. John Coltrane - Giant Steps
Ποιός είμαι εγώ να μιλήσω για αυτό το έργο; Ένα από τα 2-3 κορυφαία ενός τιτάνα της μουσικής. Από τα πιο προσιτά του, από τα ακατέβατα δεκάρια του.
2.Οrnette Coleman - Change Of The Century
Ο πρωτοπόρος της avant-jazz συνεχίζει να χαράζει νέους δρόμους με την free προσέγγισή του σε μια εποχή που πρακτικά ό,τι έγραφε ήταν ριζική δημιουργία, κοινώς, δεν υπήρχε προηγουμένως. Εδώ, πιο μελωδικός βέβαια, συγκριτικά.
3. Max Roach - We Insist! Max Roach’s Freedom For Suite
Ένα τοτέμ της avant-garde jazz. Ένα τοτέμ της vocal jazz (που τη θεωρώ ολίγον απάλευτη). Ένα ιερό και όσιο της πολιτικοποιημένης μουσικής. Δείτε τους συντελεστές. Νιώστε το πλαίσιο και την εποχ που βγήκε. Ένα αριστούργημα που για μένα πρέπει να έχουν ακούσει όλα. Protest μουσική που ανοίγει ορίζοντες.
4. Miles Davis - Sketches Of Spain
Ο Miles έχει φιλοσοφηθεί όσο λίγοι, και το μεράκλωμά του εδώ, έχει αναλυθεί από αλληγορία για τα προσωπικά του μέχρι αντίδραση στην κοινωνική του τάξη, μέχρι μέχρι. Δεν το θεωρώ από τα αγαπημένα μου από αυτόν, μέχρι να το ξαναβάλω να παίξει και να καταλάβω πως ακούω ακόμα δίσκους το 2024 που σε δομή και άποψη το ξεπατικώνουν, αλλάζοντας τη γλώσσα της έκφρασης.
5. Art Blakey & The Jazz Messengers - The Big Beat
Εδώ τις εντυπώσεις κλέβει το σαξόφωνο του Wayne Shorter, που καθοδηγεί τα πάντα. Νομίζω πάντα δουλεύει καλύτερα σε band προσεγγίσεις από ό,τι σόλο. Τα τύμπανα του Blakey είναι Bohnam-ικά θα πω, αν ο άρχοντας έπαιζε jazz. Ωμό, μελωδικό, ρομαντικό, 47 λεπτά, στιβαρή γκρούβα.
Άλλα 5 για δεκάδα:
6. Charlie Mingus - Blues & Roots
7. Etta James - At Last!
8. John Lee Hooker - Travelin’
9. Joan Baez - Joan Baez
10. Bo Diddley - Have Guitar, Will Travel
edit: Εξώφυλλο. Ε, Miles, έπαιξε μπαλίτσα.
21 Likes
1960
1. John Coltrane - Giant Steps
2. Charles Mingus - Blues & Roots
3. Joan Baez - Joan Baez
4. Miles Davis - Sketches Of Spain
5. John Lee Hooker - Travelin’
Και άπειρα σπουδαία ακόμα, όπως τα avant jazz που ανέφερε από πάνω ο Αποστόλης, Chet Baker, Mahalia Jackson, Etta James, Lonnie Johnson κλπ.
Γίνεται επίσης χαμός με μοντέρνους συνθέτες (Stravinsky, Mahler, Orff, χαμός) αλλά οι ημερομηνίες είναι σκέτο χάος οπότε ας τα αφήσουμε για την ώρα.
Εξώφυλλο, συμφωνώ πως το Sketches Of Spain έχει κάτι το κλασικό!
21 Likes
Ε ρε γμτ, καθόλου καλά δεν ξεκινήσαμε, το At Last το είχα σίγουρο '61… πφ, κάνω edit το κειμενάκι λοιπόν και αλλάζω το ranking.
Πωπω, τα εχω κανει μπουρδελακι στις επομενες χρονιες με βαση το ντισκογκς.
1 Like
What do you mean 
Ηχογραφήσεις έργων τους που θεωρούνται σημαντικές;
Γιεπ!
Αλλα παντα ειναι λιγο μπλεξιμο ολα αυτα…
1 Like
Αξιοσημείωτο το πώς “αναποδογύρισε” η αναλογία λευκών-μαύρων δημιουργών σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στο παιχνίδι.
1 Like
Φοβερό όντως. Εμένα από το 65 αλλάζει υπέρ των λευκών με ερωτηματικό το 67 μόνο.
Κι εδώ θα έπρεπε να χωθείτε όλοι εσείς οι γνώστες της δεκαετίας και να μας εξηγήσετε (με κοινωνιολογικούς, ιστορικούς, πολιτισμικούς κ.ά. όρους) πώς και γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή παραδείγματος” στην pop κουλτούρα, τι σήμαινε μέχρι τότε (και αν είναι όντως έτσι όπως φαίνεται) η πρωτοκαθεδρία των μαύρων μουσικών σε μία περίοδο, μάλιστα, που τα κινήματα της απελευθέρωσης των μαύρων δεν είχαν εκφραστεί με τη σφοδρότητα που ξέρουμε κλπ.
Εμένα, δηλαδή, με ιντριγκάρει αυτή η συζήτηση και θα ήθελα ν’ ακούσω απόψεις από άτομα που την έχουν ψάξει με όλα αυτά.
Καλα, ας μην ακουγαμε κατα βαση ροκ και μεταλ στο φορουμ και οι αναλογίες δεν θα ήταν αυτές στις επόμενες δεκαετίες.
Θα προσπαθήσω να γράψω μια ελλειπή αποψάρα όταν τελειώσει η δεκαετία (αν όχι όταν έρθουν οι 4 καβαλάρηδες της αποκάλυψης από την Αγγλία και αλλάξουν τη φασούλα), γιατί πέρα από την πλάκα υπάρχουν προεκτάσεις σε εποχή που οι πολιτισμικες επαναστασεις ηταν κυρίαρχες θεωρητικά και κινηματικά.
1 Like
Καλά, δεν νομίζω πως στις πωλήσεις της εποχής θα έβλεπες ότι οι μαύροι έχουν καμιά πρωτοκαθεδρία. Σήμερα μας φαίνονται πιο σημαντικά άλμπουμ που μάλλον τότε πουλούσαν το 1/50 ενος άλμπουμ του Cliff Richards, ξερω γω.
2 Likes
Τεράστια κουβέντα… Τότε πάντως, αυτοί οι μουσικοί και δίσκοι δεν ήταν το mainstream για το λευκό ακροατήριο. Πλέον με την γνώση που έχουμε, αναγνωρίζουμε τα όσα σπουδαία διαδραματίονταν μουσικά εκείνα τα χρόνια.
Και μιλάμε για μια εποχή που οι λευκοί Αμερικανοί γνώρισαν τα blues λόγω των βρετανικών μπαντών (british blues boom). Αντιλαμβάνεσαι το παράλογο του πράματος…
Μιλώντας καθαρά με όρους απήχησης στους ροκ/μέταλ ακροατές και όχι γενικότερης εμπορικότητας (όπως σωστά παρατήρησε ο @Aldebaran), για μένα αυτό το paradigm shift σαφέστατα έχει να κάνει με το British Blues Boom που ανέφερε ο @hopeto και τη “rockification” των μπλουζ γενικότερα: Βλέπεις, αφενός οι μαύροι του UK δεν ακολούθησαν την τάση της στροφής προς το ροκενρόλ (η “δική τους” μουσική ήταν ξεκάθαρα η reggae), αφετέρου οι μαύροι των US, αν και ήταν σαφώς πιο κοντά σ’ αυτή τη μουσική, εν τέλει την είδαν με αρκετή καχυποψία απ’ ό,τι έχω καταλάβει (πέραν των - λίγων - γνωστών ονομάτων), ίσως επειδή εστίαζαν στο κομμάτι της “κλοπής” της - κάποτε - δικής τους μουσικής από τους Έλβις, Χάλεϊ και λοιπούς λευκούς (το οποίο εννοείται ότι ίσχυε σε μεγάλο βαθμό). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάντι Γουότερς αποκήρυξε το ιστορικό Electric Mud (από τα πιο heavy άλμπουμ των 60s) ως έργο “αλλοίωσης” του ήχου του…
Ο συσχετισμός όλης αυτής της διαδικασίας με τις παράλληλες κοινωνικές διεργασίες είναι τεράστιο θέμα και δεν θα τολμήσω να το θίξω. Πάντως το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων έχω την αίσθηση ότι υπήρχε ήδη στις αρχές των 60s, δεν ήταν δηλαδή μεταγενέστερη εξέλιξη.
3 Likes
Μαλακία ήταν, το αποκηρύσσω κι εγω. 
Καλά τα λες όμως.
Όντως τώρα ρε μλκ;
1000%.
“Let’s take Muddy Watters and use those rock n roll kids to reach a wider (or whiter, αν θες) audience.”
Ακούγεται εντελώς έξω από τα νερά του και το άλμπουμ εντελώς κατασκευασμένο, imho.
Musical segregation μου κάνει λίγο εμένα, τα δικά μας και τα δικά τους, και αλλαγή κριτηρίου όταν πρόκειται για τον Muddy ξέρω γω.
Γι’ αυτό εγώ γουστάρω τους Βρετανούς bluesmen, γιατί δεν είχαν τα κολλήματα των Αμερικάνων (λευκών και μαύρων), ό,τι γαμάτο ακούγανε το αφομοίωναν, δεν πα να το είχε φτιάξει μαύρος ή λευκός ή Pacific Islander, εσκιμώος, Ταϊλανδέζος κ.ο.κ.