Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Διάφορα
#13710

Μιλώντας καθαρά με όρους απήχησης στους ροκ/μέταλ ακροατές και όχι γενικότερης εμπορικότητας (όπως σωστά παρατήρησε ο @Aldebaran), για μένα αυτό το paradigm shift σαφέστατα έχει να κάνει με το British Blues Boom που ανέφερε ο @hopeto και τη “rockification” των μπλουζ γενικότερα: Βλέπεις, αφενός οι μαύροι του UK δεν ακολούθησαν την τάση της στροφής προς το ροκενρόλ (η “δική τους” μουσική ήταν ξεκάθαρα η reggae), αφετέρου οι μαύροι των US, αν και ήταν σαφώς πιο κοντά σ’ αυτή τη μουσική, εν τέλει την είδαν με αρκετή καχυποψία απ’ ό,τι έχω καταλάβει (πέραν των - λίγων - γνωστών ονομάτων), ίσως επειδή εστίαζαν στο κομμάτι της “κλοπής” της - κάποτε - δικής τους μουσικής από τους Έλβις, Χάλεϊ και λοιπούς λευκούς (το οποίο εννοείται ότι ίσχυε σε μεγάλο βαθμό). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάντι Γουότερς αποκήρυξε το ιστορικό Electric Mud (από τα πιο heavy άλμπουμ των 60s) ως έργο “αλλοίωσης” του ήχου του…

Ο συσχετισμός όλης αυτής της διαδικασίας με τις παράλληλες κοινωνικές διεργασίες είναι τεράστιο θέμα και δεν θα τολμήσω να το θίξω. Πάντως το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων έχω την αίσθηση ότι υπήρχε ήδη στις αρχές των 60s, δεν ήταν δηλαδή μεταγενέστερη εξέλιξη.

3 Likes
#13711

Μαλακία ήταν, το αποκηρύσσω κι εγω. :joy: Καλά τα λες όμως.

#13712

Όντως τώρα ρε μλκ;

#13713

1000%.

“Let’s take Muddy Watters and use those rock n roll kids to reach a wider (or whiter, αν θες) audience.”

Ακούγεται εντελώς έξω από τα νερά του και το άλμπουμ εντελώς κατασκευασμένο, imho.

#13714

Musical segregation μου κάνει λίγο εμένα, τα δικά μας και τα δικά τους, και αλλαγή κριτηρίου όταν πρόκειται για τον Muddy ξέρω γω.

Γι’ αυτό εγώ γουστάρω τους Βρετανούς bluesmen, γιατί δεν είχαν τα κολλήματα των Αμερικάνων (λευκών και μαύρων), ό,τι γαμάτο ακούγανε το αφομοίωναν, δεν πα να το είχε φτιάξει μαύρος ή λευκός ή Pacific Islander, εσκιμώος, Ταϊλανδέζος κ.ο.κ.

#13715

Υπήρχε, ναι, απλά έπονταν ακόμα οι πιο σημαδιακές στιγμές του.

#13716

Σίγουρα, απλά δεν νομίζω ότι ο ερχομός τους είχε κάποια σχέση με την “παράδοση σκυτάλης” στα μπλουζ και στη ροκ μουσική, αν μη τι άλλο θα συνέβαινε το αντίθετο σε περίπτωση που υπήρχε άμεση συσχέτιση, δηλαδή θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο ο ρόλος / θέση των μαύρων στα ροκ πράγματα.

Πιστεύω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με το ότι από ένα σημείο και μετά, οι μαύροι απλά πήγαιναν για άλλα… Θυμίζω, οι επόμενες δεκαετίες είναι αυτές της διαμόρφωσης της hip hop κουλτούρας.

#13717

Μα ναι, γι’ αυτό το έθιξα, ότι παραδόξως η “άνθιση” ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια, απ’ ό,τι ανέφεραν και οι παραπάνω, ίσως σχηματίζουμε κι εσφαλμένη άποψη για το μέγεθος αυτής της δημοφιλίας.

#13718

Μειξη Cliff Richard και Keith Richards ειναι αυτος;;

2 Likes
#13719

Κανένας OI (original imperialist) δεν είχε τέτοια κολλήματα σε ο,τι αφορά στο κλέψιμο :stuck_out_tongue_winking_eye:

2 Likes
#13720

Εντάξει τώρα, για τη Βρετανία ως κρατική οντότητα δεν θα διαφωνήσω προφανώς, αλλά το να ταυτίζεις τον Έρικ, τον Τζίμι, τον Τζεφ κ.λπ. με αυτοκρατορίες είναι κομματάκι τραβηγμένο.

2 Likes
#13721

Ητο αστειάκι

1 Like
#13722

So I suspected, but still…

#13723

Δούλευα πριν.

Not exactly. Αρχικά, το λέω ξεκάθαρα. Δεν μου φαίνεται ωραίο, μου φαίνεται χοντροκομμένο, στα αυτάκια μου, εμένα. Δεν ανήκει ο Waters σε αυτό το setting. Εγώ “το ακούω” αυτό, δεν μπορώ να το αγνοήσω.

Αλλά με ενοχλεί και το άλλο. Είναι διαφορετικό να είσαι ο Roger Waters, να θες να βγάλεις το Atom Heart Mother και μετά από χρόνια να λες ήταν μλκια, είναι άλλο να σου λένε “τώρα θα κάνουμε αυτό” και ουσιαστικά να μην μπορείς να κάνεις και πολλά για να αντιταχθείς σε αυτό.

Να θυμήσω σε αυτό το σημείο και τον Howlin’ Wolf με το μνημειώδες εξώφυλλο:

image
image600×538 72.9 KB

Το οποίο ήταν η αληθινή άποψη του Wolf, τότε, την εποχή που το ηχογράφησε και από κάποια φαεινή ιδέα χρησιμοποιήθηκε ως διαφήμιση (και πάτωσε).

Για τον Elmore James τα έγραψα στη λίστα μου, του ζητούσαν να γράψει κομμάτια με το ίδιο γαμημένο lick του Dust My Broom. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες ιστορίες με μαύρους καλλιτέχνες και bluesmen ειδικά που τους εκμεταλλεύονταν. Οι εταιρίες πίεζαν, οι εταιρίες κονομούσαν (ό,τι έβγαζαν τέλος πάντων) και δεν υπήρχε η καλλιτεχνική ελευθερία που θα περίμενε κανείς.

Για να σου δώσω και παράδειγμα επέμβασης που δε μου χάλασε το αποτέλεσμα…Τoν Buddy Guy που ήταν ο ορισμός του ανεξέλεγκτου bluesman, στα όρια του blues rock, τον ευνούχιζαν στο στούντιο για χρόνια. Ο ίδιος τα έλεγε. Εμένα με ενοχλεί αυτό in a way, ακόμα κι αν κυκλοφόρησε δισκάρες και τότε.

Και υπήρχαν και αντιπαραδείγματα φυσικά. Όταν ο Miles Davis είπε θα βγάλω full electric music. Μ’ αρέσει ή όχι, το σέβομαι (και μ’αρέσει εννοείται). Είχε όραμα, είχε διάθεση να πειραματιστεί, ήθελε να κάνει άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια (rock, funk, κτλ.). Δεν του κότσαρε η Columbia μια μπάντα και του είπε “παίξε δυο σολάκια εδώ από πάνω”.

Για μένα έχει διαφορά.

1 Like
#13724

You make some good points, από την άλλη όμως - και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος - αυτό ήταν γενικευμένο φαινόμενο της εποχής και δεν περιοριζόταν στους μαύρους μουσικούς. Εγώ και για τους λευκούς σταρ των 50s και early 60s έχω ακούσει/διαβάσει ιστορίες εκμετάλλευσης και χρήσης τους ως πιονιών από δισκογραφικές, μανατζαραίους, παραγωγούς κ.λπ., άλλο αν στις δικές τους περιπτώσεις η εμπορική επιτυχία έκρυβε κάτω από το χαλί όλα αυτά τα νταβατζιλίκια (επειδή είχαν το “σωστό” χρώμα προφανώς).

Επίσης αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να φτάσουμε στους Beatles και στους Stones για να αναδυθεί το φαινόμενο των μουσικών - καλλιτεχνών με όλη τη σημασία της λέξης, οι οποίοι έκαναν λίγο πολύ ό,τι ήθελαν χωρίς να δίνουν λογαριασμό στη δισκογραφική (και πάλι βέβαια έχοντας το προνόμιο να είναι λευκοί, το αναγνωρίζω αυτό).

1 Like
#13725

Είναι λίγο σχετικά όλα, και σε λευκούς υπήρχε, sure. Αλλά ήταν και μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες ήταν φτιαχτοί. Να το θέσω καλύτερα, στην pop σκηνή δεν έγραφαν καν δικά τους τραγούδια. Φαντάζομαι πως αυτό σε βάζει από την αρχή σε μια ανίσχυρη θέση και πας λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, ανάλογα με τα θέλω της εταιρίας, των μανατζαρέων κτλ.

Νομίζω οι Beatles είναι αυτοί που (σήμερα θεωρείται πως) καθιέρωσαν το να γράφει ο καλλιτέχνης τα κομμάτια του. Αλλά κι αυτό είναι σχετικό. To έκανε σε ένα βαθμό ο Buddy Holly, το έκανε o Roy Orbison, το έκαναν οι Everly Brothers. Και οι Beach Boys ακόμα. Γιατί παίρνουν αυτό το credit οι Beatles δεν το κατάλαβα ποτέ.

1 Like
#13726

Νομίζω ότι παίρνουν ευρύτερο κρέντιτ, όχι μόνο για το ποιος γράφει τα κομμάτια αλλά και ποια θα είναι η μουσική κατεύθυνση του δίσκου, πώς θα ακούγεται ηχητικά κ.λπ. Στο Revolver ας πούμε - το ξέρεις - έχει κάτι εντελώς παλαβές (για την εποχή) επιλογές σε επίπεδο παραγωγής, που αμφιβάλλω αν θα έλεγε “ναι ΟΚ” όποιος είχαν πάνω από το κεφάλι τους - αν είχαν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους.

#13727

Εκεί ήταν ήδη πολύ μεγάλοι και είχαν και Έπσταην μάνατζερ, Τζορτζ Μάρτιν παραγωγό, δεν ξέρω σίγουρα αλλά δεν νομίζω να τους ακουμπούσε τίποτα.

#13728

Τι ωραία εποχή ε, οι κωμικοί δεν έβγαζαν podcasts, αλλά δίσκους…

The_Button-Down_Mind_of_Bob_Newhart

και έφταναν και κορυφή στα τσαρτς…

album reached #1 on the Billboard Mono Action Albums chart (later the Billboard 200) on August 1, 1960, (The Button-Down Mind of Bob Newhart - Wikipedia) and remained at the top for 14 weeks

Επίσης, αλήθεια τώρα, τι είναι τούτο?

αρχείο λήψης

Νιώθω ήδη σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων

:rabbit2:

8 Likes
#13729

Ηταν ασκηση ετοιμοτητας, να δω ποιος προσέχει την λεπτομέρεια.

Κέρδισες!!

1 Like