Υπήρχε, ναι, απλά έπονταν ακόμα οι πιο σημαδιακές στιγμές του.
Σίγουρα, απλά δεν νομίζω ότι ο ερχομός τους είχε κάποια σχέση με την “παράδοση σκυτάλης” στα μπλουζ και στη ροκ μουσική, αν μη τι άλλο θα συνέβαινε το αντίθετο σε περίπτωση που υπήρχε άμεση συσχέτιση, δηλαδή θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο ο ρόλος / θέση των μαύρων στα ροκ πράγματα.
Πιστεύω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με το ότι από ένα σημείο και μετά, οι μαύροι απλά πήγαιναν για άλλα… Θυμίζω, οι επόμενες δεκαετίες είναι αυτές της διαμόρφωσης της hip hop κουλτούρας.
Μα ναι, γι’ αυτό το έθιξα, ότι παραδόξως η “άνθιση” ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια, απ’ ό,τι ανέφεραν και οι παραπάνω, ίσως σχηματίζουμε κι εσφαλμένη άποψη για το μέγεθος αυτής της δημοφιλίας.
Μειξη Cliff Richard και Keith Richards ειναι αυτος;;
2 Likes
Κανένας OI (original imperialist) δεν είχε τέτοια κολλήματα σε ο,τι αφορά στο κλέψιμο 
2 Likes
Εντάξει τώρα, για τη Βρετανία ως κρατική οντότητα δεν θα διαφωνήσω προφανώς, αλλά το να ταυτίζεις τον Έρικ, τον Τζίμι, τον Τζεφ κ.λπ. με αυτοκρατορίες είναι κομματάκι τραβηγμένο.
2 Likes
Ητο αστειάκι
1 Like
So I suspected, but still…
Δούλευα πριν.
Not exactly. Αρχικά, το λέω ξεκάθαρα. Δεν μου φαίνεται ωραίο, μου φαίνεται χοντροκομμένο, στα αυτάκια μου, εμένα. Δεν ανήκει ο Waters σε αυτό το setting. Εγώ “το ακούω” αυτό, δεν μπορώ να το αγνοήσω.
Αλλά με ενοχλεί και το άλλο. Είναι διαφορετικό να είσαι ο Roger Waters, να θες να βγάλεις το Atom Heart Mother και μετά από χρόνια να λες ήταν μλκια, είναι άλλο να σου λένε “τώρα θα κάνουμε αυτό” και ουσιαστικά να μην μπορείς να κάνεις και πολλά για να αντιταχθείς σε αυτό.
Να θυμήσω σε αυτό το σημείο και τον Howlin’ Wolf με το μνημειώδες εξώφυλλο:
Το οποίο ήταν η αληθινή άποψη του Wolf, τότε, την εποχή που το ηχογράφησε και από κάποια φαεινή ιδέα χρησιμοποιήθηκε ως διαφήμιση (και πάτωσε).
Για τον Elmore James τα έγραψα στη λίστα μου, του ζητούσαν να γράψει κομμάτια με το ίδιο γαμημένο lick του Dust My Broom. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες ιστορίες με μαύρους καλλιτέχνες και bluesmen ειδικά που τους εκμεταλλεύονταν. Οι εταιρίες πίεζαν, οι εταιρίες κονομούσαν (ό,τι έβγαζαν τέλος πάντων) και δεν υπήρχε η καλλιτεχνική ελευθερία που θα περίμενε κανείς.
Για να σου δώσω και παράδειγμα επέμβασης που δε μου χάλασε το αποτέλεσμα…Τoν Buddy Guy που ήταν ο ορισμός του ανεξέλεγκτου bluesman, στα όρια του blues rock, τον ευνούχιζαν στο στούντιο για χρόνια. Ο ίδιος τα έλεγε. Εμένα με ενοχλεί αυτό in a way, ακόμα κι αν κυκλοφόρησε δισκάρες και τότε.
Και υπήρχαν και αντιπαραδείγματα φυσικά. Όταν ο Miles Davis είπε θα βγάλω full electric music. Μ’ αρέσει ή όχι, το σέβομαι (και μ’αρέσει εννοείται). Είχε όραμα, είχε διάθεση να πειραματιστεί, ήθελε να κάνει άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια (rock, funk, κτλ.). Δεν του κότσαρε η Columbia μια μπάντα και του είπε “παίξε δυο σολάκια εδώ από πάνω”.
Για μένα έχει διαφορά.
1 Like
You make some good points, από την άλλη όμως - και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος - αυτό ήταν γενικευμένο φαινόμενο της εποχής και δεν περιοριζόταν στους μαύρους μουσικούς. Εγώ και για τους λευκούς σταρ των 50s και early 60s έχω ακούσει/διαβάσει ιστορίες εκμετάλλευσης και χρήσης τους ως πιονιών από δισκογραφικές, μανατζαραίους, παραγωγούς κ.λπ., άλλο αν στις δικές τους περιπτώσεις η εμπορική επιτυχία έκρυβε κάτω από το χαλί όλα αυτά τα νταβατζιλίκια (επειδή είχαν το “σωστό” χρώμα προφανώς).
Επίσης αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να φτάσουμε στους Beatles και στους Stones για να αναδυθεί το φαινόμενο των μουσικών - καλλιτεχνών με όλη τη σημασία της λέξης, οι οποίοι έκαναν λίγο πολύ ό,τι ήθελαν χωρίς να δίνουν λογαριασμό στη δισκογραφική (και πάλι βέβαια έχοντας το προνόμιο να είναι λευκοί, το αναγνωρίζω αυτό).
1 Like
Είναι λίγο σχετικά όλα, και σε λευκούς υπήρχε, sure. Αλλά ήταν και μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες ήταν φτιαχτοί. Να το θέσω καλύτερα, στην pop σκηνή δεν έγραφαν καν δικά τους τραγούδια. Φαντάζομαι πως αυτό σε βάζει από την αρχή σε μια ανίσχυρη θέση και πας λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, ανάλογα με τα θέλω της εταιρίας, των μανατζαρέων κτλ.
Νομίζω οι Beatles είναι αυτοί που (σήμερα θεωρείται πως) καθιέρωσαν το να γράφει ο καλλιτέχνης τα κομμάτια του. Αλλά κι αυτό είναι σχετικό. To έκανε σε ένα βαθμό ο Buddy Holly, το έκανε o Roy Orbison, το έκαναν οι Everly Brothers. Και οι Beach Boys ακόμα. Γιατί παίρνουν αυτό το credit οι Beatles δεν το κατάλαβα ποτέ.
1 Like
Νομίζω ότι παίρνουν ευρύτερο κρέντιτ, όχι μόνο για το ποιος γράφει τα κομμάτια αλλά και ποια θα είναι η μουσική κατεύθυνση του δίσκου, πώς θα ακούγεται ηχητικά κ.λπ. Στο Revolver ας πούμε - το ξέρεις - έχει κάτι εντελώς παλαβές (για την εποχή) επιλογές σε επίπεδο παραγωγής, που αμφιβάλλω αν θα έλεγε “ναι ΟΚ” όποιος είχαν πάνω από το κεφάλι τους - αν είχαν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους.
Εκεί ήταν ήδη πολύ μεγάλοι και είχαν και Έπσταην μάνατζερ, Τζορτζ Μάρτιν παραγωγό, δεν ξέρω σίγουρα αλλά δεν νομίζω να τους ακουμπούσε τίποτα.
Τι ωραία εποχή ε, οι κωμικοί δεν έβγαζαν podcasts, αλλά δίσκους…
και έφταναν και κορυφή στα τσαρτς…
album reached #1 on the Billboard Mono Action Albums chart (later the Billboard 200) on August 1, 1960, (The Button-Down Mind of Bob Newhart - Wikipedia) and remained at the top for 14 weeks
Επίσης, αλήθεια τώρα, τι είναι τούτο?
Νιώθω ήδη σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων
8 Likes
Ηταν ασκηση ετοιμοτητας, να δω ποιος προσέχει την λεπτομέρεια.
Κέρδισες!!
1 Like
Ειλικρινής απορία: Πέρα από το ενδιαφέρον που έχει το novelty του πράγματος, υπάρχει κανείς που όντως ακούει - και απολαμβάνει - Στοκχάουζεν και άλλα τέτοια;
3 Likes
41 τακατο 
απόλαυση δυσκολεύομαι να το πω, αλλά θαυμασμό σίγουρα. Επίσης το βρίσκω τελείως άβολο ως άκουσμα… Να πω και ακόμη ένα χοτ τεικ? Πρέπει κάπως να βγουν τα χριστούγεννα από την τζαζ 
Χοτ τέικ είναι αυτό;
Από παντού πρέπει να βγουν τα Χριστούγεννα
Χριστούγεννα φορέβα, τι λέτε.
1 Like
Για μουσικές λέμε ρε μλκ