Αξιοσημείωτο το πώς “αναποδογύρισε” η αναλογία λευκών-μαύρων δημιουργών σε σχέση με ό,τι είχαμε συνηθίσει μέχρι τώρα στο παιχνίδι.
1 Like
Φοβερό όντως. Εμένα από το 65 αλλάζει υπέρ των λευκών με ερωτηματικό το 67 μόνο.
Κι εδώ θα έπρεπε να χωθείτε όλοι εσείς οι γνώστες της δεκαετίας και να μας εξηγήσετε (με κοινωνιολογικούς, ιστορικούς, πολιτισμικούς κ.ά. όρους) πώς και γιατί έγινε αυτή η “αλλαγή παραδείγματος” στην pop κουλτούρα, τι σήμαινε μέχρι τότε (και αν είναι όντως έτσι όπως φαίνεται) η πρωτοκαθεδρία των μαύρων μουσικών σε μία περίοδο, μάλιστα, που τα κινήματα της απελευθέρωσης των μαύρων δεν είχαν εκφραστεί με τη σφοδρότητα που ξέρουμε κλπ.
Εμένα, δηλαδή, με ιντριγκάρει αυτή η συζήτηση και θα ήθελα ν’ ακούσω απόψεις από άτομα που την έχουν ψάξει με όλα αυτά.
Καλα, ας μην ακουγαμε κατα βαση ροκ και μεταλ στο φορουμ και οι αναλογίες δεν θα ήταν αυτές στις επόμενες δεκαετίες.
Θα προσπαθήσω να γράψω μια ελλειπή αποψάρα όταν τελειώσει η δεκαετία (αν όχι όταν έρθουν οι 4 καβαλάρηδες της αποκάλυψης από την Αγγλία και αλλάξουν τη φασούλα), γιατί πέρα από την πλάκα υπάρχουν προεκτάσεις σε εποχή που οι πολιτισμικες επαναστασεις ηταν κυρίαρχες θεωρητικά και κινηματικά.
1 Like
Καλά, δεν νομίζω πως στις πωλήσεις της εποχής θα έβλεπες ότι οι μαύροι έχουν καμιά πρωτοκαθεδρία. Σήμερα μας φαίνονται πιο σημαντικά άλμπουμ που μάλλον τότε πουλούσαν το 1/50 ενος άλμπουμ του Cliff Richards, ξερω γω.
2 Likes
Τεράστια κουβέντα… Τότε πάντως, αυτοί οι μουσικοί και δίσκοι δεν ήταν το mainstream για το λευκό ακροατήριο. Πλέον με την γνώση που έχουμε, αναγνωρίζουμε τα όσα σπουδαία διαδραματίονταν μουσικά εκείνα τα χρόνια.
Και μιλάμε για μια εποχή που οι λευκοί Αμερικανοί γνώρισαν τα blues λόγω των βρετανικών μπαντών (british blues boom). Αντιλαμβάνεσαι το παράλογο του πράματος…
Μιλώντας καθαρά με όρους απήχησης στους ροκ/μέταλ ακροατές και όχι γενικότερης εμπορικότητας (όπως σωστά παρατήρησε ο @Aldebaran), για μένα αυτό το paradigm shift σαφέστατα έχει να κάνει με το British Blues Boom που ανέφερε ο @hopeto και τη “rockification” των μπλουζ γενικότερα: Βλέπεις, αφενός οι μαύροι του UK δεν ακολούθησαν την τάση της στροφής προς το ροκενρόλ (η “δική τους” μουσική ήταν ξεκάθαρα η reggae), αφετέρου οι μαύροι των US, αν και ήταν σαφώς πιο κοντά σ’ αυτή τη μουσική, εν τέλει την είδαν με αρκετή καχυποψία απ’ ό,τι έχω καταλάβει (πέραν των - λίγων - γνωστών ονομάτων), ίσως επειδή εστίαζαν στο κομμάτι της “κλοπής” της - κάποτε - δικής τους μουσικής από τους Έλβις, Χάλεϊ και λοιπούς λευκούς (το οποίο εννοείται ότι ίσχυε σε μεγάλο βαθμό). Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάντι Γουότερς αποκήρυξε το ιστορικό Electric Mud (από τα πιο heavy άλμπουμ των 60s) ως έργο “αλλοίωσης” του ήχου του…
Ο συσχετισμός όλης αυτής της διαδικασίας με τις παράλληλες κοινωνικές διεργασίες είναι τεράστιο θέμα και δεν θα τολμήσω να το θίξω. Πάντως το κίνημα για τα δικαιώματα των μαύρων έχω την αίσθηση ότι υπήρχε ήδη στις αρχές των 60s, δεν ήταν δηλαδή μεταγενέστερη εξέλιξη.
3 Likes
Μαλακία ήταν, το αποκηρύσσω κι εγω. 
Καλά τα λες όμως.
Όντως τώρα ρε μλκ;
1000%.
“Let’s take Muddy Watters and use those rock n roll kids to reach a wider (or whiter, αν θες) audience.”
Ακούγεται εντελώς έξω από τα νερά του και το άλμπουμ εντελώς κατασκευασμένο, imho.
Musical segregation μου κάνει λίγο εμένα, τα δικά μας και τα δικά τους, και αλλαγή κριτηρίου όταν πρόκειται για τον Muddy ξέρω γω.
Γι’ αυτό εγώ γουστάρω τους Βρετανούς bluesmen, γιατί δεν είχαν τα κολλήματα των Αμερικάνων (λευκών και μαύρων), ό,τι γαμάτο ακούγανε το αφομοίωναν, δεν πα να το είχε φτιάξει μαύρος ή λευκός ή Pacific Islander, εσκιμώος, Ταϊλανδέζος κ.ο.κ.
Υπήρχε, ναι, απλά έπονταν ακόμα οι πιο σημαδιακές στιγμές του.
Σίγουρα, απλά δεν νομίζω ότι ο ερχομός τους είχε κάποια σχέση με την “παράδοση σκυτάλης” στα μπλουζ και στη ροκ μουσική, αν μη τι άλλο θα συνέβαινε το αντίθετο σε περίπτωση που υπήρχε άμεση συσχέτιση, δηλαδή θα ενισχυόταν ακόμα περισσότερο ο ρόλος / θέση των μαύρων στα ροκ πράγματα.
Πιστεύω ότι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με το ότι από ένα σημείο και μετά, οι μαύροι απλά πήγαιναν για άλλα… Θυμίζω, οι επόμενες δεκαετίες είναι αυτές της διαμόρφωσης της hip hop κουλτούρας.
Μα ναι, γι’ αυτό το έθιξα, ότι παραδόξως η “άνθιση” ήταν τα προηγούμενα χρόνια. Βέβαια, απ’ ό,τι ανέφεραν και οι παραπάνω, ίσως σχηματίζουμε κι εσφαλμένη άποψη για το μέγεθος αυτής της δημοφιλίας.
Μειξη Cliff Richard και Keith Richards ειναι αυτος;;
2 Likes
Κανένας OI (original imperialist) δεν είχε τέτοια κολλήματα σε ο,τι αφορά στο κλέψιμο 
2 Likes
Εντάξει τώρα, για τη Βρετανία ως κρατική οντότητα δεν θα διαφωνήσω προφανώς, αλλά το να ταυτίζεις τον Έρικ, τον Τζίμι, τον Τζεφ κ.λπ. με αυτοκρατορίες είναι κομματάκι τραβηγμένο.
2 Likes
Ητο αστειάκι
1 Like
So I suspected, but still…
Δούλευα πριν.
Not exactly. Αρχικά, το λέω ξεκάθαρα. Δεν μου φαίνεται ωραίο, μου φαίνεται χοντροκομμένο, στα αυτάκια μου, εμένα. Δεν ανήκει ο Waters σε αυτό το setting. Εγώ “το ακούω” αυτό, δεν μπορώ να το αγνοήσω.
Αλλά με ενοχλεί και το άλλο. Είναι διαφορετικό να είσαι ο Roger Waters, να θες να βγάλεις το Atom Heart Mother και μετά από χρόνια να λες ήταν μλκια, είναι άλλο να σου λένε “τώρα θα κάνουμε αυτό” και ουσιαστικά να μην μπορείς να κάνεις και πολλά για να αντιταχθείς σε αυτό.
Να θυμήσω σε αυτό το σημείο και τον Howlin’ Wolf με το μνημειώδες εξώφυλλο:
Το οποίο ήταν η αληθινή άποψη του Wolf, τότε, την εποχή που το ηχογράφησε και από κάποια φαεινή ιδέα χρησιμοποιήθηκε ως διαφήμιση (και πάτωσε).
Για τον Elmore James τα έγραψα στη λίστα μου, του ζητούσαν να γράψει κομμάτια με το ίδιο γαμημένο lick του Dust My Broom. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες ιστορίες με μαύρους καλλιτέχνες και bluesmen ειδικά που τους εκμεταλλεύονταν. Οι εταιρίες πίεζαν, οι εταιρίες κονομούσαν (ό,τι έβγαζαν τέλος πάντων) και δεν υπήρχε η καλλιτεχνική ελευθερία που θα περίμενε κανείς.
Για να σου δώσω και παράδειγμα επέμβασης που δε μου χάλασε το αποτέλεσμα…Τoν Buddy Guy που ήταν ο ορισμός του ανεξέλεγκτου bluesman, στα όρια του blues rock, τον ευνούχιζαν στο στούντιο για χρόνια. Ο ίδιος τα έλεγε. Εμένα με ενοχλεί αυτό in a way, ακόμα κι αν κυκλοφόρησε δισκάρες και τότε.
Και υπήρχαν και αντιπαραδείγματα φυσικά. Όταν ο Miles Davis είπε θα βγάλω full electric music. Μ’ αρέσει ή όχι, το σέβομαι (και μ’αρέσει εννοείται). Είχε όραμα, είχε διάθεση να πειραματιστεί, ήθελε να κάνει άνοιγμα σε μεγαλύτερα ακροατήρια (rock, funk, κτλ.). Δεν του κότσαρε η Columbia μια μπάντα και του είπε “παίξε δυο σολάκια εδώ από πάνω”.
Για μένα έχει διαφορά.
1 Like