You make some good points, από την άλλη όμως - και διόρθωσέ με αν κάνω λάθος - αυτό ήταν γενικευμένο φαινόμενο της εποχής και δεν περιοριζόταν στους μαύρους μουσικούς. Εγώ και για τους λευκούς σταρ των 50s και early 60s έχω ακούσει/διαβάσει ιστορίες εκμετάλλευσης και χρήσης τους ως πιονιών από δισκογραφικές, μανατζαραίους, παραγωγούς κ.λπ., άλλο αν στις δικές τους περιπτώσεις η εμπορική επιτυχία έκρυβε κάτω από το χαλί όλα αυτά τα νταβατζιλίκια (επειδή είχαν το “σωστό” χρώμα προφανώς).
Επίσης αν δεν κάνω λάθος, πρέπει να φτάσουμε στους Beatles και στους Stones για να αναδυθεί το φαινόμενο των μουσικών - καλλιτεχνών με όλη τη σημασία της λέξης, οι οποίοι έκαναν λίγο πολύ ό,τι ήθελαν χωρίς να δίνουν λογαριασμό στη δισκογραφική (και πάλι βέβαια έχοντας το προνόμιο να είναι λευκοί, το αναγνωρίζω αυτό).
Είναι λίγο σχετικά όλα, και σε λευκούς υπήρχε, sure. Αλλά ήταν και μια εποχή που πολλοί καλλιτέχνες ήταν φτιαχτοί. Να το θέσω καλύτερα, στην pop σκηνή δεν έγραφαν καν δικά τους τραγούδια. Φαντάζομαι πως αυτό σε βάζει από την αρχή σε μια ανίσχυρη θέση και πας λίγο όπου φυσάει ο άνεμος, ανάλογα με τα θέλω της εταιρίας, των μανατζαρέων κτλ.
Νομίζω οι Beatles είναι αυτοί που (σήμερα θεωρείται πως) καθιέρωσαν το να γράφει ο καλλιτέχνης τα κομμάτια του. Αλλά κι αυτό είναι σχετικό. To έκανε σε ένα βαθμό ο Buddy Holly, το έκανε o Roy Orbison, το έκαναν οι Everly Brothers. Και οι Beach Boys ακόμα. Γιατί παίρνουν αυτό το credit οι Beatles δεν το κατάλαβα ποτέ.
Νομίζω ότι παίρνουν ευρύτερο κρέντιτ, όχι μόνο για το ποιος γράφει τα κομμάτια αλλά και ποια θα είναι η μουσική κατεύθυνση του δίσκου, πώς θα ακούγεται ηχητικά κ.λπ. Στο Revolver ας πούμε - το ξέρεις - έχει κάτι εντελώς παλαβές (για την εποχή) επιλογές σε επίπεδο παραγωγής, που αμφιβάλλω αν θα έλεγε “ναι ΟΚ” όποιος είχαν πάνω από το κεφάλι τους - αν είχαν κάποιον πάνω από το κεφάλι τους.
Ειλικρινής απορία: Πέρα από το ενδιαφέρον που έχει το novelty του πράγματος, υπάρχει κανείς που όντως ακούει - και απολαμβάνει - Στοκχάουζεν και άλλα τέτοια;
απόλαυση δυσκολεύομαι να το πω, αλλά θαυμασμό σίγουρα. Επίσης το βρίσκω τελείως άβολο ως άκουσμα… Να πω και ακόμη ένα χοτ τεικ? Πρέπει κάπως να βγουν τα χριστούγεννα από την τζαζ
είναι αυτος ο σοδομισμός στο ride που μου ανάβει τα λαμπάκια (τα χριστουγεννιάτικα). Όπως και όλες αυτές οι διασκευές των χριστουγεννιάτικων ασμάτων σε αυτό το ύφος…
Γενικά στα πρώτα χρόνια των ‘60s είμαι εντελώς άσχετος, σκέφτηκα ως τέτοιος να μην ψηφίζω αλλά τελικά αποφάσισα να κάνω μια προσπάθεια βασισμένος κυρίως στις προτάσεις σας και σε μίνι έρευνα στο net. Προφανώς εδώ ο όρος μου ότι δεν βάζω δίσκους που ακούω τώρα πρώτη φορά πάει περίπατο γιατί αλλιώς θα είχα ένα με δύο δίσκους τη χρονιά…
1) Lonnie Johnson And Elmer Snowden - Blues And Ballads
Ο μοναδικός δίσκος του 1960 που έχω ακούσει παραπάνω, δεν έχω κριτήριο για το συγκεκριμένο μουσικό πλαίσιο αλλά μου αρέσει αρκετά το blues που ακούω εδώ μέσα.
2) B.B. King - King Of The Blues
3) Miles Davis - Sketches Of Spain
4) Chuck Berry - Rockin’ At The Hops
5) Joan Baez - Joan Baez
Υ.Γ. Ρε λείπουν δίσκοι από τη φόρμα, δεν έχω και πολλές επιλογές οπότε αν μου κόβει κι η πλατφόρμα δε θα βγαίνει πεντάδα με τίποτα!
Τα ακουσματα μου απο αυτη τη χρονια ειναι παρα πολυ λιγα, εχω δυο (+1) δισκους που αγαπαω απο παλια και καποιους ακομα που ακουσα τις τελευταιες 1-2 εβδομάδες για να αποφυγω το επικειμενο “που πας ρε Kαραμητρο”, αλλα σε ενα εσωτερικο plot twist θα αγνοησω τους δευτερους και θα ψηφισω μονο τους δυο δισκους που γνωριζω καλα (και special mention εναν ακομα).
Παρολο που το εικονιδιο του Μπομπ ηδη το γλιτωσαμε, παμε για τις δυο μοναδικες ψηφους μου για αυτη τη χρονια για τη χαρα της συμμετοχης:
1. The Everly Brothers- A date with the Everly Brothers: ομορφο ποπ/ροκ, ομορφες φωνες, φανταστικα τραγουδια. Οι ιδιοι οι μεγαλοι Beatles τους αναφερουν σαν επιρροη τους, και αν καποιος ακουσει αυτο το δισκαρο απο 64 χρονια πριν θα καταλαβει γιατι.
2. Joan Baez- Joan Baez: Αυτη η φωνη με αυτα τα τραγουδια πιστευω πως ανηκει στη σφαιρα του διαχρονικου. Πολυ αγαπημενο αλμπουμ, ενα κι ενα ολα τα τραγουδια.
Special mention στα πλαισια επανεκτελεσεων αποθανοντων συνθετων μιας και αναφερθηκαν, η φανταστικη ηχογραφηση The Chopin Ballades του Φεβρουαριου του 1960 από τον Artur Rubinstein. Αν σας αρεσει ο Σοπεν, επενδυστε αφοβα, καταπληκτικη μουσικη σε αυτες τις 4 ιστορικες συνθεσεις.
