Όλο αριστουργήματα. Εντάξει, μέχρι το '64 σχεδόν έτσι πάει.
1) Ray Charles - The Genius Sings the Blues
Από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ του Ray Charles. Kι αυτό είναι το αγαπημένο μου setting στην καριέρα του, blues/ soul/ jazz, με πιάνο (ή πλήκτρα), μπάσο, τύμπανα, 1-2 πνευστά. Και Η ΦΩΝΗ! O άνθρωπος αυτός είχε χάρισμα και έδινε όλη την ψυχή του σε κάθε ερμηνεία. Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις ακούγοντάς τον στο Hard Times, στο Feelin’ Sad ή το ξεσηκωτικό, The Right Time. Απίστευτη, καλαίσθητη, αληθινή μουσική.
2) Freddie King - Freddie King Sings
Το ντεμπούτο του Freddie King είναι μια απίστευτη συλλογή τραγουδιών που ήταν καταδικασμένα να μείνουν κλασικά και να επηρεάσουν άπειρους μουσικούς. Και πέρα από την κιθαριστική πανδαισία του Freddie που σε σημεία διαπερνά το κορμί σου, η όλη ηχογράφηση βγάζει έναν πηγαίο ενθουσιασμό από όλη την μπάντα. Θα έπρεπε να διδάσκεται στο πρώτο μάθημα της ιστορίας των blues, σαν την αλφαβήτα.
3) John Coltrane - My Favorite Things
Αριστουργημάτων συνέχεια. Ο Coltrane αποχωρεί από την μπάντα του Davis και κυκλοφορεί ένα ακόμα κορυφαίο δίσκο. Τέσσερις συνθέσεις με την ομώνυμη να γίνεται πασίγνωστη και δικαίως. Η “Μελωδία της ευτυχίας” και η Ανατολή, δυο κόσμοι ασύμβατοι που κάπως σμίξανε. Οι αυτοσχεδιασμοί του γίνονται πιο ατίθασοι, ο Tyner στο πιάνο παρασύρεται μαζί του ενώ το rhythm section, ξέροντας πως πρέπει να κρατήσει τα πάντα σε τάξη (ή να την επιβάλλει), ακούγεται εκρηκτικό και βαρύγδουπο. Δίσκος ισοπεδωτικός.
4) Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth
Απίστευτος jazz δίσκος. Ομορφιά και δύναμη σε ισόποσες δόσεις. Από τη μία, μου αρέσει η αίσθηση “χώρου” που δημιουργεί η μπάντα στις πιο μελωδικές στιγμές, με βάση το πιάνο και το rhythm section. Από την άλλη, σε κομμάτια σαν τα Hoe-Down και Cascades, έχουν μια ντελικάτη ένταση που είναι δύσκολο να περιγράψω και παράλληλα, σε στιγμές που τα πνευστά συνεργάζονται και παίζουν κάποια βασική φράση μαζί, σου δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου.
5) Bobby “Blue” Bland - Two Steps from the Blues
Κορυφαία soul/ blues δουλειά. O Bland ήδη είχε επιτυχημένα singles αλλά αυτή είναι η πρώτη του official studio κυκλοφορία. Aν και θεωρώ υπάρχει μια έμφαση μουσικά στην soul, πολλές φορές το συναίσθημα που αναδύεται είναι εντελώς blues. Οι ενορχηστρώσεις ακούγονται απίστευτες ακόμα και 60 χρόνια μετά, τα πνευστά συνήθως κλέβουν την παράσταση από την κιθάρα αλλά μαζί δείχνουν τις προοπτικές για εξέλιξη του ήχου εκεί στα early 60’s και ο Bland απλά σκίζει με τις ερμηνείες του σε πασίγνωστα πλέον standards. Προτιμώ κάποιες μεταγενέστερες κυκλοφορίες του αλλά δύσκολο να έχει σημαντικότερη.
Honorable… Τα πιο πολλά δεν υπολείπονται σε τίποτα της πεντάδας.
Ray Charles - The Genius After Hours
Now that’s late night music. Με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου και να διαβάζεις ένα βιβλίο, να στοχάζεσαι, κάτι τέτοιο. Απίθανος ο Ray στο πιάνο, εξίσου μαγευτικός κι ο David “Fathead” Newman στο σαξόφωνο, όπως και όλη η μπάντα to be honest σε ένα jazzy σετ. Ο Charles μέσα σε ένα χρόνο έβγαλε 3 σπουδαίους δίσκους κι ο καθένας διαφορετικός, με τον ίδιο να μεταλλάσσεται χαμαιλεοντικά χωρίς να χάνει ποτέ το ιδιαίτερο touch του. Το “τεράστιος” σαν χαρακτηρισμός είναι λίγος.
Jimmy Smith - Home Cookin’
Αν και αγαπώ αρκετούς δίσκους του Smith που προηγήθηκαν και ακολούθησαν, τα early 60’s είναι η αγαπημένη μου περίοδος του και το ‘61 πιθανόν Η χρονιά του. To B3 Hammond του ενώ μπορεί να γίνει κυρίαρχο, σε πολλά από αυτά τα άλμπουμ παραμερίζει για να αφήσει χώρο στους άλλους μουσικούς να αναδείξουν το ταλέντο τους. Εδώ βρίσκουμε την blues/ soul kind of jazz που τον έκανε διάσημο, και με κερασάκι την παρουσία του Kenny Burrell στην κιθάρα (με το περίτεχνο αλλά και ουσιώδες στυλ του, θα τα ξαναπώ γι’ αυτόν) που σε πολλές στιγμές κλέβει την παράσταση.
T-Bone Walker - I Get So Weary
Όταν είσαι μεγάλη επιρροή των BB King και Chuck Berry (χρησιμοποιεί εμφανώς κάποια tricks του Walker), δύσκολο να μην είσαι θεός. Ο T-Bone Walker ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που επί σκηνής επιχειρούσε διάφορα ζογκλερικά (να παίζει με τα δόντια, πίσω από την πλάτη, κτλ.) αλλά ήταν τα τραγούδια του που έχουν μείνει στην ιστορία (Stormy Monday Blues, Mean Old World, T-Bone Blues, You Don’t Love Me, Cold, Cold Feeling). To Ι Get So Weary ίσως δεν έχει τόσα μεγάλα κομμάτια, αλλά είναι πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ του, το πιο consistent. Βασισμένο κυρίως σε slow blues, με τα πνευστά να κάνουν πλάτες αλλά να “εξαφανίζονται” όταν αναλαμβάνει ο Τ-Bone να σολάρει. Φανταστικός δίσκος.
Bo Diddley - Bo Diddley Is a Lover
Αυτό το άλμπουμ δεν θεωρείται το καλύτερο της περιόδου, ίσως απλά καλό σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε (και ακολούθησε) αλλά εγώ μόλις ακούω το Hong Kong, Mississippi πιάνω τον εαυτό μου να χορεύει, να χτυπάω ρυθμικά το πόδι μου, να σπάω τη μέση μου, να βαράω παλαμάκια, με συνεπαίρνει ο ρυθμός του Diddley και δεν σκέφτομαι αντικειμενικότητες κτλ. Δισκάρα.
Ray Charles - Genius + Soul = Jazz
Πόσες δισκάρες να κυκλοφορήσεις σε μία χρονιά?
Ο Ray Charles εδώ συνεχίζει να προσφέρει την soul/ blues μουσική του αλλά με μια big band που κάνει το υλικό να ακούγεται πολύ πιο jazzy and shiny. Και τις φορές που τραγουδά, καταφέρνει και καταπίνει όλους τους μουσικούς που τον συνοδεύουν. Τόσο τεράστιος.
Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
Ακόμα ένας τεράστιος δίσκος από το κουιντέτο του Davis και τα θρυλικά sessions του '56. Τελειότητα. Όταν έχεις να κάνεις με μια από τις καλύτερες jazz μπάντες έβερ, δεν μπορείς να περιμένεις και τίποτα λιγότερο. Αν και ίσως υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές στα άλλα άλμπουμ της περιόδου που προτιμώ, το consistency εδώ δεν υπάρχει. Ειδικά σε κάτι Well, You Needn’t, με τους Davis/ Coltrane να (μ)πλέκουν φανταστικές μελωδίες, χαζεύεις. Ή ακόμα καλύτερο στο αγαπημένο μου, When I Fall in Love, που κλείνει τον δίσκο. Σπουδαία δουλειά.
Jimmy Smith - Midnight Special
Για ακόμη μια φορά το ζεστό “blues/ soul” όχημα του Jimmy Smith είναι το κατάλληλο για να λάμψουν οι φανταστικοί καλεσμένοι του (ειδικά ο Turrentine στο σαξόφωνο αλλά και ο Burrell στην κιθάρα). Κι ο ίδιος ο Smith όμως κλέβει την παράσταση σε πολλές στιγμές, όπως στην εισαγωγή του Why Was I Born, μέσα σε λίγες μόλις νότες. Μεγάλος δίσκος.
Jimmy Reed - Jimmy Reed at Carnegie Hall
Aκόμα ένα σημαντικό άλμπουμ για τους μετέπειτα rockers που ξεπήδησαν από τα blues. Ο Jimmy Reed δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός κιθαρίστας, δεν είναι ο καλύτερος τραγουδιστής, συχνά έχει ένα σχεδόν νωχελικό τρόπο ερμηνείας, το ίδιο και η μουσική του που είναι πολύ laid back. Κι όμως, έχει καταφέρει να γράψει πολλά μεγάλα τραγούδια, με πιασάρικες φωνητικές γραμμές που σου μένουν στο μυαλό όσα blues κι αν έχεις ακούσει (Bright Lights, Big City, Baby What You Want Me to Do, Honest I Do, Ain’t That Lovin’ You Baby και και και) και να επηρεάσει τους πάντες. Τεράστιος.
Freddie King - Let’s Hide Away and Dance Away with Freddy King
Από τους σημαντικότερους δίσκους του (ενός) Βασιλιά. Αναμφίβολα, πέραν του πασίγνωστου Hide Away πρώτον και του San-Ho-Zay δευτερευόντως, το highlight εδώ είναι αναμφισβήτητα το ίδιο το παίξιμο του Freddie. Στο μυαλό μου πάντα ξεχώριζε από τους περισσότερους συνοδοιπόρους του εκείνα τα χρόνια από το fluid παίξιμό του που θα επηρέαζε πολλούς μετέπειτα rockers κι εδώ μας το δίνει σε μεγάλες δόσεις μέσα από 12 φοβερά instrumental. Έχει πλάκα ότι κατάφερε να κυκλοφορήσει ακόμα καλύτερους δίσκους κι ας υπολείπονται σε σημαντικότητα.
Sam Cooke – My Kind Of Blues
O Sam Cooke είναι μια από τις καλύτερες φωνές ever. Τo My Kind of Blues είναι ασφαλώς περισσότερο soul παρά blues που δηλώνει ο τίτλος, βασίζεται κυρίως στις απίθανες ενορχηστρώσεις (η κιθάρα σε πολύ διακριτικό ρόλο) αλλά έχει και κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια του (Nobody Knows You When You’re Down and Out, You’re Always on My Mind). Σε 2 χρόνια θα βλέπαμε όλο του το μεγαλείο σε μορφή studio δίσκου.
John Coltrane - Olè
Είναι απίστευτο πως σχεδόν όποιο άλμπουμ του Coltrane της περιόδου ακούω, μου φαίνεται σαν να είναι το καλύτερό του. Ειδικά στο σπανιόλικο ομώνυμο, όταν σκάει το φλάουτο του Dolphy, μου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Υπέροχος δίσκος από μια απίστευτη μπάντα. Για πεντάδα κανονικά κι αυτό.
*Εξώφυλλο, 2nd year in a row:
Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
. Απo κει και πέρα μoνo σκoρπια πράγματα κυρίως Johnny Cash και Chuck Berry. Ακoυσα καπoια πραγματα μπας και αλλά λέω να σκιπάρω. Δεν αξίζει να διαμoρφώσω απoτέλεσμα 
