ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ
Τόσο πρόσφατο είναι αυτό το έργο;;;; Ούτε που το είχα συνειδητοποιήσει. Αν με ρώταγες “πότε πιστεύεις ότι γράφτηκε” θα έλεγα “ε κάπου γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '40 λογικά”.
ΟΚ. Τα λόγια ωχριούν μπροστά στο Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 8 του Σοστακόβιτς. Για μένα είναι υποψήφιο για κορυφαίο μουσικό έργο όλων των εποχών. Δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Δεν θα πρωτοτυπήσω αν γράψω ότι η κλασική μουσική είναι τέτοια που αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες ακόμη και σε άσχετους σαν εμένα. Το #8 είναι φοβερό, αλλά όλα έχουν να κάνουν με αυτό το ιδιαίτερο “τσίμπιμα” που αφήνει ένας ήχος στην καρδιά και στο μυαλό σου. Φυσικά, υπάρχουν και κλασικές… κλασικές συνθέσεις, που κάνουν μπαμ με το που τις ακούς.
Αλλά κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και εκατοντάδες απίθανες συνθέσεις που δεν έχουν αναγνωριστεί πολύ, κυρίως εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του είδους. Πρώτα απ’ όλα, τα μεγάλα έργα που έγραψαν ιστορία έχουν ζωή εκατοντάδων ετών αλλά ηχογραφήθηκαν πρόσφατα (αφού δεν υπήρχε η τεχνολογία προφανώς). Μάλιστα, η λίστα μου θα είχε έναν δίσκο που τελικά κατάλαβα ότι κυκλοφόρησε “του χρόνου”, οπότε θα τον αναφέρω την άλλη εβδομάδα. Είναι ένα “φρέσκο” Στραβίνσκι, του οποίου το βασικό έργο (“Ιεροτελεστία της Άνοιξης”) αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου έργα στην κλασική μουσική. Τόσο άσχετος είμαι 
Στο μεταξύ έδωσες ωραία πάσα για εξηγήσεις. Πριν λίγους μήνες άρχισα πάλι να σκαλίζω το είδος με άσχετη αφορμή και διαπίστωσα ότι εν έτει 2023 -και φυσικά σήμερα- υπήρχε ένας παράλληλος κόσμος που αγνοούσα. Ή είχα αφήσει πίσω μου τέλος πάντων. Σκέφτηκα να συμμετάσχω στο παιχνίδι, αλλά τελικά το απέφυγα διότι δεν είναι εύκολο να βρω ηχογραφήσεις ανα χρονιά παλιών έργων, έπρεπε να τσεκάρω “νέους” συνθέτες (δλδ, με φρέσκιες ηχογραφήσεις της δεκαετίας 60-70 αν είναι δυνατόν). Πολύ χρονοβόρο.
Καλημέρες, καλημέρες!
1961
1. John Coltrane - Ole
2. Charles Mingus - Presents Charles Mingus
3. Grant Green - Green Street
4. Art Blakey & the Jazz Messengers - A Night In Tunisia
5. Mikis Thodorakis - Phaedra
Εξώφυλλο:
1961
1) The Gil Evans Orchestra - Out Of The Cool
Ενα σοκ το έπαθα μόλις άκουσα αυτό το άλμπουμ! Ρυθμοί, ατμόσφαιρες, οργιαστικά παιξίματα, όλα στο άκρο…
2) Etta James - The Second Time Around
3) Abbey Lincoln - Straight Ahead
4) Aretha: With the Ray Bryant Combo
5) Frank Sinatra - Ring-A-Ding-Ding!
Λίγα ακόμα που με κέρδισαν…
6) Dinah Washington - For Lonely Lovers
7) Oliver Nelson - The Blues And The Abstract Truth
8) John Lee Hooker - Plays And Sings The Blues
1961 και συνεχίζω με προφανέστατες επιλογές για κάποιον που δεν είχε ποτέ πολύ επαφή με τα πιο avant garde - jazz/r’n’b/soul κτλ επικρατέστερα ιδιώματα της περιόδου - και βγάζω και 5άδα 
1. The Shadows - The Shadows
Aυτή η φασούλα, λίγο surf, λίγο γλυκανάλατα 60s, λίγο Tarantino-esque υπόγεια cool instrumentals μου αρέσει πολύ - το πρώτο album των Shadows έχει τα παραπάνω και στο έπακρο
2. John Coltrane - My Favorite Things
Yep, το έχω αγορασμένο -δεν το βρίσκω τώρα, να πόσταρα και photo.
3. The Ventures - Another Smash!!!
Surf φάση συνέχεια, αυτός ο ήχος γενικά με τρελαίνει - Ventures διαχρονική εγγύηση
4. Les Baxter - Jewels of the Sea
Έχασα την ευκαιρία να το παίξω εξυπνάκιας γμτ με τον @jtn που το κέρασε πρώτο-πρώτο νωρίτερα. Λοιπόν το συγκεκριμένο, για ένα περίεργο λόγο το έχω σε κασέτα (!), προφανώς καβατζωμένο από γονείς or something. Πολλές παιδικές αναμνήσεις, αλλά και πέρα από αυτό, easy listening με φοβερά ταξιδιάρικες συνθέσεις γεμάτες πραγματικό συναίσθημα!
5. Art Blakey & the Jazz Messengers - A Night In Tunisia
Υes, άλλο ένα album που έχω αγοράσει κάποια στιγμή στο παρελθόν, με φοβερά σόλο και ένα balls to the wall -και πολύ-ακουσμένο- 12λεπτο εναρκτήριο κομμάτι
Cover
Soundtrack
Nταξ φοβερές soundtrack-ικές κυκλοφορίες το 1961 (Breakfast at Tiffany’s, Yojimbo, Lola, 101 Dalmatians κτλ κτλ κτλ) αλλά κλέβω εκκλησία άκοπα τώρα, χωρίς να κοιτάω πίσω
Δεν ξέρω αν είναι προφανείς, από την άποψη πως για πολλούς από μας είναι ακόμα ανεξερεύνητη περιοχή τα 50s-early 60s. Δλδ ξέρω Shadows, Baxter σαν ονόματα. Ξέρω πώς ακούγονται? Όχι (άντε Shadows στο περίπου). Δεν ξέρω καν αν είναι notable σαν κυκλοφορίες.
Και ακριβώς επειδή εδώ μέσα μάλλον λογικά το βάρος πέφτει σε πιο blues/ jazz τα πρώτα χρόνια, για μένα τέτοιες προτάσεις μετράνε φουλ. Έχω σημειώσει ήδη διάφορα από 60-61 για ακροάσεις προσεχώς.
Τελικά επαληθευτηκαν, μάλλον αναμενόμενα, οι προβλέψεις, και η συμμετοχή για το 1960 ήταν χαμηλή.
Συγκεκριμένα, ψήφισε το 36% όσων είχαν ψηφίσει την τελευταία φορά, για το 2023. Αν μάλιστα αντιπαραβαλουμε την μεγαλύτερη συμμετοχή (63 άτομα) το ποσοστό πέφτει στο 28,6%! Δεν πειράζει, την άλλη βδομάδα καλύτερα. Παρεμπιπτοντως, για το 1961 προτίθεμαι να δώσω την πρώτη θέση στους Shadows γιατί θυμάμαι ότι ο Iommi είχε δηλώσει ότι ήταν τα πρώτα τραγούδια που “έβγαλε” στην κιθάρα!
Υγεία και μακροημέρευση!
Χαμπάρι δεν πήρα, ούτως ή άλλως, όμως, δεν το χω με τα sixties, ελάχιστα μπορώ να σκεφτώ…
με ενδιαφερει γενικως με ποιον τροπο μαθαμε ολοι τους καλλιτεχνες που ακουμε
εγω προσωπικα τους Shadows τους γνωρισα μεσω των Muse
1961
1)John Coltrane - Africa/Brass
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έπαιζε ακριβώς εκείνα τα χρόνια, αλλά μόνο μέσα στο '61 έχουμε τουλάχιστον πέντε (σίγουρα μου διαφεύγουν και άλλες) σημαντικές κυκλοφορίες του τιτάνα της Jazz : Τα albums My Favorite Things, Ole, Lush Life, Coltrane Jazz και Africa/Brass. Κάποια πιο βατά και εμπορικά από τα άλλα, κάποια πιο περιπετειώδη και “δύσκολα”, όλα κορυφαία στο είδος τους. Σκεφτόμουν αρχικά να τα βάλω όλα στην πεντάδα, αλλά θα ήταν μάλλον υπερβολικό - ή μπορεί και όχι!
Το Africa/Brass είναι σίγουρα το αγαπημένο μου από την πεντάδα αυτή, ειδικά στην complete sessions έκδοση που έχω και με την προσθήκη του υπέροχου Song Of The Underground Railroad, που με τον φρενήρη ρυθμό του συναρπάζει. Το 16λεπτο ομώνυμο κομμάτι (Africa) είναι όσο πιο ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες και σκοτεινό μπορεί να γίνει ένα jazz δημιούργημα, ενώ το Greensleeves είναι μια απίστευτη διασκευή στο γνωστό παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι. Μόλις το άκουσα έπαθα πλάκα καθώς αναγνώρισα την μελωδία που είχα πρωτακούσει σε κάποιο επεισόδιο του Blackadder. Τώρα πώς γίνεται να ταιριάξει κάτι τέτοιο στα jazz πλαίσια, ε απλά ακούστε το! Το Blues Minor είναι το πιο “νορμάλ” κομμάτι του δίσκου αλλά ξεκινάει με ένα απίστευτο σόλο του Coltrane που αμέσως ξεφεύγει από το συνηθισμένο και αγγίζει το εξαίσιο.
2)Bill Evans Trio - Sunday at the Village Vanguard
Σπουδαίος ο Bill Evans, o τύπος έπαιξε στο Kind of Blue, τι να λέμε τώρα. Όμως η αλληλεπίδραση του πιάνου με το κοντραμπάσο στο Sunday… είναι από άλλο πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο που στο album cover υπάρχει και το όνομα του πρόωρα χαμένου θρυλικού μπασίστα Scott LaFaro, που και μόνο για το εξωπραγματικό παίξιμο του πρέπει να ακούσει κάποιος τον δίσκο αυτό. Α και είναι live ηχογράφηση…so fuckin’ what!
3)Charles Mingus - Charles Mingus Presents Charles Mingus
Aν η μπάντα στον δίσκο αυτό ήταν οι Iron Maiden, οι Eric Dolphy και Ted Curson θα ήταν οι Αdrian Smith και Dave Murray αντίστοιχα, σολάροντας ασταμάτητα, ενώ ο Μingus θα ήταν φυσικά ο Steve Harris προσπαθώντας να κατευθύνει την τρικυμία των ήχων δίνοντας νόημα στο χάος. Και τι τίτλος κομματιού το All The Things You Could Be By Now If Sigmund Freud’s Wife Was Your Mother!
4)Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
Επειδή Coltrane μια φορά στην λίστα του '61 είναι τελικά λίγη. Εδώ με τον Miles Davis, τον Paul Chambers και τα άλλα παιδιά. Η τετράδα Cookin, Relaxin, Workin και το συγκεκριμένο Steamin είναι ίσως υποτιμημένη σε σχέση με άλλα albums του Μiles. Κακώς! Μιλάμε ίσως για την πεμπτουσία της μουσικής αυτής. Νυχτερινοί ήχοι για μοναχικές ψυχές.
5)Joan Baez - Vol 2
Eύκολα θα έβαζα κάποιο από τα πολυάριθμα jazz αριστουργήματα στην πέμπτη θέση,πχ το So Much Guitar! ή το Thelonious Monk With John Coltrane. Είπα να το ρίξω πάλι στην Joan γιατί ειλικρινά το Vol 2 συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το υπέροχο ντεμπούτο της. Με κέρδισε με λίγες μόλις ακροάσεις. Οπότε…
Ψήφος στην εξωφυλλάρα:
Μπορεί να μην πετυχαίνω το νο.1 ούτε με αίτηση αλλά τα βρίσκουμε σιγα σιγά με τα εξώφυλλα.
Το Africa/ Brass είναι ο επόμενος στόχος μου από Coltrane. Μετά θέλω να κινηθώ στην πιο avant-garde/ free jazz φάση του αλλά με τρομάζει λίγο κι ας λατρεύω το A Love Supreme.
1961
Όπως και το 1960 θα παραθεσω μια φτωχη σε αριθμο δισκων λιστα, αποφευγοντας αλμπουμ που δεν με ενθουσιαζουν ή που ακουσα 1-2 φορες αλλα δεν εχουν αποτυπωθει καλα στο μυαλο μου και ψηφιζοντας 3 μονο, αλλα πολυ αγαπημενα, αλμπουμ:
1) Dion- Roundaround Sue: Έχει τις χιτάρες του, εχει ροκ εντ ρολ, εχει ποπ, εχει μπαλαντες, μια πολύ ωραία φωνή, το σαξοφωνάκι του, εξαιρετικα και τα πρωτοτυπα κομματια και οι διασκευες, γενικα μια ομορφια τα παντα εκτος απο το εξωφυλλο, δεν πειραζει, προχωραμε
2) The Ventures- The Ventures Ξεσηκωτικο σε σημεια, χαλαρωτικο σε αλλα, σιγουρα ομως στην κοσμαρα του σε ολη τη διαρκεια και απολυτα ιδανικο για roadtrips. Δεν εχω ακουσει και πολλα απο αυτους (suggestions welcome απο οσους μυστες γνωριζουν) αλλα αυτο το δισκακι το θεωρω εξαιρετικο.
3) Joan Baez- Vol. II: Εξίσου ποιοτική συνέχεια του S/T της προηγουμενης χρονιας, πολυ όμορφα τραγούδια, μαγική φωνη.
Εξωφυλλο:
1961
Cover Art
Πώς τα πάμε αφεντικό? Χειρότερα από το '60?
Αααχ, που 'ναι τα χρόνια (!) που δεν προλαβαίναμε να διαβάζουμε “σεντονάτες” λίστες κάθε Κυριακή πρωί, και οι ψηφοφόροι ζητάγανε παράταση γιατί ήθελαν να το… σκεφτούν περισσότερο!
Σε κανα μήνα πάλι αυτά, και αν!
(Ελπίζω τουλάχιστον να διατηρηθεί η παράδοση να προαναγγείλει αμφίρροπη αναμέτρηση, aka ντέρμπι, o @anhydriis !)
Ναι… χεχεχε…
Εν τάχει γιατί πήξιμο:
1. The Ornette Coleman Double Quartet - Free Jazz (καλά κανείς ρε; τι δγιάολο ήρθε από τώρα η Καθαρά Δευτέρα;)
2. John Coltrane - Ole Coltrane
3. Ray Charles - The Genius Sings The Blues
4. Eric Dolphy - Out There
5. Art Blakey & The Jazz Messengers - A Night In Tunisia
Για δεκάδα:
Bonus 2 λατρείες:
Εν τω μεταξύ βλεπω μερικα αλμπουμ του 60 να μπαινουν το 61, αλλα νταξ, μικρο το κακο πιστευω, ας παρακαμψουμε γραφειοκρατιες.
Πιθανόν να κάνω κι εγώ λάθη πολλά στα 60’s (ήδη έκανα το '60) αλλά αξίζουν οι αναφορές αυτά τα χρόνια.
Να προσθέσω πως μισώ τους τίτλους του King, έχω μπλέξει τα μπούτια μου με τα Mr. Blues, My Feeling For the Blues, I Am the Blues, Maybe I Am the Blues, Maybe I Am Not the Blues και όλη αυτή την τρέλα.
Κι επίσης το '62 συγκυριακά θα είναι το πιο φτωχό για μένα. Είχα φτιάξει μια λίστα που τα πιο πολλά μετακινήθηκαν στα '61 και '63.
Πάμε πολύ καλά!! Σχεδόν απαρτία και βλέπουμε!! Δύσκολη εβδομάδα αλλά είμαστε εδώ!! Τι διαμάντια περνάνε από τα μάτια μας και τα αυτιά μας δεν λέγεται!!! Τι δισκάρες είναι αυτές!! Θα αδικήσω και εγώ πολλές αλλά…
