Μετά τη θέση 2, το χάος. Αν κι έχω ακούσει κι άλλες κυκλοφορίες (κάτι Grant Green, Oliver Nelson), δεν έχουν “κάτσει” ακόμα οπότε λίγα και καλά.
1) Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album)
Το πιο σκληρό, το πιο βρώμικο, το πιο αλητήριο blues album. Τα πλήκτρα του πιάνου χοροπηδάνε, οι κιθάρες τσιμπάνε σε κάθε άγγιγμα, το rhythm section γκρουβάρει συνεχώς και η άτεχνη, βραχνή φωνή του Wolf που όμως σφύζει από δύναμη κι ας διαμορφώθηκε από τσιγάρα και ποτά και όχι μέσα από κάποιο ωδείο. What wοuld be so blue about that?
Σπουδαίος δίσκος. Έδειξε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν πολλοί επίδοξοι rockers, έχει μέσα κομμάτια (Spoonful, Little Red Rooster, Down in the Bottom, Backdoor Man) που έχουν διασκευάσει/ διασκευάζουν ως σήμερα άπειροι bluesmen κι όχι μόνο, συν ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να θεωρείται σήμερα ο Howlin’ Wolf ένας από τους 3-4 σπουδαιότερους εκπροσώπους αυτού που λέμε Chicago Blues. Tόσο έντονα, αφτιασίδωτα, ωμά και ηλεκτρισμένα blues δεν νομίζω πως είχαν ακουστεί ως τότε (σε συνθήκες studio at least). Μνημείο των blues, της μουσικής, της ατίθασης ανθρώπινης φύσης.
2) Ray Charles - Modern Sounds in Country and Western Music
Αυτός ο δίσκος μου βγάζει κάτι Χριστουγεννιάτικο. Φταίνε αυτές οι τεράστιες ενορχηστρώσεις για big band που συνοδεύουν τον Ray. Η επιθυμία ήταν η μίξη μαύρης και country μουσικής, η εκτέλεση ήταν υποδειγματική. Αν και τα περισσότερα τραγούδια είναι country μπαλάντες, η ενορχήστρωση και ο χαρακτήρας του Ray τα μεταμορφώνουν, μπολιάζοντάς τα με πολλές blues, jazz, soul τζούρες και κάπως το αποτέλεσμα καταλήγει να μοιάζει με ένα pop (με την ευρεία έννοια) αριστούργημα. Τεράστιος δίσκος, ανεβαστικός, συγκινητικός, υπέροχος.
*To Vol. 2 που το διαδέχτηκε, ουσιαστικά είναι σχεδόν ισάξιο αλλά δεν το έχω ακούσει όσο αυτό.
3) Herbie Hancock - Takin’ Off
Σπουδαίο solo ντεμπούτο από τον Hancock. Πέραν του πασίγνωστου Watermelon Man που ανοίγει τον δίσκο, όλες οι συνθέσεις εκπληκτικές, σου μένουν και ταυτόχρονα, απλώς δείγμα του μεγαλείου που θα ακολουθούσε σε κάποια χρόνια.
*Ειδικός στην τζαζ δεν είμαι, σε κάθε άλμπουμ οι μουσικοί βγάζουν μάτια. Κάποιες φορές όμως κάποια όργανα μου κεντρίζουν την προσοχή χωρίς αναγκαστικά να θαμπώνουν με την απόδοσή τους περισσότερο από τα υπόλοιπα. Having said that…Τι εμφάνιση ο Billy Higgins στα drums, αμέτρητες ιδέες, ιδιοφυείς, εκπλήσει συνέχεια με τις επιλογές του.
4) Jimmy Smith - Bashin’: The Unpredictable Jimmy Smith
O Smith ταράζει κάπως τα νερά, ηχογραφόντας έναν δίσκο με big band. Κυρίως στο πρώτο μέρος, οι ενορχηστρώσεις (δια χειρός Oliver Nelson) είναι φανταστικές και η μουσική εντελώς δομημένη με μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό. Αυτό το Step Right Up πόσο να με ανεβάζει, τι λαμπερή μελωδία, από τα πιο feel good τραγούδια που έχω ακούσει. Κι αν προς το τέλος χάνεται λίγο η συνοχή καθώς το format γυρνάει σε trio (hammond, κιθάρα, drums), τα κομμάτια είναι α’ διαλογής από το σπουδαίο bluesy/ soul ρεπερτόριό του.
5) Big Bill Broonzy - Sings Folk Songs
Από τις καλύτερες και πιο προσιτές δουλειές του τεράστιου bluesman. O ήχος είναι καθαρότερος σε σχέση με παλιότερες ηχογραφήσεις, τα τραγούδια πιο άμεσα και κάπως πιο λιτά, χωρίς να λείπει όμως εντελώς η περίπλοκη τεχνική του στο Delta Blues στυλ με το οποίο καθιερώθηκε. Folk blues, a ton of gospel, just good uplifting music. Πανέμορφο.
Honorable…
Bo Diddley - Bo Diddley
Η μουσική του Diddley εδώ άρχισε να γίνεται πιο σφιχτή. Μπορεί να “φταίει” ο νέος drummer που είχε πιο στιβαρό beat. Ή και η παραγωγή που σιγά σιγά εκσυγχρονίζεται. Κομματάρες πάντως σαν το classic, Υοu Can’t Judge a Book By the Cover, δείχνουν πως ο Diddley μπορούσε να διαπρέψει και σε άλλα στυλ blues και να δίνει σερί κάθε χρόνο 1-2 δισκάρες.
Dexter Gordon - Go
Αριστούργημα. Δεν ταιριάζει άλλη λέξη. Είναι σε αυτήν την κατηγορία μαζί με τα καλύτερα άλμπουμ του Coltrane, του Shorter, του Lee Morgan. Μια μπάντα που έχει κλικάρει στο απόλυτο και, μέσα σε απίθανους αυτοσχεδιασμούς, ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή αλλά με άπειρο συναίσθημα.
Roy Orbison - Crying
Πολύ συχνά, αυτοί οι 50s-60s pop δίσκοι ήταν δημιουργήματα εταιριών, συνθετικών ομάδων, κτλ. Ο Orbison όμως διαφέρει αρκετά γιατί πολλά από τα τραγούδια του ήταν δικές του συνθέσεις. Τέλεια ενορχηστρωμένες, με όμορφες ιδέες, βγάζουν μια αθωότητα για τα σημερινά δεδομένα και μια ανεμελιά που σπάνια συναντήσαμε μετά τα 60ς ξανά. Υπέροχος δίσκος, στα 2-3 απαραίτητα άλμπουμ του.
Booker T and the MGs - Green Onions
Ντεμπούτο για μια από τις σημαντικότερες μπάντες όλων των εποχών χωρίς καμία υπερβολή. Έπαιξαν με τους πάντες είτε σαν backing band είτε μεμονωμένα. Επηρέασαν τους πάντες έμμεσα ή άμεσα και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό τον blues/ soul ήχο των 60ς. Το θρυλικό ομώνυμο το γνωρίζουν οι πάντες. Ασύλληπτοι μουσικοί, συνέχισαν με ακόμη καλύτερες καλλιτεχνικά δουλειές κι έμειναν στην ιστορία δικαίως.
Big Bill Broonzy and Washboard Sam - Big Bill Broonzy and Washboard Sam
Περίεργη κυκλοφορία. Ηχογράφηση του '53, κυκλοφορία του '62. Έχει κάποια overdubs, κάποια ηλεκτρικά solos που προστέθηκαν χρόνια μετά? Μάλλον, ποιος ξέρει. Με κάποιο τρόπο όμως ο ήχος ακούγεται καθαρός, τίποτα δεν φαντάζει παράταιρο και οι αρχαίοι αυτοί bluesmen ακούγονται κεφάτοι και ορεξάτοι σε έναν σχεδόν rocking δίσκο. Μερακλίδικο.
Alexis Korner’s Blues Incorporated - R&B from the Marquee
H ιστορική σημασία αυτού του δίσκου δύσκολο να εκτιμηθεί. Λίγο πριν την μεγάλη σχολή του John Mayall πάντως, οι επίδοξοι bluesmen/ rockers στην Βρετανία έτρεχαν να δουν τον Alexis Korner και την μπάντα του (πολλοί επιφανείς μουσικοί πάνω και κάτω από τη σκηνή) να επιδίδονται σε ένα στυλ πολύ κοντά σε αυτό των blues του Chicago. Η ιστορία σχεδόν τον ξέχασε αλλά είχε κάνει την ζημιά στα κατάλληλα άτομα για να τσουλήσει η κατάσταση. Εξαιρετικός δίσκος έτσι κι αλλλιώς.
)
