1960
1)The Everly Brothers - A date with the Everly Brothers
Ο μοναδικος δίσκος τoυ 1960 που είχα ακούσει μέχρι φέτος. Θυμάμαι είχα ψαχτεί πριν λίγα χρoνια να ανακαλύψω τις επιρρoες των Beatles και τoν πέτυχα. Μια χαρά 50s πoπ/ρoκ εν ρoλ
Αυτά 
. Απo κει και πέρα μoνo σκoρπια πράγματα κυρίως Johnny Cash και Chuck Berry. Ακoυσα καπoια πραγματα μπας και αλλά λέω να σκιπάρω. Δεν αξίζει να διαμoρφώσω απoτέλεσμα 
Ξεκινάμε την 55η εβδομάδα, 18 ηρωικοί, με 36 δισκάρες. Η φόρμα δεν φτούρησε και γυρνάμε στην παλιά (καθόλου ευέλικτο το αναπτυσσόμενο σε αλλαγές), άσε που 3 ψήφισαν ήδη στην παλιά!!! Απίστευτο ενδιαφέρον όλες οι προτάσεις αλλά ήδη είπα πολλά, για πάμε…
55η εβδομάδα - 1960
18 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Miles Davis - Sketches of Spain | 32 |
|---|---|
| John Coltrane - Giant Steps | 31 |
| Joan Baez - Joan Baez | 23 |
| Everly Brothers - A Date With The Everly Brothers | 16 |
| Etta James - At Last | 15 |
| Charles Mingus - Blues & Roots | 12 |
| Wes Montgomery - The Incredible Jazz Guitar of Wes Montgomery | 11 |
| Hank Mobley - Soul Station | 8 |
| Muddy Waters - Muddy Waters At Newport 1960 | 8 |
| Ventures - Walk, Don’t Run | 8 |
| Bo Diddley - Have Guitar, Will Travel | 7 |
| Billy Fury - The Sound Of Fury | 7 |
| John Lee Hooker - Travelin’ | 6 |
| The Sons of the Pioneers - Cool Water | 6 |
| Cliff Richard - Me and My Shadows | 5 |
| Lonnie Johnson With Elmer Snowden - Blues And Ballads | 5 |
| Mahalia Jackson - I Believe | 5 |
| Max Roach - We Insist! Max Roach’s Freedom For Suite | 5 |
| Thelonious Monk - Thelonious Monk at the Blackhawk | 5 |
| B.B. King - King Of The Blues | 4 |
| Elmer Bernstein - The Magnificent Seven OST | 4 |
| Ornette Coleman - Change Of The Century | 4 |
| The modest jazz trio - Good Friday blues | 4 |
| Elvis Presley - Elvis Is Back! | 4 |
| Bernard Herrmann - Psycho OST | 3 |
| Chuck Berry - Rockin’ At The Hops | 3 |
| Ahmed Abdul-Malik - East Meets West | 2 |
| Carlos Di Fulvio - Canto con guitarra | 2 |
| Pee Wee Crayton - Pee Wee Crayton | 2 |
| Miles Davis Quintet - Workin’ with the Miles Davis Quintet | 2 |
| Art Blakey & The Jazz Messengers - The Big Beat | 1 |
| Jimmy Reed - Found Love | 1 |
| John Coltrane - The Ray Draper Quintet | 1 |
| Johnny Cash - Ride This Train | 1 |
| Nar Adderley - Work Song | 1 |
| Peggy Lee - Pretty Eyes | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
τίτλοι τέλους για το 1960
1961…
και εξελάκι
credits and love to all 
Αντί απάντησης, για την ώρα, μιας που ρώτησες στο συγκεκριμένο θρεντ, αφήνω σε σκρινσοτ αυτό που έγραψα στο ερωτηματολόγιο του Ανυδρου την περασμενη εβδομάδα.
(Η αλήθεια είναι ότι τελευταία στιγμή αποφασισα να το συμπληρώσω,
κ μου βγήκε εντελώς αυθόρμητα η απαντηση στην συγκεκριμένη ερώτηση, γι αυτό κ την κράτησα σε σκρινσοτ )
Όσο για τα 60ς, για να μην ψηφίζω από ένα soundtrack κάθε εβδομάδα (που αν το έκανα θα ξεκινουσα από τις μουσικάρες που έγραψε ο Alex North για τον Σπάρτακο του 60), νομιζω οτι θα καμαρώνω τις λίστες σας, ελπίζοντας μέχρι να τελειώσετε να έχω έτοιμα τα 28 μου σεντόνια (96 - 23. Καλα ειναι, νομίζω)
Όλο αριστουργήματα. Εντάξει, μέχρι το '64 σχεδόν έτσι πάει.
1) Ray Charles - The Genius Sings the Blues
Από τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ του Ray Charles. Kι αυτό είναι το αγαπημένο μου setting στην καριέρα του, blues/ soul/ jazz, με πιάνο (ή πλήκτρα), μπάσο, τύμπανα, 1-2 πνευστά. Και Η ΦΩΝΗ! O άνθρωπος αυτός είχε χάρισμα και έδινε όλη την ψυχή του σε κάθε ερμηνεία. Δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις ακούγοντάς τον στο Hard Times, στο Feelin’ Sad ή το ξεσηκωτικό, The Right Time. Απίστευτη, καλαίσθητη, αληθινή μουσική.
2) Freddie King - Freddie King Sings
Το ντεμπούτο του Freddie King είναι μια απίστευτη συλλογή τραγουδιών που ήταν καταδικασμένα να μείνουν κλασικά και να επηρεάσουν άπειρους μουσικούς. Και πέρα από την κιθαριστική πανδαισία του Freddie που σε σημεία διαπερνά το κορμί σου, η όλη ηχογράφηση βγάζει έναν πηγαίο ενθουσιασμό από όλη την μπάντα. Θα έπρεπε να διδάσκεται στο πρώτο μάθημα της ιστορίας των blues, σαν την αλφαβήτα.
3) John Coltrane - My Favorite Things
Αριστουργημάτων συνέχεια. Ο Coltrane αποχωρεί από την μπάντα του Davis και κυκλοφορεί ένα ακόμα κορυφαίο δίσκο. Τέσσερις συνθέσεις με την ομώνυμη να γίνεται πασίγνωστη και δικαίως. Η “Μελωδία της ευτυχίας” και η Ανατολή, δυο κόσμοι ασύμβατοι που κάπως σμίξανε. Οι αυτοσχεδιασμοί του γίνονται πιο ατίθασοι, ο Tyner στο πιάνο παρασύρεται μαζί του ενώ το rhythm section, ξέροντας πως πρέπει να κρατήσει τα πάντα σε τάξη (ή να την επιβάλλει), ακούγεται εκρηκτικό και βαρύγδουπο. Δίσκος ισοπεδωτικός.
4) Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth
Απίστευτος jazz δίσκος. Ομορφιά και δύναμη σε ισόποσες δόσεις. Από τη μία, μου αρέσει η αίσθηση “χώρου” που δημιουργεί η μπάντα στις πιο μελωδικές στιγμές, με βάση το πιάνο και το rhythm section. Από την άλλη, σε κομμάτια σαν τα Hoe-Down και Cascades, έχουν μια ντελικάτη ένταση που είναι δύσκολο να περιγράψω και παράλληλα, σε στιγμές που τα πνευστά συνεργάζονται και παίζουν κάποια βασική φράση μαζί, σου δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου.
5) Bobby “Blue” Bland - Two Steps from the Blues
Κορυφαία soul/ blues δουλειά. O Bland ήδη είχε επιτυχημένα singles αλλά αυτή είναι η πρώτη του official studio κυκλοφορία. Aν και θεωρώ υπάρχει μια έμφαση μουσικά στην soul, πολλές φορές το συναίσθημα που αναδύεται είναι εντελώς blues. Οι ενορχηστρώσεις ακούγονται απίστευτες ακόμα και 60 χρόνια μετά, τα πνευστά συνήθως κλέβουν την παράσταση από την κιθάρα αλλά μαζί δείχνουν τις προοπτικές για εξέλιξη του ήχου εκεί στα early 60’s και ο Bland απλά σκίζει με τις ερμηνείες του σε πασίγνωστα πλέον standards. Προτιμώ κάποιες μεταγενέστερες κυκλοφορίες του αλλά δύσκολο να έχει σημαντικότερη.
Honorable… Τα πιο πολλά δεν υπολείπονται σε τίποτα της πεντάδας.
Ray Charles - The Genius After Hours
Now that’s late night music. Με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, να κάθεσαι στην πολυθρόνα σου και να διαβάζεις ένα βιβλίο, να στοχάζεσαι, κάτι τέτοιο. Απίθανος ο Ray στο πιάνο, εξίσου μαγευτικός κι ο David “Fathead” Newman στο σαξόφωνο, όπως και όλη η μπάντα to be honest σε ένα jazzy σετ. Ο Charles μέσα σε ένα χρόνο έβγαλε 3 σπουδαίους δίσκους κι ο καθένας διαφορετικός, με τον ίδιο να μεταλλάσσεται χαμαιλεοντικά χωρίς να χάνει ποτέ το ιδιαίτερο touch του. Το “τεράστιος” σαν χαρακτηρισμός είναι λίγος.
Jimmy Smith - Home Cookin’
Αν και αγαπώ αρκετούς δίσκους του Smith που προηγήθηκαν και ακολούθησαν, τα early 60’s είναι η αγαπημένη μου περίοδος του και το ‘61 πιθανόν Η χρονιά του. To B3 Hammond του ενώ μπορεί να γίνει κυρίαρχο, σε πολλά από αυτά τα άλμπουμ παραμερίζει για να αφήσει χώρο στους άλλους μουσικούς να αναδείξουν το ταλέντο τους. Εδώ βρίσκουμε την blues/ soul kind of jazz που τον έκανε διάσημο, και με κερασάκι την παρουσία του Kenny Burrell στην κιθάρα (με το περίτεχνο αλλά και ουσιώδες στυλ του, θα τα ξαναπώ γι’ αυτόν) που σε πολλές στιγμές κλέβει την παράσταση.
T-Bone Walker - I Get So Weary
Όταν είσαι μεγάλη επιρροή των BB King και Chuck Berry (χρησιμοποιεί εμφανώς κάποια tricks του Walker), δύσκολο να μην είσαι θεός. Ο T-Bone Walker ήταν από τους πρώτους, αν όχι ο πρώτος, που επί σκηνής επιχειρούσε διάφορα ζογκλερικά (να παίζει με τα δόντια, πίσω από την πλάτη, κτλ.) αλλά ήταν τα τραγούδια του που έχουν μείνει στην ιστορία (Stormy Monday Blues, Mean Old World, T-Bone Blues, You Don’t Love Me, Cold, Cold Feeling). To Ι Get So Weary ίσως δεν έχει τόσα μεγάλα κομμάτια, αλλά είναι πιθανόν το καλύτερο άλμπουμ του, το πιο consistent. Βασισμένο κυρίως σε slow blues, με τα πνευστά να κάνουν πλάτες αλλά να “εξαφανίζονται” όταν αναλαμβάνει ο Τ-Bone να σολάρει. Φανταστικός δίσκος.
Bo Diddley - Bo Diddley Is a Lover
Αυτό το άλμπουμ δεν θεωρείται το καλύτερο της περιόδου, ίσως απλά καλό σε σχέση με ό,τι προηγήθηκε (και ακολούθησε) αλλά εγώ μόλις ακούω το Hong Kong, Mississippi πιάνω τον εαυτό μου να χορεύει, να χτυπάω ρυθμικά το πόδι μου, να σπάω τη μέση μου, να βαράω παλαμάκια, με συνεπαίρνει ο ρυθμός του Diddley και δεν σκέφτομαι αντικειμενικότητες κτλ. Δισκάρα.
Ray Charles - Genius + Soul = Jazz
Πόσες δισκάρες να κυκλοφορήσεις σε μία χρονιά?
Ο Ray Charles εδώ συνεχίζει να προσφέρει την soul/ blues μουσική του αλλά με μια big band που κάνει το υλικό να ακούγεται πολύ πιο jazzy and shiny. Και τις φορές που τραγουδά, καταφέρνει και καταπίνει όλους τους μουσικούς που τον συνοδεύουν. Τόσο τεράστιος.
Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
Ακόμα ένας τεράστιος δίσκος από το κουιντέτο του Davis και τα θρυλικά sessions του '56. Τελειότητα. Όταν έχεις να κάνεις με μια από τις καλύτερες jazz μπάντες έβερ, δεν μπορείς να περιμένεις και τίποτα λιγότερο. Αν και ίσως υπάρχουν μεμονωμένες στιγμές στα άλλα άλμπουμ της περιόδου που προτιμώ, το consistency εδώ δεν υπάρχει. Ειδικά σε κάτι Well, You Needn’t, με τους Davis/ Coltrane να (μ)πλέκουν φανταστικές μελωδίες, χαζεύεις. Ή ακόμα καλύτερο στο αγαπημένο μου, When I Fall in Love, που κλείνει τον δίσκο. Σπουδαία δουλειά.
Jimmy Smith - Midnight Special
Για ακόμη μια φορά το ζεστό “blues/ soul” όχημα του Jimmy Smith είναι το κατάλληλο για να λάμψουν οι φανταστικοί καλεσμένοι του (ειδικά ο Turrentine στο σαξόφωνο αλλά και ο Burrell στην κιθάρα). Κι ο ίδιος ο Smith όμως κλέβει την παράσταση σε πολλές στιγμές, όπως στην εισαγωγή του Why Was I Born, μέσα σε λίγες μόλις νότες. Μεγάλος δίσκος.
Jimmy Reed - Jimmy Reed at Carnegie Hall
Aκόμα ένα σημαντικό άλμπουμ για τους μετέπειτα rockers που ξεπήδησαν από τα blues. Ο Jimmy Reed δεν είναι ο πιο εντυπωσιακός κιθαρίστας, δεν είναι ο καλύτερος τραγουδιστής, συχνά έχει ένα σχεδόν νωχελικό τρόπο ερμηνείας, το ίδιο και η μουσική του που είναι πολύ laid back. Κι όμως, έχει καταφέρει να γράψει πολλά μεγάλα τραγούδια, με πιασάρικες φωνητικές γραμμές που σου μένουν στο μυαλό όσα blues κι αν έχεις ακούσει (Bright Lights, Big City, Baby What You Want Me to Do, Honest I Do, Ain’t That Lovin’ You Baby και και και) και να επηρεάσει τους πάντες. Τεράστιος.
Freddie King - Let’s Hide Away and Dance Away with Freddy King
Από τους σημαντικότερους δίσκους του (ενός) Βασιλιά. Αναμφίβολα, πέραν του πασίγνωστου Hide Away πρώτον και του San-Ho-Zay δευτερευόντως, το highlight εδώ είναι αναμφισβήτητα το ίδιο το παίξιμο του Freddie. Στο μυαλό μου πάντα ξεχώριζε από τους περισσότερους συνοδοιπόρους του εκείνα τα χρόνια από το fluid παίξιμό του που θα επηρέαζε πολλούς μετέπειτα rockers κι εδώ μας το δίνει σε μεγάλες δόσεις μέσα από 12 φοβερά instrumental. Έχει πλάκα ότι κατάφερε να κυκλοφορήσει ακόμα καλύτερους δίσκους κι ας υπολείπονται σε σημαντικότητα.
Sam Cooke – My Kind Of Blues
O Sam Cooke είναι μια από τις καλύτερες φωνές ever. Τo My Kind of Blues είναι ασφαλώς περισσότερο soul παρά blues που δηλώνει ο τίτλος, βασίζεται κυρίως στις απίθανες ενορχηστρώσεις (η κιθάρα σε πολύ διακριτικό ρόλο) αλλά έχει και κάποια από τα αγαπημένα μου τραγούδια του (Nobody Knows You When You’re Down and Out, You’re Always on My Mind). Σε 2 χρόνια θα βλέπαμε όλο του το μεγαλείο σε μορφή studio δίσκου.
John Coltrane - Olè
Είναι απίστευτο πως σχεδόν όποιο άλμπουμ του Coltrane της περιόδου ακούω, μου φαίνεται σαν να είναι το καλύτερό του. Ειδικά στο σπανιόλικο ομώνυμο, όταν σκάει το φλάουτο του Dolphy, μου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Υπέροχος δίσκος από μια απίστευτη μπάντα. Για πεντάδα κανονικά κι αυτό.
*Εξώφυλλο, 2nd year in a row:
Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
Αποφάσισα να μην συμμετάσχω τελικά, για να μην έχω άγχος με το ρολόι και κοιτάζω πότε πρέπει να δώσω λίστα. Παρ’ όλα αυτά, μπήκα πάλι στο τριπάκι να τσεκάρω πράγματα του παρελθόντος και με τρίγκαρε η ιδέα της κλασικής μουσικής. Αν λοιπόν συμμετείχα, η… τριάδα μου θα ήταν ως εξής:
Shostakovich - String Quartet No. 7
Shostakovich - String Quartet No. 8
Δύο πολύ όμορφες δημιουργίες, από έναν ιδιαίτερο συνθέτη. Γράφτηκαν και οι δύο μέσα στο 1960 και δεν το ξέρω σίγουρα, όμως νομίζω ότι Σοστακόβιτς με άγγιξε επειδή ακολουθεί μία κατηγορία κλασικών συνθετών που με τραβούν (“ρομαντικοί”: Βάγκνερ, Μάλερ, Προκόφιεφ, Λισζτ, Παγκανίνι και φυσικα Μπετόβεν, Σοπέν, Μπραμς, Βέρντι και άλλοι). Δεν είχα ακούσει αυτές τις δύο συνθέσεις ή δεν τις είχα συγκρατήσει σαν ήχους, οπότε ήταν μία πολύ όμορφη ανακάλυψη.
Johnny Cash - Ride This Train
Τεράστια μορφή από κάθε άποψη και σίγουρα τεράστιος για τη μουσική. Όσο γραφικός κι αν φαίνεται σήμερα ο συγκεκριμένος δίσκος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χρονικά είναι πιο κοντά στο τέλος της Άγριας Δύσης παρά στη σημερινή μέρα.
Αν είχα χρόνο, θα έψαχνα περισσότερους δίσκους κλασικής μουσικής, αλλά αν είμαι συνεπής με τον εαυτό μου, θα ρίχνω καμία προτασούλα εδώ μέσα κάθε εβδομάδα. Πάντα εκτός συναγωνισμού.
@hopeto ον φάιρ, άργησε 27,5’’ αλλα εριξε την πρωτη λιστα.
ΤΙ ΛΕΣ ΤΩΡΑ
Τόσο πρόσφατο είναι αυτό το έργο;;;; Ούτε που το είχα συνειδητοποιήσει. Αν με ρώταγες “πότε πιστεύεις ότι γράφτηκε” θα έλεγα “ε κάπου γύρω στα τέλη της δεκαετίας του '40 λογικά”.
ΟΚ. Τα λόγια ωχριούν μπροστά στο Κουαρτέτο εγχόρδων αρ. 8 του Σοστακόβιτς. Για μένα είναι υποψήφιο για κορυφαίο μουσικό έργο όλων των εποχών. Δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Δεν θα πρωτοτυπήσω αν γράψω ότι η κλασική μουσική είναι τέτοια που αφήνει πολλά περιθώρια για ερμηνείες ακόμη και σε άσχετους σαν εμένα. Το #8 είναι φοβερό, αλλά όλα έχουν να κάνουν με αυτό το ιδιαίτερο “τσίμπιμα” που αφήνει ένας ήχος στην καρδιά και στο μυαλό σου. Φυσικά, υπάρχουν και κλασικές… κλασικές συνθέσεις, που κάνουν μπαμ με το που τις ακούς.
Αλλά κατά τη γνώμη μου υπάρχουν και εκατοντάδες απίθανες συνθέσεις που δεν έχουν αναγνωριστεί πολύ, κυρίως εξαιτίας της ιδιαιτερότητας του είδους. Πρώτα απ’ όλα, τα μεγάλα έργα που έγραψαν ιστορία έχουν ζωή εκατοντάδων ετών αλλά ηχογραφήθηκαν πρόσφατα (αφού δεν υπήρχε η τεχνολογία προφανώς). Μάλιστα, η λίστα μου θα είχε έναν δίσκο που τελικά κατάλαβα ότι κυκλοφόρησε “του χρόνου”, οπότε θα τον αναφέρω την άλλη εβδομάδα. Είναι ένα “φρέσκο” Στραβίνσκι, του οποίου το βασικό έργο (“Ιεροτελεστία της Άνοιξης”) αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου έργα στην κλασική μουσική. Τόσο άσχετος είμαι 
Στο μεταξύ έδωσες ωραία πάσα για εξηγήσεις. Πριν λίγους μήνες άρχισα πάλι να σκαλίζω το είδος με άσχετη αφορμή και διαπίστωσα ότι εν έτει 2023 -και φυσικά σήμερα- υπήρχε ένας παράλληλος κόσμος που αγνοούσα. Ή είχα αφήσει πίσω μου τέλος πάντων. Σκέφτηκα να συμμετάσχω στο παιχνίδι, αλλά τελικά το απέφυγα διότι δεν είναι εύκολο να βρω ηχογραφήσεις ανα χρονιά παλιών έργων, έπρεπε να τσεκάρω “νέους” συνθέτες (δλδ, με φρέσκιες ηχογραφήσεις της δεκαετίας 60-70 αν είναι δυνατόν). Πολύ χρονοβόρο.
Καλημέρες, καλημέρες!
1961
1. John Coltrane - Ole
2. Charles Mingus - Presents Charles Mingus
3. Grant Green - Green Street
4. Art Blakey & the Jazz Messengers - A Night In Tunisia
5. Mikis Thodorakis - Phaedra
Εξώφυλλο:
1961
1) The Gil Evans Orchestra - Out Of The Cool
Ενα σοκ το έπαθα μόλις άκουσα αυτό το άλμπουμ! Ρυθμοί, ατμόσφαιρες, οργιαστικά παιξίματα, όλα στο άκρο…
2) Etta James - The Second Time Around
3) Abbey Lincoln - Straight Ahead
4) Aretha: With the Ray Bryant Combo
5) Frank Sinatra - Ring-A-Ding-Ding!
Λίγα ακόμα που με κέρδισαν…
6) Dinah Washington - For Lonely Lovers
7) Oliver Nelson - The Blues And The Abstract Truth
8) John Lee Hooker - Plays And Sings The Blues
1961 και συνεχίζω με προφανέστατες επιλογές για κάποιον που δεν είχε ποτέ πολύ επαφή με τα πιο avant garde - jazz/r’n’b/soul κτλ επικρατέστερα ιδιώματα της περιόδου - και βγάζω και 5άδα 
1. The Shadows - The Shadows
Aυτή η φασούλα, λίγο surf, λίγο γλυκανάλατα 60s, λίγο Tarantino-esque υπόγεια cool instrumentals μου αρέσει πολύ - το πρώτο album των Shadows έχει τα παραπάνω και στο έπακρο
2. John Coltrane - My Favorite Things
Yep, το έχω αγορασμένο -δεν το βρίσκω τώρα, να πόσταρα και photo.
3. The Ventures - Another Smash!!!
Surf φάση συνέχεια, αυτός ο ήχος γενικά με τρελαίνει - Ventures διαχρονική εγγύηση
4. Les Baxter - Jewels of the Sea
Έχασα την ευκαιρία να το παίξω εξυπνάκιας γμτ με τον @jtn που το κέρασε πρώτο-πρώτο νωρίτερα. Λοιπόν το συγκεκριμένο, για ένα περίεργο λόγο το έχω σε κασέτα (!), προφανώς καβατζωμένο από γονείς or something. Πολλές παιδικές αναμνήσεις, αλλά και πέρα από αυτό, easy listening με φοβερά ταξιδιάρικες συνθέσεις γεμάτες πραγματικό συναίσθημα!
5. Art Blakey & the Jazz Messengers - A Night In Tunisia
Υes, άλλο ένα album που έχω αγοράσει κάποια στιγμή στο παρελθόν, με φοβερά σόλο και ένα balls to the wall -και πολύ-ακουσμένο- 12λεπτο εναρκτήριο κομμάτι
Cover
Soundtrack
Nταξ φοβερές soundtrack-ικές κυκλοφορίες το 1961 (Breakfast at Tiffany’s, Yojimbo, Lola, 101 Dalmatians κτλ κτλ κτλ) αλλά κλέβω εκκλησία άκοπα τώρα, χωρίς να κοιτάω πίσω
Δεν ξέρω αν είναι προφανείς, από την άποψη πως για πολλούς από μας είναι ακόμα ανεξερεύνητη περιοχή τα 50s-early 60s. Δλδ ξέρω Shadows, Baxter σαν ονόματα. Ξέρω πώς ακούγονται? Όχι (άντε Shadows στο περίπου). Δεν ξέρω καν αν είναι notable σαν κυκλοφορίες.
Και ακριβώς επειδή εδώ μέσα μάλλον λογικά το βάρος πέφτει σε πιο blues/ jazz τα πρώτα χρόνια, για μένα τέτοιες προτάσεις μετράνε φουλ. Έχω σημειώσει ήδη διάφορα από 60-61 για ακροάσεις προσεχώς.
Τελικά επαληθευτηκαν, μάλλον αναμενόμενα, οι προβλέψεις, και η συμμετοχή για το 1960 ήταν χαμηλή.
Συγκεκριμένα, ψήφισε το 36% όσων είχαν ψηφίσει την τελευταία φορά, για το 2023. Αν μάλιστα αντιπαραβαλουμε την μεγαλύτερη συμμετοχή (63 άτομα) το ποσοστό πέφτει στο 28,6%! Δεν πειράζει, την άλλη βδομάδα καλύτερα. Παρεμπιπτοντως, για το 1961 προτίθεμαι να δώσω την πρώτη θέση στους Shadows γιατί θυμάμαι ότι ο Iommi είχε δηλώσει ότι ήταν τα πρώτα τραγούδια που “έβγαλε” στην κιθάρα!
Υγεία και μακροημέρευση!
Χαμπάρι δεν πήρα, ούτως ή άλλως, όμως, δεν το χω με τα sixties, ελάχιστα μπορώ να σκεφτώ…
με ενδιαφερει γενικως με ποιον τροπο μαθαμε ολοι τους καλλιτεχνες που ακουμε
εγω προσωπικα τους Shadows τους γνωρισα μεσω των Muse
1961
1)John Coltrane - Africa/Brass
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι έπαιζε ακριβώς εκείνα τα χρόνια, αλλά μόνο μέσα στο '61 έχουμε τουλάχιστον πέντε (σίγουρα μου διαφεύγουν και άλλες) σημαντικές κυκλοφορίες του τιτάνα της Jazz : Τα albums My Favorite Things, Ole, Lush Life, Coltrane Jazz και Africa/Brass. Κάποια πιο βατά και εμπορικά από τα άλλα, κάποια πιο περιπετειώδη και “δύσκολα”, όλα κορυφαία στο είδος τους. Σκεφτόμουν αρχικά να τα βάλω όλα στην πεντάδα, αλλά θα ήταν μάλλον υπερβολικό - ή μπορεί και όχι!
Το Africa/Brass είναι σίγουρα το αγαπημένο μου από την πεντάδα αυτή, ειδικά στην complete sessions έκδοση που έχω και με την προσθήκη του υπέροχου Song Of The Underground Railroad, που με τον φρενήρη ρυθμό του συναρπάζει. Το 16λεπτο ομώνυμο κομμάτι (Africa) είναι όσο πιο ατμοσφαιρικό, μυστηριώδες και σκοτεινό μπορεί να γίνει ένα jazz δημιούργημα, ενώ το Greensleeves είναι μια απίστευτη διασκευή στο γνωστό παραδοσιακό αγγλικό τραγούδι. Μόλις το άκουσα έπαθα πλάκα καθώς αναγνώρισα την μελωδία που είχα πρωτακούσει σε κάποιο επεισόδιο του Blackadder. Τώρα πώς γίνεται να ταιριάξει κάτι τέτοιο στα jazz πλαίσια, ε απλά ακούστε το! Το Blues Minor είναι το πιο “νορμάλ” κομμάτι του δίσκου αλλά ξεκινάει με ένα απίστευτο σόλο του Coltrane που αμέσως ξεφεύγει από το συνηθισμένο και αγγίζει το εξαίσιο.
2)Bill Evans Trio - Sunday at the Village Vanguard
Σπουδαίος ο Bill Evans, o τύπος έπαιξε στο Kind of Blue, τι να λέμε τώρα. Όμως η αλληλεπίδραση του πιάνου με το κοντραμπάσο στο Sunday… είναι από άλλο πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο που στο album cover υπάρχει και το όνομα του πρόωρα χαμένου θρυλικού μπασίστα Scott LaFaro, που και μόνο για το εξωπραγματικό παίξιμο του πρέπει να ακούσει κάποιος τον δίσκο αυτό. Α και είναι live ηχογράφηση…so fuckin’ what!
3)Charles Mingus - Charles Mingus Presents Charles Mingus
Aν η μπάντα στον δίσκο αυτό ήταν οι Iron Maiden, οι Eric Dolphy και Ted Curson θα ήταν οι Αdrian Smith και Dave Murray αντίστοιχα, σολάροντας ασταμάτητα, ενώ ο Μingus θα ήταν φυσικά ο Steve Harris προσπαθώντας να κατευθύνει την τρικυμία των ήχων δίνοντας νόημα στο χάος. Και τι τίτλος κομματιού το All The Things You Could Be By Now If Sigmund Freud’s Wife Was Your Mother!
4)Miles Davis - Steamin’ with the Miles Davis Quintet
Επειδή Coltrane μια φορά στην λίστα του '61 είναι τελικά λίγη. Εδώ με τον Miles Davis, τον Paul Chambers και τα άλλα παιδιά. Η τετράδα Cookin, Relaxin, Workin και το συγκεκριμένο Steamin είναι ίσως υποτιμημένη σε σχέση με άλλα albums του Μiles. Κακώς! Μιλάμε ίσως για την πεμπτουσία της μουσικής αυτής. Νυχτερινοί ήχοι για μοναχικές ψυχές.
5)Joan Baez - Vol 2
Eύκολα θα έβαζα κάποιο από τα πολυάριθμα jazz αριστουργήματα στην πέμπτη θέση,πχ το So Much Guitar! ή το Thelonious Monk With John Coltrane. Είπα να το ρίξω πάλι στην Joan γιατί ειλικρινά το Vol 2 συνεχίζει εκεί που σταμάτησε το υπέροχο ντεμπούτο της. Με κέρδισε με λίγες μόλις ακροάσεις. Οπότε…
Ψήφος στην εξωφυλλάρα:
Μπορεί να μην πετυχαίνω το νο.1 ούτε με αίτηση αλλά τα βρίσκουμε σιγα σιγά με τα εξώφυλλα.
Το Africa/ Brass είναι ο επόμενος στόχος μου από Coltrane. Μετά θέλω να κινηθώ στην πιο avant-garde/ free jazz φάση του αλλά με τρομάζει λίγο κι ας λατρεύω το A Love Supreme.
1961
Όπως και το 1960 θα παραθεσω μια φτωχη σε αριθμο δισκων λιστα, αποφευγοντας αλμπουμ που δεν με ενθουσιαζουν ή που ακουσα 1-2 φορες αλλα δεν εχουν αποτυπωθει καλα στο μυαλο μου και ψηφιζοντας 3 μονο, αλλα πολυ αγαπημενα, αλμπουμ:
1) Dion- Roundaround Sue: Έχει τις χιτάρες του, εχει ροκ εντ ρολ, εχει ποπ, εχει μπαλαντες, μια πολύ ωραία φωνή, το σαξοφωνάκι του, εξαιρετικα και τα πρωτοτυπα κομματια και οι διασκευες, γενικα μια ομορφια τα παντα εκτος απο το εξωφυλλο, δεν πειραζει, προχωραμε
2) The Ventures- The Ventures Ξεσηκωτικο σε σημεια, χαλαρωτικο σε αλλα, σιγουρα ομως στην κοσμαρα του σε ολη τη διαρκεια και απολυτα ιδανικο για roadtrips. Δεν εχω ακουσει και πολλα απο αυτους (suggestions welcome απο οσους μυστες γνωριζουν) αλλα αυτο το δισκακι το θεωρω εξαιρετικο.
3) Joan Baez- Vol. II: Εξίσου ποιοτική συνέχεια του S/T της προηγουμενης χρονιας, πολυ όμορφα τραγούδια, μαγική φωνη.
Εξωφυλλο:
1961
Cover Art
