Εξωφυλλάρα, δεν θα πόσταρα τον δισκο και αναμενόμενα ξέχασα το εξώφυλλο.
1 Like
56η εβδομάδα - 1961
17 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Joan Baez - Vol 2 | 25 |
|---|---|
| The Shadows - The Shadows | 15 |
| John Coltrane - Ole | 15 |
| Ray Charles - The Genius Sings the Blues | 13 |
| Dion - Roundaround Sue | 12 |
| Miles Davis - Steaming’ with the Miles Davis Quintet | 11 |
| John Coltrane - My Favorite Things | 10 |
| John Coltrane - Africa/Brass | 9 |
| Judy Collins - A Maid of Constant Sorrow | 8 |
| The Marvelettes - Please Mr. Postman | 8 |
| Grant Green - Green Street | 8 |
| Les Baxter - Jewels of the Sea | 7 |
| Charles Mingus - Charles Mingus Presents Charles Mingus | 7 |
| The Ventures - The Ventures | 7 |
| Etta James - The Second Time Around | 6 |
| John Lee Hooker – The folk lore of John Lee Hooker | 6 |
| The Gil Evans Orchestra - Out Of The Cool | 6 |
| Miles Davis Sextet – Someday My Prince will come | 5 |
| Robert Johnson – King of the delta blues singers | 5 |
| Eric Dolphy - Out There | 5 |
| The Ornette Coleman Double Quartet - Free Jazz | 5 |
| The Ventures - Another Smash!!! | 5 |
| Oliver Nelson - The Blues and the Abstract Truth | 5 |
| Del Shannon – Runaway With Del Shannon | 5 |
| Bill Evans Trio - Sunday at the Village Vanguard | 4 |
| Freddie King - Freddie King Sings | 4 |
| Nina Simone - Forbidden Fruit | 4 |
| Art Blakey & the Jazz Messengers - A Night In Tunisia | 4 |
| Gunther Schuller & Jim Hall - Jazz Abstractions | 4 |
| Abbey Lincoln - Straight Ahead | 3 |
| Aretha Franklin With The Ray Bryant Combo - Aretha | 3 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Συνοικία τ’ Όνειρο OST | 2 |
| Chavela Vargas - Con El Cuarteto Lara Foster | 2 |
| Ike & Tina Turner - The Soul of Ike & Tina Turner | 2 |
| Bo Diddley - Is a lover | 1 |
| Bobby “Blue” Bland - Two Steps from the Blues | 1 |
| Frank Sinatra - Ring-A-Ding-Ding! | 1 |
| Jacques Brel - No 5 | 1 |
| Mikis Thodorakis - Phaedra | 1 |
| BB King - My kind of blues | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
| 1961 | Joan Baez | Vol 2 | 29,41% |
τίτλοι τέλους για το 1961
1962…
και εξελάκι
credits and love to all 
21 Likes
Μετά τη θέση 2, το χάος. Αν κι έχω ακούσει κι άλλες κυκλοφορίες (κάτι Grant Green, Oliver Nelson), δεν έχουν “κάτσει” ακόμα οπότε λίγα και καλά.
1) Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album)
Το πιο σκληρό, το πιο βρώμικο, το πιο αλητήριο blues album. Τα πλήκτρα του πιάνου χοροπηδάνε, οι κιθάρες τσιμπάνε σε κάθε άγγιγμα, το rhythm section γκρουβάρει συνεχώς και η άτεχνη, βραχνή φωνή του Wolf που όμως σφύζει από δύναμη κι ας διαμορφώθηκε από τσιγάρα και ποτά και όχι μέσα από κάποιο ωδείο. What wοuld be so blue about that?
Σπουδαίος δίσκος. Έδειξε τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν πολλοί επίδοξοι rockers, έχει μέσα κομμάτια (Spoonful, Little Red Rooster, Down in the Bottom, Backdoor Man) που έχουν διασκευάσει/ διασκευάζουν ως σήμερα άπειροι bluesmen κι όχι μόνο, συν ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο στο να θεωρείται σήμερα ο Howlin’ Wolf ένας από τους 3-4 σπουδαιότερους εκπροσώπους αυτού που λέμε Chicago Blues. Tόσο έντονα, αφτιασίδωτα, ωμά και ηλεκτρισμένα blues δεν νομίζω πως είχαν ακουστεί ως τότε (σε συνθήκες studio at least). Μνημείο των blues, της μουσικής, της ατίθασης ανθρώπινης φύσης.
2) Ray Charles - Modern Sounds in Country and Western Music
Αυτός ο δίσκος μου βγάζει κάτι Χριστουγεννιάτικο. Φταίνε αυτές οι τεράστιες ενορχηστρώσεις για big band που συνοδεύουν τον Ray. Η επιθυμία ήταν η μίξη μαύρης και country μουσικής, η εκτέλεση ήταν υποδειγματική. Αν και τα περισσότερα τραγούδια είναι country μπαλάντες, η ενορχήστρωση και ο χαρακτήρας του Ray τα μεταμορφώνουν, μπολιάζοντάς τα με πολλές blues, jazz, soul τζούρες και κάπως το αποτέλεσμα καταλήγει να μοιάζει με ένα pop (με την ευρεία έννοια) αριστούργημα. Τεράστιος δίσκος, ανεβαστικός, συγκινητικός, υπέροχος.
*To Vol. 2 που το διαδέχτηκε, ουσιαστικά είναι σχεδόν ισάξιο αλλά δεν το έχω ακούσει όσο αυτό.
3) Herbie Hancock - Takin’ Off
Σπουδαίο solo ντεμπούτο από τον Hancock. Πέραν του πασίγνωστου Watermelon Man που ανοίγει τον δίσκο, όλες οι συνθέσεις εκπληκτικές, σου μένουν και ταυτόχρονα, απλώς δείγμα του μεγαλείου που θα ακολουθούσε σε κάποια χρόνια.
*Ειδικός στην τζαζ δεν είμαι, σε κάθε άλμπουμ οι μουσικοί βγάζουν μάτια. Κάποιες φορές όμως κάποια όργανα μου κεντρίζουν την προσοχή χωρίς αναγκαστικά να θαμπώνουν με την απόδοσή τους περισσότερο από τα υπόλοιπα. Having said that…Τι εμφάνιση ο Billy Higgins στα drums, αμέτρητες ιδέες, ιδιοφυείς, εκπλήσει συνέχεια με τις επιλογές του.
4) Jimmy Smith - Bashin’: The Unpredictable Jimmy Smith
O Smith ταράζει κάπως τα νερά, ηχογραφόντας έναν δίσκο με big band. Κυρίως στο πρώτο μέρος, οι ενορχηστρώσεις (δια χειρός Oliver Nelson) είναι φανταστικές και η μουσική εντελώς δομημένη με μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό. Αυτό το Step Right Up πόσο να με ανεβάζει, τι λαμπερή μελωδία, από τα πιο feel good τραγούδια που έχω ακούσει. Κι αν προς το τέλος χάνεται λίγο η συνοχή καθώς το format γυρνάει σε trio (hammond, κιθάρα, drums), τα κομμάτια είναι α’ διαλογής από το σπουδαίο bluesy/ soul ρεπερτόριό του.
5) Big Bill Broonzy - Sings Folk Songs
Από τις καλύτερες και πιο προσιτές δουλειές του τεράστιου bluesman. O ήχος είναι καθαρότερος σε σχέση με παλιότερες ηχογραφήσεις, τα τραγούδια πιο άμεσα και κάπως πιο λιτά, χωρίς να λείπει όμως εντελώς η περίπλοκη τεχνική του στο Delta Blues στυλ με το οποίο καθιερώθηκε. Folk blues, a ton of gospel, just good uplifting music. Πανέμορφο.
Honorable…
Bo Diddley - Bo Diddley
Η μουσική του Diddley εδώ άρχισε να γίνεται πιο σφιχτή. Μπορεί να “φταίει” ο νέος drummer που είχε πιο στιβαρό beat. Ή και η παραγωγή που σιγά σιγά εκσυγχρονίζεται. Κομματάρες πάντως σαν το classic, Υοu Can’t Judge a Book By the Cover, δείχνουν πως ο Diddley μπορούσε να διαπρέψει και σε άλλα στυλ blues και να δίνει σερί κάθε χρόνο 1-2 δισκάρες.
Dexter Gordon - Go
Αριστούργημα. Δεν ταιριάζει άλλη λέξη. Είναι σε αυτήν την κατηγορία μαζί με τα καλύτερα άλμπουμ του Coltrane, του Shorter, του Lee Morgan. Μια μπάντα που έχει κλικάρει στο απόλυτο και, μέσα σε απίθανους αυτοσχεδιασμούς, ακούγεται σαν καλοκουρδισμένη μηχανή αλλά με άπειρο συναίσθημα.
Roy Orbison - Crying
Πολύ συχνά, αυτοί οι 50s-60s pop δίσκοι ήταν δημιουργήματα εταιριών, συνθετικών ομάδων, κτλ. Ο Orbison όμως διαφέρει αρκετά γιατί πολλά από τα τραγούδια του ήταν δικές του συνθέσεις. Τέλεια ενορχηστρωμένες, με όμορφες ιδέες, βγάζουν μια αθωότητα για τα σημερινά δεδομένα και μια ανεμελιά που σπάνια συναντήσαμε μετά τα 60ς ξανά. Υπέροχος δίσκος, στα 2-3 απαραίτητα άλμπουμ του.
Booker T and the MGs - Green Onions
Ντεμπούτο για μια από τις σημαντικότερες μπάντες όλων των εποχών χωρίς καμία υπερβολή. Έπαιξαν με τους πάντες είτε σαν backing band είτε μεμονωμένα. Επηρέασαν τους πάντες έμμεσα ή άμεσα και διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό τον blues/ soul ήχο των 60ς. Το θρυλικό ομώνυμο το γνωρίζουν οι πάντες. Ασύλληπτοι μουσικοί, συνέχισαν με ακόμη καλύτερες καλλιτεχνικά δουλειές κι έμειναν στην ιστορία δικαίως.
Big Bill Broonzy and Washboard Sam - Big Bill Broonzy and Washboard Sam
Περίεργη κυκλοφορία. Ηχογράφηση του '53, κυκλοφορία του '62. Έχει κάποια overdubs, κάποια ηλεκτρικά solos που προστέθηκαν χρόνια μετά? Μάλλον, ποιος ξέρει. Με κάποιο τρόπο όμως ο ήχος ακούγεται καθαρός, τίποτα δεν φαντάζει παράταιρο και οι αρχαίοι αυτοί bluesmen ακούγονται κεφάτοι και ορεξάτοι σε έναν σχεδόν rocking δίσκο. Μερακλίδικο.
Alexis Korner’s Blues Incorporated - R&B from the Marquee
H ιστορική σημασία αυτού του δίσκου δύσκολο να εκτιμηθεί. Λίγο πριν την μεγάλη σχολή του John Mayall πάντως, οι επίδοξοι bluesmen/ rockers στην Βρετανία έτρεχαν να δουν τον Alexis Korner και την μπάντα του (πολλοί επιφανείς μουσικοί πάνω και κάτω από τη σκηνή) να επιδίδονται σε ένα στυλ πολύ κοντά σε αυτό των blues του Chicago. Η ιστορία σχεδόν τον ξέχασε αλλά είχε κάνει την ζημιά στα κατάλληλα άτομα για να τσουλήσει η κατάσταση. Εξαιρετικός δίσκος έτσι κι αλλλιώς.
22 Likes
Top 5 1962
- Amália Rodrigues - Amália Rodrigues [Busto]
- Esquivel - More of Other Worlds, Other Sounds
- Roy Orbison - Crying
- The Marvelettes - Playboy
- Frank Sinatra - Sinatra & Strings
15 Likes
Oh
That’s a great idea
1 Like
Αν μου έλεγε κανείς πως το 60-61 θα είχαμε ένα μη jazz δίσκο του Davis και ένα folk στα νο.1 θα έλεγα πως μου κάνει πλάκα.
1 Like
Καλημέρες!
1962
1. Charles Mingus - Tijuana Moods
2. Μάνος Χατζιδάκις - Οδός Ονείρων
3. Dexter Gordon - Go
4. Ravi Shankar - Improvisations
5. John Lee Hooker - Burnin’
Μετά από δυο πρωτιές του Coltrane, σειρά του θεού Mingus. Ήδη το 1962 είναι πολύ πιο πολύχρωμο ηχητικά από ότι ήταν το 1960. Και του χρόνου ακόμα καλύτερα!
Ειδική μνεία σε Sun Ra, Chet Baker και το υπέρ-ost του Lawrence of Arabia, από τον Maurice Jarre.
Εξώφυλλο: Bill Evans & Jim Hall - Undercurrent
21 Likes
1) John Lee Hooker - Burnin’
Τα blues που έχει βάλει ο J.L. Hooker στο δίσκο αυτό είναι πραγματικά τεράστια!!
2) Carmen McRae - Lover Man And Other Billie Holiday Classics
3) Aretha Franklin - The Electrifying Aretha Franklin
4) Frank Sinatra - Sinatra And Strings
5) Duke Ellington And John Coltrane - Duke Ellington And John Coltrane
18 Likes
Γενικά εξώφυλλα δεν ψηφίζω συνήθως αλλά όταν έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο ψάχνοντας δίσκους της χρονιάς τη βδομάδα που μας πέρασε έμεινα άφωνος, είναι του 1962 και θα μπορούσε άνετα να είναι μισού αιώνα μετά…
2 Likes
Εννοείται ότι και εγώ αυτό ψήφισα. Μου θύμησε τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι.
2 Likes
Μες στον χαμό από κυκλοφορίες του, νομίζω δεν το έχω ακούσει ποτέ γαμώτο.
Όπως ίσως και πρέπει να επανεκτιμήσω τις πρώτες δουλειές της Aretha που μου αρέσουν αλλά δε με κράτησαν ποτέ όπως οι επόμενες, από '67 και μετά.
Μου κάνει εντύπωση πάντως η μεγάλη έλειψη blues δίσκων αυτές τις πρώτες χρονιές των 60’s στις λίστες.
Οι δύο δίσκοι του που έχω ακούσει περισσότερο είναι αυτός και ένα live που όμως δε θυμάμαι τον τίτλο (θα το βρω όμως γιατί το είχα σε βινύλιο οπότε πρέπει να είναι στο πατρικό μου)…
1 Like
1962 στα πεταχτά γτ Δανία:
1. Μάνος Χατζιδάκις – Οδός Ονείρων
2. Μίκης Θεοδωράκης - Το τραγούδι του νεκρού αδερφού
3. Dick Dale - Surfer’s Choice
4. John Lee Hooker - Burnin
5. Roy Orbison - Crying
Cover
Soundtrack
21 Likes
1962
4+3 από εμενα αυτη τη βδομάδα, που θα παει θα βγαλω πενταδα συντομα γιατι απο το 1963-4 εχουμε σταδιακα γνωριμια με ολο και περισσοτερους καλλιτεχνες με των οποιων το εργο ειμαι πολυ πιο εξοικειωμενος.
1. Link Wray- Presenting Link Wray: λιγο ομιχλωδες το ποτε ακριβως κυκλοφορησε, βρηκα σε 3 πηγες πως ειναι του 1962, αλλωστε δεν εχει και παρα πολλη σημασια, ειδικα στον χαμο που γινοταν στα 60s με τις ημερομηνιες και τις κυκλοφοριες. Στην ουσια του θεματος, εδω εχουμε ενα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κιθαριστα, τρομερο και στο παιξιμο αλλα και στην παραγωγη, οντας και ενας απο τους πρωτους που χρησιμοποιησαν παραμορφωση με αυτο τον τροπο (το χιτ Rumble που ανοιγει το δισκο ειναι του 1958). Του πιστωνονται και τα power chords, μεγαλος riff master της εποχης. Σε αυτο το δισκο ο Wray παιζει σε πολλα διαφορετικα στυλ με εξαιρετικο και συχνα πολυ ευρηματικο τροπο.
2.Howlin’ Wolf- Howlin’ Wolf (Rocking Chair): σκληρα, παθιασμενα blues με φανταστικες συνθεσεις και μια καταπληκτικη μπαρουτοκαπνισμενη φωνη. Δηλωνω και εγω φαν της δισκαρας.
3. John Lee Hooker- Burnin’: Ενα σπουδαιο αλμπουμ απο ενα μεγαλο blues ηρωα, πλαισιωμενο απο μερικους ακομα καταπληκτικους μουσικους. Εχουμε πολυ περισσοτερα να μαθουμε απο αλλους συμφορουμιτες για το genre, καταθετω κι εγω την αγαπη μου για αυτο το δισκο.
4. The beach boys- Surfin’ Safari: Κατα γενική ομολογία οι κορυφές τους είναι αργότερα, αλλα το αγαπαω και αυτό το δισκάκι με τις απλές γλυκές μελωδίες του.
Honourable mentions:
Bob Dylan- Bob Dylan: Πολυ ωραιο αλμπουμ με διασκευες, folk κατα κυριο λογο, και δυο πολυ ωραια πρωτοτυπα κομματια, με το οποιο μας συστηνεται ο Dylan, περισσοτερα απο “του χρονου”
The Ventures- The Ventures play telstar and the lonely bull: Εξαιρετικο αλμπουμ 12 διασκευων (εχοντας και ελληνικη αυρα με το “ποτέ την Κυριακή” του Χατζιδακη) διασκευασμενων με τον δικο τους τροπο. Εξαιρετικο.
The Ventures- Twist with the Ventures (Dance): διασκευες σε παλιοτερα χορευτικα κομματια συν δυο πρωτοτυπες συνθεσεις, πολυ ωραιο αλμπουμ
Εξωφυλλο, ε ναι
21 Likes
1962. Είμαστε στην εποχή των θρύλων της μουσικής. Κάθε άλμπουμ και μια ιστορία που θέλει ειπωθεί.
1)Charles Mingus - Tijuana Moods
Έχουμε φτάσει πια στο σημείο εκείνο όπου κάθε κυκλοφορία του Μingus είναι και αριστούργημα. Tην ίδια χρονιά με το Tijuana Moods κυκλοφορεί το Blues-oriented Οh Yeah που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ. Αξίζει να το ακούσετε μόνο και μόνο για τα παραληρηματικά φωνητικά του Mingus! To Τijuana… είναι διαφορετική ιστορία. Ένα κατα μία έννοια “concept” άλμπουμ, εμπνευσμένο από ένα ταξίδι στην Τιχουάνα του Μεξικού, μια σουίτα διάρκειας 36 λεπτών, ένας υπέροχος συνδυασμός σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού.
“Συνέλαβα το κομμάτι στο Μεξικό σε ένα από αυτά τα νυχτερινά κλαμπ που κορίτσια χορεύουν βγάζοντας τα ρούχα τους. Όσο περισσότερα χρήματα τους δίνεις τόσο περισσότερα ρούχα βγάζουν.Έμεινα εκπληκτος!” Charles Mingus για το Ysabel’s Table Dance.
2)Sonny Rollins - The Bridge
Το background της σύλληψης και της δημιουργίας του δίσκου αυτού θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για χολιγουντιανή ταινία. Κορυφαίος μουσικός υπό την πίεση του άγχους που του προκάλεσε η ξαφνική του δημοφιλεία, απομακρύνεται για χρόνια από το προσκήνιο και κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται. Μέχρι που κάποιος μουσικός κριτής κάνοντας με την γυναίκα του έναν περίπατο σε κάποια από τις γέφυρες της Νέας Υόρκης ακούει ένα μαγευτικό σαξόφωνο ανάμεσα στους ήχους των γλάρων, των πλοιαρίων και της κυκλοφορίας. Ο μεγάλος Sonny Rollins προετοίμαζε την επιστροφή του! Με την συνοδεία του σπουδαίου jazz κιθαρίστα Jim Hall το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Μεταφορικά μιλώντας, το άλμπουμ αυτό αποτέλεσε επίσης μια γέφυρα στην καριέρα του Rollins χωρίζοντας το πριν και το μετά.
3)Roy Orbinson - Crying
Μόνο και μόνο για το ομότιτλο κομμάτι αλλά και για το πολύ αγαπημένο μου Love Hurts, που το έχει πει και η κουτσή Μαρία, δεν θα μπορούσε να λείψει ο Roy από την λίστα μου. Η φωνή του είναι μοναδική και μεταδίδει μια αίσθηση νοσταλγίας για μια εποχή που δεν ζήσαμε. Kαι είναι και το παρακάτω που με δένει ακόμη περισσότερο μαζί του:
4) John Lee Hooker - Burnin’
Moυ αρέσουν πολύ τα μινιμαλιστικά μπλουζ αυτού του δίσκου. Μια αυθεντική αίσθηση αναδύεται και σε παρασέρνει. Και η ιστορία για το πως γράφτηκε το μνημειώδες Boom Boom έχει γούστο! Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, o John συνήθιζε να εμφανίζεται στο bar που έπαιζε αρκετά μετά την έναρξη του πρώτου σετ. Μια barwoman εκεί αστειευόμενη, έκανε κάθε φορά με τα δάχτυλα της ένα πιστόλι, τον σημάδευε και έλεγε: «Μπουμ μπουμ, άργησες πάλι». Τελικά ο John συνειδητοποίησε ότι μπορεί να υπήρχε ένα τραγούδι κάπου σε αυτή τη ρυθμική δήλωση. Το ηχογράφησε 20 χρόνια αργότερα…
5)Bill Evans Trio - Waltz for Debby
To σπουδαίο Waltz for Debby προτιμήθηκε έναντι του εξίσου σπουδαίου Undercurrent (Bill Evans & Jim Hall) για μια θέση στην πεντάδα του 1962 για τους εξής λόγους: Αποτελεί συνέχεια του Sunday at the Village Vanguard (βλ. λίστα stammargg για το 1961) καθώς ηχογραφήθηκε στα ίδια live sessions. Είναι η τελευταία φορά που ακούμε τον κορυφαίο μπασίστα Scott LaFaro πριν το μοιραίο για την ζωή του τροχαίο. Περιέχει το ομότιτλο αριστούργημα, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα jazz standards.
Η ψήφος μου για καλύτερο εξώφυλλο πάει αναπόφευκτα στο Undercurrent και στην εκπληκτική φωτογραφία που το κοσμεί.
17 Likes
Ποτέ δε με έπιασε αυτό το άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί. Και είναι το μόνο άλμπουμ του Rollins που έχω από την σόλο καριέρα του αλλά σπάνια παίζει.
Κι εμένα το αγαπημένο μάλλον από τα πρώτα. Όχι πως έχουν φοβερές αυξομειώσεις, just fun music.
1 Like
2 Likes
Αχ, τα sixties… μια εποχή όπου η πρώτη μεταπολεμική γενιά, αυτή της έκρηξης των γεννήσεων, έφτανε στην ενηλικίωση της και υπήρχε τόση νεανική ορμή και ενέργεια που αρκούσε μια λυρική, μελωδική νότα για να αλλάξουν ζωές, κυριολεκτικά εν μία νυκτί! Μια εποχή που η σύγχρονη της μουσική (ας μην την περιορίσουμε σε ορολογίες, άλλωστε ήταν περίοδος διαμόρφωσης και στυλιστικής ελευθερίας) ήταν ακόμη επί της ουσίας επικίνδυνη για το όποιο κατεστημένο επειδή ακριβώς εξακολουθούσε να πηγάζει από και να εκφράζει όλον αυτόν τον νεαρόκοσμο.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας βέβαια κύλησαν σε σχετική ηρεμία, με την Motown να βρίσκεται ακόμη στην αρχή της, το folk να γνωρίζει μεν άνθηση αλλά χωρίς να έχει την παλλαϊκή ανταπόκριση, το rock ‘n roll να προσπαθεί να ορθοποδήσει ξανά μετά τα πλήγματα που δέχτηκαν οι πρωτεργάτες του στα τέλη των 50s (ο “Βασιλιάς” Elvis κατατάχθηκε στον στρατό, ο “Killer” Jerry Lee Lewis αντιμετώπιζε προβλήματα με τον Νόμο έχοντας νυμφευθεί μια 13χρονή που τύγχανε να είναι μάλιστα και πρώτη ξαδέρφη του, ο Chuck Berry ήταν στη φυλακή, και o Little Richard έπαιζε… θρησκευτική μουσική!), ενώ οι Βρετανοί δεν είχαν πραγματοποιήσει ακόμη την “εισβολή” τους!
Ταυτόχρονα όμως πολλοί μετέπειτα εμβληματικοί μουσικοί ξεκινούσαν την πορεία τους. Επειδή ούτε για το 1962 είμαι σε θέση να καταθέσω πεντάδα/δεκάδα κλπ και η αποχή από τα “σεντόνια” είναι …αφόρητη, θα επιχειρήσω μια αναφορά στην παρθενική δισκογραφική εμφάνιση ενός από τους κορυφαίους δημιουργούς!
Για πάμε λοιπόν…
Όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε κατά πόσον είχε επηρεαστεί από τον Bob Dylan, o Pete Townshend απάντησε ότι ήταν σαν να τον ρωτάς πόσο τον επηρέασε το γεγονός ότι γεννήθηκε! Αυτά τα λόγια μας δίνουν ένα μέτρο για την σπουδαιότητα του Dylan και την επιρροής του στα μουσικά τεκταινόμενα των sixties.
Πριν φτάσει όμως στο σημείο να βλέπει να διασκευάζονται τα τραγούδια του (ακόμη και κάποια που ο ίδιος θεωρούσε δευτεροκλασάτα) από μια μακρά λίστα μουσικών που ξεκινάει από τον Hendrix και τους Byrds και φτάνει έως την Marlene Dietrich (και να θριαμβεύουν με αυτά!), ο γεννημένος το 1941 στο Duluth της Minnesota, εβραϊκής καταγωγής Robert Allen Zimmerman πέρασε την παιδική του ηλικία σε έναν κόσμο όπου δεν υπήρχε ακόμη το rock ‘n’ roll.
Η έναρξη της εφηβείας του με την επαναστατικότητα που διακρίνει την συγκεκριμένη ηλικία συνέπεσε με την έκρηξη που επέφερε η μουσική των Elvis Presley, Little Richard, Gene Vincent κλπ όμως ήταν το έργο και η ζωή του εμβληματικού για την αμερικάνικη folk, Woody Guthrie, που άσκησε την μεγαλύτερη γοητεία στον νεαρό Bob, τόσο που όταν τον επισκέφθηκε στις αρχές του 1961 στο νοσοκομείο στην ΝΥ όπου νοσηλευόταν, αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές του και να μείνει στο Greenwich Village, όπου είτε σαν ερμηνευτής, είτε σαν θαμώνας των café και των folk clubs, απορροφούσε ήχους και εμπειρίες. Σύντομα, ο νεαρός performer ξεχώρισε, αφού δεν συνήθιζε να ερωτοτροπεί με το μικρόφωνο αλλά να απογυμνώνει την ψυχή του, και εξασφάλισε το πολυπόθητο δισκογραφικό συμβόλαιο.
Το ντεμπούτο του κυκλοφόρησε πριν καλά καλά κλείσει τα 21 έτη και προσφέρει μια εικόνα για το ρεπερτόριο του Dylan εκείνη την περίοδο. Περιέχει μόλις δύο πρωτότυπες συνθέσεις (“Talkin’ New York”, “Song to Woody” – το δεύτερο προφανώς αφιερωμένο στο είδωλο του), όμως στις διασκευές είναι που διακρίνεται η ιδιοσυγκρασία ενός προσεχώς τεράστιου, με μια ερμηνεία που δύσκολα την αποδίδεις στην νεανική φυσιογνωμία που φιγουράρει στο εξώφυλλο! Το μέλλον θα δικαίωνε αυτές τις υποσχέσεις πέραν πάσης προσδοκίας και πέραν πάσης… ζωηρής φαντασίας!
12 Likes