Ποτέ δε με έπιασε αυτό το άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί. Και είναι το μόνο άλμπουμ του Rollins που έχω από την σόλο καριέρα του αλλά σπάνια παίζει.
Κι εμένα το αγαπημένο μάλλον από τα πρώτα. Όχι πως έχουν φοβερές αυξομειώσεις, just fun music.
1 Like
2 Likes
Αχ, τα sixties… μια εποχή όπου η πρώτη μεταπολεμική γενιά, αυτή της έκρηξης των γεννήσεων, έφτανε στην ενηλικίωση της και υπήρχε τόση νεανική ορμή και ενέργεια που αρκούσε μια λυρική, μελωδική νότα για να αλλάξουν ζωές, κυριολεκτικά εν μία νυκτί! Μια εποχή που η σύγχρονη της μουσική (ας μην την περιορίσουμε σε ορολογίες, άλλωστε ήταν περίοδος διαμόρφωσης και στυλιστικής ελευθερίας) ήταν ακόμη επί της ουσίας επικίνδυνη για το όποιο κατεστημένο επειδή ακριβώς εξακολουθούσε να πηγάζει από και να εκφράζει όλον αυτόν τον νεαρόκοσμο.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας βέβαια κύλησαν σε σχετική ηρεμία, με την Motown να βρίσκεται ακόμη στην αρχή της, το folk να γνωρίζει μεν άνθηση αλλά χωρίς να έχει την παλλαϊκή ανταπόκριση, το rock ‘n roll να προσπαθεί να ορθοποδήσει ξανά μετά τα πλήγματα που δέχτηκαν οι πρωτεργάτες του στα τέλη των 50s (ο “Βασιλιάς” Elvis κατατάχθηκε στον στρατό, ο “Killer” Jerry Lee Lewis αντιμετώπιζε προβλήματα με τον Νόμο έχοντας νυμφευθεί μια 13χρονή που τύγχανε να είναι μάλιστα και πρώτη ξαδέρφη του, ο Chuck Berry ήταν στη φυλακή, και o Little Richard έπαιζε… θρησκευτική μουσική!), ενώ οι Βρετανοί δεν είχαν πραγματοποιήσει ακόμη την “εισβολή” τους!
Ταυτόχρονα όμως πολλοί μετέπειτα εμβληματικοί μουσικοί ξεκινούσαν την πορεία τους. Επειδή ούτε για το 1962 είμαι σε θέση να καταθέσω πεντάδα/δεκάδα κλπ και η αποχή από τα “σεντόνια” είναι …αφόρητη, θα επιχειρήσω μια αναφορά στην παρθενική δισκογραφική εμφάνιση ενός από τους κορυφαίους δημιουργούς!
Για πάμε λοιπόν…
Όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε κατά πόσον είχε επηρεαστεί από τον Bob Dylan, o Pete Townshend απάντησε ότι ήταν σαν να τον ρωτάς πόσο τον επηρέασε το γεγονός ότι γεννήθηκε! Αυτά τα λόγια μας δίνουν ένα μέτρο για την σπουδαιότητα του Dylan και την επιρροής του στα μουσικά τεκταινόμενα των sixties.
Πριν φτάσει όμως στο σημείο να βλέπει να διασκευάζονται τα τραγούδια του (ακόμη και κάποια που ο ίδιος θεωρούσε δευτεροκλασάτα) από μια μακρά λίστα μουσικών που ξεκινάει από τον Hendrix και τους Byrds και φτάνει έως την Marlene Dietrich (και να θριαμβεύουν με αυτά!), ο γεννημένος το 1941 στο Duluth της Minnesota, εβραϊκής καταγωγής Robert Allen Zimmerman πέρασε την παιδική του ηλικία σε έναν κόσμο όπου δεν υπήρχε ακόμη το rock ‘n’ roll.
Η έναρξη της εφηβείας του με την επαναστατικότητα που διακρίνει την συγκεκριμένη ηλικία συνέπεσε με την έκρηξη που επέφερε η μουσική των Elvis Presley, Little Richard, Gene Vincent κλπ όμως ήταν το έργο και η ζωή του εμβληματικού για την αμερικάνικη folk, Woody Guthrie, που άσκησε την μεγαλύτερη γοητεία στον νεαρό Bob, τόσο που όταν τον επισκέφθηκε στις αρχές του 1961 στο νοσοκομείο στην ΝΥ όπου νοσηλευόταν, αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές του και να μείνει στο Greenwich Village, όπου είτε σαν ερμηνευτής, είτε σαν θαμώνας των café και των folk clubs, απορροφούσε ήχους και εμπειρίες. Σύντομα, ο νεαρός performer ξεχώρισε, αφού δεν συνήθιζε να ερωτοτροπεί με το μικρόφωνο αλλά να απογυμνώνει την ψυχή του, και εξασφάλισε το πολυπόθητο δισκογραφικό συμβόλαιο.
Το ντεμπούτο του κυκλοφόρησε πριν καλά καλά κλείσει τα 21 έτη και προσφέρει μια εικόνα για το ρεπερτόριο του Dylan εκείνη την περίοδο. Περιέχει μόλις δύο πρωτότυπες συνθέσεις (“Talkin’ New York”, “Song to Woody” – το δεύτερο προφανώς αφιερωμένο στο είδωλο του), όμως στις διασκευές είναι που διακρίνεται η ιδιοσυγκρασία ενός προσεχώς τεράστιου, με μια ερμηνεία που δύσκολα την αποδίδεις στην νεανική φυσιογνωμία που φιγουράρει στο εξώφυλλο! Το μέλλον θα δικαίωνε αυτές τις υποσχέσεις πέραν πάσης προσδοκίας και πέραν πάσης… ζωηρής φαντασίας!
12 Likes
Current state
8 Likes
Η αναφορά του Ian στον μεγάλο Βob Dylan μου θύμισε πως κάπου έχω αυτό αδιάβαστο να μαζεύει αράχνες!
Ευκαιρία να το ξεκινήσω. Άντε να δούμε…
1 Like
Για πάρα πολλούς λόγους, αντιπαθώ απίστευτα τον Bob Dylan, λίγους ανθρώπους στην μουσική βιομηχανία θεωρώ τόσο σιχαμένους…
Αυτό δεν αλλάζει όμως την μουσικη του αξία, γι αυτό και ο αχώνευτος θα βρεθεί κάποιες φορές και στις δικές μου λίστες.
2 Likes
Δεν θυμάμαι αν ειναι αυτό ή κάποιο με παρόμοιο εξώφυλλο που ήταν από τα χειρότερα μουσικά βιβλία που έχω διαβάσει. Θα το τσεκάρω όταν πάω σπίτι.
Ο Dylan σε μένα θα μπει πεντάδα κάθε χρόνο μέχρι το Blonde on Blonde.
2 Likes
Χαχα, τσέκαρε το και πες. Αν και δεν με βλέπω να το ξεκινάω στα κοντά. Highway και Blonde σίγουρα πεντάδα και από εμένα.
2 Likes
Δε λες όμως για τους Buddy Holly / Ritchie Valens και the day the music died.
Το ένα από τα δύο μεγαλύτερα ινδάλματα του Μπομπ ήταν ο μέγας Γούντι, το άλλο ήταν οι Clancy Brothers (και ιδίως ο Liam Clancy), το ένα από τα δύο μεγαλύτερα κεφαλαία της ιρλανδικής φολκ μουσικής (Aldebaran back me up here bro), μάλιστα έλεγα την προηγούμενη βδομάδα να κάνω κι εγώ ένα ποστ αποθέωσης (με την ευκαιρία της κυκλοφορίας δύο εκ των πλέον ιστορικών δίσκων τους το '61) και συνάμα υποκατάστατου actual συμμετοχής μου στο παιχνίδι μια που κι εγώ ακόμα δεν είμαι έτοιμος να βάλω πλήρεις λίστες …αλλά τελικά βαρέθηκα.
Ας το κρατήσουν ως σημείωση πάντως όσοι έχουν έστω και φευγαλέο ενδιαφέρον για τα της folk revival, καθότι οι Clancy Brothers (Ιρλανδοί μετανάστες στη Νέα Υόρκη όπου πήγαν και καλά για να κάνουν καριέρα ως ηθοποιοί, αλλά τελικά τους βγήκε στο τραγούδι) είναι κυριολεκτικός μουσικός θησαυρός.
Κι εμένα μου βγαίνει μια αντιπάθεια… Ίσως φταίνε κι οι Chumbawamba γι’ αυτό, χεχε.
Λογικά θα τον τιμούσα κι εγώ με τις ψήφους μου, αλλά δεν θα το κάνω, όχι για το άτομό του όμως - επειδή μόλις πρόσφατα άρχισα να μπαίνω στο κλίμα του, όπως έλεγα στον @hopeto. Μπορεί πάντως να αφιερώσω λίγα λόγια για το Highway 61 Revisited, γιατί ήδη από τις πρώτες ακροάσεις που του έχω δώσει φέτος φαίνεται ότι δικαιολογεί το μυθικό του στάτους στη σύγχρονη μουσική.
5 Likes
1 Like
Παράλειψη μου, την οποία και διορθώνω πάραυτα…
“…but February made me shiver
with every paper I’d deliver
bad news on the doorstep
I couldn’t take one more step
I can’t remember if I cried
when I read about his widowed bride
but something touched me deep inside
the day the music died”
Η “μέρα που πέθανε η μουσική”, η μέρα που εννοεί ο Don McLean στο “American Pie” είναι η 3η Φεβρουαρίου του 1959. Τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας, πριν από 65 χρόνια, ένα μικρό ιδιωτικό αεροπλάνο που μετέφερε τους Buddy Holly, Richie Valens και Big Bopper συνετρίβη σε ένα παγωμένο χωράφι στο Midwest. Τότε που, προκειμένου να πάνε πιο ξεκούραστα στον επόμενο σταθμό της περιοδείας, ο Holly νοίκιασε το μικρό αεροπλάνο και πήρε μαζί του τα δύο άλλα “αστέρια” των συναυλιών αφήνοντας τους μουσικούς που τον συνόδευαν να μετακινηθούν με το άθλιο πούλμαν που πάθαινε συνεχώς βλάβες – σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, παρεξηγημένος ένας από αυτούς τού φώναξε “μακάρι να γκρεμοτσακιστείτε!” Το όνομα του αεροπλάνου ήταν American Pie…
Γιατί όμως εκείνη την ημέρα “πέθανε η μουσική”; Σίγουρα όχι επειδή σκοτώθηκε ο γνωστός τότε DJ Jiles Perry “Big Bopper” Richardson, ή ο πολύ ταλαντούχος (αλλά πολύ νεαρός ακόμη) μεξικανός Ritchie Valens που είχε εισαγάγει latin στοιχεία στο rock ‘n’ roll…
…ήταν η απώλεια του Buddy Holly που δικαιολογούσε τον χαρακτηρισμό, ενός δημιουργού που είχε κάνει τεράστια αίσθηση με τους Crickets τη διετία 1956-’58, και πλέον είχε μετακομίσει στην Νέα Υόρκη προκειμένου, μεταξύ άλλων, να ηχογραφήσει με ορχήστρα εγχόρδων. Ενός ανθρώπου με πλατύτερο όραμα για την μουσική που έγραφε μόνος του τα τραγούδια του και δεν εξαρτιόταν από κανέναν επαγγελματία συνθέτη ή στιχουργό (πράγμα σπάνιο τότε). Ας αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η απήχηση του ήταν τέτοια που λίγα χρόνια αργότερα ένα νεαρό ερασιτεχνικό συγκρότημα στο Liverpool αποφάσισε σαν φόρο τιμής στους Crickets (γρύλοι) να ονομαστεί… Σκαθάρια! O ίδιος ο McCartney μάλιστα αγόρασε κάποια στιγμή πιο μετά τα δικαιώματα των τραγουδιών του Buddy και διοργάνωσε την πρώτη “εβδομάδα Buddy Holly” το 1976, τη χρονιά που ο εκλιπών θα συμπλήρωνε τα 40 έτη!
Μπορεί η μουσική να άλλαξε ριζικά μετά από εκείνη την μοιραία ημέρα, ευτυχώς όμως δεν πέθανε…
15 Likes
Είναι αλήθεια πως ξεχάστηκα την προηγούμενη εβδομάδα. Μέγας χαζός αλλά δεν πειράζει.
Επιστρέφω για το1962.
Όμορφη χρονιά. Από του χρόνου αρχίζει σιγά- σιγά ο χαμούλης.
- John Lee Hooker - Burnin’
- Herbie Hancock - Takin’ Off
- Dick Dale – Surfers’ Choice
- The Beach Boys – Surfin’ Safari
- Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album)
16 Likes
1962
-
Μάνος Χατζιδάκις – Οδός Ονείρων
-
The Marvelettes – Playboy
-
Roy Orbison – Crying
-
The Beach Boys – Surfin’ Safari
-
Dick Dale – Surfers’ Choice
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
20 Likes
- Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf
- John Lee Hooker - Burnin’
- Bo Diddley - Bo Diddley
- Frank Frost with The Nighthawks - Hey Boss Man!
- Lightnin’ Sam Hopkins - Lightnin’ Sam Hopkins
Honorable mention:
The Tornadoes - The original Telstar: The sounds of The Tornadoes
Françoise Hardy - Tous les garçons et les filles
16 Likes
Ξεχάστηκα. Ναι, εχω το ίδιο. Το είχα διαβάσει όταν βγήκε και μου είχε φανεί ένας αχταρμάς, μικρά αποσπασμάτα μόνο απο την πορεία του που σε μένα που ήθελα να μάθω γενικές λεπτομέρειες για την ζωή του δεν τις πήρα. Ίσως πρέπει να προσπαθήσω κάποιο άλλο κάποτε.
2 Likes
Δύσκολη εβδομάδα part 214512 whatever…
5αδά για τώρα, ανάλυση μετά…
1962
- John Lee Hooker - Burnin’
- Μάνος Χατζιδάκις - Οδός Ονείρων
- Ray Charles - Modern Sounds in Country and Western Music
- Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album)
- Aretha Franklin - The Electrifying Aretha Franklin
Εξωφυλλάρα
Bill Evans & Jim Hall - Undercurrent
Υ.Γ. Δύο ωρίτσες έμειναν για όσους ξεχάστηκαν…
17 Likes
- Howlin’ Wolf - The Rockin’ Chair
- Herbie Hancock - Takin’ Off
- Sonny Rollins - The Bridge
- Roy Orbinson - Crying
- Charles Mingus - Tijuana Moods
13 Likes
57η εβδομάδα - 1962
18 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Howlin’ Wolf - Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album) | 40 |
|---|---|
| John Lee Hooker - Burnin’ | 38 |
| Μάνος Χατζιδάκις - Οδός Ονείρων | 20 |
| Charles Mingus - Tijuana Moods | 14 |
| Roy Orbinson - Crying | 13 |
| Herbie Hancock - Takin’ Off | 11 |
| Amália Rodrigues - Amália Rodrigues [Busto] | 10 |
| Art Blakey & The Jazz Messengers - Mosaic | 9 |
| Dick Dale - Surfer’s Choice | 7 |
| Booker T. & The MG’s - Green Onions | 7 |
| Ray Charles - Modern Sounds in Country and Western Music | 7 |
| Sonny Rollins - The Bridge | 7 |
| The beach boys- Surfin’ Safari | 6 |
| The Marvelettes - Playboy | 6 |
| Link Wray- Presenting Link Wray | 5 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Το τραγούδι του νεκρού αδερφού | 4 |
| Carmen McRae - Lover Man And Other Billie Holiday Classics | 4 |
| Esquivel - More of Other Worlds, Other Sounds | 4 |
| Milt Jackson And Wes Montgomery - Bags meets Wes! | 4 |
| Francoise Hardy - Tous les garcons et les filles | 4 |
| Bobo Dylan - Bob Dylan | 4 |
| Aretha Franklin - The Electrifying Aretha Franklin | 4 |
| Jimmy Smith - Bashin’: The Unpredictable Jimmy Smith | 4 |
| Dexter Gordon - Go | 3 |
| Frank Sinatra - Sinatra & Strings | 3 |
| Ravi Shankar - Improvisations | 3 |
| Chet Baker Sextet - Chet Is Back! | 3 |
| Lightnin’ Hopkins - Lightnin’ Strikes | 3 |
| Bo Diddley - Bo Diddley | 3 |
| Big Bill Broonzy - Sings Folk Songs | 2 |
| Dave Van Ronk - Folksinger | 2 |
| The Ventures – the ventures play telstar and the lonely bull | 2 |
| Frank Frost - Hey Boss Man! | 2 |
| Bill Evans Trio - Waltz for Debby | 1 |
| Duke Ellington And John Coltrane - Duke Ellington And John Coltrane | 1 |
| Serge Gainsbourg - N° 4 | 1 |
| Lightnin’ Sam Hopkins - Lightnin’ Sam Hopkins | 1 |
| Charles Mingus - Oh Yeah | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
| 1961 | Joan Baez | Vol 2 | 29,41% |
| 1962 | Howlin’ Wolf | Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album) | 44,44% |
τίτλοι τέλους για το 1962
1963…
και εξελάκι
credits and love to all 
17 Likes
