Γενικά εξώφυλλα δεν ψηφίζω συνήθως αλλά όταν έπεσα πάνω στο συγκεκριμένο ψάχνοντας δίσκους της χρονιάς τη βδομάδα που μας πέρασε έμεινα άφωνος, είναι του 1962 και θα μπορούσε άνετα να είναι μισού αιώνα μετά…
2 Likes
Εννοείται ότι και εγώ αυτό ψήφισα. Μου θύμησε τον Καθρέφτη του Ταρκόφσκι.
2 Likes
Μες στον χαμό από κυκλοφορίες του, νομίζω δεν το έχω ακούσει ποτέ γαμώτο.
Όπως ίσως και πρέπει να επανεκτιμήσω τις πρώτες δουλειές της Aretha που μου αρέσουν αλλά δε με κράτησαν ποτέ όπως οι επόμενες, από '67 και μετά.
Μου κάνει εντύπωση πάντως η μεγάλη έλειψη blues δίσκων αυτές τις πρώτες χρονιές των 60’s στις λίστες.
Οι δύο δίσκοι του που έχω ακούσει περισσότερο είναι αυτός και ένα live που όμως δε θυμάμαι τον τίτλο (θα το βρω όμως γιατί το είχα σε βινύλιο οπότε πρέπει να είναι στο πατρικό μου)…
1 Like
1962 στα πεταχτά γτ Δανία:
1. Μάνος Χατζιδάκις – Οδός Ονείρων
2. Μίκης Θεοδωράκης - Το τραγούδι του νεκρού αδερφού
3. Dick Dale - Surfer’s Choice
4. John Lee Hooker - Burnin
5. Roy Orbison - Crying
Cover
Soundtrack
21 Likes
1962
4+3 από εμενα αυτη τη βδομάδα, που θα παει θα βγαλω πενταδα συντομα γιατι απο το 1963-4 εχουμε σταδιακα γνωριμια με ολο και περισσοτερους καλλιτεχνες με των οποιων το εργο ειμαι πολυ πιο εξοικειωμενος.
1. Link Wray- Presenting Link Wray: λιγο ομιχλωδες το ποτε ακριβως κυκλοφορησε, βρηκα σε 3 πηγες πως ειναι του 1962, αλλωστε δεν εχει και παρα πολλη σημασια, ειδικα στον χαμο που γινοταν στα 60s με τις ημερομηνιες και τις κυκλοφοριες. Στην ουσια του θεματος, εδω εχουμε ενα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κιθαριστα, τρομερο και στο παιξιμο αλλα και στην παραγωγη, οντας και ενας απο τους πρωτους που χρησιμοποιησαν παραμορφωση με αυτο τον τροπο (το χιτ Rumble που ανοιγει το δισκο ειναι του 1958). Του πιστωνονται και τα power chords, μεγαλος riff master της εποχης. Σε αυτο το δισκο ο Wray παιζει σε πολλα διαφορετικα στυλ με εξαιρετικο και συχνα πολυ ευρηματικο τροπο.
2.Howlin’ Wolf- Howlin’ Wolf (Rocking Chair): σκληρα, παθιασμενα blues με φανταστικες συνθεσεις και μια καταπληκτικη μπαρουτοκαπνισμενη φωνη. Δηλωνω και εγω φαν της δισκαρας.
3. John Lee Hooker- Burnin’: Ενα σπουδαιο αλμπουμ απο ενα μεγαλο blues ηρωα, πλαισιωμενο απο μερικους ακομα καταπληκτικους μουσικους. Εχουμε πολυ περισσοτερα να μαθουμε απο αλλους συμφορουμιτες για το genre, καταθετω κι εγω την αγαπη μου για αυτο το δισκο.
4. The beach boys- Surfin’ Safari: Κατα γενική ομολογία οι κορυφές τους είναι αργότερα, αλλα το αγαπαω και αυτό το δισκάκι με τις απλές γλυκές μελωδίες του.
Honourable mentions:
Bob Dylan- Bob Dylan: Πολυ ωραιο αλμπουμ με διασκευες, folk κατα κυριο λογο, και δυο πολυ ωραια πρωτοτυπα κομματια, με το οποιο μας συστηνεται ο Dylan, περισσοτερα απο “του χρονου”
The Ventures- The Ventures play telstar and the lonely bull: Εξαιρετικο αλμπουμ 12 διασκευων (εχοντας και ελληνικη αυρα με το “ποτέ την Κυριακή” του Χατζιδακη) διασκευασμενων με τον δικο τους τροπο. Εξαιρετικο.
The Ventures- Twist with the Ventures (Dance): διασκευες σε παλιοτερα χορευτικα κομματια συν δυο πρωτοτυπες συνθεσεις, πολυ ωραιο αλμπουμ
Εξωφυλλο, ε ναι
21 Likes
1962. Είμαστε στην εποχή των θρύλων της μουσικής. Κάθε άλμπουμ και μια ιστορία που θέλει ειπωθεί.
1)Charles Mingus - Tijuana Moods
Έχουμε φτάσει πια στο σημείο εκείνο όπου κάθε κυκλοφορία του Μingus είναι και αριστούργημα. Tην ίδια χρονιά με το Tijuana Moods κυκλοφορεί το Blues-oriented Οh Yeah που άνετα θα μπορούσε να βρίσκεται εδώ. Αξίζει να το ακούσετε μόνο και μόνο για τα παραληρηματικά φωνητικά του Mingus! To Τijuana… είναι διαφορετική ιστορία. Ένα κατα μία έννοια “concept” άλμπουμ, εμπνευσμένο από ένα ταξίδι στην Τιχουάνα του Μεξικού, μια σουίτα διάρκειας 36 λεπτών, ένας υπέροχος συνδυασμός σύνθεσης και αυτοσχεδιασμού.
“Συνέλαβα το κομμάτι στο Μεξικό σε ένα από αυτά τα νυχτερινά κλαμπ που κορίτσια χορεύουν βγάζοντας τα ρούχα τους. Όσο περισσότερα χρήματα τους δίνεις τόσο περισσότερα ρούχα βγάζουν.Έμεινα εκπληκτος!” Charles Mingus για το Ysabel’s Table Dance.
2)Sonny Rollins - The Bridge
Το background της σύλληψης και της δημιουργίας του δίσκου αυτού θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για χολιγουντιανή ταινία. Κορυφαίος μουσικός υπό την πίεση του άγχους που του προκάλεσε η ξαφνική του δημοφιλεία, απομακρύνεται για χρόνια από το προσκήνιο και κανείς δεν ξέρει που βρίσκεται. Μέχρι που κάποιος μουσικός κριτής κάνοντας με την γυναίκα του έναν περίπατο σε κάποια από τις γέφυρες της Νέας Υόρκης ακούει ένα μαγευτικό σαξόφωνο ανάμεσα στους ήχους των γλάρων, των πλοιαρίων και της κυκλοφορίας. Ο μεγάλος Sonny Rollins προετοίμαζε την επιστροφή του! Με την συνοδεία του σπουδαίου jazz κιθαρίστα Jim Hall το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Μεταφορικά μιλώντας, το άλμπουμ αυτό αποτέλεσε επίσης μια γέφυρα στην καριέρα του Rollins χωρίζοντας το πριν και το μετά.
3)Roy Orbinson - Crying
Μόνο και μόνο για το ομότιτλο κομμάτι αλλά και για το πολύ αγαπημένο μου Love Hurts, που το έχει πει και η κουτσή Μαρία, δεν θα μπορούσε να λείψει ο Roy από την λίστα μου. Η φωνή του είναι μοναδική και μεταδίδει μια αίσθηση νοσταλγίας για μια εποχή που δεν ζήσαμε. Kαι είναι και το παρακάτω που με δένει ακόμη περισσότερο μαζί του:
4) John Lee Hooker - Burnin’
Moυ αρέσουν πολύ τα μινιμαλιστικά μπλουζ αυτού του δίσκου. Μια αυθεντική αίσθηση αναδύεται και σε παρασέρνει. Και η ιστορία για το πως γράφτηκε το μνημειώδες Boom Boom έχει γούστο! Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, o John συνήθιζε να εμφανίζεται στο bar που έπαιζε αρκετά μετά την έναρξη του πρώτου σετ. Μια barwoman εκεί αστειευόμενη, έκανε κάθε φορά με τα δάχτυλα της ένα πιστόλι, τον σημάδευε και έλεγε: «Μπουμ μπουμ, άργησες πάλι». Τελικά ο John συνειδητοποίησε ότι μπορεί να υπήρχε ένα τραγούδι κάπου σε αυτή τη ρυθμική δήλωση. Το ηχογράφησε 20 χρόνια αργότερα…
5)Bill Evans Trio - Waltz for Debby
To σπουδαίο Waltz for Debby προτιμήθηκε έναντι του εξίσου σπουδαίου Undercurrent (Bill Evans & Jim Hall) για μια θέση στην πεντάδα του 1962 για τους εξής λόγους: Αποτελεί συνέχεια του Sunday at the Village Vanguard (βλ. λίστα stammargg για το 1961) καθώς ηχογραφήθηκε στα ίδια live sessions. Είναι η τελευταία φορά που ακούμε τον κορυφαίο μπασίστα Scott LaFaro πριν το μοιραίο για την ζωή του τροχαίο. Περιέχει το ομότιτλο αριστούργημα, ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα jazz standards.
Η ψήφος μου για καλύτερο εξώφυλλο πάει αναπόφευκτα στο Undercurrent και στην εκπληκτική φωτογραφία που το κοσμεί.
17 Likes
Ποτέ δε με έπιασε αυτό το άλμπουμ. Δεν ξέρω γιατί. Και είναι το μόνο άλμπουμ του Rollins που έχω από την σόλο καριέρα του αλλά σπάνια παίζει.
Κι εμένα το αγαπημένο μάλλον από τα πρώτα. Όχι πως έχουν φοβερές αυξομειώσεις, just fun music.
1 Like
2 Likes
Αχ, τα sixties… μια εποχή όπου η πρώτη μεταπολεμική γενιά, αυτή της έκρηξης των γεννήσεων, έφτανε στην ενηλικίωση της και υπήρχε τόση νεανική ορμή και ενέργεια που αρκούσε μια λυρική, μελωδική νότα για να αλλάξουν ζωές, κυριολεκτικά εν μία νυκτί! Μια εποχή που η σύγχρονη της μουσική (ας μην την περιορίσουμε σε ορολογίες, άλλωστε ήταν περίοδος διαμόρφωσης και στυλιστικής ελευθερίας) ήταν ακόμη επί της ουσίας επικίνδυνη για το όποιο κατεστημένο επειδή ακριβώς εξακολουθούσε να πηγάζει από και να εκφράζει όλον αυτόν τον νεαρόκοσμο.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας βέβαια κύλησαν σε σχετική ηρεμία, με την Motown να βρίσκεται ακόμη στην αρχή της, το folk να γνωρίζει μεν άνθηση αλλά χωρίς να έχει την παλλαϊκή ανταπόκριση, το rock ‘n roll να προσπαθεί να ορθοποδήσει ξανά μετά τα πλήγματα που δέχτηκαν οι πρωτεργάτες του στα τέλη των 50s (ο “Βασιλιάς” Elvis κατατάχθηκε στον στρατό, ο “Killer” Jerry Lee Lewis αντιμετώπιζε προβλήματα με τον Νόμο έχοντας νυμφευθεί μια 13χρονή που τύγχανε να είναι μάλιστα και πρώτη ξαδέρφη του, ο Chuck Berry ήταν στη φυλακή, και o Little Richard έπαιζε… θρησκευτική μουσική!), ενώ οι Βρετανοί δεν είχαν πραγματοποιήσει ακόμη την “εισβολή” τους!
Ταυτόχρονα όμως πολλοί μετέπειτα εμβληματικοί μουσικοί ξεκινούσαν την πορεία τους. Επειδή ούτε για το 1962 είμαι σε θέση να καταθέσω πεντάδα/δεκάδα κλπ και η αποχή από τα “σεντόνια” είναι …αφόρητη, θα επιχειρήσω μια αναφορά στην παρθενική δισκογραφική εμφάνιση ενός από τους κορυφαίους δημιουργούς!
Για πάμε λοιπόν…
Όταν κάποια στιγμή ρωτήθηκε κατά πόσον είχε επηρεαστεί από τον Bob Dylan, o Pete Townshend απάντησε ότι ήταν σαν να τον ρωτάς πόσο τον επηρέασε το γεγονός ότι γεννήθηκε! Αυτά τα λόγια μας δίνουν ένα μέτρο για την σπουδαιότητα του Dylan και την επιρροής του στα μουσικά τεκταινόμενα των sixties.
Πριν φτάσει όμως στο σημείο να βλέπει να διασκευάζονται τα τραγούδια του (ακόμη και κάποια που ο ίδιος θεωρούσε δευτεροκλασάτα) από μια μακρά λίστα μουσικών που ξεκινάει από τον Hendrix και τους Byrds και φτάνει έως την Marlene Dietrich (και να θριαμβεύουν με αυτά!), ο γεννημένος το 1941 στο Duluth της Minnesota, εβραϊκής καταγωγής Robert Allen Zimmerman πέρασε την παιδική του ηλικία σε έναν κόσμο όπου δεν υπήρχε ακόμη το rock ‘n’ roll.
Η έναρξη της εφηβείας του με την επαναστατικότητα που διακρίνει την συγκεκριμένη ηλικία συνέπεσε με την έκρηξη που επέφερε η μουσική των Elvis Presley, Little Richard, Gene Vincent κλπ όμως ήταν το έργο και η ζωή του εμβληματικού για την αμερικάνικη folk, Woody Guthrie, που άσκησε την μεγαλύτερη γοητεία στον νεαρό Bob, τόσο που όταν τον επισκέφθηκε στις αρχές του 1961 στο νοσοκομείο στην ΝΥ όπου νοσηλευόταν, αποφάσισε να παρατήσει τις σπουδές του και να μείνει στο Greenwich Village, όπου είτε σαν ερμηνευτής, είτε σαν θαμώνας των café και των folk clubs, απορροφούσε ήχους και εμπειρίες. Σύντομα, ο νεαρός performer ξεχώρισε, αφού δεν συνήθιζε να ερωτοτροπεί με το μικρόφωνο αλλά να απογυμνώνει την ψυχή του, και εξασφάλισε το πολυπόθητο δισκογραφικό συμβόλαιο.
Το ντεμπούτο του κυκλοφόρησε πριν καλά καλά κλείσει τα 21 έτη και προσφέρει μια εικόνα για το ρεπερτόριο του Dylan εκείνη την περίοδο. Περιέχει μόλις δύο πρωτότυπες συνθέσεις (“Talkin’ New York”, “Song to Woody” – το δεύτερο προφανώς αφιερωμένο στο είδωλο του), όμως στις διασκευές είναι που διακρίνεται η ιδιοσυγκρασία ενός προσεχώς τεράστιου, με μια ερμηνεία που δύσκολα την αποδίδεις στην νεανική φυσιογνωμία που φιγουράρει στο εξώφυλλο! Το μέλλον θα δικαίωνε αυτές τις υποσχέσεις πέραν πάσης προσδοκίας και πέραν πάσης… ζωηρής φαντασίας!
12 Likes
Current state
8 Likes
Η αναφορά του Ian στον μεγάλο Βob Dylan μου θύμισε πως κάπου έχω αυτό αδιάβαστο να μαζεύει αράχνες!
Ευκαιρία να το ξεκινήσω. Άντε να δούμε…
1 Like
Για πάρα πολλούς λόγους, αντιπαθώ απίστευτα τον Bob Dylan, λίγους ανθρώπους στην μουσική βιομηχανία θεωρώ τόσο σιχαμένους…
Αυτό δεν αλλάζει όμως την μουσικη του αξία, γι αυτό και ο αχώνευτος θα βρεθεί κάποιες φορές και στις δικές μου λίστες.
2 Likes
Δεν θυμάμαι αν ειναι αυτό ή κάποιο με παρόμοιο εξώφυλλο που ήταν από τα χειρότερα μουσικά βιβλία που έχω διαβάσει. Θα το τσεκάρω όταν πάω σπίτι.
Ο Dylan σε μένα θα μπει πεντάδα κάθε χρόνο μέχρι το Blonde on Blonde.
2 Likes
Χαχα, τσέκαρε το και πες. Αν και δεν με βλέπω να το ξεκινάω στα κοντά. Highway και Blonde σίγουρα πεντάδα και από εμένα.
2 Likes
Δε λες όμως για τους Buddy Holly / Ritchie Valens και the day the music died.
Το ένα από τα δύο μεγαλύτερα ινδάλματα του Μπομπ ήταν ο μέγας Γούντι, το άλλο ήταν οι Clancy Brothers (και ιδίως ο Liam Clancy), το ένα από τα δύο μεγαλύτερα κεφαλαία της ιρλανδικής φολκ μουσικής (Aldebaran back me up here bro), μάλιστα έλεγα την προηγούμενη βδομάδα να κάνω κι εγώ ένα ποστ αποθέωσης (με την ευκαιρία της κυκλοφορίας δύο εκ των πλέον ιστορικών δίσκων τους το '61) και συνάμα υποκατάστατου actual συμμετοχής μου στο παιχνίδι μια που κι εγώ ακόμα δεν είμαι έτοιμος να βάλω πλήρεις λίστες …αλλά τελικά βαρέθηκα.
Ας το κρατήσουν ως σημείωση πάντως όσοι έχουν έστω και φευγαλέο ενδιαφέρον για τα της folk revival, καθότι οι Clancy Brothers (Ιρλανδοί μετανάστες στη Νέα Υόρκη όπου πήγαν και καλά για να κάνουν καριέρα ως ηθοποιοί, αλλά τελικά τους βγήκε στο τραγούδι) είναι κυριολεκτικός μουσικός θησαυρός.
Κι εμένα μου βγαίνει μια αντιπάθεια… Ίσως φταίνε κι οι Chumbawamba γι’ αυτό, χεχε.
Λογικά θα τον τιμούσα κι εγώ με τις ψήφους μου, αλλά δεν θα το κάνω, όχι για το άτομό του όμως - επειδή μόλις πρόσφατα άρχισα να μπαίνω στο κλίμα του, όπως έλεγα στον @hopeto. Μπορεί πάντως να αφιερώσω λίγα λόγια για το Highway 61 Revisited, γιατί ήδη από τις πρώτες ακροάσεις που του έχω δώσει φέτος φαίνεται ότι δικαιολογεί το μυθικό του στάτους στη σύγχρονη μουσική.
5 Likes
1 Like
Παράλειψη μου, την οποία και διορθώνω πάραυτα…
“…but February made me shiver
with every paper I’d deliver
bad news on the doorstep
I couldn’t take one more step
I can’t remember if I cried
when I read about his widowed bride
but something touched me deep inside
the day the music died”
Η “μέρα που πέθανε η μουσική”, η μέρα που εννοεί ο Don McLean στο “American Pie” είναι η 3η Φεβρουαρίου του 1959. Τα ξημερώματα εκείνης της ημέρας, πριν από 65 χρόνια, ένα μικρό ιδιωτικό αεροπλάνο που μετέφερε τους Buddy Holly, Richie Valens και Big Bopper συνετρίβη σε ένα παγωμένο χωράφι στο Midwest. Τότε που, προκειμένου να πάνε πιο ξεκούραστα στον επόμενο σταθμό της περιοδείας, ο Holly νοίκιασε το μικρό αεροπλάνο και πήρε μαζί του τα δύο άλλα “αστέρια” των συναυλιών αφήνοντας τους μουσικούς που τον συνόδευαν να μετακινηθούν με το άθλιο πούλμαν που πάθαινε συνεχώς βλάβες – σύμφωνα με κάποιες μαρτυρίες, παρεξηγημένος ένας από αυτούς τού φώναξε “μακάρι να γκρεμοτσακιστείτε!” Το όνομα του αεροπλάνου ήταν American Pie…
Γιατί όμως εκείνη την ημέρα “πέθανε η μουσική”; Σίγουρα όχι επειδή σκοτώθηκε ο γνωστός τότε DJ Jiles Perry “Big Bopper” Richardson, ή ο πολύ ταλαντούχος (αλλά πολύ νεαρός ακόμη) μεξικανός Ritchie Valens που είχε εισαγάγει latin στοιχεία στο rock ‘n’ roll…
…ήταν η απώλεια του Buddy Holly που δικαιολογούσε τον χαρακτηρισμό, ενός δημιουργού που είχε κάνει τεράστια αίσθηση με τους Crickets τη διετία 1956-’58, και πλέον είχε μετακομίσει στην Νέα Υόρκη προκειμένου, μεταξύ άλλων, να ηχογραφήσει με ορχήστρα εγχόρδων. Ενός ανθρώπου με πλατύτερο όραμα για την μουσική που έγραφε μόνος του τα τραγούδια του και δεν εξαρτιόταν από κανέναν επαγγελματία συνθέτη ή στιχουργό (πράγμα σπάνιο τότε). Ας αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η απήχηση του ήταν τέτοια που λίγα χρόνια αργότερα ένα νεαρό ερασιτεχνικό συγκρότημα στο Liverpool αποφάσισε σαν φόρο τιμής στους Crickets (γρύλοι) να ονομαστεί… Σκαθάρια! O ίδιος ο McCartney μάλιστα αγόρασε κάποια στιγμή πιο μετά τα δικαιώματα των τραγουδιών του Buddy και διοργάνωσε την πρώτη “εβδομάδα Buddy Holly” το 1976, τη χρονιά που ο εκλιπών θα συμπλήρωνε τα 40 έτη!
Μπορεί η μουσική να άλλαξε ριζικά μετά από εκείνη την μοιραία ημέρα, ευτυχώς όμως δεν πέθανε…
15 Likes
3 Likes