Τότε που λες όχι απλά είχαμε ΕΡΘΕΙ αλλά είχαμε κουραστεί κάπου από το πόσο είχανε χαζέψει τα αμερικανάκια με την πάρτη μας
Οπότε είπαμε να ξηγηθούμε και λίγο κουλτούρα κι έτσι, για αλλαγή
Ας γελάσω βασικά. Αλλά τέσπα.
You’re so easy, man 
Πολλοί δίσκοι αξίζουν πεντάδα και πάλι. Οι πιο πολλοί.
1) Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
Από τα πρώτα του άλμπουμ που άκουσα αλλά μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αναχθεί στη συνείδησή μου σαν ένα από τα 1-2 καλύτερά του. Ορθώς θεωρήθηκε εκπρόσωπος της νεολαίας τότε κι ας αρνήθηκε τον ρόλο, με το αθάνατο Blowin’ in the Wind, το αντιπολεμικό, βιτριολικό Masters of War, κλασικά τραγούδια σαν το A Hard Rain’s A-Gonna Fall, Don’t Think Twice, It’s Alright… Έχει και το αιώνια αγαπημένο μου Girl from the North Country, κομμάτι που με συγκινεί σε σημείο να βουρκώνω κάθε φορά. Ο δρόμος. αποδείχθηκε γεμάτος ευκαιρίες για τον Dylan, o οποίος τις αξιοποίησε επιτυχώς αλλά δεν ξέρω αν τελικά του χρειαζόταν τίποτα πέρα από την κιθάρα του και την φυσαρμόνικά του για να προσφέρει μαγεία.
2) Charles Mingus - The Black Saint and the Sinner Lady
Απ’ όταν άκουσα το Ah Um του '59, λάτρεψα τον Mingus. Τι είναι η μουσική του, είναι jazz? Γιατί, παρά την αυτοσχεδιαστική φύση της, είναι τόσο ξεκάθαρα δομημένη? Μήπως είναι κλασική μουσική? Σίγουρα έχει άπειρα στοιχεία αλλά οι ρίζες είναι βαθιά χωμένες στην Αφρικανική ήπειρο. Ξαφνικά όμως εμφανίζεται μια σπανιόλικη κιθάρα και… διαγράφει τις όποιες σκέψεις για κατευθύνσεις και ιδιώματα.
To The Black Saint… είναι τα πάντα και τίποτα. Είναι σκοτεινό αλλά καταφέρνει να ακούγεται και σαγηνευτικό. Ο κάθε μουσικός σε ξεχωριστό ρόλο, ακολουθεί τις ανάγκες της σύνθεσης. Ο τοίχος από πνευστά πότε πότε σπάει, όλο και ξεφεύγει κάποιο από αυτά για έναν απαραίτητο αυτοσχεδιασμό αλλά γρήγορα γυρνά πίσω στην θεία μελωδία που περιμένει να οδηγήσει την σύνθεση αλλού. To Black Saint… είναι ένα απίστευτο αριστούργημα που βιώνεται.
3) Sam Cooke - Night Beat
Απίστευτος ερμηνευτής, θεία φωνή. Αρκεί το 2ο τραγούδι, Lost and Lookin’, με μια minimal ενορχήστρωση (φωνή, μπάσο και ανεπαίσθητα drums) να αναδείξει πόσο τεράστια φωνή ήταν και πόση ψυχή έκρυβε μέσα του. Το Night Beat είναι στα μάτια μου το ένα άλμπουμ του Sam Cooke που κάποιος πρέπει να ακούσει απαραίτητα. Εδώ η soul και η pop που συχνά υπερίσχυαν στις ηχογραφήσεις του, ενώνονται με τα blues και την gospel και δίνουν ένα παντοτινό διαμάντι της μουσικής, υπεράνω ιδιωμάτων. Απερίγραπτο.
4) Jimmy Smith - Back at the Chicken Shack
Ο Smith αγαπούσε τα blues και την soul. Αυτό είναι πάντα εμφανές στους δίσκους του. Το Back at the Chicken Shack είναι ίσως το αγαπημένο μου. Έχει κάτι cool (easy μάλλον), κάτι γλυκό, οι μουσικοί αν και σολάρουν συνεχώς (και εκτενώς) δεν προβαίνουν σε πειραματισμούς, σημασία έχει το feel, η καλαισθησία. Γι’ αυτό και σε κομμάτια σαν το When I Grow Too Old to Dream ή το Minor Chant, ο Turrentine αγγίζει την ψυχή χωρίς να φλυαρεί αλλά στοχεύοντας στο συναίσθημα και την αναζήτηση της τέλειας αυτοσχεδιαστικής μελωδίας. Γι’ αυτό ο Burrell ακούγεται διακριτικός ακόμα κι όταν πρωταγωνιστεί. Γι’ αυτό και το hammond του Smith νιώθεις πως ίπταται ελαφρά.
Εγκληματικά, το On the Sunny Side of the Street έμεινε εκτός δίσκου το οποίο θα ανήγαγε το άλμπουμ σε ακόμα μεγαλύτερο αριστούργημα. Ακόμα κι έτσι όμως…
5) Lonnie Mack - The Wham Of That Memphis Man!
Τεράστια δισκάρα από τον Lonnie Mack. Στο εναρκτήριο Wham!, χώνεσαι κατευθείαν στον ξέφρενο bluesy & rocking κόσμο του (πραγματικά τσεκάρετε το). Απίθανα ηλεκτρισμένα solos, χειμαρρώδης φρασεολογία, το rhythm section να παίζει σε φρενήρεις ρυθμούς, τα πνευστά σε εγρήγορση, ποιος άλλος μπορούσε να παίξει τόσο “rock” εκείνα τα χρόνια? Οι μελωδίες στο αμέσως επόμενο, slow, Where There’s a Will There’s a Way, είναι εξαιρετικές. Καπάκια, groovy blues rockers, με συνεχόμενα licks από τον Mack, μπαλάντες (τι όμορφο το I’ll Keep You Happy, φανταστικό), εντυπωσιακά slow blues στο θρηνητικό, Why (αυτή η κραυγή), ένα απίθανο σύνολο τραγουδιών. Απίστευτα αδικημένος μουσικός. Πώς δεν είναι πιο διάσημος αυτός ο δίσκος δε θα καταλάβω ποτέ.
Kenny Burrell - Midnight Blue
Σημαντικός δίσκος για μένα. Είχα στο νου μου ως τότε πως ένας jazz δίσκος πρέπει να έχει τη σύνθεση πνευστά (σαξόφωνο, τρομπέτα) μπάσο, ντραμς, πιάνο. Δεν ήθελα καν κιθάρα (κάποτε πιο παλιά, οτιδήποτε χωρίς κιθάρα απορριπτόταν…). Με λίγα λόγια, δεν είχα ιδέα αλλά είχα κι άποψη. Έπεσε όμως αυτός ο δίσκος στα χέρια μου και ό,τι κολλήματα διαλύθηκαν. Ο Burrell με ένα εντελώς γλυκό τόνο, με μια πολύ bluesy προσέγγιση, με μετρημένο παίξιμο, μου έδειξε πως υπάρχουν πολλά να μάθω ακόμα και πως δεν πρέπει να βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα χωρίς να ακούσω προσεκτικά. Απίθανη ηχογράφηση, ακούς ακόμα και την πένα πάνω στις χορδές. Chitlins Con Carne, Soul Lament, το ομώνυμο, όλα αγαπημένα κομμάτια.
Albert King - The Big Blues
Συλλογή των single που είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο διάστημα ο Albert King, η οποία θεωρείται πια η πρώτη του full length δουλειά. Αν κι από διαφορετικά session, ακούγεται ομοιογενές, με ενέργεια, funky, τη βαθιά του φωνή, το χαρακτηριστικό του παίξιμο κι αυτά τα trademark bends του ήδη παρόντα. Άχαστη κυκλοφορία…
Joe Henderson - Page One
Τεράστιος δίσκος, για χιλιοστή φορά ως τώρα στα 60’s. Ντεμπούτο ως leader για τον Joe Henderson με 6 απίστευτα τραγούδια από μια καταπληκτική μπάντα. Ο Dorham στην τρομπέτα συνεισφέρει με 2 τραγούδια με το Blue Bossa κυρίως να είναι μαγευτικό κι ο Henderson φέρνει μεταξύ άλλων το standard πια, Recorda Me (στο οποίο κλέβει την παράσταση ο McCoy Tyner στο πιάνο - στο εξώφυλλο δεν αναφέρεται έχοντας συμβόλαιο με την Impulse) και το αγαπημένο μου Jinrikisha με σαξόφωνο-τρομπέτα να μονομαχούν στην βασική φράση (?) του τραγουδιού.
BB King - Blues in My Heart
Τυπική δισκάρα του BB King της εποχής. Ξυρίζει στα solos, λυσσομανά πίσω από το μικρόφωνο και δίνει μερικά κλασικά κομμάτια, προεξέχοντος του How Blue Can You Get του οποίου οι ζωντανές εκτελέσεις λίγα χρόνια μετά θα καθιερώνονταν ως θρυλικές.
The Beatles - Please Please Me
Δισκάρα. Ιστορικά αξίζει top-5 αλλά σε σύγκριση με άλλες κυκλοφορίες της χρονιάς και αυτά που θα έβγαζαν οι ίδιοι στην πορεία (ακόμα και της πρώτης περιόδου)… ωχριά. Πάντως έχει 4-5 τεράστια hit-κομματάρες μέσα και σίγουρα είναι καλύτερο του With the Beatles που ακολούθησε. Ως τότε οι pop μπάντες συνήθως δεν έγραφαν καν τα τραγούδια τους, οι Beatles όμως έπαιξαν από την αρχή με τους δικούς τους κανόνες.
Roy Orbison - In Dreams
Από τις καλύτερες δουλειές του, αν όχι η καλύτερη. Τα τραγούδια του Orbison με τα χρόνια έγιναν πιο δουλεμένα, πιο “πολύπλοκα”, τα tempo που χρησιμοποιούσε είχαν μια ποικιλία που σαν να έδιναν περισσότερες επιλογές για να αναπτύξει τις μελωδίες του και χώρο για εξερεύνηση. Συν ότι το σετ που έδωσε εδώ είναι συναρπαστικό (ειδικά για 1963) με το ομώνυμο και το Beautiful Dreamer να είναι και πασίγνωστα, συν την ένταση της φωνής του…
The Staple Singers - Swing Low Sweet Chariot
Ο Pops Staples μαζί με τις κόρες του στα φωνητικά, δημιούργησε μια από τις πιο όμορφες gospel/ r&b μπάντες έβερ. Η κιθάρα του αν και δεν ξεφεύγει ποτέ από ό,τι επιτάσσουν οι συνθέσεις, είναι ξεκάθαρα bluesy (σχεδόν rock στο Going Away) αλλά δημιουργούν και μια αίσθηση r&b, υπάρχει έντονος ρυθμός στη μουσική τους και σε συνδυασμό με την αρκετά ακατέργαστη ηχογράφηση καταντά εθιστική. Οι αγγελικές αρμονίες και φωνές εξίσου σημαντικές με την μουσική, κυρίως της 22χρονης θεάς, Mavis Staples, που όταν θέλει βγάζει δύναμη αντίστοιχη μιας Etta James. Και τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα. Ποιος να μου το έλεγε πως θα γούσταρα τόσο τραγούδια αφιερωμένα στον θεό? 
Davy Graham - The Guitar Player
Είναι κάποιοι μουσικοί τόσο άγνωστοι… Η αναγνώριση του Graham είναι πραγματικά δυσανάλογη του ταλέντου του. Όλα χωράνε στο στυλ του, blues, folk, jazz, όλα συνήθως μες στο ίδιο τραγούδι. Η διασκευή του στο Take Five είναι άρρωστη, το να καταφέρνεις μέσα σε λίγα χρόνια να έχεις ένα τόσο αλάνθαστο fingerpicking παίξιμο και να βγάζεις τόσο γεμάτο ήχο είναι ανήκουστο. Cry Me A River, Exodus, Hallelujah, I Love Her So, όλο ένα highlight.
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
Πάλι ισχύει ότι είπα και σε άλλο κείμενο, που θα βρούμε χρόνο να ασχοληθούμε με τόση μουσική που αξίζει τον χρόνο μας?
Παρόμοια φάση με τον Graham αν και οι συνθέσεις εδώ είναι original. Instrumental μουσική, ακουστικές κιθάρες, με έμφαση όμως πολύ περισσότερο στα folk και τα blues (όχι την jazz), σε κάποια σημεία με τη χρήση slide ακούγεται εντελώς rock, αλλά τελικά βγάζει και μια μελαγχολία, οι μελωδίες του δημιουργούν συχνά μια έντονη, ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Πόσα πράγματα μπορείς να κάνεις με μια ακουστική κιθάρα (άντε κι ένα slide… κι ένα γκεστ φλαουτάκι)… Αδίκως ξεχασμένος.
Memphis Slim - All Kinds Of Blues
Γαμώτ’, τα blues ακόμα κι αν είναι ένα πιάνο και μια φωνή, έχουν τόση δύναμη μέσα τους. Ο Memphis Slim είναι ασύλληπτος σε αυτό το σετ, τεχνικά αλλά και από άποψη συναισθήματος. Δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή, μόνο καυλωμένες εκτελέσεις, rollickin’ πιάνα, φοβερές αφηγήσεις και δυνατές ερμηνείες.
Rufus Thomas - Walking the Dog
Φανταστικό ντεμπούτο. R&b με έμφαση στο groove, τις sexy κιθάρες ( τα solo σε σημεία δαγκώνουν), τα πιάνα και τα σφιχτά groove. Πολύ bluesy για να χαρακτηριστεί soul αλλά και αρκετά μελωδικό για να το αποκαλέσεις απλά blues. Μουσική που απευθύνεται πρώτα στο σώμα και μετά στο μυαλό, ένας σκασμός πιασάρικες κομματάρες και η ελαφρώς βραχνή φωνή του σαν κερασάκι στην γευστικότατη αυτή feelgood τούρτα.
The Beatles - With the Beatles
Δισκάρα κι αυτό αν και υπολείπεται του ντεμπούτου. Γίνεται όμως φανερή η διάθεση του group να ψαχτεί με μελωδίες και στυλ διαφορετικά, στην πορεία θα τους έβγαινε καλύτερα.
Kenny Burrell / Jimmy Smith – Blue Bash!
Φανταστικός δίσκος από το κλασικό πλέον δίδυμο των Burrell/ Smith. Πιστοί στην blues/ soul jazz συνταγή των προηγούμενων δουλειών τους, παρόλα αυτά, εδώ μου δίνουν περισσότερο την αίσθηση πραγματικής συνεργασίας με τους 2 μουσικούς να λάμπουν συνεχώς και ισόποσα ενώ τα τραγούδια έχουν μια φλόγα που άλλοτε σιγοκαίει κι άλλοτε γίνεται πύρινη λαίλαπα.
Sam Cooke - Mr. Soul
Άλλη μια δισκάρα μες στο '63, πανέμορφα μελωδικά τραγούδια αλλά σε καμία περίπτωση δεν προσεγγίζει το μεγαλείο που έπιασε στο Night Beat. Εκεί που το Night Beat έμοιαζε πιο κοντά στα blues, αυτό μοιάζει ένας δίσκος πιο “κατασκευασμένος” από την εταιρία για την παραγωγή των νέων hits του Cooke. Φυσικά η υλοποίηση είναι για ακόμα μια φορά άψογη και πολλά κομμάτια σωστά λογίζονται ως κλασικά.
Dexter Gordon - Our Man in Paris
Απίστευτος δίσκος. H μπάντα έχει μια φοβερή ενέργεια, ειδικά ο Kenny Clarke στα drums παραδίδει μαθήματα με τα γυρίσματά του. Ο Powell πάλι στο πιάνο, παρά τα χίλια προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε εδώ είναι καίριος με φοβερά fills και chord progressions. Ο Gordon πάντως κλέβει την παράσταση με το σαξόφωνο του και φοβερές ιδέες συνεχώς, άλλοτε πιο εκκεντρικές κι άλλοτε ντελικάτες, με δύναμη και συναίσθημα.
Μπορεί και να το προτιμώ από το Go…
Jimmy Smith - Rockin’ the Boat
I’m a sucker for Jimmy’s music and Rockin’ the Boat is no exception. Αλλάζει η σύνθεση της μπάντας του αλλά δεν αλλάζει η διάθεση για soulful jazz. Κάποια πιο uplifting μελωδικά τραγούδια σαν το πασίγνωστο Matilda, Matilda ή το Just a Closer Walk with Thee καλοδεχούμενα ως σημεία διαφοροποίησης σε έναν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικό δίσκο.
Ray Charles - Ingredients in a Recipe for Soul
Απίθανος Ray Charles. Πάλι σε big band setting, μαγεύει με την φωνή του. Ειδικά στις πιο μελαγχολικές στιγμές (και είναι πολλές), σου σηκώνει την τρίχα κάγκελο. Είναι κι αυτές οι ενορχηστρώσεις που δημιουργούν φοβερή ατμόσφαιρα, συχνά νιώθεις πως είσαι θεατής σε κάποιο musical αντί για απλός ακροατής.
Herbie Hancock - My Point of View
Σπουδαίος 2ος δίσκος για τον Hancock. Soul jazz σχεδόν, καλαίσθητη, με χώρο να λάμψουν οι σπουδαίοι Grant Green, Hank Mobley, Donald Byrd. Κι έχουμε και την εμφάνιση του θρυλικού Tony Williams στα drums που στα 17 του, παραδίδει μαθήματα έμπνευσης, τεχνικής και δύναμης.
Son House & J. D. Short – Blues From The Mississippi Delta
Τώρα μιλάμε για real Delta blues. Δύο γίγαντες αυτής της μουσικής στα καλύτερά τους. Αν θες να νιώσεις την σκλαβιά, τον κατατρεγμό, την καταπίεση, όλο τον πόνο των blues, μη κοιτάς παραπέρα. Οι φωνές τους, οι φυσαρμόνικες και οι καταπονημένες κιθάρες τους μεταφέρουν όλα αυτά στο σήμερα. Blues πάντα ζωντανά, πάντα επίκαιρα.
20 Likes
3 Likes
Καλημέρες!
1963
1. Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady
2. Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
3. Sun Ra - When Sun Comes Out
4. Thelonius Monk - Monk’s Dream
5. The Oscar Paterson Trio - Night Train
Το “The Black Saint and the Sinner Lady” είναι σε προσωπικό επίπεδο (μαζι με ενα αλμπουμ του 1965) το αγαπημένο άλμπουμ των 60s και σίγουρα μέσα στο top 20 μου όλων των εποχών. Ίσως και δεκάδα. Θεωρώ επίσης πως είναι το καλύτερο jazz άλμπουμ ever, μαζί με τα προφανή Kind Of Blue και A Love Supreme.
Για οποιον το ακουσει πρώτη φορά, διαβάστε οπωσδήποτε τα notes του άλμπουμ, γραμμένα από τον … ψυχίατρο του Mingus.
Και εξώφυλλο.
20 Likes
Αυτό
Να το συνδέσω με αυτό?
Εγώ που τον έμαθα με το Ah Um, δυσκολεύομαι να το ξεπεράσω. Αλλά έχω και πολλά κενά στη δισκογραφία του γενικά.
2 Likes
Μετά και από αυτή την δήλωση είναι πλέον σίγουρο ότι ο Αldebaran είναι ο χαμένος μου αδερφός! Δεν εξηγείται διαφορετικά!
4 Likes
Κατα λαθος εσβησα το ποστ μου! Πως το κανω undo ρε παιδια;
welcome to Lupin country
3 Likes
Test
1963
1. Sam Cooke- Night Beat: ενας δισκος πανεμορφης μουσικης, καπου αναμεσα σε r&b/soul/gospel, βασισμενος σε μεγαλο ποσοστο στην καταπληκτικη φωνη του Cooke με ολα τα υπολοιπα οργανα να τον πλαισιωνουν εξαιρετικα. Επισης πολυ ταιριαστη παραγωγη.
2.The Beatles- Please please me: Τρομερο ντεμπουτο, κυλαει εξαιρετικα, εχει τις χιταρες του (γραμμενες απο τους ιδιους σε αρκετα μεγαλο ποσοστο- οκ σημεια των τοτε καιρων), τρομερες αρμονιες, ψηγματα του μεγαλειου τους ηδη παραπανω απο απλα εμφανη. Βεβαια, ενα σκαλι πιο κατω απο τις κορυφες της αδιανοητης τελευταιας πενταετιας τους.
3.The Chantays - Pipeline: Ενας αρκετα διαφορετικος instrumental surf rock δισκος, με τα πληκτρα να δινουν συχνα μια στοιχειωμενη αισθηση. Το ομωνυμο ειναι το πιο γνωστο κομματι του δισκου, ο οποιος κυλαει αψογα σε ολη τη διαρκεια του, και στα πιο πειραματικα κομματια αλλα και τα πιο συμβατικα.
4. Bob Dylan- The freewheelin’ Bob Dylan: Μινιμαλ στην προσεγγιση, δυνατος σε συναισθημα, ο πρωτος “κανονικος” δισκος του Dylan ειναι γεματος εξαιρετικα τραγουδια.
5. The Beatles- With the beatles: Κοντινο με το ντεμπουτο σε στυλ, ενα μικρο κλικ πιο κατω ποιοτικα, και παλι ομως ενας πολυ ωραιος δισκος που ουσιαστικα δεν κανει κοιλια πουθενα.
Honourable mentions:
Dick Dale & his del-tones - King of the surf guitar
Link Wray- Jack the Ripper
23 Likes
Στεναχωριέμαι που δε γράφω πια εδώ. Ωραίο θρεντ φτιάξαμε ρε μλκς
4 Likes
1) The Beatles - With The Beatles
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός που προτιμάει καθαρά αυτό από το please please me, αλλά είναι αυτή η πρώτη πλευρά του συγκεκριμένου δίσκου που είναι φοβερή, γεμάτη από οικείες μελωδίες αλλά και ύφος συνθέσεων πιο “σκοτεινό” και σκληρό που το ξεχωρίζει από το πιο ποπ ντεμπούτο και το φέρνει μπροστά στο χρόνο. Με εξαίρεση δύο άντε τρία κομμάτια της δεύτερης πλευράς μιλάμε για τρομερό άλμπουμ.
2) Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
Ε είναι στάση στην πορεία της καλλιτεχνικής έκφρασης ολόκληρης της δεκαετίας.
3) The Beatles - Please Please Me
Το ντεμπούτο τους είναι επίσης πολύ καλός δίσκος και έχει κορυφές που μείνανε στην ιστορία της μουσικής, ειδικά η ένταση και η ορμή αυτού του Twist and shout είναι το κάτι άλλο.
4) Johnny Cash - Blood, Sweat And Tears
Δεν πρέπει να συγκαταλέγεται στα καλύτερα του αλλά εμένα το τίμιο εργατικό country/blues με την αξίνα που σπάει πέτρα μου ακούγεται άψογο.
5) James Brown - Live At The Apollo
Live ορόσημο, μιλάμε για επικών διαστάσεων performance.
Να πω και δυο λέξεις για το The black saint and the sinner lady του Charles Mingus, το έχω ακούσει αυτή τη βδομάδα (ποτέ πιο πριν) πέντε, έξι φορές ολόκληρο αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει το δίσκο, δε μου δίνει σημεία οικειότητας από τα οποία να πιαστώ και να αρχίσω να τον ξετυλίγω και ταυτόχρονα η βάση και η ένταση των πνευστών, στο μεγαλύτερο μέρος, με ζοριζει πολύ. Δεν αμφιβάλλω ότι πρόκειται περί μεγάλου δίσκου της jazz, κυρίως γιατί δεν έχω ανεπτυγμένο κριτήριο για αυτά τα ακούσματα ενώ αυτοί που έχουν το αποθεώνουν, αλλά προσωπικά δε μου ταιριάζει μάλλον.
22 Likes
Εγώ θα επέμενα να πας στο Ah Um του '59. Πιθανόν άλλοι να έχουν κι άλλες προτάσεις. Νομίζω εκεί έχει πιο σαφείς δομές, είναι πιο εύκολο να μπεις στον κόσμο του και λίγο στην φιλοσοφία του Mingus περί σύνθεσης, της χρήσης οργάνων, κτλ.
Το Black Saint είναι κάτι “μεγαλύτερο”, είναι jazz αλλά δεν είναι. Εγώ το έχω στο μυαλό μου σχεδόν σαν κλασική μουσική, λες και το εκτελεί ορχήστρα και όχι jazz band και κάπως στο μυαλό μου βγάζει νόημα. Λίγες ακροάσεις μου έφτασαν για να το αγαπήσω, αλλά πλέον με κάθε ακρόαση σκέφτομαι “τι αριστούργημα”.
6 Likes
2 Likes
1963
1) Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady
Το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της Jazz; Δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι η μουσική του ξεπερνά κατά πολύ τα όρια που ο μέσος ακροατής δίνει στον όρο Jazz. Το έργο ήταν αρχικά προορισμένο για μπαλέτο! Ο ίδιος ο δημιουργός του το χαρακτήρισε “ethnic-folk-dance music”… Συναντούμε και εδώ τις λάτιν εξάρσεις του Tijuana Moods, αλλά και πολλά άλλα που δεν τολμώ καν να περιγράψω. Διαβάστε καλύτερα τις σκέψεις του ψυχιάτρου του Mingus όταν πρωτάκουσε το Black Saint, αν και δεν ξέρω αν θα σας βοηθήσει κάτι τέτοιο στην τελική. Τα 6 κομμάτια του άλμπουμ φαίνεται να ξεκινάνε από το ίδιο σημείο αλλά σε ταξιδεύουν σε διαφορετικά μέρη και σου δημιουργούν έναν κυκεώνα συναισθημάτων που αλλάζουν απροσδόκητα και διαρκώς. Αναζητώντας ίσως απεγνωσμένα την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξής - λέω εγώ τώρα. Αριστούργημα.
2) John Coltrane and Johnny Hartman - s/t
Από τις άλλες σημαντικές κυκλοφορίες του Coltrane μέσα στο 1963, το Duke Ellington & John Coltrane και το τιτλοφορημένο απλά Ballads, προτιμώ κατιτίς παραπάνω την συνεργασία του με τον τροβαδούρο Johnny Hartman. Έξι νυχτερινά διαμαντάκια που δεν έχουν χάσει την παραμικρή τους λάμψη όλες αυτές τις δεκαετίες που μας χωρίζουν από την ηχογράφηση τους. Aν το να ερωτεύεσαι είχε έναν ήχο, αυτός θα ήταν το άλμπουμ αυτό.
3) The Beatles - With the Beatles
Aνάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο άλμπουμ τον Σκαθαριών έχουμε τρία Νο 1 singles ( From Me To You, She Loves You, I Wanna Hold Your Hand ), που κανένα εξ’ αυτών δεν μπήκε στον δίσκο. Αντίθετα στην θέση τους μπήκαν πάλι ένα κάρο διασκευές - η αλήθεια είναι ότι κάποιες από αυτές (Μoney, Please Mister Postman)τα σπάνε. Όπως και να έχει το With The Beatles είναι ένας θρίαμβος! Η έναρξη του δίσκου με την τριάδα Ιt Won’t Be Long, All I’ve Got To Do και All My Loving είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου σε δίσκο των Beatles μετά από αυτή του Revolver. Όπως γράφτηκε και από συμφορουμίτη το With the Beatles είναι πιο σοβαρό από το αγαπησιάρικο ντεμπούτο και λιγάκι σκοτεινό για τα μέχρι τότε δεδομένα. Και ναι η δεύτερη πλευρά δεν είναι το ίδιο δυνατή με την πρώτη, αλλά προσωπικά δεν θα άλλαζα τίποτα. Στο εμβληματικό του εξώφυλλο και η ψήφος μου.
4) Roy Orbison - In Dreams
In dreams I walk with you/In dreams I talk to you
In dreams you’re mine all of the time /We’re together in dreams
Η υπέροχη φωνή του Roy Orbison είναι το selling point του δίσκου ο οποίος διακατέχεται από μια κάπως αόριστη κοινή θεματική σχετικά με τα όνειρα. Το ομότιτλο κομμάτι είναι απλά ένα αριστούργημα - ο David Lynch το λέει όχι εγώ - από κοντά και τα All I Have to Do Is Dream και Blue Bayou. Αν σας άρεσε το Crying του '62, αυτό θα το λατρέψετε.
5) The Beatles - Please, Please Me
To Big Bang έγινε με αυτόν τον δίσκο, η μουσική άλλαξε για πάντα και η συνέχεια είναι γνωστή. Το καλύτερο κομμάτι είναι σίγουρα το εναρκτήριο I Saw Her Standing There (“One,Two,Three,Fouuur!”) η συνέχεια του άλμπουμ είναι με αρκετά σκαμπανεβάσματα, η μπάντα είναι ακόμη άγουρη, ενώ βασίζεται πολύ σε διασκευές. Το βάζω στην πεντάδα λοιπόν περισσότερο για την σημαντικότητα και για το feelgood αίσθημα των κομματιών του, παρά για την μουσική του αξία.
19 Likes
Ενδιαφέρον που θεωρείτε το 2ο καλύτερο του 1ου. Νόμιζα πως το αντίθετο είναι κάποια αναντίρρητη αλήθεια.
Για να το παίξω λίγο ιστορία, Bruce Springsteen το '12 με guest στο encore McCartney, I Saw Her Standing There και Twist and Shout (και έκλεισαν το ήχο οι αθεόφοβοι οι Αγγλοι), από τα highlights της ζωής μου.
Το I Saw Her Standing There παίζει να είναι κι εμένα το αγαπημένο μου.
4 Likes
Αισίως φτάσαμε στο 1963 και τα πράγματα αρχίζουν όλο και παραπάνω να θυμίζουν αυτό που έχουμε οι περισσότεροι κατά νου όταν λέμε για 60s. Για πάμε να δούμε κάποια από αυτά που είχε να προσφέρει η εν λόγω χρονιά:
Ο πρώτος δίσκος του Bob Dylan είχε μόλις δύο πρωτότυπα τραγούδια αλλά ήταν τέτοια η αλματώδης εξέλιξη του που στο “The Freewheelin’…” θα βρούμε μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις από all time classics στη σύγχρονη μουσική, ενώ ξεκινάει και η…παράδοση να υπάρχουν κάμποσα outtakes – ορισμένα εκ των οποίων πολύ αξιόλογα!
Είναι επίσης το πρώτο LP του που θα του δώσει τον τίτλο της Φωνής της Γενιάς του, αφού εδώ έχουμε κάποια από τα γνωστότερα protest songs: το “A Hard Rain’s –a- Gonna Fall” εμπνευσμένο από την πυραυλική κρίση στην Κούβα που έφερε τον κόσμο στα πρόθυρα του Γ’ΠΠ, το “Masters Of War” που πολύ σωστά επικεντρώνει την οργή του εναντίον εκείνων που επωφελούνται από τον πόλεμο, την βιομηχανία των όπλων δηλαδή, το “Oxford Town” που αναφέρεται στην επεισοδιακή εγγραφή του πρώτου μαύρου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Mississipi και φυσικά το πασίγνωστο, αγαπημένο, πολυδιασκευασμένο “Blowin’ in the Wind”!
Για να συμβούν τα παραπάνω, σημαντική αποδείχθηκε η επιρροή της Suze Rotolo, τότε συντροφου του Bob και συνειδητοποιημένης αριστερής ακτιβίστριας, με την οποία απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ήταν μια εποχή όπου δύσκολα κάποιος στην Αμερική μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από τις πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την προαναφερθείσα κρίση στην Κούβα στα τέλη του 1962, τον αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα που κορυφώθηκε τον Αύγουστο του 1963 με την ογκώδη συγκέντρωση στην Washington και την ομιλία του Martin Luther King (μια εκδήλωση όπου συμμετείχε και ο Dylan τραγουδώντας ντουέτο με την πολύ διασημότερη του ακόμη τότε, Joan Baez) και φυσικά, τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ, J.F. Kennedy, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ένα γεγονός που τρομοκράτησε τον Bob, ήταν άλλωστε μολις 22 ετών τότε (ας μην το παραβλέπουμε).
Ο ίδιος βέβαια απέρριψε κατηγορηματικά σχεδόν αμέσως τόσο την ταμπέλα του protest singer όσο και τον τίτλο της Voice of a Generation, ίσως επειδή πάντα του άρεσε να απομυθοποιεί τον εαυτό του, σίγουρα διότι δεν ήθελε να περιορίζεται – ας μην ξεχνάμε πως, όπως αποδείχθηκε από την πορεία του, υπήρξε πρακτικά ανένταχτος σε μουσικά είδη, όντας ταυτόχρονα μέσα και έξω από όλα.
Δύσκολα πάντως αυτά τα τραγούδια προδίδουν ότι γράφτηκαν από κάποιον που δεν πίστευε την κάθε λέξη!
Σε άλλα νέα της μουσικής επικαιρότητας, το 1963 θα σημάνει την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση - τις δυο πρώτες εμφανίσεις, για την ακρίβεια – ενός σχήματος από το Liverpool που έμελλε να στιγματίσει όχι απλώς την δεκαετία, αλλά ολόκληρη την rock μουσική έκτοτε. Όντας μεγαλωμένοι στο σκληρό περιβάλλον του λιμανιού, έπρεπε πρώτα ο δαιμόνιος manager Brian Epstein να “καθαρίσει” την εικόνα τους (η άποψη περί “φλώρων” Beatles και “αλητήριων” Rolling Stones είναι μια από τις πλέον επίμονες παρανοήσεις στο rock ‘n’ roll) για να μπορέσουν να διεισδύσουν σε κάθε σπίτι.
Έτσι λοιπόν, έχοντας κάνει το… αγροτικό τους στα διάφορα club της πατρίδας τους και του Αμβούργου, και σφυρηλατήσει την μεταξύ τους άρρηκτη σχέση, η ώρα για την επίσημη πρώτη των Beatles είχε φτάσει, υπό την επίβλεψη πάντα του “πέμπτου μέλους”, του παραγωγού George Martin. Σε αυτούς τους πρώτους δίσκους, παρότι ο McCartney δεν ήταν ακόμη “ισοϋψής” σαν συνθέτης με τον Lennon (για τον μικρό της παρέας, George Harrison, ούτε λόγος φυσικά) διακρίνεται εμφανώς η μεγαλοφυΐα ενός συγκροτήματος που δεν θα έμενε σταθερό στην καριέρα του ρισκάροντας διαρκώς (και επιτυχώς) με τις δημιουργικές του επιλογές.
Η συνέχεια προμηνύονταν – και ήταν – πέρα για πέρα συναρπαστική, αρχής γενομένης από το επόμενο έτος!
Τι να πούμε για αυτόν τον δίσκο! Πρόκειται για τον πρώτο της “Impulse περιόδου” του Mingus που περιέχει την πιο ολοκληρωμένη σουίτα που έγραψε ποτέ. Έχοντας πέσει αρκετές φορές στα γόνατα τσακίζοντας σώμα και ψυχή, ο κορυφαίος δημιουργός βρήκε τη δύναμη (η ψυχανάλυση τον βοήθησε πολύ σε αυτό) να επανέλθει σαν “Μαύρος Άγιος” μετασχηματίζοντας την οργή σε ελπίδα!
Δεν συνηθίζω να βάζω live στις πεντάδες, εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση για το συγκλονιστικό Live at the Apollo του James του Brown!
19 Likes