Ενδιαφέρον που θεωρείτε το 2ο καλύτερο του 1ου. Νόμιζα πως το αντίθετο είναι κάποια αναντίρρητη αλήθεια.
Για να το παίξω λίγο ιστορία, Bruce Springsteen το '12 με guest στο encore McCartney, I Saw Her Standing There και Twist and Shout (και έκλεισαν το ήχο οι αθεόφοβοι οι Αγγλοι), από τα highlights της ζωής μου.
Το I Saw Her Standing There παίζει να είναι κι εμένα το αγαπημένο μου.
Αισίως φτάσαμε στο 1963 και τα πράγματα αρχίζουν όλο και παραπάνω να θυμίζουν αυτό που έχουμε οι περισσότεροι κατά νου όταν λέμε για 60s. Για πάμε να δούμε κάποια από αυτά που είχε να προσφέρει η εν λόγω χρονιά:
Ο πρώτος δίσκος του Bob Dylan είχε μόλις δύο πρωτότυπα τραγούδια αλλά ήταν τέτοια η αλματώδης εξέλιξη του που στο “The Freewheelin’…” θα βρούμε μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις από all time classics στη σύγχρονη μουσική, ενώ ξεκινάει και η…παράδοση να υπάρχουν κάμποσα outtakes – ορισμένα εκ των οποίων πολύ αξιόλογα!
Είναι επίσης το πρώτο LP του που θα του δώσει τον τίτλο της Φωνής της Γενιάς του, αφού εδώ έχουμε κάποια από τα γνωστότερα protest songs: το “A Hard Rain’s –a- Gonna Fall” εμπνευσμένο από την πυραυλική κρίση στην Κούβα που έφερε τον κόσμο στα πρόθυρα του Γ’ΠΠ, το “Masters Of War” που πολύ σωστά επικεντρώνει την οργή του εναντίον εκείνων που επωφελούνται από τον πόλεμο, την βιομηχανία των όπλων δηλαδή, το “Oxford Town” που αναφέρεται στην επεισοδιακή εγγραφή του πρώτου μαύρου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Mississipi και φυσικά το πασίγνωστο, αγαπημένο, πολυδιασκευασμένο “Blowin’ in the Wind”!
Για να συμβούν τα παραπάνω, σημαντική αποδείχθηκε η επιρροή της Suze Rotolo, τότε συντροφου του Bob και συνειδητοποιημένης αριστερής ακτιβίστριας, με την οποία απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ήταν μια εποχή όπου δύσκολα κάποιος στην Αμερική μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από τις πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την προαναφερθείσα κρίση στην Κούβα στα τέλη του 1962, τον αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα που κορυφώθηκε τον Αύγουστο του 1963 με την ογκώδη συγκέντρωση στην Washington και την ομιλία του Martin Luther King (μια εκδήλωση όπου συμμετείχε και ο Dylan τραγουδώντας ντουέτο με την πολύ διασημότερη του ακόμη τότε, Joan Baez) και φυσικά, τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ, J.F. Kennedy, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ένα γεγονός που τρομοκράτησε τον Bob, ήταν άλλωστε μολις 22 ετών τότε (ας μην το παραβλέπουμε).
Ο ίδιος βέβαια απέρριψε κατηγορηματικά σχεδόν αμέσως τόσο την ταμπέλα του protest singer όσο και τον τίτλο της Voice of a Generation, ίσως επειδή πάντα του άρεσε να απομυθοποιεί τον εαυτό του, σίγουρα διότι δεν ήθελε να περιορίζεται – ας μην ξεχνάμε πως, όπως αποδείχθηκε από την πορεία του, υπήρξε πρακτικά ανένταχτος σε μουσικά είδη, όντας ταυτόχρονα μέσα και έξω από όλα.
Δύσκολα πάντως αυτά τα τραγούδια προδίδουν ότι γράφτηκαν από κάποιον που δεν πίστευε την κάθε λέξη!
Σε άλλα νέα της μουσικής επικαιρότητας, το 1963 θα σημάνει την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση - τις δυο πρώτες εμφανίσεις, για την ακρίβεια – ενός σχήματος από το Liverpool που έμελλε να στιγματίσει όχι απλώς την δεκαετία, αλλά ολόκληρη την rock μουσική έκτοτε. Όντας μεγαλωμένοι στο σκληρό περιβάλλον του λιμανιού, έπρεπε πρώτα ο δαιμόνιος manager Brian Epstein να “καθαρίσει” την εικόνα τους (η άποψη περί “φλώρων” Beatles και “αλητήριων” Rolling Stones είναι μια από τις πλέον επίμονες παρανοήσεις στο rock ‘n’ roll) για να μπορέσουν να διεισδύσουν σε κάθε σπίτι.
Έτσι λοιπόν, έχοντας κάνει το… αγροτικό τους στα διάφορα club της πατρίδας τους και του Αμβούργου, και σφυρηλατήσει την μεταξύ τους άρρηκτη σχέση, η ώρα για την επίσημη πρώτη των Beatles είχε φτάσει, υπό την επίβλεψη πάντα του “πέμπτου μέλους”, του παραγωγού George Martin. Σε αυτούς τους πρώτους δίσκους, παρότι ο McCartney δεν ήταν ακόμη “ισοϋψής” σαν συνθέτης με τον Lennon (για τον μικρό της παρέας, George Harrison, ούτε λόγος φυσικά) διακρίνεται εμφανώς η μεγαλοφυΐα ενός συγκροτήματος που δεν θα έμενε σταθερό στην καριέρα του ρισκάροντας διαρκώς (και επιτυχώς) με τις δημιουργικές του επιλογές.
Η συνέχεια προμηνύονταν – και ήταν – πέρα για πέρα συναρπαστική, αρχής γενομένης από το επόμενο έτος!
Τι να πούμε για αυτόν τον δίσκο! Πρόκειται για τον πρώτο της “Impulse περιόδου” του Mingus που περιέχει την πιο ολοκληρωμένη σουίτα που έγραψε ποτέ. Έχοντας πέσει αρκετές φορές στα γόνατα τσακίζοντας σώμα και ψυχή, ο κορυφαίος δημιουργός βρήκε τη δύναμη (η ψυχανάλυση τον βοήθησε πολύ σε αυτό) να επανέλθει σαν “Μαύρος Άγιος” μετασχηματίζοντας την οργή σε ελπίδα!
Δεν συνηθίζω να βάζω live στις πεντάδες, εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση για το συγκλονιστικό Live at the Apollo του James του Brown!
Mπαμ μπαμ 1963:
1. Επιτάφιος - Μίκης Θεοδωράκης
2. The Beatles - Please Please Me
3. Μικρές Κυκλάδες - Μίκης Θεοδωράκης
4. The Beach Boys - Surfin’ USA
5. The Ventures - Surfing
Cover
Soundtrack
Ισχυρός ανταγωνισμός αλλά είμαι sucker for a good theme song/tune και το Great Escape έχει ένα από τα καλύτερα όλων των εποχώνε
Επιτάφιος του χρόνου 
Παιδιά ο Επιτάφιος ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε, σε δύο διαφορετικές εκδοχές, το 1960.
Το '63 ο Μίκης ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το έργο ξανά, αυτή τη φορά με τη Μαίρη Λίντα στη φωνή και, για κάποιο λόγο, με προσθήκη συμφωνικής ορχήστρας. Δεν νομίζω ότι ακούει κανείς πια αυτή την εκδοχή.
Για '64 δεν βρίσκω κάποιο πραγματικό (ιστορικό) στοιχείο. Δεν ξέρω γιατί το discogs τοποθετεί τότε την επίσημη κυκλοφορία του Κατά Θεοδωράκη Επιτάφιου (ενώ τον Κατά Χατζιδάκι Επιτάφιο τον έχει, σωστά, το '60). Ίσως τότε κυκλοφόρησε η συγκεκριμένη ηχογράφηση στο εξωτερικό;
Οποτε Σεπτέμβριος 1960 η εκδοχή με Μπιθικώτση, μάλιστα. Merde 
πφ
καλά τώρα μπήκε 1963, δεν το βγάζω γιατί κλαιν αλλά οκ, μλκια
Θα το βαλουμε ρε φιλε!
1963
Cover Art
1963
The Beatles - Please Please Me
The Beatles - With the Beatles
Roy Orbison - In Dreams
The Beach Boys - Surfin’ U.S.A.
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
τριπλή ισοβαθμία αυτήν τη στιγμή στην κορυφή… το νου σας…
Δύσκολο πρωί, έπεται κουραστική ημέρα, αλλά πάμε μια στα γρήγορα.
1. Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady
Κάποτε, σε ένα άλλο φορουμικό παιχνίδι, που ακόμα είμαι board of shame υποθέτω (νταξ, δικαίως :P) , είχα γράψει μια εκτενή “κριτική” για αυτό το άλμπουμ, το πώς το αντιλαμβάνομαι και τι σημαίνει αυτό για μένα. Ιδανική ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ και να το ανασύρω από τη λήθη του ιντερνετικού παρελθόντος, γιατί μιλάμε για κάτι ανεπανάληπτο.
Από όλες τις απόψεις.
2. The Thelonious Monk Quartet - Monk’s Dream
3. Sam Cooke - Night Beat
4. Sun Ra and His Myth Science Arkestra - When Sun Comes Out
5. Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
Ε με πείσατε να το ξαναπιάσω έτσι όπως τα λέτε.
The Kingsmen - The Kingsmen in Person
Βρόμικος rock’n’roll ήχος που με μπροστάρη το single Louie Louie έβαλε το λιθαράκι του για την ξέσπασμα του garage rock λίγα χρόνια αργότερα
Sandy Bull - Fantasias for Guitar and Banjo
Έργο μπροστά από την εποχή του από ένα τολμηρό, ακουστικό κατά βάση, κιθαρίστα που για πολλούς προφήτεψε το ψυχεδελικό ρόκ. Ο Sandy Bull τόλμησε να εισάγει ανατολίτικες κλίμακες στη μουσική του και έπαιξε φολκ με ηλεκτρική κιθάρα πολύ πριν από τους Beatles και τον Bob Dylan αντίστοιχα. Επίσης, εξαιρετική ιδέα να επιλέξει έναν jazz drummer(Billy Higgins) για το ρυθμικό υπόβαθρο
Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
The Beatles - With the beatles
The Beatles - Please, Please Me
Honorable mentions
Raymond Scott - Soothing Sounds for Baby Συνήθως οι καινοτομίες προέρχονται από κάποιο λάθος. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ ο Raymond Scott νόμιζε ότι η εκκολαπτόμενη τότε ηλεκτρονική μουσική θα ήταν ιδανικό νανούρισμα για μωρά. Σαν σκοπός μάλλον απέτυχε, αλλά από την άλλη άθελα του δημιούργησε μινιμαλιστικά και ambient ήχοτόπια που συναντάμε σε πολύ μεταγενέστερους καλλιτέχνες.
Ron Grainer, Delia Derbyshire & Dick Mills - Doctor Who Original Theme Αυτό το πασίγνωστο μουσικό θέμα είναι παράλληλα και ένα πρωτοποριακό ηλεκτρονικό κομμάτι
Johnny Watson - Johnny Guitar Watson
Lonnie Mack - The Wham of that Memphis Man!
Αδυσώπητος Φλεβάρης δεν λέει να τελειώσει… πφφφφφ
1963
Εξώφυλλο της Χρονιάς
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
Eπιστροφή στο format των 15αδων (για αυτή τη χρονιά και βλέπουμε)!
58η εβδομάδα - 1963
18 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan | 48 |
|---|---|
| Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady | 43 |
| The Beatles - Please Please Me | 34 |
| The Beatles - With The Beatles | 23 |
| Sam Cooke - Night Beat | 18 |
| The Beach Boys - Surfin’ USA | 10 |
| Roy Orbison - In Dreams | 8 |
| Thelonius Monk - Monk’s Dream | 8 |
| James Brown - Live At The Apollo | 7 |
| The Kingsmen - The Kingsmen in Person | 6 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Επιτάφιος | 5 |
| Fred Bongusto - Fred Bongusto | 5 |
| Sun Ra - When Sun Comes Out | 5 |
| Johnny Cash - Blood, Sweat And Tears | 5 |
| Μάνος Χατζιδάκις – America America OST | 4 |
| Brenda Lee - All Alone Am I | 4 |
| John Coltrane and Johnny Hartman - John Coltrane and Johnny Hartman | 4 |
| Sandy Bull - Fantasias for Guitar and Banjo | 4 |
| Μίκης Θεοδωράκης - Μικρές Κυκλάδες | 3 |
| Barbra Streisand - The Second Barbra Streisand Album | 3 |
| The Chantays - Pipeline | 3 |
| Ronnie Dio and the Prophets – Dio at domino’s | 3 |
| Jimmy Smith - Back at the Chicken Shack | 2 |
| Dick Hyman & Mary Mayo - Moon Gas | 1 |
| John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes | 1 |
| Lonnie Mack - The Wham Of That Memphis Man! | 1 |
| The Oscar Paterson Trio - Night Train | 1 |
| The Ventures - Surfing | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
| 1961 | Joan Baez | Vol 2 | 29,41% |
| 1962 | Howlin’ Wolf | Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album) | 44,44% |
| 1963 | Bob Dylan | The Freewheelin’ Bob Dylan | 53,33% |
τίτλοι τέλους για το 1963
1964…
και εξελάκι
credits and love to all 
Έλα ρε, νόμιζα θα κέρδιζε ο Mingus.
Αφεντικό, τα “είπαν για τον δίσκο” τα έκοψες? Τώρα το θυμήθηκα.
Πάμε, '64. Μπήκα χωρίς να έχω ιδέα ποια θα είναι η κατάταξη. Για σήμερα είναι αυτά.
1) Otis Redding - Pain in My Heart
Για τα γούστα μου, ο Otis ήταν ένα επίπεδο πάνω από οποιονδήποτε soul καλλιτέχνη εκείνα τα χρόνια. Φωνάρα απίστευτη, χροιά χαρακτηριστική, συναίσθημα, μεγάλα κομμάτια, μαζί με τους Booker T and the MG’s και τους Mar-Keys στα πνευστά σε παρασύρει για χορό και σε μελαγχολεί με σπουδαίες μπαλάντες που δεν έχουν ξεπεραστεί ως σήμερα (Pain in My Heart, These Arms of Mine). Μέσα σε όλη αυτή την ομορφιά, λάμπουν οι Cropper και Jenkins με την φοβερή απόδοσή τους στην κιθάρα και με την καθαρή παραγωγή προσδίδουν κι έναν πιο rocking αέρα στον δίσκο. Απαραίτητος δίσκος, γεμάτος classics.
2) Bob Dylan ‐ Another Side of Bob Dylan
3ο σερί αριστούργημα. Ο Dylan πάει για περισσότερη ποικιλία. Tα τραγούδια είναι πιο φιλόδοξα, καλύπτουν ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό εύρος ακόμα κι αν χρησιμοποιεί τα ίδια 3 όπλα του, φωνή, κιθάρα, φυσαρμόνικα. Προσωπικά, θα αρκούσαν τα All I Really Want to Do, Spanish Harlem, I Shall Be Free, It Ain’t Me Babe για να το βάλω τόσο ψηλά αλλά όχι, έχει και το τεράστιο My Back Pages που είναι στα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια του, με τρελαίνουν μελωδία και στίχοι.
3) Etta James - Etta James Rocks the House
Αυτή λοιπόν είναι για μένα η Etta James. Μια γυναικάρα που καταπίνει την σκηνή. Που τραγουδά με ασύλληπτη δύναμη, που το καιρό παραληρεί στις προσταγές της, που τα blues έχουν ίση θέση δίπλα στην soul/ r&b και κάνουν την μουσική της πρόστυχη και σέξι. Και ειδικά σε live περιβάλλον, η ευαίσθητη ερμηνεύτρια των δίσκων μεταμορφώνεται σε πραγματικό κτήνος. Συμπαραστάτης ο David T Walker στην κιθάρα που, μετρημένα, δίνει το απαραίτητο χρώμα που αρμόζει στο υλικό. Αυτό δεν είναι δίσκος, είναι μανιφέστο.
4) Lee Morgan - The Sidewinder
Είναι μόλις 1964 κι έχω κουραστεί σκεπτόμενος την απεραντότητα της μουσικής, έχοντας άπειρα κενά σε δισκογραφίες καλλιτεχνών των οποίων αγαπώ πολλά άλμπουμ.
O Lee Morgan στο Sidewinder προσφέρει 5 κομμάτια απίθανα, με αρκετά “στρωτά” αλλά πάντα ενδιαφέροντα grooves, καταπληκτικές μελωδίες, με όλους τους μουσικούς να λάμπουν με την απόδοσή τους. Παρά τις συνεχόμενες αλλαγές σε διαθέσεις, καταφέρνει να ακούγεται εντελώς προσιτός που τον καθιστά ιδανικό για εισαγωγή στον χώρο της jazz. Πιθανότατα κι αυτός o δίσκος χωράει σε ένα προσωπικό jazz τοπ-10.
5) Eric Dolphy - Out to Lunch!
Γενικά όπως θα έχει φανεί, είμαι απλός άνθρωπος. Προτιμώ ζεστά ακούσματα, γήινα πράγματα, ανέμελα. Που και που όμως πετυχαίνω κάτι από “την άλλη μεριά” που μου κάνει. Το Out to Lunch! είναι ο ορισμός του απαιτητικού ακούσματος. Η avant-garde του δεν ακολουθεί καμία συνταγή όμως δημιουργεί μια μοναδική ατμόσφαιρα. Nιώθεις πως παρακολουθείς κάποια ασπρόμαυρη ταινία μυστηρίου, μπάσο, vibraphone, drums, και πνευστά (ειδικά αυτή η τρομπέτα) ακόμα και στις πιο ήσυχες στιγμές δημιουργούν μια αντιφατικά “απειλητική” αίσθηση, πάνω σε ρυθμικά μοτίβα που κρατούν για λίγο μόνο και πάνω τους οι σολίστες ο ένας μετά τον άλλο εξερευνούν τα όρια των οργάνων τους. Η επικοινωνία των μουσικών και η χημεία που υπάρχει είναι ασύλληπτη, αν προσέξει κάποιος το τι παίζει ο καθένας και το διαχωρίσει, φαινομενικά δεν θα έπρεπε να βγάζει νόημα, κι όμως! Είναι κι αυτή η αίσθηση πως ακούς κάτι ριζοσπαστικό ακόμα και σήμερα…
Honorable σε spoiler, μην κουράζεται ο Μάνος
Bob Dylan - The Times They Are a-Changin’
Ακόμα ένα τεράστιο άλμπουμ. Χάνει γιατί προηγήθηκε το Freewheelin’, αλλιώς όσα έκανε τέλεια εκεί, τα κάνει κι εδώ, ίσως ελαφρώς πιο μελαγχολικά. Δύσκολα άλλη δισκογραφία μπάντας στα 60’s κοντράρει αυτή του Dylan, ακόμα και οι Beatles είχαν αυξομειώσεις για μενα, ο Dylan καμιά.
Muddy Waters - Folk Singer
Ακόμα μια απίθανη ηχογράφηση. Πραγματικά ακούγονται τα πάντα πεντακάθαρα. Ο Muddy Waters σε ακουστικό σετ, που δεν το συνήθιζε, με τον τεράστιο Buddy Guy στα πρώτα του βήματα. Αντιλαμβάνομαι πως κάποια τραγούδια είναι πολύ παρόμοια, αρκετά slow tempo, αλλά δεν αφαιρεί πολλά από την συνολική εικόνα του δίσκου που σε σημεία ενθουσιάζει κιόλας με τη μπάσα φωνάρα του σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Sam Cooke - Ain’t That Good News
Αν έπρεπε να προτείνω ένα ακόμα άλμπουμ του Sam Cooke μετά το Night Beat θα ήταν αυτό. Περισσότερο στην μελωδική soul πλευρά, μου προκαλεί μια ανάταση και ένα γλυκό συναίσθημα που λίγοι δίσκοι μπορούν. Υπέροχα τραγούδια (oμώνυμο, Meet Me At Mary’s Place, Good Times, και και και… ), μεγάλα τραγούδια (A Change is Gonna Come), απίστευτες ερμηνείες, ένας θρίαμβος. Δυστυχώς ο τελευταίος καθώς τον χάσαμε λίγο μετά…
The Beatles - A Hard Day’s Night
Αν και παραμένουν στα ευχάριστα κομμάτια αγάπης κατά βάση, είναι εμφανής σιγά σιγά η προσπάθεια για να πειραματιστούν λίγο, να προσέξουν λεπτομέρειες (τι διάολο είναι αυτή η συγχορδία στο ξεκίνημα του Hard Day’s Night?), να αλλάξουν mood ακόμα και μες στο ίδιο τραγούδι. Και πολλά υποτιμημένα κομμάτια που αγαπώ σαν το Tell Me Why που μου φτιάχνει αυτόματα την διάθεση.
Roy Orbison - Oh, Pretty Woman
Τι πανέμορφα κομμάτια που έχει κι αυτό. Το Indian Wedding τι υπέροχο τραγούδι. Φανταστική, φιλόδοξη pop, εκείνη την εποχή παίζει εύκολα μπάλα πάνω από Beach Boys κτλ. που ακόμα δεν είχαν ωριμάσει. Ακόμα και το ομώνυμο, μπορεί να παραπέμπει στη γνωστή ταινία αλλά είναι φανταστικό αν κριθεί αντικειμενικά. Και διασκευάρες σαν του What I’d Say, έπρεπε να γίνουν.
Wayne Shorter - Night Dreamer
Εδώ ξεκινά η σχέση αγάπης με τον Shorter. Τα πρώτα δείγματα τελειότητας. Είτε στις μπαλάντες, είτε στις πιο πειραματικές του στιγμές, το Night Dreamer καθηλώνει. Οι συνθέσεις είναι λιγότερο περίπλοκες, οι φράσεις των Shorter και Morgan πιο απλές αλλά πιο δυνατές και αισθαντικές, δείχνει που θα πηγαινε τη μουσική του με τις επόμενες κυκλοφορίες.
John Lee Hooker - Burning Hell
Ο Hooker ποτέ δεν είναι για μένα η προφανής επιλογή. Η μουσική του προϋποθέτει να είμαι σε ένα αρκετά συγκεκριμένο μουντ για να την απολαύσω στο 100% και η αυθαίρετη αλλαγή (ή και απώλεια συχνά) των μέτρων απαιτεί προσοχή για να συντονιστείς μαζί της. Having said that, το Burning Hell είναι μία από τις καλύτερες δουλειές του. Αυτός και η κιθάρα του. Σε σημεία, υπνωτίζεσαι από τα ωμά ρυθμικά μοτίβα που ακολουθεί, έχει όμως τόσο feeling… Δεν έχει γλυκές μελωδίες, δεν είναι πιασάρικη μουσική όσο κι αν φαίνεται απλή, αλλά συχνά μου φαίνεται πως πιάνει εντελώς το πνεύμα των blues, προσθέτοντας λίγη μαυρίλα παραπάνω και θυμίζοντας αρχαίους σπουδαίους bluesmen.
Beatles - Beatles for Sale
Μάλλον τα προηγούμενα 3 άλμπουμ έδωσαν περισσότερα hits. Αυτό όμως είναι το αγαπημένο μου ως τότε. Φοβερές μελωδίες, γλυκές folkie κιθάρες που σε σημεία προοιωνίζονται την έλευση των Byrds, ένα φοβερό consistency και μεγάλες κομματάρες.
Ετοιμαζόμαστε για την εκτόξευση…
Chuck Berry - St. Louis to Liverpool
Μεγάλη και μάλλον τελευταία δισκάρα τέτοιου μεγέθους από τον Chuck Berry. Στην πορεία του είχε διάφορα ups & downs, συχνά μέσα στον ίδιο δίσκο. Εδώ όμως όλα ήταν σωστά. Τα κλασικά rock ‘n’ roll κομμάτια του δύσκολο να μη σε κουνήσουν. Ρίχνει όμως μέσα και instrumental, slow blues, soul επιρροές που δείχνουν έναν μουσικό με μεγάλο ταλέντο αφού τα καταφέρνει σε όλα. Και μια μπαντάρα που ακολουθεί τον σπουδαίο κιθαρίστα σε ό,τι κι αν κάνει και λάμπει (άκου το μπάσο στο Liverpool Drive ή τον Lafayeke στο πιάνο σε όλο τον δίσκο). Καλοί οι Beatles και οι Stones το '64 αλλά αρχηγού παρόντος…
Doc Watson - Doc Watson
Κάποιοι Nitty Gritty Dirt Band φταίνε γι’ αυτή την επιλογή. Φανταστικό ντεμπούτο από τον (τυφλό) Watson. Kάποτε πρέπει να ακούσω και επόμενα… Folk και country κυρίως, blues & gospel δευτερευόντως, με μια φοβερή δεξιοτεχνία σε κιθάρα/ μπάντζο, με χιούμορ αλλά ταυτόχρονα σοβαρό και παθιασμένο στυλ, ενίοτε και θλιμμένο. Αξίζει μελέτης…
