Σχόλια μόνο για το πρώτο δυστυχώς αυτή τη βδομάδα αν και ήθελα να πω δυο κουβέντες και για τα άλλα.
1) Nina Simone - In Concert
Δεν είναι συζητήσιμο. Μιλάμε για ένα αριστούργημα με αξία που ξεπερνά την τεράστια ερμηνεύτρια και μουσικό που λέγεται Nina Simone, η πολιτική της κραυγή που ακούγεται καθαρή για πρώτη φορά σε αυτό το δίσκο παραμένει ακόμα εκκωφαντικη. Με αρχή την επίθεση της ΚΚΚ στην Αλαμπάμα το 1963 η Νίνα αποφασίζει να στρέψει τον μουσικό της προσανατολισμό στην υπηρεσία του αγώνα για ισότητα και βίαιη ανατροπή, ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί το πρώτο της κάλεσμα. Ένα εκπληκτικό ζωντανό άλμπουμ με την αδιαμφισβήτητη τελική κορύφωση του Mississippi goddamn (εμπνευσμένο από τη δολοφονία του Medgar Evers), αν και προσωπικά θα σταθώ περισσότερο στο διαχρονικό μουσικό μανιφέστο Pirate Jenny. Η Νίνα Σιμόν σταδιακά μετά από αυτό το δίσκο λοιδορήθηκε, απαξιώθηκε και κατηγορήθηκε, της κόλλησαν τον τίτλο της νευρικής για δέσιμο, ακόμα και ναρκομανή την είπαν (την εποχή μάλιστα της παγκόσμιας κυριαρχίας της ροκ σταρ κουλτούρας), όταν πια την αποδομησαν πλήρως και θεώρησαν ότι δεν ήταν επικίνδυνη πλέον για αυτούς την οικειοποιήθηκαν.
To πανηγύρι ψιλοξεκίνησε την προηγούμενη χρονιά, εδώ, φέτος, τα πράγματα αρχίζουν να ξεφεύγουν καθώς, σε προσωπικό επίπεδο, οι δίσκοι που με αφορούν αυξάνονται κατακόρυφα.
Ευτυχισμένο το 1964 λοιπόν.
15αδα.
The Beatles - A Hard Day’s Night Το πρώτο από τα πολλά 10αρια που θα ακολουθήσουν
The Kinks - The Kinks Οι Kinks είναι η δεύτερη αγαπημένη μου μπάντα του British Invasion και το ντεμπούτο τους κουβαλάει όλη την αλητεία πάνω στην οποία θα χτιστεί ο μύθος του rock n roll.
Otis Redding - Pain in My Heart Συγκλονιστικό ντεμπούτο από έναν από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της εποχής
Beach Boys - All Summer Long Έχω τεράστια αδυναμία στους Beach Boys και θεωρώ την πρώτη τους δεκαετία οριακά αψεγάδιαστη. Εδώ όμως σίγουρα είναι το σημείο τομής οπού το συγκρότημα γίνεται πλέον κάτι άλλο, πολύ μεγαλύτερο, και πολύ πιο σημαντικό ενώ, παράλληλα, γράφει μερικά από τα πιο εμπορικά κομμάτια της καριέρας του. Ψήφο και για το εξώφυλλο.
Bob Dylan - The Times They Are A-Changin’ O Dylan του 1964 είναι συγκλονιστικός, επίκαιρος, ζωτικός
The Impressions - Keep On Pushing Curtis άρχοντα πάρε μας τα υπάρχοντα
Sam Cooke - Ain’t That Good News Λίγο κατώτερο του προηγούμενου αλλά, και πάλι, δισκάρα
Herbie Hancock - Empyrean Isles Eίναι πολύ δύσκολο να ξεχωρίσεις το καλύτερο μεταξύ των κορυφαίων άλμπουμ του Hancock. Σε μια καλή μέρα, εύκολα ψήφιζα αυτό
Chuck Berry - St. Louis to Liverpool O Berry βγαίνει από τη φυλακή και δείχνει στους πιτσιρικάδες πως παίζεται το rock n roll
Wayne Shorter - Night Dreamer Aπό τα σπουδαιότερα άλμπουμ του Shorter. Πραγματικά πανέμορφο
The Beatles - For Sale Έλεγα να μην το βάλω αλλά δεν γίνεται. Άλλη προσέγγιση από το ΑΗDN αλλά και πάλι γεμάτο τραγουδάρες
Dave Clark Five - Glad All Over Ο ορισμός του “rock n roll party music” κι εννοείται πως το λέω ως κάτι πολύ καλό
Horace Silver Quintet - Song For My Father Προσωπική αδυναμία. Έχει μια τσαχπίνικη ομορφιά κι ένα groove αυτός ο δίσκος που πάντα καταφέρνει να με συνεπάιρνει
The Ronettes - Presenting the Fabulous Ronettes Featuring Veronica Κι αν είμαι ποπ μην με φοβάσαι. Όλη η ελαφράδα των 60s στο πιάτο σας
The Animals - The Animals Το ξέρω πως δεν είναι τόσο καλό όσο θέλω να πιστεύω αλλά μου αρέσει πολύ
Kι άλλα 10 άλμπουμ που άνετα περνούσαν
Charles Mingus - Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus Johnny Cash - Bitter Tears: Ballads of the American Indian The Supremes - Where Did Our Love Go The Searchers - It’s The Searchers Stan Getz & João Gilberto - Getz/Gilberto The Hollies - Stay with The Hollies Dusty Springfield - Stay Awhile/I Only Want to Be with You The Rolling Stones - The Rolling Stones Nina Simone - Broadway-Blues-Ballads Mary Lou Williams - Black Christ of the Andes
Ο δίσκος όντως σα σύνολο δεν είναι φοβερός, ακούγεται ευχάριστα αλλά ως εκεί. Είναι τέτοιο όμως το αποτύπωμα και το μέγεθος του ανοίγματος του που εύκολα και ξεκάθαρα για μένα παραμερίζει πολλούς άλλους, συνολικά καλύτερους μάλλον, δίσκους. Βασικά δεν τους παραμερίζει απλά, τους ποδοπαταει…
1.The Beatles- A hard day’s night: οι ιδιαιτερες προτιμησεις δεν κρυβονται ευκολα, και οι Βρετανοι ειναι μακραν η αγαπημενη μου μπαντα των 60s. Οι Beatles λοιπον το καλοκαιρι του 1964 βγαζουν τον καλυτερο μεχρι τοτε δισκο τους. Οι συνθεσεις ειναι ολες δικες τους, οι μελωδιες και αρμονιες τους γινονται ακομα πιο χαρακτηριστικες και ποικιλομορφες και ο ηχος τους εξελισσεται αλματωδως αν σκεφτουμε ποσο μικρο διαστημα περασε απο τους πρωτους δυο δισκους τους. Εχω μεγαλη αδυναμια σε αυτο το αλμπουμ.
2.The Kinks- The Kinks: Ωπ ωπ τι εχουμε εδω θα αναφωνησε σιγουρα ο υποθετικος μουσικοφιλος των early/mid 60s που θα ακουσε μια μπαντα με ασυνηθιστη ορμη και σκληραδα για την εποχη τους, οχι πως δεν υπηρχαν και αλλοι μουσικοι που επαιζαν με γρεζι και παραμορφωση ηδη, αλλα οι Kinks ηταν σιγουρα κατι διαφορετικο. Αλητικος, protopunk κατα πολλους, ηχος, πολυ ωραιες συνθεσεις στα δικα τους κομματια- μειοψηφια δυστυχως- και πολυ ωραια εκτελεσμενες και οι διασκευες.
3.Sam Cooke- Aint that good news: το ακουσα σχετικα προφατα μετα απο προταση του φιλτατου @hopeto και σκαρφαλωσε πολυ γρηγορα στις προτιμησεις μου απο αυτη τη χρονια, κερδιζοντας δισκους που ειναι αγαπημενοι απο πιο παλια. Δεν εχω γνωσεις για να μιλησω για το soul/pop/r&b στυλ του, αλλα ο διαδοχος του “περσινου” Night beat ειναι και αυτος μια τρομερη δισκαρα.
4.Chuck Berry- St Louis to Liverpool: Ο πατερας του rock and roll βγαζει εδω εναν εξαιρετικο δισκο/comeback που ακουγεται μονορουφι, ιδανικα σε road trips.
5.Simon and Garfunkel- Wednsday morning, 3 a.m.: Βαρυ σε (πολυ ωραια εκτελεσμενες) διασκευες (7/12 συγκεκριμενα), αλλα… 60s. Οι πρωτοτυπες συνθεσεις (Bleecker street, sparrow, he was my brother, το ομωνυμο και το εμβληματικο the sound of silence) ειναι ολες εξαιρετικες και πολυ ομορφα εκτελεσμενες, εστω και αν ακουγονται λιγο “πρωιμες” σε σχεση με το μετεπειτα υλικο τους.
Honorable mentions:
The Beatles- Beatles for sale
The Dubliners- The Dubliners
Johnny Cash - I Walk The Line
The Animals- The Animals
Bob Dylan- Another side of Bob Dylan
1964 βγαίνει και 20άδα+ αλλά ας κρατηθώ και εγώ με μια 10άδα και το γαμάω από το 1965 και μετά μάλλον
1.Μίκης Θεοδωράκης/Οδυσσέας Ελύτης - Το Άξιον Εστί
2.Beatles - A Hard Day’s Night
3.The Beach Boys - All Summer Long
4.The Ventures - (The) Ventures In Space
5.The Trashmen - Surfin’ Bird
6.Johnny Cash - I Walk The Line
7.The Kinks - The Kinks
8.Bob Dylan - The Times They Are A-Changing
9.Simon & Garfunkel - Wednesday Morning 3am
10.The Beatles - Beatles For Sale
Εξώφυλλο
(με Τσαρούχη τώρα δεν χάνεις, τι να λέμε)
Soundtrack
Πραγματική μάχη εδώ (ένα google search αρκεί για να πάθει κανείς κοκομπλόκο, Fistfull of Dollars, Mary Poppins, A Shot in the Dark, Goldfinger κτλ κτλ κτλ ) όμως το δίνω με κλειστά μάτια σε μια από τις πιο άχαστες επιλογές μου so far, σε ένα από τα αγαπημένα μου soundtracks ever και προφανώς μια αγαπημένες μου ταινίες ever
Ναι ρε, αντικειμενικά βγήκαν πολύ καλύτερα πράγματα το '64 αλλά, νταξ, πάμε και με το τι μας καυλώνει.
Ήδη πάντως από το '64 ξεκινάει μακελειό. Μέχρι το '69 θα πονέσουμε πάλι.
Εν τω μεταξύ, τώρα συνειδητοποιήσα πως ξέχασα το “Rock N Soul” του Burke. Μεγάλος δίσκος επίσης.
Στο μεταξύ το 68 (το 67 και 69 προσωπικά δεν θα το πόνταρα και τόσο βάσει δημοφιλίας των δίσκων και ανταγωνισμού) έχουμε σοβαρές πιθανότητες οι Floyd να σκοράρουν “στις καθυστερήσεις” και να κάνουν το 5-4 . Λέτε να ενεργοποιηθει πάλι το τσατ ;
Θα μου κανει φοβερη εντυπωση να παιξουν τοσο ψηλα στα 60ς.Και με Beatles εκεινη τη χρονια. Γενικα μου φαινετσι οι Beatles θα τα παρουν σβαρνα απο 65-66 και μετα.
εμένα μάλλον το Saucerful είναι το αγαπημένο μου Floyd, οπότε παίζει να σκάσει σε πολύ υψηλή θέση το '68 και να στηρίξω Κίνημα Ανατροπής - αλλά μπορεί και όχι
;
και edit: ενός σουπεργκρουπ που δεν μετραει 
