welcome to Lupin country 
3 Likes
Test
1963
1. Sam Cooke- Night Beat: ενας δισκος πανεμορφης μουσικης, καπου αναμεσα σε r&b/soul/gospel, βασισμενος σε μεγαλο ποσοστο στην καταπληκτικη φωνη του Cooke με ολα τα υπολοιπα οργανα να τον πλαισιωνουν εξαιρετικα. Επισης πολυ ταιριαστη παραγωγη.
2.The Beatles- Please please me: Τρομερο ντεμπουτο, κυλαει εξαιρετικα, εχει τις χιταρες του (γραμμενες απο τους ιδιους σε αρκετα μεγαλο ποσοστο- οκ σημεια των τοτε καιρων), τρομερες αρμονιες, ψηγματα του μεγαλειου τους ηδη παραπανω απο απλα εμφανη. Βεβαια, ενα σκαλι πιο κατω απο τις κορυφες της αδιανοητης τελευταιας πενταετιας τους.
3.The Chantays - Pipeline: Ενας αρκετα διαφορετικος instrumental surf rock δισκος, με τα πληκτρα να δινουν συχνα μια στοιχειωμενη αισθηση. Το ομωνυμο ειναι το πιο γνωστο κομματι του δισκου, ο οποιος κυλαει αψογα σε ολη τη διαρκεια του, και στα πιο πειραματικα κομματια αλλα και τα πιο συμβατικα.
4. Bob Dylan- The freewheelin’ Bob Dylan: Μινιμαλ στην προσεγγιση, δυνατος σε συναισθημα, ο πρωτος “κανονικος” δισκος του Dylan ειναι γεματος εξαιρετικα τραγουδια.
5. The Beatles- With the beatles: Κοντινο με το ντεμπουτο σε στυλ, ενα μικρο κλικ πιο κατω ποιοτικα, και παλι ομως ενας πολυ ωραιος δισκος που ουσιαστικα δεν κανει κοιλια πουθενα.
Honourable mentions:
Dick Dale & his del-tones - King of the surf guitar
Link Wray- Jack the Ripper
23 Likes
Στεναχωριέμαι που δε γράφω πια εδώ. Ωραίο θρεντ φτιάξαμε ρε μλκς
4 Likes
1) The Beatles - With The Beatles
Πρέπει να είμαι ο μοναδικός που προτιμάει καθαρά αυτό από το please please me, αλλά είναι αυτή η πρώτη πλευρά του συγκεκριμένου δίσκου που είναι φοβερή, γεμάτη από οικείες μελωδίες αλλά και ύφος συνθέσεων πιο “σκοτεινό” και σκληρό που το ξεχωρίζει από το πιο ποπ ντεμπούτο και το φέρνει μπροστά στο χρόνο. Με εξαίρεση δύο άντε τρία κομμάτια της δεύτερης πλευράς μιλάμε για τρομερό άλμπουμ.
2) Bob Dylan - The Freewheelin’ Bob Dylan
Ε είναι στάση στην πορεία της καλλιτεχνικής έκφρασης ολόκληρης της δεκαετίας.
3) The Beatles - Please Please Me
Το ντεμπούτο τους είναι επίσης πολύ καλός δίσκος και έχει κορυφές που μείνανε στην ιστορία της μουσικής, ειδικά η ένταση και η ορμή αυτού του Twist and shout είναι το κάτι άλλο.
4) Johnny Cash - Blood, Sweat And Tears
Δεν πρέπει να συγκαταλέγεται στα καλύτερα του αλλά εμένα το τίμιο εργατικό country/blues με την αξίνα που σπάει πέτρα μου ακούγεται άψογο.
5) James Brown - Live At The Apollo
Live ορόσημο, μιλάμε για επικών διαστάσεων performance.
Να πω και δυο λέξεις για το The black saint and the sinner lady του Charles Mingus, το έχω ακούσει αυτή τη βδομάδα (ποτέ πιο πριν) πέντε, έξι φορές ολόκληρο αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει το δίσκο, δε μου δίνει σημεία οικειότητας από τα οποία να πιαστώ και να αρχίσω να τον ξετυλίγω και ταυτόχρονα η βάση και η ένταση των πνευστών, στο μεγαλύτερο μέρος, με ζοριζει πολύ. Δεν αμφιβάλλω ότι πρόκειται περί μεγάλου δίσκου της jazz, κυρίως γιατί δεν έχω ανεπτυγμένο κριτήριο για αυτά τα ακούσματα ενώ αυτοί που έχουν το αποθεώνουν, αλλά προσωπικά δε μου ταιριάζει μάλλον.
22 Likes
Εγώ θα επέμενα να πας στο Ah Um του '59. Πιθανόν άλλοι να έχουν κι άλλες προτάσεις. Νομίζω εκεί έχει πιο σαφείς δομές, είναι πιο εύκολο να μπεις στον κόσμο του και λίγο στην φιλοσοφία του Mingus περί σύνθεσης, της χρήσης οργάνων, κτλ.
Το Black Saint είναι κάτι “μεγαλύτερο”, είναι jazz αλλά δεν είναι. Εγώ το έχω στο μυαλό μου σχεδόν σαν κλασική μουσική, λες και το εκτελεί ορχήστρα και όχι jazz band και κάπως στο μυαλό μου βγάζει νόημα. Λίγες ακροάσεις μου έφτασαν για να το αγαπήσω, αλλά πλέον με κάθε ακρόαση σκέφτομαι “τι αριστούργημα”.
6 Likes
2 Likes
1963
1) Charles Mingus - The Black Saint And The Sinner Lady
Το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία της Jazz; Δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι η μουσική του ξεπερνά κατά πολύ τα όρια που ο μέσος ακροατής δίνει στον όρο Jazz. Το έργο ήταν αρχικά προορισμένο για μπαλέτο! Ο ίδιος ο δημιουργός του το χαρακτήρισε “ethnic-folk-dance music”… Συναντούμε και εδώ τις λάτιν εξάρσεις του Tijuana Moods, αλλά και πολλά άλλα που δεν τολμώ καν να περιγράψω. Διαβάστε καλύτερα τις σκέψεις του ψυχιάτρου του Mingus όταν πρωτάκουσε το Black Saint, αν και δεν ξέρω αν θα σας βοηθήσει κάτι τέτοιο στην τελική. Τα 6 κομμάτια του άλμπουμ φαίνεται να ξεκινάνε από το ίδιο σημείο αλλά σε ταξιδεύουν σε διαφορετικά μέρη και σου δημιουργούν έναν κυκεώνα συναισθημάτων που αλλάζουν απροσδόκητα και διαρκώς. Αναζητώντας ίσως απεγνωσμένα την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξής - λέω εγώ τώρα. Αριστούργημα.
2) John Coltrane and Johnny Hartman - s/t
Από τις άλλες σημαντικές κυκλοφορίες του Coltrane μέσα στο 1963, το Duke Ellington & John Coltrane και το τιτλοφορημένο απλά Ballads, προτιμώ κατιτίς παραπάνω την συνεργασία του με τον τροβαδούρο Johnny Hartman. Έξι νυχτερινά διαμαντάκια που δεν έχουν χάσει την παραμικρή τους λάμψη όλες αυτές τις δεκαετίες που μας χωρίζουν από την ηχογράφηση τους. Aν το να ερωτεύεσαι είχε έναν ήχο, αυτός θα ήταν το άλμπουμ αυτό.
3) The Beatles - With the Beatles
Aνάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο άλμπουμ τον Σκαθαριών έχουμε τρία Νο 1 singles ( From Me To You, She Loves You, I Wanna Hold Your Hand ), που κανένα εξ’ αυτών δεν μπήκε στον δίσκο. Αντίθετα στην θέση τους μπήκαν πάλι ένα κάρο διασκευές - η αλήθεια είναι ότι κάποιες από αυτές (Μoney, Please Mister Postman)τα σπάνε. Όπως και να έχει το With The Beatles είναι ένας θρίαμβος! Η έναρξη του δίσκου με την τριάδα Ιt Won’t Be Long, All I’ve Got To Do και All My Loving είναι η δεύτερη πιο αγαπημένη μου σε δίσκο των Beatles μετά από αυτή του Revolver. Όπως γράφτηκε και από συμφορουμίτη το With the Beatles είναι πιο σοβαρό από το αγαπησιάρικο ντεμπούτο και λιγάκι σκοτεινό για τα μέχρι τότε δεδομένα. Και ναι η δεύτερη πλευρά δεν είναι το ίδιο δυνατή με την πρώτη, αλλά προσωπικά δεν θα άλλαζα τίποτα. Στο εμβληματικό του εξώφυλλο και η ψήφος μου.
4) Roy Orbison - In Dreams
In dreams I walk with you/In dreams I talk to you
In dreams you’re mine all of the time /We’re together in dreams
Η υπέροχη φωνή του Roy Orbison είναι το selling point του δίσκου ο οποίος διακατέχεται από μια κάπως αόριστη κοινή θεματική σχετικά με τα όνειρα. Το ομότιτλο κομμάτι είναι απλά ένα αριστούργημα - ο David Lynch το λέει όχι εγώ - από κοντά και τα All I Have to Do Is Dream και Blue Bayou. Αν σας άρεσε το Crying του '62, αυτό θα το λατρέψετε.
5) The Beatles - Please, Please Me
To Big Bang έγινε με αυτόν τον δίσκο, η μουσική άλλαξε για πάντα και η συνέχεια είναι γνωστή. Το καλύτερο κομμάτι είναι σίγουρα το εναρκτήριο I Saw Her Standing There (“One,Two,Three,Fouuur!”) η συνέχεια του άλμπουμ είναι με αρκετά σκαμπανεβάσματα, η μπάντα είναι ακόμη άγουρη, ενώ βασίζεται πολύ σε διασκευές. Το βάζω στην πεντάδα λοιπόν περισσότερο για την σημαντικότητα και για το feelgood αίσθημα των κομματιών του, παρά για την μουσική του αξία.
19 Likes
Ενδιαφέρον που θεωρείτε το 2ο καλύτερο του 1ου. Νόμιζα πως το αντίθετο είναι κάποια αναντίρρητη αλήθεια.
Για να το παίξω λίγο ιστορία, Bruce Springsteen το '12 με guest στο encore McCartney, I Saw Her Standing There και Twist and Shout (και έκλεισαν το ήχο οι αθεόφοβοι οι Αγγλοι), από τα highlights της ζωής μου.
Το I Saw Her Standing There παίζει να είναι κι εμένα το αγαπημένο μου.
4 Likes
Αισίως φτάσαμε στο 1963 και τα πράγματα αρχίζουν όλο και παραπάνω να θυμίζουν αυτό που έχουμε οι περισσότεροι κατά νου όταν λέμε για 60s. Για πάμε να δούμε κάποια από αυτά που είχε να προσφέρει η εν λόγω χρονιά:
Ο πρώτος δίσκος του Bob Dylan είχε μόλις δύο πρωτότυπα τραγούδια αλλά ήταν τέτοια η αλματώδης εξέλιξη του που στο “The Freewheelin’…” θα βρούμε μια από τις εντυπωσιακότερες συγκεντρώσεις από all time classics στη σύγχρονη μουσική, ενώ ξεκινάει και η…παράδοση να υπάρχουν κάμποσα outtakes – ορισμένα εκ των οποίων πολύ αξιόλογα!
Είναι επίσης το πρώτο LP του που θα του δώσει τον τίτλο της Φωνής της Γενιάς του, αφού εδώ έχουμε κάποια από τα γνωστότερα protest songs: το “A Hard Rain’s –a- Gonna Fall” εμπνευσμένο από την πυραυλική κρίση στην Κούβα που έφερε τον κόσμο στα πρόθυρα του Γ’ΠΠ, το “Masters Of War” που πολύ σωστά επικεντρώνει την οργή του εναντίον εκείνων που επωφελούνται από τον πόλεμο, την βιομηχανία των όπλων δηλαδή, το “Oxford Town” που αναφέρεται στην επεισοδιακή εγγραφή του πρώτου μαύρου φοιτητή στο Πανεπιστήμιο του Mississipi και φυσικά το πασίγνωστο, αγαπημένο, πολυδιασκευασμένο “Blowin’ in the Wind”!
Για να συμβούν τα παραπάνω, σημαντική αποδείχθηκε η επιρροή της Suze Rotolo, τότε συντροφου του Bob και συνειδητοποιημένης αριστερής ακτιβίστριας, με την οποία απεικονίζεται στο εξώφυλλο του δίσκου! Η αλήθεια είναι βέβαια ότι ήταν μια εποχή όπου δύσκολα κάποιος στην Αμερική μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος από τις πολιτικές εξελίξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την προαναφερθείσα κρίση στην Κούβα στα τέλη του 1962, τον αγώνα των μαύρων για ίσα δικαιώματα που κορυφώθηκε τον Αύγουστο του 1963 με την ογκώδη συγκέντρωση στην Washington και την ομιλία του Martin Luther King (μια εκδήλωση όπου συμμετείχε και ο Dylan τραγουδώντας ντουέτο με την πολύ διασημότερη του ακόμη τότε, Joan Baez) και φυσικά, τη δολοφονία του προέδρου των ΗΠΑ, J.F. Kennedy, τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, ένα γεγονός που τρομοκράτησε τον Bob, ήταν άλλωστε μολις 22 ετών τότε (ας μην το παραβλέπουμε).
Ο ίδιος βέβαια απέρριψε κατηγορηματικά σχεδόν αμέσως τόσο την ταμπέλα του protest singer όσο και τον τίτλο της Voice of a Generation, ίσως επειδή πάντα του άρεσε να απομυθοποιεί τον εαυτό του, σίγουρα διότι δεν ήθελε να περιορίζεται – ας μην ξεχνάμε πως, όπως αποδείχθηκε από την πορεία του, υπήρξε πρακτικά ανένταχτος σε μουσικά είδη, όντας ταυτόχρονα μέσα και έξω από όλα.
Δύσκολα πάντως αυτά τα τραγούδια προδίδουν ότι γράφτηκαν από κάποιον που δεν πίστευε την κάθε λέξη!
Σε άλλα νέα της μουσικής επικαιρότητας, το 1963 θα σημάνει την πρώτη δισκογραφική εμφάνιση - τις δυο πρώτες εμφανίσεις, για την ακρίβεια – ενός σχήματος από το Liverpool που έμελλε να στιγματίσει όχι απλώς την δεκαετία, αλλά ολόκληρη την rock μουσική έκτοτε. Όντας μεγαλωμένοι στο σκληρό περιβάλλον του λιμανιού, έπρεπε πρώτα ο δαιμόνιος manager Brian Epstein να “καθαρίσει” την εικόνα τους (η άποψη περί “φλώρων” Beatles και “αλητήριων” Rolling Stones είναι μια από τις πλέον επίμονες παρανοήσεις στο rock ‘n’ roll) για να μπορέσουν να διεισδύσουν σε κάθε σπίτι.
Έτσι λοιπόν, έχοντας κάνει το… αγροτικό τους στα διάφορα club της πατρίδας τους και του Αμβούργου, και σφυρηλατήσει την μεταξύ τους άρρηκτη σχέση, η ώρα για την επίσημη πρώτη των Beatles είχε φτάσει, υπό την επίβλεψη πάντα του “πέμπτου μέλους”, του παραγωγού George Martin. Σε αυτούς τους πρώτους δίσκους, παρότι ο McCartney δεν ήταν ακόμη “ισοϋψής” σαν συνθέτης με τον Lennon (για τον μικρό της παρέας, George Harrison, ούτε λόγος φυσικά) διακρίνεται εμφανώς η μεγαλοφυΐα ενός συγκροτήματος που δεν θα έμενε σταθερό στην καριέρα του ρισκάροντας διαρκώς (και επιτυχώς) με τις δημιουργικές του επιλογές.
Η συνέχεια προμηνύονταν – και ήταν – πέρα για πέρα συναρπαστική, αρχής γενομένης από το επόμενο έτος!
Τι να πούμε για αυτόν τον δίσκο! Πρόκειται για τον πρώτο της “Impulse περιόδου” του Mingus που περιέχει την πιο ολοκληρωμένη σουίτα που έγραψε ποτέ. Έχοντας πέσει αρκετές φορές στα γόνατα τσακίζοντας σώμα και ψυχή, ο κορυφαίος δημιουργός βρήκε τη δύναμη (η ψυχανάλυση τον βοήθησε πολύ σε αυτό) να επανέλθει σαν “Μαύρος Άγιος” μετασχηματίζοντας την οργή σε ελπίδα!
Δεν συνηθίζω να βάζω live στις πεντάδες, εδώ όμως θα κάνω μια εξαίρεση για το συγκλονιστικό Live at the Apollo του James του Brown!
19 Likes
Mπαμ μπαμ 1963:
1. Επιτάφιος - Μίκης Θεοδωράκης
2. The Beatles - Please Please Me
3. Μικρές Κυκλάδες - Μίκης Θεοδωράκης
4. The Beach Boys - Surfin’ USA
5. The Ventures - Surfing
Cover
Soundtrack
Ισχυρός ανταγωνισμός αλλά είμαι sucker for a good theme song/tune και το Great Escape έχει ένα από τα καλύτερα όλων των εποχώνε
19 Likes
Επιτάφιος του χρόνου 
Παιδιά ο Επιτάφιος ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε, σε δύο διαφορετικές εκδοχές, το 1960.
- Πρώτα ηχογραφήθηκε τον Αύγουστο σε ενορχήστρωση Μάνου Χατζιδάκι και με τη Νάνα Μούσχουρη στη φωνή. Είναι η περιβόητη εκδοχή που “αποκηρύχθηκε” και από τον Μίκη και από τον Ρίτσο, ως “υπερβολικά λυρική”.
- Έναν μήνα μετά ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε ξανά, στην εκδοχή που έμεινε στην Ιστορία και - υποθέτω - γνωρίζουμε καλύτερα οι περισσότεροι: Με λαϊκή ενορχήστρωση από τον ίδιο τον Μίκη, με τον Μπιθικώτση στη φωνή και τον Χιώτη στο μπουζούκι.
Το '63 ο Μίκης ηχογράφησε και κυκλοφόρησε το έργο ξανά, αυτή τη φορά με τη Μαίρη Λίντα στη φωνή και, για κάποιο λόγο, με προσθήκη συμφωνικής ορχήστρας. Δεν νομίζω ότι ακούει κανείς πια αυτή την εκδοχή.
Για '64 δεν βρίσκω κάποιο πραγματικό (ιστορικό) στοιχείο. Δεν ξέρω γιατί το discogs τοποθετεί τότε την επίσημη κυκλοφορία του Κατά Θεοδωράκη Επιτάφιου (ενώ τον Κατά Χατζιδάκι Επιτάφιο τον έχει, σωστά, το '60). Ίσως τότε κυκλοφόρησε η συγκεκριμένη ηχογράφηση στο εξωτερικό;
7 Likes
Οποτε Σεπτέμβριος 1960 η εκδοχή με Μπιθικώτση, μάλιστα. Merde 
πφ
καλά τώρα μπήκε 1963, δεν το βγάζω γιατί κλαιν αλλά οκ, μλκια
1 Like
5 Likes
Θα το βαλουμε ρε φιλε!
3 Likes
1963
- Charles Mingus – The Black Saint and the Sinner Lady
- Μάνος Χατζιδάκις – America America OST
- Bob Dylan – The Freewheelin’ Bob Dylan
- The Beatles – Please Please Me
- The Beatles – With The Beatles
Cover Art
18 Likes
1963
-
The Beatles - Please Please Me
-
The Beatles - With the Beatles
-
Roy Orbison - In Dreams
-
The Beach Boys - Surfin’ U.S.A.
-
John Fahey - Death Chants, Breakdowns & Military Waltzes
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
18 Likes