Πάντως το φόρουμ δεν χαρίζεται σε ντεμπούτα… Ακόμη και οι Beatles υπέκυψαν στον άγραφο κανόνα πως πρώτη θέση δεν δίνουμε σε πρωτοεμφανιζόμενο…
Εξαιρουμένων των τρελών από το Μπέρμινχαμ 
και edit: ενός σουπεργκρουπ που δεν μετραει 
Στο πρικουελ δε πάνε σερί τα “δεύτερα” αλμπουμ…
η πιο αδυναμη χρονια για εμενα
Oύτε το Rubber Soul βλάσφημε?
Κι εγώ μπερδεύτηκα μ’ αυτό. Νόμιζα άλλωστε ότι σε εκείνο το σημείο μιλάγατε για Floyd.
εμένα μάλλον το Saucerful είναι το αγαπημένο μου Floyd, οπότε παίζει να σκάσει σε πολύ υψηλή θέση το '68 και να στηρίξω Κίνημα Ανατροπής - αλλά μπορεί και όχι 
Ωραιο ειναι το Rubber, δεν λέω. Στο Revolver ομως ειναι που το πραγμα ξεφευγει.
Χωρίς δεύτερες σκέψεις
1964
5. The Rolling Stones - The Rolling Stones
Newcomer από τα λίγα, πάντα αγαπούσα περισσότερο τους Stones, οι αδυναμίες δεν κρύβονται…
4. Nina Simone - In Concert
Τι αιθέριο πλάσμα είναι αυτό γαμώ το σύμπαν όλο… Υγρά και τα ταβάνια…
3. Bob Dylan - The Times They Are A-Changin’
Νιώθω πως αυτόν και το αφεντικό τους έχω παραμελήσει αδίκως… Δύο σερί δίσκαροι… on fire ο τύπος…
2. Johnny Cash - I Walk The Line
Ο ορισμός του επιβλητικού, δίσκος σημείο αναφοράς προσωπικά…
1. Ελύτης / Θεοδωράκης - Το Άξιον Εστί
Larger than life, larger than the universe… Το απόλυτο ορόσημο, απλησίαστο επίτευγμα, ανατριχίλα σκέτη…
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Ελύτης / Θεοδωράκης - Το Άξιον Εστί
Έρχομαι από το μέλλον.
• 1964
• 1965
• 1966
• 1967
• 1968
• 1969
Του Dylan είναι, ε.
Ποιό λες;
Who painted music from Big Pink?
The Band, Music From Big Pink, 1968. Cover art by Bob Dylan.
Ωχ, δεν ασχολήθηκα καθόλου. Ενδιαφέρουσα πληροφορία.
1964
1)John Coltrane Quartet - Crescent
Ένα ακόμη εκπληκτικό αλλά μάλλον υποτιμημένο άλμπουμ του John Coltrane. Σίγουρα δεν μνημονεύεται το ίδιο συχνά με κάποια άλλα δικά του, τελείως άδικα αν θέλετε την γνώμη μου. Η πνευματικότητα που συναντάμε σε κυκλοφορίες όπως το Α Love Supreme βρίσκεται και εδώ διάχυτη παντού. Δεν είναι τυχαίο ότι oι ίδιοι τρεις μουσικοί (McCoy Tyner - πιάνο, Jimmy Garrison - κοντραμπάσο και Elvin Jones - ντραμς) που πλαισιώνουν τον Coltrane στο Crescent παίζουν μαζί του και στο προαναφερθέν αριστούργημα. Το δέσιμο τους είναι εκπληκτικό. Τέσσερεις μεγάλης διάρκειας συνθέσεις που ταξιδεύουν τον ακροατή στα μονοπάτια της ψυχής. Μια πέμπτη σύνθεση μικρής διάρκειας, παρότι ποιοτικότατη, με την ενεργητικότητα και την χορευτική της διάθεση μοιάζει κάπως παράταιρη. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί από την πρώην δισκογραφική του εταιρία το Coltrane’s sound με παλιότερες ηχογραφήσεις, όπου δεσπόζει ανάμεσα το μαγικό Equinox. H ψήφος μου όμως πάει ασυζητητί στο Crescent.
2)The Beatles - A Hard Day’s Night
Αν -λέμε τώρα- η Yoko γνώριζε νωρίτερα τον John και η μπάντα διαλύονταν μετά την κυκλοφορία του A Hard Day’s Night και πάλι θα μιλούσαμε για θρυλικό συγκρότημα. Το καλύτερο άλμπουμ της πρώιμης περιόδου των Beatles γεμάτο αυτοπεποίθηση (για πρώτη φορά όλα τα κομμάτια είναι δικά τους), ενέργεια και μελωδίες.
3)Stan Getz & João Gilberto - Getz/Gilberto
Με ένα από τα πιο διάσημα τραγούδια όλων των εποχών (The Girl From Ipanema) και με ένα από τα ομορφότερα που έχω ακούσει ποτέ (Desafinado). Τι θεραπεία για την ψυχή το άλμπουμ αυτό! Πετάξτε τα χάπια σας, βάλτε ακουστικά και αφεθείτε.
4)The Kinks - Kinks
Aναπόφευκτα η πρώτη μου επαφή με την μπάντα έγινε μέσω της διασκευής των Van Halen στο You Really Got Me. To ντεμπούτο των Kinks, εκτός από το υπερκλασσικό αυτό κομμάτι, είναι γεμάτο μικρές και μεγαλύτερες στιγμές ποπ ιδιοφυίας που όσες μπάντες ακολούθησαν φρόντισαν να λάβουν σοβαρά υπόψιν.
5)Charles Mingus - Mingus Mingus Mingus Mingus Mingus
Και όμως, αυτός είναι ο τίτλος που διάλεξε ο Mingus για το άλμπουμ αυτό, το οποίο ως επί το πλείστον αποτελείται από διασκευές σε δικές του συνθέσεις, όπου άλλαξε μέχρι και τους τίτλους των ίδιων των κομματιών. Χωρίς τυχόν περιορισμούς από δισκογραφικές και με απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία, το Μingus x 5 αποτελεί μια από τις καλύτερες προτάσεις σε κάποιον που επιθυμεί να έρθει για πρώτη φορά σε επαφή με το έργο του σπουδαίου αυτού μουσικού.
1964
Κενοτάφιον
Cover Art
Είμαστε πια στο 1964 και μια νέα πραγματικότητα αρχίζει να διαμορφώνεται! Για πάμε να την δούμε, με την πολυτέλεια της χρονικής αποστάσεως:
Θα μπορούσα να κάνω λόγο για την “καλή ποίηση που εμπεριέχει μέσα της την μουσική”, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Θεοδωράκης για το έργο του Ελύτη που τον ενέπνευσε να δημιουργήσει το Άξιον Εστί (#1), αυτό το μνημειώδες έργο του ελληνικού πνεύματος. Ή να επισημάνω το πόσο θαυμαστά αποτελέσματα έχει η παράδοση όταν λειτουργεί, όχι σαν προσκόλληση στον τύπο, αλλά σαν υγιής ρίζα που πετάει καινούρια κλαδιά…
…η ουσία όμως είναι ότι εγώ μεγάλωσα κυριολεκτικά με αυτά τα τραγούδια (και όχι μόνο αυτά) του Θεοδωράκη στο πατρικό μου σπίτι, μού έχουν εντυπωθεί στο συνειδητό και το ασυνείδητο και αποτελούν υπεραγαπημένο βίωμα που με μεταφέρει κατ’ ευθείαν πίσω στην θαλπωρή της παιδικής ηλικίας. Και δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να συναγωνιστεί αυτή την αίσθηση…
Στις αρχές του 1964, μόλις 7 εβδομάδες μετά την δολοφονία του Kennedy, κυκλοφόρησε το The Times They Are Α – Changin’ (#3), ο δεύτερος (μαζί με το Freewheelin’) δίσκος του Dylan που του έδωσε τον τίτλο της Voice of a Generation! Και εντελώς δικαιολογημένα, αφού περιέχει κάποια από τα δυνατότερα protest songs, όπως τον ομώνυμο Ύμνο στους κάθε λογής καταπιεσμένους, το the Lonesome Death of Hattie Carol για τον θάνατο μιας μαύρης σερβιτόρας, μητέρας 11 παιδιών, μετά από βίαιη συμπεριφορά λευκού “αγανακτισμένου” πελάτη, και το With God On Our Side όπου κάνει μια ανασκόπηση της μιλιταριστικής ιστορίας της χώρας του, από τις σφαγές των Ινδιάνων, των μεξικανών, τους δύο ΠΠ και την αντιπαράθεση με την ΕΣΣΔ, ειρωνευόμενος το πώς οι πολιτικοί τα δικαιολογούν όλα αυτά, επικαλούμενοι την… θεϊκή βούληση και εύνοια!
Αυτό όμως που έδειχνε ξεκάθαρα πόσο ο Dylan είχε προχωρήσει σε σχέση με τους λοιπούς protest singers, ήταν το Only a Pawn In Their Game. Γραμμένο με αφορμή (άλλον) έναν φόνο με ρατσιστικά κίνητρα, το συγκεκριμένο κομμάτι δεν καταφεύγει σε απλουστεύσεις και βλέπει με οίκτο τον δολοφόνο (χωρίς φυσικα να τον δικαιολογεί) που ήταν απλώς ένα πιόνι στην όλη υπόθεση, κάνοντας μάλιστα και την αντιπαράθεση της τιμητικής ταφής του θύματος με αυτή που θα επιφυλάξει η Μοίρα για τον θύτη ο οποίος θα μείνει στις μνήμες μόνο για την αποτρόπαια πράξη του, ενώ οι πραγματικοί ένοχοι είναι όσοι διαμόρφωναν τέτοιες εγκληματικές συνειδήσεις. Ταυτόχρονα υπενθυμίζει πως τελικά όλοι είμαστε παράγωγα των επιρροών στις οποίες βρισκόμαστε εκτεθειμένοι.
Για όνομα δήλαδή, και μόνο το εξώφυλλο να δει κανείς, την έκφραση του Bob και το πόσο μεγαλύτερος δείχνει από τα 23 χρόνια του, αρκεί για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται!
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς βγήκε το Another Side of Bob Dylan (#4), με τον παραπάνω από εύγλωττο τίτλο, αφού πλέον ο οργισμένος protest singer είχε μεταμορφωθεί σε έναν rock ‘n’ roll ποιητή! Το παραγνωρισμένο αυτό αριστούργημα περιείχε 11 τραγούδια ηχογραφημένα σε ένα (!) session και θεωρείται γενικά μεταβατικός δίσκος στην πορεία του τεράστιου δημιουργού, ο οποίος εδώ ακούγεται πιο ευέλικτος και ποικιλόμορφος. Τα τραγούδια διαμαρτυρίας ανήκουν πια στο παρελθόν (ακόμη και αυτό το Chimes of Freedom είναι σχετικά γενικόλογο) ενώ υπάρχει εδώ ικανή ποσότητα love (ή μήπως είναι lust;) songs, όπως το All I Really Want To Do, το καυστικό It Ain’t Me Babe, το I Don’t Believe You για όλες τις ραγισμένες καρδιές, και ο πικρός αποχαιρετισμός στην Suze Rotollo με το Ballad In Plain D. Πάνω απ’ όλα όμως, έχουμε το κομμάτι – κλειδί του album το My Back Pages όπου ο Dylan διαρρηγνύει τους δεσμούς με τον πρότερο εαυτό του, τον οποίο μέμφεται που έδινε πίστη σε “lies that life is black and white” αν και στο ρεφραίν δικαιολογείται λέγοντας ότι “I was so much older then, I’m younger than that now”!
Όντως οι καιροί αλλάζανε!
Τον Φεβρουάριο του 1964 ο Bob Dylan (πάλι αυτός!) ξεκίνησε ένα ταξίδι τριών εβδομάδων διασχίζοντας τις ΗΠΑ από την Νέα Υόρκη έως το San Fransisco. Όταν άκουσε στο ράδιο το I Want To Hold Your Hand λέγεται ότι παραλίγο να πηδήξει έξω από το αυτοκίνητο εκστασιασμένος!
Η πρώτη επίσκεψη των Beatles στην Αμερική ήταν τότε εν εξελίξει με υποδοχή ηρώων στο αεροδρόμιο, θριαμβευτικές εμφανίσεις στο τηλεοπτικό Ed Sullivan Show, και συναυλίες ενώπιον πλήθους νεαρών κοριτσιών που, σε αλλόφρονα κατάσταση, ουρλιάζαν αδυνατώντας να ελέγξουν τον ενθουσιασμό τους στη θέα και το άκουσμα αυτών των τύπων με τα περίεργα κουρέματα! Δύο μήνες αργότερα, στις 4 Απριλίου, το top 5 του αμερικάνικου καταλόγου επιτυχιών θα καταλάμβαναν ισάριθμα singles των Beatles, ένα κατόρθωμα ανεπανάληπτο πριν ή έκτοτε! Η περιβόητη British Invasion λάμβανε χώρα με προφανείς πρωτοπόρους τους φύσει ηγέτες της!
Εννοείται πως δεν υπήρχε αδράνεια ούτε στο δισκογραφικό μέτωπο, με το A Hard Day’s Night (#2) να είναι το πρώτο album των Σκαθαριών με αποκλειστικά δικό τους υλικό όπου μετουσιώνουν το rock ένστικτο τους σε pop κουλτούρα! Όσο κι αν όλοι μας (; ) αγαπάμε περισσότερο την ύστερη, πειραματική περίοδο των Fab Four, η απαράμιλλη έφεση τους στην μελωδία είναι απλώς μαγευτική και στα πρώιμα album τους, και το A Hard Day’s Night είναι το ανώτερο εξ αυτών!
Στα πρότυπα της εποχής, είχαμε και δεύτερο LP εντός του ίδιου έτους για να καλύψει την τεράστια ζήτηση για καινούριο υλικό από τα νέα ινδάλματα της νεολαίας! Το λιγότερο upbeat σε σχέση με τα προηγούμενα, Beatles for Sale (#5), δεν είναι τίποτε λιγότερο από υπέροχο αν και εδώ καταφεύγουν ξανά σε κάποιες διασκευές – ακόμη και για αυτούς τους Beatles, οι ρυθμοί μπορούσαν να γίνουν ενίοτε υπερβολικοί!
Υγεία και μακροημέρευση!
Μαλάκα, το μοναδικό Ποπ και Ροκ που είχα αγοράσει παιδί! Αφιέρωμα Rockwave, ανταποκρίσεις από Rage Against the Machine, Radiohead κ.ά., άρθρο για H.I.M. και γράμμα αναγνώστη για την αυτοκτονία Cobain, τα λέω σωστά;;; Τι σου είναι η μνήμη αν κάτι το διάβαζες 6955203 φορές γιατί δεν έβρισκες τίποτε άλλο…
Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ και τι CD είχε δώρο, αλλά δε θυμάμαι…
Mandrill δισκάρα. Ακόμη θυμάμαι να λέω όταν το πρωτοβρήκα σε δισκοπωλείο “εντάξει, θα το πάρεις την άλλη φορά που θα το βρεις”. Χρόνια πέρασαν, δεν το έχω ξαναδεί μπροστά μου.
All time classic υπερμαλ@κία σκέψη που όλοι έχουμε κάνει λιγότερες ή περισσότερες φορές, και χτυπάμε τώρα το κεφάλι μας! Ειδικά όταν βλέπω κάτι επανεκδόσεις δίσκων που βρίσκαμε τότε στα 90s στις ευκαιρίες με 500 ή 1000 δρχ και τώρα τους χρεώνουν όσο γουστάρουν, κάτι με πιάνει!
Εντάξει δεν είχαμε και τα λεφτά να αγοράσουμε ότι βάζαμε στο μάτι (σχεδόν όλο το μαγαζί δηλαδή) αλλά και πάλι κάποια πράγματα είναι… επώδυνο να σκέφτεσαι ότι τα προσπέρασες κάποτε!
1964
Είδα φως και επέστρεψα και εγώ τo σωτήριο 1964 . Δεν ξέρω αν μπoρώ να τo εξηγήσω αλλά η μoυσική των 60s πάντα μoυ έβγαζε μια ανεμελιά και αθωότητα πράγμα πoυ επί της oυσίας δεν ισχύει καθώς έχoυν γίνει αρκετά δυσάρεστα με μεγάλo αντίκτυπo στoυς καλλιτέχνες τoτε. Anyway…
Top 5
1)The Beatles - A Hard Day’s Night
2)The Kinks - Kinks
3)The Beatles - Beatles For Sale
4)Simon & Garfunkel - Wednesday Morning, 3 AM
5)The Rolling Stones - The Rolling Stones/England’s Newest Hit Makers
Και μερικά ακόμα:
6)Johnny Cash - I Walk The Line
7)Bob Dylan - The Times They are A-Changin’
8)Bob Dylan - Another Side Of Bob Dylan
9)The Rolling Stones - 12 X 5
10)The Yardbirds - Five Live Yardbirds
11) Otis Redding - Pain In My Heart
12)The Beach Boys - All Summer Long
13)The Animals - The Animals
Εξώφυλλο:
ΥΓ: Πρόσφατα έπιασα τον Bob Dylan και γενικότερα σκοπεύω να επεκταθώ σε beach boys, του; θρύλους του rock n roll (Little Richard, Berry, Buddy Holly κλπ) αλλά και σε άλλα μεγάλα ονόματα της εποχής όπως Sinatra, Marvin Gaye, Ray Charles, Stevie Wonder, Aretha Franklin κλπ. Επιτέλους το πήρα απόφαση να ναι καλά το παιχνίδι. 
