Προτιμάτε οπότε το “Sounds of Silence” απ’ το “Parsley…” ;
Σουπερ ισοδυναμα! Προτιμω Sound Of Silence λογω ομωνυμου.
1 Like
Ρε συ αυτες οι μπουρμπουληθρες ολη την ωρα δε με αφηνουν να το παρω σοβαρα. Εκτος και μπερδευω τα αλμπουμ.
Άρα προτιμάς την πειραγμένη απ’ την εταιρεία έκδοση (την “ηλεκτρική” ας πούμε) σε αυτόν τον δίσκο απ’ ότι αυτήν του ντεμπούτου;
Όχι ότι δε μου αρέσει κι εμένα, αλλά όσο νάναι, φάουλ προς τον καλλιτέχνη να του πειράζεις (εν αγνοία του κιόλας) την ενορχήστρωση επειδή ο ηλεκτρικός ήχος έχει αρχίσει να κάνει γκελ.
Έχει ορισμένα καταπληκτικά κομμάτια μέσα το “SoS” γενικότερα, αλλά το “Parsley…” θεωρώ ότι έχει πάει αρκετά βήματα παραπέρα από άποψη συνεκτικότητας και προσωπικού ήχου.
2 Likes
Προτιμώ την εκδοση του ντεμπούτου και συμφωνω πως το Parsley ειναι πιο συνεκτικό. Όμως ψηφίζω αυτό γιατι ειμαι πιο συναισθηματικα δεμενος με αυτο (όπως και με το Bridge over troubled water), εδώ έμαθα τους Simon & Garfunkel!
2 Likes
Οχι. Μέχρι το Bookends τουλάχιστον, κάθε δίσκος και καλύτερα για μένα.
2 Likes
Κι εγώ πάντως παιδιά την έκδοση του ντεμπούτου προτιμάω στο sounds of silence, κατά πολύ μάλιστα…
Μετά να κάνουμε κι ένα γκάλοπ, όμως, με το ποιο έτυχε ν’ ακούσουμε πρώτο. Συνήθως αυτά ταυτίζονται.
1966
Ξερη πενταδα αυτη τη φορα λογω ζορικης βδομαδας
1. The Beatles- Revolver
2. The Beach boys- Pet sounds
3. The 13th floor elevators - The psychedelic sounds of the 13th floor elevators
4. The Mamas and the Papas- If you can believe your eyes and ears
5. Cream- Fresh cream
Εξωφυλλο αυτό του υπερδισκαρου
20 Likes
1966
- Μίκης Θεοδωράκης / Μαρία Φαραντούρη – Η Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν / Έξι Τραγούδια
- Ennio Morricone – The Good, The Bad & The Ugly OST
- The Beatles – Revolver
- John Mayall with Eric Clapton – Blues Breakers
- Love – Da Capo
Κενοτάφιον
- The Yardbirds – Roger the Engineer
- Cream – Fresh Cream
- Bob Dylan – Blonde on Blonde
- The Beach Boys – Pet Sounds
- Μίκης Θεοδωράκης / Γιάννης Ρίτσος – Ρωμιοσύνη
- The Rolling Stones – Aftermath
- Love – Love
- Simon & Garfunkel – Parsley, Sage, Rosemary and Thyme
- Nina Simone – Wild is the Wind
- The Mothers of Invention – Freak Out!
Cover Art
18 Likes
Στον πρώτο κύκλο του παιχνιδιού, από κάποια στιγμή κι έπειτα συνήθιζα να παρεμβάλλω στην ανασκόπηση των μουσικών πεπραγμένων και προσωπικές αναμνήσεις– βιώματα μου από το εκάστοτε έτος αναφοράς. Για τα sixties προφανώς κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, μιας και φτάσαμε όμως στο 1966 ας πω ότι τότε έλαβε χώρα μια γνωριμία που έμελλε να οδηγήσει στην… γέννηση μου καμιά δεκαετία αργότερα!
Για πάμε να δούμε και τι καλό κυκλοφόρησε εκείνη την χρονιά:
Υπάρχει ένας καθόλου αμελητέος αριθμός οπαδών που θεωρεί το Revolver σαν τον καλύτερο δίσκο των Beatles και όχι αδικαιολόγητα! Το Revolver εφορμά από εκεί που σταμάτησε το Rubber Soul (μόλις 8 μήνες αργότερα!) και προοικονομεί το μέλλον, παρουσιάζοντας τους Beatles να πειραματίζονται ξανά… αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, αυτό που κάνουν είναι να διαλύουν, να τινάζουν στον αέρα κάθε στεγανό ανάμεσα στα μουσικά στυλ!
Ίσως επείδή πλέον το συγκρότημα είχε τρεις συνθέτες, αφού ο McCartney έχει ανέβει πια στο “ύψος” του Lennon (δικό του το Eleanor Rigby όπου δεν έχει παίξει κανείς τους ούτε νότα, αλλά τραγουδάνε πάνω από μια ορχήστρα εγχόρδων!), αλλά και ο Harrison που υπογράφει για πρώτη φορά τρία από τα τραγούδια – ένα εξ αυτών το εναρκτήριο! Το γεγονός παραμένει ότι τα Σκαθάρια με το Revolver αλλάξανε τους όρους που παιζότανε η μουσική, για άλλη μια φορά – και δεν θα ήταν η τελευταία!
Το Blonde on Blonde, πρώτος διπλός δίσκος στα χρονικά του rock ‘n roll, κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 1966, με τις ηχογραφήσεις να έχουν γίνει όχι στην Νέα Υόρκη, αλλά στο Nashville συνοδεία κορυφαίων session μουσικών. Το ότι ο Bob Dylan έβγαλε σε λιγότερο από 18 μήνες τρία τέτοιου μεγέθους αριστουργήματα μοιάζει ασύλληπτο κατόρθωμα, όπως ανάλογο κατόρθωμα είναι και ένα τραγούδι σαν το Visions of Johanna, ή το υπέροχο Sad Eyed Lady of the Lowlands που καταλαμβάνει ολόκληρη την δ’ πλευρά και είναι ένα open love letter γραμμένο για την τότε σύζυγο του, Sara Lownds (πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που ενέπνευσε κάποια χρόνια αργότερα το… Idiot Wind - όλο το Blood on the Tracks βασικά!) για να αναφέρουμε ενδεικτικά κάποια από τα σπουδαία πράγματα που ακούγονται εδώ!
Όσο για τους στίχους, θα έπρεπε να του έχουν απονείμει από τότε το Nobel Λογοτεχνίας!
Ήταν πραγματικά φοβερή η ταχύτητα κίνησης των μουσικών ρευμάτων εκείνα τα χρόνια. Από εκεί λοιπόν που οι Beach Boys έβγαζαν τραγούδια που υμνούσαν το σερφάρισμα (το σερφάρισμα στις παραλίες, έτσι; Είμαστε στα sixties να υπενθυμίσω!) ξαφνικά ο καταλύτης του Rubber Soul τους επηρέασε τόσο καθοριστικά (τον Brian Wilson δηλαδή, τα είπαμε στην ανασκόπηση του 1965) που λες και ενηλικιώθηκαν εν μια νυκτί και παρέδωσαν το magnum opus τους, το Pet Sounds με τις πλούσιες μελωδίες και ενορχηστρώσεις, την μελαγχολική αύρα, τις ενήλικες ανησυχίες. Πραγματικά απίστευτη μεταστροφή και απίστευτος δίσκος!
Ο Tommy Hall, φοιτητής και ερασιτέχνης μουσικός σε folk μπάντα, είχε μια τάση να πειραματίζεται με ψυχοτρόπα κι ένα όραμα να ξεκινήσει ένα καινούριο συγκρότημα. Έτσι, έμελλε να είναι αυτός που έφερε μαζί στα τέλη του 1965, τους Stacy Sutherland, Benny Thurman και John Ike Walton με το παιδί θαύμα του Austin, τον Roky Erickson! Ο ίδιος ο Hall θα συμμετείχε σαν στιχουργός/συνθέτης και παίζοντας electric jug και πράγματι η… νταμιτζάνα του θαρρείς πως βρίσκεται παντού στο ντεμπούτο των 13th Floor Elevators όπως τελικά ονομάστηκαν!
Όμως οι “Psychedelic Sounds of…” είχαν σαν βασικά συστατικά τις “ουσίες” και μια γνήσια δημιουργική παράνοια. Αυτό καθίσταται σαφές από το ξεκίνημα με τον διαχρονικό ύμνο You ‘re Gonna Miss Me, το αδιαμφισβήτητο highlight του album!
Θεωρείται ένας από τους πρώτους δίσκους του λεγόμενου ψυχεδελικού rock. Σε αυτό σίγουρα συνέτεινε ο τίτλος, οι κάπως αφηρημένοι στίχοι του Hall όπως και οι σημειώσεις του στο οπισθόφυλλο - αν και η απουσία π.χ. εκτεταμένων solos στην κιθάρα, τον κατέτασσε το ίδιο εύκολα στο garage rock παρακλάδι. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μουσική υπόκρουση για χαρούμενες εκδρομές και surf στην παραλία, αλλά με την κατηφή, σκοτεινή ένταση που αφήνει ένα άσχημο “ταξίδι”, μια εντύπωση που ενισχύεται από την φτωχή παραγωγή, και στην οποία οφείλεται σε σημαντικό βαθμό το cult classic status που έχει αποκτήσει ο δίσκος.
Μόλις οκτώ μήνες μετά το πολύ καλό ομώνυμο ντεμπούτο τους, οι Love, το απόλυτο συγκρότημα του Los Αngeles στα mid sixties, επανήλθαν με τον δεύτερο δίσκο του.
Μπορεί να μην μπήκαν στον κόπο να βρουν διαφορετική τοποθεσία για την φωτογραφία του εξωφύλλου, αφού εμφανίζονται ξανά στον κήπο του “The Castle”, του σπιτιού όπου διαβιούσαν όλοι μαζί, όμως το ανήσυχο πνεύμα του απίστευτα χαρισματικού Arthur Lee θα εξερευνούσε στο Da Capo περιοχές που δεν είχαν επισκεφθεί έως τότε, κυρίως στο πεδίο του ψυχεδελικού rock και του baroque pop, κάνοντας χρήση νέων οργάνων και πιο εξεζητημένων ενορχηστρώσεων.
Κι αν το ήδη γνωστό single Seven & Seven Is είχε την πρώτο-punk οργή και ορμή (και το αντίστοιχο drumming), όπως εν πολλοίς και το Stephanie Knows Who θυμίζοντας έτσι τις πρώιμες μέρες της μπάντας, το κυρίως ακουστικό όμως The Castle προοιώνιζε όλα τα σπουδαία που θα ακολουθούσαν στο άμεσο μέλλον, ενώ στο επηρεασμένο από το folk She Comes In Colors θα βρούμε ένα διαχρονικό αριστούργημα, μια από τις απλησίαστες κορυφές της δισκογραφίας των Love, που “ενέπνευσε” μάλιστα το She’s a Rainbow των Rolling Stones! Κι όλα αυτά στην πρώτη πλευρά του δίσκου!
Η δεύτερη πλευρά καταλαμβάνεται εξ ολοκλήρου από ένα και μοναδικό κομμάτι, το “Revelation”, ένα μακροσκελέστατο jam πάνω σε ένα blues ρυθμό, ενδιαφέρον σε στιγμές, που όμως κατεβάζει επίπεδο ένα σχεδόν άψογο μέχρι εκείνο το σημείο album.
Τα καλύτερα ήταν καθ’ όδόν!
Για φαντάσου, “φέτος” έχουμε και honourable mentions:
Το Fifth Dimension ήταν ο πρώτος δίσκος των Byrds χωρίς τον βασικό τους songwriter, Gene Clark, (είχε αποχωρήσει, από τη μια λόγω του φόβου του για τα αεροπλάνα αλλά και εξαιτίας του ότι είχε αποξενωθεί από τους υπολοίπους), αλλά και χωρίς κάποια διασκευή σε τραγούδι του Dylan! Είχε όμως το Eight Miles High η κυκλοφορία του οποίου σαν single υπήρξε θεμελιώδους σημασίας μιας και χαιρετίστηκε σαν το πρώτο αμιγές δείγμα της ψυχεδελικού rock. Βασισμένο σε μια μελωδία του Gene Clark έφερε ευδιάκριτες τις επιρροές του Jim McGuinn που ενσωμάτωσε στο παίξιμο του το στυλ του Coltrane στο σαξόφωνο και του Ινδού Ravi Shankar στο σιτάρ, και έδειχνε πώς το folk rock μετατρέπονταν στην ψυχεδέλεια και το raga rock. Ο τίτλος είχε να κάνει με την εμπειρία της πρώτης τους πτήσης για την Αγγλία, όμως το τραγούδι απαγορεύτηκε σε κάποιες περιοχές των ΗΠΑ γιατί θεωρήθηκε πως προήγαγε την χρήση ναρκωτικών!
Ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της έκρηξης των λευκών blues στην Αγγλία είναι και το ντεμπούτο των Blues Breakers του John Mayall που το κοσμεί με το παίξιμο του ο Eric Clapton, ο οποίος ήδη διέθετε αξιοθαύμαστη προϋπηρεσία έως τότε. Την ίδια χρονιά μάλιστα ένωσε τις δυνάμεις του με τους Jack Bruce και Ginger Baker στο supergroup Cream και κυκλοφόρησαν το σπουδαίο Fresh Cream!
Παραμένοντας σε βρετανικό έδαφος, ο κάτοικος βορείου Λονδίνου Ray Davies κρατάει πλέον αποστάσεις από το Swinging London (βλ. Dedicated Follower of Fashion), υφίσταται τον Μάρτιο μια κατάρρευση όταν πέφτει για ύπνο και ξυπνάει μετά από μια… βδομάδα, όμως αυτά δεν τον εμποδίζουν να δημιουργήσει το Face to Face, το πρώτο από μια σειρά αριστουργηματικών δίσκων των Kinks που τους παρουσιάζει με ένα ολότελα διαφορετικό πρόσωπο!
Όσον αφορά το A Quick One των Who η αρχική ιδέα ήταν να συνεισφέρει κάθε μέλος από δύο κομμάτια. Όταν όμως το σύνολο βρέθηκε να υπολείπεται σε διάρκεια, ο Townshend έγραψε το (περίπου) ομότιτλο, την mini rock opera που κλέβει τελικά την παράσταση, όσο κι αν οι ικανότητες και το “μαύρο” χιούμορ του Entwistle αναδεικνύονται στα τραγούδια που υπογράφει (Boris the Spider και Whiskey Man)!
Τέλος, οφείλω να κάνω αναφορά στο If You Can Believe Your Eyes and Ears των The Mamas and the Papas, πιθανόν επειδή πάντα θεωρούσα ότι το California Dreaming (και λιγότερο το Monday, Monday) αντιπροσωπεύουν ένα κομμάτι από τον “ήχο των sixties”, πιθανότερο μάλλον λόγω της εκθαμβωτικής ομορφίας της Michelle Phillips!
Και εις άλλα με υγεία!
22 Likes
Καποια πραγματα ειναι πλεον παραδοσεις…
2 Likes
1966
-
The Beatles – Revolver
-
The Who – A Quick One
-
Simon & Garfunkel – Sounds Of Silence
-
The Beach Boys – Pet Sounds
-
Μίκης Θεοδωράκης / Γιάννης Ρίτσος – Ρωμιοσύνη
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
17 Likes
Μόνο “ Revolver” από εμένα (+εξώφυλλο).
Ήμουν έτοιμος να γράψω για το τι σοκ θα πρέπει έφαγαν όσοι άκουσαν τον δίσκο το ’66, αλλά μετά σκέφτηκα: σάμπως εγώ που άκουσα τον δίσκο πρώτη φορά πριν 3 χρόνια, δεν έφαγα σοκ; Μα να βάζεις την Α’ πλευρά να παίζει και να έρχεσαι αντιμέτωπος (κατά σειρά) με μία ροκιά, ένα τραγούδι με κλασικά έγχορδα, μία μπαλάντα κι ένα πειραματικό τραγούδι με ανατολίτικα έγχορδα; Ε, συγγνώμη, αλλά το εύρος αυτού του album, ειδικά για εκείνη την περίοδο είναι κάτι που εγώ ακόμα θεωρώ ασύλληπτο. Δηλαδή αν μου ‘λεγες ότι το “Yellow submarine” είναι φετινό παιδικό τραγουδάκι, ότι το “She said she said” είναι χαμένο τραγούδι των Oasis και το “Tomorrow never knows” demo τραγούδι κάποιου πειραματικού ηλεκτρονικού/oriental κομματιού που αναμένεται να κυκλοφορήσει του χρόνου ‘ξέρω ‘γώ, θα σου «ναι φίλε, μάλλον έτσι είναι». Κάτι με χαλάει (τι κάτι, πολύ με χαλάει) στο “Good day sunshine” και σε άλλα κομμάτια της Β’ πλευράς που είναι καταφανώς πιο αδύναμη από την πρώτη (γκούχου γκούχου, γιατρέ Ρόμπερτ), αλλά και πάλι με κάτι “For no one” και “Here, there and everywhere” δεν μπορώ να μην υποκλιθώ στην ποιότητα αυτών των κομματιών.
Κάπου είχα διαβάσει τον (υπερβολικό, αλλά ΟΚ, αυτά είναι που βγάζουν γούστα) ισχυρισμό ότι αν εξαφανιζόταν ως δια μαγείας όλη η μουσική που κυκλοφόρησε από το ’66 και μετά, η ανθρωπότητα θα μπορούσε να την αναδημιουργήσει μέσα από τα κομμάτια του “Revolver”. Χμ, βγάζει νόημα.
13 Likes
Σωτήριο έτος 1966. Προχωράμε. Αλλά κι αν μέναμε εδώ, έφτανε.
Η πιο δύσκολη 15αδα so far (για τα 60s ε) με επικά άλμπουμ να μένουν εκτός.
- The Beach Boys - Pet Sounds
- The Beatles - Revolver
- Monks - Black Monk Time
- The Fugs - The Fugs Second Album
- The Rolling Stones - Aftermath
- The Mothers Of Invention - Freak Out!
- The Remains - The Remains
- The Kinks - Face To Face
- Cream - Fresh Cream
- The 13th Floor Elevators - The Psychedelic Sounds Of The 13th Floor Elevators
- Buffalo Springfield - Buffalo Springfield
- The Yardbirds - Yardbirds (Roger the Engineer)
- Jefferson Airplane - Jefferson Airplane Takes Off
- The Seeds - The Seeds (I)
- The Music Machine - (Turn On) The Music Machine
18 Likes
- The Beatles - Revolver
- Wayne Shorter - The All Seeing Eye
- The Beach Boys - Pet Sounds
- Sonny Boy Williamson II - The Real Folk Blues
- ? & The Mysterians - 96 Tears
14 Likes
1966
1)The Beatles - Revolver
2)The Rolling Stones - Aftermath
3)Jefferson Airplane - Jefferson Airplane Takes Off
4)Cream - Fresh Cream
5)The Beach Boys - Pet Sounds
Eξώφυλλο:
15 Likes
Λιγο χρονο θα κλεψω γτ ολα τα καρναβαλια μαζι γυρισαμε και ειμαι ακομη στο δρομο 
3 Likes
-
The Beatles - Revolver
-
Frank Zappa and the Mothers - Freak Out!
-
The 13th Floor Elevators - The Psychedelic Sounds of the 13th Floor Elevators
-
John Mayall with Eric Clapton - Bluesbreakers
-
The Troggs - From Nowhere
-
John Fahey - The Great San Bernardino Birthday Party & Other Excursions
-
Donovan - Sunshine Superman
-
Jacques Brel - Ces Gens-là
-
The Monks - Black Monk Time
-
? and the Mysterians: 96 Tears
Bonus: Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza - Nuova Consonanza
15 Likes
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτό βγήκε το '66