Αφου 66 παιζουμε
Ωχ ναι 
Αγνοήστε το παραπάνω, εγώ είμαι ήδη σε '67 mode…
1 Like
Εμένα μη με περιμενετε στην αλλαγή από δω και πέρα, μία-δύο μέρες μετά.
Πρώτα το
1966
- Frank Zappa and The Mothers Of Invention - Freak Out!
- Bob Dylan - Blonde on Blonde
- The Beach Boys - Pet Sounds
- Σαββόπουλος Δ. - Φορτηγό
- The Beatles - Revolver
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Σαββόπουλος Δ. - Φορτηγό
Επιστρέφω με αποτελέσματα σε 15’
15 Likes
61η εβδομάδα - 1966
21 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| The Beatles - Revolver | 78 |
|---|---|
| The Beach Boys - Pet Sounds | 32 |
| The Rolling Stones - Aftermath | 20 |
| Bob Dylan - Blonde on Blonde | 18 |
| Ennio Morricone - The Good, The Bad And The Ugly OST | 16 |
| Frank Zappa and The Mothers Of Invention - Freak Out! | 12 |
| Ρίτσος / Θεοδωράκης - Ρωμιοσύνη | 10 |
| Τhe 13th Floor Elevators - The Psychedelic Sounds of… | 8 |
| John Mayall & the Bluesbreakers - Blues Breakers with Eric Clapton | 8 |
| Jefferson airplane – Jefferson airplane takes off | 7 |
| Love - Da Capo | 7 |
| The Yardbirds - Roger The Engineer | 7 |
| Cream - Fresh Cream | 6 |
| Μίκης Θεοδωράκης / Μαρία Φαραντούρη – Η Μπαλάντα του Μαουτχάουζεν / Έξι Τραγούδια | 5 |
| Patty Waters - Patty Waters Sings | 5 |
| Sun Ra & His Arkestra - The Magic City | 5 |
| The Misunderstood – Before the dream faded | 5 |
| The Paul Butterfield Blues Band - East-West | 5 |
| Nina Simone - Wild Is the Wind | 4 |
| Patty Waters - College Tour | 4 |
| Simon & Garfunkel – Sounds Of Silence | 4 |
| The Who – A Quick One | 4 |
| Wayne Shorter - The All Seeing Eye | 4 |
| Monks - Black Monk Time | 3 |
| Σαββόπουλος Δ. - Φορτηγό | 2 |
| Buffy Sainte-Marie - Little Wheel Spin and Spin | 2 |
| John Lee Hooker - It Serves You Right To Suffer | 2 |
| Otis Redding - Complete & Unbelievable: The Otis Redding Dictionary of Soul | 2 |
| Sonny Boy Williamson II - The Real Folk Blues | 2 |
| the Byrds - Fifth Dimension | 2 |
| The Fugs - The Fugs Second Album | 2 |
| The Mamas and the Papas - If You Can Believe Your Eyes and Ears | 2 |
| ? & The Mysterians - 96 Tears | 1 |
| Lee Morgan - Search for the New Land | 1 |
| Nancy Sinatra - How Does That Grab You? | 1 |
| The Kinks - Face To Face | 1 |
| The Troggs - From Nowhere | 1 |
| Them - Again | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1960 | Miles Davis | Sketches of Spain | 35,56% |
| 1961 | Joan Baez | Vol 2 | 29,41% |
| 1962 | Howlin’ Wolf | Howlin’ Wolf (The Rockin’ Chair Album) | 44,44% |
| 1963 | Bob Dylan | The Freewheelin’ Bob Dylan | 53,33% |
| 1964 | The Beatles | A Hard Day’s Night | 54,55% |
| 1965 | The Beatles | Rubber Soul | 56,36% |
| 1966 | The Beatles | Revolver | 74,29% |
τίτλοι τέλους για το 1966
1967…
και εξελάκι
credits and love to all 
16 Likes
78 - 32 
Ο ορισμός του “και τα σώβρακα”…
1 Like
Όχι μόνο αυτό, αλλά και 3 συνεχόμενες χρονιές και με τα ποσοστά όλο και ν’ ανεβαίνουν. Θα σπάσουνε κάθε ρεκόρ νομίζω οι Beatles.
1 Like
Κράτα και μια πισινή, τα επόμενα χρόνια ο ανταγωνισμός ανεβαίνει κατακόρυφα…
1 Like
1967
(filling in for @hopeto as the thread’s “early bird” - OK not that early)
The Best of the Rest
15+1
- The Beach Boys - Smiley Smile
Το άλλο Beach Boys που έχω ακούσει ικανοποιητικά ώστε να το έχω σε λίστα μου, συνεχιστής του επικού Pet Sounds και ταυτόχρονα αντιδραστικός υπονομευτής της κληρονομιάς του, το Smiley Smile είναι μια πραγματικά αλλόκοτη ηχητική εμπειρία, ένας δίσκος που ακούγοντάς τον νιώθεις ότι έχεις μπει μέσα σε ένα σαλεμένο μυαλό και απλά εύχεσαι να πάνε όλα καλά… Φυσικά είναι το άλμπουμ που έχει εκείνο το κομμάτι, ένα από τα πιο διάσημα / διαβόητα της δεκαετίας και όχι μόνο, δεν είναι όμως μόνο αυτό. Είναι επίσης ο δίσκος που ακούγεται ταυτόχρονα σαν να ετοιμαζόταν για χρόνια αλλά και σαν να ηχογραφήθηκε επιτόπου με ό,τι “όργανα” ήταν διαθέσιμα (ταυτόχρονα, ναι, όσο οξύμωρο κι αν μοιάζει), είναι ο δίσκος που έχει κομμάτι με τίτλο Η Συμφωνία του Γούντι του Τρυποκάρυδου, με ό,τι συνειρμούς κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Και πάνω απ’ όλα είναι ο δίσκος που σου προκαλεί νευρικό γέλιο όταν μαθαίνεις ότι είναι υποτίθεται η “απλοποιημένη” εκδοχή του ανολοκλήρωτου Smile. Ακόμα δεν έχω ακούσει τα sessions αυτού, και ακούγοντας το Smiley Smile δεν ξέρω αν θέλω κιόλας. Ή αν είμαι (ή αν θα είμαι ποτέ) έτοιμος. “Brian Wilson is a genius” ήταν τότε το σύνθημα σε όλα τα χείλη… καλά λέγανε.
- Big Brother & The Holding Company S/T
Για το ντεμπούτο αυτής της ιστορικής μπάντας θέλω να πω καταρχάς ότι είμαι υπέρ του να διατηρείται ο τίτλος έτσι ακριβώς, όπως ήταν και την εποχή της κυκλοφορίας του, χωρίς την (κατανοητή βέβαια με όρους marketing) υποσημείωση “featuring…” που κοτσάρεται ανελλιπώς στις μεταγενέστερες επανακυκλοφορίες του. Γιατί, παραδεχτείτε το, τι πιο ωραίο απ’ το να σου δίνει τον δίσκο ένας φίλος π.χ. λέγοντάς σου απλά “άκου έναν ωραίο psych δίσκο από 60s”, χωρίς περαιτέρω διευκρινίσεις, εσύ να βάζεις να το ακούσεις ανυποψίαστος και να πλημμυρίζει όλο το είναι σου από ενθουσιασμό όταν συνειδητοποιείς ποια είναι Εκείνη η Φωνή που ηλεκτρίζει την ατμόσφαιρα, συγκλονίζει κόσμους, αλλάζει ζωές… Στο πνεύμα λοιπόν αυτής της “low-brow” προσέγγισης που προκρίνω, δεν επεκτείνομαι περαιτέρω. Θα επανέλθουμε σίγουρα, άλλωστε, την επόμενη βδομάδα, για το δεύτερο κεφάλαιο αυτής της ένδοξης όσο και τραγικά σύντομης πορείας προς το Ροκ Πάνθεον.
- Martin Carthy - Byker Hill
Δύσκολοι καιροί τα mid-to-late 60s για τους πιουρίστες της βρετανικής folk, αυτούς δηλαδή που επέμεναν ότι οι Μουσικές του Λαού έπρεπε να μείνουν πιστές στις ρίζες, με ένα συγκεκριμένο στυλ παρουσίασης και ερμηνείας, με επίκεντρο τα folk clubs (που είχαν ζήσει μέρες δόξας στα late 50s και στα early 60s) και χωρίς αλλαξοκωλιές με την pop, τη rock και άλλα contemporary είδη. Το '67 είχε ήδη γίνει φανερό ότι η μουσική αυτή εκτρεπόταν προς κατευθύνσεις που ελάχιστη έως ανύπαρκτη σχέση είχαν με εκείνα τα αρχικά οράματα, προκαλώντας τη δυσφορία της “παλιάς φρουράς”. Δεν είναι εικασία αυτό btw, σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες ο “παππούς” της σκηνής, ο μέγας Ewan MacColl, έβγαζε σπυριά με σχήματα όπως Pentangle, Incredible String Band κ.ο.κ. Ούτε είμαι βέβαιος ότι έχουμε να κάνουμε απλά με “κλειστόμυαλους”, άλλωστε η ραγδαία παρακμή της βρετανικής folk μόλις λίγα χρόνια μετά (με την ανάδυση του progressive, του hard rock / heavy metal, του glam κ.λπ.) κάτι λέει ίσως για το τι θα έφερνε ο “εκμοντερνισμός” και μέχρι ποια όρια έπαιρνε να πάει το πράγμα… Τουλάχιστον αυτοί οι προβληματισμοί δεν αφορούν ακόμα το “τώρα”, στο οποίο έστω και υπό πίεση η “παραδοσιακή” νοοτροπία αντέχει και αποδίδει καρπούς, όπως με το καινούργιο πανέμορφο άλμπουμ του Martin Carthy. Ο οποίος βέβαια, όχι τυχαία, μπορεί να περιγραφεί ως ο “ενωτικός” μεταξύ των αντιθετικών / εχθρικών τάσεων: Είχε την ικανότητα και την άνεση και να κινείται σε μονοπάτια λίγο πολύ κλασικά, όπως εδώ στα πρώτα του άλμπουμ, και να πειραματίζεται και με διάφορα άλλα πράγματα, όπως θα έκανε κατά κόρον μετέπειτα. Δεν ξέρω για σας, εγώ πάντως ψηφίζω (έστω και μεταφορικά) Martin Carthy.
- The Electric Prunes - Underground
Μια άδικα ξεχασμένη, σήμερα, ψυχεδελική μπάντα από την περιοχή - hotbed του ήχου, την Καλιφόρνια, που το σβήσιμό τους από τον ροκ “χάρτη” εξηγείται ίσως από το γεγονός ότι διάφοροι “παράγοντες” της μουσικής βιομηχανίας τούς κατέστρεψαν, προσπαθώντας να τους μετατρέψουν σε κάτι διαφορετικό, πιο “σοφιστικέ” και καλά απ’ ό,τι ήταν. Σ’ αυτόν τον έναν χρόνο σχετικής δημιουργικής αυτονομίας τους όμως πρόλαβαν να φτιάξουν όχι έναν αλλά δύο δίσκους γεμάτους εξεζητημένους μα οριακά μαγικούς ήχους, χαρακτηριστικούς μιας εποχής που η ροκ μουσική έμοιαζε να αλλάζει και να εξελίσσεται σχεδόν καθημερινά… Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τόσο το παρόν Underground άλμπουμ όσο και το ντεμπούτο τους που είχε προηγηθεί κατά λίγους μήνες, το I’ve Had Too Much to Dream Last Night (α-πί-στευ-τος τίτλος), δεν είναι απαλλαγμένα από fillers: Οι Electric Prunes είναι κλασική περίπτωση “αν είχατε διαχειριστεί καλύτερα το υλικό σας και παίρνατε τα καλύτερα κομμάτια από τους δύο δίσκους ώστε να φτιάξετε μόνο έναν με αυτά, θα είχατε καταλήξει με ένα σούπερ αριστούργημα και θα μένατε στην Ιστορία” (άλλη μια τέτοια περίπτωση ήταν οι Troggs που τελικά τραβήξανε το κοντύτερο κλαδί και δεν θα μνημονευτούν σε κανένα ποστ μου, κρίμα). Ας πούμε δηλαδή αν έφτιαχνες έναν δίσκο με το ομότιτλο από το ντεμπούτο και ακόμα κάτι Sold to the Highest Bidder, Get Me to the World on Time κ.ά., και από το Underground ένα Dr. Do-Good, ένα Antique Doll, ένα Hideaway και μερικά ακόμα, θα είχες ένα κολοσσιαίο mega-trip of an album. Ας βολευτώ όμως με την - κατά τ’ άλλα μια χαρά - πραγματική εκδοχή. Και το Underground να επικρατεί “στα σημεία”.
- Roy Harper - Come Out Fighting Genghis Smith
Μόλις ένας χρόνος έχει περάσει από το ντεμπούτο του αινιγματικού αυτού folk (και συνάμα anti-folk) τραγουδοποιού και ήδη μοιάζουν τρομακτικά τα άλματα σε όλους τους τομείς, συνθετικά, ενορχηστρωτικά, εκτελεστικά. Υπάρχει λόγος άλλωστε, λόγος σοβαρός, που ο Ρόι είναι γνωστός στο κοινό του progressive όσο και του hard rock (αν όχι ο μόνος, από τους ελάχιστους εκπροσώπους της folk σκηνής για τους οποίους ισχύει κάτι τέτοιο), με τις διασυνδέσεις του με ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα των χώρων αυτών. Η μουσική του σε ουκ ολίγα σημεία μοιάζει να κόβει πλήρως τον ομφάλιο λώρο με τις “ρίζες” και να πηγαίνει σε καινοφανείς ατραπούς - ακόμα και ο όρος “psychedelic folk” πλέον φαντάζει περιοριστικός και η αίσθηση είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μερικά από τα πιο πρώιμα δείγματα γραφής αυτού που σε λίγα χρόνια θα κατακτούσε τον μουσικό πλανήτη ως progressive (σκόπιμα αφαιρώ το “rock”, ο Ρόι κατά κανόνα δεν μπλέκει με ηλεκτρισμούς). Και αυτό μπορούμε να το εντοπίσουμε με την εκ των υστέρων γνώση ε, φαντάσου τότε πόσα μυαλά κάηκαν στην προσπάθεια να ακολουθήσουν τις δαιδαλώδεις σκέψεις του Ρόι, με κομμάτια δεκάλεπτα με στιχομυθίες βγαλμένες θαρρείς από arthouse ταινιάκια, μαγικές παρεμβολές εγχόρδων, ανατριχιαστικές α-καπέλα ψαλμωδίες, κιθαριστικά masterclass όπως πάντα… HATS OFF ΛΕΜΕ!
- The Incredible String Band - The 5.000 Spirits or The Layers of the Onion
Ψυχεδελικής folk συνέχεια, και η φάση είναι λίγο πολύ “εδώ είμαστε” καθότι κανένα συγκρότημα (όπως και κανένας μεμονωμένος καλλιτέχνης) δεν ταυτίστηκε με αυτόν τον όρο (και ήχο) όσο οι ISB από το Εδιμβούργο. Αυτό συνεπάγεται μεταξύ άλλων και ότι στα μάτια μου είναι ταυτόχρονα υπερτιμημένο και υποτιμημένο συγκρότημα. Υπερτιμημένοι, γιατί έχει υπάρξει κόσμος που θεώρησε ότι οι ISB είναι το “be all - end all” της φάσης και δεν επεκτάθηκε σε άλλα, ίσως ακόμα πιο αξιόλογα δείγματα του χώρου (όπως ο ανωτέρω καλή ώρα). Αλλά και υποτιμημένοι, γιατί είναι πολύ εύκολο να σκαλώσει κανείς στις μεγαλεπηβόλες / επιτηδευμένες ψιλοαηδιούλες (μεταξύ μας) στις οποίες επιδόθηκαν οι ISB από ένα σημείο και μετά, με “transcendental / ψυχεδελικές οπτικοακουστικές εμπειρίες” τύπου ντοκιμαντέρ με εικόνες όπως “ελάτε να χορέψουμε γυμνοί στο σεληνόφως και να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε”, καθώς και σε όλα τα υπόλοιπα χίπικα που ΟΚ σήμερα εμείς ψιλογελάμε αλλά τότε ήταν big deal …και να προσπεράσει τα διάφορα θαυμαστά μουσικά πράγματα που έφτιαξαν έστω για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα εκεί στα mid-to-late 60s, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό εδώ το δεύτερο άλμπουμ τους με τον παράξενο τίτλο και την ακόμα πιο παράξενη μουσική, όπου σε μια ανατροπή των αναμενόμενων, παρότι θεωρητικά έχασαν σε μουσική δυναμική σε σχέση με το ντεμπούτο (από τρίο έγιναν δίδυμο), στην πράξη έκαναν σημαντικά βήματα μπροστά. Αν κάποιος θεωρεί ότι η επίδειξη μουσικής επιδεξιότητας, με χρήση πλήθους οργάνων που “κοιτάνε” σε όλες τις ηπείρους και θάλασσες, είναι λίγο να 'χαμε να λέγαμε, καλύτερα να μην ασχοληθεί καν. Αν όχι, ας κοπιάσει.
- Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow + After Bathing at Baxter’s
Απ’ ό,τι είδα, υπάρχει ένας κόσμος που εκτιμά το ντεμπούτο των Jefferson Airplane αρκετά ώστε να το συμπεριλάβει στα καλύτερα άλμπουμ του 1966. Αυτό πιθανώς σημαίνει ότι το έχω αδικήσει που δεν το έχω ακούσει, επηρεασμένος ίσως από τη σκέψη ότι “το παζλ δεν έχει συμπληρωθεί ακόμα”. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η Ιστορία που έχει γραφτεί: Ότι η εκδοχή των JA που άφησε εποχή ήταν αυτή ακριβώς που διαμορφώθηκε “φέτος”, παράγοντας όχι ένα αλλά δύο κλασικά άλμπουμ, που δεν έχει νόημα (κατ’ εμέ) να προσπαθείς να βγάλεις άκρη ποιο είναι καλύτερο, γιατί πολύ απλά και τα δύο είναι εξίσου απολαυστικά, από τα πιο χαρακτηριστικά ηχητικά παραδείγματα της εποχής, ναι της εποχής γενικότερα, όχι μόνο του ψυχεδελικού ήχου της Δυτικής Ακτής των ΗΠΑ. Γιατί έχεις που έχεις την εξαιρετική μουσική κατάρτιση όλων των υπόλοιπων, έχεις και Αυτό το Πλάσμα που δεν έγινε τυχαία είδωλο - άσε που οφείλουμε σε αυτήν το ότι μπήκαν στο ρεπερτόριο της μπάντας (και εν τέλει στο Surrealistic Pillow) εκείνα τα δύο γνωστά, τα ultra-hits που μέχρι σήμερα τα ξέρουν και τα ντουβάρια (κι ας μην έχουν ακούσει τίποτα άλλο από JA), καθότι είχαν γραφτεί για το προηγούμενο γκρουπ της, τους Great Society. Είτε ακούς όμως αυτά τα δύο, είτε οποιοδήποτε άλλο, λιγότερο γνωστό άσμα και από τους δύο δίσκους, η εμπειρία λειτουργεί σαν χρονοκάψουλα που σε μεταφέρει νοερά σε εκείνη την καταπληκτική εποχή. Στην εποχή που η Grace ύψωνε live τη γροθιά της σε αλληλεγγύη στους Μαύρους Πάνθηρες, ή που σχεδίαζε να ρίξει LSD στο ποτό του Προέδρου Νίξον…
- The Jimi Hendrix Experience - Axis: Bold as Love
Η μαλακία τώρα ξέρεις ποια είναι. Ότι με αυτό το στυλ παρουσίασης των αγαπημένων μου δίσκων κάθε χρονιάς το οποίο έχω υιοθετήσει στο παιχνίδι, δηλαδή πρώτα οι “τιμητικές αναφορές” και μετά τα “πενταδάτα”, έχουμε εδώ την περίπτωση εκείνη όπου δεν έχω τη δυνατότητα να μιλήσω για τα δύο πρώτα άλμπουμ του Jimi και των δύο συνοδοιπόρων του όπως θα ήταν ο κατάλληλος τρόπος, δηλαδή σε ιστορική σειρά. Άσε που σποϊλάρω και ότι το Are You Experienced? το έχω στην πεντάδα. A bit awkward… Απ’ την άλλη, υπάρχει κανείς που πέφτει απ’ τα σύννεφα για το γεγονός ότι εγώ (ή ο οποιοσδήποτε αγαπά τη σκληρή μουσική, τη ροκ μουσική γενικότερα) ψηφίζει το ΑΥΕ ως ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του '67; Υποθέτω πως όχι. Ας προχωρήσουμε λοιπόν στο παρασύνθημα, ήτοι το γιατί δεν ψηφίζω (και) το Axis: Bold as Love. Χμμμμ, λοιπόν… έλα ντε;! Ειλικρινά το πιστεύω ότι δεν υστερεί σε κάποιον τομέα σε σχέση με το ντεμπούτο. Οι κομματάρες είναι εδώ, το εξωπραγματικό παίξιμο του Jimi (που ως γνωστόν άλλαξε το πεπρωμένο της μουσικής) είναι εδώ, ο καλαίσθητος συγκερασμός των αρχέγονων rhythm ‘n’ blues με την ψυχεδέλεια των 60s είναι εδώ… Όλα εδώ είναι. Σε τελική ανάλυση λοιπόν η μόνη ειλικρινής απάντηση που μπορώ να δώσω είναι ότι “μας έχετε υποχρεώσει να ψηφίζουμε μόνο πέντε δίσκους για κάθε χρονιά, και πολλές φορές, όσο κι αν πονάει, κάποιοι δίσκοι, όσο αριστουργηματικοί κι αν είναι, πρέπει να μείνουν απέξω”. Κάτι πρέπει να μείνει απέξω, διάολε… Δυστυχώς το Axis είναι ένα από τα κάμποσα τέτοια του '67. Είμαι σίγουρος όμως ότι το πνεύμα του Jimi δεν θα μου κρατήσει κακία. Γιατί του 'χω ψιθυρίσει στο αυτί τι σκοπεύω να ψηφίσω για το '68…
- Something Else by The Kinks
Το χαρακτηριστικό με τους Kinks εκείνης της περιόδου είναι ότι παρόλο που ξεκάθαρα πια είχαν γυρίσει την πλάτη στη σκληρή μουσική (“Ιούδα Ισκαριώτη Ray!”) και αντίστοιχα τους γυρνούσε την πλάτη όλο και περισσότερο ο κόσμος (που προφανώς θα ήθελε να γράφουν κάθε τρίμηνο και από ένα You Really Got Me ή ένα All Day And All Of The Night - κάπου το καταλαβαίνω κι αυτό βέβαια), στην πραγματικότητα η καθαυτό μουσική τους πορεία ήταν αντιστρόφως ανάλογη της φθίνουσας εμπορικής: Με κάθε καινούργιο άλμπουμ η αίσθηση είναι ότι πιάνουν όλο και μεγαλύτερα καλλιτεχνικά ύψη. Και το ακόμα πιο αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ αν πριν κάποια χρόνια μου έλεγες “βάλε να ακούσεις 3-4 άλμπουμ σερί που είναι ποτισμένα απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια στη 60s βρετανίλα” η απάντησή μου θα ήταν “ούτε με σφαίρες όμως”, πλέον έχω φτάσει σε ακριβώς αυτό το σημείο, να μπορώ να ακούσω τα άλμπουμ των Kinks από το '66 μέχρι το '69, το ένα μετά το άλλο, και όχι μόνο να μη μου δημιουργείται ποτέ η σκέψη “έλα εντάξει νισάφι πια” αλλά να λέω “ρε τους κερατάδες, πώς το κάνουν τόσο πειστικά” και να θέλω κι άλλο! Έτσι είναι οι μεγάλες μπάντες όμως, σε κερδίζουν ακόμα κι αν οι πιθανότητες θεωρητικά είναι σε βάρος τους. Αυτοί είναι οι Kinks. Το κάτι άλλο.
- Love - Forever Changes
Με το Forever Changes η φάση ήταν κάπως σαν “σας άρεσαν τα δύο πρώτα άλμπουμ πέρυσι ε; Πάρτε να ακούσετε αυτό και τα ξαναλέμε - όταν θα καταφέρετε να πάψετε να ψάχνεστε από πού διάολο ήρθε αυτή η κεραμίδα”. Πραγματικά τίποτα λιγότερο από συγκλονιστική η πρόοδος των Love από το ‘66 στο ‘67. Από δύο εξαιρετικούς κατά τ’ άλλα δίσκους, σε ένα αιώνιο διαμάντι της ψυχεδελικής και ευρύτερα της ροκ μουσικής, από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς κι ας μην κατάφερε να πάρει ψήφο, κάτι βέβαια που σ’ αυτήν την κολοσσιαία χρονιά δεν αφαιρεί τίποτα από την αξία του Forever Changes. Γιατί μπορεί να απουσιάζει απ’ αυτό εκείνη η ορμή, η ένταση που χαρακτήριζε μέρη τόσο του ομώνυμου ντεμπούτου όσο και του Da Capo (τα οποία βέβαια ούτως ή άλλως ήταν μπροστά από την εποχή τους σ’ αυτόν τον τομέα), αλλά έχει αντικατασταθεί με την επίτευξη ενός φοβερού βαθμού ωριμότητας στην τραγουδοποιία. Και με μια μοναδικά γλυκόπικρη, μελαγχολική ατμόσφαιρα, καθιστώντας το κλίμα του δίσκου σχεδόν soundtrack-ικό σε πολλά σημεία. Νόημα να παρατεθούν μεμονωμένα highlights δεν έχει - όλο το Forever Changes είναι ένα παρατεταμένο highlight, μια παρέλαση/επέλαση πανέμορφων ασμάτων, γεμάτων συναίσθημα αλλά χωρίς να περνάνε το όριο προς τον κακώς νοούμενο συναισθηματισμό. Θα παραθέσω μόνο μία ατάκα συμφορουμίτη, δυστυχώς δεν θυμάμαι ποιανού, από πολύ παλιά, όταν με κάποια αφορμή το μισό φόρουμ αποθέωνε αυτό το καταπληκτικό άλμπουμ: “Και μόνο το σόλο του Live and Let Live περιέχει όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις για τη ζωή”. Πώς να του πεις ότι υπερβάλλει;
- The Rolling Stones - Between the Buttons + Their Satanic Majesties Request
Το ‘67 λοιπόν φτάνει στο σημείο της κορύφωσής της εκείνη η βραχύβια αλλά τόσο γόνιμη δημιουργικά “ενδιάμεση” περίοδος των Stones, η εποχή που είχαν ψιλοξεχάσει το γεγονός ότι ήταν, είναι και θα είναι bluesmen (κακά τα ψέματα) και πειραματίζονταν με ψυχεδέλειες, baroque pop και άλλα τέτοια συναρπαστικά. Οι υποτιθέμενες κατηγορίες ότι τα ζόρικα αυτά αγόρια προσπαθούσαν να αντιγράψουν τους Beatles (εντάξει, για το εξώφυλλο του Their Satanic Majesties Request είναι ψιλοεμφανές) προσωπικά με αφήνουν αδιάφορο. Το βλέπω περισσότερο ως “σκύβω και μαζεύω το γάντι”, ανταπόκριση στην “πρόκληση”. Το έκαναν με καλαίσθητο τρόπο; Αυτό είναι που έχει σημασία! Και από τη στιγμή που είχαμε δύο κυκλοφορίες μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος αλλά καμία από τις δύο (όσο κι αν περνάνε τα χρόνια και συσσωρεύονται οι ακροάσεις) δεν μοιάζει να πάσχει απ’ αυτή τη χρονική εγγύτητα, τόσο το καλύτερο και ενισχύει τον θαυμασμό μου για το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος των Stones. Η απαράμιλλη ικανότητά τους να γράφουν μελωδίες και ρεφρέν που σου καρφώνονται στο μυαλό θριαμβεύει, για άλλη μία από τις πολλές φορές που το έκαναν αυτό, και, το κυριότερο για μένα, πλαισιώνεται από μια φανταστική ατμόσφαιρα, κάπως ομιχλώδη, απειλητική, αδιόρατα εφιαλτική, ειδικά στο υπέρτατο 20.000 Light Years From Home. Η απόλυτη “party music” είναι συχνά το στίγμα που αποδίδεται στους Stones, εδώ όμως έχουμε το πάρτι στην κόλαση… Μετά απ’ όλα αυτά, να γκρινιάξω που σχεδόν ακριβώς στα καπάκια το συγκρότημα αφυπνίστηκε θαρρείς από το acid trip και θυμήθηκε την true blues φύση του; Ε όχι, δεν θα το κάνω. Θα πω ευχαριστώ γι’ αυτή την '66 - ‘67 σοδειά και θα προχωρήσω στο να απολαμβάνω τα μετέπειτα έργα γι’ αυτό που υπήρξαν. Απροβλημάτιστα.
- Sandy Denny & The Strawbs - All Our Own Work
ΟΚ εδώ ας πούμε ότι “κλέβω” λίγο, ή εν πάση περιπτώσει θα έκλεβα αν αυτός ο δίσκος περιλαμβανόταν στις “εκλόγιμες” θέσεις. Γιατί μιλάμε για δίσκο που κυκλοφόρησε επίσημα το 1973… Ηχογραφήθηκε όμως το 1967, άλλο που για κάποιο λόγο μπήκε σε κάποιο συρτάρι, μέχρι να ανασυρθεί λίγα χρόνια αργότερα. Μου βρωμάει ξετσίπωτη προσπάθεια εξαργύρωσης της επιτυχίας που είχαν γνωρίσει στο μεταξύ και τα δύο “μέρη”, δηλαδή τόσο οι Strawbs όσο και η Sandy Denny μέσω των Fairport Convention… Αλλά ας είναι, δεν μας πειράζουν (και τόσο) αυτά, great music is great music. And great, great music is what we have here indeed. Ακόμα άγνωστοι όλοι τους, δείχνουν όμως από τώρα τις ικανότητές τους, οι μεν Strawbs στο να συνδυάζουν folk μελωδίες με κάποια στοιχεία στις ενορχηστρώσεις τα οποία κοιτάνε προς το μέλλον και σε έναν βαθμό προοικονομούν τα μεγαλεία δίσκων όπως Firefly ή Hero and Heroine, η δε Sandy στο να σου επιβάλλεται πα-νεύ-κο-λα με αυτή την trademark φωνή της - “δεν είμαι μέλος της electric folk σκηνής, ΕΙΜΑΙ η electric folk σκηνή διάολε!”. Πλησιάζει το All Our Own Work τα προαναφερθέντα μεγαλεία αμφοτέρων; Ε ντάξει, μάλλον όχι. Λαμβάνοντας υπόψη όμως το γεγονός ότι πολύ εύκολα - αν ένα-δυο πράγματα δεν είχαν πάει όπως έπρεπε - θα μπορούσε να έχει μείνει κλειδωμένο σε εκείνο το συρτάρι και να μην είχαμε ιδέα περί της ύπαρξής του, αυτής της σύμπραξης - ονείρωξης για κάθε θιασώτη της βρετανικής folk σκηνής, ε τότε ναι, μιλάμε για ευπρόσδεκτο θησαυρό - δώρο.
- THE WHO Sell Out
Με τους Who συμβαίνει το εξής παράδοξο, εντός ή εκτός εισαγωγικών: Ενώ θεωρούνται εκ των θεμελιωτών του σκληρού ήχου (και δεν νομίζω να υπάρχει αμφισβήτηση σχετικά μ’ αυτό - εγώ, μια φορά, δεν έχω πετύχει Ιστορία του hard rock / heavy metal όπου να μην αναφέρονται και οι Who κάπου εκεί στα αρχικά κεφάλαια), παράλληλα θεωρούνταν - και θεωρούνται - pop συγκρότημα των 60s. Και, ΟΚ, υπάρχει η προφανής ανάγνωση ότι αυτό είναι κλασική παρενέργεια εκείνων των μουσικά formative χρόνων, όταν το hard rock ακόμα δεν είχε κατασταλάξει, συνεπώς δεν είχε χωρίσει τα τσανάκια του από την ποπ γκλαμουριά, και σχεδόν αναπόφευκτα ήταν πολλοί τότε που ήταν “και τα δύο”, ναι ναι, γνωστά είναι όλα αυτά. Εμένα μου λέει και κάτι άλλο αυτό το ταμπελάρισμα για τους Who συγκεκριμένα: Ότι η πλεκτάνη που έστησε ο Pete (κατά κύριο λόγο) λειτούργησε στην εντέλεια. Όταν έχεις anti-pop νοοτροπία αλλά χρησιμοποιείς τα εκφραστικά εργαλεία της εποχής σου (hence, POP), η απόσταση από το να πάρεις κάποια στιγμή την απόφαση να ξηγηθείς “meta” μικραίνει έως εκμηδενίζεται και το τελικό αποτέλεσμα είναι φυσικά το The Who Sell Out. Ένα σαρδόνιο τρολάρισμα του “ανθρώπου του 20ού αιώνα”, όπως εικάζω ότι το είχε στο μυαλό του ο Pete, foreward thinking και εν δυνάμει συντηρητικό ταυτόχρονα, ένα μανιφέστο αντι-μανιφεστικής φύσης (καθότι σε αφήνει να αναρωτιέσαι) και, φυσικά, πάνω απ’ όλα, γεμάτο ύμνους, μάλλον το αγαπημένο μου studio album των Who στα 60s. Όχι μάλλον βασικά. Σίγουρα.
- The Yardbirds - Little Games
Ραγδαίες οι εξελίξεις στο στρατόπεδο της - μέχρι πρότινος - heaviest μπάντας στο γνωστό σύμπαν. Σε μια κίνηση - σοκ ο Jeff, που για πολύ κόσμο (μηδεμού εξαιρουμένου) ήταν το μεγάλο όπλο των Yardbirds, απομακρύνεται, αφήνοντας τον τύπο που λεγόταν Jimmy να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά με την ασταθή συνδρομή ενός ήδη επίσης φευγάτου Keith. Και τώρα τι κάνουμε, οέο; Παρότι καμιά φορά έχω την αίσθηση ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που του αρέσει το Little Games, είναι γεγονός ότι η αντίστροφη μέτρηση γι’ αυτό το συγκρότημα είχε αρχίσει. Κοινό και κριτικοί πετσόκοψαν το νέο άλμπουμ ανελέητα, η μπάντα μες στην απελπισία της στράφηκε εναντίον του παραγωγού για την κατεύθυνση που της έδωσε και κατά τη γνώμη τους αλλοίωσε τον ήχο τους ανεπανόρθωτα (και η αλήθεια είναι ότι αυτό που ήταν τότε οι Yardbirds, στο σανίδι πάνω τουλάχιστον, ελάχιστα αποτυπώνεται στο στουντιακό αποτέλεσμα), τα όποια σχέδια για νέο άλμπουμ έμελλε να μπουν στο συρτάρι επ’ αόριστον… Κι όμως, αυτό το “καταραμένο” άλμπουμ έχει μια θέση στην καρδιά μου, αν μη τι άλλο (που, επαναλαμβάνω, μουσικά το θεωρώ μια χαρά και περνάω τέλεια ακούγοντάς το) γιατί έχω την αίσθηση ότι ήταν ο αναγκαίος κρίκος ανάμεσα σ’ αυτό που υπήρχε και αυτό που επρόκειτο να υπάρξει μετά από λίγο. Βλέπεις, στις ηχογραφήσεις του συμμετείχε άλλος ένας σεσιονάς πολυτελείας της λονδρέζικης πιάτσας, ένας τύπος που λεγόταν John Paul, κάνανε κλικ με τον τύπο που τον λέγανε Jimmy, και όταν ήρθε το αναπόφευκτο ναυάγιο (για να χρησιμοποιήσω ιστορικά εναλλακτική ορολογία καταστροφής) ανέλαβαν να κλείσουν τις τελευταίες εκκρεμότητες, μαζί με δυο τύπους από τα Midlands που βρήκαν θαρρείς από το πουθενά. Ο ένας λεγόταν Robert, ο άλλος John (οι φίλοι τον φωνάζανε Bonzo). Ο Keith των Who δεν πίστευε ότι το νέο συγκρότημα είχε μέλλον…
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced?
Ωωωωωωωω έλα ρε!!! Και πεντάδα η Χεντριξάρα;;;;;; Τι λες τώρα!!! (αν άρχισες να διαβάζεις αυτό το ποστ ανάποδα, από κάτω προς τα πάνω, μην απορείς, άνοιξε το αποπάνω σπόιλερ και κάπου γύρω στη μέση θα καταλάβεις). …ΟΚ ας αφήσουμε τα χαζά. Ναι, προφανώς και θα έμπαινε πεντάδα το motherfuckin’ Are You Experienced. Μιλάμε για το ντεμπούτο του ΧΕΝΤΡΙΞ, για έναν από τους 10-20 δίσκους (και παίζει να βάζω και πολλούς) που καθόρισαν ολόκληρη τη φυσιογνωμία της σκληρής μουσικής ξέρω γω. Ήταν δυνατόν να μην μπει; Και το ακόμα πιο ωραίο σχετικά με την παραπάνω φράση είναι ότι κατά τη γνώμη μου ο Τζιμάρας δεν προσπαθούσε καν να ανοίξει νέους δρόμους στη σκληρή μουσική or whatever. Μπορεί και να κάνω λάθος δηλαδή, αλλά η αίσθησή μου είναι ότι αυτό που ήθελε να κάνει ήταν να παίξει, σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, με τις δυναμικές όλων των εκφάνσεων της ποπ, ροκ και λοιπής μουσικής που ήταν διαθέσιμες γύρω του την εποχή κατά την οποία δημιουργούσε. Να πηγαίνει δηλαδή από τα blues στη rock, από κει στη soul και την ψυχεδέλεια, and everything in between, και τούμπαλιν. Με άλλα λόγια, ο Jimi (και οι άλλοι δύο φυσικά, μην τους ξεχνάμε τους Noel Redding / Mitch Mitchell) ήταν heavy από ένστικτο και όχι από συνειδητό προσανατολισμό. Όσο δε για την κιθάρα του Jimi, εκεί πια τι να πεις που δεν έχει ειπωθεί χιλιάδες φορές τις τελευταίες έξι περίπου δεκαετίες… Η μόνη τραγωδία με το AYE είναι αυτές οι διαφορετικές εκδόσεις. Γνωστή μάστιγα της εποχής μεν που έχει χαντακώσει ένα σωρό συγκροτήματα και έχει ταλαιπωρήσει γενιές και γενιές κατοπινών μουσικόφιλων, αλλά αυτή εδώ η περίπτωση ειδικά είναι από τις πλέον εξοργιστικές. Δηλαδή για ποιο γαμημένο λόγο έπρεπε οι Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Λατινοαμερικάνοι, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί, Αφρικάνοι fans του Χέντριξ να στερηθούν τα υπερ-classics Purple Haze, Hey Joe και The Wind Cries Mary; Και αντίστοιχα οι Αμερικάνοι και Καναδοί τα φανταστικά deep cuts Can You See Me, Remember και Red House; Τέλος πάντων, εφόσον το έγκλημα αυτό έχει διορθωθεί στις επανακυκλοφορίες, ας είναι.
Ραντεβού τώρα την άλλη βδομάδα για το magnum opus…
NUMBER FOUR
.............
The Beatles - Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
Σίγουρα πολλοί ήδη προεξοφλούν ότι οι Beatles και αυτή τη βδομάδα έχουν την πρωτιά στο τσεπάκι. Δεν είναι παράλογη εκτίμηση προφανώς - αφενός μιλάμε για τους Beatles, αφετέρου εδώ έχουμε να κάνουμε με το πιο διάσημο και εμβληματικό από όλα τα έργα τους… Ένα κι ένα κάνουν δύο, σωστά; Επιμένω όμως, όπως είπα και στον @Leper_Jesus πιο πάνω, ότι δεν χρειάζεται βιασύνη γιατί ο συνολικός ανταγωνισμός στην ευρύτερη δημοφιλή μουσική το 1967 έχει ανέβει πλέον κατακόρυφα (εννοείται κυρίως χάρη στους ίδιους τους Beatles βέβαια, που έμαθαν μπαλίτσα σε όλο τον κόσμο τα προηγούμενα χρόνια). Ή ίσως δεν είναι εκτίμηση αυτή αλλά επιθυμία, γιατί ναι, θα το παραδεχτώ, έχω ψιλοβαρεθεί τις συνεχόμενες πρωτιές των Beatles και θα ήθελα να δω κάτι διαφορετικό για #1, έτσι μια αλλαγή. Θα μου πεις, θες να πέσουν από την κορυφή αλλά πας και τους ψηφίζεις; Ναι, είναι μια μορφή μαζοχισμού… Από την άλλη όμως είναι και ένα απόδραστο χρέος. Νιώθω ότι αν άφηνα εκτός πεντάδας τους Beatles (τους BEATLES) θα έλεγα “fuck off” όχι στους ίδιους, αλλά στον εαυτό μου. Μπορεί μεν o Λοχίας Πιπέρης να μην είναι μέσα στα απόλυτα αγαπημένα μου Beatles albums (για να το εξηγήσω αυτό, θα έλεγα ότι χωρίζω τα 5 καλύτερα - για μένα - Beatles albums σε δύο “tiers”, όπου στο “tier a” είναι το Revolver και το Abbey Road και στο “tier b” τα Rubber Soul, Sgt. Pepper’s… και White Album - με χρονολογική σειρά) αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι παραμένει ένας κολοσσιαίος δίσκος, που μπορεί κάλλιστα (και σίγουρα το έχει κάνει επανειλημμένως) να αλλάξει τη ζωή όποιου βάζει να το πρωτακούσει. Με τις ουράνιες μελωδίες του, 100% John, Paul, George and Ringo (I guess), τον αμύθητο μουσικό του πλούτο, με τις ενορχηστρώσεις, τους πειραματισμούς, τα στουντιακά κόλπα… Αυτά γενικά. Αγαπημένα μου Σκαθάρια, για άλλη μια φορά σας ευχαριστώ για τις συγκινήσεις και πλιζ σταματήστε να βγαίνετε πρώτοι στο ρόκιν φόρουμ, σας βαρέθηκα. Με αγάπη πάντα.
+ εξώφυλλο της χρονιάς
NUMBER THREE
.............
Cream - Disraeli Gears
Όταν άρχισα να σκέφτομαι τη λίστα μου για το '67 (πάει κάμποσος καιρός πια, όταν παίζατε '60-‘63 εγώ δεν ξεκουραζόμουν) ήμουν σίγουρος ότι θα είχα στο #1 μου το Disraeli Gears. Τελικά δεν, καθώς κάποια στιγμή θυμήθηκα ότι την ίδια χρονιά βγήκαν και τα δύο άλμπουμ που ακολουθούν, ας πούμε όμως ότι το Disraeli Gears είναι το αγαπημένο μου ΡΟΚ άλμπουμ για το ‘67. Και επειδή κάποια πράγματα δεν είναι τυχαία, παίζει να είναι επίσης το πιο “αρχαίο” (από την άποψη της πρώτης επαφής) άλμπουμ απ’ όλα όσα ακούω από τη σημαδιακή εκείνη χρονιά - ή στη χειρότερη το ένα από τα δύο παλιότερα, γιατί είχα ακούσει σε ένα αρκετά πρώιμο στάδιο και το πρώτο Doors, το οποίο όμως δεν μου αρέσει… Anyway, πάει πολύ πίσω αυτή η σχέση, θυμάμαι αυτός που με εισήγαγε στον συναρπαστικό κόσμο των Cream ήταν none other παρά ο πολύς @Lupin, που μια φορά έτσι όπως αράζαμε σπίτι του ως κλασικά φοιτητορεμάλια, μου κάνει “μαλάκα, Cream έχεις ακούσει;”. “Όχι ρε μαλάκα, ούτε καν, σίξτιζ μπάντα δεν είναι αυτή;”. “Ναι αλλά γαμάνε, πήρα τα δύο πρώτα τους προχθές που πήγα Μετρόπολις, άκου εδώ να νιώσεις”. Αυτό που μου έβαλε βέβαια ήταν το I Feel Free, από τον πρώτο δίσκο, αλλά αρκούσε για να φυτευτεί ο πρώτος σπόρος. Σχεδόν σημαδιακά, κάνα-δυο μέρες μετά άκουγα την εκπομπή του Αλέξανδρου Ριχάρδου στον Rock FM (άκουγα πολύ Ριχάρδο εκείνα τα χρόνια) και έχωσε Sunshine of your Love. Και οι τελευταίες αντιστάσεις είχαν πια καμφθεί, κι έτσι μία από τις επόμενες φορές που έκανα την καθιερωμένη επίσκεψη στο Μετρόπολις, έκανα επιτέλους την πολυπόθητη ανατροπή και δεν πήρα κάποιο μέταλ αλλά τα δύο πρώτα άλμπουμ των Cream. Πίστευα για κάποιο λόγο ότι εκείνο που θα με κόλλαγε στον τοίχο θα ήταν το Fresh Cream, και βέβαια όχι ότι δεν έγινε και αυτό αγαπημένο άλμπουμ, αλλά τελικά εκείνο που έγινε το αγαπημένο μου από τα δύο (και γενικά από τους Cream) ήταν ακριβώς το Disraeli Gears. Κυρίως γι’ αυτήν την πολύ πιο πλούσια psychedelic χροιά του, η οποία σημειωτέον σε μετέπειτα χρόνια έγινε και πηγή βαθιάς ικανοποίησης για το ότι “λύγισε” και πήγε προς τα εκεί (ή τον πήγαν σηκωτό προς τα εκεί…) ακόμα και ο κύριος Κλάπτον, που τα προηγούμενα χρόνια μάς το 'παιζε και βαρύ πεπόνι, “δεν θέλω τέτοια εγώ ρε, ΜΟΝΟ ΜΠΛΟΥΖ”. Άσε τα σάπια Ερικούλη και ακολούθα εκεί το πρόσταγμα του πιο σοφού σου, του Τζακ του Μπρούσαρου. Αυτός ξέρει τι κάνει, εσύ παίζε εκεί τα licks σου να χαιρόμαστε. Να, έεεεετσι, μπράβο λεβέντη μου, μπράβο.
NUMBER TWO
.............
The Dubliners - A Drop of the Hard Stuff
Το 1967 ήταν σπέσιαλ χρονιά για τους Dubliners, ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα όλων των εποχών - και σίγουρα το πλέον αγαπημένο μου εκτός rock και metal. Μετά από κάμποσα χρόνια ύπαρξης, κατά τα οποία έπαιζαν ακατάπαυστα σε pubs και music halls, έχοντας ηχογραφήσει μάλιστα και τρία live albums αλλά χωρίς να έχουν βγάλει κανονικό studio album, η ώρα γι’ αυτό ήρθε επιτέλους το ‘67: Μέσα στο ίδιο ημερολογιακό έτος ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν όχι έναν αλλά δύο δίσκους, και αμφότεροι κατέληξαν να είναι, κατά τη γνώμη μου, οι καλύτεροι της καριέρας τους. Πρώτος χρονικά, το A Drop of the Hard Stuff, τίτλος χαρακτηριστικά αμφίσημος, καθώς το “hard stuff” παραπέμπει αφενός στο ιρλανδέζικο ουίσκι (και όχι στην Γκίνες, όπως ίσως θα υπέθετε κάποιος - αυτή λέγεται συνήθως “the black stuff” εκεί) και αφετέρου σε αυτά που έπαιζαν και τα οποία θεωρούνταν από τα πιο ζόρικα, λεβέντικα και βαριά (όχι με τη ροκ έννοια ε) που είχαν ακουστεί μέχρι τότε στην Ιρλανδία σε folk πλαίσιο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι Dubliners ήταν από τους πρωτεργάτες της Irish folk revival και ειδικά στο ορχηστρικό κομμάτι, εκείνη την περίοδο, τους κοντράρανε μόνο οι Chieftains - ίσως. Ως συνήθως, φυσικά, όλα τα λεφτά είναι όχι στα κατά τ’ άλλα φανταστικά reels και jigs (Barney, Ciaran και John, είστε μεγάλοι παιχταράδες λέμε) αλλά στα τραγούδια. Σε εκείνες τις μαγικές στιγμές που ανοίγει το στόμα του είτε ο Luke, είτε ο Ronnie, είτε και οι δυο μαζί αν είμαστε τυχεροί, και εξυμνούν μέσα από τις ιστορίες τους την εργατική τάξη, την περήφανη αγροτιά, τον αγώνα του ιρλανδικού λαού για λευτεριά, όλα αυτά που μια ζωή με αγγίζουν βαθιά και με συγκινούν. Πλήθος λατρεμένα ιρλανδικά κομμάτια εδώ πέρα, με κορυφαίες στιγμές τα The Rising of the Moon και The Travelling People (από Luke) και τα Seven Drunken Nights και McCafferty (από Ronnie). Τέλος πρώτου μέρους…
NUMBER ONE
.............
The Dubliners - More of the Hard Stuff
Αυτά. @anhydriis λήχτο, είναι δίκαιο και είναι σωστό, Dubliners #1 και #2 για το 1967.
19 Likes
1967
Φτάνουμε στο τέλος και των '60s, μετά τί??..
1) The Doors - The Doors
Δίσκος μνημείο για τη ροκ μουσική, η φάση είναι αγοράζεις πικάπ για να ακούσεις αυτό σε βινύλιο…
2) The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced
3) The Jimi Hendrix Experience - Axis: Bold As Love
4) The Beatles - Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
5) Love - Forever Changes
20 Likes
1967
safe to say πως εδώ γαμιέται το σύμπαν, no suprises και 20άδα χωρίς πολύ σκέψη/εδώ χτυπάμε και τριψήφιο αριθμό αγαπημένων album, αν το ξεψαχνίσω εντελώς:
1. The Beatles - Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
2. Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced
3. Cream - Disraeli Gears
4. The Doors - The Doors
5. Tim Buckley - Goodbye and Hello
6.The Beach Boys - Smiley Smile
7. Fifty Foot Hose - Cauldron
8. Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow
9. Love - Forever Changes
10. The Doors - Strange Days
11. The Incredible String Band - The 5000 Spirits or The Layers of the Onion
12. Rolling Stones - Flowers
13. The Velvet Underground - Velvet Underground and Nico
14. Moody Blues - Days of Future Passed
15. Mothers of Invention - Absolutely Free
16. Pink Floyd - The Piper at the Gates of Dawn
17. Leonard Cohen - Songs of Leonard Cohen
10. Procol Harum - Procol Harum
19. Captain Beefheart - Safe As Milk
20 Nina Simone - Silk & Soul
Cover
Soundtrack
Κάπως δικαιωματικά, ως και μια ταινία που καθόρισε - μαζί με το Bonnie and Clyde- το πέρασμα του Αμερικάνικου σινεμά από τα '60ς στα 70ς
18 Likes
Φανταζομαι εννοεις After Bathing…?
2 Likes
Good call αλλά με το 2ο album των Airplane έχω πολύ ιδιαίτερο δέσιμο
Καλησπέρες! Δεν ειμαστε σοβαροί μου φαίνεται, δεν έχει πάρει ακόμα ψήφο Η Μπανάνα;
1967
1. The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico
2. The Beatles - Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band
3. The Doors - The Doors
4. The Doors - Strange Days
5. Pink Floyd - The Piper At The Gates Of Dawn
6. The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced
7. Love - Forever Changes
8. Leonard Cohen - The Songs Of
9. Nina Simone - Sings The Blues
10. Jefferson Airplane - Surrealistic Pillow
Cover, πλάκα κάνουμε τώρα;
20 Likes
τι θα πρωτοπάρει ψήφο μια χρονιά σαν και αυτή είναι το πιο σωστό ερώτημα 
2 Likes
Η μπανάνα.
2 Likes
Είναι το 1967 η πρώτη πραγματικά ROCK χρονιά;
Ναι ρε, Η μπανανα. Το Ιερό Δισκοπότηρο του experimental rock.
3 Likes
Μα δεν διαφωνω. Βασικα αν πω τι πιστευω για αυτο τον υπερδισκο θα ειμαι πιο γραφικος και από _____ (συμπλήρωσε)