Που να είχαν και μπάσο ρε μλκ!
4 Likes
Γαμανε οι Doors, πηγα 35 για να το παραδεχτώ!
4 Likes
Καλά δεν λέτε που ήταν ο πρώτος που τους έβαλε γιατί είχα αρχίσει να ανησυχώ τρομερά?
Strange days εύκολο νούμερο 1 για μένα το 67 – εκτός συγκλονιστικού απροόπτου.
– το οποίο πίστευα θα είναι κάποιος αγαπημένος μου δίσκος που μπορεί να έχω ξεχάσει ότι βγήκε το 67 και όχι το πόσο δεν θυμόμουν ότι με πιάνει το goodbye and hello. 
6 Likes
Ίσως και η πιο υπερεκτιμημένη μπάντα ever, don’t @ me
1 Like
@@
;p
1 Like
Αυτός ο διχασμός που προκαλούν οι Doors πάντως δεν πρέπει να γίνεται με άλλο συγκρότημα
1 Like
Πιο υπερεκτιμημένοι από τους Rolling Stones και τον Bob Dylan;;
Ωπα, τι λεω, Eagles! Βασιλιαδες!
1 Like
Δεν πίνουμε ποτέ ξεροσφύρι.
1 Like
Βαρύ…
2 Likes
Φυτιλιά ήταν!
Θα ειχε πλάκα όμως ένα γκάλοπ, ποιο θεωρεί ο καθένας μας το πιο υπερεκτιμημένο rock γκρουπ. Οι Eagles θα έπαιζαν για μένα.
Βέβαια τους Eagles στην Ευρώπη τους λες κι οριακά υποτιμημένους. Είναι πολύ αμερικανική υπόθεση. Οι Doors είναι μια χαρά μπάντα (για μπάντα χωρίς μπάσο πάντα) αλλά μας τα πρηξανε τόσα χρόνια με τον καταραμένο ποιητη και τους δαίμονες του και τα @@ μας κουνιούνται. Φυσικά, έχουν 10 τραγούδια που τα θεωρώ εκπληκτικά. Παραπάνω δεν νομίζω.
Κατά τα άλλα, το 1967 ανήκει στη μπανάνα ο,τι και να βγει πρώτο.
1 Like
Όταν λέμε πιο υπερεκτιμημένο rock γκρουπ εννοούμε μόνο rock - όχι metal; Ή rock γενικά, άρα rock/metal;
Ξερω γω μωρέ, οτι θέλει ο καθένας!
Aπό εδώ και πέρα ('67-69), επειδή έχω ακούσει κι αγαπήσει αρκετά, αλλάζω το format και χωρίζω λίγο περίεργα τα honorable σε κατηγορίες που στο κεφάλι μου κάπως βγάζουν νόημα.
Αυτά που συναισθηματικά είναι πιο δικά μου βγάζουν συνήθως μάτι. Δυστυχώς κάποια αδικούνται (σε έκταση) και είναι συνήθως αυτά που ξεκίνησα τη χρονιά έχοντας όρεξη να τα ακούσω αλλά παράλληλα ήμουν και αποφασισμένος να είμαι λιτός.
1) The Byrds - Younger Than Yesterday
O αγαπημένος μου δίσκος των Byrds. Το επιβεβαιώνω κάθε φορά μόλις μπει το δεύτερο τραγούδι, το υπέροχο Have You Seen Her Face του Hillman ο οποίος ως τότε είχε μηδενική δημιουργική συνεισφορά. Κάπως όμως στο Younger… εμφανίζεται με writing or co-writing credits σε μεγάλο μέρος του δίσκου και μεγάλο μερίδιο της μαγείας ανήκει σε αυτόν.
Ο Crosby είναι ο έτερος που ξεφεύγει συνθετικά γράφοντας τραγούδια ανείπωτης ομορφιάς όπως το Renaissance Fair και κυρίως το σκοτεινό, μελαγχολικό, Everybody’s Been Burned. Ακόμα κι όταν παραστρατεί όμως σε ξένα, ψυχεδελικά και αφιλόξενα μονοπάτια (Mind Gardens), εμφανίζεται ο McGuinn σαν από μηχανής θεός, με το My Back Pages παραμάσχαλα, την αγαπημένη μου διασκευή τους σε κομμάτι του Dylan και επαναφέρει τα πράγματα στην θέση τους. Σαν υπενθύμιση του ποιοι είναι οι Byrds. Ένα pop group με έμφαση στις όμορφες αρμονίες και την αγάπη για την folk. Κι εδώ, στο πλέον ψυχεδελικό τους άλμπουμ ως τότε, παρά τις φρέσκες ιδέες και ήχους (όπως τα πνευστά που εμφανίζονται έντονα) και την εμφανή country επιρροή, ο χαρακτήρας τους λάμπει όσο ποτέ γιατί είναι πάνω από τα στοιχεία που τον συνθέτουν.
Για μένα το Younger…, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ τους, κοιτά στα μάτια τις καλύτερες δουλειές των Beatles, των Kinks, των Beach Boys και στέκεται αγέρωχα δίπλα τους. Τεράστιος δίσκος που κέρδισε στο photo finish.
2) The Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced
Κοσμογονία. H blues/ rock κιθάρα δεν είδε ποτέ μεγαλύτερη, πιο απότομη εξέλιξη από αυτή που της επιφύλασσε ο Hendrix και για την επόμενη έπρεπε να περιμένουμε καμιά δεκαετία (EVH). Δεν ήταν τόσο θέμα τεχνικής, ίσα ίσα, θεωρώ πως ο Hendrix ήταν από τους πιο “γήινους” κιθαρίστες που έχω ακούσει, με τα λάθη του και τα όλα του. Αλλά ήταν ένα ολοκληρωμένο πακέτο, εκρηκτικό, που δεν είχε προσφέρει κανείς έως τότε. Συνεχόμενα riffs και εμβόλιμα guitar licks, blues, rock και ψυχεδέλεια, μέσα από έναν χαμό από εφέ, distortion, fuzz, wah pedals, ένας κιθαριστικός τοίχος ο οποίος γινόταν ακόμα πιο εκκωφαντικός εξαιτίας των θεών Redding/ Mitchell. Παρόλο το ηχητικό ολοκαύτωμα πάντως, ο Hendrix είχε να επιδείξει πολλά ακόμα θαυμαστά. Πείθει ως bluesman στο συγκλονιστικό Red House, ως φονιάς στο “άγριο” συναισθηματικό Hey Joe (η καλύτερη εκτέλεσή του που έχω ακούσει), βγάζει μια φινέτσα στο απίθανο Are You Experienced? ή το ψυχεδελίζον αλλά μελωδικό, Third Stone from the Sun. Μιλάμε για blues rock ουσιαστικά, με μόλις ένα τραγούδι όμως να ακολουθεί την πεπατημένη (το προαναφερθέν, Red House, το οποίο σκοτώνει). Δύσκολο να επεκταθώ περισσότερο, τι να πω για αυτά τα τραγούδια? Το Experienced είναι από τα άλμπουμ που έφαγα τα καλύτερα μου χρόνια να τα λιώνω, έχουν γραφτεί στο DNA. Σαν να προσπαθώ να εξηγήσω γιατί είμαι όπως είμαι.
3) Aretha Franklin - I Never Loved a Man the Way I Love You
Δεν νομίζω να έχω ακούσει στη ζωή μου καλύτερη φωνή. Η Aretha είναι ταλέντο που βγαίνει μια φορά τα 100 χρόνια, ελπίζω. Αυτό το άλμπουμ συγκεκριμένα, σβήνει για μένα ό,τι έχει κάνει ως τότε. Είναι ο τέλειος δίσκος, αυτός που την μετατρέπει από υπολογίσιμη σε τεράστια τραγουδίστρια. Τα τραγούδια είναι όλα δεκάρια. Ενορχηστρωμένα υπέροχα, με μια ζεστή, γεμάτη παραγωγή που αναδεικνύει το κάθε όργανο όπως πρέπει και το κάθε ένα από αυτά είναι ένα ιδανικό όχημα για να αναπτύξει όλες τις φωνητικές τις ικανότητες. Οι ακροβασίες που κάνει και μάλιστα με μια παντοδύναμη φωνή, δεν υπάρχουν. Η φωνή της μετατρέπεται από ψίθυρος σε σειρήνα που σκίζει τον ουρανό σε χρόνο μηδέν. Και δεν είναι ψυχρή, δεν είναι απλά άρτια τεχνικά, το συναίσθημα της είναι απίστευτο. Μπορεί να βγάλει πόνο και attitude με μια ευκολία που κανείς άλλος δεν κατάφερνε. Και το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι best-of. Τo Respect του Otis Redding το κάνει δικό της μια για πάντα (του Redding, μλκα!), το ομώνυμο είναι ο ορισμός του κλασικού, στο Don’t Let Me Lose This Dream, soul & pop παντρεύονται μαεστρικά, το αγαπημένο μου Baby, Baby, Baby χρειάζεται λίγα δευτερόλεπτα για να μου ζεστάνει την καρδιά με το υπέροχο πιανάκι της εισαγωγής και το απίστευτο chorus, τα Do Right Woman, Do Right Man και A Change is Gonna Come είναι πάνγλυκα διαμάντια.
Πόσο όμορφος δίσκος, πραγματικά. Δεν ήμουν σίγουρος που θα έμπαινε και να 'μαστε.
4) Albert King - Born Under a Bad Sign
Για πολλά χρόνια έλεγα πως αυτό είναι το αγαπημένο μου blues album. Δεν λέω πως τώρα δεν είναι αλλά πλέον έχω 3-4 υποψήφιους ακόμα :P. Ο Albert King κάνει την κίνηση ματ εδώ. Υπογράφει στη Stax, κάτι που σημαίνει πως οι Booker T & The MG’s αποτελούν την backing band. Δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη. Η μπάντα είναι σφιχτή αλλά και καυτή, ιδανική για να συνοδεύσει την βαθιά φωνή του και την λίγο πιο συγκρατημένη εδώ αλλά πάντα δυνατή κιθάρα του. Ανεβάζουν τα επίπεδα του groove, δεν ξεφεύγουν όμως προς soul χωράφια όσο θα περίμενε κανείς, όλα εδώ είναι blues. Και οι συνθέσεις θρυλικές. Το ομώνυμο το διασκεύασαν οι πάντες, τα Kansas City, The Hunter, Oh, Pretty Woman, Laundromat Blues, Crosscut Saw είναι τραγούδια που ορίζουν ζωές και συνειδήσεις. Αριστούργημα.
5) Love - Forever Changes
Είναι κάποια άλμπουμ για τα οποία έχω διαβάσει απόψεις όπως “καλύτερο άλμπουμ έβερ” and I’m ok with it. Το Forever Changes είναι ένα τέτοιο άλμπουμ. Γίνεται εμφανές το γιατί από το εναρκτήριο και κλασικό πια, Alone Again Or. Ακόμα περισσότερο όμως με τα επόμενα, A House Is Not a Motel και Andmoreagain, απίστευτα τραγούδια που δείχνουν μια αλματώδη δημιουργικά εξέλιξη. Όταν άλλες ψυχεδελικές μπάντες ακόμα ψάχνονταν, οι Love του Forever Changes έχουν φτάσει σε ένα επίπεδο σύνθεσης και ενορχήστρωσης ασύλληπτο. Τα τραγούδια τους έχουν ένα folk χαρακτήρα, στις ασυνήθιστες μελωδίες τους οι τονικότητες συχνά αλλάζουν, γίνονται “παράλογες”, κάπως όμως καταφέρνουν και διατηρούν το catchiness, και με τα βιολιά να δίνουν ένα πολύ ζεστό χρώμα στην ηχογράφηση ακόμα κι όταν το garage παρελθόν πάει να κάνει την εμφάνισή του. Τι να πει κανείς για το Red Telephone ή το απίστευτο, χορευτικό, Maybe the People Would Be the Times or Between Clark and Hilldale (το τραγούδι ευτυχώς είναι πιο πιασάρικο από τον τίτλο). Χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση και δεν έχουν χάσει τίποτα από την λάμψη τους, ούτε έπαψαν να ενθουσιάζουν στο ελάχιστο.
Ήταν έγκλημα η φυγή του MacLean και η απόλυση των υπολοίπων από τον ιθύνοντα νου, Arthur Lee. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσε να ακούγεται το επόμενο άλμπουμ τους αν παρέμεναν μαζί.
Honorable Part 1…
Hard/ Heavy/ Blues Rock
The Jimi Hendrix Experience - Axis: Bold as Love
Τι έλεγα πριν, ο Hendrix είναι γήινος, κτλ. Πάρε μια spacey εισαγωγή μήπως και αναθεωρήσεις. Καπάκια ένα moody, psychedelic pop kind of a song. Ούτε guitar pyrotechnics, ούτε τίποτα. Κάποτε με αποσυντόνιζε αυτό το μπάσιμο στο άλμπουμ. To λατρεύω πια. Σε αποπροσανατολίζει μεν αλλά μπαίνει μετά το Spanish Castle Magic και αποκαθιστά την τάξη. Heavy as fuck (1977, ε?) και απίστευτο groove. Έπρεπε να βρει κι αυτό (το groove ντε) τη θέση του στο rock σιγά σιγά. Μία με το ντεμπούτο, μία εδώ, ήρθε και ρίζωσε. Ο Jimi εδώ φάνηκε πως δεν επαναπαύεται, ανοίγει κι άλλο τους ορίζοντές του με τα τραγούδια να είναι ακόμα πιο ιδιαίτερα του ντεμπούτου. Ανάλαφρος στο Wait Until Tomorrow (πάντα με φοβερές κιθάρες), βαρύς και ψυχεδελικός στο If 6 was 9, η δίλεπτη κιθαριστική έκρηξη του οργασμικού Ain’t No Telling ακολουθείται στα καπάκια από το Little Wing, μια από τις καλύτερες μπαλάντες που ηχογραφήθηκαν ποτέ, με ένα solo ανατριχιαστικό. Και δώσε δυναμίτες (You Got Me Floatin’, Little Miss Lover - Phil, ακούς?), και δώσε κι άλλη ψυχεδέλεια (One Rainy Wish, Bold as Love), με ένα αεικίνητο rhythm section που συνεχώς φαντάζει έτοιμο να εκτροχιάσει τα πάντα.
Για χρόνια το υποτιμούσα, ίσως γιατί το είχα ακούσει αφού είχα αγαπήσει σε υπερβολικό βαθμό τα 2 άλλα. Και έφαγα ένα κόλλημα πριν 11 χρόνια που ακόμα δεν λέει να τελειώσει. Ο δίσκος του που θα επισκεφθώ πια συχνότερα από οποιονδήποτε άλλο με τους Experience. Και τον βλέπω ανάμεσα στα άλλα (σπουδαία μεν) άλμπουμ που αναφέρω πιο κάτω και αναρωτιέμαι αν υπήρχε έστω κι ένας που να μπορούσε να τον ανταγωνιστεί το '77. Και περιλαμβάνω και τους Beatles σε αυτούς, εννοείται. Αδιανόητος μουσικός.
John Mayall & the Bluesbreakers - A Hard Road/ Crusade
Πώς συνεχίζεις χωρίς τον Clapton? Τον αντικαθιστάς με τον τιτάνα, Peter Green, προσλαμβάνεις τον φανταστικό Aynsley Dunbar στα drums και, αφουγκραζόμενος πάντα τι γίνεται γύρω σου, σκληραίνεις ελαφρώς τον ήχο στο A Hard Road, συνεχίζοντας να γράφεις ιστορία. Ο Green είναι φοβερός κιθαρίστας όπως και εξαιρετικός συνθέτης (εδώ υπογράφει το The Same Way και το συγκλονιστικό, The Supernatural, προπομπός των όσων θα έκανε λίγο αργότερα με τους Fleetwood Mac) ενώ όλοι οι μουσικοί, διψασμένοι για blues και αναγνώριση, βρίσκονται σε δαιμονιώδη φόρμα. Ιστορικός δίσκος.
Κι όμως, ο Peter Green αποχωρεί λίγο μετά από την μπάντα. Ψυχραιμία ο Mayall. Προσλαμβάνει τον 18χρονο ταλαντούχο, Mick Taylor. Φεύγει και ο Dunbar. Ok, πάρε τον Keef Hartley (που σύντομα κι αυτός θα σχημάτιζε την δική του μπάντα).
Του το δίνω του Mayall. Όχι απλά είχε ένα τρελό pool από μουσικούς έτοιμους να βοηθήσουν, η μπάντα δεν έχανε το παραμικρό σε ποιότητα. Ο Taylor στο Crusade βγάζει μάτια, φανταστικός παίκτης, απίστευτο συναίσθημα και τόνος ενώ βοηθά και συνθετικά στο εξαιρετικό Snowy Wood. Οι Bluesbreakers επιδίδονται στο κλασικό blues στυλ τους με άρωμα Chicago αλλά και ένα εμφανές rock edge. Φοβερά originals (Tears in My Eyes, Stand Back Baby, έπος The Death of J. B. Lenoir) εναλλάσσονται με covers σπουδαίων blues standards (Oh, Pretty Woman, I Can’t Quit You Baby, Checkin’ Up on My Baby) και νιώθεις πως η μπάντα το ζει 100%, βγάζουν μια αγάπη και μια καύλα γι’ αυτό που κάνουν. Άκου τη διασκευή στο Driving Sideways του Freddie King και τι ενθουσιασμό μεταδίδουν με την ενέργεια τους… Απίθανος δίσκος από έναν Mayall ασταμάτητο.
Cream - Disraeli Gears
Ο σπουδαιότερος studio δίσκος των Cream. Σίγουρα η καλύτερη εμφάνιση των Clapton και Bruce o οποίος και ερμηνευτικά και με την μπασούρα του σκοτώνει. Παράδοξο, το Disraeli Gears κάπως μου χάλασε (στο λύκειο) την ψευδή εικόνα που είχα πως οι Cream ήταν ένα heavy blues rock σχήμα. Όχι πως δεν ήταν (και τα live τους το αποδεικνύουν) αλλά στο στούντιο ήταν πολλά περισσότερα. Ψυχεδέλεια, μελαγχολία, βρετανικά καλαμπούρια, όλα μέσα. Και τα τραγούδια είναι για best-of, όχι απλά της καριέρας τους αλλά όλου τους blues rock genre. Strange Brew, Sunshine of Your Love, SWLABR, Tales of Brave Ulysses, Outside Woman Blues, We’re Going Wrong, World of Pain… Αριστούργημα και λίγα λέω.
John Hammond - I Can Tell
More filthy, wild blues με all star μπάντα. Όλα τα άλμπουμ της περιόδου σκίζουν, είχε το ταλέντο ο Hammond να βγάζει ένα “μαύρο” αέρα με την μουσική του. Φημολογείται πως κάνει guest o νεαρός Duane Allman αλλά δεν το έχω διασταυρώσει και μιας και το cd είναι σε κουτί, λέω να μην ξαναδιαβάσω το βιβλίο του Duane γι’ αυτό. 
Charlie Musselwhite - Stand Back!
Θεϊκός blues rock δίσκος. O Musselwhite κατάφερε να μαζέψει μια απίστευτη μπάντα για το ντεμπούτο του. Ηarvey Mandel στην κιθάρα (ντεμπούτο για τον ΘΕΟ), Barry Goldberg στα πλήκτρα (με τα χρόνια έπαιξε με… τους πάντες), Fred Below στα drums (είχε παίξει με όλους τους θρύλους των blues), απίστευτοι μουσικοί. Η μπάντα αν και έχει ένα κλασικό blues ρεπερτόριο, παίζει βαριά και σκληρά, με ένταση, βγάζει μεγάλο πάθος. Είναι όλα στα κόκκινα. Άκου πως ο Mandel διαλύει τα πάντα στο τέλος του Early in the Morning, το Help Me ή το φανταστικό Christo Redentor με έναν από τους πιο ηλεκτρισμένους και ανατριχιαστικούς τόνους της εποχής, άκου τη φυσαρμόνικα του Charlie (από του καλύτερους harp players ever) πως ουρλιάζει σε όλο το άλμπουμ, το ποδοβολητό στα drums, τα υπέροχα πλήκτρα που σπάνια βγαίνουν μπροστά αλλά κρατάνε τα μπόσικα καθόλη τη διάρκεια… Aπό τα μνημεία των λευκών blues της εποχής αλλά ακόμα και σήμερα.
Vanilla Fudge - Vanilla Fudge
Φανταστικό heavy rock album διασκευών, πολύ σκληρό για '67, με εκκωφαντικό rhythm section, heavy keyboards, που επηρέασαν πολλούς πληκτρόπληκτους που θα ακολουθούσαν, με κύριους νομίζω τους τεράστιους Uriah Heep.
Paul Butterfield Blues Band - The Resurrection of Pigboy Crabshaw
Αυτή η μπάντα με τον Bloomfield ήταν μια συγκλονιστική μπάντα. Χωρίς αυτόν είναι μια φανταστική μπάντα. Αλλά πραγματικά φανταστική. Ο εναπομείνας Elvin Bishop ήταν επίσης φοβερός κιθαρίστας και βγάζει μάτια σε ένα set πιο μελωδικό, με πνευστά, με έναν Butterfield στην καλύτερη του εμφάνιση φωνητικά και κάποια haunting blues σαν το Double Trouble με σολάρες ανατριχιαστικές.
Dirty Blues Band - Dirty Blues Band
Ακόμα μια (πολύ καλή) blues μπάντα με λίγη ψυχεδέλεια και καίρια χρήση πλήκτρων. Ίσως ακούγεται λίγο dated λόγω ήχου σήμερα, ίσως υπήρχαν κάποια καλύτερα δείγματα τριγύρω αλλά παραμένει δισκάρα της εποχής. Και κρατούσαν και καλύτερο για την συνέχεια…
Blues/ Soul/ Jazz
The Staple Singers - For What It’s Worth
Τεράστια δισκάρα. Δεν αφήνουν τα gospel, αντιθέτως, αλλά μετατρέπονται σιγά σιγά στην soul/ r&b μπάντα (άκου το Are You Sure) που θα κυκλοφορούσε διάφορα hits. Το rhythm section είναι πιο δυναμικό, οι κιθάρες μπλουζίζουν και βγαίνουν πιο μπροστά (πχ.στο Ηe) ταιριάζοντας τέλεια με τις φωνητικές μελωδίες τους. Πολλά από τα τραγούδια είναι αγαπημένα από όταν τους είχα πρωτοανακαλύψει σε ένα best of της πρώτης περιόδου κι ακόμα και σήμερα δεν τα έχω ξεπεράσει. For What It’s Worth, Wade in the Water, Jacob’s Ladder… Είναι από τις μουσικές που συνδέονται μέσα μου με κάποιο τρόπο ανεξήγητο. Τα easy grooves, η jingling κιθάρα, η smooth φωνή του Pop Staples και oι κόρες του στα φωνητικά με την Mavis αιχμή του δόρατος είναι μια μαγική “συγκυρία” (πολλά εισαγωγικά). Τους αγαπώ.
Aretha Franklin - Aretha Arrives
Έχει πλάκα μερικές φορές να διαβάζεις κριτικές για παλιά κλασικά άλμπουμ και να δίνουν πχ. 8 στα 10 σε άλμπουμ σαν το Aretha Arrives. Γιατί το βάζεις δίπλα στο I Never Loved A Man… ή το Lady Soul και χάνει ας πούμε. Αλλά το βάζεις δίπλα σε ό,τι άλλο κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή και του ρίχνει στα αυτιά. Ίδιο concept με το πρώτο, φοβερή μπάντα που επιδίδεται σε soul/ blues/ pop, μουσική, με μια σχεδόν rocking διάθεση συχνά και απίστευτα hooks. Συν κάποια τραγούδια που λογίζονται ως κλασικά και ερμηνείες στο πάνθεον της καριέρας της, όπως στο Night Life ή το That’s Life. Ψάξτε τον 2ο.
James Carr - You Got My Mind Messed Up
Ο James Carr πρόλαβε να κυκλοφορήσει δύο δίσκους πριν προβλήματα (ήταν δυστυχώς διπολικός) τον κάνουν να αποτραβηχτεί από τον κόσμο της μουσικής. Το ντεμπούτο του '67 ειδικά, θεωρείται από τα καλύτερα soul άλμπουμ στην ιστορία. Ο Carr ήταν στο ίδιο επίπεδο με τους μεγαλύτερους ερμηνευτές της εποχής. Είχε τα τραγούδια αλλά και την εκφραστικότητα, την αισθαντικότητα, την ψυχή που διέκρινε έναν Otis Redding. Και είχε και τα τραγούδια. Ήρθε αργά στη ζωή μου και μάλλον είναι ο μόνος λόγος που δεν το βάζω ψηλότερα. Φταίει αυτό το δραματικό αλλά πανέμορφο Dark End of the Street που πρωτοάκουσα από τους Flying Burrito Bros και λάτρεψα, οπότε ψάχνοντας την προέλευσή του έπεσα πάνω του. Από τα πιο όμορφα τραγούδια που άκουσα ποτέ, από οποιαδήποτε εκτέλεση θέλετε.
Αριστούργημα.
Bar-Keys - Soul Finger
Βλέπεις το εξώφυλλο και ξέρεις πως είναι δισκάρα. Upbeat, instrumental soul, χορευτική αλλά και rocking σε πολλά τραγούδια, προπομπός κι αυτή των πολλών σπουδαίων που θα βλέπαμε στη μαύρη μουσική τα επόμενα χρόνια. Σφιχτό και groovy rhythm section, πνευστά/ πλήκτρα οδηγοί και κιθάρα που δαγκώνει.
King Curtis - King Size Soul
Στα 60’s κυρίως αλλά και γενικά, υπάρχουν καλλιτέχνες που μπορεί να έχω ακούσει κάποιο δίσκο χωρίς να έχω καλή εικόνα του έργου τους. Ο Curtis και το παρόν άλμπουμ είναι τέτοια περίπτωση. Διασκευάζει εδώ με την μπάντα του μεγάλα hit της εποχής και πολλά από αυτά τα κάνει σχεδόν δικά του, όπως στο Α Whiter Shade of Pale. Η τρίχα κάγκελο. Φοβερά γλυκιά και ζεστή ηχογράφηση.
Booker T and the MGs - Hip Hug-Her
Θα μπορούσα να πω μια από τα ίδια αλλά πρώτον αυτό είναι καλό, δεύτερον ισχύει στο περίπου. Το Booker’s Notion πχ. έχει μια σχεδόν jazzy εξέλιξη στο βασικό του θέμα. Μικρές διαφοροποιήσεις αλλά υπάρχουν. Και κομματάρες σαν το Slim Jenkins Place, το ομώνυμο και τη διασκευάρα στο Sunny, προστίθενται στο φανταστικό best of του μυαλού μου.
Miles Davis - Miles Smiles
Θεϊκός δίσκος. 4 “άναρχες” συνθέσεις όπου οι αυτοσχεδιασμοί κυριαρχούν της φόρμας ακόμα κι αν σε σημεία είναι εντελώς προσιτοί. Εστιάζω στον Williams. Οι τρελοί ρυθμοί που παίζει είναι εξοντωτικοί, παρασύροντας όλο το κουιντέτο. Έχει πλάκα η εντύπωση που είχα πριν ασχοληθώ με jazz πως είναι μια smooth μουσική.
Από τις φορές που το “best band ever” αποκτά ουσία.
Miles Davis - Sorcerer
Πετάμε στα σκουπίδια το Nothing Like You (τι vocal jazz τώρα), ίσως το μόνο τραγούδι από τα 150 του Davis που θα έχω ακούσει. Και απολαμβάνουμε τα υπόλοιπα. Το κουιντέτο συνεχίζει στο δρόμο του Miles Smiles αλλά σαν να επεκτείνει τον χώρο που κινείται. Σφαγή που είπε και μια ψυχή.
Otis Redding & Carla Thomas - King & Queen
Δισκάρα. Ιδανικό ντουέτο της άγριας χροιάς του Otis και της πιο ζεστής της Carla, με σπουδαία τραγούδια-διασκευές κι ένα μόλις original, το μελωδικό Ooh Carla, Ooh Otis. Ένα άλμπουμ φουλ στην ενέργεια και λίγες αλλά φοβερές μπαλάντες. Πολύ attitude και γέλιο ακόμα (άκου τον “διάλογο τους” στο Tramp πχ.). Απαραίτητο κι αυτό.
Eddie Boyd and his Blues Band - Eddie Boyd and his Blues Band Featuring Peter Green
Έβγαιναν με το κιλό τότε κυκλοφορίες με το concept “αφροαμερικανός mainman” και κάποιους λευκούς παικταράδες από κάτω με τις πιο πολλές να είναι και καλές. Ειδικά εδώ, η μπάντα δείχνει να ξέρει με ποιον έχει να κάνει και δεν προχωρά σε υπερβολές. Μην περιμένει κανείς παπάδες από τον Green πχ… O καθένας στον ρόλο του και μάλιστα ο Boyd με το “παχύ” πιάνο του συνήθως πρωταγωνιστεί.
Son House - Τhe Legendary Son House: Father of the Folk Blues
Είναι απίστευτο να ακούς ένας old master σαν τον Sοn House να παίζει κιθάρα. Πρώτον γιατί αυτοί οι πρώτοι bluesmen είχαν έναν εντελώς ιδιαίτερο παίξιμο, οι ρυθμικές και οι μελωδικές “lead” κιθάρες έχουν έναν εντελώς άναρχο, άχρονο τρόπο που ενώνονται και συχνά είναι τόσο συμπυκνωμένα τα θέματα που κάποιος θα μπορούσε να γράψει δύο και τρία κομμάτια κλέβοντας ένα original. Δεύτερον, για την σχεδόν κακοποιητική χρήση της κιθάρας που τους δίνει μια έξτρα γοητεία. Δεν αμφιβάλλω πως η κυκλοφορία αυτή έγινε στα πλαίσια του “τα blues έχουν πια πέραση, φέρτε τον Son House να τον πουλήσουμε σαν τον θρύλο”, κτλ. Aλλά έπρεπε να γίνει. Πλέον σήμερα μπορείς να βρεις παλιές του ηχογραφήσεις αλλά το '67 πολλοί πιθανόν να τον γνώρισαν από εδώ. Και η επιλογή να εκτελέσει κάποια από τα πιο γνωστά του τραγούδια είναι πέρα για πέρα σωστή, καθώς διασκευάζονται έως και σήμερα.
The Chambers Brothers - The Time Has Come
Κρίμα που δεν τους έχω δώσει τις ευκαιρίες που θα έπρεπε σαν μπάντα. Σπάνια συναντούσες εκείνα τα χρόνια μια σχεδόν all black μπάντα να παίζει με τόσο rock τρόπο. Η βάση της μουσικής τους είναι φυσικά η soul αλλά οι κιθάρες είναι σκληρές, το rhythm section παίζει δυνατά και με groove. Κι ενώ αυτά θα αρκούσαν για να γουστάρω τον δίσκο, η αποκάλυψη έρχεται στο τελευταίο τραγούδι, το 11-λεπτο ομώνυμο. Ένα τραγούδι που το πρώτο του μέρος πιθανόν να έχετε ακούσει σε κάποια edited version αλλά το ζουμί κρύβεται στο jam του όπου πάνω στο στιβαρό rhythm section που φτιάχνει έναν eastern-like ρυθμό, spacey ήχοι αναμειγνύονται με fuzzy guitars και κραυγές που δημιουργούν μια αγωνιώδη ατμόσφαιρα. Εξαιρετικό.
Buddy Guy - Left My Blues In San Francisco
Ντεμπούτο για τον τελευταίο εν ζώη guitar legend της blues σκηνής του Chicago. Φοβερός δίσκος που κοιτά όμως πιο πολύ στην soul/ r&b και το κάνει καλά, με πολλά πνευστά και παθιασμένες ερμηνείες από τον Guy. Η κιθάρα δεν πρωταγωνιστεί συνέχεια αλλά όταν το κάνει… ανατριχίλες. Πάμε για τα επόμενα.
20 Likes
Honorable Part 2…
Acoustic / Folk / Country/ Singer-songwriter
Bob Dylan - John Wesley Harding
Είμαι ερωτευμένος με το ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο. Οι κιθάρες, το μελωδικό μπάσο, η υπέροχη φυσαρμόνικα, αυτή η αλλαγή tempo στο 1.5 λεπτό… Στο τop-10 τραγουδιών του. Ιδανική εισαγωγή στον σχεδόν ακουστικό κόσμο του Dylan, για ακόμη μια φορά. Αν κάποιος περίμενε κάτι συγκεκριμένο από τον Dylan, θα πρέπει να το ξεχάσει. Ακουστική κιθάρα, drums, μπάσο, μια pedal steel ως guest, κάνα πιανάκι και country επιρροές που αρχίζουν να επικρατούν. Και 12 όμορφα τραγούδια, τα πιο γλυκά που είχε γράψει ως τότε. I Dreamed I Saw St. Augustine, The Ballad of Frankie Lee and Judas Priest (…), All Along the Watchtower, Dear Landlord, I Pity the Poor Immigrant… Φυσιολογικά, όσο κι αν μου αρέσει αυτός ο ήχος, θα “έπρεπε” να προτιμώ πολλούς άλλους δίσκους πριν το John Wesley… Κι όμως, σχεδόν ανεξήγητα, είχα φάει τρελό κόλλημα, το έλιωνα σε βαθμό προβληματικό, καταλήγοντας για χρόνια να είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ του. Ίσως έχει πέσει ελάχιστα πια στην κατάταξη αλλά μάλλον επειδή αγάπησα άλλα περισσότερο, όχι λιγότερο αυτό…
Merle Haggard - I’m a Lonesome Fugitive
Country legend. Εδώ αρχίζει η σχέση μου μαζί του, με ένα καταπληκτικό δίσκο γεμάτο κομματάρες κι ένα rocking feeling σε κάποιες κιθάρες. Παραμένει όμως ευαίσθητος και γλυκός και φυσικά αποτελεί μια αποθέωση του storytelling. Αρκετά προσωπικός στίχος, με τον Merle να μιλά για φυσικές και συμβολικές φυλακές που τον τυραννούσαν… Μπορεί να έχω ακούσει ελάχιστη country αλλά αυτό είναι εύκολα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλου του ιδιώματος.
Gene Clark - Gene Clark with the Gosdin Brothers
Μαγικός δίσκος από τον βασικό δημιουργό των πρώιμων Byrds. Folk country pop rock διαμαντάκι (ούτε μισάωρο), feelgood αλλά και μελαγχολικό (θεϊκό The Same One) με υπέροχες ενορχηστρώσεις. Αρκετά παρεμφερής κατεύθυνση με τους πρώην του αλλά ποιος να τον αδικήσει? Οι φωνητικές μελωδίες που σκαρφίζεται πάντως κι αυτές οι πανέμορφες αρμονίες με τους Gosdin Brothers ακόμα συγκινούν το ίδιο.
The Beau Brummels - Triangle
Πανέμορφος ψυχεδελικός folk rock δίσκος. Δύο-τρεις ακροάσεις βοηθάνε να σε βάλουν σε mood. Ο δίσκος έχει κολλητικές μελωδίες φωνητικών, έχει όμορφη ενορχήστρωση, δραματική ατμόσφαιρα αλλά και hooks που σε φέρνουν πίσω σε αυτό χωρίς να το καταλάβεις. Με ένα τεράστιο Magic Hollow κι ένα α-νε-πα-νά-λη-πτο The Wolf of Velvet Fortune (υποψήφιο τραγούδι της χρονιάς, οπωσδήποτε ακούστε το) σε στοιχειώνουν. Θεία έμπνευση, ένταση και συναίσθημα, δεν έχω λόγια.
Tim Buckley - Goodbye and Hello
Υπέροχος δίσκος από τον Tim Buckley. Ψυχεδελική pop/ folk μες στην μελαγχολία. Ίσως έβγαλε και καλύτερους δίσκους ή έστω πιο ενδιαφέροντες αλλά εδώ κυριαρχεί το απίστευτο συναίσθημα (Phantasmagoria in Two-κλάμα) και οι κολλητικές μελωδίες.
*Steeeef!
The Youngbloods - Earth Music
Ξανάκουσα το ντεμπούτο στα πλαίσια του παιχνιδιού αλλά νιώθω πως υπολείπεται εμφανώς του Earth Music. Καλό ήταν αλλά τυπικό για '67. Το Euphoria όμως που ανοίγει το Earth Music δείχνει πως η μπάντα αρχίζει να βρίσκει τον εαυτό της. Folk, rock και pop, πειραματισμοί που οδηγούν σε σπουδαία τραγούδια σαν το All My Dreams Blue, με αλλαγές, φοβερές μελωδίες και hooks, ένα μικρό αριστούργημα όπως τα πιο πολλά εδώ μέσα. Σαν να εξελίχθηκαν πολύ μέσα σε λίγους μήνες. Ακόμα και τα τυπικά bluesy rockers σαν το Monkey Business του Chuck Berry ή το Long & Tall, δείχνουν μια μπάντα που πια πείθει με ό,τι κι αν καταπιαστεί. Φανταστικός δίσκος.
Buffalo Springfield - Buffalo Springfield Again
Το αποκορύφωμα των BS κι ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της folk rock και ψυχεδελικής σκηνής. Η έμπνευση των Stills και Young παράγει μεγάλα αριστουργήματα ενώ κι ο Furray φέρνει τις πρώτες του συνθέσεις εδώ (με το γλυκό, A Child’s Claim to Fame να παραμένει αγαπημένο). Ενώ η μπάντα δεν απώλεσε τα χαρακτηριστικά τους με τις όμορφες αρμονίες και τον κατά βάση ακουστικό ήχο, ο Neil Young που μπαινόβγαινε στην μπάντα όποτε του κάπνιζε, έδωσε συνθετικά σημάδια μεγάλου δημιουργού και ανακάτεψε τον ήχο τους με φοβερά αποτελέσματα. To Mr. Soul (το riff με ΑΥΤΟΝ τον ήχο με έκανε να αναφωνήσω “Captain Beyond”) και Expecting to Fly είναι ψυχεδελικά και υπέροχα ενώ το Broken Arrow είναι μια μεγαλειώδης, φιλόδοξη σύνθεση, με απίστευτες εναλλαγές σε θέματα και διαθέσεις, δείχνοντας ένα πρόσωπο του που δεν νομίζω να ξαναπαρουσίασε ποτέ στα 500.000 άλμπουμ που κυκλοφόρησε έκτοτε. Ακόμα θυμάμαι να σκέφτομαι πως “αποκλείεται να είναι του Young αυτό”. Κι όμως, τα 60ς ήταν για όλους η κατάλληλη εποχή για πειραματισμούς και δημιουργία χωρίς όρια.
Rest
The Doors - The Doors/ Strange Days
Τεράστια μπάντα, από αυτές που δεν αντιγράφονται. Σπάνια θα ακούσεις για επιρροές από Doors. Ξέρω πως πολλοί θεωρούν το ομώνυμο ως το αγαπημένο τους αλλά εγώ από πάντα προτιμούσα άλλα, συμπεριλαμβανομένου του Strange Days με την αγάπη, When the Music’s Over. Αξιοθαύμαστη πάντως η ύπαρξη τόσων πολλών classics σε αυτούς τους δίσκους. Και μεγάλη λατρεία οι Krieger, Densmore, εξίσου σημαντικοί με τους άλλους δύο. Ειδικά ο πρώτος είχε ένα απίστευτο ταλέντο να δημιουργεί μεγάλο μέρος της μαγείας ή παράνοιάς τους, πείτε το όπως θέλετε…
The Beatles - Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band/ Magical Mystery Tour
Αν γκουγκλάρεις καλύτεροι δίσκοι έβερ, σχεδόν σε κάθε λίστα θα υπάρχει το Sgt. Peppers σε περίοπτη θέση. Να γράψω τι. Από τα πρώτα βινύλια που πήρα, 2-3 από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους εδώ (ομώνυμο, She’s Leaving Home, το απίστευτο, A Day in the Life που είναι υποψήφιο για καλύτερο κομμάτι τους κι από τα καλύτερα ever) αλλά όλα είναι χαραγμένα στη μνήμη. Το έβαλα πρόσφατα και ανατρίχιαζα συνεχώς. Και μου αρέσει που ο στίχος γίνεται όλο και πιο προβληματισμένος, σημάδι των καιρών. Μνημείο.
To Magical Mystery Tour λίγο μετά, κανονικά θα έπρεπε να το αναφέρω μόνο και μόνο για τα Strawberry Fields Forever και Fool on the Hill. Έχει κάποιες αδυναμίες, they prove the couldn’t jam for one minute to save their lives αλλά σίγουρα απαραίτητο, όπως όλοι οι δίσκοι τους και για να σοβαρολογησω και λίγο, ίσως πιο αγαπημένο από κάποια άλλα κλασικά άλμπουμ τους. Κου κου κουτζού.
The Who - The Who Sell Out
Είχα ακούσει και λατρέψει με τη σειρά τα Tommy και Who’s Next. To Sell Out μου φάνηκε Ο,ΤΙ ΝΑ 'ΝΑΙ. Το μικρό intro δεν με ενόχλησε και όταν έσκασε το βαρύ και ψυχεδελικό Armenia City in the Sky, ένιωσα πως μπήκαμε στην κανονική ροή του προγράμματος. Πόσο λάθος έκανα. Τα συμβατικά τραγούδια του δίσκου τα διαδέχονται διαφημιστικά jingles που στο μυαλό μου λειτουργούσαν πιο πολύ “αποσυντονιστικά” και δυσκολευόμουν να το πιάσω. Η επιμονή μου να το βάζω να παίξει όμως, σιγά σιγά ανταμοίφθηκε. Τα jingles ακόμα με κάνουν να γελάω σήμερα. Πιο σημαντικό, όταν άρχισε το κεφάλι μου να διακρίνει τα κανονικά κομμάτια, έγινε εμφανής η εξέλιξη του συνθετικού ταλέντου του Townshend που γράφει υπέροχα pop κομμάτια σαν τα Tattoo, Mary Ann with the Shaky Hand (χοχο), Our Love Was, I Can’t See You αλλά και hard rock (Ι Can See for Miles) και μικρά έπη (Rael 1& 2). Ειδικά το τελευταίο, οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στο Tommy, 2 χρόνια μετά (και μοιράζεται και κάποια ίδια θέματα με αυτό). Το πρώτο τους αριστούργημα.
The Velvet Underground & Nico - The Velvet Underground & Nico
Από άποψη σημαντικότητας, σίγουρα στο τοπ-3 της χρονιάς. Ίσως και της δεκαετίας. Σε παράλληλο σύμπαν με το hippie κίνημα. Μόνο σκοτάδι, ασχήμια, ναρκωτικά και σεξ. Η αιθέρια, γλυκιά pop του Sunday Morning αποπροσανατολίζει στο μπάσιμο. Αλλά ίσως γι’ αυτό βρίσκεται εκεί. Οι στίχοι σιγά σιγά θα δείξουν πως κάτι δεν πάει καλά. Ηρωίνη, σαδομαζοχισμός, σκοτάδι… Και η μουσική τους όμως. Άγαρμπη, φασαριόζα, μονότονη και όμως ελκυστική, με μια σχεδόν γοτθική ατμόσφαιρα (σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον, μεγάλο ρόλο παίζει ο τεράστιος John Cale που σκηνοθετεί εφιαλτικές ατμόσφαιρες με αυτό το καταραμένο βιολί). Δεν έχω κάποιο σημείο αναφοράς για την μουσική τους. Μου θυμίζουν λίγο τους Doors στα ψυχεδελικά τους jams, σαν συναίσθημα όμως, σαν vibe. Kι αυτό όμως τουλάχιστον ελλειπές σαν σχόλιο.
Ακόμα και οι pop συνθέσεις τους πάντως έχουν κάτι απροσδιόριστο και disturbing. Κι αυτή η Nico… δεν βοηθά.
Το 1967 η εμφάνιση αυτής της μπάντας φαντάζει ακατανόητη. Είναι όμως κι απαραίτητη. Tο μήνυμα παντού ήδη έγραφε “peace & love” κι αυτοί ήρθαν να μιλήσουν για έναν άλλο κόσμο, σκληρό, άσχημο αλλά πέρα ως πέρα αληθινό. Δεν μπορούσαν να βρουν καλύτερο τρόπο από τα I’m Waiting for the Man, Venus in Furs (απελπισία), Heroin, The Black Angel’s Death Song, European Son (ο θόρυβος)…
Αναμενόμενο αυτός ο δίσκος να μην πάρει τα εύσημα που του άξιζαν. Η νεολαία ακόμα ζούσε το όνειρό της… Αναλογιζόμενος όμως πως ήρθε πολύ πριν το Altamont Festival (που σήμανε κι επίσημα το τέλος του ονείρου και της χίπικης κουλτούρας), φαντάζει κάποιες φορές σαν η αρχή του τέλους μιας ουτοπίας. Και αν εμπορικά πάτωσε, κάποιοι μουσικοί που κρύβονταν ακόμη στο underground, κρατούσαν σημειώσεις. Λίγο αργότερα θα έφερναν την δική τους επανάσταση και θα άλλαζαν για πάντα την ιστορία της μουσικής. Δεν τα πήγε κι άσχημα.
Beach Boys - Smiley Smile/ Wild Honey
Ευτυχώς ο Brian Wilson, ξεπέρασε ας πούμε την απογοήτευσή του μετά τον ανούσιο ανταγωνισμό του με τους Beatles (κρίμα που δεν ολοκλήρωσε τότε το Smile).
Το Smiley Smile ακούγεται λιγότερο δουλεμένο ίσως από το Pet Sounds αλλά πιο δουλεμένο από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορούσε τότε. Φυσικά, η αύρα του Pet Sounds ακόμα αιωρείται πάνω από την μουσική τους που είναι πολύ ιδιαίτερη για να χαρακτηριστεί απλά pop. Πολύ αδικημένος δίσκος στην εποχή του.
Ακόμα καλύτερα όμως για μένα τα πάνε στο Wild Honey. Εδώ φαίνεται σαν να ακούμε πάλι μια μπάντα κι όχι το πρότζεκτ ενός. Πιο οργανικό, πιο rocking, πιο soul, πιο πιασάρικο. Ευχάριστη αλλαγή ύφους και απερίγραπτες κομματάρες. Επίσης αδικημένος δίσκος της εποχής. Τι να κάνεις. Οι μισοί οπαδοί θέλανε ακόμα surf music και οι άλλοι μισοί μεγαλειώδη project. Αυτοί έχασαν. Πάντως, πολλοί μεγάλοι του Αμερικανικού rock των 70’s (Doobie Brothers πχ.) έχω την αίσθηση πως επηρεάστηκαν από τέτοιους δίσκους.
Traffic - Mr. Fantasy
Κύριε δισκοπώλη, τι “μπλουζ ροκ” μου λες (true story)? Το πήρα κι εγώ, πιτσιρικάς, δεν ήξερα. Εντελώς ψυχεδελικό άλμπουμ (Berkshire Poppies έπος, Giving to You θηρίο), δεν φτάνει τα μεταγενέστερα μεγαλεία αλλά είναι δισκάρα και νιώθω συγκίνηση που το ακούω μετά από κάποια χρόνια. Τεράστιο Dear Mr. Fantasy, φανταστικό σκοτεινό No Face, No Name, No Number. Δεν έχει χάσει τίποτα από την λάμψη του. Α, κι ο Winwood είναι θεός ήδη.
Moby Grape - Moby Grape
Από τις δισκάρες της ψυχεδελικής σκηνής. Πρώτον ήταν από τα πιο δυναμικά group, με τριπλή κιθαριστική επίθεση που συνήθως δάγκωνε φτάνοντας στα όρια του hard rock. Αλλά θα ήταν άδικο να χαρακτηρίζονταν απλά ως τέτοια μπάντα. Pop, folk και country στοιχεία ήταν συνεχώς παρόντα και δημιουργούσαν μουσική που ακόμα και σήμερα κρύβει άπειρη γοητεία μέσα της. Συνέχισαν ποιοτικά για λίγο αλλά σίγουρα αυτή είναι η κορυφή τους, ένας πανέμορφος δίσκος.
Country Joe & the Fish - Electric Music for the Mind and Body / I-Feel-Like-I’m-Fixin’-to-Die
Gimme an F…
Gimme a U…
Gimme a C…
Gimme a K…
What’s that spell?
To ντεμπούτο των Country Joe & the Fish ήταν από τα σπουδαιότερα ψυχεδελικά blues rock album. Με δύο και τρεις fuzzy κιθάρες, organ και κρουστά, δημιουργούν μια πολύ ψυχεδελική ατμόσφαιρα αλλά καταφέρνουν σε πολλά τραγούδια να βγάζουν κι ένα γνήσιο blues συναίσθημα, πράγμα που απαιτεί τόνους ταλέντου, οι περισσότεροι δεν το είχαν. Το Electric Music for the Mind and Body φαντάζει τόσο ολοκληρωμένο σαν πρόταση που αποτελεί έκπληξη πως το I Feel Like I’m Fixing to Die που ακολούθησε λίγο μετά έχει αρκετές διαφοροποιήσεις, κυρίως μια πιο μελωδική ή/και μουσική προσέγγιση, περισσότερες ακουστικές κιθάρες κι έναν ελαφρώς πιο μελαγχολικό τόνο, όπως στο περιπετειώδες Pat’s Song (η lead με σκοτώνει…). Και έχει και το ΘΡΥΛΙΚΟ, αντιπολεμικό Fish Cheer (δες Woodstock festival) που του δίνει ένα πιο σημαντικό status in a way. Μπαντάρα.
Procol Harum - Procol Harum
H γέννηση του prog? Πολύ δύσκολο να πει κανείς. Δεν είχαν το jazz στοιχείο, τα περίεργα μέτρα. Η μουσική τους βασιζόταν κυρίως στην pop/ rock μουσική της εποχής, είχαν κάποια baroque στοιχεία, χωρίς ιδιαίτερη ψυχεδέλεια αλλά κυρίως (βασικό για την γέννηση του prog κατ’ εμέ) χωρίς πολύ blues στοιχείο, εκτός από όταν ο θεός Trower σε κάποια solos βγάζει αυτό το feeling (Repent Walpurgis ΕΠΟΣ). Διαφέρει όμως από τους περισσότερους και δείχνει μια εναλλακτική πρόταση, μια ξεχωριστή αισθητική. Και φυσικά έχει τεράστιες κομματάρες σαν το Conquistador, A Whiter Shade of Pale, Cerdes, κτλ… So… Prog? Νομίζω όχι αλλά μάλλον ο πρώτος ξεκάθαρος οιωνός.
The Moody Blues - Days Of Future Passed
Μήπως εδώ η γέννηση του prog? Πιθανόν κι αυτό. Σε συνεργασία με ορχήστρα, οι Moody Blues γράφουν έναν περισσότερο pop αλλά με σαφή rock στοιχεία (Peak Hour, Twilight Time) concept δίσκο και εξαλείφουν το ντεμπούτο. Η μουσική τους ονειρική, συχνά μεγαλειώδης, το mellotron να παράγει μαγεία ανήκουστη για την εποχή και ένα υπέροχο, κλασικό αριστούργημα, το Nights in White Satin που προσωπικά το άκουσα πριν δηλώσω οπαδός οποιασδήποτε μουσικής κι ακόμα το λατρεύω. Μια νέα πρόταση, ένα σπουδαίο “ξεκίνημα”.
Frank Zappa - Absolutely Free
Ομολογώ το Freak Out το αγαπώ λίγο πιο πολύ. Το άκουσα στα '18, έχω άλλη σχέση μαζί του. Κι έχει πιο “κανονικά τραγούδια”. Ένα χρόνο αργότερα η κατάσταση έχει ξεφύγει (όταν στα credits εμφανίζεται “cash register machine sounds” καταλαβαίνεις…). Αvant-garde μουσική σε έναν δίσκο χωρισμένο σε 2 μέρη, με κάποια σημεία μόνο να θυμίζουν φυσιολογικά τραγούδια όπως το εξαντλητικό jam, Invocation & Ritual Dance of the Young Pumpkin. Τρελές ιστορίες, πολύ χιούμορ, εξωφρενικό παίξιμο, εντελώς ανένταχτος δίσκος για την εποχή.
Rolling Stones - Between The Buttons
Κούραση, UK-US versions, κομματάρες λείπουν και στην μία και την άλλη, δηλαδή, ακόμη κι αν δεν πας πουθενά χωρίς Ruby Tuesday και Let’s Spend the Night Together (US), εγώ δεν μπορώ ούτε χωρίς Back Street Girl (UK). Still a pop band αλλά κάθε άλμπουμ και καλύτερα. Πιο πολύπλοκες μελωδίες, καλύτερες αρμονίες, όλα εδώ είναι στην εντέλεια.
Ευτυχώς, μετά το πλήρως αποτυχημένο πείραμα (imho) του Their Satanic…, θα μπούμε μια και καλή στον σωστό δρόμο για να γίνουμε μια από τις μεγαλύτερες μπάντες στην ιστορία (κατά το “εμείς οι Zeppelin”, @GRACCHUS_BABEUF).
The Pretty Things - Emotions
Επίσης μια μπάντα που δεν συμπάθησα τις πρώτες κυκλοφορίες της μέχρι να έρθει το Emotions. Η μπάντα δημιουργεί έναν πιο προσωπικό ήχο, κρατά τη δύναμή της αλλά εμφανίζεται αισθητά πιο pop και με μελωδίες ευφάνταστες, όπως στο αγαπημένο The Sun ή το House of Ten. Και υπέροχες ενορχηστρώσεις που θα βελτιώνονταν κι άλλο στην πορεία… Φοβερό άλμπουμ, ακούγεται ακόμα καλύτερο με κάθε ακρόαση.
The Kinks - Something Else by the Kinks
Εκτιμώ απεριόριστα τον Ray Davies. Ακόμα κι όταν οι δίσκοι του εμπορικά πήγαιναν χειρότερα, αυτός ακολουθούσε τη μούσα του. Συνέχιζε να κατέχει το ταλέντο του “2 νότες - μια ριφάρα” αλλά η μουσική του σταδιακά έγινε απείρως πιο ενδιαφέρουσα, μπολιάζοντάς την με baroque pop στοιχεία και στο Something Else καταλήγει να γράφει μικρά, πιασάρικα κομψοτεχνήματα σαν το Two Sisters, το Waterloo Sunset, κτλ. Και επίσης, εγώ μπορεί να δηλώνω Αμερικανός αλλά μου αρέσει και η Βρετανίλα. Μέχρι και οι τίτλοι των τραγουδιών τους εδώ το φωνάζουν. Δεν νομίζω λοιπόν να υπάρχει καλύτερο παράδειγμα σε αυτό από τους Kinks στα 60’s. Απολαυστικός δίσκος.
Jefferson AIrplane - Surrealistic Pillow/ After Bathing at Baxter’s
Τεράστια μπάντα και σπουδαίοι μουσικοί που συγκέντρωσαν εν πολλοίς στο πρόσωπό τους τα χαρακτηριστικά της ψυχεδελικής σκηνής και του hippie culture, με την Grace Slick να μπαίνει στην μπάντα εδώ και να γίνεται σημαντική μορφή της εποχής. Ένας μη γυαλισμένος ήχος αλλά γοητευτικός, με ακουστικές και άγριες ηλεκτρικές κιθάρες, folk στοιχεία και έμφαση στις φωνές που δημιουργούν χαρακτηριστικές αρμονίες. Το Surrealistic… θεωρείται από πολλούς το καλύτερο άλμπουμ τους (διαφωνώ αλλά έχει σίγουρα τα μεγάλα hits) με προσωπική αδυναμία, το πανέμορφο, Embryonic Journey, ένα όχι τόσο χαρακτηριστικό κομμάτι γι αυτούς αλλά καταπληκτική μελωδία. Το After Bathing… που ακολούθησε δεν υστερεί, ίσα ίσα προσωπικά το προτιμώ. Κρατά τα ίδια χαρακτηριστικά αλλά βελτιώνει την παραγωγή και αυξάνει την τρέλα και τις επιρροές, γίνεται λίγο πιο hard rocking, οι αρμονίες είναι καλύτερες, εμφανίζουν μια δημιουργικότητα απίστευτη (άκου το Rejoyce). Χαρακτηριστικός κι αγαπημένος δίσκος της εποχής του κι αυτός και απαραίτητος.
The Small Faces - The Small Faces
Καμία μπάντα του British Invasion δεν έμεινε σταθερή στον ήχο της για πολύ. Οι Small Faces στο μεταβατικό, δεύτερο ομώνυμο άλμπουμ τους (…), προχωρούν προς μια πιο φιλόδοξη ψυχεδελική pop/ rock μουσική και γκαμούν πάλι. Επεκτείνουν το πεδίο δράσης τους, γράφουν πιο δουλεμένα και ώριμα αλλά δεν αγγίζουν ακόμα τα μεγαλεία που θα έρχονταν ένα χρόνο μετά
18 Likes
Αχαχαχαχα, μας στιγμάτισε ο Stef με αυτό το εξώφυλλο, όποιοι είναι κοινωνοί του inside joke, απλά χαμογελάνε με νοσταλγία αυτήν τη στιγμή. 
8 Likes
Μετά από κάνα μισάωρο το βρήκα τελικά, καλή φάση
1 Like
Για μένα αυτό είναι κλασική περίπτωση “κάνει μπαμ ότι έχετε μεγάλες δυνατότητες, αλλά κάπου σαν να το χάνετε, στο επόμενο θέλω να δω τι θα κάνετε”
Λόγω διασκευών ή εκτελέσεων?
Δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς, γιατί κατά τ’ άλλα δεν έχω θέμα μια μπάντα να παίζει μουσικές που δεν έχει γράψει… Απλά το πρώτο Vanilla Fudge μου βγάζει μια αίσθηση “unfinished product”…
1 Like