1978
Van Halen-“Van Halen”
Judas Priest-“Killing Machine”
Rainbow-“Long Live Rock ‘n’ Roll”
Rush-“Hemispheres”
Judas Priest-“Stained Class”
17 Likes
Από αυτό εδώ και μόνο :
φαίνεται καθαρά πως δεν έχεις ιδέα για τι πράγματα μιλάς. 
6 Likes
1978
Η χρονιά που γεννήθηκα! Όταν ήμουν μικρός, ήμουν απογοητευμένος με την μουσική του '78, την θεωρουσα την χειρότερη 70s χρονιά. Μεγαλώνοντας όμως, ανακάλυψα συγκλονιστικά πράγματα:
1. Steve Reich - Music For 18 Musicians
Από την αρχή του παιχνιδιού ήξερα ότι το 1978 θα έβαζα Steve Reich και θα σας παραξένευε, και μετά είδα ότι το rateyourmusic το έχει 1ο γι αυτή την χρονιά. Καμία εντύπωση: το Music For 18 Musicians είναι μία από τις σημαντικότερες μουσικές που καταγράφηκαν μέσα στον 20ο αιώνα, ένα αριστούργημα για τον μινιμαλισμό και την σύγχρονη μουσική. Ο Reich έχει συλλάβει κάτι το ουράνιο, ένα έργο τέχνης που μοιάζει ταυτόχρονα με μουσική, ποίηση, αρχιτεκτονική και φιλοσοφική κατασκευή.
2. Robbie Basho - Visions Of The Country
Δεν ήξερα καν τον Robbie Basho ως το 2019 και τον έμαθα μέσα από το αριστουργηματικό “Arrival” των Fire! Orchestra. Αυτός λοιπόν είναι ο δίσκος που εμπεριέχει το “Blue Crystal Fire”, πλέον ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια ever. Ο Basho είναι μία από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις μουσικών και ανθρώπων και η τέχνη του δεν συγκροτεί απλά μνημειώδεις στιγμές του αμερικάνικου primitivism. Είναι κιθαριστικά μυστικιστικά αινίγματα, ένας κόσμος διαρκών υπερβάσεων.
3. Pere Ubu - Modern Dance
Ξέρω, οι περισσότεροι θεωρείτε τους Wire καλύτερους, για μένα όμως αυτό το άλμπουμ είναι ένα από τα πιο έξοχα δείγματα καλλιτεχνικού punk που κυκλοφόρησαν ποτέ. Το “Modern Dance” ακούγεται φρέσκο, πειραματικό κι ευφυές ακόμα και σήμερα και συχνά αναρωτιέμαι αν οι Pere Ubu έχουν πάρει την αναγνώριση που τους αξίζει.
4. Kraftwerk - The Man-Machine
Δεν μπορεί κανείς να πει και πολλά πράγματα, ένα απολύτως κλασικό και μνημειώδες άλμπουμ.
5. Rush - Hemispheres
Στην συνείδηση μου, αυτός ήταν πάντα ο πρώτος αμιγώς progressive metal δίσκος. Οι Rush παραμένουν σε ψηλές πτήσεις.
Επίσης:
- Brian Eno - Music For Airports
- Sun Ra - Lanquidity
- Queen - Jazz
- Wire - Chairs Missing
- Kate Bush - The Kick inside
19 Likes
Οπως τα ειπε ο @pantelis79 , οτι θελουμε βαζουμε… εκτος βρωμυλο που εχει μεινει ακυκλοφορητος… ακομη
3 Likes
Φαντασου να τον δουμε σε πενταδα του 92 
Απαραδεκτη η κασετα για τα σημερινα δεδομενα αντιληψης δεν το συζηταμε, αλλα ειμασταν βλαμμενα τοτε
3 Likes
Απαραδεκτη ξεκαθαρα, εξισου τραγικη με το 70% της μουσικης που κυκλοφορει σημερα αν μην τι αλλο… γκρινιαξα λιγο
2 Likes
Νομίζω η μόνη χρονιά που ξεκίνησε χωρίς να ξέρω ποιο θα είναι το νο 1 και μάλιστα είχα 4 υποψήφια γι αυτό. Kαι γενικά κάθε μέρα η κατάταξη μάλλον θα αλλάζει.
1) The Clash - Give 'Em Enough Rope
Το αγαπημένο μου άλμπουμ των Clash και ένα από τα πιο πολυπαιγμένα που έχω. Με το μπάσιμο του Safe European Home, μπαίνω κι εγώ στο mood του άλμπουμ. Μόλις σκάει το Tommy Gun, oι αναμνήσεις είναι τόσες πολλές, με χτυπάει στο συναίσθημα. Το Last Gang in Town είναι ίσως το αγαπημένο μου τραγούδι τους. Πανέξυπνες συνθέσεις, ωραίοι στίχοι, όμορφες lead. Δυσκολεύομαι να μιλήσω γι’ αυτό το άλμπουμ. To ακούω τακτικά σχεδόν 20 χρόνια και το γουστάρω πιο πολύ τώρα από τότε.
2) AC/DC - Powerage
Ο 2ος αγαπημένος μου δίσκος τους. Από τα πιο υποτιμημένα άλμπουμ έβερ. Έδωσε ένα δύο classics (Rock ‘n’ Roll Damnation, Riff Raff), αλλά η μαγεία βρίσκεται στο υπόλοιπο του δίσκου. Gimme A Bullet (ριφάρα), Sin City (ριφάρα), What’s Next to the Moon (αυτή η αίσθηση ότι το κομμάτι θα “ξεσπάσει” σε κάποιο verse, όταν τελικά συμβαίνει, μετά το σόλο, αρρωσταίνω), Up to My Neck & Kicked in the Teeth κατραπακιές. Φαινομενικά τυπικά AC/DC κομμάτια που όμως στάζουν κάβλα και rock ‘n’ roll του πεζοδρομίου. Malcolm σε τρελή φόρμα, κάποια από τα καλύτερα σόλο του Angus, Bon Scott όπως πάντα σε κάνει να νιώθεις μέρος του πάρτυ που στήνεται. Έπος.
3) Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Θρίαμβος καλλιτεχνικός, παρά την δύσκολη περίοδο που πέρασε ο Bruce. Ο δίσκος συναγωνίζεται τον προκάτοχό του. Πιο σκοτεινά αλλά με αθάνατες μελωδίες, με πολύ συναίσθημα, με περισσότερη οργή και μελαγχολία ταυτόχρονα και φυσικά με μια εκπληκτική E-Street Band να τον συνοδεύει. Κι αυτό το Racing in the Street δε θα σταματήσει να με τσακίζει ποτέ (much better than Jazz).
4) Judas Priest - Stained Class
Αντίο hard rock, καλώς ήρθες κλασικό heavy metal.
Ξέρω πως ήδη από το Sad Wings είχαν περάσει ξεκάθαρα το νόημα. Αλλά τόσο αυτό όσο και το Sin After Sin (αμφότερα δισκάρες) είχαν πολλά κατάλοιπα των 70ς. Εδώ όμως παίζουν μπάλα μόνοι τους. Το 80s heavy metal γεννήθηκε το '78. O Les Binks ήταν καταλύτης σε αυτό. Εντελώς τσίτα παίξιμο, το Exciter δεν θα ήταν τόσο κατακλυσμιαίο χωρίς αυτόν. Τα τραγούδια είναι όλα ένα κι ένα. Ο Halford από άλλον πλανήτη, φτάνει στον θεό πολλές φορές. Και τις 3 μέρες του χρόνου που το Victim of Changes δεν είναι το καλύτερο τραγούδι τους, είναι το Beyond the Realms of Death.
5) Dixie Dregs - What If
Tο Free Fall ήταν εκπληκτικό ντεμπούτο, μια μίξη Mahavishnu και πιο αμερικανικού/ southern rock που περιέργως δούλεψε τέλεια. Το What If είναι ακόμα καλύτερο. Φανταστική ικανότητα της μπάντας να δίνει πιασάρικα instrumental τραγούδια (που σημαίνει όμορφες μελωδίες και riff) και πιο στριφνά fusion έπη. Το Odyssey πχ είναι αριστούργημα. To ΘΕΪΚΟ Travel Tunes είναι 4 λεπτά που το γκρουπ ξεσαλώνει, ροκ σολάρα, αλλαγές μέτρων και συναισθημάτων, ανεπανάληπτο. Tα ίδια και στο επόμενο, Ice Cakes, με το επικό ριφ. Ενοχλητικό πόσο εύκολο το κάνουν να μοιάζει. Οι μονομαχίες του Steve Morse στην κιθάρα και του Allen Sloan στο βιολί, είναι μνημειώδεις. Η μπάντα παραδίδει μαθήματα μουσικότητας και ουσίας σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Απαραίτητο αν σας αρέσουν πιο fusion ακούσματα.
6) Funkadelic - One Nation Under a Groove
Do you promise to funk the whole funk and nothing but the funk?
Πρέπει να είσαι πολύ “άνιωθος” για να μη μπεις στο ρυθμό του ομώνυμου τραγουδιού που ξεκινά το άλμπουμ. Στα Grooveallegiance και Who Says a Funk Band Can’t Play Rock?!, σίγουρα έχεις παραδοθεί στο groove της μπάντας. Είναι φοβερό το πόσο δυνατά είναι τα τραγούδια της μπάντας όσον αφορά το ρυθμικό κομμάτι. Δεν λείπουν τα solos, τα οποία είναι και εκπληκτικά. Γενικά η μπάντα αναμειγνύει funk με rock, soul ακόμα και disco, χωρίς να υστερεί ποτέ.
Πολύ χιούμορ στιχουργικά, ενίοτε ακραίο (Promentalshitbackwashpsychosis Enema Squad (The Doo Doo Chasers)) αλλά όχι κενό νοήματος. Ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της μπάντας που ως τότε είχε να επιδείξει έτσι κι αλλιώς μόνο δισκάρες.
7) Dire Straits - Dire Straits
Μερικές φορές κάποια πράγματα τα θεωρούμε δεδομένα. Οι Dire Straits απ’ όταν με θυμάμαι, πάντα βρίσκονταν εκεί, θες με το Sultans…, θες με το Walk of Life. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως πώς θα ένιωθα αν το '78 άκουγα το μπάσιμο στο Down to the Waterline. O τόνος του Knopfler είναι μοναδικός, τον ακούς μία φορά και τον αναγνωρίζεις για πάντα. Σίγουρα πολλές blues επιρροές, αλλά με ένα άρωμα pub rock μπάντας, οι Dire Straits ήταν ήδη από το ντεμπούτο έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο. Συγκλονιστική μπαντάρα.
8) Τom Petty & The Heartbreakers - You’re Gonna Get It!
Θέλω να σβήσω τη λίστα του '76 και να ψηφίσω μόνο το ντεμπούτο του Petty.
Γενικά με αυτό το παιχνίδι, έχω αρχίσει να ακούω άλμπουμ που είχα χρόνια. Κάποιες φορές υπερενθουσιάζομαι με μερικά από αυτά. Όταν έφτασα το '76, είπα να μην ακούσω το ντεμπούτο του, το έχω ακούσει 100000 φορές και το ακούω συχνά, κάθε χρόνο. Ίσως αυτό έπαιξε ρόλο στο ότι δεν συμπεριλήφθηκε στη λίστα μου. Βιωματικά και συναισθηματικά, σίγουρα είναι πιο αγαπημένο μου από άλλα άλμπουμ που είχα στη λίστα και έχει 1-2 από τα αγαπημένα μου κομμάτια ever. Αυτό συνειδητοποιώ ακούγοντας τον 2ο δίσκο του. Αν εξαιρέσω τις 8 από τις επιλογές μου, οι άλλες 2 έπαιζαν. Λέω “δεν βάζω να το ακούσω?”. Οπότε ορίστε. Θρύλος Tom Petty. Θεωρείται πιο αδύναμο σε σχέση με το ντεμπούτο και το επόμενο, αλλά είναι αριστουργηματικό. You’re Gonna Get It, Magnolia (
), το θεϊκό, σκληρό I Need to Know (με μια σχεδόν punk ενέργεια από τη μπάντα), το Listen to Her Heart.
Αν ακούτε τους δισκους πριν αποφασίσετε για ψήφο/ κατάταξη, ακούστε και δίσκους που “δεν χρειάζεται”. Μπορεί να τους υποτιμήσετε.
9) Rolling Stones - Some Girls
Το '78 μεσουρανούσε η disco. Λέγεται πως ο Keith είχε απειλήσει με μαχαίρι dj, πως αν δεν άλλαζε τις disco μαλακίες που έπαιζε θα τον καθάριζε. Ενδιαφέρον το ότι ο δίσκος ξεκινάει λοιπόν με ένα disco τραγούδι. Koμματάρα το Miss You Και εντελώς μη αντιπροσωπευτικό του άλμπουμ. Ο δίσκος είναι ο καλύτερός τους από την εποχή του Exile… και φαντάζει εντελώς στο πνεύμα της εποχής. Έχει μια ορμή και ενέργεια που φαντάζει συγγενική στην punk σκηνή που κυριαρχούσε εκείνα τα χρόνια. Περιέχει ό,τι θα περίμενε κανείς από αυτούς. Κομμάτια δυναμίτες (When the Whip Comes Down, Lies, Respectable), country στο Far Away Eyes (κανείς εκτός Αμερικής δεν έπαιξε τόσο πειστικά country), η κλασική μπαλάντα, Beast of Burden. Λογαριάζω το Tattoo you σαν το τελευταίο κλασσικό τους άλμπουμ αλλά νιώθω πως τίποτα μετά από το Some Girls δεν πλησίασε αυτό το επίπεδο (still better than Jazz).
10) Cheap Trick - Heaven Tonight
Όταν καταφέρνεις να ενώσεις με τέτοια επιτυχία το hard rock με την pop των Beatles, τα τραγούδια σου είναι καταδικασμένα να γίνουν επιτυχίες. Κι όμως, χρειάστηκε το θρυλικό, Cheap Trick at Budokan, για να τους ακούσει το mainstream κοινό. Η μπάντα τιμά τον όρο power pop σε όλο το άλμπουμ. Δυναμικά και απίστευτα πιασάρικα τραγούδια από την αρχή ως το τέλος. Surrender, On Top of the World, Auf Wiedersehen, Takin’ Me Back, Stiff Competition, How Are You, είναι από τα καλύτερα που έγραψαν ποτέ. Αρκετά ξεχασμένη μπάντα σήμερα, αδίκως.
Honorable mentions:
Pat Travers - Heat in the Street
4ο καταπληκτικό άλμπουμ σερί και μάλλον το αγαπημένο μου. Σαν κουαρτέτο με Thrall, Aldridge και Cowling η μπάντα έσπερνε. Εδώ αγγίζουν τα όρια του heavy metal σε σημεία αλλά ακούς και bluesy μέρη, funk, πάντα υπό ένα εκρηκτικό hard rock πέπλο. Φανταστικός δίσκος.
Ram Jam - Portrait of the Artist as a Young Ram
Όλοι έχετε ακούσει το Black Betty. Λίγοι φαντάζομαι έχετε ασχοληθεί με το 2ο άλμπουμ τους, Portrait of the Artist as a Young Ram. Μιλάμε για φοβερή heavy μουσική. Ίσως όχι heavy metal, αλλά πόσοι έπαιζαν τότε heavy metal? Εκρηκτικό hard rock με πόρωση και ενέργεια, ωραία riff και μελωδίες, μια ομορφιά. Ακούστε Turnpike, Gone Wild, Hurricane Ride, Runway Runaway. Πραγματικά ξεχασμένο άλμπουμ. Αδίκως.
18 Likes
Πω, σεημ! Μπορώ βέβαια πάντα να το κάνω έστω και άτυπα, αφού ακόμα δεν έχω γράψει ούτε για το 75 ;p
3 Likes
Να θυμισω οτι σημερα τα μεσάνυχτα κλεινουμε και την ψηφοφορια για τα εξωφυλλα 1970-1973 ε
Το εχω ηδη κανει, ισχυει.
6 Likes
Πέραν των camel το 74 βάζω στην 5αδα δίσκους που ξέρω και αγαπάω χρόνια. Μόλις βγάλει ο gamemaster @anhydriis την λίστα με τα honourable mentions ακούω τους δίσκους που δεν έχω μεγάλη η καθόλου επαφη
4 Likes
Γενικά κι εγώ. Τα πρώτα χρόνια πήγαινα εντελώς μηχανικά, χωρις να τα ξεσκονίσω καθόλου. Πιθανόν αν έμπαινα στη διαδικασία κάποιες λίστες να ήταν διαφορετικές. Όμως από τη στιγμή που άρχισα να ακούω, πέρα από το ότι περνάω υπέροχα 
, έχω ακούσει και άλμπουμ που τα ξέρω απ’ έξω και άξιζαν την αναφορά μου αν και είχα να ασχοληθώ πάνω από πενταετία, ίσως και δεκαετία. Και έχω αναθερμάνει τη σχέση μου μαζί τους. Είναι θρεντάρα αυτο.
9 Likes
Εγω να στείλω μια τεράστια καρδούλα στον θρεντσταρτερ 
@anhydriis, όπως και σε όλους όσους έχουν γράψει εδώ μέσα , γιατί εδώ και 8 βδομάδες ακούω μουσικάρες που πιθανότατα δεν θα ακουγα ποτέ και δεν ακούω καινούργιες κυκλοφορίες λόγω του παιχνιδιού
16 Likes
-
Van Halen-Van Halen δίσκος ορόσημο της κιθαριστικής μουσικής γενικά
2.Rainbow-Long Live Rock N Roll αν και λιγότερο καλό από τα 2 προηγούμενα… Gates Of Babylon και τα μυαλά στο μπλεντερ
3.Judas Priest-Killing Machine ο δίσκος προπομπός του British Steel… έχει και κομματάρες
4.AC/DC-Powerage από τους αγαπημένους μου δίσκους των γιγάντων
5.The Cars - The Cars απίστευτος ήχος για την εποχή και τρομερά πιασάρικες κομματάρες
Εξώφυλλο -Rainbow-Long Live Rock n Roll
13 Likes
Ρε, βάλε μου απουσία ρε 
εκτός κι αν προσμετρήθηκε η μια μου ψήφος 
2 Likes
εννοείται πως οχι… αφου τα ειπαμε και τα συμφωνήσαμε… 
1 Like
Μην σου πω οτι εχει τοσο ζουμι η δεκαετια που δεν θελω να τελειωσει… οταν δε τελειωσει εχω ηδη τουλαχιστον 10 υποτιμημενους ή αγνωστους δισκους που δεν θα ειχα μαθει ποτε…
Το περίεργο φαινομενο ειναι οτι ενω παμε προς τα 80ς λιγοστευουν οι προτασεις σε δισκους, ενω νομιζω περιμεναμε το αντιθετο… ισως φταινε τα συγκεκριμένα χρονια…
1 Like
Ή πολυ απλα εχω 100% ιδεα για τι πραγματα μιλαω, και απλα γουσταρουμε διαφορετικα πραγματα.
Βαλε και τους Judas Priest στην λιστα btw, τους ξεχασα πριν!
Βάλε και μια καλαμαράκια.
14 Likes
Οτι θελει η μπατσαρια θα βαλουμε, δεν χαλαμε χατιρια, πιασε και μια μπακαλιαρο σκορδαλια!
1 Like