Αυτό εννοείται για τον Michael.
Στο ερώτημα του Λέπερ, θα ρίξω και Fates Warning στην κουβέντα αλλά με αστερίσκο. Μπορεί ο Arch να ήταν βασικός συνθέτης στους 3 πρώτους δίσκους, αλλά πάντα σε συνεργασία με τον Matheos. Δεν ήταν δηλαδή πως έφυγε από το συγκρότημα και οι FW έχασαν τον μόνο τους συνθέτη.
Blood, Sweat & Tears και Sex Pistols? Ενδιαφέρον ερώτημα.
Genesis και Peter Gabriel;
Ήταν όλοι συνθέτες εκεί όμως, είναι σχετικό.
Θα έλεγα Soft Machine. Μια χαρά συνέχισαν και χωρίς τον Ayers.
Σωστά, όπως και χωρίς τον Wyatt.
Bay Area κανεις?
Ινσαιντ τζοουκ προφανως…
Vince Clarke στους Depeche. Δικιά του μπάντα, ήρθε ο Gore, μέχρι να έρθει ο Gahan έκανε τα φωνητικά, και έγραψε σχεδόν όλο το Speak & Spell
Nομίζω πως οι Fleetwood Mac είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα.
Μετά τα πρώτα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό είναι οι Can, οι Buzzcocks και οι The Damned.
Αυτό το ότι ο Glen Matlock έγραψε όλο το Nevermind the bollocks μόνο αυτός το λέει. Προσωπικά έχω αμφιβολίες για το κατά πόσο ισχύει.
Δεν ξέρω αν ισχυει αλλά το εχω διαβάσει τόσο πολύ που μοιάζει με πραγματικότητα.
Σκέφτηκα Allman Brothers Band αλλά δεν ξέρω αν ταιριάζει με δεύτερη ματιά/σκέψη . Ο Gregg ήταν ο mainman/songwriter 
Ξεκινάω πριν κάτι εβδομάδες το χαοτικό 1968.Την παραλίγο καλύτερη χρονιά στην ιστορία. Λέω, ας βάλω το Everly Brothers. Το αγαπάω αλλά οκ, συναισθηματικά έχω άλλα άλμπουμ που γνωρίζω και αγαπώ 2 δεκαετίες, αυτό ήρθε στη ζωή μου πριν 5-6 χρόνια(?). Κολλάω όμως και το ξαναβάζω… Δεν ξεκινήσαμε καλά. 2 εβδομάδες plus μου πήρε η μαλακία το '68.
*Κανονικά όταν κάποιος έχει πάνω από μια δουλειές τον χρόνο, τις βάζω στο ίδιο κείμενο αλλά επειδή αρχικά είχα άλλο φορμάτ, δεν το έχω κάνει παντού. Το ξέρω πως σαν νοιάζει.
1) The Band - Music from Big Pink
Ντεμπούτο για την αγαπημένη μου μπάντα. Είναι λίγο δύσκολο να μιλήσω γι’ αυτούς but I’ll do it anyway.
Τους γνώρισα στο λύκειο από μια συλλογή και λίγα μόλις λεπτά παρακολούθησης του Last Waltz (του καλύτερου μουσικού βίντεο δλδ). Είχα πάθει σοκ. Η μουσική αυτή μου μιλούσε στην καρδιά αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι παρόμοιο. Υπό μία έννοια, ακόμα δεν έχω. Η συλλογή αντιγράφηκε σε κασέτα και έλιωσε με πολλές επαναλήψεις σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι, το The Weight. Δεν ξέρω γιατί, τι ακριβώς τσίγκλησε μέσα μου αλλά δεν το χόρταινα. Ένα τραγούδι με ακουστικές κιθάρες, το πιάνο να παίζει πανέμορφες μελωδίες και στίχοι που να μιλάνε για φανταστικούς χαρακτήρες, σαν βγαλμένοι μέσα από τις καλύτερες ιστορίες του Bob Dylan, με τρεις βασικούς τραγουδιστές, πότε ξεχωριστά και πότε μαζί σε απίστευτες αρμονίες. Μέχρι σήμερα, αυτό είναι ένα από τα 2-3 αγαπημένα μου τραγούδια ever.
Όταν αγόρασα το Music… πάντως, δεν ήξερα τι να περιμένω. Το Tears of Rage του Dylan που ανοίγει τον δίσκο περιέπλεξε τα πράγματα, ήταν τόσο ασυνήθιστο. Ένα δραματικό slow τραγούδι με κάτι eerie στην ατμόσφαιρα που πιάνω και σε πολλά σημεία του άλμπουμ. Ίσως αποτέλεσμα των πλήκτρων του Garth Hudson που έδινε άπειρη προσωπικότητα στο υλικό και είναι αρκετά κυρίαρχα σε όλο το άλμπουμ. H απορία παρέμενε. Τι μουσική είναι αυτή που παίζουν? Λογίζονται ως rock. Μάλιστα. Τι δουλειά έχει εδώ τότε η διασκευή στο ονειρεμένο, Long Black Veil? Γιατί το Lonesome Suzie βγάζει τόσο πόνο? Πώς ο Manuel ακούγεται τόσο δραματικός, σαν άλλος Ray Charles στην φωνή? Που είναι τα εκρηκτικά κιθαριστικά solo? Και σε έναν θεωρητικά rock δίσκο, πώς γίνεται η μόνη ξεκάθαρα rock σύνθεση να είναι το Chest Fever που κάπου στα δυόμισι λεπτά αποκτά μια μαγική… jazzy ατμόσφαιρα? Με αυτή την εξαίρεση (και ίσως το This Wheel’s on Fire), λείπουν τα ROCK riffs. Είναι μια μουσική διαφορετική, το κάθε όργανο είναι εκεί για να σαπορτάρει τις φωνές, να δημιουργήσει μια εικόνα, μια ατμόσφαιρα, σπάνια για να κλέψει την παράσταση. H μπάντα είχε μια αντίληψη μοναδική, μια ιδιοσυγκρασία που δεν έβρισκες σε rock groups της εποχής.
Το Music ήρθε την κατάλληλη στιγμή για να αλλάξει την ζωή πολλών. Το έλιωνε ο Harrison και επηρεάστηκε για την δημιουργία του αριστουργήματός του, All Things Must Pass. Έκανε τον Clapton, μπουχτισμένο από τα ατελείωτα jam των Cream, να θέλει να αποσυρθεί από τον βαβουριάρικο χώρο του blues rock και να εστιάσει στις συνθέσεις (μέχρι και να γίνει μέλος τους επιθυμούσε!). Έκανε τον Elton John να θέλει να ακουστεί σαν αυτούς και το κατάφερε εν μέρει στο σπουδαίο, Tumbleweed Green.
Και για μένα προσωπικά, όρισαν μια για πάντα το ιδανικό, αν υπάρχει τέτοιο, στην μουσική.
Αιώνιο αριστούργημα. Μοιάζει το Music… αλλά και η μπάντα εκείνα τα χρόνια, σαν μια μικρή γωνιά που όλη η Αμερικανική μουσική, λευκή και μαύρη, από τη Νέα Ορλεάνη ως τον Καναδά βρήκε ένα μέρος να την φιλοξενήσει.
2) The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
“Have you ever been to Electric Ladyland?
The magic carpet waits for you
So don’t you be late
I wanna show you different emotions
I wanna run you the sounds and motions…”
That’s it, right there. H φωνή που κραύγαζε στο Spanish Castle Magic, εδώ ακούγεται σαν soul τελειότητα που σε καλεί να προετοιμάσεις τον εαυτό σου για μια διαφορετική εμπειρία. Σίγουρα ήταν, ακόμη κι αν το Crosstown Traffic που ακολουθεί είναι ο ορισμός του Hendrix-ικού rocker. Δύναμη, groove ασύλληπτο και attitude… Εκεί, στη μετάβασή μου από το metal στο rock (με έμφαση στο blues rock), ψοφούσα για τέτοια κομμάτια. Αστραπιαίος έρωτας. Τι έπη τα Come On, House Burning Down, Rainy Day… και Still Raining… Το wah του έχει πάρει φωτιά. Για να μην πω για το οργασμικό Voodoo Child (Slight Return), το ορισμό του καυλωμένου rock. Στον ορυμαγδό αυτόν τον συνοδεύουν άξια οι Redding/ Mitchell (συνήθως) που αποδίδουν σαν να έχουν νέφτι στον κώλο, ακόμα και στην British pop του Little Miss Strange.
Φυσικά στον κόσμο του acid και της ψυχεδέλειας που ζούσαν, δε θα έλειπαν τα αντίστοιχα κομμάτια. Long Hot Summer Night, Gypsy Eyes (Uli, ακούς?), κτλ… Βοηθά και η παραγωγή που αναλαμβάνει ο ίδιος, απίστευτη για το genre, imho. Καθαρίζει τον ήχο χωρίς να του κόβει δύναμη, οι κιθάρες πότε να σκάνε από αριστερά, πότε από δεξιά, εφέ, όλα εντείνουν την εμπειρία της ακρόασης.
Επειδή όλα αυτά πάντως είναι χιλιοειπωμένα λίγο πολύ, θέλω να σταθώ στο συναίσθημα που έβγαζε σαν μουσικός και συχνά κρυβόταν πίσω από όσα θαυματουργά έλανε στην κιθάρα.
Το επικό “1983…” είναι σεμινάριο για το πώς πρέπει να παίζεται το ψυχεδελικό rock. Θείο main riff, απίστευτο chord progression, εκπληκτική ερμηνεία… Κι αυτό το μελωδικό μπάσο… αχ, αυτό το μπάσο… Εκεί, μετά τα 9 λεπτά με τους ψυχεδελικούς ήχους της κιθάρας του Jimi από πάνω… Όλοι οι blues rockers της εποχής μοιάζουν αρχάριοι μπροστά στην έμπνευση και την εφευρετικότητα ενός Hendrix που για ακόμη μια φορά, εξερευνά κόσμους που δεν υπήρχαν έως ότου τους ανακαλύψει αυτός. Kι ακόμα, πόσοι μπορούσαν να βγάλουν τόση ψυχή σε ένα All Along the Watchtower (ναι, αυτήν την “καλύτερη διασκευή ever” με τα απίστευτα licks)? Πόσοι μπορούσαν να αποδόσουν έτσι heavy blues όπως στο Voodoo Chile?.. Κανείς. Σίγουρα σε ένα υποθετικό subgenre top-5. Ένα live jam session 15 λεπτών, με τον Mitch Mitchell στα drums, Steve Winwood στο hammond, Jack Casady στο μπάσο, να τον συνοδεύουν σε ένα από τους ορισμούς των μαύρων blues, σε ένα τραγούδι θηριώδες με τον Jimi να δίνει τροφή σε όσους υποστήριζαν πως ό,τι κι αν παίζει, στην ψυχή είναι bluesman. Κι ακόμη μια φορά που ο Jimi γίνεται ένα με το όργανό του και περνά σε άλλη διάσταση.
Dammit, θέλω αλλά είναι αδύνατο να εξηγήσω πόσο ασύλληπτος δίσκος είναι το Ladyland, από αυτούς που με διαμόρφωσαν σαν ακροατή. Ήρθε στη ζωή μου σε τρυφερή ηλικία και μου έδειξε πόσα πράγματα μπορεί να κάνει κάποιος χρησιμοποιώντας τα ταπεινά (χαχα) blues.
Συγκλονιστικό άλμπουμ ακόμη και σήμερα.
3) Aretha Franklin - Lady Soul
Με αυτόν τον δίσκο γνώρισα την Aretha. Πιθανόν να ήταν κι από τους πρώτους soul δίσκους που άκουσα. Αποκάλυψη. Μουσική πιασάρικη, πατάει στα blues αλλά σε ωθεί να χορέψεις, οι κιθάρες αρκούντως rocking (τυχαία η συμμετοχή κάποιου Clapton στο bluesy, Good to Me as I Am to You), το ένα hit διαδέχεται το άλλο. Και η φωνή…
Tα Chain of Fools και Money Won’t Change You μου έδωσαν τα μυαλά στο χέρι με τους ξεσηκωτικούς ρυθμούς τους. Έρχεται όμως το People Get Ready και ο μικρός Αντώνης μουδιάζει. Αγγελική μουσική, ένα απίστευτο τραγούδι που στα χέρια της Aretha αλλάζει διάσταση. Soul? Gospel? Η φωνή της δεν έχει όρια. Μαζεύει μέσα όλη την μαύρη μουσική και της δίνει ένα φοβερό pop quality. Hell, ακόμα θυμάμαι εκστασιασμένος να τραγουδώ “You make me feel like a natural woman” όταν το είχα πρωτοανακαλύψει. Ακόμα το κάνω. Η μουσική του Lady Soul είναι διαχρονική. Είναι η Aretha πάνω στο άλογο της επιτυχίας, η Aretha που δεν μπορεί να κάνει κανένα λάθος, που κάθε τραγούδι, όσο διαρκεί, είναι υποψήφιο για αγαπημένο του δίσκου ή και της καριέρας της. Είναι η σπουδαιότερη φωνή στην ιστορία. Ίσως είναι άδικο για όποιον συγκρίνεται μαζί της, της δόθηκε ένα ταλέντο, ένα εύρος και μια ελαστικότητα που δεν έφτανε κανείς. Αλλά πέραν της τεχνικής, είναι το συναίσθημα ακόμα κι όταν η φωνή της ίπταται στην στρατόσφαιρα. Η ζεστασιά που βγάζει στις μπαλάντες. Το πόσο ανθρώπινη και εξωγήινη προλαβαίνει να ακουστεί στην ίδια πρόταση.
4) The Rolling Stones - Beggars Banquet
Πώς ξεκινάς να γίνεσαι η μεγαλύτερη rock μπάντα στον κόσμο? Ξεκινώντας με τους samba ρυθμούς του Sympathy for the Devil το οποίο αυτόματα γίνεται hit και trademark τραγούδι.
Οι Rolling Stones για χρόνια βολόδερναν μεταξύ pop και rock ‘n’ roll με blues ψήγματα στη μουσική τους. Σιγά σιγά βελτιώνονταν συνθετικά, έγραφαν ενίοτε μεγάλα τραγούδια αλλά δεν είχαν βρει τον ήχο τους ακόμη. Το δε πείραμα με την ψυχεδέλεια δεν έβγαλε πουθενά. Το Beggars Banquet είναι ο δίσκος που καθιερώνει τους Stones στις συνειδήσεις του κόσμου ως μια classic rock μπάντα. Όταν οι περισσότεροι σύγχρονοι τους από το νησί αγκάλιαζαν τις ρίζες τους, αυτοί βουτούσαν ως τα μπούνια στα blues της Αμερικής που τους είχαν φέρει μαζί χρόνια πριν αλλά και την country/ folk. Λιτά grooves, ακουστικές και slide κιθάρες που πατάνε σε παμπάλαιες μουσικές, άπειρα βρώμικα licks και rock riffs (πόσο καυλιάρικο και groovy το Stray Cat Blues…), και εκτόξευση της δημιουργικότητας… Dear Doctor, Parachute Woman, Prodigal Son… Ακόμα και στιχουργικά, ποιος περίμενε από τους Stones τραγούδια πολιτικά σαν το Street Fighting Man? Όταν καταλήγει το άλμπουμ μετά από έναν καταιγισμό απίστευτων τραγουδιών με το moody, Salt of the Earth και το ξέσπασμά του, έχει προλάβει να μου προκαλέσει μια ευφορία που ελάχιστοι δίσκοι και μπάντες καταφέρνουν.
Κύκνειο άσμα και για τον Jones που θα εγκατέλειπε τον μάταιο τούτο κόσμο αλλά άνοιγε τον δρόμο για την μεταγραφή που θα τους έκανε ΚΑΙ την καλύτερη rock μπάντα.
5) Magic Sam - West Side Soul
Αυτό ήταν ένα από τα άλμπουμ που με έκανε να αμφισβητήσω την πρωτοκαθεδρία του έως τότε αγαπημένου μου blues album, Born Under a Bad Sign, του Albert King. H μουσική του Magic Sam ήταν διαφορετική των περισσότερων της blues σκηνής. Εντελώς ηλεκτρισμένη, σε κρατάει στην τσίτα, σε μια εγρήγορση ακόμα και τις στιγμές που γίνεται πιο μελωδική ενσωματώνοντας την soul μέσα της (That’s All I Need). Και ταυτόχρονα ροκάρει περισσότερο από τους περισσότερους της σκηνής του Chicago. Στο I Feel So Good, η ατμόσφαιρα, η απόδοση των μουσικών, έχουν κάτι το rock. Παίζει τώρα που γράφω και η τρίχα είναι κάγκελο, διαπερνά το κορμί σου η μουσική αυτή. Ακόμα και στα πιο κλασικά blues τραγούδια, οι κιθάρες ακούγονται τόσο ζωντανές, σα να βρίσκονται στο δωμάτιο σου και να ουρλιάζουν, το rhythm section παίζει με απίστευτη δύναμη. Η φωνή του… Αυτή η πελώρια φωνή κλέβει την παράσταση με δυνατές, εκκωφαντικές ερμηνείες, κατεδαφίζει το σύμπαν. Ειδικά στο My Love Will Never Die, νιώθω σα να επαναπροσδιορίζει την αισθητική των blues και να την φέρνει σωστά στο “σήμερα”, με μια ερμηνεία ανατριχιαστική που πρέπει να βιώσει κάποιος, ένα τραγούδι που τα blues γίνονται πόνος. Τεράστιος δίσκος. Δεν έχω λόγια.
Honorable Part 1/3…
The Jeff Beck Group - Truth
Από τα καλύτερα blues rock άλμπουμ των 60ς. Ο Beck μπορεί να μην ήταν prolific συνθέτης, αλλά αν είχε πρώτης τάξεως υλικό στα χέρια του το ξετίναζε. Το ‘68 φαντάζει ο μόνος που μπορούσε να συγκριθεί με τον Hendrix, αστείρευτος ιδεών, απίθανη χρήση των κιθαριστικών εφέ (ειδικά το wah παίρνει φωτιά), δημιουργεί μια κιθαριστική πανδαισία. Κάθε σόλο και κάθε ριφ, τα πρόσεχα ευλαβικά να δω τι σκαρφίστηκε να παίξει πάλι.
Shapes of Things, Let Me Love You και You Shook Me σκοτώνουν (το τελευταίο το προτιμώ από των Zeps, γουστάρω την έξτρα λίγδα του εδώ) με φανταστικά μικρά licks παντού. Στο Rock My Plimsoul ο Beck μοιάζει λες και αυτοσχεδιάζει μέχρι και τα ρυθμικά του μέρη. Το καλύτερο όμως το κρατά για το τέλος. Τραγούδι του Page ονόματι Beck’s Bolero, all-star μπάντα με τον Keith Moon να ισοπεδώνει τα drums και ένα φανταστικό heavy riff που διαλύει το σύμπαν. Καπάκι slow blues ογκόλιθος, Blues Deluxe, με φανταστικό Nicky Hopkins στο πιάνο (πάντα αναζητούσα το ένα slow blues track σε αυτούς τους δίσκους που να βγάζει γούστα) και κλείσιμο με θεϊκό Ι Ain’t Superstitious. Δίπλα στον αρχηγό λάμπει η φωνάρα του Rod Stewart, με δύναμη, γρέζι, θεός κι αυτός που σκίζει και στις βρώμικες και στις μελωδικές στιγμές (Ol’ Man River). Ποιον ξέχασα? Τον κρυφό ήρωα του άλμπουμ. O μπασίστας (!) Ronnie Wood είναι ένα ΘΗΡΙΟ, απίστευτες γραμμές σε όλο το άλμπουμ, συγκλονιστική εμφάνιση, μια από τις καλύτερες σε blues rock δίσκο ως τότε.
Το Truth δίκαια θεωρήθηκε μια από τις απαρχές του heavy metal αφού η κιθάρα παραδίδει μαθήματα σε heaviness και δεξιοτεχνεία που δεν συναντούσες εκείνα τα χρόνια σε rock δίσκους, αποτελώντας και template για μπάντες σαν τους Ζεπς που σύντομα θα ακολουθούσαν.
Electric Flag - A Long Time Comin’
“I speak tonight for the dignity of man and the… (destiny of democracy…)”, Την blues έκρηξη του Killing Floor που ακολουθεί, πόσες φορές να την έχω ακούσει, 200? 1000? Πάλι ανατρίχιασα. Up tempo, φανταστικά πνευστά και groovy rhythm section, με τον Bloomfield να οργιάζει. Ήταν σε άλλο επίπεδο σε σχέση με οποιονδήποτε blues κιθαρίστα εκείνα τα χρόνια. Aποχώρησε από την μπάντα του Butterfield κάποιους μήνες πριν για να δημιουργήσει τους Electric Flag με σπουδαίους, Harvey Brooks, Buddy Miles, Barry Goldberg, Nick Gravenites, Ηerb Rich και άλλους θρύλους. Ήθελε η μουσική του να γίνει πιο μελωδική, με περισσότερα soul στοιχεία. Έφτασε μάλιστα σε σημείο να περιορίζει πολλές φορές τον ρόλο του για να πάρουν τον ηγετικό ρόλο πνευστά και πλήκτρα, ακόμα και βιολιά, ενώ οι μελωδίες συχνά ξέφευγαν της όποιας μαύρης μουσικής επιρροής, αγγίζοντας συνεχώς την pop. Κι έτσι όμως, τραγούδια σαν τα Over-Lovin’ You, Groovin’ Is Easy, Sittin’ in Circles, Another Country, είναι απλά πανέμορφα. Oι Electric Flag μοιάζουν σε αυτό το σημείο με μια μουσική κολεκτίβα που οι ρόλοι δεν είναι πάντα διακριτοί (συμμετείχαν κι ένα σωρό sessions μουσικοί στις ηχογραφήσεις) αλλά το τελικό προϊόν είναι απλά ένα υπέροχο δείγμα soulful μουσικής. Ο δυστυχώς ασταθής Bloomfield, που για πρώτη φορά απαρνήθηκε τον ρόλο του guitar hero, μάλλον απογοητεύτηκε από την περιορισμένη επιτυχία και αποχώρησε λίγο μετά για να κυνηγήσει την τύχη του σε άλλα (καλλιτεχνικά επιτυχημένα) project, το A Long Time Comin’ όμως παραμένει έως σήμερα αναλλοίωτο μνημείο μιας απίστευτα δημιουργικής εποχής.
Canned Heat - Boogie With Canned Heat
– Hi Kids, this is the Bear!
– Wooow!
Ακόμα θυμάμαι τον ενθουσιασμό μου όταν βρήκα το Boogie… σε δισκοπωλείο. Μέχρι και σήμερα έχω κενά στην 60’s δισκογραφία τους γιατί οι επίσημες studio κυκλοφορίες δεν βρίσκονται στα δισκοπωλεία συχνά. Κι εγώ τότε αγόραζα σαν τρελός, την εποχή που η δίαιτα με τον κολλητό περιείχε αυστηρά Ten Years After και John Mayall.
Στο Boogie… οι Canned Heat βρίσκουν πραγματικά τον εαυτό τους. Το blues rock τους πατά πάνω στα ωμά, μονότονα blues του John Lee Hooker και τα άγρια του Howlin’ Wolf δίνοντας τους έναν πιο σκληρό αέρα, σημάδι της μετάλλαξης των blues σε rock. Έχω ακούσει κάποιους να μην γουστάρουν το μεγάλο τους hit, On the Road Again, λόγω των φωνητικών του Alan Wilson κυρίως αλλά αυτή η ανατολίτικη νότα που του δίνουν με tambura τα σπάει. Η ουσία πάντως βρίσκεται στα υπόλοιπα. Evil Woman, World in a Jug, Whiskey Headed Woman No. 2 (έπος), Amphetamine Annie (“this is a song with a message!”), το φοβερό one chord jam του Fried Hockey Boogie. Όλα μεγάλα τραγούδια με κιθάρες που σπέρνουν, σφιχτά grooves και ξεκάθαρο μήνυμα.
Don’t forget to boogie…
Canned Heat - Living the Blues
Δεύτερο σερί καυλερό άλμπουμ και μάλιστα διπλό από τους Canned Heat. Αρχικά, συνεχίζουν στον δρόμο του Boogie…, με λίγο πιο έντονα πνευστά. Κι εδώ έχουμε μεγάλο hit (Going Up the Country) αλλά η μπάντα και ιδίως το rhythm section, ενδιαφέρεται κυρίως να δημιουργεί σφιχτά grooves ακόμα κι όταν οι κιθάρες είναι loose, βγάζοντας ένα γνήσιο blues πρόσωπο (σκίζει το Sandy’s Blues). Περιέργως η B’ πλευρά περιλαμβάνει ένα τραγούδι, το Parthenogenesis που ουδεμία σχέση έχει ο τίτλος με τη μουσική του, όντας ουσιαστικά ένα medley της μπάντας που φλερτάρει έντονα με την ψυχεδέλεια και περνά από piano blues σε electric/ modern blues και blues rock, ψυχεδελικό rock (τι riff σκάει εκεί στα δέκα λεπτά…), ένα μπάχαλο. Αλλά ωραίο… Kαι για κλείσιμο, το δεύτερο LP αφιερώνεται στα δύο μέρη του Refried Boogie, ένα endless live jam που κι αυτό σπέρνει, σε βάζει σε ένα mood και αν συντονιστείς, υπνωτίζεσαι. Σαν να ακούς τον John Lee Hooker σε rock πλαίσιο, με τους Wilson και Vestine στις κιθάρες να σπέρνουν. Αν αντέχετε…
John Mayall’s Bluesbreakers/ John Mayall - Bare Wires/ Blues from Laurel Canyon
Σκοτώνει το Bare Wires. To πιο ιδιαίτερο άλμπουμ του ως τότε. Είχε χρησιμοποιήσει ξανά πνευστά αλλά εδώ είναι πιο έντονος ο ρόλος τους και σε συνδυασμό με το swinging rhythm section (θεός Jon Hiseman στα drums) δίνουν μια jazz αισθητική που δεν είχαμε ξαναδεί σε δίσκους του. H αντίθεση με την ηλεκτρικη κιθάρα του Mick Taylor προσφέρει σπουδαία δείγματα του πρώιμου jazz rock ήχου. Παράλληλα, έχοντας συναίσθηση της επικρατούσας τάσης εκείνη την εποχή, δεν διστάζουν να βουτήξουν μέσα σε πιο χασιματικές, ψυχεδελικές ατμόσφαιρες και ο ίδιος ο Mayall να πειραματιστεί με διαφορετικούς ήχους και χρώματα στα πλήκτρα. Η όλη ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι μοναδική, έφερε ξεχωριστά αποτελέσματα αλλά δεν επαναλήφθηκε. Ο Mayall είχε πάλι άλλα σχέδια.
Σε όλους τους δίσκους του που αναφέρθηκα, έδωσα μεγάλη έμφαση στους υπόλοιπους μουσικούς της μπάντας του αλλά στο Blues from Laurel Canyon εξαφανίζεται πια το Bluesbreakers από το εξώφυλλο και μένει το John Mayall. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε. Ο Mayall ήταν και είναι ο καταλύτης, επιμελείται τα πάντα, είναι ο αρχηγός. Γι’ αυτό και δεν επηρεάζεται η ποιότητα από την παρέλαση μουσικών που παρατηρείται στους δίσκους του.
Η σύνθεση γίνεται πάλι κουαρτέτο. Basic blues rock. Όλο το σετ τους εξ ολοκλήρου γραμμένο από τον Mayall και είναι από τα πιο ενδιαφέροντα και καλύτερα της καριέρας του (κάποιες μέρες είναι ο αγαπημένος μου). Το Vacation ξεκινά εκρηκτικά τον δίσκο. Αν υπήρχε οποιαδήποτε αμφιβολία για την ποιότητα του, εξαφανίζεται αστραπιαία. Για μια ακόμα φορά μαζί του ο Mick Taylor και σε ένα τραγούδι ο Peter Green. Το υλικό είναι σκληρό, ίσως το πιο σκληρό ως τότε (πχ. στο 2401), αλλά σε στιγμές δίνει ακόμα μια ελαφρώς jazzy αίσθηση, με πιάνο/ πλήκτρα σε πρώτο πλάνο. Είναι η εποχή της μεγάλης έμπνευσης του Mayall, που μπορεί να στα σκάσει με δυναμικό blues rock ή να ξεφύγει σε υπνωτιστικά, ψυχεδελικά σχεδόν jams (Fly Tomorrow) και να μην χάσεις το ενδιαφέρον σου ούτε στιγμή.
Για δεύτερη συνεχή χρονιά δύο σπουδαίοι δίσκοι (5 σε 3 χρόνια!), απίστευτο.
Τεράστιο κεφάλαιο για τα blues στο νησί και γενικά.
Mike Bloomfield/ Al Kooper/ Stephen Stills - Super Session
Project του Al Kooper με Bloomfield στην μία πλευρά, Stills στην άλλη. Και οι δύο είναι απίστευτες αλλά προτιμώ την πρώτη. Η αιτία? Η απόδοση του Bloomfield σε αυτά τα τραγούδια και ειδικά στα πιο blues είναι για μένα πιθανόν η καλύτερη απόδοση λευκού bluesman που ηχογραφήθηκε ποτέ (αν κάποιος τον ανταγωνίζεται είναι ο… εαυτός του στο East-West). Οι ρίζες του πατάνε πάνω στους ήρωες των Chicago blues αλλά με μια ροή ιδεών ανεξάντλητη, με τα bends να σκάνε (και να καταλήγουν) σε νότες ασυνήθιστες, με εναλλαγές διαθέσεων, θείους αυτοσχεδιασμούς, jazz εξερευνήσεις, soul τσαχπινιά, τα πάντα όλα. Όταν μάλιστα ο Kooper τον ανταγωνίζεται με το Hammond του στο αριστουργηματικό Stop, απλά υποκλίνομαι. Δεν πάει πίσω η B’ πλευρά, δεν θα αδικούσα ποτέ έναν Stephen Stills. Ιδίως στο You Don’t Love Me και το οργιαστικό Season of the Witch του Donovan, η ανατριχίλα δεν σταματά. Τεράστιος δίσκος.
The Aynsley Dunbar Retaliation - The Aynsley Dunbar Retaliation/ Doctor Dunbar’s Prescription
Από τις καταπληκτικές blues μπάντες της Βρετανίας. Αυτοί που έγραψαν το Warning (αργότερα διασκευάστηκε από κάτι τυχάρπαστους, Black Sabbath).
Καλά έκανε κι αποχώρησε ο Dunbar από τον Mayall (έκατσε και πουθενά πολύ?). Η μπάντα του στο ντεμπούτο είναι smokin’ hot, moody, jazzy στο φοβερό Mutiny, με φοβερή κιθάρα από τον Victor Brox. Δισκάρα. To Doctor Dunbar’s Prescription τo προτιμώ από το ντεμπούτο ελαφρώς αν και ακολουθεί τους ίδιους κανόνες. Dirty blues, φοβερές κιθάρες και organ, μια βαριά ατμόσφαιρα στα slow blues, δραματική… Όχι πολύ μακριά αισθητικά από τις δουλειές του Mayall πάντως (minus the legendary guitarists).
Johnny Winter - The Progressive Blues Experiment
Ήρθε η ώρα να τιμήσω το avatar μου (κάποιος του φόρουμ κάποτε, σχεδόν με απογοήτευση μου είχε πει “περίμενα να είσαι αλμπίνος”…).
Το ντεμπούτο του Winter είναι μια ονειρική συνύπαρξη αρχαίων blues και blues rock που η δημοτικότητά του ήταν στα ύψη. O Winter ήταν εκρηκτικός παίχτης, very fluid, έκανε τα λάθη του αλλά αυτά απλά το δίνουν μια ανθρώπινη υπόσταση. Όπως είχε πει ο Muddy Waters στο περίπου, o “Johnny Winter είναι ο μόνος λευκός bluesman που μπορεί να παίξει κάθε στυλ blues”. Και πραγματικά, με το τρίο του κι ένα πιο ακουστικό φορμάτ σε σημεία, παρουσιάζει εδώ δυναμικό blues rock, slow blues (πόσο κλασικό το It’s My Own Fault) και ακουστικές συνθέσεις με ένα απαράμιλλο στυλ, αυτό το άναρχο παίξιμο της αρχαίας σχολής, του Charlie Patton, του Son House, του Robert Johnson. Φοβερή αρχή για μια τεράστια αγάπη.
Blue Cheer - Vincebus Eruptum/ Outsideinside
To Vincebus Eruptum δικαίως απέκτησε τη φήμη του. Ουσιαστικά μιλάμε για blues rock. Σκληρό, εκκωφαντικό blues rock, με ολίγη jam διάθεση. Κι άλλοι τα έκαναν αυτά με Hendrix, Cream κύριους εκφραστές… Κι όμως καταφέρνουν κάτι φοβερό. Για τους υπόλοιπους, οι δυνατές κιθάρες και τα drums αποτελούν ένα μόλις στοιχείο της μουσικής τους και η ατμόσφαιρα που βγάζουν παραμένει περισσότερο heavy blues. Στο Vincebus… όμως καθόλη τη διάρκεια οι κιθάρες ουρλιάζουν, τα fuzz στο 11, reverb, feedback, κάποια riff δολοφονικά, ένα μακελειό. Το rhythm section ενδιαφέρεται να κρατήσει το tempo όσο και να παράγει θόρυβο που να συναγωνίζεται την κιθάρα. Και αν και η μουσική δεν είναι ακόμα εντελώς riff-driven, η αίσθηση που αποπνέει είναι ξεκάθαρα heavy rock δίσκου. Μπάντες που σήμερα λογίζονται ως stoner rock χρωστάνε την ύπαρξη τους σε δίσκους σαν αυτόν…
Στο Outsideinside που ακολούθησε λίγο μετά, το αποτέλεσμα είναι λίγο πιο συγκρατημένο και “μουσικό”. Κάποιες βασικές αρχές όπως οι σκληρές fuzzy κιθάρες παραμένουν, όμως τα tempo είναι πιο αργά, θα βρεις μέσα πλήκτρα, περισσότερη μελωδία, αποτελεί γενικά μια πιο “ώριμη” εκδοχή της μουσικής τους. Το εκτόπισμα του δίσκου φυσικά δεν φτάνει αυτό του ντεμπούτου, δεν σημαίνει όμως πως δεν είναι και αδικημένο. Ελλείψει εκείνου, θεωρώ θα είχε μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση καθώς λίγοι έφταναν την σκληρότητα και του Outsideinside. Άκου πως ισοπεδώνει το Gypsy Ball πχ. ή το Come and Get It. Heavy as fuck music. Απαραίτητο κι αυτό…
Savoy Brown - Getting to the Point
Savoy Brown getting to the point of kicking ass for 5 albums straight. O σπουδαιος Kim Simmonds και η μπάντα του είχαν ήδη ένα καλό δείγμα βρετανικού blues rock αλλά με αυτό σιγά σιγά γίνονται ηγέτες. Αφρόκρεμα του ήχου, βρώμικα blues με γνήσιο συναίσθημα.
Cream - Wheels of Fire
Τελευταίο τεράστιο άλμπουμ, διπλό, με απίθανα τραγούδια (White Room, Those Were the Days), ψυχεδέλεια, σκληρό doomy/ heavy blues που σε κάτι As You Said και Politician, ανάγκασε μπάντες σαν τους Zeppelin να κρατάνε προσεκτικά σημειώσεις πριν εξαπολύσουν την δική τους επίθεση.
Fleetwood Mac - Fleetwood Mac
Από τα καλύτερα blues album που έβγαλε το νησί. Ο Green με τους Spencer Davis, Mick Fleetwood και John McVie στο ντεμπούτο επιδίδονται σε ένα blues Chicago style σε μεγάλο μέρος του, και το κάνουν εξαιρετικά, μην έχοντας να ζηλέψουν τίποτα από κανέναν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οι Green και Davis δίνουν μαθήματα blues κιθάρας με ουσία και πάθος, η φυσαρμόνικα ουρλιάζει, το rhythm section εξαιρετικό ως αναμένεται από πρώην μέλη της μπάντας του Mayall. To I Loved Another Woman δείχνει πόσο σπουδαίος κιθαρίστας είναι ο Green, με φοβερό τόνο, feel και φινέτσα και αποδεικνύει πόσο επηρέασε αμέτρητους θρύλους της μουσικής όπως κάποιον νεαρό, ονόματι Santana. Ακόμη κι αν το άλμπουμ έσπερνε, δεν έφτανε να προϊδεάσει κάποιον για το τι θα ακολουθούσε λίγο μετά.
Steppenwolf - Steppenwolf/ Τhe Second
Άδικο για την μπαντάρα να είναι γνωστή κυρίως για το Born to Be Wild και συνδεδεμένη με την ταινία Easy Rider. Στο Steppenwolf εμφανίζονται έτοιμοι. Σκληροί, bluesy, πιασάρικοι, χαρακτηριστικοί της εποχής και ικανοί για το μεγάλο hit (και The Pusher έχουμε, αμέ). Και πριν καλά καλά βγει το πρώτο, σαρώνουν με 2η δισκάρα, το The Second. Ίσως λίγο πιο χαλαρή από το ντεμπούτο, λίγο πιο laid back αλλά με την ίδια βασική συνταγή. Λίγη ψυχεδέλεια, blues, hard rock riffs και ένα πελώριο, feelgood, Magic Carpet Ride. Προσωπικά λατρεύω και το Spiritual Fantasy με την όμορφη μελωδία του κι ας μην είναι χαρακτηριστικό Steppenwolf τραγούδι. Νομίζω πως ο κόσμος μετά από εδώ τους άφησε σιγά σιγά (κι εγώ τους ξέχασα το '69 :P) αλλά έχουν αρκετές δουλειές που αξίζουν να ακουστούν και στην συνέχεια.
Harvey Mandel - Cristo Redentor
O Mandell είχε ενθουσιάσει ένα χρόνο πριν με τις επιδόσεις του στο άλμπουμ του Musselwhite. To προσωπικό του ντεμπούτο όμως τον δείχνει να έχει βρει τον δικό του ήχο. Στοχεύει στο feeling, την ποιότητα, έχει μια πιο… καλλιτεχνική άποψη επί των blues, χρησιμοποιώντας την ψυχεδέλεια, string arrangements, percussion και δημιουργεί μουσική υψηλής αισθητικής, με άποψη και φοβερά τραγούδια. Όταν οι περισσότεροι του genre εστίαζαν στο να στίψουν την κιθάρα ή να γεμίσουν τον ήχο με άπειρα εφέ, αυτός έψαχνε την κατάλληλη φράση, τον ιδανικό τόνο, ποιο πετάλι θα δώσει το σωστό χρώμα στο τραγούδι κι όχι πώς να εντυπωσιάσει. Λίγο αργότερα, η αναζήτησή του θα τον έφερνε συχνά σε fusion μονοπάτια και ίσως με πιο εύκολα αντιληπτό το κιθαριστικό μεγαλείο του, όμως και στα πρώτα του βήματα θαμπώνει ως ποιοτικός blues rocker.
Steve Miller Band - Children of the Future/ Sailor
Η αρχική φάση της μπάντας του Steve Miller είναι φοβερή. Αρχικά έχει σπουδαίους μουσικούς μαζί του, με κύριο τον Boz Scaggs (κιθάρα και φωνή κι αυτός) και δεύτερον, ενώ η μουσική του στο Children of the Future ήδη έχει πιο πιασάρικες στιγμές, είναι πιο ψυχεδελική και bluesy, εντελώς ταξιδιάρικη σε κάποια τραγούδια, απέχοντας παρασάγγας από την φάση των 70’s hits (Joker, Rock’n Me, κτλ). Το Song for Ancestors που ανοίγει το Sailor για παράδειγμα, δεν διαφέρει αισθητικά από τις laid back, instrumental στιγμές των Floyd. Προσωπικά προτιμώ ελαφρώς το 2o καθώς πάντα ένιωθα πως τα τραγούδια του είναι λίγο πιο distinctive, they throw in some pop, some duel guitar parts κτλ. και νοστιμεύουν αλλά και τα δύο αποτελούν φοβερά δείγματα της εποχής.
Honorable Part 2/3…
Lee Morgan - The Gigolo
Απίστευτο άλμπουμ (και απίστευτο ομώνυμο τραγούδι) ηχογραφημένο το '65 με μια απίθανη μπάντα που περιλαμβάνει τον τεράστιο Wayne Shorter. Ακόμη ένα προσιτό αριστούργημα του Morgan που στα 60’s δεν μπορούσε να κάνει στραβό βήμα.
Otis Redding - The Dock of the Bay
Δεν ξέρω αν το έχω στο μυαλό μου σαν στενάχωρο άλμπουμ λόγω του θανάτου του Redding κάτι μήνες πριν. Και σίγουρα, κομμάτια σαν το Tramp, το Let Me Come on Home, Don’t Mess with Cupid, είναι αρκούντως εύθυμα και rocking για τον Redding. Αλλά σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ οι ερμηνείες του είναι τόσο ζωντανές… They feel so real εννοώ. Νιώθω τον πόνο του, την ένταση όταν ουρλιάζει “Let Me In…” στο κορμί μου. Ακόμα και στις πιο ζεστές, αισθαντικές ερμηνείες του όπως στο I Love You More Than Words Can Say, νιώθω σαν να μεταφέρουν δικά μου συναισθήματα, σαν να τα παίρνει από τα μέσα μου και τα μετατρέπει σε μουσική… Κι ενώ μπορώ να σταθώ σε τραγούδια ξεχωριστά σαν το φανταστικό Nobody Knows You, θα τα παραλείψω για να αναφέρω ένα από τα (2?) αγαπημένα μου του Redding και έβερ. Το Sittin’ at the Dock of the Bay είναι ένας από τα τελειότερα παραδείγματα μελαγχολικής μουσικής. Not too sad, not too happy, μια απλή μελωδία που κρύβει μέσα της έναν ωκεανό συναισθημάτων. Όλα subtle, η ακουστική, τα φωνητικά, τα γλυκά πνευστά, μια τέλεια γέφυρα στο μέσο… Απλά πανέμορφο. It sets a tone ανοίγοντας τον δίσκο. Φταίει κι αυτό για την μελαγχολική ατμόσφαιρα που ανέφερα. Ευτυχώς πρόλαβε ο Redding να ολοκληρώσει τις ηχογραφήσεις λίγο πριν το αεροπορικό δυστύχημα που μας τον στέρησε. Τεράστια απώλεια. Τέτοιες συνεργασίες όπως αυτή του Redding με τους MG’s και τους Mar-Keys είναι από τις πιο σημαντικές στην ιστορία της μουσικής, δημιουργώντας εν πολλοίς τον ήχο της Stax και ουσιαστικά της soul, θέτοντας τα standards για όσους ακολούθησαν. Δίσκος διαμάντι.
Miles Davis - Nefertiti
Το τελευταίο ακουστικό άλμπουμ του Miles Davis είναι αριστούργημα. Ένας πανέξυπνος δίσκος. Ενώ συνήθως το rhythm section ήταν η βάση πάνω στην οποία χτίζονταν τα τραγούδια και οι αυτοσχεδιασμοί, στο Nefertiti συχνά οι Davis και Shorter σε τρομπέτα και σαξόφωνο, με τον Hancock δευτερευόντως, μοιάζουν να σχηματίζουν μελωδίες και chord progressions ως οδηγούς, λειτουργούν ως η βάση πάνω στην οποία το ξέφρενο rhythm section αυτοσχεδιάζει με τους πιο απίθανους ρυθμούς. Κι όχι απλά δεν φαίνεται να χάνεται η μπάλα αλλά καταλήγει να μου φαίνεται η πλέον προσιτή δουλειά του αυτού του κουιντέτου. Ασύλληπτη μουσική.
Miles Davis - Miles in the Sky
Ο δίσκος αυτός μου φαίνεται παραφωνία ανάμεσα σε Nefertiti και Filles de Kilimanjaro. Αν και θεωρητικά το fusion jazz και ηλεκτρισμού ξεκινά εδώ (electric piano and bass στο Stuff, ηλεκτρική κιθάρα από τον George Benson στο Paraphernalia), τα beats είναι τόσο straightforward που κάπου ίσως νιώσεις ό,τι περιορίζεται η μπάντα. Φυσικά είναι συνειδητή επιλογή κι ο Tony Williams ακόμα κι έτσι κακοποιεί τα τύμπανα του αλλά φαίνεται λίγο πως η μπάντα βρίσκεται σε καλούπι. Σίγουρα δισκάρα πάντως.
Miles Davis - Filles de Kilimanjaro
What a monster.
Όλα οδηγούσαν εκεί, σε ένα ηλεκτρικό μέλλον. Ο Davis ήταν από τους πρώτους που κυνήγησαν την μίξη με rock και funk ήχους (αργότερα) και το Filles… είναι η μετάβαση. Η χρήση του ηλεκτρικού μπάσου (Ron Carter) και ηλεκτρικού πιάνου (Herbie Hancock/ Chick Corea) με τον ασταμάτητο Tony Williams στα drums πετυχαίνει ακριβώς αυτό. Η μουσική είναι jazz στο πνεύμα σε σχέση με το εντελώς straight forward, Miles in the Sky. Οι βασικές φράσεις είναι μυθικές, η μπάντα αστείρευτη ιδεών, πειραματίζεται, αυτοσχεδιάζει αλλά το feel που εκπέμπουν τα πνευστά και κυρίως το πιάνο, είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι μας είχαν συνηθίσει. Σε συνδυασμό με το συντριπτικό rhythm section νιώθεις πως έχεις την γέννηση κάτι νέου, φρέσκου και exciting. Ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, δημιουργικότητα που ξεφεύγει, μια ικανότητα των μελών να βρίσκονται τηλεπαθητικά ενώ ενώνουν ανεξερεύνητους κόσμους.
Σε ένα top-10 της δισκογραφίας του σίγουρα μπαίνει.
Buddy Guy - A Man and the Blues
Να το πρώτο τεράστιο άλμπουμ του Guy. Now, that’s blues. Σε συναίσθημα, σε ατμόσφαιρα, σε εκτέλεση. Τα slow blues είναι από τα καλύτερά του ever. Δραματικά και μαύρα, σε πνίγουν. Tα πιο uptempo είναι εξίσου φανταστικά, Money, Mary Had a Little Lamb, Just Playing My Axe, με σολάρες, δύναμη και groove. Εχει μια καύλα απερίγραπτη αυτός ο δίσκος. Είναι λες κι ο Buddy Guy ξέρει πως πρέπει να δώσει τον καλύτερό του εαυτό και τώρα έχει την ευκαιρία του. Δεν αφήνει δευτερόλεπτο να πάει χαμένο. Απαραίτητο άλμπουμ.
Aretha Franklin - Aretha Now
Η Aretha βρίσκεται σε μια εποχή που κάθε τραγούδι της είναι απίστευτο. Η ποιότητα των δίσκων της κρίνεται από το ΠΟΣΟ απίστευτα τραγούδια περιέχουν. Η φωνή της έτσι κι αλλιώς εκτοξεύει “τυπικές” R&B συνθέσεις σαν το I Take What I Want, πχ. Αλλά στο Aretha Now ξεκινά με το Think. Ok, προτιμώ την έκδοση από το Blues Brothers όμως είναι κομματάρα κι εδώ, no doubt. Καπάκια I Say a Little Prayer. Tι να πεις? Το έχω ξαναγράψει, είναι πασιφανές κάποιες φορές when you face greatness. Είναι αυτό soul? Μάλλον pop αλλά από τα πιο όμορφα pop τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Θετικό, upbeat, με απίστευτη φωνητική μελωδία. To Night Time Is the Right Time είναι τόσο καλό σαν εκτέλεση όσο οποιουδήποτε άλλου, το Send Me του Sam Cooke το σκίζει, απλά πανέμορφο. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν έχει νόημα. Δύο δουλειές σε έναν χρόνο και μάλιστα από τις καλύτερες ενός ιδιώματος που καθιέρωσαν την Aretha σαν household όνομα, σαν Queen of Soul. Αν δεν έμπαινε το Lady Soul πεντάδα, πιθανό να έβαζα ετούτο…
Cecil Taylor - Conquistador!
Θα ήθελα να είμαι ο παραγωγός, για να μην πω κάποιος από τους μουσικούς, και να άκουγα για πρώτη φορά τις ιδέες (ποιες?) του Cecil Taylor και να γελάω. Ότι πιο παρανοϊκό. Πιο FREE jazz δε γίνεται. Το γιατί μου αρέσει εμένα αυτό, δεν κατάλαβα ποτέ.
T-Bone Walker – Stormy Monday Blues
Θεϊκά Chicago blues. Αλλού δυναμικά, αλλού jazzy ή και funky, με μια φανταστική μπάντα που ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν με όσα γίνονταν στην μουσική το '68. Κι ο Walker στην κιθάρα να παραδίδει μαθήματα καλαίσθητου παιξίματος.
Wilson Pickett - The Midnight Mover
Φανταστικός δίσκος. Λίγο πιο μελωδικός, ίσως κι ένα touch πιο μελαγχολικός, αλλά με καταπληκτικά τραγούδια (It’s a Groove <3) και τις θρυλικές κραυγές του. Μου θυμίζει ίσως σε σημεία και την soul των 70’s που ερχόταν. Πάντως, βλέπεις 60’s Pickett, είναι καλό.
The Staple Singers - Soul Folk in Action
Συνεχίζεται η μεταμόρφωση σε soul band. Δεν τους εγκαταλείπει το gospel πνεύμα, δε θα μπορούσε. Αλλά για πρώτη φορά τα τραγούδια είναι πολύ δουλεμένα στο studio, με πλούσιες ενορχηστρώσεις και δίνουν μια διαφορετική αίσθηση. Άκου το Sittin’ at the Dock of the Bay του Redding πόσο ζεσταίνει από την χρήση των βιολιών ή τα πλήκτρα στο Soul Train, πώς το The Weight των The Band (οι οποίοι δήλωναν τεράστιοι οπαδοί και δη των αρμονιών τους) μετατρέπεται σε gospel προσευχή στα χέρια τους.
Απίστευτος δίσκος, τους βάζει όλο και πιο έντονα στον δρόμο μιας soul με political & social commentary (καθόλου τυχαία η “κατάρρευση” της μελωδίας του Star Spangled Banner στο τέλος του I See It από τα έγχορδα) και προθέτει κι άλλο στην μαγεία τους.
James Carr - A Man Needs a Woman
Συγκλονιστικός James Carr. 2oς δίσκος που λάμπει η σπουδαία του φωνή. Και το υλικό κοιτά στα μάτια αυτό του ντεμπούτου. Τα δυναμικά southern soul τραγούδια αλλά και οι απίστευτες μπαλάντες κυρίως, ζεστές και τέλεια ενορχηστρωμένες καθώς είναι, με κάνουν να νιώθω πραγματικά όμορφα (παίζει τώρα το A Woman Is a Man’s Best Friend και λιώνω). Πραγματικά, από τους ερμηνευτές που επισκέπτομαι πιο συχνά πια όταν είμαι στο μουντ, αναμένω τα άλμπουμ του με τα χρόνια να αναρριχηθούν στις λίστες.
Booker T. & the MGs - Soul Limbo
To εναρκτήριο, Be Young, Be Foolish, Be Happy, με κάνει να νιώθω ακριβώς έτσι και είναι μάλλον η αγαπημένη μου έναρξη σε άλμπουμ τους. H συνέχεια με Hang 'Em High, Willow Weep For Me δείχνει το εύρος στο οποίο μπορούσαν να κινηθούν με φοβερά αποτελέσματα. Aλλά με κερδίζει το Soul Limbo κυρίως γιατί μου φαίνεται από τους πιο ανεβαστικούς δίσκους τους. Το ομώνυμο πχ., πώς να μη σε κάνει να χαμογελάσεις?
Σπουδαίος δίσκος.
Taj Mahal - Taj Mahal/ The Natch’l Blues
Είναι κάποιες φορές σε blues/ blues rock κυκλοφορίες κυρίως που σκεφτόμουν αν πρέπει να συμπεριληφθούν ή όχι γιατί δεν έχουν original συνθέσεις μέσα. Φυσικά, αυτό δεν θεωρείται μεμπτό σε αυτή τη μουσική και πολλές φορές τα arrangements είναι τόσο διαφορετικά που περνιούνται για νέα τραγούδια. Τέτοια περίπτωση είναι και το ντεμπούτο, Taj Mahal.
H εισαγωγή με φυσαρμόνικα στο Leaving Trunk είναι θρυλική. Σε εντάσει στον κόσμο του Taj Mahal, δηλαδή το βρώμικο blues rock με πολύ groove (φοβερό rhythm section), μια swampy ατμόσφαιρα και τους Ry Cooder και Jesse Ed Davis (ινδιάνος!) να σπέρνουν στις κιθάρες. Ο Davis μάλιστα δείχνει τον δρόμο σε επίδοξους slide players με το Statesboro Blues (αργότερα πιο γνωστό από τους Allman Brothers στο θρυλικό Fillmore East) για το πώς πρέπει να γίνεται η δουλειά. Δίσκος μνημείο.
Το The Natch’l Blues που ακολούθησε είχε διαφορετική προσέγγιση (και σύνθεση του group). Σχεδόν αποκλειστικά originals, προστίθενται ακουστικές κιθάρες, λίγα πνευστά, πλήκτρα από κάποιον Al Kooper και ακούγονται ελαφρώς πιο μελωδικοί και soul (Corinna, She Caught the Katy and Left Me a Mule to Ride, You Don’t Miss Your Water) αλλά με το killer rhythm section, την φυσαρμόνικα και τις φοβερές κιθάρες του Davis, το dirty & swampy πνεύμα της μπάντας δεν μεταβάλλεται. Μνημείο κι αυτό.
Thelonious Monk - Underground
Είμαι ο απόλυτος μυρωδιάς με την πορεία του Monk. Ήξερα πως αργά ή γρήγορα το Underground θα έπεφτε στα χέρια μου λόγω εξωφύλλου. Ευτυχώς γιατί μιλάμε για ένα φανταστικό σετ. Με πρωταγωνιστή ασφαλώς τον ίδιο και δευτερευόντως τον Charlie Rouse στο σαξόφωνο, το γκρουπ ακούγεται απίστευτα δεμένο. Τα τελευταία χρόνια έχω μια προτίμηση σε “σφιχτά” σχήματα στην jazz κι αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα, βρίσκονται όλοι με κλειστά μάτια. Και με πεθαίνει το αρκετά bluesy στα αυτιά μου παίξιμο του Monk. Hell, ακόμα και το vocal jazz, In Walked Bud, μου αρέσει. Απολαυστικός δίσκος.
Etta James - Tell Mama
Τεράστιος δίσκος. Αν κάποιος το προτιμά από το At Last!, το καταλαβαίνω. Είναι ίσως η πιο ακριβής περιγραφή της πραγματικής Etta σε στούντιο. Κι έχει και σπουδαία τραγούδια. Τell Mama, I’d Rather Go Blind (κλάμα) ο ορισμός του κλασικού. Αλλά και στα υπόλοιπα τραγούδια σκίζει, ουρλιάζει, βρυχάται, κλαίει με μια μπάντα που μπορεί να την ακολουθήσει είτε σε bluesy tracks (και έχει πολλά!), soul ή σχεδόν gospel, παράγοντας μουσική γλυκιά, ηλεκτρισμένη, μυθική. Ίσως ο πιο sexy studio δίσκος της.
Clarence Carter - This is Clarence Carter
Φανταστικός δίσκος από τον (τυφλό) Clarence Carter. Soul μουσική γλυκιά, ποιοτική, μελωδίες πραγματικά υπέροχες όπως και ενορχηστρώσεις (Do What You Gotta Do… αχ). Αλλά και funk μουσική, groovy, tight, με φοβερό rhythm section, ηλεκτρικά πιάνα, πνευστά κυρίαρχα (Funky this, funky that!).
Άδικα ξεχασμενος δίσκος, μιλάμε για ακατέβατο δεκάρι. Ακόμα όποτε παίζει μου φαίνεται τόσο προχωρημένος σχετικά με άλλους της εποχής.
The Everly Brothers - Roots
Καλώς τους. Οι Everly Bros κυκλοφορούν έναν από τους πρώτους country rock δίσκους και το κάνουν εξαιρετικά, βγάζοντας και μια στάλα από τoν pop χαρακτήρα τους. Πολύ γλυκός δίσκος. Δεν τους το 'χα αλλά έχει πραγματικά απίστευτες στιγμές (ειδικά το combo, I Wonder If I Care as Much και Ventura Boulevard με γονατίζει). Το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, απερίγραπτα καλός δίσκος.
Brewer and Shipley - Down in L.A.
Απίθανο folk duo και ντεμπούτο. Παρόμοιας λογικής με τους Simon & Garfunkel (αν ο Garfunkel είχε κάποιο συνθετικό ταλέντο και ο Simon… λιγότερο), λιγότερο μελαγχολικοί βέβαια. Το ντεμπούτο τους είναι μια υπέροχη συλλογή τραγουδιών που στηρίζεται στις δυνατές αρμονίες των φωνητικών και τις πολύ γλυκές ενορχηστρώσεις. Τραγούδια σαν το δυναμικό διαμάντι, Truly Right, τα Small Town Girl, I Can’t See her και Dreamin’ in the Shade, είναι πραγματικά καλά και catchy, δύσκολο να μην σου μείνουν με 1-2 ακροάσεις. Φοβερό σχήμα που είχε να δώσει ακόμα καλύτερα δείγματα στην πορεία.
International Submarine Band - Safe at Home
Το Safe at Home από κάποιους θεωρείται ο πρώτος country rock δίσκος. Αδύνατο να πει κάποιος με σιγουριά. Δείχνει όμως κάτι πιτσιρίκια και κυρίως τον θρύλο, Gram Parsons που υπογράφει και 4 συνθέσεις, να αγαπούν την country μουσική εξίσου, αν όχι περισσότερο από την rock. Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από τις ακουστικές ως επί το πλείστον κιθάρες, την pedal steel του καταπληκτικού JayDee Maness και τις χαρακτηριστικές φωνητικές αρμονίες της country. Εξαιρετική μπάντα με την οποία ο πρωταγωνιστής Parsons ακόμα έδειχνε μόλις ίχνη του τεράστιου ταλέντου του. Αποχώρησε πριν καν κυκλοφορήσει ο δίσκος. Λίγο μετά θα έκανε (σε κάποια αυτιά) πάταγο με την εισχώρηση του στους τεράστιους The Byrds…
The Byrds - The Notorious Byrd Brothers/ Sweetheart of the Rodeo
To Notorious… είναι 5ο κατά σειρά απίστευτο άλμπουμ. Δεν έχει νόημα να ψάξει κανείς ποιος έπαιξε τι, ποιος έγραψε ποιο τραγούδι, ποια ήταν η σύνθεση της μπάντας, δεν έχει νόημα. Καμία δεν ήταν! Μόνοι οι McGuinn και Hillman παρέμειναν ως κορμός της μπάντας, κάποιοι μπαινόβγαιναν, πολλοί guest… Είναι άξιο θαυμασμού το ότι καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν έναν τόσο όμορφο δίσκο υπό αυτές τις συνθήκες. Παραμένει έντονα ψυχεδελικός και με αυξημένο το country element, αλλά διατηρεί τις επιρροές από jazz (κυρίως στο Tribal Gathering) και τις πλούσιες ενορχηστρώσεις. Όντας όμως λιγότερο εξαρτώμενος από την 12χορδη του McGuinn, η αίσθηση που δίνει είναι αυτή ενός πιο αέρινου δίσκου.
Καταλαβαίνοντας κάπου εκεί οι δύο εναπομείναντες πως χρειάζεται να σχηματιστεί ένας νέος πυρήνας, προσλαμβάνουν τον Gram Parsons, έναν ελπιδοφόρο μουσικό ως πιανίστα (αμέσως πέρασε στην κιθάρα, συν φωνητικά) και ηχογραφούν το νέο τους άλμπουμ.
To Sweetheart είναι μαγεία. Διαφορετικό αλλά μαγεία. Ο Parsons αρχίζει να ξεδιπλώνει το συνθετικό ταλέντο του αλλά και να δίνει ερμηνείες γεμάτες ψυχή, με μια φωνή εύθραυστη αλλά χωρίς υπερβολές, και οι άλλοι τον συναγωνίζονται με φοβερά τραγούδια (και τον ανταγωνίζονται με μαλακίτσες στο στούντιο). Η pop αποτελεί παρελθόν. Και η ψυχεδέλεια. This is real music. Εδώ βρίσκεις μπάντζα, βιολιά, pedal steel και υπέροχες country μελωδίες. Από τις εποχές του Turn, Turn, Turn, υπήρχε μια κλίση προς τέτοια μουσική, αλλά εδώ αποπνέει έναν πιο παραδοσιακό αέρα, πιο rootsy, περισσότερο θυμίζουν ένα outlaw country σχήμα παρά την τεράστια μηχανή παραγωγής pop hits που συγκλόνισε την Αμερική. I Am a Pilgrim, You Don’t Miss Your Water, Pretty Boy Floyd, Hickory Wind, το αγαπημένο μου πια, Nothing Was Delivered, είναι τραγούδια που με προβλημάτισαν κάποτε αλλά ακούγοντάς τα ξανά και ξανά, άρχισα να κατανοώ σιγά σιγά πόσο συναίσθημα μπορεί να κρύβει η country, πόσο πάθος. Δυστυχώς (?) οι σχέσεις των μελών ήταν από την αρχή τεταμένες και για ακόμη μια φορά ο Parsons αποχώρησε άμεσα από μια μπάντα για να ψάξει αλλού την τύχη του. Πολύ καλά έκανε.
The Beau Brummels - Bradley’s Barn
Ίσως του λείπει ένα τεράστιο τραγούδι επιπέδου Wolf… από το Triangle. Ίσως κι όχι. Γιατί μόλις μπαίνουν οι κιθάρες του Turn Around σηκώνεται η τρίχα. Cherokee Girl, Love Can Fall a Long Way Down, όλα έπη. Συνολικά ελαφρώς πιο country δίσκος αλλά μάλλον και λίγο πιο consistent σε σχέση με το Triangle που ήδη σκότωνε. Οπότε…
The Nitty Gritty Dirt Band - Rare Junk
Παραλίγο να ξεχνούσα την τελευταία μου αγάπη από Nitty Gritty Dirt Band. Ουσιαστικά ακυκλοφόρητο υλικό και singles, παίζει όμως έναν μεταβατικό ρόλο από παραδοσιακή ακουστική country/ bluegrass μπάντα σε country/ folk rock γκρουπάρα. Ηλεκτρικά όργανα, pop ευαισθησίες (These Days κόμματος) σιγά σιγά εισχωρούν στον κόσμο τους και ετοιμάζονται για τεράστια πράγματα με το έμπα των 70’s. Αλλά κι αυτή η συνύπαρξη good ol’ folkie music και πιο σύγχρονου ήχου, είναι απίστευτα γοητευτική.
Dillard & Clark - The Fantastic Expedition of Dillard & Clark
Έχοντας αγαπήσει 70’s δουλειές του Clark και φυσικά τα άλμπουμ των Byrds, συν εκείνο το διαμαντάκι με τους Gosdin Brothers, ένιωθα ένα κενό μεταξύ των δύο περιόδων. Στο Expedition αρκούν τα πρώτα τραγούδια, Out on the Side και She Darked the Sun, για να γεφυρώσει αυτό το κενό. Οι μελωδίες κρατάνε το πιασάρικο στυλ σύνθεσής που επέδειξε ο Clark με τους Byrds, αλλά με το μπάντζο του Doug Dillard αγγίζουν τα όσα όμορφα γίνονταν στην αναδυόμενη country rock σκηνή και κυρίως, βουτάνε στην folk rock μουσική, ύφος που θα υιοθετούσε ο Clark τα επόμενα χρόνια, με υπέροχες ζεστές συνθέσεις και απαράμιλλο συναίσθημα. Απίστευτα ποιοτικός δίσκος.
Donovan - The Hurdy Gurdy Man
Θυμάστε εκείνη τη σειρά συλλογών από 60’s συγκροτήματα που έδινε η Ελευθεροτυπία ή κάποια τέτοια εφημερίδα? Είχα ακούσει εκεί λοιπόν τον Donovan και περιέργως (για εκείνα τα σχολικά χρόνια) κάποια τραγούδια του μου άρεσαν πολύ. Ούτε κατά διάνοια δεν φανταζόμουν τον πλούτο που έκρυβε ο Donovan στους δίσκους του. Folk, pop, λίγη ψυχεδέλεια, jazz τσαχπινιές, στηριζόμενος πάντα σε ακουστικές κιθάρες, πιανάκι αλλά και σαξόφωνα, βιολιά… Σκέτη ομορφιά. Λυπάμαι που ακόμα ουσιαστικά δεν τον έχω πιάσει σαν καλλιτέχνη να ακούσω την πλούσια δισκογραφία του αλλά ας είναι. Το The Hurdy Gurdy Man, κρινόμενο αυτόνομα, είναι ένας φανταστικός, φωτεινός δίσκος.
Merle Haggard - Mama Tried
Toν Merle Haggard τον γνώρισα από αυτό το άλμπουμ. Φοβερή country, μελωδίες κλασικές (με το Mama Tried να παραμένει από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του), a rock twist και heartfelt singing με τους στίχους σε μεγάλο βαθμό να ασχολούνται πάλι με ιστορίες σχετικά με την φυλακή (έκατσε και ο ίδιος κάποτε για λίγες μέρες στη στενή) και τον πόνο, την ανάγκη για συγχώρεση (κυρίως από τη μητρική φιγούρα) και την μετάνοια. Υπέροχος και ζεστός δίσκος, γεμάτος συναίσθημα. Κι αυτός στους αγαπημένους μου country δίσκους.
Joni Mitchell - Song to a Seagull
Η Joni είχε ήδη διαμορφωμένο τον ήχο της στο ντεμπούτο της. Folk μουσική με περίεργα κουρδίσματα και chord progressions, ακροβασίες στα φωνητικά που θέλουν τα ακούσματά τους για να αποκαλύψουν τις υπέροχες μελωδίες πάνω στις οποίες στηρίζονται. Αν κι ο σχεδόν αποκλειστικά ακουστικός χαρακτήρας ίσως δυσκολέψει κάποιον, νομίζω είναι ο πλέον εύκολος δίσκος της πρώτης περιόδου της. Σε βυθίζει μέσα σε ανατριχιαστικά όμορφες ατμόσφαιρες.
Randy Newman - Randy Newman
Αγαπάω τον Newman γιατί φαίνεται να ανήκει σε μια άλλη εποχή. Μιλά για πράγματα καθημερινά, χαρούμενα, στενάχωρα, με κριτική ματιά, σαρκαστική αλλά παραδόξως διακρίνω και μια αισιοδοξία… Χρησιμοποιεί κι αυτά τα σπουδαία arrangements με τα συμβατικά “rock” όργανα (if any) να αποτελούν ένα μικρό μέρος των τραγουδιών και έγχορδα και πνευστά να δημιουργούν σπουδαίες ατμόσφαιρες, κάποιες φορές jazzy, νιώθεις λες και παρακολουθείς κάποιο musical. Love Story, Living Without You, Linda, Laughing Boy, I Think It’s Going To Rain Today, όλα απίστευτα όμορφα και γλυκά τραγούδια.
Dion - Dion
Κατά βάση στηριζόμενο σε φολκίζουσες συνθέσεις και covers που όμως φέρνει στα μέτρα του (αγνώριστο Purple Haze!), βγάζει μια γλυκιά και ελαφρώς ρομαντική αίσθηση αλλά πετάει ενίοτε και φοβερά blues tracks σαν το You Better Watch Yourself ή το δυναμικό (πολλά εισαγωγικά) closure, Daddy Rollin’ που βγάζουν φοβερά γούστα. Πραγματικά θέλω να ακούσω κάποτε περισσότερο υλικό του γιατί μου φαίνεται πρέπει να έχει φοβερό ενδιαφέρον με τα διαφορετικά πρόσωπα που εμφάνιζε.
Buffalo Springfield - Last Time Around
Ό,τι λέει ο τίτλος. Η μπάντα για καιρό ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Δεν προκαλεί έκπληξη ότι οι συνθέσεις είναι all over the place, λείπει η συνοχή, φαίνεται σαν να έχουν δημιουργηθεί 3 διαφορετικοί πόλοι στην μπάντα και το Carefree Country Day του Messina δεν βοηθά. Μεμονωμένα όμως παραμένουν πολύ όμορφες και ενδιαφέρουσες (άκου το αριστουργηματικό The Hour of Not Quite Rain) αν και δεν μου βγάζουν την εύθυμη γλύκα των προηγούμενων άλμπουμ. Αισθάνομαι σαν να διατρέχει το άλμπουμ μια έντονη μελαγχολία, ένα αίσθημα απομόνωσης… Είναι κι αυτό το τελευταίο τραγούδι τους έβερ, το Kind Woman… Σπαραγμός.
Τρίτος δίσκαρος και αντίο.
Van Morrison - Astral Weeks
Είμαι αιώνια ταγμένος με το Moondance. Θεωρώ πως ερμηνευτικά ο Van Morrison είναι ακόμα καλύτερος εκεί, πιο ζεστές, πιο ώριμες και μετρημένες οι ερμηνείες του (συν την ποικιλία των συνθέσεων). Εδώ όμως για πρώτη φορά γίνεται ο Van the Man που ξέρουμε. Μέσα από ακουστικές folk συνθέσεις με έντονο jazz άρωμα και ζεστές ενορχηστρώσεις γεννά μια ομορφιά που δεν ξέραμε ότι υπάρχει, είτε μέσα του είτε γενικά. Astral Weeks, Cyprus Avenue, Madame George, Ballerina, μελαγχολικά αριστουργήματα, άφθαρτα από τον χρόνο. Για να μην πω πως λειτουργεί υπέρ τους…
Simon & Garfunkel - Bookends
Κάθε δίσκος και καλύτερα όπως ξαναείπα. Οι Simon και Garfunkel (ο Simon δλδ κυρίως), εντυπωσιάζονται από τα όσα συγκλονιστικά συμβαίνουν στην ψυχεδελική pop/ rock σκηνή, και προσφέρουν μακρά τον πιο ενδιαφέρον τους άλμπουμ έως τότε. Και άνετα το καλύτερο. Ανείπωτη μαγεία το America, συγκλονιστικό το Fakin’ It, απίστευτα catchy το φαινομενικά χαρωπό, Mrs. Robinson, αιώνιο hit το A Hazy Shade of Winter… To άλμπουμ, μέσα από τις πολλές διαφορετικές εικόνες μου δημιουργεί μια κινηματογραφική αίσθηση αλλά βγάζει κι έναν προβληματισμό. Νεότητα, γήρας, αθωότητα, good ol’ days… Mεγάλος δίσκος, παλεύει πια μέσα μου για το Νο. 1 τους… Kαι αγαπώ ακραία το Bridge…
The Soft Machine - The Soft Machine
Εγένετο jazz rock? Mπορεί, αν και πολλά group είχαν προσθέσει διακριτικά (ή όχι) jazz στοιχεία στη μουσική τους. Θα μπορούσαμε να μιλάμε και για prog rock αλλά για μένα είναι ξεκάθαρα πιο jamming το πνεύμα της μπάντας από αυτό των prog συγκροτημάτων. Η έκταση της χρήση των jazz επιρροών σε τόσο βαρύ δίσκο πάντως ήταν πρωτοφανής. Ανάμεσα στις πιο ψυχεδελικές pop στιγμές, καραδοκούν απαιτητικοί ρυθμοί και το “κακόφωνο” organ του Ratledge, κάνοντας τον δίσκο να διαφέρει σίγουρα από όσα γίνονταν γύρω τους. Σπουδαίο ντεμπούτο που σε καμία περίπτωση δεν σε υποψίαζε για την συνέχεια.
Procol Harum - Shine On Brightly
Υπέροχος δίσκος. Μελαγχολικός, “βαρύς”, πιασάρικος. Τα Quite Rightly So και Shine On Brightly είναι τόσο καλά όσο οτιδήποτε στο πρώτο άλμπουμ αλλά όταν μπαίνει το Skip Softly, με το βαρύ μέρος και το uptempo τελείωμα ψελλίζεις “progressive”… Όλος ο δίσκος απίστευτος, oι μελωδίες στο πιάνο, η κιθάρα από τον Trower (κλάμα στο Rambling On), το χρώμα από το organ…
Ίδια συνταγή και στο 17-λεπτο majestic epic, In Held 'Twas in I, μόνο που εκεί οι διαθέσεις και τα θέματα αλλάζουν συνεχώς, κάνοντας ξεκάθαρη τη βλέψη για μια διαφορετική μουσική, μακριά από στεγανά και προβλέψιμες pop συνταγές, με ένα αριστουργηματικό τελείωμα μεγάλης έντασης και συναισθήματος.
Pink Floyd - A Saucerful of Secrets
Έχω περίεργη σχέση με τους Floyd. Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα 2 άλμπουμ pro-Dark Side και λατρεύω μόλις 2 από εκεί και πέρα. Το Piper… ποτέ δεν με έπιασε ολόκληρο (αν και ομολογουμένως live, το καλοκαίρι στον Mason, ήταν διαφορετικά) και ποτέ δεν συμμερίστηκα την άποψη πως ο Barrett ήταν κάποια ιδιοφυία. Εδώ πάντως η μπάντα αρχίζει να βγάζει το πρόσωπο που θα την χαρακτήριζε για χρόνια, με τις ατμόσφαιρες που χτίζονται σιγά σιγά, αυτήν την χαρακτηριστική Αγγλική μελαγχολία… Το Saucerful… μου ασκεί μια ξεχωριστή γοητεία γιατί ακόμα τα blues στοιχεία υπάρχουν, υπάρχει η αναζήτηση, η σκοτεινή, μυστικιστική ατμόσφαιρα (Set The Controls For The Heart Of The Sun, A Saucerful Of Secrets), είναι τα χρόνια της απίστευτης δημιουργικότητας. Ίσως λίγο καταχρηστικά τους εντάσσω στο prog genre αλλά μιας και με τα χρόνια καθιερώθηκε να θεωρούνται τέτοιοι…
Moody Blues - In Search of the Lost Chord
Φανταστικό άλμπουμ. Εκεί που το Days of Future Passed έμοιαζε με ένα ενιαίο έργο που δεν μπορείς να σπάσεις σε επιμέρους τραγούδια, εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Πιασάρικα rock τραγούδια με pop μελωδίες (Ride My See-Saw) εναλλάσσονται με πιο πολύπλοκες και intriguing συνθέσεις (House of Four Doors, Legend of a Mind), με όμορφα ηχοχρώματα, βιολιά, τσέλο, φλάουτα, mellotron που φτιάχνουν ατμόσφαιρες μαγευτικές, αιθέριες και συναισθηματικές (The Actor). Πιο ευκολοχώνευτο άλμπουμ από τον προκάτοχό του αλλά και καλύτερο θαρρώ, start to finish.
Τhe Nice - The Thoughts of Emerlist Davjack/ Ars Longa Vita Brevis
Αυτά τα άλμπουμ είναι από τα πιο ενδιαφέροντα της χρονιάς και όλου του British invasion. Οι Nice ήταν μια δυνατή ψυχεδελική μπάντα, με fuzzy guitars και κυρίως τις αρετές ενός απίστευτου πιτσιρικά ονόματι Keith Emerson στα πλήκτρα που με τις επιρροές του από κλασική μουσική και jazz, συνεχώς νιώθεις πως ακούς progressive rock, ειδικά σε extended κομμάτια σαν το jam του Rondo ή το συγκλονιστικό κλείσιμο του The Cry of Eugene… Ακόμα κι αν παραμένανε στην ουσία μια pop μπάντα, τα σημάδια της νέας μουσικής που ερχόταν είναι παραπάνω από εμφανής στο The Thoughts…
Σύντομα ο O’List αποχώρησε αφήνοντας ορφανή τη θέση του κιθαρίστα και η μπάντα αποφάσισε να μην τον αντικαταστήσει και να συνεχίσει σαν τρίο. Το 2ο άλμπουμ, Αrs Longa Vita Brevis , ξεκινά με τις “αναμενόμενες” pop συνθέσεις, όλη η ουσία όμως βρίσκεται στα Intermezzo from the Karelia Suite (όπου διασκευάζουν Sibelius, χαχαχα) και κυρίως στο Ars Longa Vita Brevis που καταλαμβάνει όλη την δεύτερη πλευρά του δίσκου, με την μπάντα να εξερευνεί διάφορα ιδιώματα. Μουσική για ορχήστρα, jazz, rock, μια μεγαλειώδης σύνθεση όπου γίνεται ακόμα πιο σαφές πόσο ασύλληπτος ήταν εκτελεστικά ο Emerson και πως το progressive ήταν ήδη εδώ.
Honorable Part 3/3…
Small Faces - Ogdens’ Nut Gone Flake
Το τελευταίο άλμπουμ των Small Faces εκείνα τα χρόνια είναι και το αγαπημένο μου. Ένας δίσκος που το χιούμορ, η Βρετανική ατμόσφαιρα και η ψυχεδέλεια αυξάνονται, η δημιουργικότητα εκτοξεύεται σε δυσθεώρητα επίπεδα βγάζοντας μια σχεδόν progressive νοοτροπία σε στιγμές, όπως στο κόψιμο του υπέροχου Happiness Stan και τον τρόπο που μπαίνουν ντραμς/ πλήκτρα και τα ψυχεδελικά φωνητικά ή το εισαγωγικό ομώνυμο με έγχορδα και πλήκτρα με wah effect. Παρόλα αυτά πάντως, η αίσθηση που επικρατεί τελικά, στο μυαλό μου τουλάχιστον, είναι αυτή μιας μπάντας που μεταφορώνεται σε “σύγχρονο” rock (ή και hard rock στο φανταστικό Song for a Baker). Τα κομμάτια, χωρίς να γίνονται πολύπλοκα, έχουν αλλαγές θεμάτων, μεγάλα hooks, ευφορικές μελωδίες, heavy κιθάρες και rhythm section (βοηθάει η πολύ γεμάτη/ γαμάτη παραγωγή) συν κάποιες από τις καλύτερες ερμηνείες στη καριέρα του θεόθεου, Steve Marriott.
Αν εξαιρέσουμε 1-2 άλμπουμ των Beatles ίσως, αυτό είναι το αγαπημένο μου Βρετανικό ψυχεδελικό άλμπουμ των 60s. Πάνω από Kinks και The Who. Ένα αληθινό αριστούργημα της εποχής.
Iron Butterfly - Heavy/ In-A-Gadda-Da-Vida
Φοβερό πως με κάποιο τρόπο οι Iron Butterfly έχουν καθιερωθεί να θεωρούνται από τα heavy group της εποχής. Γκρουπάρα μεν, αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα Ηeavy, αντίθετα με τον τίτλο του ντεμπούτου τους. Φαζαριστές κιθάρες και κυρίαρχο organ του Ingle, βασικού συνθέτη, οδηγούσαν σιγά σιγά στην αυγή των 70’s με μπάντες σαν τους Purple και Heep. Ζούμε όμως ακόμα την εποχή της ψυχεδέλειας, των blues και της r&b. Tα τραγούδια είναι sort & catchy με φοβερά hooks. Λατρεύω κομμάτια σαν τα Possession, Unconscious Power, You Can’t Win, Iron Butterfly Theme, ακόμα και το παιχνιδιάρικο So-Lo (a little dated but charming). Η πιο μαγική σύνθεση όμως για μένα είναι το Fields of the Sun, ένα φιλόδοξο και δυναμικό τραγούδι που για την εποχή ακούγεται πολύ προοδευτικό. Μάλλον υο αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Λίγο αργότερα κυκλοφορεί τo In-A-Gadda-Da-Vida που, ανεξήγητα για μένα, έκανε τεράστια επιτυχία. Όχι γιατί δεν ήταν καλό αλλά όχι ιδιαίτερα καλύτερα του ντεμπούτου. Έχει κι αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο ότι θεωρούνται οι Iron Butterfly μια heavy μπάντα, κυρίως λόγω του θρυλικού main riff του ομώνυμου τραγουδιού που όμως είναι ένα 17-λεπτο jam, δεν μένει δηλαδή εκεί για πολύ. Το υπόλοιπο άλμπουμ είναι μια συνέχεια του ντεμπούτου, το ίδιο ποιοτικό και πιασάρικο με το moody, My Mirage, μεγάλη αδυναμία ως σήμερα.
Δύο δισκάρες σε έναν χρόνο, not bad…
Pacific Gas and Electric - Get It On
Τεράστια μπαντάρα. Θα μπορούσα ίσως να το έχω και σε πιο πάνω κατηγορία αφού στο ντεμπούτο τους ενώνουν την r&b με blues και rock μουσικές. Ο Glenn Schwartz στην κιθάρα ενθουσιάζει με ποιότητα και δύναμη στο παίξιμό του και, μαζί με τον Charlie Allen που τραγουδά με φοβερή ένταση και attitude, παρασέρνει τους υπόλοιπους οι οποίοι αναγκάζονται και βαράνε ανελέητα για να μην εκτροχιαστεί η κατάσταση. Φανταστικό άλμπουμ.
The Pretty Things - S.F. Sorrow
To S.F. Sorrow δικαίως απέκτησε τη φήμη του. Όχι τόσο για το ότι αποτέλεσε την πρώτη rock opera. Είναι απλά μακράν η καλύτερη δουλειά τους μέχρι τότε. Έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας πολύ καλής Βρετανικής ψυχεδελικής μπάντας αλλά είναι από τους πιο σκληρούς εκπροσώπους με πολλά hard rock τραγούδια και μια μανιώδη ένταση σε κάποια κομμάτια. Οι κιθάρες οργιάζουν με δυνατά riff και χαρακτηριστικές lead μελωδίες στα She Says Good Morning, Private Sorrow, Balloon Burning και το θεϊκό Old Man Going (ΤΙ RIFF ΓΑΜΩ ΓΑΜΩ) ενώ και οι ατμόσφαιρες που δημιουργούν με ακουστικές, sitar, φλάουτα κτλ. είναι οι καλύτερες που είχαν ποτέ. Νομίζω πως προτιμώ ελαφρώς το Parachute του '70 συνολικά, αλλά δίκαιο το “θρυλικό” status του S.F. Sorrow.
The Kinks - The Kinks Are the Village Green Preservation Society
Από την αρχή ως και το '68 κάθε άλμπουμ ξεπερνούσε ποιοτικά το προηγούμενο και από εδώ και για 3-4 δίσκους βρίσκεται η αγαπημένη μου περίοδος Kinks. To “ομώνυμο” μου φτιάχνει άμεσα την διάθεση με το όμορφο riff και το μελωδικό chorus και είναι η κατάλληλη εισαγωγή στον κόσμο του Village Green. Ο Davies συνεχίζει να γράφει πανέμορφα pop τραγούδια, ψυχεδελικά, πότε hard hitters σαν το bluesy, Last of the Steam-Powered Trains (καύλα!) και πότε πιο ευαίσθητα, από μπαλάντες μέχρι χαρωπά upbeat τραγούδια και waltz. Ενορχηστρώνει το καθένα πλούσια, χώνει αρκετό Αγγλικό eccentricity και χιούμορ και δημιουργεί έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς δίσκους του νησιού.
Donald Duck, Scooby Dooby Doo, δεν του λείπει τίποτα. Αναμφισβήτητο αριστούργημα.
Spirit - Spirit/ The Family That Plays Together
Απίστευτα αδικημένη μπάντα. Ο κόσμος την θυμάται για τη δικαστική υπόθεση με τους Zeppelin σχετικά με την προέλευση της εισαγωγής του Stairway to Heaven. Κι όμως, η μπάντα αυτή ήταν εξαιρετική. Με κύριο άξονα τον βασικό συνθέτη Jay Ferguson και δευτερευόντως τον Randy California που ήταν και συνθέτης αλλά κυρίως φανταστικός κιθαρίστας, η μπάντα στο Spirit έπαιξε rock, ολίγον ψυχεδελικό αλλά με έναν πολύ ζεστό ήχο (some horns & strings), διάσπαρτα folk στοιχεία και κυρίως ιδέες απλές που αναπτύσσονταν σε κομμάτια μόλις 2-3 λεπτών. They even throw in some jazz για το καλό (Straight Arrow, Gramophone Man και μια πρώιμη fusion πρόταση στο closure Elijah) αλλά το αποτέλεσμα ακούγεται εντελώς προσιτό. Αυτή η δύναμη τους παρουσιάζεται ακόμα καλύτερα στο 2ο άλμπουμ τους, The Family That Plays Together. Τo I Got a Line On You (διασκευάστηκε από τους Blackfoot) είναι ο ορισμός του big hit… αν είχε κάνει την ανάλογη επιτυχία. Λυπάμαι που δεν μπορώ να αποδώσω στο γραπτό πόσο όμορφες μουσικές έγραψαν αυτοί οι τύποι. Είναι όλες οι ιδέες τους τόσο άψογα ενσωματωμένες στα τραγούδια, όλες αυτές οι μικρές στιγμές… Το Poor Richard σαν να φτιάχτηκε για να μπει αυτή η συγκεκριμένη lead του California μέσα. Ή αυτή η θεία μελωδία με τα βιολιά του Drunkard σαν να προϋπήρχε από πάντα και έχτισαν ένα τραγούδι γύρω της. Μαγική μπάντα.
Traffic - Traffic
Οι Traffic στο μυαλό μου έχουν 3 απόλυτα αριστουργήματα. Τα δύο στα 70ς, το άλλο είναι το Traffic. To album καταφέρνει να είναι άψογο αν και μοιάζει μεταβατικό προς αυτό που θα μετατρέπονταν οι Traffic… μετά τη διάλυση και την επανασύνδεση τους λίγο αργότερα. Οξύμωρο ακόμα ότι ο Mason που δεν αποτέλεσε μέλος της επανασύνδεσης, αναδεικνύεται σε κεντρική μορφή αφού συγγράφει ή έχει συνθετικό credit σε πολλές από τις συνθέσεις. Το στυλ του είναι πιο απλό, πιο pop/ rock από το jazz/ folk των Winwood και Capaldi, η μίξη όμων των διαφορετικών αυτών σχολών δημιουργεί συνθέσεις φανταστικές, με απερίγραπτες μελωδίες, πυκνές ενορχηστρώσεις με percussion, σαξόφωνα και φλάουτα, δίνοντας μια αίσθηση μεγαλύτερης ωριμότητας σε σχέση με το εξαιρετικό ντεμπούτο. Κι ο Winwood δίνει και σοβαρά δείγματα του σπουδαίου ταλέντου του στα φωνητικά.
Κομμάτια σαν τα Pearly Queen, Don’t Be Sad, το μεγαλειώδες, Crying to Βe Heard, και το μελαγχολικό, No Time to Live αποτελούν κάποια από τα ομορφότερα της καριέρας τους. Κι ενώ η δημοφιλία τους αυξανόταν με τη βοήθεια και του πασίγνωστου hit, Feelin’ Alright, η μπάντα διαλύεται λόγω των κακών σχέσεων του group έστω και προσωρινά. Ευτυχώς…
The Beatles - The Beatles
Δεν επεκτείνομαι γιατί θα το κάνουν κι άλλοι. Από τα άλμπουμ τους που γυρνάω πιο συχνά πια. Άπειρα αθάνατα κομμάτια αλλά το sequence μου φαίνεται ανύπαρκτο, ένας αχταρμάς, άπειρες επιρροές, πραγματικό μπάχαλο. Φυσικά είναι δισκάρα. Θα προσθέσω μόνο το εξής. George, τους έφαγες λάχανο ρε…
Blood, Sweat & Tears - Child Is Father to the Man/ Blood, Sweat & Tears
Περίεργη περίπτωση μπάντας. Ιδρυτής ήταν ο σπουδαίος Al Kooper που μάζεψε τους υπόλοιπους επτά (!) με σκοπό να δημιουργήσει ένα jazzy group και το κατάφερε, μένοντας όμως στην μπάντα μόνο για το ντεμπούτο (ουσιαστικά εκδιώχθηκε) αν και υπογράφει σχεδόν όλο το original υλικό. Η μπάντα επιδίδεται σε ένα υβρίδιο jazz pop περισσότερο, με τον ήχο τους να στηρίζεται κυρίως στα πνευστά, τα πλήκτρα και ένα μεγάλο string section, με την κιθάρα σε δεύτερο ρόλο (όταν βγαίνει διακριτικά μπροστά πάντως στο απίθανο I Love You More Than You’ll Ever Know ή το My Days Are Numbered, είναι εκπληκτική). Είναι τόσο τέλεια τα arrangements, τόσο όμορφες και catchy οι μελωδίες, η χημεία της μπάντας τόσο απίστευτη που δεν υπήρχε όμοια της εκείνα τα χρόνια στον rock χώρο. Και έπαιξαν βασικό ρόλο στην γέννηση πολλών rock group που χρησιμοποίησαν πνευστά τα επόμενα χρόνια.
Αφού λοιπόν ο Kooper αποτέλεσε παρελθόν και μετά από λίγες ακόμα ανακατατάξεις, η μπάντα κυκλοφορεί το δεύτερο, ομώνυμο άλμπουμ της. Έξω τα έγχορδα, μέσα δυναμικοί ρυθμοί, σχεδόν funk (το rhythm section των Fielder, Colomby ασύλληπτο), ακόμα καλύτερη χρήση των πνευστών που συχνά δίνουν στον υλικό μια αίσθηση big band jazz κι ένας καταπληκτικός main singer στο πρόσωπο του David Clayton-Thomas, ο οποίος φέρνει ένα soul quality στο group. Είναι δύσκολο να μην ενθουσιαστείς στο ανεβαστικό More and More, το τρελό And When I Die με τις αλλαγές tempo και ατμόσφαιρας, την latin αλλαγή στο συναισθηματικό έως τότε, God Bless the Child, και το jazz πέρασμά του. Πραγματικά περιπετειώδης μουσική και non-stop highlights. Προσωπικά, προτιμώ το ομώνυμο άλμπουμ τους από το ντεμπούτο αλλά είναι και τα δύο δείγματα απίστευτα ποιοτικής μουσικής.
Κάποτε (όπως κατάλαβα από το soundtrack ταινίας πρόσφατα σχετικά), πρέπει να ασχοληθώ με τα επόμενα άλμπουμ τους που ίσως υπολείπονται σε φήμη αλλά η ποιότητα πρέπει να παραμένει σε εξίσου υψηλά επίπεδα… Πφ…
The Amboy Dukes - Journey to the Center of the Mind
Λατρεύω τα πρώτα 4-5 άλμπουμ του Ted Nugent. Για χρόνια δεν είχα ακούσει τις δουλειές του με τους Amboy Dukes κι έχει πλάκα να τον ακούς σε ένα πιο ψυχεδελικό και εκλεκτικό σετ τραγουδιών. O μισός δίσκος είναι κυρίως συνθέσεις του Nugent, πιο βαρύ υλικό, bluesy, με σκληρές κιθάρες και φοβερά solo. Tο δεύτερο μισό απαρτίζεται από τις πιο ψυχεδελικές του έτερου κιθαρίστα, Steve Farmer, με τις κιθάρες όμως ακόμα να θερίζουν και τους υπόλοιπους να αποδίδουν το υλικό πολύ σκληρά. Φοβερός δίσκος και επίσης χαρακτηριστικός της εποχής.
The Mothers of Invention - We’re Only in It for the Money
Το καλύτερο άλμπουμ των Mothers πιθανόν. Ένας δίσκος που μέσα στον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του κρύβει πολλά από τα πιο όμορφα θέματα της μπάντας (για όσο κρατάνε) και ταυτόχρονα να κριτικάρει τις πολιτικές που εφαρμόζονταν, την pop/ ψυχεδελική μουσική σκηνή της εποχής (καθόλου τυχαίο το original εξώφυλλο), την μουσική βιομηχανία και την κουλτούρα των hippies. Καταφέρνει κάπως να βγάζει απόλυτο νόημα αν και τα κανονικά τραγούδια είναι ελάχιστα. Είναι σαν ένα ηχητικό κολάζ που δεν σταματά να εμφανίζει νέες εικόνες, απίστευτες jazzy ιδέες, ψυχεδέλεια, pop, avant-garde, ορχηστρικές στιγμές, αλλάζουν τα πάντα με αστραπιαίο ρυθμό και χρειάζονται κάποια ακούσματα για να κρίνεις αν μιλάμε για αριστούργημα ή… αν απλά δε σου κάνει. Δεν υπάρχει τρίτη επιλογή.
Jefferson Airplane - Crown of Creation
Σταθερά στην κορυφή της ψυχεδελικής σκηνής. Το Crown… είναι ίσως το πιο φυσιολογικό και “φρόνιμο” άλμπουμ τους μέχρι τότε. Τα κομμάτια είναι καθώς πρέπει, ψάχνοντας την ισορροπία μεταξύ folk (με τα υπέροχα Lather και Triad που μιλά για… τρίο, τι χίπηδες είμαστε) και rock.
Ασφαλώς παραβλέπουμε ψυχεδελικές παρεμβολές τύπου Cushingura, αυτές αποτελούν πταίσματα μπροστά στην δύναμη των υπόλοιπων κομματιών, ειδικά του πλέον φιλόδοξου τραγουδιού τους ως τότε, House at Pooneil Corners, με μια βαριά, σκοτεινή ατμόσφαιρα που εντείνεται από τις φωνητικές αρμονίες του γκρουπ και δημιουργεί συνδυαστικά με την μουσική έναν στοιχειωτικό αποτέλεσμα.
Tomorrow - Tomorrow
Φανταστικό άλμπουμ. Ψυχεδελικό, με λίγες prog τάσεις (άκου την αλλαγή στο Colonel Brown πχ. ή το quirky, Revolution) αλλά εμφανώς πιο κοντά στο British invasion παρά το prog. Μου αρέσει αυτή η εποχή γιατί, πέρα από του νέους κόσμους που δημιουργούνται, βλέπεις και τα πρώτα βήματα σπουδαίων μουσικών όπως εδώ του Steve Howe που είναι φοβερός σε ένα εντελώς διαφορετικό στυλ από αυτό που έδειξε έπειτα στους Yes και που συχνά οδηγεί τα τραγούδια.
Quicksilver Messenger Service - Quicksilver Messenger Service
Τι φανταστικός δίσκος. Και τι φανταστική εποχή γενικά. Κάθε συγκρότημα, μικρό ή μεγάλο, περπατώντας σε άγνωστους δρόμους, μπορεί να πρόσφερε κάτι μοναδικό. Στην περίπτωση των QMS, αυτό ήταν η κιθαριστική συνεργασία των Cipollina και Duncan, που πατώντας πάνω σε δυνατές μελωδίες, εμφανίζουν ένα ψυχεδελικό αλλά και totally rock ήχο, με jams που ξεφεύγουν από την blues φιλοσοφία αλλά και σύγχρονούς τους όπως οι Grateful Dead, όντας περισσότερο δομημένα παρά αυτοσχεδιαστικά. Κομμάτια σαν το Gold & Silver είναι πρωτοπορία για την εποχή και όλος ο δίσκος σπέρνει. Διαμάντι και ενίοτε ο αγαπημένος μου.
The Doors - Waiting for the Sun
Στο μυαλό μου παλιά είχα τους δίσκους των Doors ως εξής. Δύο ψυχεδελικά αριστουργήματα στην αρχή, δύο αδύναμα στη συνέχεια και τα δύο αγαπημένα μου στο τέλος(?), πιο bluesy και φρόνιμα. Kι αν για το The Soft Parade επιμένω, το Waiting… μου άλλαξε στην πορεία την εντύπωση, το είχα αδικήσει. Αρχικά, και οι δύο πλευρές τελειώνουν με δύο από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους (Unknown Soldier και Five to One). Δεύτερον έχει πολλές μαγικές στιγμές, βγάζει πολλά διαφορετικά συναισθήματα και μουσικά διευρύνουν κι άλλο τον χώρο που κινούνται, ξεκινώντας από γλυκές μελωδικές στιγμές μέχρι διαστρεβλωμένες απόψεις περί blues (Summer’s Almost Gone), σπανιόλικες ανακαλύψεις (Spanish Caravan) του καταπληκτικού σε όλο το άλμπουμ, Krieger, “σαμανικά” τραγούδια… Και φυσικά έχει και το αγαπημένο, παρανοϊκό, Not to Touch the Earth. Φοβερός δίσκος.
Grateful Dead - Anthem of the Sun
To ντεμπούτο, αν και χαρακτηριστικό της εποχής του, ήταν αρκετά άγουρο. Το Anthem παραμένει άγουρο στα αυτιά μου αναλογιζόμενος τι ακολούθησε αμέσως μετά αλλά έχει φοβερές στιγμές του πρώιμου Grateful Dead ήχου και της απίστευτης ευφυίας του Jerry Garcia ως κιθαρίστα. O ψυχεδελικός τους ήχος είναι απαιτητικός και σίγουρα δεν είναι για όλους, ούτε καν για όλες τις ώρες, άσχετα αν τους γουστάρεις. Αν είσαι όμως σε mood για ένα ταξιδιάρικο χάσιμο… Εδώ είσαι.
Family - Music in a Doll’s House
Πανέμορφη δουλειά. Όπως οι Small Faces στο Ogdens’…, έτσι και οι Family εδώ στο ξεκίνημα τους ήταν πολύ ψυχεδελικοί αλλά με πλούσιες ενορχηστρώσεις (βιολιά, τσέλο, σαξόφωνα και mellotron) και περίεργες αρμονίες, η μουσική τους βγάζει μια αίσθηση πρώιμου prog. Δε θα μου έκανε εντύπωση περίεργοι τύποι σαν τους Gentle Giant να είχαν στήσει αυτί. Όσο για κάποιους που δεν αντέχουν το love it or hate it vibrato του Chapman, δεκτό αλλά δίνει και πολύ χαρακτήρα καθώς και ένα urgency, ειδικά στα πιο δυναμικά τραγούδια. Κι ενώ οι Family στο Music… αγγίζουν σχετικά περιφερειακά την folk, μου βγάζουν ένα σχεδόν pastoral feel που σε συνδυασμό με μικρές πομπώδεις στιγμές φαντάζουν βέβαιοι προπομποί των γιγάντων του prog που θα εμφανίζονταν τα επόμενα χρόνια. Υπέροχοι.
The Zombies - Odessey and Oracle
Άλλη μια μπάντα που δεν έχω ακούσει σωστά. Το Odessey όμως είναι πανέμορφος pop δίσκος. Νομίζω πως αν ποτέ υπήρξε Βρετανική απάντηση στους Beach Boys, ήταν αυτή. Φυσικά, όταν έρχεται 2 χρόνια μετά το Pet Sounds (που στα 60’s μοιάζουν με αιωνιότητα), είναι προφανές πως η επιρροή των Αμερικανών ήταν μεγάλη στη μουσική τους. Ίσως φταίει και η παρόμοια εύθραυστη, μελαγχολική αύρα που υπάρχει πάνω από τις πιασάρικες μελωδίες των Argent/ White καθώς και η έλλειψη έντονων rock στιγμών σε αντίθεση με μπάντες σαν τους Beatles που δεν τις παρέλειψαν ποτέ. Κι αν είναι αισθητά πιο λιτό από το μεγαλεπήβολο αριστούργημα των Beach Boys, δεν παύει να είναι απίστευτα δουλεμένο και φιλόδοξο άλμπουμ, με τόνους από πιάνα και πλήκτρα κάθε λογής, φοβερές αρμονίες στα φωνητικά, ατμόσφαιρες αισιόδοξες αλλά και στοιχειωτικές (αναφέρομαι στο δυναμικό Hung Up on a Dream). Δεν έγραφαν πολλοί τόσο διαχρονικές pop συνθέσεις σαν το Time of the Season, ούτε διαμάντια σαν τα Care of Cell 44, Beachwood Park… I could name all of 'em.
Ίσως ο καλύτερος pop δίσκος της χρονιάς που έχω ακούσει.
Creedence Clearwater Revival - Creedence Clearwater Revival
Nτεμπουτάρα για μια από τις αγαπημένες μου μπάντες.
Αυτό το άλμπουμ είναι άψογο. Τα Ι Put a Spell On You και Suzie Q (πόσο γαμεί το extended) είναι γνωστά στους περισσότερους από τις εκτελέσεις των CCR. Και όλα τα κομμάτια είναι πολύ καλά, με το βαρύ Walk On The Water αδικαιολόγητα ξεχασμένο. Αλλά! Αν αδικείται από κάτι το ντεμπούτο είναι το ίδιο το υλικό που έδωσαν οι CCR στα 4 επόμενα άλμπουμ. Τέσπα. Δισκάρα.
Big Brother and the Holding Company - Cheap Thrills
Θα μπορούσα να έχω αναφέρει το ντεμπούτο αλλά θεωρώ πως ήταν ένα άλμπουμ μη συνειδητοποιημένο κι ας είχε στιγμές καταπληκτικές. Ε, το Combination of the Two βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Όλεθρος. Ψυχεδελικό rock, bluesy, άσχημο, άφτιαχτο, βρώμικο. Η Janis εδώ γίνεται legend, σαν πιο γρεζάτη Etta James, ορίζει ξανά τον όρο εκρηκτική ερμηνεία. H μπάντα της δεν πάει πίσω. Δύναμη, fuzz να σου τρυπά τα αυτιά και hits τεράστια και διαχρονικά.
Gun - Gun
Dammit, το Race with the Devil στο μπάσιμο της κιθάρας παραμένει απίστευτο. Σκληρό, με τα πνευστά να δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα στην φαινομενικά απλή σύνθεση, μια rock ομορφιά. Κι έτσι όλο το άλμπουμ, hard rock δύναμη αλλά κι ένα elegance από πνευστά, έγχορδα και πλήκτρα, βγάζει συναίσθημα πολύ (Τhe Sad Saga of the Boy and the Bee, Rat Race), φοβερές lead κιθάρες, είναι απαραίτητο άκουσμα για όσους αρέσκονται στα πραγματικά σκληρά 60’s.
Colwell-Winfield Blues Band - Cold Wind Blues
One-off άλμπουμ από την μπαντάρα. Αδικήθηκαν κατάφορα. Η μουσική τους ήταν ένας συνδυασμός καυτών blues και λίγης soul αλλά αποκτούσε extra ενδιαφέρον με την χρήση σαξοφώνου και φλάουτου. Κι ο Colwell είναι ένας φανταστικός κιθαρίστας με απίστευτο συναίσθημα. Πραγματικά, τι να απέγιναν αυτοί οι μουσικοί? Όλα τα έκαναν σωστά. Got a mind (κλαίει η κιθάρα), Free Will Fantasy, Cold Wind Blues, Whole Lot of Lovin’ (ιδιαίτερα πνευστά), κι ένα Govinda για κλείσιμο, ένα jazzy instrumental jam με πνευστά και ανατολίτικες κλίμακες που είναι απλά μεθυστικό.
Dirty Blues Band - Stone Dirt
Ακούγοντας το Stone Dirt, θέλω να πάω στο '67 και να σβήσω την αναφορά στο ομώνυμο εντελώς. Τέτοια διαφορά. Βρώμικα, ιδρωμένα blues, απίστευτα solos, φυσαρμόνικες και άλλα πνευστά, μια δισκάρα τρελή. Από το πολύ πάνω ράφι της χρονιάς, ολόσωστα blues για μεράκλωμα και ξεφάντωμα, σκέτη απόλαυση. ΕΠΟΣ.
Mother Earth - Living with the Animals
Η συμμετοχή του Mike Bloomfield με έφερε σε αυτούς (λόγω συμβολαίων αναφέρεται ως Makal Blumfeld στα credits). Ίσως το άλμπουμ δεν ανήκει στα obscure από την άποψη ότι η μπάντα απαρτίζεται από γνωστούς μουσικούς. Αλλά ποιος το θυμάται σήμερα?
To Living with the Animals είναι ένας εξαιρετικός blues rock δίσκος που, εκτός του Bloomfield, λάμπουν και οι Tracy Nelson και Powell St. John, τόσο ερμηνευτικά όσο και συνθετικά. Ακόμα πιο ενδιαφέροντα πάντως είναι τα τραγούδια που ξεφεύγουν από τις βασικές blues φόρμες όπως το folk-ίζον, Marvel Group, το πολύπλοκο μελωδικά Down So Low, το ολίγον soul, Cry On και το περιπετειώδες και συναισθηματικό, The Kingdom of Heaven. Ειδικά η ατμόσφαιρα τους με φυσαρμόνικες, πιάνα, βιολιά που χρησιμοποιούν σε κομμάτια σαν το ομώνυμο είναι υπέροχη. Δισκάρα.
Love Sculpture - Blues Helping
Ουαλική blues μπάντα. Why not? Κι από τις καλύτερες μάλιστα στην εδώ μεριά του Ατλαντικού. Αν και στηρίζονται στο υλικό των blues ηρώων της Αμερικής, είναι από τους λίγους λευκούς εκείνα τα χρόνια που είχαν το ταλέντο να ακουστούν πειστικοί ως bluesmen χωρίς να παραστρατούν σε ψυχεδελικά μονοπάτια ή pop, ενώ το πιο rock στοιχείο τους είναι η φανταστική κιθάρα του Dave Edmunds, με έναν ηλεκτρισμένο τόνο και φοβερή γνώση πάνω στο σωστό blues soloing. Άντε και η βαριά εκτέλεση του On the Road Again των Canned Heat. Δισκάρα. Η συνέχεια εντελώς διαφορετική…
The Far Cry - The Far Cry
Φανταστική μπάντα. Είχαν σαφή έμφαση στα ψυχεδελικά jam, κάποια λίγο jazzy σημεία, η μουσική τους ήταν κάπως loose αλλά με την χρήση κρουστών, πνευστών και τις φοβερές κιθάρες του Paul Lenart σου κρατούν το ενδιαφέρον αμείωτο αλλάζοντας συνεχώς mood. Από τα διαμάντια της σκηνής.
The United States of America - The United States of America
Να που καμιά φορά τα related στο youtube και το κάψιμό μου με οτιδήποτε Αμερικανικό βγαίνει σε καλό. Όταν είδα το όνομα της μπάντας ήταν σίγουρο πως θα το άκουγα. Ευτυχώς γιατί είναι από τα πιο όμορφα ψυχεδελικά άλμπουμ που έχω ακούσει.
Κύριος εμπνευστής ο Joseph Byrd, ένας συνθέτης που ασχολήθηκε πολύ με την πειραματική και ηλεκτρονική μουσική ενώ είχε και πολιτική σκέψη και διάθεση να κριτικάρει ή έστω προβοκάρει (το όνομα δεν είναι τυχαίο, ούτε τίτλοι όπως Love Song for the Lost Ché) τα κακώς κείμενα της Αμερικανικής πολιτικής μέσω της μουσικής.
Το άλμπουμ αποτελεί μια ιδανική μίξη του ψυχεδελικού rock της εποχής με ηλεκτρονικά στοιχεία, λίγη κλασική μουσική αλλά και σημεία που θυμίζουν την μουσική μιας ξεχασμένης Αμερικής (άκου το τέλος του I Won’t Leave My Wooden Wife for You, Sugar). Τίποτα δεν μοιάζει παράταιρο στον κόσμο που φτιάχνουν, όλες οι επιρροές συντελούν στην δημιουργία μιας μυστηριώδους ατμόσφαιρας με ηλεκτρισμένα βιολιά, harpsichord και drums (!), άταστα μπάσα και πολλά effects.
Κι αν ακούγεται περίεργο, στην πράξη δεν είναι αφού ουσιαστικά μιλάμε για pop κομμάτια, πολύ ενδιαφέροντα και με φοβερή άποψη και αισθητική. Cloud Song, The Garden Of Earthly Delights, Stranded In Time ή το πιο πολύπλοκο, American Way of Love (με αλλαγές σε διαθέσεις και ήχους), είναι απλά κομψοτεχνήματα της μουσικής.
Από τους πιο αδικημένους δίσκους ever. Αν σας αρέσει η ψυχεδελική σκηνή της εποχής, κάντε τη χάρη στον εαυτό σας.
Τα περισσότερα που αναφέρεις όλες αυτές τις δεκαετίες (όχι μόνο στα 60s δηλαδή) ούτε που τα έχω ακούσει σαν ονόματα/τιτλους, με μερικά συμφωνώ απόλυτα, με ελάχιστα έχω άλλη άποψη αλλά διάολε, αυτή τη στοχοπροσήλωση ΔΕΝ την έχει κανεις άλλος εδώ μέσα. Hats off από μένα. Και ευχαριστώ για μια χούφτα πολύτιμα δώρα.
Thanks. Ψυχαναγκασμοί. Όταν είχε ξεκινήσει το παιχνίδι πόσταρα πεντάδες… And then it went downhilll…
Θα το εχεις δει, φανταζομαι. Το εχω ξαναποσταρει σιγουρα. Ελαφρως συγκλονιστικη εμφανιση, οχι πολυ καιρο πριν πεθανει.
Εννοείται… 
Σίγουρα εγραψε ένα από τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου (για το καλύτερο διαφωνώ, αλλά το συζητάω) αλλα από τα άλλα 3 που έγραψε τα 2 παίζει να είναι τα χειρότερα του δίσκου και το ένα είναι απλώς καλό.
Το δέχομαι. Στο ένα αναφέρομαι κι εγώ που είναι σαν επιβεβαίωση ότι “μπορώ να γράψω τόσο καλά κομμάτια όσο οι άλλοι δύο”.
