Έχω πραγματική περιέργεια να δω αν θα το «πάρουν» οι Beatles ή οι Floyd (αν κι έχω την εντύπωση ότι προπορεύονται οι πρώτοι). Δε θα πρωτοτυπήσω κι εγώ:
The Beatles “The Beatles”
Pink Floyd “A saucerful of secrets”
Εξώφυλλο: Big Brother & The Holding Company “Cheap thrills”
Διάφορα σχόλια:
1.Καλό το “Waiting for the sun”, δε λέω, αλλά αυτό που με χαλάει είναι ότι σε σχέση με τα δύο προηγούμενα ηχεί αρκετά πιο άνευρο, flat και keyboard-oriented (ιδίως στο πρώτο του μισό), πράγμα που θα χτυπήσει ακόμα πιο άσχημα στο επόμενο, “The soft parade”. Πάντως πόσο εντυπωσιάζει η βρωμιά του “Five to one” λόγω ακριβώς αυτού του πιο μελωδικού ήχου που κυριαρχεί πρωτύτερα;
2.Έλα, παραδεχτείτε κάποιος τη μη-συνοχή του “A saucerful of secrets”. Πράγμα που του αφαιρεί και λίγο πόντους στην τελική για ‘μένα. Φαίνεται ότι είναι στο μεταίχμιο εκεί οι Floyd, υπάρχει μία έκρηξη δημιουργικότητας μεν, αλλά κάθε κομμάτι κοιτάει πραγματικά προς άλλη κατεύθυνση δε. Κι επίσης, sorry, αλλά ακούγοντας τη μορφή που πήρε το ομώνυμο τα επόμενα χρόνια (όχι μόνο στην Πομπηία, αλλά και σε άλλα bootlegs), εγώ μία ξενέρα την τρώω που το ακούω τόσο φτωχό (!) στη studio εκδοχή του. Άντε, τα είπα και ξαλάφρωσα.
3.Χμ, κάτι διαβάζω για fillers στο “White album”; Άντε, πάμε το challenge της κατάταξης λοιπόν αφού το ψηφίσαμε και σχεδόν όλοι:
Τα 10 καλύτερα:
While my guitar gently weeps
The continuing story of Bungalow Bill (συγγνώμη, αυτό γιατί δε συζητιέται τόσο; )
Happiness is a warm gun
Cry baby cry (αχ, αυτά τα δευτερόλεπτα του ακορντεόν στην αρχή)
I’m so tired
Helter skelter (θα ‘παιρνα όρκο ότι ο MacCartney το συνέθεσε από την τσατίλα του που ο Lennon του την «έμπαινε» για τα soft κομμάτια του. Είναι τόσο, μα τόσο, «μη-MacCartney» αυτό το τραγούδι και τραγική ειρωνία ότι το πιο heavy (; ) κομμάτι τους είναι τελικό δικό του)
Blackbird
Piggies
Sexy Sadie
Rocky Raccoon
Ένα σκαλί παρακάτω, αλλά τα γουστάρω full:
Long, long, long
Back in the U.S.S.R.
I will
Dear Prudence
Don’t pass me by
Mother nature’s son
Julia
Ob-la-di, ob-la-da (ΟΚ, σούπα, αλλά παραμένει ιδιοφυές)
Χμ, θα τ’ ακούσω ευχάριστα αλλά είμαστε σε χαμηλότερο level πλέον:
Glass onion
Martha my dear
Birthday
Good night
Sorry, fillers, δε χρειάζομαι να τα ξανακούσω ποτέ:
Everybody’s got something to hide except me and my monkey
Revolution 1 (αν έμπαινε η εκδοχή του single θ’ ανέβαινε επίπεδο)
Yer blues
Why don’t we do it in the road
Savoy truffle
Wild honey pie
Honey pie
Revolution 9
Διαπιστώσεις: ο πρώτος δίσκος είναι ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ καλύτερος από τον δεύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως στα 10 πρώτα, τα 7 είναι απ’ το πρώτο μισό του album. Κι αντίστοιχα, απ’ τα 8 fillers, τα 6 προέρχονται απ’ το δεύτερο μισό.
Προσέξατε κι εσείς ότι τα τρία «ζώα» του album (γουρούνια, μαυροπούλι και ρακούν) είναι δίπλα-δίπλα στο album; Μόνο η μαϊμού τους ξέφυγε.
Καλύτερη αλληλουχία στο album; “The continuing story of Bungalow Bill” μέχρι και “Don’t pass me by”. Αδιανόητα 9 (!) κομμάτια στη σειρά που ουσιαστικά χάρη σε αυτά το “White album” είναι ό,τι είναι για ‘μένα. Ακόμα και το “Martha my dear”, δηλαδή, δε με ξενερώνει σ’ αυτό το σερί!
Χειρότερη αλληλουχία; “Revolution 1” μέχρι και το τέλος. Αν δεν υπήρχε το “Cry baby cry”, δηλαδή, προσωπικά θα μιλούσα για μνημειώδη κατάρρευση της ποιότητας στο τελευταίο ¼ του δίσκου.
, το “A Saucerful Of Secrets” των Pink Floyd δε μου λέει και πολλά (τα μεγαλεία είναι μπροστά), το “Waiting For The Sun” των Doors είναι εμφανώς κατώτερο από τα δύο πρώτα τους και από τα δύο τελευταία τους και εμφανώς καλύτερο από το “The Soft Parade”.
