Ναι, συμφωνώ, και ειδικα στο Abbey Road, παρόλο που δυσκολεύομαι να διαλέξω κομμάτια, ο φίλος Χάρισον έπιασε κορυφη. Βέβαια, εγώ θεωρώ τον πρώτο σόλο του τον καλύτερο δίσκο από μέλος των Beatles οπότε δεν είμαι αντικειμενικός.
1 Like
Κι εμένα μάλλον αν και δεν έχω λιώσει τις περισσότερες δουλειές των άλλων. Ίσως κι αυτό κάτι να λέει βέβαια.
1 Like
1968
1)The Beatles - The White Album
2)Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
3) Creedence Clearwater Revival - Creedence Clearwater Revival
4)The Doors - Waiting For The Sun
5)Pink Floyd - A Saucerful Of Secrets
Και μερικά ακόμα:
Summary
The Rolling Stones - Beggars Banquet
The Kinks - The Kinks Are The Village Green Preservation Society
Cream - Wheels Of Fire
Simon and Garfunkel - Bookends
Big Brother And The Holding Company - Cheap Thrills
Iron Butterfly - In-a-Gadda-Da-Vida
Blue Cheer - Vincebus Eruptum
Steppenwolf - Steppenwolf
The Velvet Underground - White Light/White Heat
Jefferson Airplane - Crown Of Creation
The Grateful Dead - Anthem Of The Sun
Jethro Tull - This Was
Fleetwood Mac - Fleetwood Mac
Deep Purple - Shades Of Deep Purple
Εξωφυλλο:
20 Likes
Το 1968, η γενιά των baby boomers, πολυπληθής και με την νεανική ορμή της ηλικίας, άρχισε εμφανώς να μετακινείται από την μέχρι τότε ήπια προσέγγιση και να διεκδικεί με πιο δυναμικά μέσα το δικαίωμα να συνδιαμορφώνει την νέα πραγματικότητα. Το τι κατάσταση οικοδόμησαν όλοι αυτοί όταν τελικά πήραν τα πράγματα στα χέρια τους είναι βέβαια μια άλλη κουβέντα.
Για πάμε να δούμε τι μουσική κληρονομιά άφησε το συγκεκριμένο έτος:
Λίγους μήνες μετά το Sgt. Pepper το “στρατόπεδο” των Beatles υπέστη μια σημαντική απώλεια με τον ξαφνικό θάνατο του Brian Epstein. Ο μακαρίτης δεν ήταν μόνο ο άνθρωπος που πίστεψε σε αυτούς όταν τους είδε να παίζουν στο Cavern club (μέτρησε βέβαια και το ότι είχε ερωτευθεί παράφορα τον “ψηλό τύπο με τις φαβορίτες”), αυτός που τους καθοδήγησε να αποβάλλουν την άγρια εικόνα τους με τις αθυροστομίες επί σκηνής κλπ που είχαν έως τότε, εκείνος που όταν τους απέρριψε η Decca είπε το υπερφίαλο αλλά προφητικό, “μια μέρα το συγκρότημα μου θα γίνει μεγαλύτερο από τον Elvis” (για να εισπράξει συγκαταβατικά χαμόγελα), ήταν και ο σταθεροποιητικός παράγοντας που κράταγε τις ισορροπίες εντός της μπάντας, ένα εξαιρετικά δύσκολο καθήκον όταν έχεις να κάνεις με τέσσερις νεαρούς που αντιμετωπίζονται ως μεσσίες από τους οπαδούς τους!
Μόλις λοιπόν την άνοιξη του 1968 οι Fab Four επέστρεψαν σταδιακά από το γνωστό ταξίδι τους στην Ινδία και ξεκίνησαν, για πρώτη φορά χωρίς τον manager τους, τις ηχογραφήσεις για το White Album όπως τελικά έμεινε γνωστό, άρχισαν και οι τριβές μεταξύ τους. Οι δημιουργικές διαφορές είχαν αρχίσει πια να εμφανίζονται μαζί με “λεπτομέρειες” όπως η αυξανόμενη επιρροή που είχε στον Lennon η Yoko Ono με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς παρούσα στο studio, κάτι που παραβίαζε τον έως τότε απαράβατο κανόνα της απομόνωσης κατά την δημιουργική διαδικασία. Το νέο album, σε αντίθεση με το αυστηρά δομημένο και προσεγμένο στην εντέλεια Sgt. Pepper με το φαντασμαγορικό εξώφυλλο, θα ήταν πιο… χύμα, θα ήταν διπλό μιας και (αντίθετα με την άποψη του George Martin) μπήκαν όλα τα τραγούδια που είχαν γράψει εν τω μεταξύ, και στο λευκό του εξώφυλλο θα είχε ανάγλυφο το όνομα του συγκροτήματος και τίποτε παραπάνω.
Εδώ οι Beatles, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, καταπιάνονται με ένα μεγάλο εύρος από μουσικά είδη, του heavy metal συμπεριλαμβανομένου – κανείς έως τότε δεν είχε διανοηθεί να κυκλοφορήσει κάτι τόσο ωμά βίαιο σαν το Helter Skelter!
Ακόμη και υπό αυτές τις συνθήκες το τελικό αποτέλεσμα ήταν φυσικά αριστουργηματικό, όμως η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει…
Μοιάζει οξύμωρο το γεγονός ότι οι Kinks έμειναν γνωστοί ως singles band ενώ στην δεύτερη περίοδό τους είχαν κυκλοφορήσει album σαν το The Kinks Are the Village Green Preservation Society. Ένα νοσταλγικό δίσκο για την χαμένη παιδική ηλικία, την αθωότητα, τις φιλίες, όλα αυτά δοσμένα μέσα από μια διακριτή αγγλικότητα (sic)! Μια όχι ακριβώς σοφή εμπορικά επιλογή στην ευδαίμονα swinging πραγματικότητα της εποχής, που σε συνδυασμό με την τετραετή απαγόρευση εισόδου στις ΗΠΑ που τους είχε επιβληθεί, συνεπεία της επεισοδιακής περιοδείας τους το 1965 εκεί, εξασφάλιζε ότι το album θα πήγαινε άπατο! Σαν να μην έφταναν αυτά ο δίσκος κυκλοφόρησε την ίδια μέρα με το ομώνυμο LP των Beatles, σχεδόν… μυστικά δηλαδή! Όμως ο Χρόνος, σαφώς δικαιότερος κριτής, το κατέταξε ανάμεσα στις καλύτερες δουλειές των Kinks - αν όχι την καλύτερη.
Το ντεμπούτο των Zombies είχε σημειώσει εξαιρετικές πωλήσεις στις ΗΠΑ (άλλωστε κυκλοφόρησε πρώτα εκεί το 1965) παρά το clean cut look του συγκροτήματος που μάλλον σε ήσυχα σχολιαρόπαιδα παρέπεμπε, και ακολουθήθηκε από μια σειρά ασταμάτητων live και περιοδειών που έφτασε μέχρι τις… Φιλιππίνες! Έτσι, όταν ήλθε η ώρα να ηχογραφηθεί το μνημειώδες Odessey and Oracle (παρεμπιπτόντως, στο Abbey Road με τους ίδιους μηχανικούς ήχου, λίγο καιρό μετά το Sgt. Pepper) το συγκρότημα είχε κουραστεί από την μουσική βιομηχανία και αποφασίσει πως αν δεν έκανε μεγάλη επιτυχία θα διαλυόταν.
Ο δίσκος έλαβε πολύ καλές κριτικές, όμως το κοινό δεν ανταποκρίθηκε με τον ίδιο τρόπο και μοιραία ήλθε το τέλος για το σπουδαίο αυτό σχήμα από το Hertfordshire. Το Odessey and Oracle όμως θα μείνει εσαεί για να θυμίζει μια εποχή που η δημιουργική πνοή του καλλιτέχνη ήταν η ειδοποιός διαφορά για την, έστω και εκ των υστέρων, αναγνώριση.
Η τρίτη - και τελευταία, δυστυχώς - δισκογραφική εμφάνιση των Cream ήταν το διπλό Wheels of Fire, μία κατά το ήμισυ studio ηχογράφηση και κατά το άλλο ήμισυ live. Στο πρώτο LP το θρυλικό power trio διαπρέπει για άλλη μια φορά, είναι blues, είναι (οπωσδήποτε) heavy, δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά, ανεβάζει σε άλλη διάσταση τις διασκευές που επιχειρεί, εν ολίγοις είναι μια απόλαυση. Το δε live LP δείχνει ανάγλυφα πόσο οι Cream απογειώνονταν επί σκηνής. Ένας δίσκος - πολύτιμο απόκτημα, χωρίς καμία υπερβολή!
Δεν ήταν τυχαίο που ο Jimi Hendrix εμφανίστηκε στο προσκήνιο την συγκεκριμένη στιγμή. Δεν γνωρίζω αν ήταν εκ πεποιθήσεως επαναστάτης, σίγουρα όμως έκανε επαναστατική τέχνη. Η παρουσία του ήταν σύντομη χρονικά, αλλά το αποτύπωμα που άφησε έφτανε για πολλές ζωές. Ακαταμάχητος μέσα στη ειλικρίνεια του, πηγαίος και αυθόρμητος, κατέκτησε την αιωνιότητα μέσα από το έργο του, ωθώντας τους σύγχρονους και τους μετέπειτα κιθαρίστες να υπερβούν εαυτούς για να τον φτάσουν – το να αραδιάσουμε δηλώσεις θαυμασμού από διακεκριμένους ομότεχνους του, περιττεύει νομίζω! Όπως περιττεύει και να λεπτολογήσουμε για την ιεραρχική θέση του Electric Ladyland στη δισκογραφία των Jimi Hendrix Experience, εννοείται ότι πρόκειται περί τεράστιου αριστουργήματος που συνοψίζει και κορυφώνει όλα όσα είχε δείξει ο σπουδαίος αυτός μουσικός μέχρι εκείνη την στιγμή!
Και τα πάντα απαραίτητα honourable mentions - όχι όλα, μόνο αυτά για τα οποία είχα… έμπνευση να γράψω και κάποια που υποψιάζομαι πως δεν θα τύχουν ιδιαίτερης αναφοράς:
Εν αρχή, ειδική μνεία αξίζει στο μεγαλειώδες έργο ενός κορυφαίου συγκροτήματος: το S.F. Sorrow των Pretty Things, την πρώτη ολοκληρωμένη rock όπερα που είδε το φως της δημοσιότητας όταν ο όρος δεν υφίστατο καν – κυκλοφόρησε μάλιστα παρά τις έντονες αντιρρήσεις της εταιρείας τους. Μια συγκλονιστική στιγμή της βρετανικής ψυχεδέλειας που έδωσε το έναυσμα στον Townshend να δημιουργήσει κάτι παρόμοιο με τα γνωστά αποτελέσματα! Απορίας άξιο είναι πως ένα τέτοιος δίσκος πέρασε πρακτικά απαρατήρητος τότε, χωρίς να γνωρίσει κάποια εμπορική επιτυχία.
Σε άλλα… βρετανικά νέα, οι Moody Blues έχουν βρει ρυθμό και το In Search of the Lost Chord είναι άλλη μια καταπληκτική κυκλοφορία, το A Saucerful Of Secrets είναι ένα μεταβατικό album από το πρώιμο ύφος στο μελλοντικό πρόσωπο των Pink Floyd, με την ψυχική υγεία του Syd Barrett να επιδεινώνεται και την “αλλαγή φρουράς” να συντελείται κατά τη δημιουργία του εν λόγω LP.
Την ίδια χρονιά έσκασε και το ντεμπούτο ενός περίεργου τύπου που είχε κάνει αίσθηση στην underground σκηνή του Λονδίνου αφού εμφανιζόταν στα live με makeup και φορώντας ένα φλεγόμενο κράνος στο κεφάλι του! Το The Crazy World of Arthur Brown ήταν, από μία άποψη, ο απόλυτος δίσκος της εποχής του και προφανώς έχει να επιδείξει πολλά περισσότερα από το διαχρονικό Fire!
Πηγαίνοντας overseas για το τέλος, στο San Francisco οι Jefferson Airplane συνεχίζουν τις (με κάθε μεταφορική έννοια) υψηλές πτήσεις, παρουσιάζοντας το Crown of Creation!
Και εις άλλα με υγεία!
21 Likes
Ευχαριστώ για την υπενθύμιση!
Δεν έχω προλάβει να ασχοληθώ καθόλου. Θα προσπαθήσω να εμφανίσω μια λίστα, έστω χωρις τρελό research, πριν την λήξη.
3 Likes
Καλησπέρες!
1968
Floyd-άδες, αυτή η μάστιγα.
1. Pink Floyd - A Saucerful Of Secrets
2. Johny Cash - At Folsom Prison
3. The Beatles - The Beatles
4. The Velvet Underground - White Light/White Heat
5. Van Morrison - Astral Weeks
6. Miles Davis - Nefertiti
7. The Doors - Waiting For The Sun
8. The Crazy World Of Arthur Brown - s/t
9. The Soft Machine - s/t
10. The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
Εξώφυλλο:
16 Likes
1.Pink Floyd - A saucerful of secrets
2.The Beatles - The Beatles
3.The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
4.Blue Cheer - Vincebus Eruptum
5.Jeff Beck - Trust
6.Hour glass - Power of Love
7.Silver Apples - Silver apples
8.Nancy Sinatra & Lee Hazlewood - Nancy & Lee
9.Damon - Song of a gypsy
10.Os Mutantes - Os Mutantes
16 Likes
1968
-
The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
-
The Beatles - The Beatles
-
The Doors - Waiting For The Sun
-
Pink Floyd - A Saucerful of Secrets
-
The Rolling Stones - Beggar’s Banquet
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
17 Likes
- The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
- The Beatles - The Beatles [White Album]
- Miles Davis - Nefertiti
- Townes Van Zandt - For The Sake Of The Song
- Τhe Rolling Stones - Beggars Banquet
15 Likes
Ξεκίνησα τη λίστα για το '68 πιστεύοντας πως τα πράγματα θα είναι σχετικά εύκολα.
Δεν ήταν.
- The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
- The Beatles - The Beatles (The White Album)
- The Doors - Waiting For The Sun
- Big Brother And The Holding Company - Cheap Thrills
- The Moody Blues - In Search Of The Lost Chord
- The Rolling Stones - Beggars Banquet
- The Zombies - Odessey And Oracle
- Cream - Wheels Of Fire
- The Pretty Things - S.F. Sorrow
- Aretha Franklin - Lady Soul
- Spirit - Spirit
- The United States Of America - The United States Of America
- The Millennium - Begin
- The Byrds - The Notorious Byrd Brothers
- The Band - Music From Big Pink
18 Likes
1968
#1: The Jimi Hendrix Experience Electric Ladyland
#2: The Beatles S/T aka The White Album
#3: The Dubliners At It Again!
#4: Vanilla Fudge Renaissance
#5: Cream Wheels of Fire
Honourable Mentions (in alphabetical order)
Big Brother & The Holding Company Cheap Thrills
Blue Cheer Vincebus Eruptum + OutsideInside
Martin Carthy But Two Came By
Creedence Clearwater Revival S/T
The Dubliners Drinkin’ and Courtin’
Fairport Convention S/T
Davy Graham Large as Life and Twice as Natural
The Incredible String Band The Hangman’s Beautiful Daughter
The Jeff Beck Group Truth
Jefferson Airplane Crown of Creation
The Kinks are The Village Green Preservation Society
Pentangle The Pentangle + Sweet Child
Pink Floyd A Saucerful of Secrets
Quicksilver Messenger Service S/T
The Rolling Stones Beggars Banquet
The Small Faces Ogdens’ Nut Gone Flake
Steppenwolf S/T
Ten Years After Undead
Αν ξεβαρεθώ κάποτε, θα επανέλθω για κάτι περισσότερο από name dropping
17 Likes
Αν δεν το έκανες τώρα, πάει.
2 Likes
Πω είμαι βλάκας και αφηρημένος και δεν έχω ιδέα τι σκεφτομουν.
Προφανώς ψήφος στον Robert Crumb.
Θα ξαναψηφίσω.
2 Likes
Έχω πραγματική περιέργεια να δω αν θα το «πάρουν» οι Beatles ή οι Floyd (αν κι έχω την εντύπωση ότι προπορεύονται οι πρώτοι). Δε θα πρωτοτυπήσω κι εγώ:
The Beatles “The Beatles”
Pink Floyd “A saucerful of secrets”
Εξώφυλλο: Big Brother & The Holding Company “Cheap thrills”
Διάφορα σχόλια:
1.Καλό το “Waiting for the sun”, δε λέω, αλλά αυτό που με χαλάει είναι ότι σε σχέση με τα δύο προηγούμενα ηχεί αρκετά πιο άνευρο, flat και keyboard-oriented (ιδίως στο πρώτο του μισό), πράγμα που θα χτυπήσει ακόμα πιο άσχημα στο επόμενο, “The soft parade”. Πάντως πόσο εντυπωσιάζει η βρωμιά του “Five to one” λόγω ακριβώς αυτού του πιο μελωδικού ήχου που κυριαρχεί πρωτύτερα;
2.Έλα, παραδεχτείτε κάποιος τη μη-συνοχή του “A saucerful of secrets”. Πράγμα που του αφαιρεί και λίγο πόντους στην τελική για ‘μένα. Φαίνεται ότι είναι στο μεταίχμιο εκεί οι Floyd, υπάρχει μία έκρηξη δημιουργικότητας μεν, αλλά κάθε κομμάτι κοιτάει πραγματικά προς άλλη κατεύθυνση δε. Κι επίσης, sorry, αλλά ακούγοντας τη μορφή που πήρε το ομώνυμο τα επόμενα χρόνια (όχι μόνο στην Πομπηία, αλλά και σε άλλα bootlegs), εγώ μία ξενέρα την τρώω που το ακούω τόσο φτωχό (!) στη studio εκδοχή του. Άντε, τα είπα και ξαλάφρωσα.
3.Χμ, κάτι διαβάζω για fillers στο “White album”; Άντε, πάμε το challenge της κατάταξης λοιπόν αφού το ψηφίσαμε και σχεδόν όλοι:
Τα 10 καλύτερα:
While my guitar gently weeps
The continuing story of Bungalow Bill (συγγνώμη, αυτό γιατί δε συζητιέται τόσο; )
Happiness is a warm gun
Cry baby cry (αχ, αυτά τα δευτερόλεπτα του ακορντεόν στην αρχή)
I’m so tired
Helter skelter (θα ‘παιρνα όρκο ότι ο MacCartney το συνέθεσε από την τσατίλα του που ο Lennon του την «έμπαινε» για τα soft κομμάτια του. Είναι τόσο, μα τόσο, «μη-MacCartney» αυτό το τραγούδι και τραγική ειρωνία ότι το πιο heavy (; ) κομμάτι τους είναι τελικό δικό του)
Blackbird
Piggies
Sexy Sadie
Rocky Raccoon
Ένα σκαλί παρακάτω, αλλά τα γουστάρω full:
Long, long, long
Back in the U.S.S.R.
I will
Dear Prudence
Don’t pass me by
Mother nature’s son
Julia
Ob-la-di, ob-la-da (ΟΚ, σούπα, αλλά παραμένει ιδιοφυές)
Χμ, θα τ’ ακούσω ευχάριστα αλλά είμαστε σε χαμηλότερο level πλέον:
Glass onion
Martha my dear
Birthday
Good night
Sorry, fillers, δε χρειάζομαι να τα ξανακούσω ποτέ:
Everybody’s got something to hide except me and my monkey
Revolution 1 (αν έμπαινε η εκδοχή του single θ’ ανέβαινε επίπεδο)
Yer blues
Why don’t we do it in the road
Savoy truffle
Wild honey pie
Honey pie
Revolution 9
Διαπιστώσεις: ο πρώτος δίσκος είναι ΚΑΤΑΦΑΝΩΣ καλύτερος από τον δεύτερο. Δεν είναι τυχαίο πως στα 10 πρώτα, τα 7 είναι απ’ το πρώτο μισό του album. Κι αντίστοιχα, απ’ τα 8 fillers, τα 6 προέρχονται απ’ το δεύτερο μισό.
Προσέξατε κι εσείς ότι τα τρία «ζώα» του album (γουρούνια, μαυροπούλι και ρακούν) είναι δίπλα-δίπλα στο album; Μόνο η μαϊμού τους ξέφυγε.
Καλύτερη αλληλουχία στο album; “The continuing story of Bungalow Bill” μέχρι και “Don’t pass me by”. Αδιανόητα 9 (!) κομμάτια στη σειρά που ουσιαστικά χάρη σε αυτά το “White album” είναι ό,τι είναι για ‘μένα. Ακόμα και το “Martha my dear”, δηλαδή, δε με ξενερώνει σ’ αυτό το σερί!
Χειρότερη αλληλουχία; “Revolution 1” μέχρι και το τέλος. Αν δεν υπήρχε το “Cry baby cry”, δηλαδή, προσωπικά θα μιλούσα για μνημειώδη κατάρρευση της ποιότητας στο τελευταίο ¼ του δίσκου.
11 Likes
Το πιο heavy κομμάτι των Beatles δεν είναι το Helter Skelter
Είναι το I Want You (She’s So Heavy)
Το λέει κι ο τίτλος =p
2 Likes
Για πάμε λίγο…
1968
1. The Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland
Εξωπραγματικός… έτη φωτός μπροστά!!
2. The Rolling Stones - Beggars Banquet
Αλλόκοτο και για αυτό μου αρέσει!!
3. The Doors - Waiting For The Sun
Μαγική ατμόσφαιρα!!
4. The Velvet Underground – White Light/White Heat
Πρώιμο πανκ? ίσως… του χρόνου καλύτερα!!
5. Big Brother And The Holding Company - Cheap Thrills
Το αλμπουμ που δεν ήξερα οτι χρειαζόμουν!!
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Big Brother And The Holding Company - Cheap Thrills
15 Likes
Γι’ αυτό έβαλα το ερωτηματικό, εξυπνάκια! 
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα αλλά το “Glass Onion” το λατρεύω και τα “Revolution” και “EHSTHEFMAMM” είναι πολύ catchy για να μην μου αρέσουν.
