Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[hopeto]

Honorable Part 2…

Hard/ Heavy/ Blues Rock Part 2

Leslie West - Mountain

Ουσιαστικά το πρώτο άλμπουμ των Mountain. Blues πνεύμα, σκληρό υλικό, heavy riffs, ογκώδες μπάσο και μερακλίδικες rock κομματάρες (Blood of the Sun, Blind Man, θεϊκό Dreams of Milk and Honey και και και…). Σαν να πήρες τους Cream, τους έκανες πολύ riff-driven και τους έκοψες το jamming.
Μετά τις 2 πρώτες κυκλοφορίες ως Mountain, κατευθείαν εδώ.

Humble Pie - As Safe as Yesterday Is/ Town and Country

O Marriott μετά την διάλυση των Small Faces ενώνει το δυναμικό του στυλ στην κιθάρα με το πιο εκλεπτυσμένο του εκπληκτικού Peter Frampton, αφήνει τα “Βρετανικά καλαμπούρια” όπως οι περισσότεροι συμπατριώτες του στα τέλη των 60ς και φτιάχνει τους Humble Pie για να παίξει κολασμένο hard rock. Μαγκιόρικες riff-άρες, επικά solos, και κομματάρες πολλές (Desperation, Buttermilk Boy, Bang!, I’ll Go Home), μια φανταστική δουλειά που έδειχνε που πάει το πράμα με τη νέα δεκαετία… Πριν όμως ολοκληρωθεί η παλιά, βγάζουν και το δεύτερο δίσκο κακήν κακώς, μια πιο ομαδική συνθετικά δουλειά που απροσδόκητα είναι σε μεγάλο μέρος της ακουστική. Τα τραγούδια κινούνται σε folk/ country δρόμους, σχεδόν back porch music, είναι όμως εξαιρετικά οπότε δε θα παραπονεθώ (αγάπη για Every Mother’s Son). Και όταν ροκάρουν, γαμάνε αναμενόμενα πολύ (Home and Away <3). Credit και στον Ridley που αλωνίζει με το μπάσο του, απίστευτος.
Και γι’ αυτούς τα μεγαλεία ήταν μπροστά.

Grand Funk Railroad - On Time/ Grand Funk

Το ξεκίνημα των θεών. Η απάντηση της Αμερικής στα όσα όμορφα και heavy συνέβαιναν στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Μπορεί να μην είχαν το ίδιο αποτύπωμα στη μουσική σκηνή που άφησαν σύγχρονοί τους Βρετανοί, οι Zeps πχ. αλλά μικρή σημασία είχε. Λίγο αργότερα θα ξεπουλούσαν τις μεγαλύτερες αρένες της Αμερικής και θα έγραφαν την δική τους ιστορία.
Ίσως δεν βγήκε παντού το ίδιο καλά το heavy του πράματος στο On Time, κυρίως δηλαδή όσον αφορά την παραγωγή και τον όγκο της κιθάρας. Αλλά είναι εμφανές πως μιλάμε για μια heavy μπάντα της εποχής. Και οι κομματάρες αραδιάζονται σωρό. Το Anybody’s Daughter έχει φανταστική εξέλιξη και ρεφρέν, μετά από το κόψιμο η μουσική γίνεται πολύ heavy και δραματική που με τα ψηλά φωνητικά με παραπέμπει ευθέως σε όσα έκαναν λίγο αργότερα κάποιοι Uriah Heep. Το ίδιο και στο ανθεμικό Can’t Be Too Long. Γαμάει? Γαμάει. Into the Sun, uptempo, ρεφρενάρα, drummer να τα σπάει, μακελειό. Το Heartbreaker πάλι, moody, φοβερές κιθάρες, ξέσπασμα στο τέλος, ένα μικρό έπος. Ίσως φταίει ο τίτλος, τραγούδι ονόματι Heartbreaker θα είναι κομματάρα. Ακόμα και τα blues rockers όμως είναι φοβερά. Tο groove και το riff του High on a Horse πχ. δεν παίζεται.
Σπουδαία μπάντα. Και συνειδητά heavy θεωρώ εκείνα τα χρόνια. Στο Grand Funk σκληραίνουν κι άλλο, αυξάνουν το fuzz, επιταχύνουν τα tempo, γράφουν πιο δυνατά riff και καταστρέφουν τα πάντα ήδη από το εναρκτήριο, Got This Thing On the Move. Groove, heavy μπασάρα, έπος. Μέσα σε ένα χαμό από early classics με bluesy hard rock δύναμη, οφείλω να ξεχωρίσω το Paranoid, ένα φανταστικό κομμάτι που μόλις ξεσπάσει εκεί στο 6ο λεπτό γίνεται εξαντλητικό, με τον Farner να θεωρώ πως διδάσκει πως θα πρέπει να παίζεται το heavy metal. Όχι blues rock, heavy blues, hard rock. Heavy metal. Κλείσιμο με διασκευάρα σε Animals, Inside Looking Out, ονείρωξη. Aπό τα πιο in your face album των 60’s, σε συνθλίβει.
Εννοείται απαραίτητη η live δισκάρα τους όπου όλα τα τραγούδια ακούγονται ακόμα πιο heavy και εκκωφαντικά. Απίστευτη μπάντα. Κρατούσε τα καλύτερα για τη συνέχεια.

Janis Joplin - I Got Dem Ol’ Kozmic Blues Again Mama!

Οι πιο πολλοί, when it comes to Janis, προτιμούν τo Cheap Thrills ή το Pearl νομίζω. Προσωπικά ήμουν σχεδόν πάντα με το I Got Dem Ol’… Γι’ αυτό δεν ευθύνεται η παρουσιά του Bloomfield στο μισό άλμπουμ (άντε, ευθύνεται εν μέρει). Είναι που η Janis απομακρύνεται από την άγρια ψυχεδελική φύση των Big Brother… και κινείται κοντύτερα σε ένα ποιοτικό blues/ r&b (και rock) στυλ που της πήγαινε φουλ. Και κυρίως, είναι οι ερμηνείες της που είναι εδώ οι καλύτερες και πιο μεστές της καριέρας της. Μπορεί ακόμα σε στιγμές να θυμίζει το θηρίο που ήταν, όπως στο εναρκτήριο Try Me (τα πνευστάάάά), ενώνοντας το εκρηκτικό στυλ της Etta James με τις υψηλές πτήσεις και γυρίσματα της Aretha. Άκου την όμως στο αμέσως επόμενο, Maybe. Τι ζεστασιά, τι γλυκύτητα και παράλληλα τι δύναμη απίστευτη. Χωρίς υπερβολές, μετρημένα, ουσιαστικά. Απίστευτη απόδοση.
Σίγουρα η σόλο περίοδός της είναι η αγαπημένη μου και ίσως το Pearl μοιάζει κάπως πιο εντυπωσιακό, παρόλα αυτά για μένα αυτό ήταν και είναι μακράν το αγαπημένο μου άλμπουμ της. Είναι το σημείο που οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν για την Janis. Υποκλίνομαι.

Al Kooper/ Shuggie Otis - Kooper Session

Δισκάρα. Παρόμοιο concept με το Super Session του '68. Μαζεύει ο Kooper μια μπαντάρα αλλά αντί για διάσημους κιθαρίστες, επιλέγει τον άσημο ακόμα, 15-χρονο Shuggie Otis. Και είναι αυτός που κλέβει συνήθως την παράσταση από τον πολύ πιο έμπειρο Kooper. Σκίζει η κιθάρα του, φοβερό fluidity, απίθανα solos με blues αλλά και rocking feeling. Φανταστικό άλμπουμ.

Keef Hartley Band - Halfbreed/ The Battle of North West Six

Θεϊκή μπάντα. Ο Keef Hartley είχε θητεύσει ως drummer δίπλα στον John Mayall άρα δεν υπάρχει αμφιβολία για τις ικανότητες του. H μπάντα του όμως εξίσου ικανή. Miller Anderson σε κιθάρα/ φωνή θεός, ο Gary Thain στο μπάσο απίστευτος (αυτός που ήταν στους Heep στο αποκορύφωμα της καριέρας τους? αυτός), θεόρατος Spit James που αναλαμβάνει πολλές από τις lead κιθάρες, μια απίστευτη μάζωξη μουσικών στα πνευστά, μιλάμε για κορυφαία σύνθεση.
Στο Halfbreed, η μουσική πρόταση είναι σαφής. Blues rock της εποχής, αρκετά rocking αλλά και με πολλές τάσεις προς την jazz που δίνουν μια έξτρα διάσταση στη μουσική τους. Απίθανα τραγούδια, ξεφεύγουν από την blues πεπατημένη συχνά, με κάποιες lead μελωδίες κιθάρων και πνευστών να είναι τόσο καλογραμμένες και memorable που μου προσφέρουν άμεσα ανατριχίλες. Πολύ ποιοτική δουλειά, όποιος αρέσκεται στον ήχο της εποχής και δεν έχει ασχοληθεί, να σπεύσει άμεσα.
Το The Battle of North West Six τους βρίσκει να συνεχίζουν να επιδίδονται στον ίδιο μουσικό συνδυασμό. Και γιατί να αλλάξουν άλλωστε? Ασταμάτητα highlights, τραγούδια που πατάνε στα blues αλλά είναι εντελώς distinctive. Φοβερές μελωδίες (Waiting Around), εξαιρετικές ροκιές (Don’t Be Afraid με τον Spit James να ξεσκίζει την κιθάρα του), λίγα περισσότερα πνευστά. 2ος πραγματικά απολαυστικός δίσκος σε λίγους μήνες.
Θα ακολουθούσαν λίγοι ακόμα και πάντα εξαιρετικοί.

The Groundhogs - Blues Obituary

To ντεμπούτο, Scratching The Surface, έκανε ότι έλεγε ο τίτλος, ίσα που άγγιζε επιφανειακά την blues μουσική, αν και το έκανε σωστά. Το Blues Obituary όμως είναι η συνειδητοποίηση του potential και η μετάλλαξη της μουσικής τους σε hard rock, κρατώντας το βρώμικο blues συναίσθημα κι ένα ωραίο moody feel. Απαραίτητο. Τα 70’s θα ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακά…
RIP Mr. McPhee.

The Aynsley Dunbar Retaliation - To Mum, From Aynsley & The Boys

Οι Retaliation συνεχίζουν τον μοναχικό blues δρόμο τους. Εδώ απλώς προσθέτουν πλήκτρα αλλά και μια πιο μελαγχολική νότα, ραφινάρουν λίγο τον ήχο τους, φέρνοντάς τους πιο κοντά σε όσα έκαναν οι Fleetwood Mac για παράδειγμα και μια μικρή jazz επιρροή για αλλαγή. Aν και αυτή είναι ίσως η καλύτερη δουλειά τους ως τότε, ο Dunbar, λες και κορεσμένος από το blues rock, κάπου εκεί αποχωρεί για να μεγαλουργήσει με άλλα και για να λέμε την αλήθεια, πιο exciting projects. Εκ του αποτελέσματος πάντα.

Rod Stewart - The Rod Stewart Album (US - 1969) OR An Old Raincoat Won’t Ever Let You Down (UK - 1970)

Τα έχω ξαναπεί. Ο Stewart έχει από τα καλύτερα σερί rock καλλιτέχνη για μένα (Beck, Faces, solo) ως τα μέσα των 70s σχεδόν με καμιά δεκαριά φανταστικούς δίσκους, πολλοί εκ τον οποίων είναι τέλεια δεκαράκια.
Στο ντεμπούτο του μετά την αποχώρησή του από την μπάντα του Beck, παίρνει μαζί τον Ronnie Wood σε μπάσο και κιθάρα και τον Waller στα drums, συν τους κιθαρίστες των θεών Steamhammer (τους αναφέρω παρακάτω στα obscure, ιδανική επιλογή) και τον Ian McLagan στα πλήκτρα/ πιάνο (Faces/ Small Faces). Έπος η μπάντα, πιο έπος η μουσική. Φανταστικό, bluesy rock/ hard rock, με έναν γαμάτο και γεμάτο/ παχύ ήχο, φοβερή χρήση ακουστικών και ακουστικών κιθάρων, folk επιρροές που δίνουν ένα υπέροχο άρωμα στον δίσκο και απίστευτες ερμηνείες. Street Fighting Man, Blind Prayer, Handbags and Gladrags, An Old Raincoat Won’t Ever Let You Down… Όλα απίστευτα covers και originals, οκτώ στα οκτώ αριστουργήματα, δεν έχω λόγια. Ούτε εξήγηση για το πόσο ξέπεσε αργότερα στην καριέρα του βλέποντάς την Sinatra. Γαμώτο.

Nick Gravenites - My Labors

To πατριωτάκι μας ο Nick Gravenites ήταν φοβερός συνθέτης (δικό του το πασίγνωστο Sweet Home Chicago). Δεν ήταν ποτέ όμως ο εκτυφλωτικός παίκτης. Προσλαμβάνει για αυτόν τον ρόλο τον φίλο του, Mike Bloomfield (απόδοση 1,10). E, αναμενόμενα ο δίσκος είναι εξαιρετικός ακόμα κι αν έχει studio και live ηχογραφήσεις. Θεϊκό blues rock, απίστευτη soul όπου εμφανίζεται. Η παρουσία του Bloomfield για ακόμη μια φορά κλέβει την παράσταση. Αξιοπερίεργο ότι όπου είχε συμμετάσχει ως τότε ήταν διαμάντι και το ντεμπούτο του την ίδια χρονιά ήταν μέτριο. Εδώ όμως δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Αδιανόητα solos. Εντάξει, για μένα είναι πια ο No.1, αλλά πιστεύω όποιος αρέσκεται σε τέτοιους ήχους αδύνατον να μη συγκινηθεί. Τόνος, συναίσθημα, bends, ανατριχίλα. Killing Floor, Holy Moly, Moon Tune (από τις καλύτερες στιγμές του EVER), Wintry Country Side, μιλάμε για δίσκο που ήρθε να επισφραγίσει την αγάπη μου για τον Bloomfield όταν είχα ακούσει σχεδόν ό,τι προφανές από αυτόν. Κι ότι δεν αναφέρομαι στον Gravenites, δεν είναι κακό. Μιλάμε για μπαντάρα ολκής γενικά.

Climax Chicago Blues Band - Climax Chicago Blues Band/ Climax Blues Band - Plays On

Όπως άλλοι κι άλλοι, έτσι κι αυτοί άλλαξαν όνομα ελαφρώς, γι’ αυτό το μπέρδεμα στον τίτλο.
Απίθανη Βρετανική blues μπάντα. Ο Art Wood στα πλήκτρα ήταν εξαιρετικός, όπως κι ο Cooper που ό,τι υπολειπόταν σε φωνή το έδινε και με το παραπάνω με tasty harmonica licks. Πάνω απ’ όλους, στεκόταν έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της σκηνής, ο Pete Haycock, απίστευτος τόνος και feel, φοβερές ιδέες, ένας πραγματικός guitar master που όπως αποδείχτηκε στην πορεία, οι επιρροές του ήταν ευρύτερες από αυτές του blues χώρου.
Το ντεμπούτο τους λοιπόν μπορεί να είναι ένα τυπικό δείγμα blues rock, είναι όμως εξαιρετικό, χωρίς να κάνει κοιλιά, ένας απλά απολαυστικός δίσκος. Και στο And Lonely ακούμε τεράστια slow blues με Haycock/ Wood από άλλο πλανήτη…
Το Plays On που κυκλοφόρησε λίγο μετά ήταν και το πρώτο που άκουσα. Μπορεί να μοιάζει ελαφρώς μπερδεμένο, δείχνει όμως και μια μεγαλύτερη ποικιλία καθώς η μπάντα πειραματίζεται με διάφορα στυλ και τα πάει εξαιρετικά. Το Flight ήταν που με έκανε να τους ερωτευθώ στο πρώτο άκουσμα. Φανταστικό jazz rock, αν ήταν όλα σαν αυτό, θα ήταν το καλύτερο άλμπουμ στην ιστορία. Απίστευτα solos από κιθάρα, πλήκτρα και σαξόφωνο (θαρρώ απο τον Cooper), και ανελέητο rhythm section. Για τη συνέχεια επιφυλάσσουν θεϊκά blues (άλλοτε slow, άλλοτε ψυχεδελικά, πάντα rocking), latin rock, ένα ψυχεδελικό spacey διάλειμμα που δανείζεται τη μελωδία του Space Odyssey, με μια φοβερή προσαρμοστικότητα που μόνο σπουδαίοι μουσικοί μπορούσαν να πετύχουν. Αλλά τέτοιοι ήταν.
Η συνέχεια θα ήταν πάλι διαφορετική αλλά αναλόγως ποιοτική…

Canned Heat - Hallelujah

Μάλλον κουράστηκαν από τα ψυχεδελικά boogie trips του Living the Blues και επιστρέφουν στα βασικά. Blues rock βρώμικο, ιδρωμένο, θεϊκό. Και φαινομενικά χαβαλεδιάρικο (Sic ’ em Pigs). Για ακόμη μια φορά ακούγονται σαν rock μετάλλαξη του Hooker, όπως πρέπει. Αλλά χώνουν μέσα και πολύ συναίσθημα, άκου τον Wilson στο Time Was πώς σολάρει ή στο αργό μέρος του Get Off My Back. Επική μπάντα που δε θα πτοηθεί ούτε με την φυγή του Vestine (κιθάρα) λίγο μετά. ΘΕΟΙ.

Steve Miller Band - Brave New World/ Your Saving Grace

Αποχωρούν Scaggs και Peterman. Και τώρα τι? Μια από τα ίδια (σχεδόν) για τον Miller. Ψυχεδέλεια και blues μέρος τρίτο. Το Brave New World, ίσως ο πιο “ζωντανός” δίσκος του ως τότε, έχει μια ενέργεια, έναν ενθουσιασμό διαφορετικό από τα προηγούμενα άλμπουμ. Ακούγεται πιο rocking σε κομματάρες σαν τα Can’t You Hear Your Daddy’s Heartbeat και το Space Cowboy (γαμάει στο solo). Μοιάζει ήδη να γίνεται η μουσική του πιο song oriented, όχι πως ξέφευγε ποτέ ιδιαίτερα αλλά όλα εδώ μοιαζουν μαζεμένα, βασισμένα σε όμορφες, απλές ιδέες. Κερασάκι στην τούρτα η συμμετοχή του McCartney στο My Dark Hour σε μπάσο και backing vocals που κλείνει ιδανικά τον δίσκο.
To Your Saving Grace συνεχίζει την πορεία που άρχισε να αχνοδείχνει το προηγούμενο, αφαιρεί τα πιο ψυχεδελικά στοιχεία, γίνεται πιο μελωδικό κι ακουστικό αλλά προσθέτει κι ένα πιο jazzy feel. Αποκορύφωμα του δίσκου για μένα το εννιάλεπτο, Baby’s House, ένα ευαίσθητο mini-epic με φοβερές ακουστικές μελωδίες και γλυκά πλήκτρα, μια πανέμορφη σύνθεση που κυλάει νεράκι (κακή επιλογή να το ακολουθήσει το πιο μέτριο αλλά επίσης χαμηλών τόνων, Motherless Children). Ο δίσκος όμως είναι εξαιρετικός. Κρίμα που αυτά τα άλμπουμ πλέον μνημονεύονται μόνο από 60’s-70’s μύστες, 4 δίσκοι μέσα σε σε 2 χρονιές ΚΑΙ 4 στα 4 δεν είναι εύκολο επίτευγμα.

Blues/ Soul/ Jazz

Miles Davis - In a Silent Way

Ο Davis ήταν πραγματικά απρόβλεπτος, ποτέ δεν ήξερες προς τα που θα κινηθεί με κάθε άλμπουμ. Ήδη είχε πειραματιστεί με ηλεκτρικά όργανα στα 2 προηγούμενα άλμπουμ. Εδώ πάει full electric, ρίχνει όμως εντελώς τους τόνους. Η μουσική είναι σχεδόν αφαιρετική για Davis, υπάρχει μια αίσθηση χώρου που κάνει όργανα και μελωδίες να αναπνέουν, με έναν πεντακάθαρο ήχο χάρις στον οποίο ακόμα και τα 3 πιάνα/ organ είναι εντελώς διακριτά ενώ ο McLaughlin στην κιθάρα δίνει ένα rock feel. Ειδικά στο αγαπημένο μου, In a Silent Way, του Zawinul και συγκεκριμένα στο It’s About That Time, τα πλήκτρα με το μπάσο και την κιθάρα πάνω στο στακάτο drumming του Williams και τους Shorter/ Davis να σολάρουν, είναι τεράστια στιγμή. Kι όμως η ατμόσφαιρα έχει κάτι το σχεδόν ambient… To In a Silent Way είναι ένα groundbreaking album. Κάποιες φορές μοιάζει με παρθενογένεση. To vibe του είναι μοναδικό για '69 και αποτελεί κι αυτό ανωμαλία στην δισκογραφία του. Προσωπικά, έχει γίνει το ένα από τα δύο my go to albums όταν έχω άπειρα νεύρα και θέλω να ηρεμήσω. Κάπως με γαληνεύει και μου καθαρίζει το μυαλό. Τεράστιος δίσκος πoυ έθετε standards για τους επόμενους που άκουγαν τότε αποσβολωμένοι…

Sly & the Family Stone - Stand!

Πώς μπορείς να κάνεις την μουσική σου full πολιτική και sexy?
Όπως οι Sly & the Family Stone στο Stand!.
Αυτός ο δίσκος είναι η Αμερική της εποχής. Η αισιοδοξία που ακόμα δεν έχει σβήσει αλλά και ο προβληματισμός. Όλα αυτά δε θα μπορούσαν να ντύνονταν με καλύτερη μουσική από την funk/ soul που ακούμε εδώ. Τα μπάσα οργώνουν, τα drums εκκωφαντικά, τα πνευστά να ηχούν ως προστάγματα, οι κιθάρες να σου τρυπούν το μυαλό. Και είμαι φουλ υπέρ του κοινωνικοπολιτικού στίχου στην μουσική. Το Stand! είναι ένα μνημείο και σε αυτόν τον τομέα, θέλει να λειτουργήσει σαν αφύπνιση, να πείσει πως η αλλαγή μπορεί να έρθει… Τότε και τώρα.

The Meters - The Meters

Τι μπαντάρα. Το πασίγνωστο Cissy Strut είναι το ιδανικό κομμάτι για την έναρξη του δίσκου. Στα δίνουν όλα στο πιάτο. Σφιχτοί ρυθμοί, άπειρο groove, tasty guitars και keyboards, αδύνατο να μην μπεις στο mood της μουσικής τους. Και ήταν και απίθανοι μουσικοί. Ειδικά αυτός ο Ziggy Modeliste στα drums είναι ένα τέρας, απίστευτα ιδιοφυής, ανάγει το funk drumming σε τέχνη. Εντυπωσιακό ντεμπούτο, σαν ταξίδι στην Νέα Ορλεάνη.

Don Covay & the Jefferson Lemon Blues Band - The House of Blue Lights

Κακώς δεν έχω ακούσει τις soul δουλειές του. Αλλά εδώ ο Covay θέλει να εξερευνήσει τα σκληρά blues και το κάνει άψογα. Δεν απαρνιέται το soul παρελθόν του, for sure, αλλά αυτός και η μπάντα του χτίζουν βαρείς ρυθμούς, τα drums είναι δυνατά, το μπάσο σε σημεία οργώνει με τον όγκο του, οι κιθάρες φουλ ηλεκτρισμένες. Ένας φανταστικός δίσκος που λες και σου παρουσιάζει όλη την ιστορία της blues μουσικής μέχρι και την εμφάνιση του blues rock.

Tony Williams’ Lifetime - Emergency

ΕΠΙΚΟΣ ΔΙΣΚΟΣ! Η fusion εκείνα τα χρόνια, στο μυαλό μου είναι είτε jazz μπάντες που προσπαθούν να παίξουν ηλεκτρικά και rock ή rock μπάντες που προσπαθούν να παίξουν jazz. Οι Lifetime μου φαίνονται κάπου στο ενδιάμεσο. Μπορεί να χαθείς μέσα σε κάποιο δαιδαλώδες κρεσέντο τους αλλά και να πιαστείς που και που από απίθανα riffs ή διαστρεβλωμένες early prog ατμόσφαιρες που δημιουργούν οι Mclaughling και Young (Where, Via the Spectrum Road, Spectrum, Sangria for Three). Σαφώς πιο κοντά στην jazz πάντως σαν αίσθηση, προκαλεί κι ενθουσιάζει ακόμα με κάθε ακρόαση. Α, και ο Williams είναι ΤΕΡΑΣ στα drums. Το ξέραμε αλλά να το ξαναπούμε.

Otis Rush - Mourning in the Morning

Από τους πιο αδικημένους bluesmen του Chicago από την άποψη πως έπρεπε να φτάσουμε το '69 για να ακούσουμε το πρώτο του full length κι ενώ είχε αφήσει ήδη απίστευτη κληρονομιά από μεγάλα blues standards (απίστευτο πως είχε έναν από τους αγαπημένους μου blues δίσκους στο ράφι από το '68 και για 7 χρόνια!!!). Το Mourning γαμεί όπως ήταν επόμενο. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς τα κολλητιλίκια με τους Butterfield Blues Band, τον Gravenites (που κάνει και παραγωγή), την guest συμμετοχή του Duane Allman σε πολλά tracks, κτλ. Όπως και να 'χει, μιλάμε για ένα κλασικό Chicago blues δίσκο της εποχής με soul επιρροές, φοβερά guitar licks, slide κιθάρες, πιανάρα και πνευστά, μια ομορφιά.

Albert King/ Otis Rush - Door to Door

Strange release. Ουσιαστικά συλλογή με παλιότερες ηχογραφήσεις δύο εκ των σπουδαιότερων bluesmen του Chicago. Κάποιος ήθελε να βγάλει κάνα φραγκάκι… αλλά δε μας χαλάει. Φοβερή δουλειά. Ο Albert King δίνει ένα σετ 8 τραγουδιών του που είναι κλασικά, ενεργητικά, uptempo blues με tasty guitar licks, απίθανα trademark bends, πνευστά, υπέροχος. O Rush αδικημένος, μόλις έξι δικά του τραγούδια. Σκίζουν όμως. Ακόμα πιο κοντά στο original feel της μουσικής του σε σχέση με το Mourning… που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, είναι μια φοβερή ευκαιρία να ακούσει κάποιος σπουδαία τραγούδια του. Ειδικά το I’m Satisfied (με τρομερή ερμηνεία και πνευστά), το τεράστιο All My Love (αυτή η αλλαγή στο μέσο…) και το So Many Roads, So Many Trains με ένα εκπληκτικό solo, είναι blues ονείρωξη.

Mississippi Fred McDowell - I Do Not Play No Rock ‘n’ Roll

Σκέψου τα πιο αρχαία blues που έχεις ακούσει. Αντικατέστησε την ακουστική κιθάρα με ηλεκτρική και έχεις το I Do Not Play No Rock ‘n’ Roll. Απίστευτος δίσκος, ηλεκτρίζει τα καπνισμένα Delta blues του McDowell, με την backing band να βυθίζεται κάτω από τον ωμό του ήχο σε ένα σετ γεμάτο blues standards και επικά μερακλίδικα originals. Περιέργως, σε σημεία σαν να εξηγεί σαν συνεντευξιαζόμενος για ποιο λόγο χρησιμοποιεί για πρώτη φορά ηλεκτρική κιθάρα σε δίσκο και είναι απολαυστικός, κάνοντας κατανοητό πως αυτή είναι Mississippi Fred McDowell music. You ain’t gonna find any damned rock ‘n’ roll here, son!
Μνημείο πολιτισμού και ηλεκτρισμού.

BB King - Completely Well

Σπουδαίο άλμπουμ. Αν εξαιρέσουμε τα live, Live at the Regal και Live in Cook County Jail, που είναι οι απόλυτες κορυφές, η αγαπημένη μου περίοδος του BB King σε studio είναι η διετία '69-'70. Εκείνη την εποχή οι νέοι έχουν αρχίσει να χώνονται στην pop και rock μουσική ενώ στην μαύρη μουσική η soul/ funk έχει κάνει άνοιγμα στο mainstream και η fusion είναι έτοιμη να δημιουργήσει τη δική της σχολή. O BB King αφουγκράζεται την κατάσταση. Θέλει να μείνει επίκαιρος αλλά και να παραμείνει ο εαυτός του. Μπαίνει στο studio και ηχογραφεί 9 νέα τραγούδια (στα 6 έχει μάλιστα συνθετικό credit) που θα μπορούσαν να περιγραφούν απλοϊκά ως μοντέρνα blues. Παίρνει την ενέργεια του blues rock, κλέβει τους bouncy ρυθμούς από τις r&b/ funk μπάντες της εποχής και προσθέτει πιασάρικα hooks που θα ταίριαζαν σε soul καλλιτέχνες (δρόμος που πολλοί bluesmen, ειδικά του Chicago, ακολούθησαν στα 70’s). Αποτέλεσμα? Δισκάρα. Οι πιο rock στιγμές είναι φοβερές χωρίς να ακούγονται προσποιητές, οι μελωδίες σκοτώνουν, το rhythm section είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε blues rhythm section υπήρξε ποτέ (ειδικά στο μπάσο ο Jerry Jemmott, άρχοντας). Και ο χαρακτήρας του BB παραμένει αμετάβλητος. Δεν είναι τυχαίο που μέσα στην “σύγχρονη” κατεύθυνση του εγχειρήματος, όποτε παίζουν κάποιο τυπικό blues τραγούδι, αυτό δεν αποτελεί γέμισμα (filler) αλλά είναι as good as ever, με το The Thrill is Gone μάλιστα να αποτελεί μάλλον το πιο αναγνωρίσιμο τραγούδι του.
Κορυφαίος δίσκος από ένα κορυφαίο μουσικό που πειραματίστηκε εδώ αλλά δεν έχασε ποτέ την προσωπικότητά του.

Isaac Hayes - Hot Buttered Soul

Ένα από τα πολλά άλμπουμ της χρονιάς πoυ μύριζαν 70’s. O Hayes, αφήνει την καρέκλα του συνθέτη/ παραγωγού για 2η φορά (μετά το αποτυχημένο εμπορικά ντεμπούτο) και κυκλοφορεί το Hot Buttered Soul, ένα αριστούργημα της ψυχεδελικής soul. Στο ταξίδι του, ιδανικό όχημα αποτελούν οι σπουδαίοι Bar-Kays που τον συνοδεύουν δίνοντας ένα gritty funk feel στον δίσκο ακόμα κι όταν η σύνθεση αποπνέει μια αίσθηση μεγαλείου, όπως στο highlight, Walk On By, που ανοίγει τον δίσκο. Η μουσική του ακούγεται μοντέρνα, φιλόδοξη και πειραματική, κρατά τις βασικές αρχές της μαύρης μουσικής αλλά και τις εξελίσει, λειτουργώντας ως προπομπός όσων θα έρχονταν λίγο μετά, τόσο με το αριστούργημά του, Black Moses, όσο και από ολόκληρη την σκηνή.

Roberta Flack - First Take

Αριστούργημα. Ξεγελά το Compared to What που ανοίγει τον δίσκο, σε κάνει να περιμένεις έναν soul δίσκο. Βυθίζεται όμως από εκεί και πέρα σε ένα folk/ vocal jazz ταξίδι, ευαίσθητο, προσωπικό αλλά και με πολιτικό σχολιασμό, με μια μεγάλη μελαγχολία και την Flack, γλυκιά και ευαίσθητη, να συγκινεί. Οι τόνοι δεν ανεβαίνουν, ο πόνος μοιάζει σιωπηλός. Σίγουρα δεν είναι για όλες τις ώρες, βγάζει όμως τεράστια ποιότητα, ειδικά ως ντεμπούτο. Και η μπάντα είναι θεϊκή, όλα διακριτικά, καλαίσθητα, με ζεστό ήχο. Απλά πανέμορφος δίσκος. Απαραίτητος στην κατανόηση του φαινομένου Flack.

Luther Allison - Love Me Mama

Αν με ρωτούσε κάποιος από που να πιάσει τον Allison θα του έλεγα τις 2 επόμενες δουλειές του στα 70’s, Bad News is Coming και Luther’s Blues. Πολύ rock (για blues) δουλειές, όλα τα κομμάτια αριστουργήματα, funky blues, βρώμικα, μπελαλίδικα. Και μετά θα τον έστελνα στα 90’s που ξαφνικά ο Luther λες και έγινε the hottest blues name ανεξήγητα κάπως. Το Love Me Mama, δεν έχει τον φοβερό χαρακτήρα που έδειξε αργότερα στην πορεία του, η επιρροή του Albert King είναι παραπάνω από εμφανής (αν και όχι στον βαθμό που στερεί την αναφορά στον Albert Collins πχ. την ίδια χρονιά) αλλά είναι ένα φανταστικό δείγμα blues, με φοβερά covers και original (το ομώνυμο είναι ύμνος) και την συνύπαρξή του με τον Jimmy Dawkins στις κιθάρες να δουλεύει άψογα. Ομορφιές…

Mavis Staples – Mavis Staples

Η Mavis ήταν τεράστια φωνή για να μείνει αιωνίως υπό την επίβλεψη του μπαμπά. Αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Tο ομώνυμο άλμπουμ που ξεκινά την προσωπική καριέρα της (παρέμεινε και στους Staple Singers) είναι από τους δίσκους που δείχνουν πως η soul περνά στην νέα δεκαετία. Ώριμη, με μεγάλες παραγωγές, μεγαλειώδεις ενορχηστρώσεις, ίσως όχι τόσο ιδιαίτερη τραγουδοποιία όσο θα βλέπαμε στα 70’s αλλά με έναν τοίχο από πνευστά και έγχορδα, μια καυτή μπάντα από αστέρες της soul και κυρίως την φωνάρα της Mavis. Συναίσθημα, απίστευτη χροιά, γυρίσματα, πραγματικά αγαπημένη τραγουδίστρια. Ένα χρόνο μετά θα έδινε μάλλον τον καλύτερο δίσκο της solo καριέρας της, αλλά το Mavis Staples είναι ήδη καταπληκτικό.

Jimmy Dawkins - Fast Fingers

Το ντεμπούτο του Dawkins που για χρόνια ήταν μέλος σε σπουδαίες backing bands δικαιολογεί πλήρως την κίνηση να ξεκινήσει την solo καριέρα του. Μιλάμε για ένα από τα αριστουργήματα της blues σκηνής του Chicago και ευρύτερα. Πολύ καλός τραγουδιστής, ακόμα καλύτερος ως κιθαρίστας, με ένα στυλ αρκετά παραπλήσιο με αυτό του Magic Sam, βγάζει όλη την ψυχή του στα slow τραγούδια και ροκάρει like the best of 'em στα uptempo. Εννοείται είχε και μπαντάρα μαζί, Leake στα πλήκτρα (που δεν έχει παίξει), Mighty Joe Young, Eddie Shaw με καίριο σαξοφωνάκι, μιλάμε για αφρόκρεμα του είδους.

Koko Taylor – Koko Taylor

Το ντεμπούτο της Taylor είναι ένα φανταστικό δείγμα της εποχής. Είχε μια gravelling φωνή, τόνους attitude και το σκορπάει πάνω από φανταστικά τραγούδια από την πένα κυρίως του θρύλου, Willie Dixon. Η μπάντα είναι συγκλονιστική, Buddy Guy, Willie Dixon, Lafayette Leake, Walter “Shakey” Horton και άλλοι θρύλοι των Chicago blues. To υλικό είναι φουλ στην ενέργεια, τα uptempo blues της με ένα funk element σκίζουν, όπως και τα πιο down and dirty σαν το Insane Asylum, ένα φοβερό ντουέτο με τον Dixon. Μεγάλη δισκάρα από την Koko που για χρόνια θα είχε μόνο δικάρες να επιδείξει.

Wilson Pickett - Hey Jude

To Hey Jude των Beatles είναι ένα ασύλληπτο τραγούδι. More often than not, το cover του Pickett, είναι ακόμα καλύτερο. Είναι αυτό το θρυλικό τελείωμα με τον Duane Allman να παίζει ένα απίστευτο solo και τον Pickett να ουρλιάζει από πάνω που δεν περιγράφεται. Από τις σπουδαιότερες στιγμές της μουσικής. Είναι η σύλληψη της στιγμής σε ταινία. Το αυθόρμητο. Aυτή η έκρηξη αδρεναλίνης. Και είναι και μια μικρογραφία του άλμπουμ αυτό το τραγούδι. Η μαύρη μουσική συναντά την λευκή και δημιουργούν ένα έργο υπέρτατο. Soul? Rock? Απλά ταμπέλες για το αγαπημένο μου Pickett άλμπουμ και έναν από τους αγαπημένους 60’s soul δίσκους. Αριστούργημα.

Magic Sam - Black Magic

2ο και δυστυχώς τελευταίο άλμπουμ για ένα από τους πιο exciting bluesmen που ακούσαμε ποτέ. Λείπει μόνο η έκπληξη του ντεμπούτου. Οι μεγάλες ερμηνείες, η σχεδόν rock ένταση και οι θεϊκές κιθάρες είναι παρούσες. Και μια αίσθηση μεγαλείου, μιας ανωτερότητας σε σχέση με ό,τι κυκλοφορούσε σχεδόν στον blues ήχο την εποχή. Η μουσική του Magic Sam έχει μια φωτιά που δεν μαθαίνεται, δεν αντιγράφεται. And that’s what made him great…

Muddy Waters - Father & Sons

Ό,τι δείχνει το εξώφυλλο. Ο μαύρος Θεός (Muddy Waters) αγγίζει το λευκό δημιούργημά του (blues rock). Μια φοβερή interracial μπάντα που τιμά την μουσική του αρχηγού, Waters, μένοντας πιστή στο πνεύμα αυτής αλλά και προσθέτοντας ένα ελαφρώς πιο rocking element. Εντάξει, όταν έχεις τους μισούς Butterfield Blues Band, δηλαδή αληθινούς blues players να παίζουν τεράστια classics, τι να πάει στραβά? Τίποτα. Ο Butterfield παίζει δαιμονισμένη φυσαρμόνικα, ο Bloomfield είναι ο Bloomfield, o Sam Lay με τον Donald ‘Duck’ Dunn συνθέτουν ένα ονειρώδες rhythm section, o Otis Spann απίθανος στο πιάνο… Όλοι θεοί. Με τον Muddy Waters πάνω απ’ όλους, που ξανανιώνει με την συνεργασία του με την νεότερη ηλικιακά μπάντα του. Έπος.

Albert King - Years Gone By

Δεν φτάνεις εύκολα το επίπεδο ενός Born Under a Bad Sign ακόμη κι αν είσαι ο ΘΕΟΣ και σε σαπορτάρουν οι Booker T & the MG’s. Κι όμως, το καταφέρνει ο Albert. Η κατεύθυνση είναι παρόμοια αλλά λίγο πιο gritty, τα arrangements λίγο πιο loose, ενώ υπάρχει και περισσότερος χώρος να ξεδιπλώσει το κιθαριστικό του στυλ, τόσο στα “κανονικά κομμάτια” όσο και σε φοβερά instrumental με την Flying V του να παίρνει φωτιά. Μεγάλη δισκάρα, απαραίτητη.

Taj Mahal - Giant Step/De Ole Folks at Home

3η σερί φοβερή κυκλοφορία από τον Taj Mahal. Διπλός δίσκος, με το πρώτο μέρος να είναι ηλεκτρικό με full band και το δεύτερο πλήρως ακουστικό (μόνος του όλα τα όργανα). Φαντάζει όμως συνολικά σαν φυσική συνέχεια της πορείας που φαινόταν να παίρνει από το Natch’l Blues. Μερακλίδικα ηλεκτρικά blues, soul μελωδίες, βρώμικα Delta blues, full στις slide και τις φυσαρμόνικες. Η μισή ιστορία των blues βρίσκεται εδώ.

Aretha Franklin - Soul '69/ Soft and Beautiful

Εκεί που η Aretha αραδιάζει τη μια χιτάρα μετά την άλλη, κάνει μια σχετική στροφή στο Soul '69, χρησιμοποιώντας big band arrangements, top class jazz μουσικούς (Kenny Burrell, Ron Carter, Joe Zawinul, David “Fathead” Newman, King Curtis, κτλ.) και αναμενόμενα διαφορετικό αποτέλεσμα αισθητικά. It’s still soul but with a different feel. Δεν συζητάμε για την ποιότητα του δίσκου, η φωνή της είναι σε top φόρμα και τα τραγούδια φανταστικά (λατρεία Tracks of My Tears).
To Soft and Beautiful που έρχεται λίγο μετά, συνεχίζει τον δρόμο του Soul '69, αλλά πάει ένα βήμα παραπέρα καθώς είναι στην ουσία vocal jazz, με έμφαση στις μελαγχολικές μπαλάντες και τις αισθαντικές ερμηνείες της Aretha. H φωνής της, ακόμα κι όταν πάει ψηλά, ακούγεται αγγελική, δεν ξεφεύγει σε ακραίες ερμηνείες καθώς θα ήταν παράταιρες σε αυτό το υλικό. Και καταφέρνει έτσι να παρουσιάζει αυτό που λέει κι ο τίτλος του άλμπουμ. Soft and beautiful. Ακούς το υπέροχο My Colouring Book και την παραδέχεσαι. Άπιαστη ερμηνεύτρια.
H συνέχεια στα 70’s θα ήταν για ακόμα μια φορά θεϊκή.

[hopeto]

Honorable Part 3…

Acoustic/ Folk/ Country/ Singer-Songwriter

The Flying Burrito Brothers - The Gilded Palace of Sin

Ο Gram Parsons είχε ήδη συμμετάσχει σε δύο σπουδαίες country rock δουλειές. Είναι όμως το ντεμπούτο των Flying Burrito Brothers που από ταλέντο μετατρέπεται σε μεγάλο καλλιτέχνη με συγκεκριμένο σκοπό. Cosmic American Music.
O Hillman (The Byrds) σαν να έπιασε πως το παιδί θα κάνει θαύματα, τον ακολουθεί στους Burrito και είναι καίριος, τόσο με τις κιθάρες και το μαντολίνο του όσο και με την φωνή του που δημιουργεί απίστευτες αρμονίες με τον Parsons. Όπως και ο Sneaky Pete Kleinow στην pedal steel που χρωματίζει παντού ενώ τον ξαναβρίσκει κι ο Etheridge στο μπάσο μετά τους International Submarine Band.
Cosmic American Music. Oι hippies γίνονται hillbillies και το ανάποδο.
Το Gilded Palace… είναι ένας κόσμος που η παραδοσιακή country χωρά μέσα της τις fuzz-αριστές κιθάρες, το rock ‘n’ roll, την soul και ψυχεδελικά στοιχεία. Ο Parsons δίνει την ψυχή του, φανερώνοντας μια ευαισθησία που σε σημεία μου δημιουργεί μια συγκινησιακή φόρτιση χωρίς προηγούμενο. Το Dark End of the Street (“They’re gonna find us…”) έρχεται να ενώσει την μαύρη soul με την country και με σκοτώνει σήμερα όπως όταν το πρωτοάκουσα, από τις πρώτες του νότες… Τι country=rednecks και μαλακίες. Αληθινή μουσική. To συναισθηματικό “βάρος” πάλι στο Wheels (“we’re not afraid to rise, we’re not afraid to die…”)? Μόνο δάκρυα. Sin City, Christine’s Tune, Hot Burrito No.1 & 2 (ευχαριστούμε Black Crowes), Do Right, Woman (πάλι αυτή η soul), τα τραγούδια αυτά είναι η ολοκλήρωση του καλλιτέχνη, Gram Parsons. Ό,τι θα έκανε μετά, είχαν αυτά τα τραγούδια ως σημείο αναφοράς και σύγκρισης.
Απίστευτο αριστούργημα.

Neil Young & Crazy Horse - Everybody Knows This Is Nowhere

Το Everybody είναι για μένα valid να το έχει κάποιος ως ΤΟ αγαπημένο από Neil, το ίδιο και δέκατο αγαπημένο. Το οποίο λέει πιο πολλά για την ποιότητα της δισκογραφίας του παρά τον δίσκο. Δεν υπάρχει κάτι αμφισβητήσιμο για την αξία αυτού. Αν οι κορυφές στη μουσική είναι δεκάρια, αυτό είναι σίγουρα έντεκα. Ξεπερνά με άνεση το καλό ντεμπούτο και δίνει πολλά από τα κλασικότερα και καλύτερα τραγούδια του. Για μένα ο Young είναι life changing μουσικός. Από αυτούς που από μέταλλο με μετέτρεψαν σε ροκά τότε στο λύκειο. Πέρα από 2-3 άλμπουμ του που ήρθαν στην ζωή μου εκείνη την εποχή, ήταν και διάσπαρτα τραγούδια που άκουσα και είχα κολλήσει για μήνες. Κάποια από αυτά βρίσκονται εδώ (Cinnamon Girl, Down by the River, Cowgirl in the Sand). Μέσα από τον πηχτό ήχο της κιθάρας του και το groove των θεών, Crazy Horse, αναβλύζει ένα συναίσθημα που δεν έχει όμοιο σε 50 plus χρόνια rock μουσικής και μου είναι αδύνατον να περιγράψω. Για την μελαγχολία στο chorus του ομώνυμου πχ… Τι να πεις? Απλά αριστούργημα.

Bob Dylan - Nashville Skyline

Ξέραμε τον Dylan ως folk τραγουδοποιό, ως bluesman και rocker, τον μάθαμε ως country rocker και ποιητή, ας τον μάθουμε και ως crooner. Μπορεί να ξενίζει στην αρχή αλλά γρήγορα το ξεπερνάς. Το Skyline είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, δηλαδή ο πλήρης εναγκαλισμός της country. Και γίνεται μέσα από αισθαντικά, γλυκά και σε μεγάλο βαθμό feelgood τραγούδια. Μπαίνει ο Cash στο Girl from North Country και ανατριχιάζω. Ή στα I Threw It All Away, Lay Lady Lay, μικρά Dylan-ικά έπη. Απίστευτος δίσκος και σημαντικός για μένα όσον αφορά την “κατανόηση” και την αγάπη μου πια για country ήχους…

Crosby, Stills & Nash - Crosby, Stills & Nash

Απερίγραπτο άλμπουμ. Οι CSN δημιούργησαν με το ντεμπούτο τους αυτομάτως σχολή για όλους τους Eagles και Jackson Browne αυτού του κόσμου. Ήταν και καλύτεροι όμως των περισσότερων εξ αυτών. Αποτέλεσμα της μίξης του κιθαριστικού folk rock ήχου του Stills, της ολοένα και πιο jazzy μουσικής προσέγγισης του Crosby αλλά και της pop χροιάς των τραγουδιών του Nash, στο ντεμπούτο τους γράφουν υπέροχη μουσική, ευαίσθητη αλλά και ιδιαίτερη, με άψογο και πεντακάθαρο παίξιμο (από τον Stills κυρίως) σε ένα ακουστικό περιβάλλον που σπάνια θα ροκάρει (όπως στο συγκλονιστικό Wooden Ships πχ.). Κρύβει όμως μια απίστευτη ομορφιά, κυρίως όταν ενώνουν τις φωνές τους σε εκπληκτικές αρμονίες, με μελωδίες τόσο δυνατές που τους δίνουν ένα pop quality που δικαιολογεί την τεράστια απήχησή τους. Μπορεί να προτιμώ ελαφρά το Deja Vu που ακολούθησε με την προσθήκη του Neil Young (δεν τα πήγαιναν καλά με τον Stills στους Buffalo Springfield, γιατί να τα πήγαιναν εδώ?). Είναι όμως τόσο δουλεμένες και τέλειες οι συνθέσεις ήδη εδώ (Suite: Judy Blue Eyes, Guinnevere, Long Time Gone, κτλ κτλ) που για πολλούς αποτελεί μέχρι και σήμερα την κορυφαία δουλειά των σπουδαίων αυτών μουσικών.

Joni Mitchell - Clouds

Γαμώτο, όταν ακούω Joni Mitchell δεν ξέρω τι να πω για την μουσική της. Δεν είναι εύκολο να απαιτεί κάποιος μουσικός τόσο την προσοχή σου με περίπλοκα, ιδιότροπα τραγούδια, ασυνήθιστες αρμονίες και μελωδίες που αλλάζουν συνεχώς και όμως, αν σε ρωτήσουν για τον δίσκο μάλλον θα τους απαντήσεις με χαρακτηρισμούς όπως γλυκός, τρυφερός… Ακόμα και αν περιέχει το πλέον πιασάρικο τραγούδι της ως τότε, The Gallery, είναι τραγούδια σαν τα Tin Angel, Roses Blue, Songs to Aging Children Come που τραβάνε την προσοχή και με οδηγούν πίσω στο Clouds. Κρύβουν μια χάρη απίστευτη όπως οτιδήποτε έκανε τουλάχιστον για μια δεκαετία η Joni… Όπως έλεγα με έναν φίλο, αν την έβλεπες εκείνα τα χρόνια να παίζει/ τραγουδά, λογικά την ερωτευόσουν. Μόνο και μόνο για το απίστευτο ταλέντο της. Για τέτοια ομορφιά μιλάμε. Για τέτοιο εκτυφλωτική, σαγηνευτική, δημιουργική παρουσία. Τεράστιο μέγεθος.

Poco - Pickin’ Up the Pieces

Ντεμπουτάρα. Οι Furay και Messina μετά την διάλυση των Buffalo Springfield, συνεχίζουν μαζί με σκοπό να παίξουν country rock. Η μουσική τους είναι πολύ δουλεμένη. Ακούς το What a Day πχ. και αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως η μουσική τους πατά στην παραδοσιακή country αλλά διατηρεί κι ένα Βeatles τύπου pop element, έχει rock beats που δεν θα έβρισκες σε τυπικές μπάντες του country ήχου (Calico Lady, Short Changed), ακούγεται ζωντανή αλλά και ενεργητική, συνδυάζοντας συναίσθημα με υπέροχα hooks. Κι οι αρμονίες τους είναι εκπληκτικές, μεγάλη επιρροή για τους Eagles, τους απίστευτους Pure Prairie League και άλλες soft rock/ country μπάντες των 70’s. Μπορεί σήμερα να λησμονούνται αλλά εκείνη την περίοδο (και για πολλά χρόνια) οι Poco είχαν να επιδείξουν μόνο κορυφαίες δουλειές που κοιτούσαν στα μάτια (αν δεν ξεπερνούσαν) πιο δημοφιλείς μπάντες από αυτούς.
Λαμπρό ξεκίνημα κι ένα από τα πρώτα αριστουργήματα του ήχου.

Nick Drake - Five Leaves Left

Δίσκος που καλό να μη συνδέεται με την ψυχολογική κατάσταση κάποιου. Λογικά τσακίζει σε αδύναμες στιγμές. Ευτυχώς για μένα, τον άκουσα και τον έμαθα όντας μια χαρά. Στίχος μελαγχολικός μεν αλλά πάνω σε πανέμορφες ακουστικές κιθάρες, λίγα έξτρα όργανα για ενίσχυση της ατμόσφαιρας (πχ. φλάουτο, τσέλο, πιάνο) και με το string section ιδίως να είναι μαγευτικό όποτε εμφανίζεται. Οι απανωτές ακροάσεις που του έδωσα, αν και δεν το συνηθίζω με “βαριά” άλμπουμ, με επιβράβευσαν. Η ομορφιά που αναδεικνύει συνθετικά και η ατμόσφαιρά του υπερισχύουν των όποιων ενδοιασμών μου σχετικά με το ψυχολογικό του αντίκτυπο πάνω μου. Απίστευτος δίσκος που θα ακολουθούσαν δύο ακόμη ισάξιοι του.

The Byrds - Ballad of Easy Rider

Τι κάνεις αν είσαι ο McGuinn και όλη η υπόλοιπη μπάντα αποχωρεί? Παίρνεις τους καλύτερους που μπορείς και συνεχίζεις. Ειδικά στην περίπτωση του Clarence White που ήρθε σαν κιθαρίστας, δεν μπορούσε να έχει κάνει καλύτερη επιλογή. Όσοι τον γνώριζαν/ είχαν δει live, μιλούν για έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες ever (και τα βίντεο που υπάρχουν με κάτι jams από τα early 70’s μάλλον επιβεβαιώνουν τους ισχυρισμούς). Η πρώτη προσπάθεια δεν ήταν ακριβώς επιτυχημένη, το Dr. Jekyll… ήταν καλό αλλά άνισο. Το Ballad of Easy Rider όμως είναι καταπληκτικό. Άλλη μπάντα εν πολλοίς, άλλο vibe. Ακούγονται περισσότερο σαν early 70’s group και ελάχιστα θυμίζουν την pop μπαντάρα του παρελθόντος ή την country era του Parsons. Πιο σφιχτοί, ενίοτε πιο funky (!), γλυκοί, με μια αύρα αιθέρια και κομματάρες.

Brewer & Shipley - Weeds

Το Weeds είναι ένας εξαιρετικός δίσκος. Κινούνται oι Brewer και Shipley ξανά στον folk rock ήχο του ντεμπούτου, ακούγονται όμως και πιο παραδοσιακοί προσθέτοντας country στοιχεία με έντονα βιολιά και pedal steel, πιο rock σε άλλα τραγούδια συνεργαζόμενοι με θρύλους της σκηνής (Naftalin/ Hopkins σε πιάνα/ πλήκτρα, Mike “πώς κι από δω?” Bloomfield στην κιθάρα, κτλ.). Γλυκιά μουσική, πιασάρικες μελωδίες, πολύ feelgood music.

Sir Douglas Quintet - Mendocino

Θα το πω με κάθε σοβαρότητα. Ο Doug Sahm είναι ένας τεράστιος μουσικός. Θα έπρεπε να μνημονεύεται δίπλα σε θρυλικά ονόματα. ΘΕΟΣ. Έχει κυκλοφορήσει άπειρους δίσκους με τους Texas Tornados και τους Sir Douglas Quintet. Έχω ακούσει καμιά δεκαπενταριά. Δεν έχω βρει ούτε ένα μέτριο μέχρι στιγμής. Είναι από πολύ καλοί μέχρι αριστουργήματα. Το Mendocino είναι το πρώτο εξ αυτών. Ενώνει την country με την Tex-Mex, λίγο blues και γράφει φοβερά τραγούδια. Πότε μυρίζει Μέχικο η μουσική του, πότε ακούγεται σαν southern τροβαδούρος ενώ αφήνει να αχνοφανεί ακόμα ένα 60’s pop άρωμα. Κλασικό song structure, 3 ακόρντα αρκούν. Αξιοσημείωτο πως τη συνταγή αυτή την υπηρέτησε πιστά σε όλη του την καριέρα, χωρίς αυξομειώσεις στην ποιότητα.

Townes Van Zandt - Our Mother The Mountain/ Townes Van Zandt

Κάποιοι τραγουδοποιοί είναι στη χώρα μας απίστευτα αδικημένοι. Είχα την τύχη να πέσω πάνω στον Townes Van Zandt λόγω των πολλών αναφορών που διάβαζα γι’ αυτόν στα internets. Φυσικά δεν έχω ακόμα πλήρη εικόνα της δισκογραφίας του. Είναι όμως εμφανές από όσα έχω ακούσει πως η μουσική του είναι πολύ “βαριά” και μελαγχολική με μια αυθεντική μαυρίλα μέσα της.
Το Our Mother the Mountain είναι ένα απίστευτο άλμπουμ. Εκεί που το ντεμπούτο ήταν βαρυφορτωμένο, εδώ παίρνει την κατεύθυνση που πραγματικά ήθελε σαν καλλιτέχνης. Ο κορμός είναι ο ίδιος. Φωνή και κιθάρα. Ένας σωρός από μουσικούς παρελαύνει εδώ αλλά πάντα διακριτικά. Μια φυσαρμόνικα εδώ, ένα φλάουτο εκεί, έγχορδα, εμφανίζονται συνήθως ξεχωριστά και μόνο για να τονώσουν το συναίσθημα των τραγουδιών του. Αυτή η ενορχήστρωση του δραματικού Kathleen είναι απερίγραπτη. Στο Like a Summer Thursday, με λύγισε όταν μπήκε η φυσαρμόνικα αλλά με ισοπέδωσε με τον στίχο "If only she could feel my pain, but feeling is a burden she can’t sustain”. Απίστευτα συγκινητική μουσική, μαύρη, ανατριχιαστική, βαράει κατευθείαν στην καρδιά. Ακόμα κι όταν οι ιστορίες δεν σου απευθύνονται, you can relate, έχει έναν τρόπο να σε βάζει μέσα τους με έναν σχεδόν κινηματογραφικό τρόπο όπως στο θλιβερό Tecumseh Valley.
Το Townes Van Zandt ακολουθεί τις ίδιες αρχές. Ξαναηχογραφεί μάλιστα κάποια από τα τραγούδια του ντεμπούτου για να τα φέρει πιο κοντά στο αληθινό τους πνεύμα. Πάλι απλή αλλά όμορφη η ενορχήστρωση, ίσως όχι τόσο καταθλιπτικές οι μελωδίες αλλά οι ιστορίες σε χτυπούν εξίσου… For The Sake of the Song, Lungs, Don’t Take It Too Bad, None But the Rain, τραγούδια αριστουργήματα. Η ποίηση του Townes, οι ιστορίες, η εύθραστη φωνή του, τα απαλά αρπίσματα στην κιθάρα κρύβουν συναίσθημα που δεν έχω συναντήσει πολλές φορές στην ζωή μου. Τεράστιος καλλιτέχνης, ξέρει να αγγίζει χορδές ευαίσθητες όσο λίγοι.

Fairport Convention - Liege & Lief

Από τις μπάντες που για χρόνια ήξερα ένα άλμπουμ, το Liege & Lief. Επανόρθωσα πρόσφατα καθώς ξέρω δύο τώρα!
Το Liege… πάντως είναι ένα μεθυστικό folk rock ταξίδι, καθοδηγούμενο από την θεία φωνή της Sandy Denny και το απερίγραπτο κιθαριστικό στυλ του Richard Thompson. Οι κέλτικες μελωδίες, η απίθανη χρήση βιολιού, το pastoral feel τους, πλάθουν ιστορίες και συνθέσεις ασύλληπτες, ανατριχιαστικές. Αγγίζουν το prog με τρόπο παρόμοιο με των Jethro Tull λίγο αργότερα αλλά δεν το αγκαλιάζουν ποτέ. Τι να πεις για το Matty Groves με το θεϊκο instrumental μέρος του? Ή το Farewell, Farewell… Μαζί με τη φωνή της Denny λυγίζεις κι εσύ. Δεν έχω ακούσει πολύ British folk για να το χαρακτηρίσω αριστούργημα της σκηνής. Καλύτερα. Σκέτο αριστούργημα, υπεράνω ιδιωμάτων.

Donovan - Barabajagal

Ο Donovan στο Barajagal παρουσιάζει μια δημιουργικότητα ακόμα μεγαλύτερη από το Hurdy Gurdy… Ο folk τροβαδούρος έχει μεταμορφωθεί σε έναν ψυχεδελικό καλλιτέχνη που θα χώσει στα ακουστικά του τραγούδια του ισχυρά r&b στοιχεία, θα βγάλει ένα έντονο pop sensibility, θα βάλει μέσα jazzy chords, κάποιες συνθέσεις θα στηριχθούν περισσότερο στις αρμονίες των πυκνών φωνητικών γραμμών παρά στα όργανα (Happiness Runs), πολύ χιούμορ σε ιστορίες που συχνά δεν βγάζουν νόημα… ή βγάζουν αλλά δεν… Ευχαριστώ το Atlantis (και τους Trouble), ένα αγαπημένο τραγούδι, που μου θύμησε κάποτε πως είχα ακούσει κάποια “τραγουδάκια” κάποιου Donovan και με έφεραν σε αυτό το άλμπουμ. Ας είναι. Ευκαιρία να ψαχτώ με την μουσική του παραπάνω…

Dillard & Clark - Through the Morning, Through the Night

Ο χαμός με το παρεάκι πρώην και νυν μελών των Byrds, Flying Burrito Bros, κτλ σε διαφορετικά project καλά κρατεί. Θυμάμαι είχα το νου μου για το The Fantastic Expedition του '68. Αλλά όταν βρήκα αυτό που το αγνοούσα σκέφτηκα, Gene Clark, πόσο κακό να είναι?
Καθόλου. Απίστευτος δίσκος. Tι πανέμορφες μελωδίες, τι ζεστή μουσική. Τα originals είναι απίστευτα (Through the Morning, Through the Night, Kansas City Southern, Polly). Οι διασκευές εξίσου καλές. Δεν άρεσε λέει τότε γιατί ήταν πολλές σε σχέση με το ντεμπούτο. Δεν μπορώ να φανταστώ όμως να μην έχω έρθει σε επαφή με τo cover του So Sad των Everly Brothers ή το απίθανα γλυκό Four Walls. Ακόμα και η εντονότερη country/ bluegrass επιρροή λειτούργησε για μένα, καθώς η εναλλαγή με την οικεία στα αυτιά μου τραγουδοποιία του Clark με έχωσε ακόμα πιο βαθιά στον country ήχο…

Tim Buckley - Happy Sad

Αισθητά πιο πειραματικός δίσκος από το Goodbye & Hello. Aγκαλιάζει την jazz, η μουσική βγάζει ένα πιο αυτοσχεδιαστικό αέρα (φοβερό jam το Gypsy Woman), το vibraphone δίνει μοναδικό χαρακτήρα, αλλά συνολικά ο δίσκος παραμένει ύπουλα συναισθηματικός. Μπορεί σε σημεία να υπάρχει ένα laid-back feeling, κομμάτια όμως σαν το Buzzin’ Fly ή το Dream Letter, κουβαλούν μεγάλο συναισθηματικό φορτίο και ο Buckley τα υποστηρίζει πότε με γαλήνιες και πότε με ηλεκτρισμένες ερμηνείες, δείγμα του τεράστιου ταλέντου του. Σπουδαίος δίσκος.

Jerry Reed - Jerry Reed Explores Guitar Country

Αν και αποτελείται από covers, είναι ο ιδανικός δίσκος για τον Jerry ώστε να αναδείξει το αμίμητο fingerpicking στυλ του καθώς και ένα jazz sensibility που δυστυχώς δεν ανέπτυξε όσο θα ήθελα στην πορεία. Σιγά σιγά βρίσκει τον εαυτό του πάντως. Blues, folk, country, όλα τα κάνει δικά του δίνοντας παράλληλα μια σχεδόν pop χροιά σε κάποιο από το υλικό χωρίς να κάνει εκπτώσεις στο κιθαριστικό ύφος που ήθελε να δώσει στον δίσκο. Να που αν το έχεις, μπορείς να βγάλεις πολύ ποιότητα στο παρεξηγημένο είδος της country. Wayfaring Stranger, Sittin’ in the Top of the World, In the Pines, Georgia on My Mind, John Hardy, o Reed δίνει και την ψυχή του σε ένα ανατριχιαστικό σετ τραγουδιών. Η επιτυχία θα ερχόταν ευτυχώς λίγο αργότερα.

The Youngbloods - Elephant Mountain

Δεύτερος φανταστικός δίσκος σερί. Απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από την ψυχεδέλεια, προσθέτουν jazzy πινελιές, ηλεκτρικό πιάνο, χώνουν κάποια μικρά instrumental τραγούδια αλλά οι folk/ country rock στιγμές τους είναι πάλι ο βασικός πυλώνας της μουσικής τους. Ειδικά αυτό το εναρκτήριο, Darkness, Darkness, είναι τεράστιο διαμάντι αλλά και τα Beutiful, Quicksand, Ride the Wind, υπέροχα τραγούδια.

Bread - Bread

2-3 χρόνια μετά ο ήχος αυτού του δίσκου θα έκανε πάταγο στην Αμερική. Οι Bread έπαιζαν soft rock, δηλαδή μικρά, σφιχτά τραγούδια με λιτό παίξιμο, αρκετές ακουστικές, λίγο rocking, λίγη παραπάνω δουλειά στις ενορχηστρώσεις και έμφαση στις όμορφες φωνητικές μελωδίες με ένα pop quality, sunny vocal harmonies κι ένα touch μη-βλάχικης Αμερικής. Καλό? Μου βγαίνει να αποκαλώ τις συνθέσεις τους “τραγουδάκια”, όχι για να τα μειώσω, απλά είναι άψογα γραμμένα και γλυκά όπως και οι επόμενες 3-4 δουλειές τους πριν την διάλυση.

Prog

The Moody Blues - On the Threshold of a Dream/ To Our Children’s Children’s Children

Το On the Threshold ήταν το 3ο στη σειρά αριστουργηματικό τους άλμπουμ. Ίσως ένα τσακ κατώτερο από τα άλμπουμ που το περικλείουν. “Ίσως” γιατί μάλλον είναι το πιο grower άλμπουμ τους που έχω ακούσει. Στην αρχή δεν με είχε πιάσει αλλά το αγαπώ πια και ακούγοντάς το ξανά μπερδεύομαι (ειδικά αυτό το Never Comes the Day…). Η ατμόσφαιρα είναι κλασική Moody Blues, δλδ mellotron, φλάουτα, ακουστικές κιθάρες και ζεστές φωνές. Έχει όμως ο δίσκος τελικά κι έναν δικό του χαρακτήρα. Δεν prog-ίζει ιδιαίτερα, δεν σε χτυπά τόσο άμεσα, φαντάζει πιο απλό και “ήσυχο” αλλά στην πραγματικότητα απαιτεί την προσοχή σου. Θέλει να του δωθείς για να σου ξεδιπλώσει με τις ακροάσεις την ομορφιά των μελωδιών του.
Λίγους μήνες μετά κυκλοφορούν κι άλλο αριστούργημα, ίσως το μεγαλύτερο ή έστω το αγαπημένο μου. Οι Moodies, εμπνευσμένοι από την άφιξη του ανθρώπου στο φεγγάρι, ηχογραφούν το Our Children’s Children’s Children που είναι μια ασφαλώς πειραματική δουλειά, στα όρια του prog. Οι διαθέσεις αλλάζουν συνέχεια, το υλικό εκτελείται με πολύ δύναμη (Gypsy σκοτώνει), spacey ατμόσφαιρες και ήχοι εμφανίζονται, τα hooks είναι πολύ δυνατά, οι μελωδίες εντυπωσιακές και catchy. Απίστευτος δίσκος που ανταμοίβει με τις ακροάσεις ακόμα και σήμερα. Οι βασικές μελωδίες εξάλου είναι τόσο καλές που σε γραπώνουν με την μία και δεν μπουκώνεις λόγω του ηχητικού τείχους που χτίζουν τα άπειρα όργανα και η βαριά παραγωγή.

Pink Floyd - More

Αν οι Floyd άξιζαν κάποτε τον χαρακτηρισμό prog, ήταν αυτή η περίοδος '69-'72. Το More είναι αριστουργηματικό. Πειραματισμός, ψυχεδέλεια, jazz, heavy rock (τι έπος το The Nile Song), blues, είχαν μια μαγεία διαφορετική που απώλεσαν σιγά σιγά. Μελαγχολία εναλλάσεται με απολύτως σκοτεινά θέματα και αιθέριες μελωδίες που σε ταξιδεύουν μέσα σε δευτερόλεπτα. Οι Floyd έπαιζαν με το mood σου όσο λίγοι. Μέσα από τα διαφορετικά ηχοτοπία, ξεπηδάνε και γλυκές μελωδίες (Green Is the Colour), φανταστικές ατμόσφαιρες (Cymbaline), πολύ όμορφη μουσική και ιδιαίτερη… Όσο κι αν μου αρέσουν κάποιες από τις εμπορικά πιο πετυχημένες δουλειές τους, την γοητεία της πειραματικής αυτής περιόδου δεν την έφθασαν ποτέ ξανά. Κι ας έπρεπε να υποστούμε και ανυπόφορα πειράματα ενίοτε, όπως στο μισό Ummaguma της ίδιας χρονιάς…

Caravan - Caravan

Καντερμπουράρα. Για μένα οι Caravan, περισσότερο κι από τους Soft Machine που ήταν πιο στριφνοί, ορίζουν τον “ήχο”, την ατμόσφαιρα αν θέλετε που οφείλουν να έχουν οι μπάντες της σκηνής. Ελαφρύ jazz improvisation, ψυχεδέλεια, έντονη συννεφιασμένη Βρετανική ατμόσφαιρα, νωχελική αλλά και σκοτεινή μουσική, με υπέροχες αρμονίες και ειδικά κυρίαρχο και θεϊκό hammond από τα χέρια του μέγιστου Dave Sinclair (άκου τι φτιάχνει στο Magic Man). Το εννιάλεπτο, Where But For Caravan Would I? τεράστιο κομμάτι. Το άλμπουμ είναι πραγματικά άψογο και όμως, θεωρητικά σε μια κατάταξη θα έπαιρνε την 5η-6η θέση για μένα, δείγμα της τεράστιας ποιότητας που είχαν σαν μπάντα, ασχέτως σύνθεσης.

Procol Harum - A Salty Dog

Από τα πιο εντυπωσιακά σερί μπάντας. Τρομακτικό το επίπεδο των πρώτων 5-6 δουλειών τους. Το Salty Dog μάλιστα το είχα αδικήσει παλιά, νιώθοντας πως τα άλλα ήταν πιο μεγαλεπήβολα από αυτό. Σαν να απλοποιούν εδώ τις δομές και ελαφρώς τις ενορχηστρώσεις, σα να διαχωρίζουν κάπως τις επιρροές τους από κομμάτι σε κομμάτι, δίνοντας μια μεγαλύτερη ποικιλία. Οι βασικές ιδέες τους όμως έτσι κι αλλιώς είναι πάλι πολύ δυνατές, ακόμη και στο καθαρό blues του Juicy John Pink. Και μεταξύ μας, πόσο πιο μεγαλεπήβολο γίνεται από το αριστουργηματικό ομώνυμο τραγούδι που ανοίγει τον δίσκο ή το μαγικό, Wreck Of The Hesperus?

Jethro Tull - Stand Up

Φεύγει ο Mick Abrahams και τη θέση του στην κιθάρα παίρνει ο θεός των θεών, Martin Barre. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως εδώ γεννήθηκαν πραγματικά οι Jethro Tull. Ίσως είναι υπερβολή βέβαια η ένταξη στο prog section. Εδώ πάντως, ενώνουν για πρώτη φορά τα blues, με την folk, το hard rock, την κλασική μουσική, δείχνοντας ένα εντελώς προοδευτικό πρόσωπο. A New Day Yesterday, Bourée, Back to the Family, Nothing Is Easy, το άλμπουμ ακούγεται στα αυτιά μου σχεδόν αψεγάδιαστο κι ας ξέρω πως έχουν τουλάχιστον 5-6 δίσκους καλύτερους από αυτό. Από το επόμενο, Benefit, και για μια δεκαετία γίνονται μια από τις καλύτερες μπάντες ever.

The Soft Machine - Volume II

Είναι απίστευτη η αίσθηση του μουσικού που πειραματίζεται και δημιουργεί ένα αποτέλεσμα που δεν έχει ξανακουστεί. Οι Soft Machine στο Volume II είναι τέτοια περίπτωση. O Kevin Ayers αποχωρεί, η τρέλα παραμένει. Jazz, ψυχεδέλεια, τρελές αλλαγές και μέτρα, fuzz, heavy organ, σκοτεινές μελωδίες, ένα μπάχαλο που θέλει ακροάσεις για να βγάλει νόημα αλλά το κάνει. Και μάλιστα, κάπως από μέσα του γεννάται σιγά σιγά κι ο Canterbury ήχος.

Frank Zappa - Hot Rats

Αριστούργημα. Ξέραμε τον Zappa ως εκκεντρικό χαρακτήρα και συνθέτη/ μουσικό, ήρθε να μας πάρει τα μυαλά όμως με το πιο “συμβατικό” κιθαριστικό του άλμπουμ ως τότε. Αλλά και το καλύτερο. Φανταστικά τραγούδια με τρομερά riff και μελωδίες, κάπου μεταξύ jazz rock και prog σε σημεία, μια απίστευτα ικανή μπάντα, σολάρες από τον (αυτοδίδακτο) Zappa στην κιθάρα και κυρίως… πολλές αναμνήσεις με αγαπημένη το να χορεύουμε το Willie the Pimp σαν τσάμικο με φίλους που δεν υπάρχουν πια στη ζωή μου… Ωραίες εποχές όμως!

Colosseum - Those Who Are About to Die Salute You/ Valentyne Suite

Οι Colosseum ήταν τεράστια μπάντα. Ένωσαν την jazz με το rock και τα blues ακόμα, για να βγάλουν ένα jazz rock/ prog μόρφωμα ασύλληπτου για την εποχή επιπέδου, ήδη από το ντεμπούτο τους, Those Who Are… Kαι ακούγοντας “jazz”, φυσικά δεν εννοούμε τίποτα χαλαρό και όμορφο, οι τύποι τα έσπαγαν όπως οι μεγαλύτερες rock μπάντες της εποχής. Οι Dave Greenslade και James Litherland σε organ/ hammond και κιθάρα αντίστοιχα, έδιναν πολύ όγκο και σκληράδα συχνά στην μουσική, με το πανέξυπνο και ικανό rhythm section των Reeve και Hiseman να προσφέρει ποιότητα και δύναμη και τον Dick Heckstall-Smith στα σαξόφωνα να φέρνει την πιο έντονη jazz αύρα στο υλικό. Το άλμπουμ είναι άψογο, γεμάτο classics. Ίδια κατάσταση και το Valentyne Suite. Ακόμα και οι φαινομενικά blues συνθέσεις του μετατρέπονται σε θηρία. Οι Colosseum μπορούσαν να συνδυάσουν τα πιο μεγαλειώδη prog στοιχεία και τους πιο απίθανους αυτοσχεδιασμούς με εντελώς καυλιάρικα μέρη, μια φοβερή ισορροπία μεταξύ εγκεφαλικής μουσικής και rock feeling.
Απαραίτητα και τα δύο.

King Crimson - In the Court of the Crimson King

Dammit. To 21st Century Schizoid Man είναι τραγούδι για το πάνθεον της μουσικής. Ένταση, τεχνική, διαγαλαξιακή τραγουδάρα. Κάνει τους περισσότερους prog rockers ακόμα και σήμερα να σκύβουν το κεφάλι από ντροπή.
Σίγουρα δεν μπορώ να πω πως οι King Crimson ήταν οι πρώτοι. Αλλά μπορώ να πω με σιγουριά πως με την έλευση του Court… είναι δεδομένο πια πως υπάρχει ένα νέο ιδίωμα. Δεν χρειάζεται να ψάξεις χρονολογικά μετά από αυτό. Το Court είναι prog rock. Τελεία (ολογράφως). Το rock ενώνεται με την jazz και, υπό την ορχηστρική επιρροή των Moody Blues, αφήνει το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι εκτός σε μεγάλο βαθμό (όχι εντελώς, θα γινόταν μάλιστα πιο έντονo στην πορεία τους), γίνεται πιο ατμοσφαιρικό, πιο καλαίσθητο, πιο δραματικό (Epitaph - αριστούργημα). Η μουσική ποτέ πριν δεν ακούστηκε όπως εδώ. Συγκλονιστικό, τεράστιο, ανεπανάληπτο άλμπουμ ακόμα κι από τους ίδιους. Καθόλου τυχαία η “επανάληψη” του από τους ίδιους λίγο μετά, αν και πολύ καλή (γαμεί βασικά), δεν έφτασε σε αυτό το επίπεδο…

The Nice - Nice

Περίεργο άλμπουμ, μισό studio, μισό live. Anyway. Κορυφαία δουλειά κι αυτό. Ο Emmerson είναι θεός, η μπάντα εξαιρετική. Παίζουν με ένταση, με πολλές jazz και r&b επιρροές στην studio πλευρά κυρίως, και όμως το αποτέλεσμα είναι εντελώς prog. Απίθανη μπάντα που δυστυχώς (?) σύντομα θα αποτελούσε παρελθόν…

[GRACCHUS_BABEUF]

…and now, more parts for all of you!

[hopeto]

Honorables Part 4…

Rest

Jefferson Airplane - Volunteers

Το αγαπημένο μου άλμπουμ της μπάντας κι από τα αγαπημένα της εποχής του Woodstock κτλ. Καθόλου τυχαία, η μπάντα καταπιάνεται με θέματα της χίπικης κουλτούρας αλλά και της εποχής, δυστυχώς επίκαιρα και σήμερα (οικολογία, πολιτική, πόλεμος). Είναι όμως και η εποχή που η μπάντα βιώνει έναν απίστευτο δημιουργικό οίστρο με την Grace να γράφει για μένα με διαφορά τις καλύτερες συνθέσεις της και ειδικά την δεύτερη πλευρά να είναι από τις αγαπημένες μου B’ πλευρές δίσκων στην ιστορία.
Δεν ξέρω αν η αίσθηση μελαγχολίας που μου βγάζει το άλμπουμ είναι καθαρά μουσικό ή αν φταίει πως έχω στο μυαλό πως το όνειρο της γενιάς του Woodstock πέθανε λίγο μετά. Θα πει κάποιος “μα ονειρεύονταν μια ουτοπία”. Θα πω πως όταν ακούω να τραγουδούν στο εναρκτήριο, We Can Be Together, “Tear Down the Walls”, πιστεύω στην νεανική αισιοδοξία τους (οκ, αφέλεια αν θέλετε). Κι αν πολλά από τα τραγούδια μοιάζουν με protest songs, ανάμεσα χώνουν και πανέμορφο folk/ country rock τραγούδια σαν τα Good Shepherd (σκοτώνει o Kaukonen στην κιθάρα) ή το ανεβαστικό, The Farm. Οι αρμονίες τους κάνουν αίσθηση, οι καλύτερες που είχαν έως τότε σε δίσκο. Κι ενώ το άλμπουμ ακόμα διατηρεί μια αισιόδοξη νότα, έρχεται κάπου εκεί το Hey Fredrick να δώσει τον πραγματικό τόνο του με τις αλλεπάλληλες αλλαγές συναισθημάτων που κρατά ως το τέλος. Μια σκοτεινή σύνθεση της Grace με αλλαγές, με ένα συναισθηματικό βάρος απίστευτο, μια σχεδόν progressive σύνθεση σε σύλληψη να εκτοξεύσει τον δίσκο. “Προσγείωση” με το τυπικά φοβερό, Turn My Life Down, επανέρχονται όμως πιο δυνατά με μια σύνθεση-συνεργασία των Kantner, Crosby, Stills, το ασύλληπτο, Wooden Ships (για τον Ψυχρό Πόλεμο). Οι μελωδίες στάζουν πικρία. Πανέμορφο, σε βυθίζει στην μελαγχολία του. Κι εκεί που πνίγεσαι, χωρίς οίκτο το ακολουθούν με το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι τους και στα αγαπημένα μου ever. Το Eskimo Blue Day είναι ένα αριστούργημα. Πάλι προοδευτική διάθεση, ένταση, ένας ηλεκτρισμός διαφορετικός. Ειδικά όταν τραγουδούν “Fire Eating People…” παραλύει το κορμί. Slick και Kantner, εδώ έδωσαν μια σύνθεση-ονείρωξη που μελαγχολεί και ξεσπά όπως κανένα άλλο τραγούδι τους. Ευτυχώς, σαν να κατάλαβαν πως το κοινό δε θα άντεχε άλλες αντίστοιχα συναισθηματικές συνθέσεις. Ρίχνουν τους τόνους με την laid back country του A Song for All Seasons ενώ η γνώριμη σε όλους μελωδία του Meadowlands (βασισμένο σε μια Ρωσική συμφωνία), αποτελεί την γέφυρα για το αγαπημένο μου hit τους, το φοβερό Volunteers που σαν να θέλει να πάρει όλη την φόρτιση από όσα προηγήθηκαν και να την μετατρέψει σε γιορτή. Upbeat, με πελώρια hooks, σε συνεπαίρνει και σχεδόν νιώθεις την επανάσταση να έρχεται (αλλά που…?).
Αν και η γενιά του Woodstock μπορεί να τα έκανε σκατά στην πορεία, σίγουρα έδωσε και ασύλληπτες δισκάρες.

Chicago Transit Authority - Chicago

Οι Chicago για σχεδόν μια δεκαετία ήταν μια μπάντα με απίστευτο ενδιαφέρον. Ουδεμία σχέση με δακρύβρεχτες μπαλάντες και pop hits για τα οποία πολλοί τους θυμούνται πια. Η μουσική τους ήταν περιπετειώδης και jazzy, τζάμαραν πολύ, είχαν φοβερά πνευστά, ένα φανταστικό rhythm section κι έναν συγκλονιστικό Terry Kath στην κιθάρα τον οποίο για χρόνια αγνοούσα καθώς δεν αναφέρεται συνήθως σε λίστες με τους καλύτερους κιθαρίστες ever, κι ας άνηκε εκεί. Ροή ιδεών, ήχος, όγκος, μελωδίες, απίστευτος.
Όταν η μπάντα λοιπόν συντονιζόταν σε κάποια ανελέητα jam, ένιωθες σαν να ακούς τις μεγαλύτερες blues ROCK μπάντες της εποχής στον κολοφώνα της δόξας τους επί σκηνής. Αλλού, έβλεπες πιασάρικες μελωδίες πάνω σε jazzy chord changes και ρυθμούς, με συνθέσεις ολοκληρωμένες, αρμονίες, ακαταμάχητα pop hooks αλλά και hard rock ξεσπάσματα. Η μπάντα άλλαζε πρόσωπα σαν χαμαιλέοντας (και μέσα στο ίδιο τραγούδι) χωρίς να χάνει ίχνος ποιότητας. Tι σχέση έχει το απίθανα catchy, Listen, με το σκληρό Poem ή το φρενήρες Liberation με τα φουλ ανεβαστικά πνευστά του? Μόνο πως είναι όλα Chicago και γαμάνε. Το άλμπουμ παρουσιάζει μια μπάντα με απίστευτη χημεία, καθιστά άμεσα τον Kath ως guitar god και είναι το βήμα παραπέρα στην χρήση (jazz) πνευστών ως βασικό όργανο της rock μουσικής μετά τους Blood, Sweat & Tears. Ένα συντριπτικό άλμπουμ των 60’s που αν και προσωπικά μπορώ εύκολα να πω πως το ξαναέφτασαν 2-3 φορές, δύσκολα θα έλεγα πως το ξεπέρασαν ποτέ.

Ιron Butterfly - Ball

Περίεργο άλμπουμ. Ξεκινά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους (In the Time of Our Lives) και αμέσως για 2 τραγούδια κάνει κοιλιά, imho. Μπαίνει όμως μετά το ιδιοφυές, σκοτεινό, Real Fright και απογειώνεται. Από εκεί και πέρα δεν ξανακοιτά πίσω, προσφέροντας και κάποιες creepy στιγμές. Δισκάρα κι αυτό.

Bob Seger - Ramblin’ Gamblin’ Man

To τραγούδι, Ramblin’ Gamblin’ Man, πρέπει να είναι από τα πιο ανεβαστικά τραγούδια στην ιστορία. Το απλό drumming, τα πλήκτρα, το attitude που φτύνει στα μούτρα σου ο Seger πριν καν μπει το πρώτο verse, “καύλα rock” έπρεπε να το ονόμαζε. Η πρώτη περίοδος του Seger ήταν φανταστική (ο ίδιος την απορρίπτει αρνούμενος ακόμα και να επανακυκλοφορήσει πολλούς από αυτούς…), φουλ στο σκληρό bluesy rock/ hard rock, τους κολλητικούς ρυθμούς (2 + 2 = ?) και κάποιες folk επιρροές σαν τα Gone και Train Man, έναν ήχο που θα εξερευνούσε περισσότερο στο Brand New Morning λίγα χρόνια μετά. Καμία σχέση με τα rock/ heartland μεγαλεία των 70’s αλλά φοβερός δίσκος και ερμηνείες.

MC5 - Kick Out the Jams

Brothers and sisters
I wanna see a sea of hands out there
Let me see a sea of hands
I want everybody to kick up some noise
I wanna hear some revolution out there, brothers
I wanna hear a little revolution
Brothers and sisters
The time has come for each and every one of you to decide
Whether you are gonna be the problem
Or whether you are gonna be the solution (that’s right)
You must choose, brothers, you must choose
It takes five seconds, five seconds of decision
Five seconds to realize your purpose here on the planet
It takes five seconds to realize that it’s time to move
It’s time to get down with it
Brothers, it’s time to testify and I want to know
Are you ready to testify?!
Are you ready?!
I give you a testimonial
The MC5!

Ένα ηλεκτρισμένο, heavy έπος. Ανυπολογιστή επιρροή στην punk κυρίως μουσική που θα ερχόταν, όπως και με τους Stooges. Kαι μια διάθεση για επανάσταση διαφορετική από αυτή που ονειρεύονταν οι hippies. Η ευχή εδώ μετατρέπεται σε δράση. Και το maximum r&b βρίσκει νέο νόημα. Ογκόλιθος.

Delaney & Bonnie - Home

Οι Delaney & Bonnie είναι από αυτούς τους μουσικούς που έπαιζαν απολαυστική, ξέγνοιαστη, απροβλημάτιστη μουσική. Το ό,τι ανήκαν στην Stax δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το υλικό τους είναι βουτηγμένο στην soul, έχουν μια θεϊκή backing band και ταυτόχρονα κι ένα πιο έντονο rock edge που σε συνδυασμό με την άψογη χρήση των πνευστών ανατριχιάζει.
Ειδικά στο ντεμπούτο τους, κάνουν να φαίνεται εύκολο να γράψεις με τα απολύτως απαραίτητα υλικά φανταστικά τραγούδια. Άκου το It’s Been a Long Time Coming ή το ντουέτο τους στο Everybody Loves a Winner πχ., πόσο γλυκό και συναισθηματικό ακούγεται, βασισμένο στην πιο απλή μελωδία. Ακόμα και οι διασκευές τους είναι υπέροχες. Το We Can Love πχ., μια τόσο basic μελωδία, βρίσκει όμως κάθε φορά τον στόχο της. Φανταστικός δίσκος.

Elvis Presley - From Elvis in Memphis

Πολλές μέρες του χρόνου το αγαπημένο μου άλμπουμ του Elvis. Τίγκα στα highlights της ύστερης περιόδου του. Wearin’ that Loved On Look, Only the Strong Survive, I’ll Hold You In My Heart, Long Black Limousine, I’m Movin’ On, Gentle On My Mind, After Loving You, True Love Gravels on a Gravel Road, In the Ghetto, όλα τα είπα? Είναι απίθανη η ποιότητα του δίσκου. O Elvis επιστρέφει με μια φανταστική μπάντα και ηχογραφούν μια συλλογή από southern soul, country τραγούδια που κουβαλούν μέσα τους και το rock ‘n’ roll, τα blues, την gospel, όλα όσα έκανε στην σπουδαία καριέρα του, δείχνοντας συχνά και την συγγένεια των ιδιωμάτων.
Άλλοτε οδηγούν οι κιθάρες, άλλοτε τα πνευστά ή τα έγχορδα, ένα εκπληκτικό μπάσο βγαίνει συνεχώς μπροστά και πρωταγωνιστεί. Ζεστός ήχος και μελωδίες αθάνατες αναδεικνύουν το ερμηνευτικό ταλέντο του Elvis και τον επανατοποθετούν στον θρόνο του Βασιλιά που για χρόνια είχε χάσει.

Quicksilver Messenger Service - Happy Trails/ Shady Grove

To Happy Trails συνεχίζει την επική κιθαριστική συνεργασία ως πρόταση της μπάντας και κρίνεται απαραίτητο, ως το θεωρητικά καλύτερο άλμπουμ στον ψυχεδελικό τζαμαριστό ήχο τους. Ανατριχίλες. Οι Cipollina και Dunkan ήταν αχτύπητο δίδυμο τότε, solos και μελωδίες άπειρης ομορφιάς, νιώθεις να συνδέονται τηλεπαθητικά. Δυστυχώς ο δεύτερος αποχωρεί λίγο μετά και προσλαμβάνουν τον ΘΕΟ Nicky Hopkins στα πλήκτρα που έχει παίξει με τους πάντες. Κυκλοφορούν το Shady Grove που, αναμενόμενα ή όχι, σπέρνει. Ο Cipollina συνεχίζει να παίζει βασικό ρόλο με την κιθάρα του αλλά ο Hopkins είναι πολύ σπουδαίος για να μείνει στο περιθώριο αφού αλλάζει την αισθητική του group και η μουσική τους γίνεται λιγότερο κιθαριστική και πιο πολύπευρη. Μόνο κομματάρες για 3ο συνεχόμενο άλμπουμ (τελείωμα με Words Can’t Say και Edward, The Mad Shirt Grinder, κλάμα), η έμπνευση όμως με τις συνεχόμενες ανακατατάξεις, σιγά σιγά θα τους εγκατέλειπε…

Lee Michaels - Lee Michaels

Το related, του related, ω related. Κάπως έτσι έπεσα πάνω σε αυτόν τον καλλιτέχνη και δυστυχώς δεν έχω αρκετές πληφοφορίες για το τι πως που. Πρέπει να διορθωθεί αυτό…
Το ομώνυμο 3ο άλμπουμ του είναι ασυνήθιστο για την εποχή. Η σύνθεση της μπάντας αποτελείται από τον Michaels στα πλήκτρα (παίζει και τα bass parts) και φωνή, τον Barry “Frosty” Smith στα drums και… αυτοί. Δεν υπάρχει τρίτος. Μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν σε λίγες ώρες τα 38 λεπτά μουσικής που υπάρχουν στον δίσκο. Κι αυτή είναι μελωδικό αλλά και σκληρότατο rock με r&b επιρροές, απίθανα drums (τα ξεκωλιάζει ο Frosty), και σπουδαία πλήκτρα από τον Michaels. Αλλού ακούγεται heavy, αλλού φτιάχνει όμορφες ατμόσφαιρες, οριακά φτάνουν οι δυο τους να μου θυμίζουν prog μπάντες που θα έσκαγαν μύτη σύντομα (Focus πχ. στο τέλος του Think I’ll Go Back). Ακούγεται πειστικός ακόμα και στο cover του Stormy Monday που του δίνει έναν διαφορετικό και βαρύτερο αέρα από το original. Μεγάλη αλμπουμάρα, αξίζει να την αναζητήσετε.

Boz Scaggs - Boz Scaggs

Σπουδαίο άλμπουμ. Ο Scaggs φεύγει από την μπάντα του Steve Miller και απελευθερωμένος κυκλοφορεί το εκπληκτικό του ντεμπούτο, ένα πραγματικό αριστούργημα. Blues, soul, country, οι επιρροές του ενώνονται για τη δημιουργία απίστευτων τραγουδιών σαν το εναρκτήριο, I’m Easy, το δραματικό ,Finding Her και κυρίως το θεϊκό δεκατριάλεπτο, Loan Me A Dime, που σταδιακά επιταχύνει και κάποιος Duane Allman παίζει απίστευτη κιθάρα σαν πραγματικός guitar god (για πολλοστή φορά εκείνα τα χρόνια ΚΑΙ ως session player). Όλη η μπάντα όμως είναι εξαιρετική, Dave Hood στο μπάσο, Eddie Hinton στην κιθάρα, Al Lester στο βιολί, μια μαγική συνύπαρξη μουσικών. Δίσκος που αγαπώ όλο και περισσότερο με τα χρόνια.

The Amboy Dukes - Migration

Δισκάρα. Καλώς ήρθες στην ζωή μας Rusty Day (μετέπειτα Cactus).
H μπάντα ακούγεται πιο πειραματική από το Journey και μάλλον πιο πολύπλευρη. Ίσως περίεργο αν αναλογιστεί κανείς πως ο Nugent με το πιο straight, heavy στυλ του έπαιρνε σιγά σιγά το πάνω χέρι. Παρόλα αυτά, είναι τα heavy αυτά σημεία του δίσκου που έχουν το μεγαλύτερο impact. Migration, Good Natured Emma, μεγάλες κομματάρες που έδειχναν ένα ώριμο και εκτυφλωτικό Nugent να παίζει hard rock με ένα απαράμιλλο στυλ.

Al Kooper - I Stand Alone

Υπέροχος δίσκος από τον σπουδαίο Kooper. Κάπου μεταξύ soul, blues, λίγη country και πολύ pop, με πνευστά, έγχορδα και χορωδιακά φωνητικά να φτιάχνουν μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, όχι πολύ μακρινή in some way από αυτή των Beach Boys. Ακόμα και ψυχεδέλεια υπάρχει αλλά παραπλανεί περισσότερο. Η μουσική είναι γλυκιά και όμορφη. Kρύβει όμως και μια ένταση μέσα της, βγάζει μια ανησυχία που την κάνει ακαταμάχητη. Φανταστικός δίσκος.

Grateful Dead - Aoxomoxoa

To ντεμπούτο ήταν καλό αλλά not Dead enough, το Anthem είναι που βρήκαν τι θέλουν να κάνουν αλλά το Aoxomoxoa έδωσε τα πρώτα μεγάλα τους κομμάτια που δεν χρειάζεσαι acid για να τα απολαύσεις και στέκονται άψογα από άποψη songwriting. St. Stephens, China Cat Sunflower, Dupree’s Diamond Blues, μεγάλα κομμάτια με περίπλοκα και ενδιαφέροντα θέματα και κιθάρες να μπλέκονται υπέροχα. H συνέχεια ένα χρόνο μετά συγκλονιστική.

Jack Bruce - Songs for a Tailor

Αριστούργημα. Ο Bruce με ένα all star cast αφήνει τα blues για να παίξει μια ιντριγκαδόρικη μίξη pop και jazz κυρίως, με ένταση και θεϊκές μελωδίες που σου μένουν παρά τον καταιγισμό από chord changes και τις πυκνές συνθέσεις. Έχει και την εμφάνιση του έπους Theme for an Imaginary Western για όποιον ενδιαφέρεται, ένα πραγματικά απίθανο τραγούδι (που διασκεύασαν εκπληκτικά λίγο μετά οι Mountain).

Santana - Santana

Παίζει να είναι το 4ο-5ο αγαπημένο μου από Santana και παρόλα αυτά είναι τέλειο άλμπουμ. Πλήρως συνειδητοποιημένο σαν πρόταση, ενώνει το blues rock με την fusion και κυρίως την latin και δημιουργεί σχολή. Τι να πρωτοσχολιάσεις, τον instantly recognizable ήχο του Carlos και τα θεϊκά του solos? Τον θεό Gregg Rollie στα πλήκτρα και την φωνάρα του? Το απίθανο rhythm section με τα percussion να τονίζουν το εξωτικό της μουσικής τους? Το ότι έδωσαν μεμιάς τρία μεγάλα χιτ (Evil Ways, Soul Sacrifice, Jingo) που ξέρουν και οι πέτρες ενώ κανένα από τα υπόλοιπα δεν υστερεί? Ή απλά ότι μετά από αυτούς ξεπήδησαν πολλοί μιμητές (εντάξει, όχι όλοι) με κανέναν όμως να προσεγγίζει αυτό το μεγαλείο?

The Kinks - Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)

Αν μου έλεγε κάποιος σήμερα, ποιο Kinks album αξίζει τον χαρακτηρισμό “αριστούργημα”, μάλλον θα του έλεγα το Arthur… Και έχουν τουλάχιστον 3-4 υποψήφια ακόμα. Oι Kinks έχουν μια πορεία αξιοθαύμαστη. Από την εφεύρεση του heavy metal μέχρι τις baroque pop επιρροές που υπερίσχυσαν, την ψυχεδέλεια αλλά και το “we could easily be rednecks” Muswell Hillbillies, ο Ray Davis δείχνει μια δημιουργικότητα ανεξάντλητη. Φτάνοντας στο Arthur, εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία (της αδερφής του που έφυγε για Αυστραλιά or something) και γράφει έναν δίσκο που κριτικάρει την πατρίδα του αλλά ταυτόχρονα ακούγεται όσο πιο Αγγλικός θα μπορούσε. Κι ακόμα κι αν δεν ανακαλύπτει νέους γι 'αυτούς κόσμους, συγκεντρώνει όλα τα μέχρι τότε στοιχεία τους και τα παρουσιάζει καλύτερα από ποτέ. Το Victoria ίσως είναι η αγαπημένη μου έναρξη δίσκου τους, το ακούς μία, το θυμάσαι πάντα. Pop δεν είπαμε? Pop. Ακόμα κι όταν η μπάντα υποκύπτει στις hard rock τάσεις της (Shangri-La, Nothing to Say), η μουσική τους είναι απίστευτα πιασάρικη και κουβαλά αυτό το pop quality… Κι όμως, ο κόσμος δεν άκουγε, έστω όχι όσο θα ήλπιζε κάποιος, μην επιτρέποντάς στους Kinks να γίνουν οι αστέρες που θα έπρεπε βάσει δισκογραφίας. Αδικία? Από τις μεγαλύτερες στην ιστορία.

The Stooges - The Stooges

Οι Stooges μου φαίνoνται το επόμενο λογικό βήμα μετά τους Velvet Underground. Είναι ο σπόρος εκείνων που γεννά και τα ηλεκτρισμένα 1969, No Fun και το θρηνητικό We Will Fall. Οι Stooges όμως βάζουν την δική τους σφραγίδα. Εκεί που Velvet βρωμάνε 60’s, οι Stooges “ανήκουν” ξεκάθαρα στα 70’s. Το punk θα ερχόταν όπως και να 'χει, οι Stooges όμως το έφεραν. Αυτά τα δολοφονικά, άμεσα riff που θα γίνονταν όλο και πιο σφιχτά και εκρηκτικά στην πορεία (Raw Power) και που δημιούργησαν ένα ιδίωμα. Η αλητεία, η βρωμιά, η ασχήμια γίνονται ριζοσπαστική μουσική που επηρεάζει έμμεσα και άμεσα μέχρι σήμερα. ΕΠΟΣ.

Rare Earth - Get Ready

Oι Rare Earth υπήρξαν απίστευτη μπάντα. Το Get Ready είναι το πρώτο αριστουργηματικό τους άλμπουμ. Ακόμα κι αν το εναρκτήριο, Magic Key, είναι το μόνο original του δίσκου, η μπάντα κατάφερνε να κάνει δικά της τα τραγούδια που διασκεύαζε. Tobacco Road, Feelin’ Alright, Train to Nowhere, όλα ακούγονται σαν Rare Earth.
Είχαν μια φοβερή ικανότητα να φτιάχνουν μουσική ανεβαστική, χορευτική, ενώνοντας την soul με το rock, με ένα παιχνιδιάρικο και groovy rhythm section, fuzzy guitars, screaming solos, φοβερά πνευστά, διατηρώντας παράλληλα μια συνεχή τάση για jamming που με την αξιοποίηση των φωνητικών ικανοτήτων όλης της μπάντας μου δίνουν την αίσθηση πως παρευρίσκομαι σε ένα rock ‘n’ roll party.
Ειδικά στο ομώνυμο (ξεχάστε το single edition) που το ξέρουν και οι πέτρες πάντως, ιδανικά κάποιος πρέπει να ακούσει πως χτίζει η μπάντα στην εισαγωγή μια σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα προτού σκάσει το θρυλικό του riff με τα upbeat hooks (πώς δεν έγινε hit το original?) για να οδηγηθεί στο φοβερό jam part που κρύβεται και η μισή μαγεία του τραγουδιού.

Pacific Gas and Electric - Pacific Gas and Electric

Μάλλον το Get It On του '68 θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ τους. Το αγαπημένο μου όμως είναι το ομώνυμο. Δεν ξέρω αν φταίει που το έχω αποκτήσει εδώ και χρόνια ενώ το ντεμπούτο ακόμα… αγνοείται από την δισκοθήκη μου, αλλά η μπάντα μου ακούγεται (αν είναι δυνατόν) ακόμα πιο ενθουσιώδης. Κουβαλάνε την ορμή του ντμεπούτου αλλά αξιοποιούν και τέλεια τα πνευστά που δίνουν άλλο τόνο στη μουσική τους, παίζοντας φοβερές μελωδίες και προσθέτοντας ακόμα περισσότερη δύναμη στον βασικό blues rock/ soul κορμό των τραγουδιών τους, συν έναν Schwarz στην κιθάρα να είναι πιο μανιασμένος, πιο ουσιώδης αλλά και συναισθηματικός από ποτέ. Ακόμα και το jazz πείραμα που περιέχει το PG&E Suite, κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Τεράστια δισκάρα.

Bee Gees - Odessa

– Άμα θέλω να ακούσω Bee Gees, ακούω το Odessa.
–Ποιο Odessa μωρέ Γιάννη?
– Καλά… Άκου disco εσύ.

Έλα που είχε δίκιο όμως ο φίλος Γιάννης. Οι Bee Gees που λίγα χρόνια αργότερα θα γίνονταν παγκόσμιοι disco αστέρες, είχαν ένα λαμπρό παρελθόν. Ένα παρελθόν που η μουσική τους ήταν folky, ψυχεδελική, με chamber/ baroque pop στοιχεία, ακόμα και country, με όμορφα instrumental, με ενορχηστρώσεις φανταστικές. Φανταστικές όμως, παρόμοιας λογικής με τους θεούς, Moody Blues. Στο Odessa μάλιστα (διπλό άλμπουμ), η μπάντα έφτασε να έχει μια σχεδόν prog αύρα, ένα εντελώς art pop element.
Θεϊκός δίσκος, πολύ συναίσθημα, υπέροχες μελωδίες, κολλητικά hooks. Θα έλεγα αριστούργημα και δεν υπερβάλλω καθόλου. Δεν το πίστευα όταν το ανακάλυπτα πως αυτό που ακούω είναι Bee Gees. Κι επειδή έχω ακούσει μια-δυο δουλείες τους ακόμα, σίγουρα εδώ υπάρχει πολύ ψωμί ακόμα.

Spirit - Clear

Σπουδαία μπάντα. Κάθε άλμπουμ που ακούω μου φαίνεται το καλύτερό της, ακόμα και μετά από χρόνια. Έτσι και στο Clear. Φοβερές συνθέσεις των Ferguson/ California, απίστευτη κιθάρα του δεύτερου, μες στην ουσία και το rock feeling. Jazz influences, αιθέριες ατμόσφαιρες, προσεγμένες λεπτομέρειες, πανέμορφο. Δεν ξέρω τι έφταιξε σε αυτήν την μπάντα. Ίσως ότι δεν ήταν πολύ blues, δεν ήταν hard rock, δεν άφηναν το jazz στοιχείο να τους δώσει ισχυρή ταυτότητα. Αλλά αυτή ήταν και η μαγεία τους.
Κρατούσαν πάντως και γλυκό για το '70.

Love Affair - Everlasting Love Affair

Γενικά δεν γουστάρω τις μπάντες/ καλλιτέχνες που δεν μπορούν να συνθέσουν δική τους μουσική, ή έστω να πάρουν original και να τους αλλάξουν τον αδόξαστο. Οπότε όταν τα τραγούδια είναι συνθέσεις παραγωγών/ μουσικοσυνθετών και διασκευές, πάντα έχω έναν αστερίσκο στο μυαλό. Οι Love Affair εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Αλλά γαμάνε κιόλας. Όταν άκουσα το Everlasting Love προσκύνησα, ποιοι είναι αυτοί, πώς, που, τι (ευχαριστώ shazam). Φοβερή pop, δυναμικό rock ‘n’ roll και blues, όμορφες ενορχηστρώσεις… Ναι μεν δημιούργημα άλλων υπό μια έννοια, αλλά το τελικό προϊόν… Φυσάει!

[hopeto]

Honorables Part 5…

Obscure

Bangor Flying Circus - Bangor Flying Circus

Το Bangor Flying Circus είναι ίσως το μόνο obscure άλμπουμ στα 60’s που τοποθετώ τόσο ψηλά στη συνείδησή μου. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν στην πρώτη ακρόαση του Violent Man, στο πρώτο ένα λεπτό λύγισα από την ομορφιά και την ποιότητα που αναδύει η μουσική τους. Ανατριχίλα. Rock/ soul/ jazz/ blues, έχουν φιλτραριστεί από τα μέλη της μπάντας παράγοντας κάτι μοναδικό και με τις μαγικές αρμονίες στα φωνητικά δημιουργούν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Και τι χρονιάς, ε? Απίστευτη ποιότητα και ωριμότητα για ντεμπούτο από το πουθενά. Δύναμη, ομορφιά, καλαισθησία, ιντριγκαδόρικες αλλαγές σε ρυθμούς και διαθέσεις, φοβερά όλα τα όργανα (κιθάρες, πλήκτρα και rhythm section). Θυμίζουν κάπως το jazz rock της εποχής αλλά είναι πολύ ιδιαίτερο το blend τους και τα τραγούδια, ασχέτων των jazzy chord changes που χρησιμοποιούν, είναι πολύ πιασάρικα για να μην σου κολλήσουν. Kαι ακόμα πιο σημαντικό, καταφέρνουν να παίζουν πολύ συναισθηματική μουσική που εντείνεται από τις θείες αρμονίες που αναφέρω πιο πάνω. Δεν έχουν αντίπαλο. Ακόμα και η διασκευή στο Norwegian Wood των Beatles κοιτά το πρωτότυπο στα μάτια. Ιδιοφυής μουσική.
Απίστευτο πως η μπάντα αυτή δεν έκανε μεγαλύτερη αίσθηση και διαλύθηκαν… Τα 60’s θα μας απασχολούν για πάντα όσο ξετρυπώνονται τέτοια διαμάντια, ξεχασμένα στο χρόνο.

Tramp - Tramp

Όταν έχεις αλλαξοκωλίες με τους Fleetwood Mac της εποχής (σημαίνοντα μέλη των μεν έπαιξαν και στους δε), ε, είναι σαν σφραγίδα ποιότητας. Απολαυστικό blues rock.

Gun - Gunsight

Μέγιστοι οι αδερφοί Gurvitz, παραδίδουν έναν πιο “λιτό” δίσκο από το ντεμπούτο, η έμπνευση όμως και ο πειραματισμός τους οδηγούν να συνθέσουν δίπλα σε hard rock ομοβροντίες, απίστευτα κομμάτια σαν το Angeline και “πολύπλοκες” συνθέσεις σαν το Lady Link Part One/ Oh Lady You/ Lady Link Part Two.

Kak - Kak-Ola

Τώρα αυτό ίσως είναι και του '68, not sure. Φοβερό άλμπουμ, σκληρόπετσο Αμερικανικό rock αλλά και με όμορφες folk στιγμές (I’ve Got Time, Flowing By) και χαρακτηριστική ψυχεδέλεια της εποχής. Επίσης, στο μυαλό μου το Everything’s Changing είναι το πιο πιασάρικο πράμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, πώς δεν έγινε hit?

Iota - Iota

Πραγματικά ωραία Τεξανή ψυχεδελική μπάντα, με σκληρά riff και bluesy leads, συναίσθημα και κάποιες φοβερές ενορχηστρώσεις (το Precincts είναι μπόμπα!) συν ολίγη pop. Κάπως μπερδεμένοι αλλά γοητευτικοί.

Zoo- Zoo

Γαλλικό jazz rock, κάπου ανάμεσα στην heavy on horns μουσική των Blood, Sweat & Tears και την ακόμα δυναμικότερη των Chicago. Μουσικάρες, φοβερές συνθέσεις και μελωδίες που σου μένουν, ένα εξαιρετικό άλμπουμ.

Zephyr - Zephyr

Απίθανο άλμπουμ. Blues rock ήχος, μια Candy Givens στη φωνή που θυμίζει Janis χωρίς γρέζι (αν και με πολλές υπερβολές), John Faris φοβερός σε πλήκτρα/ πιάνο και καταπληκτικές συνθέσεις. Α, και ντεμπούτο για τον θεό Tommy Bolin, με ένα ήδη φανταστικό τόνο και απίστευτα solos. Το εναρκτήριο Sail On με την jazzy αλλαγή σαφές highlight αλλά σπέρνει όλος ο δίσκος (παραμένει το ερωτηματικό της φωνής, κρίμα γιατί το είχε αλλά ήθελε χαλινάρι).

Blodwyn Pig - Ahead Rings Out

Από το πρώτο τραγούδι φαίνεται πόσο ασύμβατοι ήταν οι κόσμοι του Mick Abrahams και των Jethro Tull. Σκληρό blues rock με κυρίαρχες slide, jazz rock με πολλά πνευστά από τον εξαιρετικό, Jack Lancaster (The Modern Alchemist έπος), κι ένα απίστευτα βαρύ Ain’t Ya Coming Home, Babe? για τελείωμα. Δίσκαρος.

Steamhammer - Reflection (or Steamhammer) / MK II (or Steamhammer…)

Ζαλούρα με τα ονόματα των δίσκων αλλά νομίζω τα έχω σωστά.
Το ντεμπούτο της μπαντάρας είναι φοβερό δείγμα Βρετανικών blues. Ενώ διατηρούν τα στοιχεία της τυπικής μπάντας της εποχής, η μουσική τους είναι moody, υπάρχει η folk έστω και σαν ιδέα, φλάουτα, ακουστικές κιθάρες, είναι πιο κοντά στους Fleetwood Mac πχ, παρά τον John Mayall, βγάζοντας ένα ελαφρώς προοδευτικότερο πρόσωπο των blues. Και ο Pugh ειδικά στην κιθάρα, ένας μικρός θεός με πολύ συναίσθημα.
Εκεί που το ντεμπούτο στέκει αυτόφωτο σαν πολύ καλός δίσκος της σκηνής, τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη που θα έδειχναν με το επόμενο άλμπουμ τους.
To ΜΚ ΙΙ κάνει ακόμα πιο αισθητή την διάθεση που είχαν για πειραματισμό καθώς δεν νιώθεις συχνά πια πως ακούς blues. Πιο ευφάνταστες μελωδίες, δυνατότερα hooks που ξεφεύγουν από την blues λογική, jazzy σημεία, έντονο folk στοιχείο που στο προηγούμενο είχε ρόλο κομπάρσου. Καίρια είναι η ένταξη του νεοεισελθέντα, Steve Jolliffe, με harpsichord, πνευστά (και φωνή) που δημιουργούν μια σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Και πάλι συγκλονίζει ο Pugh με απίστευτες κιθάρες, φοβερά solos και ανατριχιαστικό τόνο (άκου τον στο επικό Another Travelling Tune). Από τα αριστουργήματα της σκηνής, θα το διαδέχονταν επάξια έναν χρόνο μετά με το θεϊκό Mountains σε παρόμοια κατεύθυνση, πριν μετατραπούν σε μια ουσιαστικά prog μπάντα με το εξαιρετικό Speech του '72 και διαλυθούν άδοξα μετά.

Livin’ Blues - Hell’s Session

Οι Ολλανδοί το είχαν με τα blues και οι Livin’ Blues είναι από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη μπάντα με τακτική και συνεπή δισκογραφία, με το Hell’s Session να στέκεται αρκετά κοντά στους Canned Heat και Savoy Brown αυτού του κόσμου. Δυνατό rhythm section, φυσαρμόνικα να ουρλιάζει και κιθαριστάρα, Ted Oberg, να αδιαφορεί για επιδείξεις και να μένει στα απαραίτητα.

Cold Blood - Cold Blood

Τα έλεγα στους Zephyr.
Lydia Pense, φωνάρα! Πόση διαφορά μπορεί να κάνει μια σωστή φωνή. Ένταση, συναίσθημα, ελαστικότητα. Ανεβάζει το επίπεδο του ντεμπούτου, στο οποίο οι Cold Blood επιδίδονται σε μια μίξη soul, blues και rock με πολλά πνευστά και κάποια funk στοιχεία. Δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα μουσικά αλλά δεν έχει και μέτριες στιγμές. Τον επόμενο χρόνο με το Sisyphus τα πήγαν ακόμα καλύτερα.

Love Sculpture - Forms and Feelings

Τι δισκάρα! Άλλη μπάντα. Απίστευτη μετάλλαξη. Τέρμα τα blues. Άντε ίσως στο You Can’t Catch Me του Berry που όμως το μετατρέπουν σε ποδοβολητό. Πιο rock (και sonically) αλλά και πιο μελωδική η μουσική τους με επιρροές από κλασική, φοβερά hooks, hard rocking κιθάρες και σολάρεεες, μια ένταση, κάτι ρυθμοί φρενήρεις… Εκπληκτική δουλειά. Μένεις με την απορία γιατί αυτό το πράγμα δεν είχε, αν όχι επιτυχία, τουλάχιστον άλλη φήμη. Έστω σήμερα που το internet έχει κάνει τα πάντα τόσο εύκολα… Διαμάντι κι αυτό.

Circus - Circus

Now we’re talking. Φανταστική jazz rock μπάντα (με το βάρος στην jazz) συν κάποιες latin επιρροές και τον σπουδαίο Mel Collins στα πνευστά. Όλοι μουσικάρες, δεν διστάζουν να ανοίξουν με επικό cover στο Norwegian Wood, διασκευάζουν ακόμα και Mingus αλλά και οι δικές τους συνθέσεις δεν πάνε πίσω. Δεν κουράζουν, τζαμάρουν ελαφρά και υπέροχα, κρίμα που δεν έκαναν κάτι άλλο.

Juicy Lucy - Juicy Lucy

Μπαντάρα. Blues rock βρώμικο, μερακλίδικο, μες τις slide και την ενέργεια, με τα κιθαριστικά καθήκοντα να αναλαμβάνει ο θεούλης Neil Hubbard. Καλά τα σαξόφωνα, τα organ, κτλ. αλλά οι κιθάρες είναι εδώ όλα τα λεφτά, βγαίνουν μπροστά και παίρνουν κεφάλια ακόμα και σε μελωδικές στιγμές σαν το Chicago North-Western. Έπος δίσκος.

Stained Glass - Aurora

Ακόμα ένα σχετικά άγνωστο folk/ psychedelic σχήμα από την Καλιφόρνια που ίσως άξιζε άλλη τύχη. Το Aurora έχει όμορφες ερμηνείες και αρμονίες από όλα τα μέλη, κάποια από τα τραγούδια εκπληκτικά (A Common Thief, Necromancer…), ωραία jams, bluesy στιγμές, ονειρικές ατμόσφαιρες που συνδυάζονται με άλλες πιο ενεργητικές, είναι ένα φοβερό και χαρακτηριστικό άλμπουμ της εποχής.

Skin Alley - Skin Alley

Διαμάντι του underground χώρου. Αν και συχνά τους κοτσάρουν τον χαρακτηρισμό prog, μου φαίνονται σαφώς πιο κοντά σε jam/ jazz rock καταστάσεις τύπου Traffic, με folk στοιχεία, φλάουτο, κτλ. Έχουν τις prog στιγμές τους δηλαδή αλλά δεν είναι κυρίαρχες στο υλικό τους. So, kind of proggy but not quite. Οι ατμόσφαιρες πάντως με ακουστικές, organ/ piano και φλάουτα είναι μαγικές.

Morgen - Morgen

Τώρα μάλιστα. Φανταστικό άλμπουμ. Σκληρό αμερικανικό ψυχεδελικό group με έμφαση στις κιθάρες, fuzz, wah wah, παράλληλα guitar solos κτλ. συν δυναμικά drums, συναίσθημα και ένταση. Χειρότερες μπάντες από αυτούς έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία. Μια κι έξω το ομώνυμο άλμπουμ τους.

Fields - Fields

ΜΠΑ-ΝΤΑ-ΡΑ. Σκληρό blues rock trio που προσεγγίζει το hard rock, με βαριά θέματα, σολίδια που σκοτώνουν, αρκετά κοντά στο στυλ των Cream.Το Elysian Fields που ανοίγει τον δίσκο δαγκώνει, το ίδιο και το Jump on You (με γυναικείες δεύτερες) ή το Sun Would Set με πιάνο και φοβερές lead guitars. Γαμάει ακόμα και το 19-λεπτο, Love is the Word (πάντα είναι παγίδα τα long tracks), με heavy organ και πνευστά, ηλεκτρισμένα guitar licks και γυναικεία φωνητικά. Με μια αυξανόμενη ένταση που οδηγεί σε ένα soul μέρος κι από εκεί σε ένα heavily orchestrated κλείσιμο, απλά λέω μακάρι να είχε λίιιιγο καλύτερη παραγωγή. Αλλά γαμάει κι έτσι. ΔΙ-ΣΚΑ-ΡΑ.

Bakerloo - Bakerloo

Οι Bakerloo απαρτίζονταν από τους David “Clem” Clempson (θεός κιθαρίστας, έπαιξε με Colosseum, Humble Pie μεταξύ άλλων), Terry Poole (Graham Bond) και Keith Baker (Uriah Heep). To ένα και μοναδικό τους άλμπουμ είναι ένα φανταστικό δείγμα σκληρού blues rock με κάποιες προοδευτικές και jazzy τάσεις, όπως προδίδει το εμπνευσμένο από τον Back, Driving Bachwards (αχα, καλό ε?). Ο σκοπός της μπάντας πάντως ήταν να παίξουν blues rock και το έκαναν τέλεια, σκληρά, με φοβερή ενέργεια και κομματάρες σαν τα Last Blues και Son of Moonshine να στάζουν σε σημεία καύλα και πώρωση, με ριφάρες και απίθανα solos. Δίσκαρος.

Seatrain - Sea Train

Πρώην μέλη των Blues Project θέλουν να συνδυάσουν jazz, rock και πιο παραδοσιακούς folk ήχους. Αν και οι επόμενες δύο δουλειές τους ήταν λίγο καλύτερες (και δισκάρες), το ντεμπούτο τους είναι μια πολύ όμορφη δουλειά, γλυκιά, με δουλεμένες ενορχηστρώσεις (βιολιά, φλάουτα, σαξόφωνα) και ζεστά τραγούδια που σε κρατούν κοντά τους με τις πειραματικές τους διαθέσεις. Κι αν ακούγεται μπερδεμένο, στην πράξη δεν είναι, κυλάει νεράκι.

High Tide - Sea Shanties

Μια από τις μπάντες που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπήρχε metal πριν τους Sabbath. Δεν ξέρω αν έχει ακουστεί εκείνη την εποχή (και μέχρι να ακουστεί εκείνο το πρώτο riff του Black Sabbath) πιο βαρύς ήχος από αυτόν στην έναρξη του Futilist’s Lament. Η πρόταση των High Tide ήταν ασήκωτα heavy riffs, βιολί πρωταγωνιστής (που με κάποιο τρόπο εντείνει το βάρος), λίγο proggy, κυρίως με τις ιδιαίτερες μελωδίες τους, μια φωνή που έφερνε λίγο σε Jim Morrison και σκοτεινό συναίσθημα. Υπάρχει κάτι διαφορετικό στον αέρα αυτού του δίσκου. Άκου το Death Warmed Up, πως απλώνεται για να χτίσει μια φανταστική ατμόσφαιρα με την κιθάρα να παίζει φοβερές μελωδίες και το βιολί να σιγοντάρει από πίσω. Ή πόσο βαρύ είναι το rhythm section. Είμαι σίγουρος πως οι High Tide άκουγαν Cream και Hendrix, αλλά είχαν το ταλέντο να αποβάλλουν σε μεγάλο βαθμό το blues feel από την μουσική τους κι αυτό τους έκανε να διαφέρουν εκείνη την εποχή σε σχέση με όλους όσους είχαν μια κλίση προς πιο σκληρούς ήχους. Ένα έπος.

The Outlaw Blues Band - Breaking In

Άλλη μια μπαντάρα της εποχής που, αν και πατούσε πάνω στις blues κιθάρες του φοβερού, Phillip John, είχε ξεκάθαρα μια τάση να jazz-οποιεί τα blues της και να προσθέτει και latin άρωμα σε στιγμές, με το rhythm section να ακούγεται ελαστικό και παιχνιδιάρικο και το σαξόφωνο να δίνει φοβερά jazz solos, όπως στο υπέρτατο Stormy Monday Blues (το έχουν διασκευάσει οι πάντες, κι όμως είναι από τα καλύτερα covers του που έχω ακούσει). Αν σας αρέσουν group τύπου Butterfield Blues Band… Εδώ είστε!

Blues Magoos - Never Goin’ Back to Georgia

Oκ, ίσως να είμαι ο μόνος σε αυτόν τον κόσμο αλλά ποτέ δε μου είπαν τίποτα τα πρώτα, ψυχεδελικά pop/ rock άλμπουμ των Blues Magoos. Tα προσπάθησα και πάλι αλλά μάταια. Αντίθετα, το Never… που θεωρείται υποδεέστερο, γαμάει. Πιο rock, πιο jazz, a latin feel, φοβερό musicianship, δισκάρα.

Wigwam - Hard n’ Horny

To story χονδρικά. Ο Jim Pembroke ταξιδεύει στην Φινλανδία, γνωρίζει την γυναίκα του, αν θυμάμαι καλά - γυναίκα πάντως ήταν η αιτία, και αποφασίζει να μείνει εκεί. Μαζί με locals σχηματίζουν τους Wigwam για να παίξουν rock μουσκή. Το ντεμπούτο με τον φοβερό τίτλο(…) σπέρνει αν και τους βρίσκει αναποφάσιστους. Αρχικά χρησιμοποιούν φινλαδικούς και αγγλικούς στίχους. Δεύτερον, η πρώτη πλευρά περιέχει κομμάτια με έντονο blues/ jazz feel, η μπάντα είναι πραγματικά ικανότατη για να υποστηρίξει τέτοια μουσική, σου πετάνε όμως που και που πιο rock τραγούδια τύπου Traffic ή έντονα ψυχεδελικές στιγμές. Κι έρχεται η δεύτερη πλευρά με το Henry’s…Mountain Range Or Thereabouts, ένα τεράστιο κομμάτι, ψυχεδελικό, με συνεχείς αλλαγές θεμάτων και genres (pop/ psych/ latin jazz/ τα πάντα όλα), ένα πραγματικό αριστούργημα πειραματικής μουσικής της εποχής με υπέροχα θέματα. Δεν χάνεσαι, σε καθηλώνει. Σπουδαίος δίσκος κι ας έβγαλαν ολοένα και καλύτερους στην πορεία.
Oι Wigwam σταδιακά έπαιξαν πιο σκληρά jams, έφτασαν μάλιστα να μας χαρίσουν δίσκους ασύλληπτου prog rock (Nuclear Nightclub) προτού διαλυθούν, με διάφορα μέλη τους να ασχολούνται με πιο fusion μουσικές. Θεοί.

Fat Mattress - Fat Mattress

Φοβερό άλμπουμ από τον Noel Redding (στην κιθάρα - κιθαρίστας ήταν αρχικά) και την μπάντα του που δεν καλυπτόταν από τον heavy rock προσανατολισμό των Experience. Πανέμορφα τραγούδια που νομίζω κοιτούν πιο πολύ στην folk/ psychedelic σκηνή της Αμερικής παρά την Αγγλική, ακόμη κι αν όταν σκάει το φλάουτο στο All Night Drinker πχ, η παρομοίωση με τους Traffic μοιάζει σωστή (το παίζει μάλιστα ο Wood των… Traffic). Φοβερές μελωδίες και hooks, ένα διαμαντάκι της χρονιάς, κυλάει νεράκι.

Άντε, καλά περάσαμε, ποτέ ξανά όμως.

[SvenN]

Ρεεεειιιι, ξέχασα το more μωρεεε

[GRACCHUS_BABEUF]

@hopeto

Meadowlands (βασισμένο σε μια Ρωσική συμφωνία)

Ο Ύμνος του Κόκκινου Ιππικού ωρέ

[GRACCHUS_BABEUF]

Λοιπόοοοον, λοιπόν, λοιπόοοοοοον… Μετά απ’ αυτό το, πώς ακριβώς να το περιγράψω τώρα, ας πούμε το δερματόδετο του @hopeto, κανονικά όχι σεντόνια δεν πρέπει να πέσουν - ούτε ένα παραπάνω ποστ δεν θα 'πρεπε να γίνει, μόνο να γράψει ο θρεντμάστερ “τέλος τα ποστ μάγκες, μπορείτε απλά να ψηφίσετε τα αγαπημένα σας άλμπουμ του '69 και την Κυριακή θα σας πω εγώ ποιο βγήκε”. Αφού δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο όμως, ε ας γράψουμε και μερικοί ακόμα ό,τι άλλο μπορεί να αξίζει να γραφτεί, λέμε τώρα. Και ας κάνω εγώ την αρχή!

---

First things first:

Καλώς ήρθες, pagan/folk black metal

https://youtu.be/U8jOhqOsouM

---

Είθισται (?) να παρατίθεται μια - more often than not - μακροσκελής λίστα με τις πολυθρύλητες honourable mentions. Here’s the thing though. Αυτό το ποστ είναι σαν π.χ. εκείνη την μπάντα από τα 70s που είχε την ατυχία να παίζει μετά τους Queen στους λίγους μήνες που οι τελευταίοι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα. Και όταν η εν λόγω μπάντα πήρε είδηση τι είχε παιχτεί, προσπαθούσαν να τους φέρουν στη σκηνή σηκωτούς. “Άντε λοιπόν! Είστε το τελευταίο όνομα στο line up! Έχετε υποχρέωση να βγείτε να παίξετε για τον κόσμο που πλήρωσε εισιτήριο!”. “Άντε γαμήσου ρε φίλε! Δεν θέλουμε να βγούμε να παίξουμε μετά απ’ αυτούς! Με το ζόρι μωρέ; Μη μ’ αγγίζεις σου λέω!”.

Τι μπορεί να κάνει όμως αυτή η καημένη η μπάντα όταν την έχουν υποχρεώσει να βγει σ’ εκείνο το σανίδι; (ΟΚ εμένα δεν με υποχρεώνει κάποιος, τέλος πάντων). Ένας τρόπος να σώσει την τιμή της είναι να πει, oh I don’t know, “λοιπόν παιδιά λέμε να μην παίξουμε κανονικό σετ, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, ας παίξουμε π.χ. μερικά ακουστικά κομμάτια και μετά ας πούμε καμιά ιστορία, κάνα ανέκδοτο, τίποτα τέτοιο, δείτε το δηλαδή ως επιδόρπιο αυτό που θα ακολουθήσει”.

Στο μπλαμπλάδικο αντίστοιχο του παραπάνω σεναρίου, λοιπόν, αυτό που ακολουθεί είναι αναφορά σε κάποιους δίσκους που δεν έχει μνημονεύσει ήδη η χοπετάρα - για τα περισσότερα που είχα διαλέξει έτσι κι αλλιώς τα είπε όλα και με τρόπο πολύ πιο γεμάτο απ’ όσο είμαι σε θέση να κάνω εγώ αυτή τη στιγμή, που ομολογώ ότι μου έχει περάσει εδώ και κάμποσες μέρες η κάψα με 60s μουσικές την οποία είχα τους τελευταίους μήνες.

Όπως πάντα με αλφαβητική σειρά:

The Chieftains - 2: Επιτέλους ο διάδοχος του ιστορικού ντεμπούτου τους από το '64, και είναι every bit as brilliant για όσους ξέρουν να εκτιμούν την καλή ιρλανδική folk μουσική, θυμίζω, στην αποκλειστικά ορχηστρική της εκδοχή.

At Home with The Dubliners: Άιντε, και χάρη σας κάνω που δεν τους ψηφίζω πάλι τους αγαπημένους μου. Κάποια πρώτα σημάδια κόπωσης άλλωστε έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται αισθητά, και τα επόμενα χρόνια θα γίνει ξεκάθαρο ότι η μπαντάρα είχε πιάσει το peak της και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα (για το πικρό φινάλε του κλασικού line up). Και πάλι βέβαια στα καλύτερά τους σκορπούν ρίγη συγκίνησης, όπως π.χ. στο θεόρατο High Germany - που εννοείται ότι το τραγουδάει ο ένας και μοναδικός Luke.

Fairport Convention - τα δύο πριν το Liege and Lief που δεν αναφέρθηκαν ήδη. Είναι λιγότερα διάσημα αλλά γαμάνε κι αυτά. Το '69 δεν ξηγιόσασταν threesome μόνο εσείς, κύριοι CCR.

Davy Graham - Hat: Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για τον Davy. Ο Davy είναι θεός, τελεία.

Roy Harper - Folkjokeopus: Ίσως ο καλύτερος δίσκος του Ρόι απ’ όσους έχω ακούσει (έχει και ψιλοτεράστια δισκογραφία πανάθεμά τον). Η Τέχνη του εδώ φτάνει σε ιλιγγιώδη επίπεδα, μιλάμε για prog rock χωρίς το rock αλλά και χωρίς να του λείπει τίποτα άλλο, ψυχεδελικό, folky, jazzy, μικρή σημασία έχει, HATS OFF ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΕΜΕ.

Love - Four Sail: Arthur Lee isn’t just Forever Changes… Μετά το Έπος εκείνη η μπάντα διαλύθηκε, ο Arthur έστησε καινούργια και μέσα σε λίγα sessions τον Σεπτέμβρη του ‘68 ηχογράφησαν 27 (!) νέα κομμάτια. Ποιο ήταν τώρα το θέμα. Οι Love πριν φύγουν για άλλη δισκογραφική είχαν συμβόλαιο για έναν ακόμα δίσκο. Μπήκε λοιπόν στο στούντιο ο τύπος από την Electra και, όπως ήταν η συμφωνία, διάλεξε 10 απ’ αυτά τα 27 κομμάτια “και τα άλλα 17 κάντα ό,τι θες μάγκα μου”. Τα 17 που έμειναν αποτέλεσαν το διπλό Out Here που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά το Four Sail (εμφανές και το λογοπαίγνιο). Μαντέψτε ποιος δίσκος είναι ποιοτικά ανώτερος. Αλλά πρώτα σκεφτείτε το καλά.

Pentangle - Basket of Light: Η καλύτερη ίσως psychedelic folk μπάντα από Βρετανία εκείνη την εποχή, ναι, πιθανώς σπουδαιότερη ακόμα και από τους Fairport Convention. Απλά αυτοί εδώ δεν ροκάρανε. Τουλάχιστον όχι τυπικά - μόνο οι παραμορφωμένες κιθάρες τούς λείπουν.

Steppenwolf - Monster: Από εκείνο το ιστορικό, Heavy Metal Thunder of a debut album, έναν χρόνο πριν, είχαν μεσολαβήσει ένα καλό αλλά λίγο “μια απ’ τα ίδια” δεύτερο και ένα επιεικώς απαράδεκτο τρίτο ονόματι At Your Birthday Party, ε, καιρός ήταν να επιστρέψει ο Λύκος της Στέπας με μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, και αυτή ήταν το proverbial Τέρας, που για τον John Kay ήταν απλά η ίδια η Αμερική…

Strawbs S/T: Απαστράπτον electric folk διαμάντι. Κάποιοι λογικά τους ξέρετε (και, ελπίζω, τους εκτιμάτε) από τις 70s δουλειές τους, οι ομορφιές όμως, επίσημα, ξεκινούν από δω. Αξίζει να έρθετε σε επαφή με αυτούς τους θορυβώδεις τροβαδούρους στα πρώτα τους τρανά βήματα.

---

Πάμε τώρα και στο Top 5.

NUMBER FIVE

.............

King Crimson - In the Court of the Crimson King

@hopeto

αφήνει το αυτοσχεδιαστικό κομμάτι εκτός σε μεγάλο βαθμό

Moonchild: Do I mean shit to you?

ΟΚ πέρα από την πλάκα δεν έχω να προσθέσω κάτι γι’ αυτό το κοσμοϊστορικό ντεμπούτο, εκτός ίσως από το ότι το ομότιτλο έπος στα χασομέρια του άλμπουμ έχει μία από τις πιο μαγευτικές ατμόσφαιρες που έχω βιώσει στη ζωή μου σε μουσικό πλαίσιο. Γενικά τι να πούμε για King Crimson τώρα…

---

NUMBER FOUR

.............

Jethro Tull - Stand Up

Χμμμμ για το φανταστικό δεύτερο άλμπουμ του Ian και της παρέας του τι να προσθέσω; Α, ναι. Το Fat Man ρε αλήτες! Μόνο εγώ ταυτίζομαι μ’ αυτό το κομμάτι; Και αν ναι, γιατί; Αντώνη μην απαντήσεις…

---

NUMBER THREE

.............

The Beatles - Abbey Road

Χαχαχαχαχαχαχαχα. Εδώ κι αν δεν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω. Το έχω πει ήδη, για μένα η φάση είναι Revolver / Abbey Road ΚΑΙ ΜΕΤΑ συζητάμε όλα τα υπόλοιπα. Η καλύτερη δεύτερη πλευρά στην ιστορία της μουσικής; Ίσως…

---

AND THE OBVIOUS 1-2

.............

Χο χο.

Λοιπόν @anhydriis άκου λίγο τώρα παιχταρά μου πώς θα τη φτιάξουμε την κατάσταση. Το πρωί που θα σηκωθείς (μεσημέρι, απόγευμα, δεν ξέρω πότε σηκώνεσαι) θα παρατηρήσεις ότι δεν έχει περαστεί στη φόρμα η πεντάδα του χρήστη Γράκχου. ΜΗΝ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Θα το κάνω εγώ. Απλά δεν θα το κάνω ακόμα. Θα περιμένουμε μέχρι την Κυριακή εκεί κατά τις 11.30 - 12 παρά. Τότε θα σου στείλω μήνυμα και θα σου ζητήσω ευγενικά να με ενημερώσεις για την πορεία της εκλογικής διαδικασίας. Θα σου πω ευχαριστώ πολύ αγαπητέ για τις πληροφορίες και τότε θα συμπληρώσω τη φορμίτσα.

Συμφωνάμε;

Ωραία.

Αυτά. Σιγά μην κάτσω τώρα να γράψω κείμενο για την αγαπημένη μου μπάντα και τους δύο από τους τέσσερις πρώτους δίσκους της, που εννοείται ότι είναι παράλληλα οι κορυφαίοι δίσκοι των 60s (όπως και οι δύο επόμενοι είναι οι κορυφαίοι των 70s - μέσα σε τρία ημερολογιακά έτη όλα αυτά παρακαλώ). Ο χοπέτο αποτόλμησε να το κάνει για τη δική του καψούρα και καλά έκανε, εγώ δεν μπορώ, σόρι.

[stammargg_v2]

Εκτός από την πρώτη θέση που ήταν είναι και θα είναι για πάντα δεδομένη, η κατάταξη των προτιμήσεων μου για το σωτήριο έτος 1969 αλλάζει μέρα με την ημέρα. Τι να πει κανείς… Παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς μου, ευχαριστώ τα παιδιά και ειδικά τον anhydriis που επιμείνανε να συνεχιστεί το παιχνίδι (το ταξίδι) ακόμη πιο πίσω στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να ξαναεπισκεφτώ, αλλά και να ανακαλύψω σπουδαίες μουσικές που είχα (κακώς) αρκετά πίσω στις προτεραιότητες μου. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια - αλλά βρισκόμαστε στο υπέρτατο '69, οπότε μερικά honorable mentions επιβάλλονται for Christ’s sake!

King Crimson - In The Court Of The Crimson King
Καθαρά άλμπουμ πεντάδας που μένει έξω από την δικιά μου λόγω ειδικών περιστάσεων! Οι King Crimson στην συνείδηση μου δεν ήταν ποτέ συγκρότημα, αλλά το life project του Robert Fripp. Oι συνεχείς αλλαγές στην σύνθεση τους αυτό μαρτυρούνε, αποτέλεσμα η δισκογραφία τους να έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Οι κορυφές τους όμως είναι απλησίαστες. Το ITCOTCK είναι το Everest τους (του).

Jethro Tull - Stand Up
Μετά το… ΟΚ Ι guess ντεμπούτο τους, σκάει αυτή η δισκάρα που και τίποτα να μην βγάζαν οι Τull στην συνέχεια, θα είχαν εξασφαλισμένη μια θέση στο πάνθεον του ροκ. Γράφω αυτές τις λέξεις ακούγοντας το καταπληκτικό remix του Steven Wilson (φοβέρο γυάλισμα κάνει ο άτιμος!) και ανατριχιάζω. A New Day Yesterday, Bouree, Look Into the Sun, Nothing Is Easy, We Used To Know, αθάνατες κομματάρες. Πάμε ρε μπαντάρα, τα seventies σας ανήκουν!

The Kinks - Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
Face to Face, Something Else, The Kinks are the Village Green Preservation Society και τώρα Arthur, τέταρτo album όπου το σερί της μπάντας των αδερφών Davies συνεχίζει ακάθεκτο. Victoria και Shangri-La κλασσικές τραγουδάρες με τα υπόλοιπα επίσης πολύ κοντά. Είναι απίστευτο πόσο υποτιμημένο είναι το έργο τους σε σχέση με μπάντες όπως οι Stones ή οι Who…

The Who - Tommy
…κατά φωνή και τα παιδιά! Πρόσφατα έκανα το λάθος να δω την ομότιτλη καλτ ταινία του Ken Russel βασισμένη στην μουσική του δίσκου. Υπάρχει στο Youtube για τους πιο τολμηρούς. To album όμως είναι άλλη ιστορία. Η φιλοδοξία του Pete Townshend δεν έχει όρια! Μια μεγαλεπήβολη δουλειά που επηρέασε όσο λίγες την μουσική της επόμενης δεκαετίας και όχι μόνο. Αν και προτιμώ κατιτίς παραπάνω την αμεσότητα και το attitude του Who’s Next, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο μεγαλείο του Tommy.

Led Zeppelin - Led Zeppelin I, Led Zeppelin II
Σαν σκληρός δεκαπεντάχρονος καργιόλης που ήμουν, άκουγα ήδη heavy metal (ΟΚ… τα απολύτως βασικά) όταν ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφός μου με ρώτησε αν έχω ακούσει Led Ζeppelin. Αυτοί δεν παίζουν μέταλ, ήταν η απάντηση μου. Το διπλό Remasters, μια πραγματικά υπέροχη συλλογή των Zeppelin που μου δώρισε, μου άνοιξε τα μάτια ή μάλλον καλύτερα τα αυτιά! Τα Led Zeppelin I & ΙΙ ίσως δεν φτάνουν την αγάπη που έχω για κάποια από τα μετέπειτα αριστουργήματα της μπάντας, αλλά την πλησιάζουν πολύ.

Bob Dylan - Nashville Skyline
Eπιστροφή στις ακουστικές κιθάρες για τον Bob με έναν υπέροχο δίσκο. Με το ντουέτο του με τον man in black, Johnny Cash στο Girl From Northern Country να ξεχωρίζει και με μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έγραψε ποτέ: Ι Threw It All Away, Lay Lady Lay και Tonight I’ll Be Staying Here With You.

Laura Nyro - New York Tendaberry
Η Laura ήταν μόλις 20 χρονών όταν κυκλοφόρησε αυτόν τον εκπληκτικό δίσκο. Είναι από τις λίγες εκείνες δημιουργίες που η πρώτη φορά που θα τις ακούσεις σου μένει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη. Φανταστική φωνή, ανατριχιαστικές ερμηνείες. Τι να μας πει η Kate Bush και τι να τραγουδήσει…

Miles Davis - In A Silent Way
Για τους περισσότερους, στο In A Silent Way ο Miles κάνει μια τελευταία πρόβα λίγο πριν το μνημειώδες Bitches Brew. Για κάποιους ειδικούς, το In A Silent Way είναι κλάσεις ανώτερο από το συγκεκριμένο αυτό album. Για λίγους μύστες αποτελεί την καλύτερη δουλειά του.

Scott Walker - Scott 4
Kάποιο δύσκολο βράδυ με μόνη συντροφιά την μουσική, ένα τραγούδι με τίτλο The Seventh Seal, στίχους καθαρά επηρεασμένους από την ομώνυμη ταινία του Bergman και μουσική σε στυλ Morricone ήρθε να με παρηγορήσει. Τι περίεργη φάση ο Scott Walker. Όλοι οι μουσικοί που ακούς να τον γνωρίζουν και να τον εκτιμούν, αλλά αυτός να παραμένει αίνιγμα και μυστικό για τους λίγους.

5)Joni Mitchell - Clouds

Από τα σκοτάδια του “Τενεκεδένιου Άγγελου” σε ένα ηλιόλουστο “πρωινό στο Chelsea”, ένα τσιγάρο δρόμος. Έχω μείνει αναυδος από το απίστευτο ταλέντο της Joni και με κάθε νέα ακρόαση το Clouds όλο και ανεβαίνει στην συνείδηση μου, όπως συμβαίνει συνήθως με τα σημαντικά έργα τέχνης. Ένας καταιγισμός συναισθημάτων. Διαχρονική μουσική!

4)Neil Young - Everybody Knows This is Nowhere

Το δεύτερο solo album του Neil Young- πρώτο με τους Crazy Horse, της μπάντας που τον συντρόφευει μέχρι και σήμερα στις πιο συναρπαστικές μουσικές αναζητήσεις του- είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα της τεράστιας δισκογραφίας του. Σοβαρό, μελαγχολικό και δυσοίωνο, με πολλές κορυφαίες στιγμές όπως το φολκ μοιρολόι του Running Dry, την ακουστική τελειότητα του Round & Round και τον εσωτερικό μονόλογο του ομότιτλου κομματιού. Είναι όμως τα Cowgirl in the Sand και Down By the River, δύο μακροσκελή επικά κομμάτια που έγιναν με την μία live standards, που αναπόφευκτα κλέβουν τις εντυπώσεις. Α, και το Cinnamon Girl που το διασκευάσαν (μάλλον) με επιτυχία οι Type O Negative!

3)Nick Drake - Five Leaves Left

Το ντεμπούτο του Nick Drake είναι ένα από τα πρώτα albums που αγόρασα ποτέ και μέχρι σήμερα δεν παύει να μου κάνει παρέα όταν χρειάζομαι κάτι για να καθαρίσει το μυαλό μου. Tα υπέροχα έγχορδα στα περισσότερα κομμάτια μου φέρνουν στο νου το Eleanor Rigby. Οι κελαρισμοί της κιθάρας του Νick μου θυμίζουν κάτι από το παίξιμο του Robert Smith. Μπορεί το Bryter Layter που ακολούθησε την επόμενη χρονιά να θεωρείται το αριστουργημα του τραγικού αυτού καλλιτέχνη, είναι ωστόσο η φθινοπωρινή αύρα του Five Leaves Left που πάντα με κάνει να επιστρέφω. Ειδικά εκείνη η αυθεντική μελαγχολία του Day Is Done.

2)The Rolling Stones - Let It Bleed

Πρόσφατα με κάτι προσκλήσεις που βρήκε ένας φίλος αποφάσισα να επισκευτώ το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της πόλης μου. Δεν είμαι και πολύ της φάσης αλλά κοιτάζοντας το πρόγραμμα του φεστιβάλ ένα ντοκιμαντέρ μου έκανε κλικ. Το Catching Fire αναφέρεται στην ζωή της ηθοποιού Anita Pallenberg, μοντέλο, μούσα των Rolling Stones και μητέρα των παιδιών του Keith Richards. Η Αnita ήταν μια bigger than life προσωπικότητα που έκλεψε τις καρδιές σχεδόν όλων στο συγκρότημα. To φιλμ αποδείχθηκε αποκάλυψη και θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να το τσεκάρετε. Γιατί κάθομαι και γράφω όλα αυτά; Μα γιατί αν δεν υπήρχε η Anita δεν θα υπήρχε Gimme Shelter και δεν θα υπήρχε You Can’t Always Get What You Want. Δεν θα υπήρχε αυτή η δισκάρα που λέγεται Let It Bleed.

1)The Beatles - Abbey Road

Τι ωραία που όλοι έχουν μια ιστορία για το Abbey Road να μοιραστούν, για κάποιο από τα τραγούδια του ή για το εμβληματικό του εξώφυλλο. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Το Abbey Road δεν βρίσκεται καν στα τρία αγαπημένα μου Beatles albums… μέχρι να ξεκινήσει το Υοu Never Give Me Your Money και το καλύτερο medley στην ιστορία της μουσικής! Ποια είναι λοιπόν είναι η ιστορία μου; Χμμμ, ίσως το ότι έχω ακούσει το Golden Slumbers μαζί με κάθε live και διασκευή του στο διαδίκτυο χιλιάδες φορές, προσπαθώντας επί ματαίω να βρω καλύτερη εκτέλεση από την original. Όταν ο Paul τραγουδά Golden slumbers fill your eyes/Smiles awake you when you rise ανατριχιάζω από πάνω μέχρι κάτω. Τι δεν είμαι κι ο μοναδικός; Fuck, τότε δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω!

[GRACCHUS_BABEUF]

@stammargg_v2

Όταν ο Paul τραγουδά Golden slumbers fill your eyes/Smiles awake you when you rise ανατριχιάζω από πάνω μέχρι κάτω.

Εμένα μου φέρνει ρίγη άλλο σημείο, το Sleep pretty darling, do not cry / And I will sing a lullaby. Ίσως γιατί το δικό σου επίμαχο σημείο, παρότι προφανώς είναι καταπληκτικό, για κάποιο λόγο με κάνει πάντα να σκέφτομαι golden showers fill your eyes… και να χασκογελάω σαν τον μαλάκα.

Ανώριμος, το ξέρω.

[hopeto]

@stammargg_v2

καταπληκτικό remix του Steven Wilson (

Έχεις (ή κάποιος άλλος) ακούσει το Aqualung του Wilson? Λένε πως είναι πολύ καλύτερο του ορίτζιναλ.

@stammargg_v2

την ομότιτλη καλτ ταινία του Ken Russel

[Meldinor]

Τα έχω και τα δύο σε βινύλιο και όντως του Wilson έχει πιο γεμάτο ήχο, προσωπικά το προτιμάω σίγουρα.

[hopeto]

Μου φαινόταν πάντα λίγο φλατ αλλά το αγνοούσα λόγω ποιότητας σνθέσεων. Πρέπει να ξαναεπενδύσω…

[RiderToUtopia]

Εγώ ξέχασα τους καυτούς αρουραίους, που σίγουρα θα έμπαιναν δεκάδα (αλλά όχι πεντάδα, σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά των 60s μάλλον θα ήταν πενταδατοι βέβαια). Τι να κανς.

[Ian_Metalhead]

@hopeto

Άντε, καλά περάσαμε, ποτέ ξανά όμως.

Συνυπογράφω, είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως μπορεί να γιγαντωθεί ο… ψυχαναγκασμός!

Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο συγκρατημένος ήμουν (όπως και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες) όταν ξεκίνησε το 52for52 και σχολιάζαμε τα early seventies, και δεν ξέρω αν πρέπει να λέω ευτυχώς ή δυστυχώς που δεν ψηφίζουμε τώρα για εκείνα τα χρόνια! Τα “σεντόνια” θα έβγαιναν τουλάχιστον… επικά!

[pantelis79]

@RiderToUtopia

ξέχασα τους καυτούς αρουραίους

Μιλάμε για τεράστια δισκάρα. Προσπαθώ να το χωρέσω.

[stammargg_v2]

@hopeto

Έχεις (ή κάποιος άλλος) ακούσει το Aqualung του Wilson? Λένε πως είναι πολύ καλύτερο του ορίτζιναλ.

Έχει κάνει φοβερή δουλειά γενικότερα στα remixes του στους Tull. Ακόμη και σε λιγότερο δυνατά albums όπως το Α, καταφέρνει να αναδείξει το μουσικό τους περιεχόμενο. Ειλικρινά βλέπεις αυτές τις δουλειές με άλλο μάτι. Εγώ που δεν είμαι και κανένας πιουρίστας δεν ενδιαφέρομαι να ακούσω πια τα οριτζιναλς!

[Leper_Jesus]

Πω-πω, κι εγώ διαβάζοντας το post του hopeto ήμουν σε φάση “κλειδώστε το και βάλτε κι ένα αφιέρωμα “1969” στην κεντρική του site”. Πραγματικά, άφησε τίποτε απ’ έξω;

Επίσης, πόσο γελάω που στην αρχή προβληματιζόμασταν για το αν άξιζε να συνεχιστεί ή όχι το παιχνίδι στα 60’s (κι ας έγραψα ελάχιστα προσωπικά).

Επίσης, διαβάζοντας και μόνο αυτό:

Brothers and sisters
I wanna see a sea of hands out there
Let me see a sea of hands
I want everybody to kick up some noise
I wanna hear some revolution out there, brothers
I wanna hear a little revolution
Brothers and sisters
The time has come for each and every one of you to decide
Whether you are gonna be the problem
Or whether you are gonna be the solution (that’s right)
You must choose, brothers, you must choose
It takes five seconds, five seconds of decision
Five seconds to realize your purpose here on the planet
It takes five seconds to realize that it’s time to move
It’s time to get down with it
Brothers, it’s time to testify and I want to know
Are you ready to testify?!
Are you ready?!
I give you a testimonial
The MC5!

δεν παίζει να είμαι ο μόνος που το διαβάζω κρατώντας τις αντίστοιχες ανάσες που έχουμε μάθει απ’ έξω, αλλάζοντας την ένταση της φωνής, φωνάζοντας και χοροπηδώντας στο τέλος, ε;

[hopeto]

@Leper_Jesus

Πραγματικά, άφησε τίποτε απ’ έξω;

Έχω ξεχάσει 2-3 σίγουρα (Joe Cocker πχ…) αλλά όταν το θυμήθηκα, βαρέθηκα.

Το ωραίο στα 60ς για μένα είναι πως σχεδόν ότι αναφέρεται που δεν έχω ακούσει ή βάλει σε λίστα, παίζει να με αφορά σε ένα μεγάλο βαθμό. Έχω σημειώσει άπειρα πράγματα που δεν ήξερα καθόλου ή ελάχιστα, ειδικά νωρίς στην δεκαετία.

[apostolisza8]

1. Led Zeppelin - Led Zeppelin
2. The Stooges - The Stooges
3. Led Zeppelin - Led Zeppelin II
4. Townes Van Zandt - Our Mother The Mountain (+ cover)
5. MC5 - Kick Out The Jams

10 more:

Summary

6. The Beatles - Abbey Road
7. Tim Buckley - Happy Sad / Blue Afternoon
8. Creedence Clearwater Revival (Green River - Bayou Country - Willy & The Poor Boys)
9. Pharoah Sanders - Karma
10. Miles Davis - In A Silent Way
11. Leonard Cohen - Songs From A Room
12. Amon Düül II - Phallus Dei
13. Crosby, Stills & Nash - s/t
14. King Crimson - In The Court Of The Crimson King
15. The Frost - Rock N Roll Music