…and now, more parts for all of you!
4 Likes
Honorables Part 4…
Rest
Jefferson Airplane - Volunteers
Το αγαπημένο μου άλμπουμ της μπάντας κι από τα αγαπημένα της εποχής του Woodstock κτλ. Καθόλου τυχαία, η μπάντα καταπιάνεται με θέματα της χίπικης κουλτούρας αλλά και της εποχής, δυστυχώς επίκαιρα και σήμερα (οικολογία, πολιτική, πόλεμος). Είναι όμως και η εποχή που η μπάντα βιώνει έναν απίστευτο δημιουργικό οίστρο με την Grace να γράφει για μένα με διαφορά τις καλύτερες συνθέσεις της και ειδικά την δεύτερη πλευρά να είναι από τις αγαπημένες μου B’ πλευρές δίσκων στην ιστορία.
Δεν ξέρω αν η αίσθηση μελαγχολίας που μου βγάζει το άλμπουμ είναι καθαρά μουσικό ή αν φταίει πως έχω στο μυαλό πως το όνειρο της γενιάς του Woodstock πέθανε λίγο μετά. Θα πει κάποιος “μα ονειρεύονταν μια ουτοπία”. Θα πω πως όταν ακούω να τραγουδούν στο εναρκτήριο, We Can Be Together, “Tear Down the Walls”, πιστεύω στην νεανική αισιοδοξία τους (οκ, αφέλεια αν θέλετε). Κι αν πολλά από τα τραγούδια μοιάζουν με protest songs, ανάμεσα χώνουν και πανέμορφο folk/ country rock τραγούδια σαν τα Good Shepherd (σκοτώνει o Kaukonen στην κιθάρα) ή το ανεβαστικό, The Farm. Οι αρμονίες τους κάνουν αίσθηση, οι καλύτερες που είχαν έως τότε σε δίσκο. Κι ενώ το άλμπουμ ακόμα διατηρεί μια αισιόδοξη νότα, έρχεται κάπου εκεί το Hey Fredrick να δώσει τον πραγματικό τόνο του με τις αλλεπάλληλες αλλαγές συναισθημάτων που κρατά ως το τέλος. Μια σκοτεινή σύνθεση της Grace με αλλαγές, με ένα συναισθηματικό βάρος απίστευτο, μια σχεδόν progressive σύνθεση σε σύλληψη να εκτοξεύσει τον δίσκο. “Προσγείωση” με το τυπικά φοβερό, Turn My Life Down, επανέρχονται όμως πιο δυνατά με μια σύνθεση-συνεργασία των Kantner, Crosby, Stills, το ασύλληπτο, Wooden Ships (για τον Ψυχρό Πόλεμο). Οι μελωδίες στάζουν πικρία. Πανέμορφο, σε βυθίζει στην μελαγχολία του. Κι εκεί που πνίγεσαι, χωρίς οίκτο το ακολουθούν με το αγαπημένο μου ίσως τραγούδι τους και στα αγαπημένα μου ever. Το Eskimo Blue Day είναι ένα αριστούργημα. Πάλι προοδευτική διάθεση, ένταση, ένας ηλεκτρισμός διαφορετικός. Ειδικά όταν τραγουδούν “Fire Eating People…” παραλύει το κορμί. Slick και Kantner, εδώ έδωσαν μια σύνθεση-ονείρωξη που μελαγχολεί και ξεσπά όπως κανένα άλλο τραγούδι τους. Ευτυχώς, σαν να κατάλαβαν πως το κοινό δε θα άντεχε άλλες αντίστοιχα συναισθηματικές συνθέσεις. Ρίχνουν τους τόνους με την laid back country του A Song for All Seasons ενώ η γνώριμη σε όλους μελωδία του Meadowlands (βασισμένο σε μια Ρωσική συμφωνία), αποτελεί την γέφυρα για το αγαπημένο μου hit τους, το φοβερό Volunteers που σαν να θέλει να πάρει όλη την φόρτιση από όσα προηγήθηκαν και να την μετατρέψει σε γιορτή. Upbeat, με πελώρια hooks, σε συνεπαίρνει και σχεδόν νιώθεις την επανάσταση να έρχεται (αλλά που…?).
Αν και η γενιά του Woodstock μπορεί να τα έκανε σκατά στην πορεία, σίγουρα έδωσε και ασύλληπτες δισκάρες.
Chicago Transit Authority - Chicago
Οι Chicago για σχεδόν μια δεκαετία ήταν μια μπάντα με απίστευτο ενδιαφέρον. Ουδεμία σχέση με δακρύβρεχτες μπαλάντες και pop hits για τα οποία πολλοί τους θυμούνται πια. Η μουσική τους ήταν περιπετειώδης και jazzy, τζάμαραν πολύ, είχαν φοβερά πνευστά, ένα φανταστικό rhythm section κι έναν συγκλονιστικό Terry Kath στην κιθάρα τον οποίο για χρόνια αγνοούσα καθώς δεν αναφέρεται συνήθως σε λίστες με τους καλύτερους κιθαρίστες ever, κι ας άνηκε εκεί. Ροή ιδεών, ήχος, όγκος, μελωδίες, απίστευτος.
Όταν η μπάντα λοιπόν συντονιζόταν σε κάποια ανελέητα jam, ένιωθες σαν να ακούς τις μεγαλύτερες blues ROCK μπάντες της εποχής στον κολοφώνα της δόξας τους επί σκηνής. Αλλού, έβλεπες πιασάρικες μελωδίες πάνω σε jazzy chord changes και ρυθμούς, με συνθέσεις ολοκληρωμένες, αρμονίες, ακαταμάχητα pop hooks αλλά και hard rock ξεσπάσματα. Η μπάντα άλλαζε πρόσωπα σαν χαμαιλέοντας (και μέσα στο ίδιο τραγούδι) χωρίς να χάνει ίχνος ποιότητας. Tι σχέση έχει το απίθανα catchy, Listen, με το σκληρό Poem ή το φρενήρες Liberation με τα φουλ ανεβαστικά πνευστά του? Μόνο πως είναι όλα Chicago και γαμάνε. Το άλμπουμ παρουσιάζει μια μπάντα με απίστευτη χημεία, καθιστά άμεσα τον Kath ως guitar god και είναι το βήμα παραπέρα στην χρήση (jazz) πνευστών ως βασικό όργανο της rock μουσικής μετά τους Blood, Sweat & Tears. Ένα συντριπτικό άλμπουμ των 60’s που αν και προσωπικά μπορώ εύκολα να πω πως το ξαναέφτασαν 2-3 φορές, δύσκολα θα έλεγα πως το ξεπέρασαν ποτέ.
Ιron Butterfly - Ball
Περίεργο άλμπουμ. Ξεκινά με ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους (In the Time of Our Lives) και αμέσως για 2 τραγούδια κάνει κοιλιά, imho. Μπαίνει όμως μετά το ιδιοφυές, σκοτεινό, Real Fright και απογειώνεται. Από εκεί και πέρα δεν ξανακοιτά πίσω, προσφέροντας και κάποιες creepy στιγμές. Δισκάρα κι αυτό.
Bob Seger - Ramblin’ Gamblin’ Man
To τραγούδι, Ramblin’ Gamblin’ Man, πρέπει να είναι από τα πιο ανεβαστικά τραγούδια στην ιστορία. Το απλό drumming, τα πλήκτρα, το attitude που φτύνει στα μούτρα σου ο Seger πριν καν μπει το πρώτο verse, “καύλα rock” έπρεπε να το ονόμαζε. Η πρώτη περίοδος του Seger ήταν φανταστική (ο ίδιος την απορρίπτει αρνούμενος ακόμα και να επανακυκλοφορήσει πολλούς από αυτούς…), φουλ στο σκληρό bluesy rock/ hard rock, τους κολλητικούς ρυθμούς (2 + 2 = ?) και κάποιες folk επιρροές σαν τα Gone και Train Man, έναν ήχο που θα εξερευνούσε περισσότερο στο Brand New Morning λίγα χρόνια μετά. Καμία σχέση με τα rock/ heartland μεγαλεία των 70’s αλλά φοβερός δίσκος και ερμηνείες.
MC5 - Kick Out the Jams
Brothers and sisters
I wanna see a sea of hands out there
Let me see a sea of hands
I want everybody to kick up some noise
I wanna hear some revolution out there, brothers
I wanna hear a little revolution
Brothers and sisters
The time has come for each and every one of you to decide
Whether you are gonna be the problem
Or whether you are gonna be the solution (that’s right)
You must choose, brothers, you must choose
It takes five seconds, five seconds of decision
Five seconds to realize your purpose here on the planet
It takes five seconds to realize that it’s time to move
It’s time to get down with it
Brothers, it’s time to testify and I want to know
Are you ready to testify?!
Are you ready?!
I give you a testimonial
The MC5!
Ένα ηλεκτρισμένο, heavy έπος. Ανυπολογιστή επιρροή στην punk κυρίως μουσική που θα ερχόταν, όπως και με τους Stooges. Kαι μια διάθεση για επανάσταση διαφορετική από αυτή που ονειρεύονταν οι hippies. Η ευχή εδώ μετατρέπεται σε δράση. Και το maximum r&b βρίσκει νέο νόημα. Ογκόλιθος.
Delaney & Bonnie - Home
Οι Delaney & Bonnie είναι από αυτούς τους μουσικούς που έπαιζαν απολαυστική, ξέγνοιαστη, απροβλημάτιστη μουσική. Το ό,τι ανήκαν στην Stax δεν είναι καθόλου τυχαίο. Το υλικό τους είναι βουτηγμένο στην soul, έχουν μια θεϊκή backing band και ταυτόχρονα κι ένα πιο έντονο rock edge που σε συνδυασμό με την άψογη χρήση των πνευστών ανατριχιάζει.
Ειδικά στο ντεμπούτο τους, κάνουν να φαίνεται εύκολο να γράψεις με τα απολύτως απαραίτητα υλικά φανταστικά τραγούδια. Άκου το It’s Been a Long Time Coming ή το ντουέτο τους στο Everybody Loves a Winner πχ., πόσο γλυκό και συναισθηματικό ακούγεται, βασισμένο στην πιο απλή μελωδία. Ακόμα και οι διασκευές τους είναι υπέροχες. Το We Can Love πχ., μια τόσο basic μελωδία, βρίσκει όμως κάθε φορά τον στόχο της. Φανταστικός δίσκος.
Elvis Presley - From Elvis in Memphis
Πολλές μέρες του χρόνου το αγαπημένο μου άλμπουμ του Elvis. Τίγκα στα highlights της ύστερης περιόδου του. Wearin’ that Loved On Look, Only the Strong Survive, I’ll Hold You In My Heart, Long Black Limousine, I’m Movin’ On, Gentle On My Mind, After Loving You, True Love Gravels on a Gravel Road, In the Ghetto, όλα τα είπα? Είναι απίθανη η ποιότητα του δίσκου. O Elvis επιστρέφει με μια φανταστική μπάντα και ηχογραφούν μια συλλογή από southern soul, country τραγούδια που κουβαλούν μέσα τους και το rock ‘n’ roll, τα blues, την gospel, όλα όσα έκανε στην σπουδαία καριέρα του, δείχνοντας συχνά και την συγγένεια των ιδιωμάτων.
Άλλοτε οδηγούν οι κιθάρες, άλλοτε τα πνευστά ή τα έγχορδα, ένα εκπληκτικό μπάσο βγαίνει συνεχώς μπροστά και πρωταγωνιστεί. Ζεστός ήχος και μελωδίες αθάνατες αναδεικνύουν το ερμηνευτικό ταλέντο του Elvis και τον επανατοποθετούν στον θρόνο του Βασιλιά που για χρόνια είχε χάσει.
Quicksilver Messenger Service - Happy Trails/ Shady Grove
To Happy Trails συνεχίζει την επική κιθαριστική συνεργασία ως πρόταση της μπάντας και κρίνεται απαραίτητο, ως το θεωρητικά καλύτερο άλμπουμ στον ψυχεδελικό τζαμαριστό ήχο τους. Ανατριχίλες. Οι Cipollina και Dunkan ήταν αχτύπητο δίδυμο τότε, solos και μελωδίες άπειρης ομορφιάς, νιώθεις να συνδέονται τηλεπαθητικά. Δυστυχώς ο δεύτερος αποχωρεί λίγο μετά και προσλαμβάνουν τον ΘΕΟ Nicky Hopkins στα πλήκτρα που έχει παίξει με τους πάντες. Κυκλοφορούν το Shady Grove που, αναμενόμενα ή όχι, σπέρνει. Ο Cipollina συνεχίζει να παίζει βασικό ρόλο με την κιθάρα του αλλά ο Hopkins είναι πολύ σπουδαίος για να μείνει στο περιθώριο αφού αλλάζει την αισθητική του group και η μουσική τους γίνεται λιγότερο κιθαριστική και πιο πολύπευρη. Μόνο κομματάρες για 3ο συνεχόμενο άλμπουμ (τελείωμα με Words Can’t Say και Edward, The Mad Shirt Grinder, κλάμα), η έμπνευση όμως με τις συνεχόμενες ανακατατάξεις, σιγά σιγά θα τους εγκατέλειπε…
Lee Michaels - Lee Michaels
Το related, του related, ω related. Κάπως έτσι έπεσα πάνω σε αυτόν τον καλλιτέχνη και δυστυχώς δεν έχω αρκετές πληφοφορίες για το τι πως που. Πρέπει να διορθωθεί αυτό…
Το ομώνυμο 3ο άλμπουμ του είναι ασυνήθιστο για την εποχή. Η σύνθεση της μπάντας αποτελείται από τον Michaels στα πλήκτρα (παίζει και τα bass parts) και φωνή, τον Barry “Frosty” Smith στα drums και… αυτοί. Δεν υπάρχει τρίτος. Μπαίνουν στο στούντιο και ηχογραφούν σε λίγες ώρες τα 38 λεπτά μουσικής που υπάρχουν στον δίσκο. Κι αυτή είναι μελωδικό αλλά και σκληρότατο rock με r&b επιρροές, απίθανα drums (τα ξεκωλιάζει ο Frosty), και σπουδαία πλήκτρα από τον Michaels. Αλλού ακούγεται heavy, αλλού φτιάχνει όμορφες ατμόσφαιρες, οριακά φτάνουν οι δυο τους να μου θυμίζουν prog μπάντες που θα έσκαγαν μύτη σύντομα (Focus πχ. στο τέλος του Think I’ll Go Back). Ακούγεται πειστικός ακόμα και στο cover του Stormy Monday που του δίνει έναν διαφορετικό και βαρύτερο αέρα από το original. Μεγάλη αλμπουμάρα, αξίζει να την αναζητήσετε.
Boz Scaggs - Boz Scaggs
Σπουδαίο άλμπουμ. Ο Scaggs φεύγει από την μπάντα του Steve Miller και απελευθερωμένος κυκλοφορεί το εκπληκτικό του ντεμπούτο, ένα πραγματικό αριστούργημα. Blues, soul, country, οι επιρροές του ενώνονται για τη δημιουργία απίστευτων τραγουδιών σαν το εναρκτήριο, I’m Easy, το δραματικό ,Finding Her και κυρίως το θεϊκό δεκατριάλεπτο, Loan Me A Dime, που σταδιακά επιταχύνει και κάποιος Duane Allman παίζει απίστευτη κιθάρα σαν πραγματικός guitar god (για πολλοστή φορά εκείνα τα χρόνια ΚΑΙ ως session player). Όλη η μπάντα όμως είναι εξαιρετική, Dave Hood στο μπάσο, Eddie Hinton στην κιθάρα, Al Lester στο βιολί, μια μαγική συνύπαρξη μουσικών. Δίσκος που αγαπώ όλο και περισσότερο με τα χρόνια.
The Amboy Dukes - Migration
Δισκάρα. Καλώς ήρθες στην ζωή μας Rusty Day (μετέπειτα Cactus).
H μπάντα ακούγεται πιο πειραματική από το Journey και μάλλον πιο πολύπλευρη. Ίσως περίεργο αν αναλογιστεί κανείς πως ο Nugent με το πιο straight, heavy στυλ του έπαιρνε σιγά σιγά το πάνω χέρι. Παρόλα αυτά, είναι τα heavy αυτά σημεία του δίσκου που έχουν το μεγαλύτερο impact. Migration, Good Natured Emma, μεγάλες κομματάρες που έδειχναν ένα ώριμο και εκτυφλωτικό Nugent να παίζει hard rock με ένα απαράμιλλο στυλ.
Al Kooper - I Stand Alone
Υπέροχος δίσκος από τον σπουδαίο Kooper. Κάπου μεταξύ soul, blues, λίγη country και πολύ pop, με πνευστά, έγχορδα και χορωδιακά φωνητικά να φτιάχνουν μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα, όχι πολύ μακρινή in some way από αυτή των Beach Boys. Ακόμα και ψυχεδέλεια υπάρχει αλλά παραπλανεί περισσότερο. Η μουσική είναι γλυκιά και όμορφη. Kρύβει όμως και μια ένταση μέσα της, βγάζει μια ανησυχία που την κάνει ακαταμάχητη. Φανταστικός δίσκος.
Grateful Dead - Aoxomoxoa
To ντεμπούτο ήταν καλό αλλά not Dead enough, το Anthem είναι που βρήκαν τι θέλουν να κάνουν αλλά το Aoxomoxoa έδωσε τα πρώτα μεγάλα τους κομμάτια που δεν χρειάζεσαι acid για να τα απολαύσεις και στέκονται άψογα από άποψη songwriting. St. Stephens, China Cat Sunflower, Dupree’s Diamond Blues, μεγάλα κομμάτια με περίπλοκα και ενδιαφέροντα θέματα και κιθάρες να μπλέκονται υπέροχα. H συνέχεια ένα χρόνο μετά συγκλονιστική.
Jack Bruce - Songs for a Tailor
Αριστούργημα. Ο Bruce με ένα all star cast αφήνει τα blues για να παίξει μια ιντριγκαδόρικη μίξη pop και jazz κυρίως, με ένταση και θεϊκές μελωδίες που σου μένουν παρά τον καταιγισμό από chord changes και τις πυκνές συνθέσεις. Έχει και την εμφάνιση του έπους Theme for an Imaginary Western για όποιον ενδιαφέρεται, ένα πραγματικά απίθανο τραγούδι (που διασκεύασαν εκπληκτικά λίγο μετά οι Mountain).
Santana - Santana
Παίζει να είναι το 4ο-5ο αγαπημένο μου από Santana και παρόλα αυτά είναι τέλειο άλμπουμ. Πλήρως συνειδητοποιημένο σαν πρόταση, ενώνει το blues rock με την fusion και κυρίως την latin και δημιουργεί σχολή. Τι να πρωτοσχολιάσεις, τον instantly recognizable ήχο του Carlos και τα θεϊκά του solos? Τον θεό Gregg Rollie στα πλήκτρα και την φωνάρα του? Το απίθανο rhythm section με τα percussion να τονίζουν το εξωτικό της μουσικής τους? Το ότι έδωσαν μεμιάς τρία μεγάλα χιτ (Evil Ways, Soul Sacrifice, Jingo) που ξέρουν και οι πέτρες ενώ κανένα από τα υπόλοιπα δεν υστερεί? Ή απλά ότι μετά από αυτούς ξεπήδησαν πολλοί μιμητές (εντάξει, όχι όλοι) με κανέναν όμως να προσεγγίζει αυτό το μεγαλείο?
The Kinks - Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
Αν μου έλεγε κάποιος σήμερα, ποιο Kinks album αξίζει τον χαρακτηρισμό “αριστούργημα”, μάλλον θα του έλεγα το Arthur… Και έχουν τουλάχιστον 3-4 υποψήφια ακόμα. Oι Kinks έχουν μια πορεία αξιοθαύμαστη. Από την εφεύρεση του heavy metal μέχρι τις baroque pop επιρροές που υπερίσχυσαν, την ψυχεδέλεια αλλά και το “we could easily be rednecks” Muswell Hillbillies, ο Ray Davis δείχνει μια δημιουργικότητα ανεξάντλητη. Φτάνοντας στο Arthur, εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία (της αδερφής του που έφυγε για Αυστραλιά or something) και γράφει έναν δίσκο που κριτικάρει την πατρίδα του αλλά ταυτόχρονα ακούγεται όσο πιο Αγγλικός θα μπορούσε. Κι ακόμα κι αν δεν ανακαλύπτει νέους γι 'αυτούς κόσμους, συγκεντρώνει όλα τα μέχρι τότε στοιχεία τους και τα παρουσιάζει καλύτερα από ποτέ. Το Victoria ίσως είναι η αγαπημένη μου έναρξη δίσκου τους, το ακούς μία, το θυμάσαι πάντα. Pop δεν είπαμε? Pop. Ακόμα κι όταν η μπάντα υποκύπτει στις hard rock τάσεις της (Shangri-La, Nothing to Say), η μουσική τους είναι απίστευτα πιασάρικη και κουβαλά αυτό το pop quality… Κι όμως, ο κόσμος δεν άκουγε, έστω όχι όσο θα ήλπιζε κάποιος, μην επιτρέποντάς στους Kinks να γίνουν οι αστέρες που θα έπρεπε βάσει δισκογραφίας. Αδικία? Από τις μεγαλύτερες στην ιστορία.
The Stooges - The Stooges
Οι Stooges μου φαίνoνται το επόμενο λογικό βήμα μετά τους Velvet Underground. Είναι ο σπόρος εκείνων που γεννά και τα ηλεκτρισμένα 1969, No Fun και το θρηνητικό We Will Fall. Οι Stooges όμως βάζουν την δική τους σφραγίδα. Εκεί που Velvet βρωμάνε 60’s, οι Stooges “ανήκουν” ξεκάθαρα στα 70’s. Το punk θα ερχόταν όπως και να 'χει, οι Stooges όμως το έφεραν. Αυτά τα δολοφονικά, άμεσα riff που θα γίνονταν όλο και πιο σφιχτά και εκρηκτικά στην πορεία (Raw Power) και που δημιούργησαν ένα ιδίωμα. Η αλητεία, η βρωμιά, η ασχήμια γίνονται ριζοσπαστική μουσική που επηρεάζει έμμεσα και άμεσα μέχρι σήμερα. ΕΠΟΣ.
Rare Earth - Get Ready
Oι Rare Earth υπήρξαν απίστευτη μπάντα. Το Get Ready είναι το πρώτο αριστουργηματικό τους άλμπουμ. Ακόμα κι αν το εναρκτήριο, Magic Key, είναι το μόνο original του δίσκου, η μπάντα κατάφερνε να κάνει δικά της τα τραγούδια που διασκεύαζε. Tobacco Road, Feelin’ Alright, Train to Nowhere, όλα ακούγονται σαν Rare Earth.
Είχαν μια φοβερή ικανότητα να φτιάχνουν μουσική ανεβαστική, χορευτική, ενώνοντας την soul με το rock, με ένα παιχνιδιάρικο και groovy rhythm section, fuzzy guitars, screaming solos, φοβερά πνευστά, διατηρώντας παράλληλα μια συνεχή τάση για jamming που με την αξιοποίηση των φωνητικών ικανοτήτων όλης της μπάντας μου δίνουν την αίσθηση πως παρευρίσκομαι σε ένα rock ‘n’ roll party.
Ειδικά στο ομώνυμο (ξεχάστε το single edition) που το ξέρουν και οι πέτρες πάντως, ιδανικά κάποιος πρέπει να ακούσει πως χτίζει η μπάντα στην εισαγωγή μια σχεδόν μελαγχολική ατμόσφαιρα προτού σκάσει το θρυλικό του riff με τα upbeat hooks (πώς δεν έγινε hit το original?) για να οδηγηθεί στο φοβερό jam part που κρύβεται και η μισή μαγεία του τραγουδιού.
Pacific Gas and Electric - Pacific Gas and Electric
Μάλλον το Get It On του '68 θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ τους. Το αγαπημένο μου όμως είναι το ομώνυμο. Δεν ξέρω αν φταίει που το έχω αποκτήσει εδώ και χρόνια ενώ το ντεμπούτο ακόμα… αγνοείται από την δισκοθήκη μου, αλλά η μπάντα μου ακούγεται (αν είναι δυνατόν) ακόμα πιο ενθουσιώδης. Κουβαλάνε την ορμή του ντμεπούτου αλλά αξιοποιούν και τέλεια τα πνευστά που δίνουν άλλο τόνο στη μουσική τους, παίζοντας φοβερές μελωδίες και προσθέτοντας ακόμα περισσότερη δύναμη στον βασικό blues rock/ soul κορμό των τραγουδιών τους, συν έναν Schwarz στην κιθάρα να είναι πιο μανιασμένος, πιο ουσιώδης αλλά και συναισθηματικός από ποτέ. Ακόμα και το jazz πείραμα που περιέχει το PG&E Suite, κρίνεται άκρως επιτυχημένο. Τεράστια δισκάρα.
Bee Gees - Odessa
– Άμα θέλω να ακούσω Bee Gees, ακούω το Odessa.
–Ποιο Odessa μωρέ Γιάννη?
– Καλά… Άκου disco εσύ.
Έλα που είχε δίκιο όμως ο φίλος Γιάννης. Οι Bee Gees που λίγα χρόνια αργότερα θα γίνονταν παγκόσμιοι disco αστέρες, είχαν ένα λαμπρό παρελθόν. Ένα παρελθόν που η μουσική τους ήταν folky, ψυχεδελική, με chamber/ baroque pop στοιχεία, ακόμα και country, με όμορφα instrumental, με ενορχηστρώσεις φανταστικές. Φανταστικές όμως, παρόμοιας λογικής με τους θεούς, Moody Blues. Στο Odessa μάλιστα (διπλό άλμπουμ), η μπάντα έφτασε να έχει μια σχεδόν prog αύρα, ένα εντελώς art pop element.
Θεϊκός δίσκος, πολύ συναίσθημα, υπέροχες μελωδίες, κολλητικά hooks. Θα έλεγα αριστούργημα και δεν υπερβάλλω καθόλου. Δεν το πίστευα όταν το ανακάλυπτα πως αυτό που ακούω είναι Bee Gees. Κι επειδή έχω ακούσει μια-δυο δουλείες τους ακόμα, σίγουρα εδώ υπάρχει πολύ ψωμί ακόμα.
Spirit - Clear
Σπουδαία μπάντα. Κάθε άλμπουμ που ακούω μου φαίνεται το καλύτερό της, ακόμα και μετά από χρόνια. Έτσι και στο Clear. Φοβερές συνθέσεις των Ferguson/ California, απίστευτη κιθάρα του δεύτερου, μες στην ουσία και το rock feeling. Jazz influences, αιθέριες ατμόσφαιρες, προσεγμένες λεπτομέρειες, πανέμορφο. Δεν ξέρω τι έφταιξε σε αυτήν την μπάντα. Ίσως ότι δεν ήταν πολύ blues, δεν ήταν hard rock, δεν άφηναν το jazz στοιχείο να τους δώσει ισχυρή ταυτότητα. Αλλά αυτή ήταν και η μαγεία τους.
Κρατούσαν πάντως και γλυκό για το '70.
Love Affair - Everlasting Love Affair
Γενικά δεν γουστάρω τις μπάντες/ καλλιτέχνες που δεν μπορούν να συνθέσουν δική τους μουσική, ή έστω να πάρουν original και να τους αλλάξουν τον αδόξαστο. Οπότε όταν τα τραγούδια είναι συνθέσεις παραγωγών/ μουσικοσυνθετών και διασκευές, πάντα έχω έναν αστερίσκο στο μυαλό. Οι Love Affair εμπίπτουν σε αυτήν την κατηγορία. Αλλά γαμάνε κιόλας. Όταν άκουσα το Everlasting Love προσκύνησα, ποιοι είναι αυτοί, πώς, που, τι (ευχαριστώ shazam). Φοβερή pop, δυναμικό rock ‘n’ roll και blues, όμορφες ενορχηστρώσεις… Ναι μεν δημιούργημα άλλων υπό μια έννοια, αλλά το τελικό προϊόν… Φυσάει!
20 Likes
Honorables Part 5…
Obscure
Bangor Flying Circus - Bangor Flying Circus
Το Bangor Flying Circus είναι ίσως το μόνο obscure άλμπουμ στα 60’s που τοποθετώ τόσο ψηλά στη συνείδησή μου. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν στην πρώτη ακρόαση του Violent Man, στο πρώτο ένα λεπτό λύγισα από την ομορφιά και την ποιότητα που αναδύει η μουσική τους. Ανατριχίλα. Rock/ soul/ jazz/ blues, έχουν φιλτραριστεί από τα μέλη της μπάντας παράγοντας κάτι μοναδικό και με τις μαγικές αρμονίες στα φωνητικά δημιουργούν έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Και τι χρονιάς, ε? Απίστευτη ποιότητα και ωριμότητα για ντεμπούτο από το πουθενά. Δύναμη, ομορφιά, καλαισθησία, ιντριγκαδόρικες αλλαγές σε ρυθμούς και διαθέσεις, φοβερά όλα τα όργανα (κιθάρες, πλήκτρα και rhythm section). Θυμίζουν κάπως το jazz rock της εποχής αλλά είναι πολύ ιδιαίτερο το blend τους και τα τραγούδια, ασχέτων των jazzy chord changes που χρησιμοποιούν, είναι πολύ πιασάρικα για να μην σου κολλήσουν. Kαι ακόμα πιο σημαντικό, καταφέρνουν να παίζουν πολύ συναισθηματική μουσική που εντείνεται από τις θείες αρμονίες που αναφέρω πιο πάνω. Δεν έχουν αντίπαλο. Ακόμα και η διασκευή στο Norwegian Wood των Beatles κοιτά το πρωτότυπο στα μάτια. Ιδιοφυής μουσική.
Απίστευτο πως η μπάντα αυτή δεν έκανε μεγαλύτερη αίσθηση και διαλύθηκαν… Τα 60’s θα μας απασχολούν για πάντα όσο ξετρυπώνονται τέτοια διαμάντια, ξεχασμένα στο χρόνο.
Tramp - Tramp
Όταν έχεις αλλαξοκωλίες με τους Fleetwood Mac της εποχής (σημαίνοντα μέλη των μεν έπαιξαν και στους δε), ε, είναι σαν σφραγίδα ποιότητας. Απολαυστικό blues rock.
Gun - Gunsight
Μέγιστοι οι αδερφοί Gurvitz, παραδίδουν έναν πιο “λιτό” δίσκο από το ντεμπούτο, η έμπνευση όμως και ο πειραματισμός τους οδηγούν να συνθέσουν δίπλα σε hard rock ομοβροντίες, απίστευτα κομμάτια σαν το Angeline και “πολύπλοκες” συνθέσεις σαν το Lady Link Part One/ Oh Lady You/ Lady Link Part Two.
Kak - Kak-Ola
Τώρα αυτό ίσως είναι και του '68, not sure. Φοβερό άλμπουμ, σκληρόπετσο Αμερικανικό rock αλλά και με όμορφες folk στιγμές (I’ve Got Time, Flowing By) και χαρακτηριστική ψυχεδέλεια της εποχής. Επίσης, στο μυαλό μου το Everything’s Changing είναι το πιο πιασάρικο πράμα στην ιστορία της ανθρωπότητας, πώς δεν έγινε hit?
Iota - Iota
Πραγματικά ωραία Τεξανή ψυχεδελική μπάντα, με σκληρά riff και bluesy leads, συναίσθημα και κάποιες φοβερές ενορχηστρώσεις (το Precincts είναι μπόμπα!) συν ολίγη pop. Κάπως μπερδεμένοι αλλά γοητευτικοί.
Zoo- Zoo
Γαλλικό jazz rock, κάπου ανάμεσα στην heavy on horns μουσική των Blood, Sweat & Tears και την ακόμα δυναμικότερη των Chicago. Μουσικάρες, φοβερές συνθέσεις και μελωδίες που σου μένουν, ένα εξαιρετικό άλμπουμ.
Zephyr - Zephyr
Απίθανο άλμπουμ. Blues rock ήχος, μια Candy Givens στη φωνή που θυμίζει Janis χωρίς γρέζι (αν και με πολλές υπερβολές), John Faris φοβερός σε πλήκτρα/ πιάνο και καταπληκτικές συνθέσεις. Α, και ντεμπούτο για τον θεό Tommy Bolin, με ένα ήδη φανταστικό τόνο και απίστευτα solos. Το εναρκτήριο Sail On με την jazzy αλλαγή σαφές highlight αλλά σπέρνει όλος ο δίσκος (παραμένει το ερωτηματικό της φωνής, κρίμα γιατί το είχε αλλά ήθελε χαλινάρι).
Blodwyn Pig - Ahead Rings Out
Από το πρώτο τραγούδι φαίνεται πόσο ασύμβατοι ήταν οι κόσμοι του Mick Abrahams και των Jethro Tull. Σκληρό blues rock με κυρίαρχες slide, jazz rock με πολλά πνευστά από τον εξαιρετικό, Jack Lancaster (The Modern Alchemist έπος), κι ένα απίστευτα βαρύ Ain’t Ya Coming Home, Babe? για τελείωμα. Δίσκαρος.
Steamhammer - Reflection (or Steamhammer) / MK II (or Steamhammer…)
Ζαλούρα με τα ονόματα των δίσκων αλλά νομίζω τα έχω σωστά.
Το ντεμπούτο της μπαντάρας είναι φοβερό δείγμα Βρετανικών blues. Ενώ διατηρούν τα στοιχεία της τυπικής μπάντας της εποχής, η μουσική τους είναι moody, υπάρχει η folk έστω και σαν ιδέα, φλάουτα, ακουστικές κιθάρες, είναι πιο κοντά στους Fleetwood Mac πχ, παρά τον John Mayall, βγάζοντας ένα ελαφρώς προοδευτικότερο πρόσωπο των blues. Και ο Pugh ειδικά στην κιθάρα, ένας μικρός θεός με πολύ συναίσθημα.
Εκεί που το ντεμπούτο στέκει αυτόφωτο σαν πολύ καλός δίσκος της σκηνής, τίποτα δεν προμήνυε την εξέλιξη που θα έδειχναν με το επόμενο άλμπουμ τους.
To ΜΚ ΙΙ κάνει ακόμα πιο αισθητή την διάθεση που είχαν για πειραματισμό καθώς δεν νιώθεις συχνά πια πως ακούς blues. Πιο ευφάνταστες μελωδίες, δυνατότερα hooks που ξεφεύγουν από την blues λογική, jazzy σημεία, έντονο folk στοιχείο που στο προηγούμενο είχε ρόλο κομπάρσου. Καίρια είναι η ένταξη του νεοεισελθέντα, Steve Jolliffe, με harpsichord, πνευστά (και φωνή) που δημιουργούν μια σχεδόν μυσταγωγική ατμόσφαιρα. Και πάλι συγκλονίζει ο Pugh με απίστευτες κιθάρες, φοβερά solos και ανατριχιαστικό τόνο (άκου τον στο επικό Another Travelling Tune). Από τα αριστουργήματα της σκηνής, θα το διαδέχονταν επάξια έναν χρόνο μετά με το θεϊκό Mountains σε παρόμοια κατεύθυνση, πριν μετατραπούν σε μια ουσιαστικά prog μπάντα με το εξαιρετικό Speech του '72 και διαλυθούν άδοξα μετά.
Livin’ Blues - Hell’s Session
Οι Ολλανδοί το είχαν με τα blues και οι Livin’ Blues είναι από τις πρώτες, αν όχι η πρώτη μπάντα με τακτική και συνεπή δισκογραφία, με το Hell’s Session να στέκεται αρκετά κοντά στους Canned Heat και Savoy Brown αυτού του κόσμου. Δυνατό rhythm section, φυσαρμόνικα να ουρλιάζει και κιθαριστάρα, Ted Oberg, να αδιαφορεί για επιδείξεις και να μένει στα απαραίτητα.
Cold Blood - Cold Blood
Τα έλεγα στους Zephyr.
Lydia Pense, φωνάρα! Πόση διαφορά μπορεί να κάνει μια σωστή φωνή. Ένταση, συναίσθημα, ελαστικότητα. Ανεβάζει το επίπεδο του ντεμπούτου, στο οποίο οι Cold Blood επιδίδονται σε μια μίξη soul, blues και rock με πολλά πνευστά και κάποια funk στοιχεία. Δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα μουσικά αλλά δεν έχει και μέτριες στιγμές. Τον επόμενο χρόνο με το Sisyphus τα πήγαν ακόμα καλύτερα.
Love Sculpture - Forms and Feelings
Τι δισκάρα! Άλλη μπάντα. Απίστευτη μετάλλαξη. Τέρμα τα blues. Άντε ίσως στο You Can’t Catch Me του Berry που όμως το μετατρέπουν σε ποδοβολητό. Πιο rock (και sonically) αλλά και πιο μελωδική η μουσική τους με επιρροές από κλασική, φοβερά hooks, hard rocking κιθάρες και σολάρεεες, μια ένταση, κάτι ρυθμοί φρενήρεις… Εκπληκτική δουλειά. Μένεις με την απορία γιατί αυτό το πράγμα δεν είχε, αν όχι επιτυχία, τουλάχιστον άλλη φήμη. Έστω σήμερα που το internet έχει κάνει τα πάντα τόσο εύκολα… Διαμάντι κι αυτό.
Circus - Circus
Now we’re talking. Φανταστική jazz rock μπάντα (με το βάρος στην jazz) συν κάποιες latin επιρροές και τον σπουδαίο Mel Collins στα πνευστά. Όλοι μουσικάρες, δεν διστάζουν να ανοίξουν με επικό cover στο Norwegian Wood, διασκευάζουν ακόμα και Mingus αλλά και οι δικές τους συνθέσεις δεν πάνε πίσω. Δεν κουράζουν, τζαμάρουν ελαφρά και υπέροχα, κρίμα που δεν έκαναν κάτι άλλο.
Juicy Lucy - Juicy Lucy
Μπαντάρα. Blues rock βρώμικο, μερακλίδικο, μες τις slide και την ενέργεια, με τα κιθαριστικά καθήκοντα να αναλαμβάνει ο θεούλης Neil Hubbard. Καλά τα σαξόφωνα, τα organ, κτλ. αλλά οι κιθάρες είναι εδώ όλα τα λεφτά, βγαίνουν μπροστά και παίρνουν κεφάλια ακόμα και σε μελωδικές στιγμές σαν το Chicago North-Western. Έπος δίσκος.
Stained Glass - Aurora
Ακόμα ένα σχετικά άγνωστο folk/ psychedelic σχήμα από την Καλιφόρνια που ίσως άξιζε άλλη τύχη. Το Aurora έχει όμορφες ερμηνείες και αρμονίες από όλα τα μέλη, κάποια από τα τραγούδια εκπληκτικά (A Common Thief, Necromancer…), ωραία jams, bluesy στιγμές, ονειρικές ατμόσφαιρες που συνδυάζονται με άλλες πιο ενεργητικές, είναι ένα φοβερό και χαρακτηριστικό άλμπουμ της εποχής.
Skin Alley - Skin Alley
Διαμάντι του underground χώρου. Αν και συχνά τους κοτσάρουν τον χαρακτηρισμό prog, μου φαίνονται σαφώς πιο κοντά σε jam/ jazz rock καταστάσεις τύπου Traffic, με folk στοιχεία, φλάουτο, κτλ. Έχουν τις prog στιγμές τους δηλαδή αλλά δεν είναι κυρίαρχες στο υλικό τους. So, kind of proggy but not quite. Οι ατμόσφαιρες πάντως με ακουστικές, organ/ piano και φλάουτα είναι μαγικές.
Morgen - Morgen
Τώρα μάλιστα. Φανταστικό άλμπουμ. Σκληρό αμερικανικό ψυχεδελικό group με έμφαση στις κιθάρες, fuzz, wah wah, παράλληλα guitar solos κτλ. συν δυναμικά drums, συναίσθημα και ένταση. Χειρότερες μπάντες από αυτούς έκαναν μεγαλύτερη επιτυχία. Μια κι έξω το ομώνυμο άλμπουμ τους.
Fields - Fields
ΜΠΑ-ΝΤΑ-ΡΑ. Σκληρό blues rock trio που προσεγγίζει το hard rock, με βαριά θέματα, σολίδια που σκοτώνουν, αρκετά κοντά στο στυλ των Cream.Το Elysian Fields που ανοίγει τον δίσκο δαγκώνει, το ίδιο και το Jump on You (με γυναικείες δεύτερες) ή το Sun Would Set με πιάνο και φοβερές lead guitars. Γαμάει ακόμα και το 19-λεπτο, Love is the Word (πάντα είναι παγίδα τα long tracks), με heavy organ και πνευστά, ηλεκτρισμένα guitar licks και γυναικεία φωνητικά. Με μια αυξανόμενη ένταση που οδηγεί σε ένα soul μέρος κι από εκεί σε ένα heavily orchestrated κλείσιμο, απλά λέω μακάρι να είχε λίιιιγο καλύτερη παραγωγή. Αλλά γαμάει κι έτσι. ΔΙ-ΣΚΑ-ΡΑ.
Bakerloo - Bakerloo
Οι Bakerloo απαρτίζονταν από τους David “Clem” Clempson (θεός κιθαρίστας, έπαιξε με Colosseum, Humble Pie μεταξύ άλλων), Terry Poole (Graham Bond) και Keith Baker (Uriah Heep). To ένα και μοναδικό τους άλμπουμ είναι ένα φανταστικό δείγμα σκληρού blues rock με κάποιες προοδευτικές και jazzy τάσεις, όπως προδίδει το εμπνευσμένο από τον Back, Driving Bachwards (αχα, καλό ε?). Ο σκοπός της μπάντας πάντως ήταν να παίξουν blues rock και το έκαναν τέλεια, σκληρά, με φοβερή ενέργεια και κομματάρες σαν τα Last Blues και Son of Moonshine να στάζουν σε σημεία καύλα και πώρωση, με ριφάρες και απίθανα solos. Δίσκαρος.
Seatrain - Sea Train
Πρώην μέλη των Blues Project θέλουν να συνδυάσουν jazz, rock και πιο παραδοσιακούς folk ήχους. Αν και οι επόμενες δύο δουλειές τους ήταν λίγο καλύτερες (και δισκάρες), το ντεμπούτο τους είναι μια πολύ όμορφη δουλειά, γλυκιά, με δουλεμένες ενορχηστρώσεις (βιολιά, φλάουτα, σαξόφωνα) και ζεστά τραγούδια που σε κρατούν κοντά τους με τις πειραματικές τους διαθέσεις. Κι αν ακούγεται μπερδεμένο, στην πράξη δεν είναι, κυλάει νεράκι.
High Tide - Sea Shanties
Μια από τις μπάντες που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν υπήρχε metal πριν τους Sabbath. Δεν ξέρω αν έχει ακουστεί εκείνη την εποχή (και μέχρι να ακουστεί εκείνο το πρώτο riff του Black Sabbath) πιο βαρύς ήχος από αυτόν στην έναρξη του Futilist’s Lament. Η πρόταση των High Tide ήταν ασήκωτα heavy riffs, βιολί πρωταγωνιστής (που με κάποιο τρόπο εντείνει το βάρος), λίγο proggy, κυρίως με τις ιδιαίτερες μελωδίες τους, μια φωνή που έφερνε λίγο σε Jim Morrison και σκοτεινό συναίσθημα. Υπάρχει κάτι διαφορετικό στον αέρα αυτού του δίσκου. Άκου το Death Warmed Up, πως απλώνεται για να χτίσει μια φανταστική ατμόσφαιρα με την κιθάρα να παίζει φοβερές μελωδίες και το βιολί να σιγοντάρει από πίσω. Ή πόσο βαρύ είναι το rhythm section. Είμαι σίγουρος πως οι High Tide άκουγαν Cream και Hendrix, αλλά είχαν το ταλέντο να αποβάλλουν σε μεγάλο βαθμό το blues feel από την μουσική τους κι αυτό τους έκανε να διαφέρουν εκείνη την εποχή σε σχέση με όλους όσους είχαν μια κλίση προς πιο σκληρούς ήχους. Ένα έπος.
The Outlaw Blues Band - Breaking In
Άλλη μια μπαντάρα της εποχής που, αν και πατούσε πάνω στις blues κιθάρες του φοβερού, Phillip John, είχε ξεκάθαρα μια τάση να jazz-οποιεί τα blues της και να προσθέτει και latin άρωμα σε στιγμές, με το rhythm section να ακούγεται ελαστικό και παιχνιδιάρικο και το σαξόφωνο να δίνει φοβερά jazz solos, όπως στο υπέρτατο Stormy Monday Blues (το έχουν διασκευάσει οι πάντες, κι όμως είναι από τα καλύτερα covers του που έχω ακούσει). Αν σας αρέσουν group τύπου Butterfield Blues Band… Εδώ είστε!
Blues Magoos - Never Goin’ Back to Georgia
Oκ, ίσως να είμαι ο μόνος σε αυτόν τον κόσμο αλλά ποτέ δε μου είπαν τίποτα τα πρώτα, ψυχεδελικά pop/ rock άλμπουμ των Blues Magoos. Tα προσπάθησα και πάλι αλλά μάταια. Αντίθετα, το Never… που θεωρείται υποδεέστερο, γαμάει. Πιο rock, πιο jazz, a latin feel, φοβερό musicianship, δισκάρα.
Wigwam - Hard n’ Horny
To story χονδρικά. Ο Jim Pembroke ταξιδεύει στην Φινλανδία, γνωρίζει την γυναίκα του, αν θυμάμαι καλά - γυναίκα πάντως ήταν η αιτία, και αποφασίζει να μείνει εκεί. Μαζί με locals σχηματίζουν τους Wigwam για να παίξουν rock μουσκή. Το ντεμπούτο με τον φοβερό τίτλο(…) σπέρνει αν και τους βρίσκει αναποφάσιστους. Αρχικά χρησιμοποιούν φινλαδικούς και αγγλικούς στίχους. Δεύτερον, η πρώτη πλευρά περιέχει κομμάτια με έντονο blues/ jazz feel, η μπάντα είναι πραγματικά ικανότατη για να υποστηρίξει τέτοια μουσική, σου πετάνε όμως που και που πιο rock τραγούδια τύπου Traffic ή έντονα ψυχεδελικές στιγμές. Κι έρχεται η δεύτερη πλευρά με το Henry’s…Mountain Range Or Thereabouts, ένα τεράστιο κομμάτι, ψυχεδελικό, με συνεχείς αλλαγές θεμάτων και genres (pop/ psych/ latin jazz/ τα πάντα όλα), ένα πραγματικό αριστούργημα πειραματικής μουσικής της εποχής με υπέροχα θέματα. Δεν χάνεσαι, σε καθηλώνει. Σπουδαίος δίσκος κι ας έβγαλαν ολοένα και καλύτερους στην πορεία.
Oι Wigwam σταδιακά έπαιξαν πιο σκληρά jams, έφτασαν μάλιστα να μας χαρίσουν δίσκους ασύλληπτου prog rock (Nuclear Nightclub) προτού διαλυθούν, με διάφορα μέλη τους να ασχολούνται με πιο fusion μουσικές. Θεοί.
Fat Mattress - Fat Mattress
Φοβερό άλμπουμ από τον Noel Redding (στην κιθάρα - κιθαρίστας ήταν αρχικά) και την μπάντα του που δεν καλυπτόταν από τον heavy rock προσανατολισμό των Experience. Πανέμορφα τραγούδια που νομίζω κοιτούν πιο πολύ στην folk/ psychedelic σκηνή της Αμερικής παρά την Αγγλική, ακόμη κι αν όταν σκάει το φλάουτο στο All Night Drinker πχ, η παρομοίωση με τους Traffic μοιάζει σωστή (το παίζει μάλιστα ο Wood των… Traffic). Φοβερές μελωδίες και hooks, ένα διαμαντάκι της χρονιάς, κυλάει νεράκι.
Άντε, καλά περάσαμε, ποτέ ξανά όμως.
19 Likes
Ρεεεειιιι, ξέχασα το more μωρεεε
2 Likes
Λοιπόοοοον, λοιπόν, λοιπόοοοοοον… Μετά απ’ αυτό το, πώς ακριβώς να το περιγράψω τώρα, ας πούμε το δερματόδετο του @hopeto, κανονικά όχι σεντόνια δεν πρέπει να πέσουν - ούτε ένα παραπάνω ποστ δεν θα 'πρεπε να γίνει, μόνο να γράψει ο θρεντμάστερ “τέλος τα ποστ μάγκες, μπορείτε απλά να ψηφίσετε τα αγαπημένα σας άλμπουμ του '69 και την Κυριακή θα σας πω εγώ ποιο βγήκε”. Αφού δεν πρόκειται να γίνει κάτι τέτοιο όμως, ε ας γράψουμε και μερικοί ακόμα ό,τι άλλο μπορεί να αξίζει να γραφτεί, λέμε τώρα. Και ας κάνω εγώ την αρχή!
First things first:
Είθισται (?) να παρατίθεται μια - more often than not - μακροσκελής λίστα με τις πολυθρύλητες honourable mentions. Here’s the thing though. Αυτό το ποστ είναι σαν π.χ. εκείνη την μπάντα από τα 70s που είχε την ατυχία να παίζει μετά τους Queen στους λίγους μήνες που οι τελευταίοι δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα. Και όταν η εν λόγω μπάντα πήρε είδηση τι είχε παιχτεί, προσπαθούσαν να τους φέρουν στη σκηνή σηκωτούς. “Άντε λοιπόν! Είστε το τελευταίο όνομα στο line up! Έχετε υποχρέωση να βγείτε να παίξετε για τον κόσμο που πλήρωσε εισιτήριο!”. “Άντε γαμήσου ρε φίλε! Δεν θέλουμε να βγούμε να παίξουμε μετά απ’ αυτούς! Με το ζόρι μωρέ; Μη μ’ αγγίζεις σου λέω!”.
Τι μπορεί να κάνει όμως αυτή η καημένη η μπάντα όταν την έχουν υποχρεώσει να βγει σ’ εκείνο το σανίδι; (ΟΚ εμένα δεν με υποχρεώνει κάποιος, τέλος πάντων). Ένας τρόπος να σώσει την τιμή της είναι να πει, oh I don’t know, “λοιπόν παιδιά λέμε να μην παίξουμε κανονικό σετ, ας κάνουμε κάτι διαφορετικό, ας παίξουμε π.χ. μερικά ακουστικά κομμάτια και μετά ας πούμε καμιά ιστορία, κάνα ανέκδοτο, τίποτα τέτοιο, δείτε το δηλαδή ως επιδόρπιο αυτό που θα ακολουθήσει”.
Στο μπλαμπλάδικο αντίστοιχο του παραπάνω σεναρίου, λοιπόν, αυτό που ακολουθεί είναι αναφορά σε κάποιους δίσκους που δεν έχει μνημονεύσει ήδη η χοπετάρα - για τα περισσότερα που είχα διαλέξει έτσι κι αλλιώς τα είπε όλα και με τρόπο πολύ πιο γεμάτο απ’ όσο είμαι σε θέση να κάνω εγώ αυτή τη στιγμή, που ομολογώ ότι μου έχει περάσει εδώ και κάμποσες μέρες η κάψα με 60s μουσικές την οποία είχα τους τελευταίους μήνες.
Όπως πάντα με αλφαβητική σειρά:
The Chieftains - 2: Επιτέλους ο διάδοχος του ιστορικού ντεμπούτου τους από το '64, και είναι every bit as brilliant για όσους ξέρουν να εκτιμούν την καλή ιρλανδική folk μουσική, θυμίζω, στην αποκλειστικά ορχηστρική της εκδοχή.
At Home with The Dubliners: Άιντε, και χάρη σας κάνω που δεν τους ψηφίζω πάλι τους αγαπημένους μου. Κάποια πρώτα σημάδια κόπωσης άλλωστε έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται αισθητά, και τα επόμενα χρόνια θα γίνει ξεκάθαρο ότι η μπαντάρα είχε πιάσει το peak της και ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα (για το πικρό φινάλε του κλασικού line up). Και πάλι βέβαια στα καλύτερά τους σκορπούν ρίγη συγκίνησης, όπως π.χ. στο θεόρατο High Germany - που εννοείται ότι το τραγουδάει ο ένας και μοναδικός Luke.
Fairport Convention - τα δύο πριν το Liege and Lief που δεν αναφέρθηκαν ήδη. Είναι λιγότερα διάσημα αλλά γαμάνε κι αυτά. Το '69 δεν ξηγιόσασταν threesome μόνο εσείς, κύριοι CCR.
Davy Graham - Hat: Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω για τον Davy. Ο Davy είναι θεός, τελεία.
Roy Harper - Folkjokeopus: Ίσως ο καλύτερος δίσκος του Ρόι απ’ όσους έχω ακούσει (έχει και ψιλοτεράστια δισκογραφία πανάθεμά τον). Η Τέχνη του εδώ φτάνει σε ιλιγγιώδη επίπεδα, μιλάμε για prog rock χωρίς το rock αλλά και χωρίς να του λείπει τίποτα άλλο, ψυχεδελικό, folky, jazzy, μικρή σημασία έχει, HATS OFF ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΛΕΜΕ.
Love - Four Sail: Arthur Lee isn’t just Forever Changes… Μετά το Έπος εκείνη η μπάντα διαλύθηκε, ο Arthur έστησε καινούργια και μέσα σε λίγα sessions τον Σεπτέμβρη του ‘68 ηχογράφησαν 27 (!) νέα κομμάτια. Ποιο ήταν τώρα το θέμα. Οι Love πριν φύγουν για άλλη δισκογραφική είχαν συμβόλαιο για έναν ακόμα δίσκο. Μπήκε λοιπόν στο στούντιο ο τύπος από την Electra και, όπως ήταν η συμφωνία, διάλεξε 10 απ’ αυτά τα 27 κομμάτια “και τα άλλα 17 κάντα ό,τι θες μάγκα μου”. Τα 17 που έμειναν αποτέλεσαν το διπλό Out Here που κυκλοφόρησε λίγους μήνες μετά το Four Sail (εμφανές και το λογοπαίγνιο). Μαντέψτε ποιος δίσκος είναι ποιοτικά ανώτερος. Αλλά πρώτα σκεφτείτε το καλά.
Pentangle - Basket of Light: Η καλύτερη ίσως psychedelic folk μπάντα από Βρετανία εκείνη την εποχή, ναι, πιθανώς σπουδαιότερη ακόμα και από τους Fairport Convention. Απλά αυτοί εδώ δεν ροκάρανε. Τουλάχιστον όχι τυπικά - μόνο οι παραμορφωμένες κιθάρες τούς λείπουν.
Steppenwolf - Monster: Από εκείνο το ιστορικό, Heavy Metal Thunder of a debut album, έναν χρόνο πριν, είχαν μεσολαβήσει ένα καλό αλλά λίγο “μια απ’ τα ίδια” δεύτερο και ένα επιεικώς απαράδεκτο τρίτο ονόματι At Your Birthday Party, ε, καιρός ήταν να επιστρέψει ο Λύκος της Στέπας με μια πολύ δυνατή κυκλοφορία, και αυτή ήταν το proverbial Τέρας, που για τον John Kay ήταν απλά η ίδια η Αμερική…
Strawbs S/T: Απαστράπτον electric folk διαμάντι. Κάποιοι λογικά τους ξέρετε (και, ελπίζω, τους εκτιμάτε) από τις 70s δουλειές τους, οι ομορφιές όμως, επίσημα, ξεκινούν από δω. Αξίζει να έρθετε σε επαφή με αυτούς τους θορυβώδεις τροβαδούρους στα πρώτα τους τρανά βήματα.
Πάμε τώρα και στο Top 5.
NUMBER FIVE
.............
King Crimson - In the Court of the Crimson King
Moonchild: Do I mean shit to you?
ΟΚ πέρα από την πλάκα δεν έχω να προσθέσω κάτι γι’ αυτό το κοσμοϊστορικό ντεμπούτο, εκτός ίσως από το ότι το ομότιτλο έπος στα χασομέρια του άλμπουμ έχει μία από τις πιο μαγευτικές ατμόσφαιρες που έχω βιώσει στη ζωή μου σε μουσικό πλαίσιο. Γενικά τι να πούμε για King Crimson τώρα…
NUMBER FOUR
.............
Jethro Tull - Stand Up
Χμμμμ για το φανταστικό δεύτερο άλμπουμ του Ian και της παρέας του τι να προσθέσω; Α, ναι. Το Fat Man ρε αλήτες! Μόνο εγώ ταυτίζομαι μ’ αυτό το κομμάτι; Και αν ναι, γιατί; Αντώνη μην απαντήσεις…
NUMBER THREE
.............
The Beatles - Abbey Road
Χαχαχαχαχαχαχαχα. Εδώ κι αν δεν έχω κάτι ουσιαστικό να προσθέσω. Το έχω πει ήδη, για μένα η φάση είναι Revolver / Abbey Road ΚΑΙ ΜΕΤΑ συζητάμε όλα τα υπόλοιπα. Η καλύτερη δεύτερη πλευρά στην ιστορία της μουσικής; Ίσως…
AND THE OBVIOUS 1-2
.............
Χο χο.
Λοιπόν @anhydriis άκου λίγο τώρα παιχταρά μου πώς θα τη φτιάξουμε την κατάσταση. Το πρωί που θα σηκωθείς (μεσημέρι, απόγευμα, δεν ξέρω πότε σηκώνεσαι) θα παρατηρήσεις ότι δεν έχει περαστεί στη φόρμα η πεντάδα του χρήστη Γράκχου. ΜΗΝ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ. Θα το κάνω εγώ. Απλά δεν θα το κάνω ακόμα. Θα περιμένουμε μέχρι την Κυριακή εκεί κατά τις 11.30 - 12 παρά. Τότε θα σου στείλω μήνυμα και θα σου ζητήσω ευγενικά να με ενημερώσεις για την πορεία της εκλογικής διαδικασίας. Θα σου πω ευχαριστώ πολύ αγαπητέ για τις πληροφορίες και τότε θα συμπληρώσω τη φορμίτσα.
Συμφωνάμε;
Ωραία.
Αυτά. Σιγά μην κάτσω τώρα να γράψω κείμενο για την αγαπημένη μου μπάντα και τους δύο από τους τέσσερις πρώτους δίσκους της, που εννοείται ότι είναι παράλληλα οι κορυφαίοι δίσκοι των 60s (όπως και οι δύο επόμενοι είναι οι κορυφαίοι των 70s - μέσα σε τρία ημερολογιακά έτη όλα αυτά παρακαλώ). Ο χοπέτο αποτόλμησε να το κάνει για τη δική του καψούρα και καλά έκανε, εγώ δεν μπορώ, σόρι.
16 Likes
Εκτός από την πρώτη θέση που ήταν είναι και θα είναι για πάντα δεδομένη, η κατάταξη των προτιμήσεων μου για το σωτήριο έτος 1969 αλλάζει μέρα με την ημέρα. Τι να πει κανείς… Παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς μου, ευχαριστώ τα παιδιά και ειδικά τον anhydriis που επιμείνανε να συνεχιστεί το παιχνίδι (το ταξίδι) ακόμη πιο πίσω στο παρελθόν, με αποτέλεσμα να ξαναεπισκεφτώ, αλλά και να ανακαλύψω σπουδαίες μουσικές που είχα (κακώς) αρκετά πίσω στις προτεραιότητες μου. Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια - αλλά βρισκόμαστε στο υπέρτατο '69, οπότε μερικά honorable mentions επιβάλλονται for Christ’s sake!
King Crimson - In The Court Of The Crimson King
Καθαρά άλμπουμ πεντάδας που μένει έξω από την δικιά μου λόγω ειδικών περιστάσεων! Οι King Crimson στην συνείδηση μου δεν ήταν ποτέ συγκρότημα, αλλά το life project του Robert Fripp. Oι συνεχείς αλλαγές στην σύνθεση τους αυτό μαρτυρούνε, αποτέλεσμα η δισκογραφία τους να έχει πολλά σκαμπανεβάσματα. Οι κορυφές τους όμως είναι απλησίαστες. Το ITCOTCK είναι το Everest τους (του).
Jethro Tull - Stand Up
Μετά το… ΟΚ Ι guess ντεμπούτο τους, σκάει αυτή η δισκάρα που και τίποτα να μην βγάζαν οι Τull στην συνέχεια, θα είχαν εξασφαλισμένη μια θέση στο πάνθεον του ροκ. Γράφω αυτές τις λέξεις ακούγοντας το καταπληκτικό remix του Steven Wilson (φοβέρο γυάλισμα κάνει ο άτιμος!) και ανατριχιάζω. A New Day Yesterday, Bouree, Look Into the Sun, Nothing Is Easy, We Used To Know, αθάνατες κομματάρες. Πάμε ρε μπαντάρα, τα seventies σας ανήκουν!
The Kinks - Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)
Face to Face, Something Else, The Kinks are the Village Green Preservation Society και τώρα Arthur, τέταρτo album όπου το σερί της μπάντας των αδερφών Davies συνεχίζει ακάθεκτο. Victoria και Shangri-La κλασσικές τραγουδάρες με τα υπόλοιπα επίσης πολύ κοντά. Είναι απίστευτο πόσο υποτιμημένο είναι το έργο τους σε σχέση με μπάντες όπως οι Stones ή οι Who…
The Who - Tommy
…κατά φωνή και τα παιδιά! Πρόσφατα έκανα το λάθος να δω την ομότιτλη καλτ ταινία του Ken Russel βασισμένη στην μουσική του δίσκου. Υπάρχει στο Youtube για τους πιο τολμηρούς. To album όμως είναι άλλη ιστορία. Η φιλοδοξία του Pete Townshend δεν έχει όρια! Μια μεγαλεπήβολη δουλειά που επηρέασε όσο λίγες την μουσική της επόμενης δεκαετίας και όχι μόνο. Αν και προτιμώ κατιτίς παραπάνω την αμεσότητα και το attitude του Who’s Next, δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ στο μεγαλείο του Tommy.
Led Zeppelin - Led Zeppelin I, Led Zeppelin II
Σαν σκληρός δεκαπεντάχρονος καργιόλης που ήμουν, άκουγα ήδη heavy metal (ΟΚ… τα απολύτως βασικά) όταν ο κατά οκτώ χρόνια μεγαλύτερος ξάδερφός μου με ρώτησε αν έχω ακούσει Led Ζeppelin. Αυτοί δεν παίζουν μέταλ, ήταν η απάντηση μου. Το διπλό Remasters, μια πραγματικά υπέροχη συλλογή των Zeppelin που μου δώρισε, μου άνοιξε τα μάτια ή μάλλον καλύτερα τα αυτιά! Τα Led Zeppelin I & ΙΙ ίσως δεν φτάνουν την αγάπη που έχω για κάποια από τα μετέπειτα αριστουργήματα της μπάντας, αλλά την πλησιάζουν πολύ.
Bob Dylan - Nashville Skyline
Eπιστροφή στις ακουστικές κιθάρες για τον Bob με έναν υπέροχο δίσκο. Με το ντουέτο του με τον man in black, Johnny Cash στο Girl From Northern Country να ξεχωρίζει και με μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια που έγραψε ποτέ: Ι Threw It All Away, Lay Lady Lay και Tonight I’ll Be Staying Here With You.
Laura Nyro - New York Tendaberry
Η Laura ήταν μόλις 20 χρονών όταν κυκλοφόρησε αυτόν τον εκπληκτικό δίσκο. Είναι από τις λίγες εκείνες δημιουργίες που η πρώτη φορά που θα τις ακούσεις σου μένει για πάντα χαραγμένη στην μνήμη. Φανταστική φωνή, ανατριχιαστικές ερμηνείες. Τι να μας πει η Kate Bush και τι να τραγουδήσει…
Miles Davis - In A Silent Way
Για τους περισσότερους, στο In A Silent Way ο Miles κάνει μια τελευταία πρόβα λίγο πριν το μνημειώδες Bitches Brew. Για κάποιους ειδικούς, το In A Silent Way είναι κλάσεις ανώτερο από το συγκεκριμένο αυτό album. Για λίγους μύστες αποτελεί την καλύτερη δουλειά του.
Scott Walker - Scott 4
Kάποιο δύσκολο βράδυ με μόνη συντροφιά την μουσική, ένα τραγούδι με τίτλο The Seventh Seal, στίχους καθαρά επηρεασμένους από την ομώνυμη ταινία του Bergman και μουσική σε στυλ Morricone ήρθε να με παρηγορήσει. Τι περίεργη φάση ο Scott Walker. Όλοι οι μουσικοί που ακούς να τον γνωρίζουν και να τον εκτιμούν, αλλά αυτός να παραμένει αίνιγμα και μυστικό για τους λίγους.
5)Joni Mitchell - Clouds
Από τα σκοτάδια του “Τενεκεδένιου Άγγελου” σε ένα ηλιόλουστο “πρωινό στο Chelsea”, ένα τσιγάρο δρόμος. Έχω μείνει αναυδος από το απίστευτο ταλέντο της Joni και με κάθε νέα ακρόαση το Clouds όλο και ανεβαίνει στην συνείδηση μου, όπως συμβαίνει συνήθως με τα σημαντικά έργα τέχνης. Ένας καταιγισμός συναισθημάτων. Διαχρονική μουσική!
4)Neil Young - Everybody Knows This is Nowhere
Το δεύτερο solo album του Neil Young- πρώτο με τους Crazy Horse, της μπάντας που τον συντρόφευει μέχρι και σήμερα στις πιο συναρπαστικές μουσικές αναζητήσεις του- είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα καλύτερα της τεράστιας δισκογραφίας του. Σοβαρό, μελαγχολικό και δυσοίωνο, με πολλές κορυφαίες στιγμές όπως το φολκ μοιρολόι του Running Dry, την ακουστική τελειότητα του Round & Round και τον εσωτερικό μονόλογο του ομότιτλου κομματιού. Είναι όμως τα Cowgirl in the Sand και Down By the River, δύο μακροσκελή επικά κομμάτια που έγιναν με την μία live standards, που αναπόφευκτα κλέβουν τις εντυπώσεις. Α, και το Cinnamon Girl που το διασκευάσαν (μάλλον) με επιτυχία οι Type O Negative!
3)Nick Drake - Five Leaves Left
Το ντεμπούτο του Nick Drake είναι ένα από τα πρώτα albums που αγόρασα ποτέ και μέχρι σήμερα δεν παύει να μου κάνει παρέα όταν χρειάζομαι κάτι για να καθαρίσει το μυαλό μου. Tα υπέροχα έγχορδα στα περισσότερα κομμάτια μου φέρνουν στο νου το Eleanor Rigby. Οι κελαρισμοί της κιθάρας του Νick μου θυμίζουν κάτι από το παίξιμο του Robert Smith. Μπορεί το Bryter Layter που ακολούθησε την επόμενη χρονιά να θεωρείται το αριστουργημα του τραγικού αυτού καλλιτέχνη, είναι ωστόσο η φθινοπωρινή αύρα του Five Leaves Left που πάντα με κάνει να επιστρέφω. Ειδικά εκείνη η αυθεντική μελαγχολία του Day Is Done.
2)The Rolling Stones - Let It Bleed
Πρόσφατα με κάτι προσκλήσεις που βρήκε ένας φίλος αποφάσισα να επισκευτώ το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ της πόλης μου. Δεν είμαι και πολύ της φάσης αλλά κοιτάζοντας το πρόγραμμα του φεστιβάλ ένα ντοκιμαντέρ μου έκανε κλικ. Το Catching Fire αναφέρεται στην ζωή της ηθοποιού Anita Pallenberg, μοντέλο, μούσα των Rolling Stones και μητέρα των παιδιών του Keith Richards. Η Αnita ήταν μια bigger than life προσωπικότητα που έκλεψε τις καρδιές σχεδόν όλων στο συγκρότημα. To φιλμ αποδείχθηκε αποκάλυψη και θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να το τσεκάρετε. Γιατί κάθομαι και γράφω όλα αυτά; Μα γιατί αν δεν υπήρχε η Anita δεν θα υπήρχε Gimme Shelter και δεν θα υπήρχε You Can’t Always Get What You Want. Δεν θα υπήρχε αυτή η δισκάρα που λέγεται Let It Bleed.
1)The Beatles - Abbey Road
Τι ωραία που όλοι έχουν μια ιστορία για το Abbey Road να μοιραστούν, για κάποιο από τα τραγούδια του ή για το εμβληματικό του εξώφυλλο. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα. Το Abbey Road δεν βρίσκεται καν στα τρία αγαπημένα μου Beatles albums… μέχρι να ξεκινήσει το Υοu Never Give Me Your Money και το καλύτερο medley στην ιστορία της μουσικής! Ποια είναι λοιπόν είναι η ιστορία μου; Χμμμ, ίσως το ότι έχω ακούσει το Golden Slumbers μαζί με κάθε live και διασκευή του στο διαδίκτυο χιλιάδες φορές, προσπαθώντας επί ματαίω να βρω καλύτερη εκτέλεση από την original. Όταν ο Paul τραγουδά Golden slumbers fill your eyes/Smiles awake you when you rise ανατριχιάζω από πάνω μέχρι κάτω. Τι δεν είμαι κι ο μοναδικός; Fuck, τότε δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω!
21 Likes
Εμένα μου φέρνει ρίγη άλλο σημείο, το Sleep pretty darling, do not cry / And I will sing a lullaby. Ίσως γιατί το δικό σου επίμαχο σημείο, παρότι προφανώς είναι καταπληκτικό, για κάποιο λόγο με κάνει πάντα να σκέφτομαι golden showers fill your eyes… και να χασκογελάω σαν τον μαλάκα.
Ανώριμος, το ξέρω.
6 Likes
Έχεις (ή κάποιος άλλος) ακούσει το Aqualung του Wilson? Λένε πως είναι πολύ καλύτερο του ορίτζιναλ.
1 Like
Τα έχω και τα δύο σε βινύλιο και όντως του Wilson έχει πιο γεμάτο ήχο, προσωπικά το προτιμάω σίγουρα.
1 Like
Μου φαινόταν πάντα λίγο φλατ αλλά το αγνοούσα λόγω ποιότητας σνθέσεων. Πρέπει να ξαναεπενδύσω… 
1 Like
Εγώ ξέχασα τους καυτούς αρουραίους, που σίγουρα θα έμπαιναν δεκάδα (αλλά όχι πεντάδα, σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά των 60s μάλλον θα ήταν πενταδατοι βέβαια). Τι να κανς.
3 Likes
Συνυπογράφω, είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως μπορεί να γιγαντωθεί ο… ψυχαναγκασμός!
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσο συγκρατημένος ήμουν (όπως και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες) όταν ξεκίνησε το 52for52 και σχολιάζαμε τα early seventies, και δεν ξέρω αν πρέπει να λέω ευτυχώς ή δυστυχώς που δεν ψηφίζουμε τώρα για εκείνα τα χρόνια! Τα “σεντόνια” θα έβγαιναν τουλάχιστον… επικά!
7 Likes
Μιλάμε για τεράστια δισκάρα. Προσπαθώ να το χωρέσω.
2 Likes
Έχει κάνει φοβερή δουλειά γενικότερα στα remixes του στους Tull. Ακόμη και σε λιγότερο δυνατά albums όπως το Α, καταφέρνει να αναδείξει το μουσικό τους περιεχόμενο. Ειλικρινά βλέπεις αυτές τις δουλειές με άλλο μάτι. Εγώ που δεν είμαι και κανένας πιουρίστας δεν ενδιαφέρομαι να ακούσω πια τα οριτζιναλς!
3 Likes
Πω-πω, κι εγώ διαβάζοντας το post του hopeto ήμουν σε φάση “κλειδώστε το και βάλτε κι ένα αφιέρωμα “1969” στην κεντρική του site”. Πραγματικά, άφησε τίποτε απ’ έξω;
Επίσης, πόσο γελάω που στην αρχή προβληματιζόμασταν για το αν άξιζε να συνεχιστεί ή όχι το παιχνίδι στα 60’s (κι ας έγραψα ελάχιστα προσωπικά).
Επίσης, διαβάζοντας και μόνο αυτό:
Brothers and sisters
I wanna see a sea of hands out there
Let me see a sea of hands
I want everybody to kick up some noise
I wanna hear some revolution out there, brothers
I wanna hear a little revolution
Brothers and sisters
The time has come for each and every one of you to decide
Whether you are gonna be the problem
Or whether you are gonna be the solution (that’s right)
You must choose, brothers, you must choose
It takes five seconds, five seconds of decision
Five seconds to realize your purpose here on the planet
It takes five seconds to realize that it’s time to move
It’s time to get down with it
Brothers, it’s time to testify and I want to know
Are you ready to testify?!
Are you ready?!
I give you a testimonial
The MC5!
δεν παίζει να είμαι ο μόνος που το διαβάζω κρατώντας τις αντίστοιχες ανάσες που έχουμε μάθει απ’ έξω, αλλάζοντας την ένταση της φωνής, φωνάζοντας και χοροπηδώντας στο τέλος, ε;
7 Likes
Έχω ξεχάσει 2-3 σίγουρα (Joe Cocker πχ…) αλλά όταν το θυμήθηκα, βαρέθηκα.
Το ωραίο στα 60ς για μένα είναι πως σχεδόν ότι αναφέρεται που δεν έχω ακούσει ή βάλει σε λίστα, παίζει να με αφορά σε ένα μεγάλο βαθμό. Έχω σημειώσει άπειρα πράγματα που δεν ήξερα καθόλου ή ελάχιστα, ειδικά νωρίς στην δεκαετία.
5 Likes
- Led Zeppelin - Led Zeppelin
- The Stooges - The Stooges
- Led Zeppelin - Led Zeppelin II
- Townes Van Zandt - Our Mother The Mountain (+ cover)
- MC5 - Kick Out The Jams
10 more:
Summary
- The Beatles - Abbey Road
- Tim Buckley - Happy Sad / Blue Afternoon
- Creedence Clearwater Revival (Green River - Bayou Country - Willy & The Poor Boys)
- Pharoah Sanders - Karma
- Miles Davis - In A Silent Way
- Leonard Cohen - Songs From A Room
- Amon Düül II - Phallus Dei
- Crosby, Stills & Nash - s/t
- King Crimson - In The Court Of The Crimson King
- The Frost - Rock N Roll Music
13 Likes
Κάπως offtopic και συγγνώμη για το σπάσιμο της ροής, με αφορμή όμως το topic νέο topic του @SvenN και ένα σχόλιο του @Leper_Jesus → πιστεύω ένα μπαμπάτσικο “φάρμακο” για τα στερητικά του παιχνιδιού εδώ θα ήταν ίσως ένα mix-tape κάθε χρονιάς - 10 τραγούδια πχ από τους δίσκους της 5άδας του
Να ιντριγκάρω εννοείται μια παραπάνω και τον @anhydriis που είναι ο απόλυτος master τέτοιων φορουμικών events, με μια πιθανή εβδομαδιαία λίστα σε κάνα spotify - αν δύναται εννοείται να βγει βαθμολογία με τραγούδια και να σχηματιστεί ένα top10 
Οι 40+ ειδικά υποθέτω γνωρίζεται καλά την ΓΚΑΒΛΑ του να φτιάχνεις μια καλή κασέτα 
αυτό είχα να πω και εγώ, ας συνεχίσω τα εξέλ μου
8 Likes
Κι εγώ σκεφτόμουν τοπ10 or smth τραγούδια της χρονιάς σαν spinoff, αλλά περίμενα να τελειώσουν τα 60s για να το προτείνω, count me in
Έχεις να πας σούπερ μάρκετ? 
4 Likes