2024
Ας γραψω και εγω για τους αγαπημενους μου δισκους της χρονιας που πλησιαζει στο τελος της, φυσικα με τον παραγοντα χρονο να μην εχει ακομα παιξει τον ρολο του, αλλα και καποια κενα σε δισκους που θελω να ακουσω και δεν εχω προλαβει ακομα.
Εβαλα την 40αδα μου στο νημα με τις καλυτερες κυκλοφοριες 2024, χωρις σχολια για τους δισκους, σε αυτο το νημα θα επιχειρησω να πω και δυο λογια για οσους ειναι στην πρωτη δεκαδα, τηρωντας ευλαβικα το format 5+5 που ειχα σε ολη τη διαρκεια του let’s play ξεκινωντας απο τα 70s και μετα.
1. Blood incantation- Absolute elsewhere
Ισως ο δισκος που ακουσα περισσοτερες φορες απο οποιονδηποτε αλλο φετος. Απολυτως αψεγαδιαστος και στην death metal και στην prog rock (με τους τιτανες Eloy να ξεχωριζουν σαν επιρροη εδω) πλευρα του, αλλα και στις εναλλαγες μεταξυ των δυο να ειναι σεμιναριακες. Instant classic απο την πρωτη ακροαση, απο τους δισκους που τους ακους και λες “δεν μπορει να ειναι τοσο τελειοι σε καθε δευτερολεπτο τους”
2. Doedsmaghird- Omniverse Consciousness
Τι να γραψω για αυτο τωρα, δυσκολευομαι παντα να περιγραψω το τι ακουω σε δισκους της παρεας του Vikotnik. Χαραζοντας μια εναλλακτικη πορεια που θα μπορουσαν να εχουν παρει οι τιτανες Dodheimsgard απο το Satanic Art EP και μετα κανει μια τομη στο χωροχρονο και δινει εναν ακομα δισκο που μονο ιδιος θα μπορουσε να δωσει. Δισκος που ακομα και μετα απο απειρες ακροασεις με κανει να ανακαλυπτω πραγματα σε αυτον, και που ειμαι βεβαιος πως θα “γερασει” εξαιρετικα, οπως και ολοι οι δισκοι της μπανταρας που απολαυσαμε πριν 2 βδομαδες στο Temple αλλωστε.
3. Hail spirit noir- Fossil gardens
Μεγαλη εκπληξη φετος για την μαλλον αγαπημενη μου ελληνικη metal μπαντα, εκει που πιστευα πως, μετα το πολυ καλο κατα τ’ αλλα Eden in Reverse θα χανοντουσαν στο 70s prog rock και το synthwave, κανανε μια επιστροφη στον πιο σκληρο ηχο, και την κανανε αρχοντικοτατα, οχι δηλαδη γυρνωντας πισω στα (καταπληκτικα) Pneuma, Magoi και Mayhem in Blue, αλλα αλλαζοντας τον ηχο τους σε κατι πιο μεγαλειωδες και δαιδαλωδες, κρατωντας ταυτοχρονα ολα τα στοιχεια που με εκαναν να τους αγαπησω. Τεραστιος δισκος.
4. Mamaleek- Vida Blue
Αλλος ενας δισκος που δυσκολευομαι πολυ να περιγραψω. Ακραιο metal, sludge, jazz, blues, αντισυμβατικες συνθεσεις, τελετουργικα και ταυτοχρονα τοσο αμεσο και προσωπικο. One of a kind πραγματικα και η μπαντα και ο δισκος. Αν σας αρεσει το πειραματικο ακραιο metal ακουστε το ανεπιφυλακτα.
5. Khirki- Κυκεώνας
Ειχα παθει πλακα με την Κτηνωδια, ξαναεπαθα με αυτο. Εδω λοιπον η μπαντα εχει κρατησει την ορμη της και τις αψογες συνθεσεις, εχει προχωρησει καποια στοιχεια της μουσικης της και εχει βαλει νεα (οι Συμπληγαδες στην ολοτητα τους, το μπασιμο του Heart of the sea και τα τρελα που γινονται στα τελευταια 2.5 λεπτα του Hekate ειναι τα πρωτα παραδειγματα που μου ερχονται στο νου). Δισκαρος, και φυσικα περιμενω το επομενο βημα τους με ανυπομονησια.
6. Full of hell- Coagulated bliss
Εχω λιγο τουριστικη σχεση με το grind, με καποιες εξαιρεσεις, οπως τους λατρεμενους Pig Destroyer. Αυτος ο δισκος, οντας αρκετα πειραματικος και οχι 100% κλασικο δειγμα grindcore, αλλα κυριως λογω των εξαιρετικων συνθεσεων του, με τραβηξε σε αυτα τα μονοπατια πολλες φορες φετος, και ειναι οτι καλυτερο εχω ακουσει τα τελευταια χρονια στον ευρυτερο ηχο του μαζι με το προπερσινο Hiss των Wormrot. Αλλα ειπαμε, ειμαι λιγο τουριστας. Αν ειστε και εσεις τουριστες του grindcore, πιστευω θα σας αρεσει.
7. Scarcity- The promise of rain
Δεν ειναι πολλες οι φορες που μια μπαντα εχει να παρουσιασει μια καλλιτεχνικη δουλεια τοσο ριξικελευθη οσο αυτη, και μαλιστα που τα παντα βγαζουν απολυτο νοημα μετα απο λιγες ακροασεις. Μινιμαλισμος, ακροτητα, μικροτονικοτητες, πειραματισμος, ψοφαω για ολα αυτα, ειδικα οταν συνυπαρχουν με καλοδουλεμενες συνθεσεις σε μια τοσο ολοκληρωμενη προταση οσο το The promise of rain.
8. Crypt Sermon- The stygian rose
Epic doom απο το πανω ραφι, τοσο καλο που αν ειχε κυκλοφορησει πριν λιγες δεκαετιες εκτιμω πως θα ηταν στα κλασικα του ηχου. Εχει και κατι τζουρες Savatage για εμας τους αρρωστους, εχει και αρκετο μεγιστο King Diamond, αλλα το πιο σημαντικο, εχει συνθεσεις που δεν τις καταπινει η μεγαλοπρεπης υποβλητικοτητα τους, αλλα αναδεικνυονται μεσα απο αυτην, προσφεροντας 6 τραγουδια που ολα εχουν το δικο τους λογο υπαρξης. Modern classic.
9. Opeth- The last will and testament
Σαν αρρωστακιας των Opeth που σεβεται τον εαυτο του για 2 βδομαδες οταν κυκλοφορησε δεν ακουγα σχεδον τιποτα αλλο. Μετα τις απογοητευσεις των Pale Communion και Sorceress (οχι πως δεν εχουν και καλες στιγμες) και το φαρμακο για την αυπνια που ονομασε In Cauda Venenum (και τωρα που το γραφω μου ερχεται να χασμουρηθω), ο Μιχαλακης et co. ξαναγυρισε σε ενα δισκο που με εκανε να θελω να τον ακουω συνεχεια, να ανακαλυπτω πραγματα σε αυτον και να αισθανομαι (εν μερει) οπως οταν πεταγαν τα αριστουργηματα το ενα μετα το αλλο. Οχι, το The last will and testament δεν ειναι αριστουργημα, αλλα ειναι ενας παρα πολυ καλος δισκος που αντλει πολλα απο τα δυνατα στοιχεια των Σουηδων, που περιεχει αρκετες απο τις μιαρες ατμοσφαιρες της περιοδου Deliverance- Watershed κυριως, μεταλλαγμενες και δωσμενες με εναν απολυτα πολυπλοκο και στριφνο τροπο, που μετα απο αρκετες ακροασεις με κερδισε στο 100%. WB.
10. Oranssi Pazuzu- Muuntautuja
In Oranssi Pazuzu we trust. Καθε φορα που πατας το play σε εναν δισκο τους ενα βιομηχανικο και ψυχρο, μα ταυτοχρονα απολυτα εθιστικο και κινηματογραφικο συμπαν ξεδιπλωνεται μπροστα σου, ή μαλλον περισσοτερο μπαινεις εσυ μεσα του. Απο τις πιο ξεχωριστες μπαντες του ακραιου ηχου εκει εξω, ενας απο τους καλυτερους δισκους της.
Εξωφυλλο Doedsmaghird.
