Χαχαχα ναι ναι μια βδομαδα, απλα η πρωτη ηταν πετσοκομμενη γιατι η ιδεα εσκασε μεσοβδομαδα… απο εδω και περα παμε νορμάλ… ειλικρινά αγκαλιες σε ολους… προσπαθω να κανω και μερικα ακομη πραματακια οσο μπορώ, οτι ιδεες καλοδεχουμενες…
@Sh_Wo_f πιστευω ανετα ανταλλαγες αρκεί να μην μαθω τπτ
Παντως στα του 70 δεν περιμενα με τιποτα επικρατηση του Black Sabbath και μαλιστα τοσο αβασανιστα, ενω πολυ μου αρεσε η παρουσια του miles davis στη δεκαδα (αν και ουτε και εγω τον ψήφισα)
Στα του 1971 παω με
Imagine - John Lennon
Νομιζω εδω ο γιαννης κανει μια αναψηλαφηση των ορίων του μουσικά (σωματικα ισως?) και κυριως στο πλαισιο των θεματων και των συναισθημάτων που αυτα μπορουν να τρεχουν. Μονο ενα τραγουδι να ειχε παλι θα ηταν για μενα συναισθήματικα AOTY
Led Zeppelin IV - Led Zeppelin
Χρονια στην χρονια, δισκο στο δισκο, ετσι χτιστηκε το μεγαθηριο αυτο. Εδω νομιζεις πως ακους ραδιοφωνο, ολα τα τραγουδια ειναι τεραστια.
Songs of Love and Hate - Leonard Cohen
Ωμη ειλικρίνεια. Σεμιναριο για το πως η μαυριλα μπορει να ειναι πανεμορφη.
Aqualung - Jethro Tull
Νομιζω πως η μεταβαση απο το περσινο (1970) Benefit ειναι απο τις πιο εντυπωσιακες ιστορικα.
Sticky Fingers - The Rolling Stones
Ή αλλιως πως τρως τα μουτρα σου εντυπωσιακα με στυλ και attitude
Πάντως αυτό που θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον προχωρώντας στη δεκαετία είναι το πόσο θα αρχίσουμε να αποκλίνουμε μεταξύ μας. Δηλαδή, γενικότερα από τα '50s μέχρι τα μέσα των '70s είναι πολύ εύκολο να συμφωνήσουμε σε μεγάλο βαθμό για τα “τα καλύτερα”.
Οι διαφορές είναι του στυλ “α, εγώ θα το έβαζα στη θέση #6” ή “ούτε για 10αδα αλλά δισκάρα”.
Και μέχρι το τέλος της δεκαετίας ο ένας θα ψηφίζει Judas Priest, ο άλλος Joy Division, ο άλλος Motorhead, ο άλλος Tom Petty και ο άλλος Ramones.
Πάμε για το 1971, με επίσης αδιανόητη δυσκολία επιλογής 5 μόνο albums -αλλά αυτό το κάνει και διασκεδαστικό. Μόνο και μόνο που το Meddle είναι το αγαπημένο μου Floyd και ενώ έβαλα στο 1970 το Atom Heart Mother, στην λίστα του 1971 δεν βλέπω να χωράει, λέει πολλά.
Προφανώς η παρακάτω λίστα μπορεί σε μια ώρα να είναι εντελώς διαφορετική, όπως και εκείνη του 1970:
Ton Steine Scherben -Warum geht es mir so dreckig? (Why am I so miserable?)
Πρωτό-punk με πολιτικό και κοινωνικό στίχο από την Βερολινάρα, το πρώτο τους album θα το αγαπώ για πάντα, για κομματάρες όπως την παρακάτω (Destroy what destroys you!)
David Bowie - Hunky Dory
Δύσκολο να μην έχω σε κάθε μου 5άδα έναν δίσκο του Bowie, το Hunky Dory είναι η επίσημη αρχή του μύθο, πατώντας στο δρόμο που άνοιξε το Man Who Sold the World και κάνει establish για τα καλά την συνεχώς reinventing μουσική φύση του Starman.
Marvin Gaye - What’s Going On
Δεν έχω πολύ σχέση με την soul-funk φάση, παρά μόνο με τα πολύ κλασσικά του χώρου. Το What’s Going On το θεωρώ ένα τέλειο album, unskippable από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ την φωνή του Gaye να έχει την ίσως πιο smooth χροιά που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου.
Can - Tago Mago
Krautrock στα καλύτερά του, σαρωτικός δίσκος που δεν θέλει και πολλά πολλά, μονάχα play στο πικαπ και να αφεθεί κανείς στο απόλυτο χάσιμο.
Jethro Tull - Aqualung
Όπως και για το Tago Mago, τι να πει κανείς για το Aqualung που δεν έχει ειπωθεί ξανά;
Όχι οκ, μια χαρά είναι, και μεγάλη έκπληξη κιόλας που στο φορουμ των μεταλλάδων ;p δεν έχει ήδη πάρει τρελό προβάδισμα το master of reality ή το iv. Και πού είναι οι Heep επίσης! Ο.ο
Αυτό με τις αποκλίσεις το σκεφτόμουν κι εγώ χτες, έχει να γίνει τρελό πανηγύρι μέχρι να φτάσουμε στο σήμερα, θα ψάχνεται ο @anhydriis. ;p
edit: Ζω για το πως θα αρχίσει το “decline” από το '77 για αρκετούς, και πώς στα '80ς θα ξεχαστεί το αδιανόητο rock πάσης φύσεως που κυκλοφόρησε για χάρη του μέταλ
Καλώς ή κακώς η δική μου μουσική γράφτηκε κατά πολύ μικρό ποσοστό στα 70ς οπότε κανονικά για το '71 θα έπρεπε να βάλω μόνο τρεις δίσκους, αλλά επείδη θέλω να τσιρίξει λίγο η @Sh_Wo_f θα βάλω και τους πέντε που έχω ακούσει (σοβαρά).
1. LED ZEPPELIN “IV”
Η (δική μου) απόλυτη κορυφή τους, ένας από τους πιο spiritual δίσκους ever και γενικά μην τα ξαναλέμε. Ή, μάλλον όχι, να τα ξαναπούμε.
Λολ για τη σύνδεση με μέταλ και μεταλλάδες
2. BLACK SABBATH “Master Of Reality”
Εννοείται ότι αγαπώ και τα 2 πρώτα, αλλά από εδώ και πέρα ξεκινάει η χρυσή περίοδος τουλάχιστον ως το “Bloody Sabbath” (εγώ θα έβαζα και “Sabotage”).
3. URIAH HEEP “Salisbury”
Από όλες τις φωνές των κλάσικ 70ς, η ζεστασιά του Byron είναι ίσως η αγαπημένη μου.
4. PINK FLOYD “Meddle”
Έχω την ίδια ένσταση σχετικά με τα “μεσαία” κομμάτια (αντίθετα στο “Atom Heart…” η δεύτερη πλευρά μου αρέσει πάρα πολύ) αλλά σκέφτομαι ότι ακόμα και ΕΡ με τα “One of These Days” και “Echoes” να ήταν θα αρκούσε για να είναι κλασικό.
Καλές τσιρίδες
5. WHO, THE “Who’s Next”
Δεν μπορώ να πω ότι έχω το ίδιο δέσιμο με τα υπόλοιπα τέσσερα αλλά και πάλι είναι από τους πιο επικά feelgood δίσκους στ’ αυτιά μου.
PS. @anhydriis Η google form για το '71 έχει βγει;
Έχασα την ψηφοφορία του '70 γιατί φοβόμουν μην ξεχάσω κάτι από την πεντάδα μου και τώρα βιάστηκα για το '71 και ξέχασα ένα από τα Top10 αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών.
Άμα είναι μλκας ο άνθρωπος.
Δισκάρα πάντως αν δεν έχετε τσεκάρει.
Καθαρό 10αρι.
Harvest is the fourth studio album by Canadian-American musician Neil Young, released on February 1, 1972, by Reprise Records, catalogue number MS 2032.
Νομίζω μπορείς να το αλλάξεις με κάποιο, έγινε και την προηγούμενη φορά.
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ
Όσο για τους ζεππελιν, για μένα είναι η αρχή των πάντων, δεν έχω να πω κάτι. Είναι από τις προφανείς (και δίκαιες) επιλογές και εντωμεταξύ τυχαίνει να αρέσουν πολύ σε μεταλλάδες. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα. )
)