Το 86 μόνο A-ha και Cinderella.
Εντάξει αστειεύομαι.
Ή μήπως όχι;
3 Likes
2003
1 Like
Ήρθε η ώρα για την πλέον αλλοπρόσαλλη λίστα μου.
1979 λοιπόν!
- Blackfoot - Strikes
- Joy Division - Unknown Pleasures
- Legend - Fröm The Fjörds
- Gang of Four - Entertainment
- The Alan Parsons Project - Eve
Σόρρυ για το οφφ τόπικ, συνεχίστε.
22 Likes
πολύ μακριά το πάτε, την άλλη βδομάδα ξεκινάει το 1980, σκεφτείτε για την συγκεκριμένη χρονιά μόνο τι έχει να γίνει!
2 Likes
Έρχεται βροχή βρετανικού μέταλ
1 Like
Κυριακή βράδυ, μετά τις 12 θα ρίξω την πρώτη μου πεντάδα. Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.
4 Likes
Όλοι: Έρχονται τα 80ς, θα γίνει χαμός μλκ!!
Εγώ: Γεια σας. Ηρθα να σας μιλήσω για το '78 (μου).
Disclaimer:
Κατανοώ την επιλογή πολλών να μην συμπεριλάβουν live albums σε λίστες με καλυτερους δίσκους, κ σε μεγάλο βαθμό την ασπαζομαι, ωστόσο, στο προσωπικο μου συμπαν υπάρχουν τρεις εμβληματικες εξαιρέσεις λάιβ δισκων (μεσα σε ένα συνολο σχεδόν τριακοσιων albums που θα καταλήξουμε να έχουμε παραθέσει μέχρι το τέλος της διαδικασίας)που αξίζουν αναφορά. Κ κάπως τυχαίνει αυτές οι εξαιρεσεις να είναι συγκεντρωμένες στη διετία 78 - 79.
1978
5. Blue Oyster Cult - Some Enchanted Evening
Η δεύτερη συμπερίληψη της
μπανταρας σε δίκη μου λίστα (μετά το κλασικό Secret Treaties) τυχαίνει να είναι ένα από τα πιο κλασικα live albums του rock στο σύνολό του.
Οχι μόνο για τα τραγούδια που περιεχει (τα οποία λειτουργουν κ σαν ένα άτυπο best of της δευτερης/ χρυσής περιοδου της μπάντας), αλλά κυρίως γιατί οι εκτελέσεις αυτών των τραγουδιών καταφέρνουν κ ξεπερνούν (σε στιγμές κατά πολυ) τις αντίστοιχες στουντιακες (κ πουθενα δεν φαίνεται πιο έντονα αυτό απ’ ότι στο ίδιο το Astronomy - το μόνο τραγούδι, μεχρι στιγμής, που συμπεριλαμβανω σε λίστα μου για δευτερη φορά).
Αν μου ζητουσαν να προτεινω έναν κ μόνο δίσκο των Blue Oyster Cult, θα ήταν ξεκαθαρα αυτος.
4. Thin Lizzy - Live and Dangerous
Οι Thin Lizzy ανήκουν σε εκείνα τα συγκροτήματα που λατρεύω συγκεκριμένα τραγούδια τους, αλλά όχι κάποιον (studio) δίσκο τους στο συνολο του. Το συγκεκριμένο λάιβ άλμπουμ τους συγκεντρώνει την συντριπτική πλειοψηφία των αγαπημένων μου κομματιών τους (παραπανω απο κλασικές οι εκτελέσεις των Massacre κ Warriors εδω), κ τους αποτυπώνει στην κορυφαία, ισως, φάση τους.
Κ σ αυτή την περιπτωση, αυτός είναι ο δίσκος που θα προτεινα από την μπάντα, αν μου ζητουσαν μόνο εναν.
3. Rainbow - Long Live Rock n Roll
Οι Rainbow ειναι συγκρότημα από το οποίο αγαπω σχεδόν μιαμιση ντουζίνα τραγούδια (σα να λέμε, δυο τίμιες ολντσκουλ συλλογες).
Σ αυτόν εδώ τον (τελευταίο για μένα) κλασικό τους δισκο, υπάρχουν πεντε τέτοιες κομματάρες.
Από το κλασικό ομώνυμο, στο τραγούδι-blueprint όλου του μετέπειτα power metal, Kill the King, κι από το επιβλητικο Lady of the Lake, στα μεγάλα έπη του δίσκου (το τεράστιο - απ όλες τις απόψεις - Gates of Babylon, και το συγκινητικό Rainbow Eyes), οι κορυφώσεις ειναι τοσο έντονες, που καθιστούν τον δίσκο παναξια συνέχεια του Rising, κ προπομπο της ένδοξης πορειας του Dio στα 80s (κι ας συμβαίνει με άλλες μπάντες - τα θεμελια έχουν ήδη μπει εδω).
2. Judas Priest - Killing Machine
Η δευτερη (κ τελευταία) φορά που συμπεριλαμβανω σε τέτοια λίστα χρονιας δυο δίσκους από το ίδιο συγκρότημα (η πρωτη ήταν το μεγαλειώδες διπλό μπάσιμο που έκαναν οι Sabbath το 70).
Συμφωνώ απόλυτα με ο,τι εχει ήδη γραφτεί παραπανω για τον συγκεκριμένο δίσκο.
Ναι, αυτός ειναι ο δίσκος των Priest στον οποίο αφήνουν πισω την πιο επική κ πολυδαιδαλη προσεγγιση της μεγάλης 70ς τριλογίας τους, έχοντας ολοκληρώσει το αρχικό μουσικό τους όραμα, κ περνούν στο πιο άμεσο κ ευθυβολο υφος για το οποίο θα απογειωθουν εμπορικά στα 80ς.
Ωστόσο, (ακολουθεί, ενδεχομένως unpopular opinion) σε αντίθεση με τα 80ς, οπου μαζί με την μεγάλη επιτυχία κ τα χιτακια έρχεται κ το (μουσικο) δίχτυ ασφαλείας κ μια αναπόφευκτη τυποποίηση/στεγανοποιηση (κ στα δικά μου, τουλάχιστον, αυτια, όλο αυτό συνοδεύεται κ απο αρκετά πιο ελαφρυ κ εύπεπτο υλικό απ ότι μας είχαν συνηθίσει στις μεγάλες 70ς στιγμές τους), εδώ η μπάντα ακουγεται πεινασμένη κ στοχευμένη όσο ποτέ, κ , δίπλα σε πιο βατές κ απλουστευμένες συνθέσεις, συνυπάρχουν απασφαλισμενοι χεβιμεταλαδικοι υμνοι, όπως το αθανατο Hell Bent For Leather κ ο στυλοβάτης του 80ς Heavy Metal που τιτλοφορείται Running Wild.
Εν τέλει, οι Πριστ ήταν που έκλεισαν (μεγαλειωδως) το πρωτο κυμα Heavy Metal, κ, εδώ, οι ίδιοι ειναι που κηρύσσουν την επίσημη έναρξη για την δεύτερη, πιο συνειδητοποιμενη εισβολή του είδους στην δισκογραφια (λεγε με κ NWOBHM).
Κ ολα αυτα, μεσα στην ίδια χρονιά ε.
1. Judas Priest - Stained Class
Έχουν γραφτεί ήδη πολλα καίρια πραγματα για το συγκεκριμένο album
(ξεχωρισα ιδιαίτερα το σχόλιο του Γρακχου για το φως που σκίζει τα σκοτάδια κλπ).
Οποτε λεω, μέχρι να παρω φόρα, για τον δικό μου εκθειασμό του δισκου (έστω κ με χρονοκαθυστέρηση), να ξεκινήσω από τις (λίγες) γκρίνιες που τις φυλάω κυρίως για τα πολυ πολυ αγαπημένα albums.
-
Εξώφυλλο: Δεν έχω να πω κατι πραγματικά αρνητικο, αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από το επικό artwork των προηγουμενων δίσκων, το αποτέλεσμα εδώ φαντάζει υπερβολικά ουδετερο (ή απλά προϊον της αισθητικης της εποχής του).
Εδω όμως μιλάμε για τον απόλυτο Heavy Metal δίσκο της δεκαετίας, κ θεωρώ ότι θα του ταίριαζε απειρα ένα εξώφυλλο που να το προβάλλει αυτό (πχ κάτι αντιστοιχο με τον Death Dealer που κοσμεί το εξώφυλλο του ντεμπούτου των Molly Hatchet για το οποίο μιλήσαμε ήδη αρκετά- κ τυχαίνει να είναι κ το εξώφυλλο της χρονιάς στην λίστα μου). -
Ο τίτλος του δίσκου.
Θεωρώ το Stained Class (το τραγούδι) απίστευτη κομματάρα (κ με στιχουργικο περιεχομενο που σηκώνει συζήτηση), αλλά αν θες να ονοματισεις τον δίσκο σου παιρνοντας τον τίτλο μεσα από το συγκεκριμένο συνολο τραγουδιών, προσωπικα μου φαίνεται αδιανόητο να μην καταλήξεις στο Beyond the Realms of Death (ειδικά αν σκεφτείς πώς έχεις τιτλοφορησει τους δυο προηγουμενους δίσκους σου). -
Συμπαθέστατη η διασκευή στο Better By You, Better than Me, αλλά θεωρώ περίπου χιλιες φορές ανώτερη την διασκευαρα που έκαναν στα sessions του ίδιου δίσκου για το Race with The Devil των The Gun, κ σίγουρα θα την προτιμουσα στην θέση της πρωτης.
Προφανώς, όλα τα παραπανω ειναι λεπτομέρειες που προσφερουν απλά υλικό συζητησης σε καμμένους, για να έχουμε να λέμε πως ο δισκος απο 11/10 θα γινόταν 12/10.
Κατά τ αλλα, εδώ έχουμε τον, για μένα, Απόλυτο Judas Priest δίσκο.
Oκ, μαζί με το Painkiller.
Για την ακρίβεια, κ χωρίς πολλες αναλυσεις κ σημειολογίες, αυτό ΕΙΝΑΙ το Painkiller των 70s, μόνο που στην εποχή του δεν υπήρχε τιποτα αντίστοιχο (ποσο μάλλον πιο ακραίο), οποτε αυτό από μόνο του καθιστά τον δίσκο ως τον κρισιμοτερο, ίσως, του συγκροτήματος.
Για το πως είναι να ξεκινάει το 1978 ένας δισκος με το Exciter, δεν θα γραψω κατι- έχουν γραφτεί ήδη πολλα μέσα στα χρόνια.
Αλλά το ποσο σαρωτικό ηχεί ακόμα κ τωρα (φαντάσου τότε) το ομώνυμο, ή το Savage (μα ποσο κομματαρα), δεν γίνεται να μην ειπωθεί.
Το δε Beyond the Realms of Death, δεν είναι απλά ισάξιο του Victim of Changes.
Εγω θα το παω ακόμα παραπερα, κ θα το χαρακτηριζα ως ό,τι πιο κοντινό είχε το πρωτολειο Metal των 70ς σε Hallowed Be thy Name.
Κ για να μην τερματίσω το track by track, θα κλείσω απλά με μια αναφορά στο πιο υποτιμημένο, συγκλονιστικό (κ πολυ ευκολα στο Τοπ Τεν της δισκογραφιας τους) διαμάντι της μπανταρας.
Saints In Hell ή αλλιώς 5μιση λεπτά καταδίκης κ μέθεξης ταυτόχρονα.
Κ κάπου εδω κλείνει συνθετικά το πρωτο κυμα του Heavy Metal (μαζί με το ντελίριό μου).
Επιστρέφω συντομα κ με τα αγαπημένα του 79
(This is not a threat)
23 Likes
με αφορμή τα ποστ για το Stained Class των Judas Priest, μια unpopular γνώμη no.13521626242.
Τι κατσαρόλες είναι τα “ντραμς”?
(Δεν ξέρω, μπορεί να μου φταίει και το στυλ του…)
Τα drums μου φαίνονται μια χαρά. Ο ήχος της κιθάρας είναι που χωλενει - πολύ αδυναμος, ειδικά αν σκεφτουμαι το μπασιμο του exciter.
1 Like
Εμένα δεν με ενοχλεί καθόλου ο ήχος ούτε των drums ούτε της κιθάρας στο SC. Αντιθέτως, αυτός ο ιδιαίτερος ήχος κάνει το άλμπουμ ακόμα πιο μοναδικό.
1 Like
Όντως και οι κιθάρες είναι τερμα πριμαριστες (λες και ο μαστορας εχει ερθει απο το πανηγυρι του προφητη ηλια), η ξεραΐλα η ίδια αλλά προφανώς και χαίρουν αποδοχής λόγω της ποιότητας τους μουσικά… Τα ντραμς εμένα με βγάζουν τελείως εκτός. Το ίδιο φιλ 75 φορές σε διαφορετικές ταχύτητες, χαι χατ μυγοσκοτώστρα, ραιντ σπασμενο καμπανακι… μου φαίνεται πως και η πορεία του ντράμερ μεταγενέστερα δεν επιβεβαιώνει κάποιο μεγαλείο…
Δεν θέλω να το παίξω αυθεντία, τουναντίον, κατσάρολες γουστάρω και εγώ, απλά μου κάνει εντύπωση που δεν σχολιάζεται από κανέναν η παραγωγή… καλά για το μπάσο δεν θα μιλήσω…
Στο Stained Class ο “κούφιος” ήχος των ντράμς τα βάζει όμορφα στο παρασκήνιο δίνοντας έμφαση στα υψιφωνα φωνητικά του Ρομπ και την λίντ κιθάρα, ενώ η ρυθμική εναλλάσσεται απο παρασκήνιο σε προσκήνιο με αυξομειωση της εντασης της. Γενικά τα ντράμς μου αρέσουν στο stained με εξαίρεση το τελευταίο μπονους τραγούδι Fire Burns Below όπου όντως ακούγονται λες και βαράει κατσαρόλα.
1 Like
Μην τον υποτιμάς τον Λες Μπινκς, ήταν και είναι εξαιρετικός ντράμερ. Όχι ότι συγκρίνεται με τον Σάιμον Φίλιπς, ο οποίος έδωσε ΡΕΣΤΑ στο Sin After Sin και είναι μάλλον - μαζί με τον Σκοτ Τράβις - ο καλύτερος ντράμερ που είχαμε ποτέ οι Πριστ, αλλά εντάξει αφού δεν ήθελε το παιδί να μείνει τι να κάνουμε, με το ζόρι να τον κρατήσουμε; Μια χαρά ήταν και ο Μπινκς και αυτό φαίνεται ειδικά στο Unleashed.
Κατά τ’ άλλα οι Πριστ πάντα “περίεργες” παραγωγές είχαμε στα 70ς, στα στούντιο άλμπουμς μας, με μόνη εξαίρεση το Killing Machine. Εκτός απ’ αυτό, σε όλα τα υπόλοιπα δεν αποτυπώνεται παρά ελάχιστα η ενέργεια της μπάντας λάιβ. Έτσι βέβαια μεγεθύνεται και το σοκ της λάιβ εμπειρίας. Ουδέν κακόν αμιγές καλού!
Φυσικά, αφού αυτό είναι από τα Twin Turbos sessions, 8 χρόνια μετά.
Και νομίζω ότι είναι drum machine και όχι ο Holland.
ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΠΡΙΣΤ !
1 Like
Καλα τα λεει.
/annoying @anhydriis mode on/
Και μην ξεχασεις να ψηφισεις, kind reminder 
/annoying @anhydriis mode off/
- δεν διαφώνησα, ξέρει αυτός τι του λέω ;p 2. ποτέ δεν ξέχασα, απλώς εξαντλώ τα χρονικά μου περιθώρια, η πίεση με βοηθάει να απορρίψω πράγματα. αυτή την εβδομάδα είμαι στα 6 (εδιτ κάντε τις θέσεις 7 βολ 3) οπότε ψάχνω να βρω το ένα που θα μείνει εκτός.
1 Like
Ουτε εγω διαφωνησα, απλως υπερθεματισα Περιμενω με αγωνια να δω τι θα ψηφισεις το μαγευτικο 1979.
1 Like
:“”“”“”“”))
Συνήθως προς τα τέλη κάθε εβδομάδας κάνω μια γρήγορη περασιά στα album της επόμενης χρονιάς/εβδομάδας, αναφωνώ “με τίποτε μόνο πέντε” και το αφήνω για… ευθετότερο χρόνο!
Αυτό που γίνεται με το 1980 όμως δεν το περίμενα, συγκρίνεται με το πρώτο μισό των seventies μπορώ να πω! Θα γίνει των honourable mentions το… πανηγύρι!
Edit: @anhydriis επειδή φαίνεται ότι απαντάς σε μένα, έχω εκφραστεί επανειλημμένα υπέρ των 5 επιλογών όπως και αρκετοί άλλοι, και δυσκολεύομαι να καταλάβω γιατί επανερχόμαστε από καιρού εις καιρόν στο ίδιο ζήτημα, όταν έχει υπάρξει και poll συντριπτικά υπέρ των 5
6 Likes