Γιατί υποθέτεις πως αυτοί που θα πάνε να κάνουν κομπίνα θα είναι και αρκετά έξυπνοι για να μη δώσουν και σε άλλα άλμπουμς βαθμούς, παρά μόνο να ψηφίσουν αυτό που θέλουν γιατί το πλήθος των ατόμων που θα κάνουν κομπίνα κατά πάσα πιθανότητα θα είναι αρκετά μικρότερο από το συνολικό πλήθος που ψηφίζουν.
Αυτό ισχύει για οποιοδήποτε άλμπουμ, το παράδειγμα για το Somewhere In Time και το Master of Puppets μπήκε για κάποια γκιφακια και likes που είδα χθες προχθες, αλλά να το μέλι να και οι αρκούδες. Θα βάζω από εδώ και πέρα ειρωνία να για να μην παρεξηγιόμαστε
Διακινδυνεύω να είναι και αυτό ειρωνία, αλλά δε γμτ; Δεν νομίζω ότι ισχύει για οποιοδήποτε άλμπουμ, αφού το MOP, ως ένα από τα πανθομολογούμενα φαβορί για την πρωτιά του 1986, θα χρειάζεται πιθανότατα [ειρωνια] αλλου μεγέθους κομπίνα σε σχέση με το σάουντρακ του χριστουγεννιάτικου ρεβεγιόν της ΕΡΤ «Το Έλατο» την ίδια χρόνια.
Θα γαμούσε το παιχνίδι αν αποκλειόταν η οποιαδήποτε ψήφος σε Metallica/Maiden μέχρι και το 2023 , να συνεχιστεί στα εκατέρωθεν topic το -διασκεδαστικότατο δε λέω- μαδομούνι και εδώ να πορευτούμε όμορφα και ωραία όπως κάναμε μια δεκαετία τώρα
Εγώ μετά το Black Side of the Moon το 1983 θα ψηφίσω Kill of Mind…
Πριν ρίξω τις ψήφους για το 1979, θα ρίξω μία “άτυπη” δεκάδα για τα άλμπουμ που μου χάρισε η δεκαετία τους τελευταίους δύο μήνες:
Miles Davis - Bitches Brew
Carole King - Tapestry
Nick Drake - Pink Moon
New York Dolls - New York Dolls
Kraftwerk - Autobahn
Elton John - Captain Fantastic and the Brown Dirt Cowboy
The Modern Lovers - The Modern Lovers
Television - Marquee Moon
Bruce Springsteen - Darkness on the Edge of Town
Blackfoot - Strikes
Για το 1979…
The Clash - London Calling
Βlues, glam, reggae, και early rock ολα μαζί σε κάτι που δεν έχει ξαναπαιχτεί αλλα θα παιχτεί παμπολες φορές στο μέλλον.
The Cure - Three Imaginary Boys
Σίγουρα όχι ο καλύτερος τους δίσκος αλλά εδώ είναι όλα… Μαγνητισμός, μουσικος αντικομφορμισμός. Άξια παιδιά του Low του Bowie.
Germs - GI
One hit but it hits hard. Τραβάμε το πανκ στα άκρα με αρκετή δόση τρέλας και κληρονομούμε τον Pat Smear αφού ο Darby Crash αποφάσισε να αυτοκτονήσει μία μέρα πριν τον John Lennon, μένοντας στα πίσω ράφια της ιστορίας.
Pink Floyd - The Wall
Δυο απίστευτα επιδραστικά δίσκοι… Ένας που είναι στα γούστα μου, που δεν μου βγάζει καμία μεγαλομανία, δίσκος pivotal για πολλους, δίσκος μαιντανός για άλλους.
Joy Division - Unknown Pleasures
Και ένας που μπορεί να μην είναι κοντά μου (εντελώς αναπάντεχα) αλλά τερμα γενεσιουργός. Δεν ξέρω τι μου φταίει ρε γαμώτο, ίσως το ότι τον έβαλα να παίζει ενώ μασουλούσα πακοτίνια.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Αλήθεια τώρα… υπάρχει αμφιβολία; Το απόλυτα συναυλιακό κλικ…
Pink Floyd-The wall
Scorpions-Lovedrive
The Clash-London calling
Crass-Stations of the Crass
Stiff Little Fingerfs-Inflammable material
Είναι η πρώτη φορά (ναι, έφτασε κι αυτή η στιγμή!) που δε χώρεσε album που ήθελα να βάλω, το “Entertainment!” των Gang of Four -μπράβο σε όποιον/όποια το θυμήθηκε!
Αντιλαμβάνομαι ότι το (κανονικό) ντεμπούτο των Crass σνομπάρεται λίγο, ίσως λόγω του σοκ του πρώτου EP, της ιδιατερότητας του “Penis envy” που ακολουθεί και της αδιαμφισβήτητης ανωτερότητας του “Christ-the album” σε όλα τα επίπεδα… Ωστόσο μιλάμε για άλλη μία δισκάρα: εδώ αρχίζει και φαίνεται η πιο πειραματική φύση των Crass (βλέπε “Darling”, “Walls” κλπ.), αρκετές αργές ταχύτητες, γενικά πιο ενδιαφέρουσες συνθετικές δομές (ίσως χάνουν σε αμεσότητα κάποιες στιγμές ΟΚ) κι έχει και κομμάτια που μείνανε κλασικά, ε (“Mother earth”, “White punks on hope” και ΙΔΙΩΣ αυτό το απίστευτο “I ain’t thick, it’s just a trick”).
Πάντως αν λείπανε οι Γερμανοί (που πολλοί χαίρομαι που, επιτέλους, θα πιάσουνε μία αρκετά υψηλή θέση προβλέπω), η βρετανική κυριαρχία στη λίστα μου θα ήταν αδιαμφισβήτητη. Και γενικά ενδιαφέρον το ότι οι δύο πρώτες θέσεις (τώρα στο περίπου, δεν κάθομαι να μετράω ψήφους, μπορεί να κάνω και λάθος) της χρονιάς μάλλον θ’ ανήκουν στο “The wall” και το “London calling”, δηλαδή δύο δίσκους που τους χωρίζει μία άβυσσος όσον αφορά τουλάχιστον το τι κατέληξαν να συμβολίζουν.
Εξώφυλλα υπήρχαν πολλά ωραία αυτήν τη χρονιά (“Overkill”, “Lovedrive”, “Unknown pleasures”), αλλά η φωτογραφία του Paul Simonon να σπάει το μπάσο του ΕΙΝΑΙ το punk εικονοποιημένο.
(Και η αλήθεια είναι ότι μ’ απογοήτευσε οικτρά όταν είχα αγοράσει το album, γιατί με είχε προϊδεάσει για κάτι πολύ-πολύ σκληρότερο… Άκουσα το “London calling” πάνω-κάτω την ίδια περίοδο με το “Christ-the album”, οπότε μπορείτε να φανταστείτε ότι στ’ αυτιά μου μού ακούστηκε σαν κλασικό rock ξέρω ‘γώ, ενώ το εξώφυλλο σε προδιαθέτει για ένα μουσικό ολοκαύτωμα. Άργησα να τον εκτιμήσω τον δίσκο).
Ρε μάν μου, είσαι σε μια χρονιά που γουστάρεις 2 δίσκους μόνο που τους θεωρείς αγαπημένους ή για κάποιο λόγο, είτε δεν έχεις ακούσει κάτι άλλο από εκείνη την χρονιά, είτε δεν σου αρέσει κάτι τόσο πολύ για να το βάλεις στην λίστα ή whatever.
Με ποιον ακριβώς τρόπο δεν μπαίνουν αυτομάτως στις θέσεις 1 και 2? Πες δηλαδή ότι βάζεις, τον ένα δίσκο στο 1 και τον άλλο στο 3. Το τίποτα λοιπόν είναι καλύτερο από το 3. Με την ίδια λογική, το τίποτα είναι 3 φορές καλύτερο από το 4 και το 5? Ε τότε απλά δεν βάζεις κάτι.
Οκ, μαθηματικως καταλαβαίνω το πρόβλημα, αλλά λογικά δεν βγαζει κανένα νόημα.
, να συνεχιστεί στα εκατέρωθεν topic το -διασκεδαστικότατο δε λέω- μαδομούνι και εδώ να πορευτούμε όμορφα και ωραία όπως κάναμε μια δεκαετία τώρα
