Πω θα ξεκατινιαστουμε
Για την ώρα διαλέγουμε τα 10 καλύτερα ΠΙΝΚ ΦΛΟΥΝΤ (lp, singles, live κτλ) και ψηφίζουμε τις 10 καλύτερες κυκλοφορίες των 70s?
Αστειεύομαι
Πω θα ξεκατινιαστουμε
Για την ώρα διαλέγουμε τα 10 καλύτερα ΠΙΝΚ ΦΛΟΥΝΤ (lp, singles, live κτλ) και ψηφίζουμε τις 10 καλύτερες κυκλοφορίες των 70s?
Αστειεύομαι
1)John Williams - The Empire Strikes Back OST
Cheers @QuintomScenario. Μεγάλη μου αγάπη η μουσική, μεγάλη μου αγάπη και η ταινίες. Εδώ έχουμε μια απ τις αγαπημένες μου ταινίες με το σίγουρα αγαπημένο μου score. Τι να πω για τον John Williams 7/10 iconic soundtracks στην κινηματογραφική ιστορία είναι δικά του.
2)Ozzy Osbourne - Blizzard Οf Ozz
Ένα από τα κορυφαία success stories στην ιστορία του σκληρού ήχου. Ο Πρίγκιπας του Σκότους κλείνεται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου για μερικούς μήνες πίνοντας μόνο ουίσκι και κόκα και πιστεύοντας πως μετά τους Sabbath έχει τελειώσει. Ώσπου πείθεται να κυνηγήσει σόλο καριέρα. Το αποτέλεσμα είναι ένας απ τους πιο επιβλητικούς classic heavy metal δίσκους γεμάτος χιτς και iconic riffs από τον Randy Rhoads
3)Black Sabbath - Heaven And Hell
Πρόκειται για εντελώς άλλο συγκρότημα αλλά παραμένει κορυφαίο. Δεν ήρθε όποιος κ όποιος ολόκληρος Dio ήρθε
4)Judas Priest - British Steel
Τόσο καιρό δεν τους έχω αναφέρει καν ντροπή μου. Δεν νομίζω να τους χωρέσω αλλού και ήθελα να τους έχω μια φορά. Όχι ότι αναγκάζομαι δηλαδή μια χαρά δισκάρα επιτομή του NWOBHM είναι
5)Motörhead - Ace of Spades
Ότι και με priest. Όχι ο καλύτερος δίσκος τους αλλά μια καλή ευκαιρία να τους χωρέσω. “You know i’m born to lose ang gambling’s for fools but that’s the way i like it baby i don’t wanna live for ever”
Εξώφυλλο της χρονιάς: Iron Maiden - Iron Maiden
Honourable Mentions
6)Queen - The Game
Πρωτοποριακός δίσκος όπως και κάθε Queen δίσκος. Με πονάει που τον αφήνω έξω αλλά μια φορά δεν πειράζει. Queen rules!!
7)AC/DC - Back In Black
Αν και Μπον είναι μόνο ένας εδώ έχουμε μια απ τις καλύτερες αντικαταστάσεις στην ιστορία της μουσικής. Feel good hard rock αν και βγήκε με λυπητερή αφορμή. Ο μόνος λόγος που δεν μπήκε είναι ότι τον έχω ακούσει πολλές φορές και θέλω ένα break
Τα υπόλοιπα σε τυχαία σειρά
8)Iron Maiden - Iron Maiden
Αν ήταν με Μπρους θα ήταν 5αδα (ναι είμαι απ αυτούς)
9)Rush - Permanent Waves
10)Van Halen - Women and Children First
11)Scorpions - Animal Magnetism
12)Thin Lizzy - Chinatown
13)UFO - No Place to Run
14)Krokus - Metal Rendez-vous
15)Blue Öyster Cult - Cultösaurus Erectus
16)The Police - Zenyatta Mondatta
17)Saxon - Strong Arm of the Law
18)The Clash - Sandinista!
19)Dead Kennedys - Fresh Fruit for Rotting Vegetables
20)The Cure - Seventeen Seconds
21)Journey - Departure
Μιας και μπήκαμε σε δεκαετία Maiden, αγνά και ταπείνα να ρωτήσω:
α. γιατί δεν ξαναηχογράφησαν ποτέ τα 2 πρώτα με μπρους; (ή χανω κάτι)
β. είναι λίγο ξεκούρδιστα όλα στο ομώνυμο ή κουφάθηκα εντελώς;
γ. γιατί πάντα τα maiden ήταν τα πιο φθηνά cd;
Λοιπόν όπως έγραψα και παλιότερα δεύτερος στόχος είναι η επαναπροσέγγιση εμου του ιδίου και της μπάντας. Πάμε λοιπόν : (ίσως μη δημοφιλείς απόψεις mode on)
prowler κομματάρα, πολύ καλό ξεκίνημα,
remember με ξενίζει πολυ η εισαγώγη κάπως με φτιάχνει στη μέση, με χάνουν τα ντραμς…μην αρχίσουμε τα ghost notes, αντικειμενικα τωρα…,
running τρελά χαβαλεδιάρικο κομμάτι στο tempo που μου αρέσουν περισσότερο, σε αντίθεση μάλλον με τους υπόλοιπους βλ. daughter slaughter,
phantom ωραίο επικό και εδώ μου κάνει η φάση λίγο εκτός στο κούρδισμα, σαν να έχει τσιμπήσει λίγο στην ταχύτητα…,
transylvania δεύτερο κομμάτι που με πιάνει από τα μούτρα μετά το εναρκτήριο, αυτό χωρίς φωνητικά, υπάρχει κάποιο μοτίβο εδώ;
strange ok καταλαβαίνω αλλά όχι του γούστου μου, όχι skip πιθανή διάσπαση προσοχής,
charlotte ίσως δεν παίρνει το credit που του αναλογεί αλλά από μένα είναι ναι. Χαλαρή τριάδα,
iron το καλύτερο το άφησαν για το τέλος οι μπαγάσηδες, σίγουρα το αγαπημένο μου…
Το λοιπόν, λογαριασμός…
Ο μισός δίσκος είναι αναπάντεχα καλός και λέω αναπάντεχα γιατί στα 2 του Παύλου είμαι με το δεύτερο… Εντάξει δεν έσκισα και το φούτερ μου άλλα δίσκος δήλωση για το μέλλον… Θα άλλαζα ντραμμερ και τραγουδιστή, εσείς;
Εγω θα αλλαζα ωριλα
χααχαχαχαχ καλα και αυτο σωστό
Ήθελα να κάνω σπέσιαλ αναφορά γι’ αυτό αλλά ξεχάστηκα. Εξαιρετικός δίσκος. ΟΚ τα solos δεν φτάνουν Μιχαλάκη αλλά τα κομμάτια είναι εξαιρετικά. Όπως και ο Paul Chapman.
Α. Γιατί να το κάνουν αυτό; Μια χαρά είναι όπως είναι και δεν νομίζω θα έδινε κάτι περισσότερο ο Bruce σε αυτό το υλικό. Έχουμε εικόνα από τις συναυλίες, είναι αρκετό νομίζω.
Β. Μια χαρά μου ακούγονται
Γ. Ήταν, δεν είναι. Πριν 10-15 χρόνια ήταν κλασικά στα 7.5-8 ευρώ στα Μετρόπολις (sealed), πλέον αν μιλάμε για καινούρια, ζελατινάτα είναι και αυτά στα 10-12+
Και συμπληρώνω με ένα ακόμα bullet, δικό μου:
Δ. Έμαθα τον δίσκο με το Sanctuary μέσα, έφαγα μεγάλη κατραπακιά όταν συνειδητοποίησα (κάποια χρόνια αφού πρωτοάκουσα τον δίσκο) πως δεν είναι κανονικά στο τρακλιστ. Επίσης, αν και δεν θα κάνω track by track ανάλυση, θέλω να σταθώ λίγο στο Strange World που το θεωρώ το πιο συγκινητικό Maiden κομμάτι και είναι από τα πολύ αγαπημένα μου γενικότερα στην μουσική αυτή.
Κατακλείδα: Δεν θα άλλαζα τίποτα, ούτε μέλη ούτε καμία νότα. Είναι όλα όπως πρέπει να είναι.
About 2 years ago I started to learn Phantom of the Opera by Iron Maiden, using tabs (the band is one of the main reasons I picked up guitar). Every tab I found has the song in the key of Em, which is definitely how they play it live. However I found that when I played along to the studio version of the song, I just sounded a bit off, especially during the guitar harmony before the solo. I just put it down to me being a novice player, and moved on.
It had been a while since I’d tried playing along with the studio version, so today I sat down to jam along with it, and the same thing happened; it sounded off. So I played around a bit and realised that as soon as I move up one fret and play in Fm, it sounds way better, but still not perfect.
Μάλλον πάμε στον ίδιο γιατρό
Σε αυτό που λέει ο @martian να πω πως περισσότερο θέμα περιέργειας είναι το να τραγουδήσει studio τα τραγούδια ο μπρους. Επειδή το έχουμε συναντήσει και σε άλλα συγκροτήματα (την επαναηχογράφηση) θα μου ταίριαζε σαν σενάριο.
Πιθανολογώ πάντως πως αυτή η υπόθεση για το κούρδισμα που ανέφερα (καφενειακή κουβέντα) να οφείλεται στον ίδιο λόγο που έχει γίνει και στο Master. Το τραγούδι. Ειδικά στο phantom εμένα μου κάνει λογικό.
Έχω να το λέω, είστε αμφότεροι ιδιάζουσα περίπτωση. Πολλοί μ’ έχουν ταλαιπωρήσει, αλλά εσείς… είστε από άλλο πλανήτη.
Βάλε το poll που πρότεινε ο Αντώνης, είναι πολύ καλή σκέψη και επιτέλους να έρθει λίγο η ώρα να παίξουμε, όντως, ξύλο. Ν’ ανοίξει, βρε παιδί μου, και καμιά μύτη.
Ίσως κρατούσα τραγουδιστή κι άλλαζα όλη την υπόλοιπη μπάντα!
κλαίω… όχι κατι μπήκε στο μάτι μου
Δεν είναι υπόθεση, πάντως. Ξέρουμε ότι κάτι τέτοιο θα θέλαμε να το ακούσουμε.
Ακούστε αυτό εδώ και ελάτε να μου πείτε ότι ο Μπρους δεν το πάει γαμιώντας.
Εικάζω επειδή, τουλάχιστον στα 90s, οι παράλληλες εισαγωγές από EMI UK η ARG ήταν εγγύηση για χαμηλότερη τιμή
Βάζω και μια πυραμίδα στο μπακγκραουντ γιατί μπορώ
Είσαι όμως τόσο γραφικός ώστε να το πάρεις και 2η φορά, ώστε να έχεις την επανέκδοση του '98 που στο πλάι όλα τα cd κάνουν τον Eddie του iron maiden?
Τέτοιες κασκαντεριες μόνο με Metallica & Floyd
sir yes sir,καλα το ακους,δεν ειναι F ,αλλα μερικα cents πανω απο τη E (δες φωτο) ,συγκεκριμενα ενω
The current reference frequency for tuning musical instruments is 440 Hz, which corresponds to the musical note A4 (LA3) in the central octave of the piano. This frequency value was established in the 1950s5 and confirmed in 1975 as the standard tuning for music worldwide.
εχουν κουρδισει σε
τωρα…ειτε καποιο σεταρισμα στα οργανα “εφυγε” ,ειτε καποιο πιτσαρισμα στην παραγωγη συνολικα να παιξει λιγο πιο ψηλα να τονισει τη φωνη΄΄συνηθως παντως οι πειραματισμοι στο κουρδισμα πανε σε λιγο πιο χαμηλα μορια,δεν εχω ιδεα γιατι εγινε εδω,παντως δισκαρα δεν θα αλλαζα τιποτα .ΠΑΝΚ.
γιατί μπορει να χανόμαστε μέσα στην κουβέντα
Συνεχίζω με ένα οριακό τοπ10 των 5 αγαπημένων μου δίσκων της χρονιάς και 5 honorable mentions, καθώς όσο προχωράμε σε δεκαετίες στις οποίες ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία της μουσικής που ακούω, γίνεται νομίζω κάπου pointless να βάλω μια λίστα 100+ δίσκων σε ένα spoiler, ώστε να γίνει έτσι, έστω μια μικρή και άτυπη αναφορά σε όλους -νομίζω θα καλυφθούν σε μεγάλο βαθμό οι περισσότεροι με posts άλλων χρηστών, ενώ από την άλλη ο όγκος είναι πολύ μεγάλος και μοιραία πολλά σημαντικά album θα περάσουν στο ντούκου.
Δυστυχώς αφήνω ολόκληρα genres απέξω που λατρεύω (ναι το NWOBHM προφανώς), αλλά αυτό είναι και το challenge των 5 επιλογών που μου αρέσει στο παιχνίδι:
1. Talking Heads - Remain in Light
Mεγάλοι πειραματιστές και ανήσυχοι στο βαθμό που χρειάζεται ένας μουσικός/μπάντα που παίζει ένα Α ιδίωμα για να πάει στο Β και να εξελίξει/ανανεώσει τη φόρμουλα, αδιανόητο groove και ένας πραγματικά κλασσικός δίσκος -με όλη τη σημασία της λέξης.
2. Joy Division - Closer
Eίναι το Closer το “διαμάντι” του “στέμματος” του post punk? Παίζει ισχυρά ναι - παίζει και όχι, είναι όμως σίγουρα η πιο σκοτεινή ωδή για χορό που ηχογραφήθηκε ποτέ.
3. Cure - Seventeen Seconds
Τώρα τι να πω για τους Cure και αυτό το album -όπως και για όλα βασικά της λίστας αλλά anyway- πρώιμο goth, πρώτα ψήγματα new wave, ένα album - προπομπός του μέλλοντος και blueprint ολόκληρων δισκογραφιών άλλων συγκροτημάτων
4. Siouxsie and The Banshees - Kaleidoscope
Τα ίδια και για την Ιέρεια του χώρου, η οποία με τις εσωτερικές ανακατατάξεις μελών αποφασίζει και την ενσωμάτωση synths και drum machines σε αρκετά κομμάτια, δίνει μια νέα μουσική κατεύθυνση στη μπάντα. Κλασσικό όσο τα εικονογραφημένα του Albert Kanter (αχα καλό ε)
5. The Sound - Jeopardy
Καθώς σκεφτόμουν τις 2 γραμμές που θα αφιέρωνα για αυτόν το δίσκο ενώ το άκουγα ταυτόχρονα στο youtube πριν λίγο, η κυρά μου -και άσχετη με τη φάση- μου φωνάζει από το καθιστικό να το δυναμώσω, κουνώντας ρυθμικά κεφάλι και πόδια. Οπότε ναι, τι καλύτερο παράδειγμα για τον υποδειγματικό ήχο και ρυθμό αυτού του επίσης μνημειώδους post-punk album.
και 5 honorable mentions για να κλείσει η 10άδα:
Killing Joke - Killing Joke
Tuxedomoon - Half Mute
The Cramps - Songs the Lord Taught Us
Bauhaus - In th Flat Field
David Bowie - Scary Monsters (and Super Creeps)
Cover της χρονιάς, πολύ δύσκολη επιλογή -όπως και όλα τα των 80s- αλλά μεταξύ πολλών κλασσικών, το δίνω στo Ηeaven and Hell γιατί έχει κάτι αλήτες αγγέλους να καπνίζουν και να παίζουν χαρτιά, πράγμα που πάντα μου φαινόταν αφάνταστα cool - ειδικά με το εν λόγω σχεδιαστικό ύφος που παραπέμπει σε κάτι vintage αλλά και αναγεννησιακό ταυτόχρονα