Παίδες καλησπέρα, ωραίο topic?.
Ποιος είναι αυτός που καθορίζει την αξία ενός δίσκου βινυλίου;
Το 60% των δίσκων μου το πήρα τη δεκαετία του΄90. Σε δραχμές τοτε το πχ το Βurnt Offerings- Iced Earth έκανε 3200 δρχ (έχει ακόμα απάνω την τιμή). Τωρα κάνει 80 ευρω, μην πω και παραπάνω. Δεν είναι παράλογη αυτή η μεγάλη διαφορά στην τιμή;
Aυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα, υπάρχουν άλλα πολύ πιο τρανταχτα
προσφορά-ζήτηση
ναι, είναι τόσο απλό!
χαλαρώστε ρε μάγκες … το θέμα είναι ποιο είναι το εισόδημα σου …
γτ πχ για έναν φοιτητη που τσίμα τσίμα τα βγάζει άκρη ένα δίσκος των 20 Ε είναι μια σημαντική δαπάνη , ενώ αν κάποιος βγάζει χιλιάδες κάθε μέρα δν θα τον ενοχλήσει να ξοδέψει ένα χιλιάρικο σε ένα δίσκο . χοντροκομμένο παράδειγμα , αλλα πιστεύω καταλάβατε τι εννοώ .
όπως δεν έχουμε όλοι τα χρήματα να αγοράσουμε σκάφος έτσι δεν έχουμε κ όλοι να πάρουμε την οποιαδήποτε πρώτη έκδοση . shit happens 
Ναι αλλά με το κότερο μπορείς να κυκλοφορήσεις καμιά μουνοκαμινάδα, με το φερστ πρες του Ρέιν ιν μπλαντ θα μείνεις στο χειροκίνητο.
:bow2::bow2::bow2:
χαχχαχαχαχ σωστός!
η ζωή είναι επιλογές :blues:
η ιδια λογικη λεει πως δεν αξιζει να δινεις αρκετα ευρω για κατι που μπορεις να το βρεις τζαμπα.
συλλεκτης δεν ειναι μονο αυτος που εχει 800 διαφορετικες εκδοσεις απο μια μπαντα, ειναι κ αυτος που εχει μερικες εκατονταδες cd στα ραφια του, αντι για καποια mb στο pc του…
@marbleboy δεν εχει σε τιποτα να κανει με την αξια του δισκου οταν αυτος κυκλοφορησε.
αλλωστε μερικα απο τα πιο σπανια κομματια καθε συλλογης ειναι τα promo που μοιραζονται δωρεαν!
ναι γι αυτο και εκανα εναν διαχωρισμο πιο πανω βαση του πως το βλεπω εγω. υπαρχει η λογικη της ποιοτητας του ηχου που δεν εχει να κανει με το αντικειμενο αλλα καθαρα με την μουσικη. το θεμα δεν ειναι τα λεφτα και το τσαμπα αλλα που και ποσα δινεις για κατι που θα σου προσφερει απλα την ευχαριστηση του συλλεκτη και την ψευδαισθηση πως δενεσαι πιο πολυ με μια μπαντα.
απαντω στον alejandro
Nομιζω οτι εχει να κανει παντως με την τιμή που πρωτοβγηκε ο δισκος και πόσο αυτός πούλησε όταν βγηκε. Δεν μπορει το LAND OF THE FREE- GAMMA RAY που ήταν ενας δισκος που πηγε καλά εμπορικά, και τότε ήταν σε φυσιολογικότατ τιμη, να πουλιεται τωρα σε τρελλες τιμες. Πάλι παραδειγμα αναφερω. Αφού πουληθηκαν πολλά αντιτυπα πως ειναι δυνατον να ζητανε τα αντερα τους τωρα…
Συμφωνω με το προσφορα και ζητηση, αλλά μηπως στην Ελλάδα μεγαλοποιούμε τα πραγματα σε σχεση με την αξία των βινυλίων;
Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης είναι ένας από τους σημαντικότερους, βασικότερους και διαχρονικούς νόμους της οικονομίας. Η προσφορά και η ζήτηση είναι έννοιες ποσοτικές που αφορούν δύο ανθρώπινες ομάδες: τους καταναλωτές ή τους αγοραστές που διαμορφώνουν με τις αγορές τους τη ζήτηση και τους πωλητές που καθορίζουν την προσφορά.
Η ζήτηση ενός προϊόντος είναι η επιθυμία του καταναλωτή/αγοραστή να αγοράσει κάποια ποσότητα αγαθού σε συγκεκριμένη τιμή.
Η προσφορά εκφράζει την επιθυμία του πωλητή/παραγωγού να πουλήσει μια ποσότητα ενός προϊόντος σε μια συμφέρουσα τιμή.
Με λίγα λόγια ο νόμος της ζήτησης μας λέει ότι όσο αυξάνεται η τιμή ενός προϊόντος, μειώνεται η ποσότητα που ζητά ο αγοραστής, ενώ όσο μειώνεται η τιμή αυτού του προϊόντος αυξάνεται η ποσότητα που ζητείται.
Επίσης ο νόμος της προσφοράς μας λέει ότι όταν αυξάνεται η τιμή ενός προϊόντος αυξάνεται και η ποσότητα που προσφέρει ο παραγωγός ενώ η μείωση της τιμής φέρνει ως συνέπεια τη μείωση της ποσότητας που προσφέρεται.
είναι απλό.
δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. οι τιμές λίγο πολύ διαμορφώνονται μέσα από διεθνή site
καλό…
εξήγησέ το μου τωρα πανω στο θεμα μας
Στο εξηγώ εγώ.
Ας πούμε ότι τυπώθηκαν 10.000 first press κόπιες του “Land Of The Free” το 199ποτεβγήκε. Αυτές έχουν πουληθεί όλες πρωτογενώς (δηλαδή από την εταιρεία, τους διανομείς, τα μαγαζιά κτλ) και προφανώς πουλήθηκαν όλες σε τιμή πώλησης ενός LP εκείνη την εποχή.
20 χρόνια μετά, οι περισσότερες από αυτές τις κόπιες δεν είναι διαθέσιμες προς πώληση. Άλλες συνεχίζουν να παίζουν στα πικαπς των κατόχων τους, άλλες είναι καταχωνιασμένες σε πατάρια και άλλες έχουν καταστραφεί.
Επομένως αφενός οι first press κόπιες που πωλούνται σήμερα είναι ελάχιστες και αφετέρου δεν πρόκειται (εξ’ ορισμού) να τυπωθούν άλλες first press κόπιες. Άρα η σπανιότητα του προς πώληση αντικειμένου καθιστά την τιμή του σημαντικά ψηλότερη από την αρχική.
Σε κάλυψα?
δεν ξερω συγκεκριμενα για το Land of the free, αλλα θα σου πω για ενα παραδειγμα, πανω σε αυτο που λες, το οποιο ξερω καλυτερα.
το black album στην αμερικη πουλησε εκατομμυρια.
τσεκαρε λιγο εδω ομως:
μιλαμε για μια κανονικη εκδοση σε LP, οχι για promo η οτιδηποτε αλλο.
γιατι συμβαινει αυτο? γιατι ηταν η περιοδος εξαρσης του cd, γιατι μετα απο 20 χρονια λιγα αλμπουμ ειναι σε αριστη κατασταση (ειδικα οταν προκειται για βινυλιο που ταλαιπωρειται πολυ περισσοτερο απο το cd), γιατι ακομα λιγοτερα εχουν ολα τα εξτρα (και εξτρα μπορει να θεωρειται ακομα κ ενα sticker) απο τη μερα που κυκλοφορησε, γιατι απειροελαχιστα παραμενουν sealed.
οποτε παιζουν κ αλλα ρολο, περα απο το τι πωλησεις εκανε.
μπορει δηλαδη μια εκδοση που μοσχοπουλησε να ειναι πιο ακριβη απο μια περιορισμενη εκδοση, μετα απο καποια χρονια.
θα το αγοραζες λοιπόν 237 $ σήμερα το BLACK ALBUM;
το θέμα είναι πως υπάρχει κόσμος που το αγοράζει.
κάποιοι το βρίσκουν υπερβολικό και κάποιοι λογικό.
αν θές να το βρείς όπως κυκλοφόρησε πριν 25 χρόνια, αυτή είναι η τιμή του.
όπως και το Land of the free και δεκάδες άλλα.
δεν είναι με λίγα λόγια θέμα ακουστικής, μουσικής ή οτιδήποτε άλλο. αν θες να το ακούσεις πέρνεις ένα cd και το ακούς. αν θες την έκδοση της Electra του 1991, πρέπει να τα σκάσεις.
υγ: εγώ δεν θα τα έσκαγα. και γενικά, ότι συλλέγω και ότι αγοράζω, το έχω πάρει αρκετά κάτω από τις fair τιμές. η υπομονή είναι το κλειδί σε τέτοιες περιπτώσεις!
και γενικά, υπάρχουν περίοδοι (όπως όταν ξεκινάνε οι περιοδείες ή όταν βγαίνουν καινούργια συλλεκτικά προϊόντα) που οι τιμές πέφτουν αρκετά…
ειπες μεγαλη κουβεντα, η υπομονή ειναι αρετή.
ισχύει απόλυτα και στη συλλογή δίσκων
Υπάρχουν πάντως και συλλέκτες που αποκτούν τα “αντικείμενα του πόθου” με ελάχιστα χρήματα, στον αντίποδα όμως ξοδεύουν πολλές ώρες ψάχνοντας σε απίθανα μέρη και έχουν τα μάτια τους ανοιχτά για το παραμικρό.
Υπάρχουν πάμπολες ιστορίες στην πιάτσα των hardcore συλλεκτών ( κάποιες τις έχω συζητήσει κατ’ ιδίαν με κάποιους) με κορυφαία ίσως εκείνη του τύπου που βρήκε δίπλα σε κάδο απορριμάτων, 150+ κόπιες Ελληνικού σπάνιου Μεταλ βινυλίου που μέχρι πριν λίγα χρόνια είχε εμφανιστεί σε ελαχιστότατες δημοπρασίες.
http://www.lifo.gr/mag/features/2690 :-k
Το 1998, όμως, αρχίσαμε να χάνουμε τη φρεσκάδα μας, υποχωρούσε και το βινύλιο λόγω της έλευσης του CD, κι ένα βράδυ αποφάσισα ότι θα σταματήσουμε το δισκογραφικό κομμάτι και θα κάνουμε μόνο συναυλίες. Μας είχε μείνει στις αποθήκες στοκ από μερικές εκατοντάδες δίσκους, τους οποίους δεν ήθελα να «σκοτώσω» στο Μοναστηράκι για 100 δραχμές, κι έτσι τους πέταξα με τα ίδια μου τα χέρια σ? έναν κάδο σκουπιδιών κάτω από τα γραφεία της εταιρείας.
Το αστείο είναι ότι ύστερα από μερικά χρόνια μετακόμισα σχεδόν εκεί δίπλα… πφ.