καμια σχεση
Για Mental Powers - Fantasy μιλάς Terra Rare;
για παρτε ενα καλο
Το έχει ένας φίλος, και δεν έδωσε φράγκο καθώς του χάρισε όλη την black metal δισκοθηκη του ένας ξάδερφός του. Οπότε έχει και όλα τα υπόλοιπα της εποχής… 
γενικά, όσο περισσότερο το ψάχνεις κ όσο λιγότερο βιάζεσαι, τόσο χαμηλότερες τιμές πετυχαίνεις.
επειδή όμως πάντα υπάρχουν εκατομμυριούχοι που δεν τους νοιάζει αν θα ξοδέψουν 100 ή 500$ παραπάνω απο την αξία ενός δίσκου, υπάρχουν κ μερικές εξωπραγματικές τιμές.
αν κάποιος κάνει τη σχετική έρευνα για το πόσο πραγματικά αξίζει ένας δίσκος και δείξει υπομονή, σίγουρα θα τον πετύχει σε τιμές πολύ χαμηλώτερες ακόμα και από την αντικειμενική του αξία.
πρόσφατα αγόρασα ένα PROMO που μια fair τιμή του είναι 150 λίρες, με 20 και τα μεταφορικά μεσα.
άλλο παράδειγμα (ανάλογο με αυτό που ανέφερε ο Terra_Rare), ανέβαινα προχθές τη Ναυαρίνου και είδα ένα τύπο να πουλάει τα LP του. χύμα στο δρόμο. και μέσα είχε μερικά πανκ διαμάντια που στο ebay πιάνουν 3ψήφια ποσά.
οπότε πέρα από θέμα χρημάτων είναι και θέμα έρευνας και υπομονής.
O έξυπνος συλλέκτης τι θα έκανε λοιπόν? Αντί να κάθεται και να κλαίγεται για τις τιμές αυτών που θέλει να αγοράσει, θα έκανε μια ωραιότατη “σκούπα” τα βινυλια του τύπου και μετά θα ξεκίναγε τις τράμπες ή θα τα “έσπρωχνε” εξοικονομώντας τα χρήματα για τις αγορές του. Και στην ουσία θα είχε αγοράσει τα πράγματά του σε πολύ χαμηλές τιμές.
Τέλος από εμένα κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
:):):):)
οπως πολυ σωστα ειπαν και οι αποπανω, με υπομονη-κηνυγι-κωλοφαρδια πετυχαινεις αυτο που θες σε ΠΟΛΥ καλυτερες τιμες απο αυτες που κυκλοφορουν. πολυ ομως…
Δεν έχω διαβάσει όλο το thread οπότε σκόρπια κάποιες σκέψεις για το πως λειτουργώ εγώ…
το πως ακούω μουσική έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια, συνεχίζω να παίρνω βινύλια αν και πολύ σπάνια πια λόγω υποχρεώσεων, πάντα το έκανα όμως, λόγω ηλικίας άλλωστε μεγάλωσα με αυτά έτσι κι αλλιώς είτε αυτό ήταν τα παραμύθια της Ξενιας Καλογεροπούλου είτε το Arena των Duran Duran. Kάποιες συνήθειες κόπηκαν όμως, πχ έχω σταματήσει χρόνια τώρα να «κλείνω τρυπες» στις δισκογραφίες ενώ στο 98% των περιπτώσεων ακούω πρώτα σε ψηφιακή μορφή ένα άλμπουμ.
Συνήθως έπερνα την κακονική έκδοση εκτός και αν για 1-2 ευρώ μπορούσα να έχω την special έκδοση, κυρίως γιατί συνήθως είχε κάποιο bonus κομμάτι και ήταν ο μόνος τρόπος να το ακούσω. Το ίδιο συνέβαινε στην περίπτωση των singles, ωραίο το Keeper πχ αλλά πως θα ακούσουμε τα bsides στο Future World? Kαι δε λέω ωραία τα singles των Ryche που έχω αλλά τα πήρα επειδή απλά τους πρόλαβα τότε και κόστιζαν όσο 3 τυρόπιτες. Τώρα με το internet είναι όλα εκεί μπροστά σου, δωρεάν και δε στερώ τις τυρόπιτες από παιδιά και ανίψια, για να είμαι ειλικρινής δεν παίρνω singles πια εκτός και αν θέλω να στηρίξω την ελληνική μπάντα που δίνει live και θα χαρεί να στο δώσει όταν κατέβει από τη σκηνή. To ίδιο και με κάτι bootlegs, βόλταρα Αγγλία και έβλεπα ένα bootleg του Stevie Ray Vaughan, των Queensryche ή δε ξέρω γω όποιου άλλου ήταν και πάλι ευκαιρία να ακούσω ζωντανά κάποιον αγαπημένο καλλιτέχνη, δεν υπήρχε youtube τότε βλέπεις…
Με αυτό τον τρόπο η δισκοθήκη μου έχει κομμάτια που (ίσως) έχουν μεγάλη αξία σήμερα αλλά δε θα έδινα ποτέ τρελά χρήματα για να τα αποκτήσω σήμερα, αν ήταν μπορδοκιτρίνοκαφέ όταν το πήρα μπράβο και γουάου αλλά να πληρώσω γι?αυτό παραπάνω για να το έχω? Ε όχι. Αν δεν έχω κάτι και το θέλω να το ακούσω σωστά από το πικάπ θα πάρω μια καλή επανέκδοση γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η μουσική στην τελική και όχι το serial number στο οπισθόφυλλο. Και μπορεί να πρόλαβα στην εποχή τους αρκετούς δίσκους αλλά θυμάμαι 60ς ψυχεδέλειες για παράδειγμα να είναι στο θεό από παλιά, το μόνο που έκανα ήταν να τις γράφω σε κασσέτες ή cd από (πιο καμένους ή απλά πλούσιους) γνωστούς, κάποιοι μάλιστα κάνανε και τους δύσκολους (και καλά αφού πληρώσανε δε στο γράφουν!!! Το internet τους έθαψε όλους στο λαγούμι τους)
Καταλαβαίνω τους νόμους προσφοράς και ζήτησης, τη σπανιότητα, το φετιχισμό (αν και γενικά η συλλογή όταν μπαίνει σε ιδεοψυχαναγκαστικά μονοπάτια μιλάμε για καθηλώσεις σε πρώιμα στάδια ?θα καταλάβουν οι του ψ χώρου-, ας μην το αναλύσούμε όμως εδώ), καταλαβαίνω και τον έμπορο του αντικειμένου (ως ενα βαθμό όμως) αλλά δε θα πάρω μέρος στο παιχνίδι. Στην τελική, η αξία των δίσκων μου είναι για μένα εκεί γιατί έχουν συνδεθεί με στιγμές και μνήμες ενώ τώρα που να επενδύσεις (συναισθηματικά) όταν κατεβάζουμε κατά δεκάδες τη βδομάδα? Aλλά το thread είναι για το αν αξίζει να αγοράσεις κάτι σπάνιο έτσι και όχι αν συνεχίζουμε να αγοράζουμε τη μουσική μας?
Όσο για τις υπογραφές πάνω στους δίσκους είμαι ενάντια στην όλη φάση, δε ζήτησα ποτέ από κανέναν και μου φαίνεται αστείο να παίρνει αξία ένας δίσκος από μια μουτζούρα και μόνο, ειδικά αν δεν ήσουν εκεί ο ίδιος να’χεις να λες την ιστορία τουλάχιστον, ότι τον είδες τότε 2 χρόνια πριν πεθάνει κτλ
Γνώμη μου είναι να ακούμε όπως γουστάρουμε και αν -ανάλογα με την οικονομική άνεση μας- παίρνουμε και κάτι (άλλωστε πλέον βλέπεις 5 διαφορετικές εκδόσεις με το που βγαίνει ο δίσκος) δεν τρέχει τίποτα, απλά μην πρήζετε τους άλλους γι?αυτό 
και τουμπαλιν
Αναλογως. Δεν θα εδινα ποτε ενα αντικειμενο αξιας ‘‘τσαμπα’’ γιατι υπαρχουν ανθρωποι που δραττουν τετοιες ευκαιριες για να τα μεταπωλησουν στη συνεχεια σε τιμες ebay. Απο την αλλη ομως δε θα μου πηγαινε καρδια να πουλησω κατι ακριβα γιατι στην ουσια θα εχω πεσει στη παγιδα του να κανω αυτο που ουσιαστικα δε μου αρεσει.
Για να πουλησω κατι ακριβα, παει να πει οτι εχω σοβαρο οικονομικο προβλημα και τιποτε αλλο. Η τεχνη μπαινει πανω απ το χρημα κι αν ολοι σκεφτονταν με αυτο το τροπο, ουτε οι υψηλες τιμες θα υπηρχαν, αλλα ουτε κι η μουσικη βιομηχανια (με τη μορφη που κυριαρχει σημερα) θα πηγαινε για απολυτο φουντο. Πολλοι ανθρωποι οι οποιοι βγαζουν λεφτα μεσω του ebay ειναι μαγαζατορες κι αυτο το πραγμα συντηρειται σκοπιμα, ειτε με τον ενα ειτε με τον αλλο τροπο. Ενα κλασσικο ας πουμε ειναι η τακτικη ‘‘εχω δει οτι ανεβαινουν οι τιμες οποτε κραταμε στοκ στην ακρη για να το βγαλουμε στο ebay καποια χρονια αργοτερα’’. Νομος προσφορας και ζητησης ειναι κι αυτο θα μου πειτε, αλλα αν εχουμε φτασει στο σημειο να δικαιολογουμε το οτιδηποτε τοτε δεν ειναι παραξενο που μερικα γκρουπ δεν πουλανε δισκους σημερα ουτε με αιτηση… δεν ειναι limited βλεπετε.
Ένα μεγάλο respect στον mindcrimek για το ποστ του, μοιάζει αρκετά με τον τρόπο που ακούω κι εγώ μουσική και μαζεύω. Αν εξαιρέσεις αυτό για τις υπογραφές που το έχω ξεκαθαρίσει στη δεύτερη σελίδα, που έχει καθαρά προσωπική αξία για μένα, σε όλα τα άλλα συμφωνώ.
bump.
Γεια σε ολους… Ειμαι σχετικα νεος στο χωρο του βυνιλιου και θα ηθελα να ρωτησω το εξης…Ψαχνωντας για παλια συλλεκτικα βυνιλια πως μπορουμε να ειμαστε σιγουροι οτι αυτο που βρηκαμε ειναι η οριτζιναλ πρωτη κοπια του δισκου;;; Αρκει η αναγραφομενη ημερομηνια κυκλοφοριας του δισκου και το label της εταιριας;;;
Sent from my GT-I9001 using Tapatalk
Αν και δεν είμαι πρωτοκοπιάκιας (sic) ώστε να μπορώ να σε διαβεβαιώσω, από όσο γνωρίζω δεν αρκεί αυτό που λες, αν και προφανώς είναι η πρώτη ένδειξη. Ο σίγουρος τρόπος είναι ο αριθμός της έκδοσης της κάθε εταιρίας. Το ποιος είναι ο αρχικός δεν είναι και τόσο δύσκολο να το βρεις ακόμα και από το internet. Δυσκολέυει λίγο το θέμα όταν θες να βρεις την πρώτη, δεύτερη ή νιοστή επανέκδοση. Γενικά μπορείς να συμβουλεύεσαι και το discogs σε αυτό το θέμα. Φυσικά για πολύ σπάνιους δίσκους υπάρχουν εξειδικευμένα βιβλία