Μύθοι που άντεξαν, μεγάλωσαν ή γκρεμίστηκαν στο live

Take The Stage
#1

Mε αφορμή το παρακάτω ποστ του Mandrake και την πρόσφατη ακόμα εμπειρία της μεγάλης συναυλίας που πολλοί από εμάς είδαμε την Πέμπτη, ανοίγω αυτό το θρεντ.

Ανοίγω το θρεντ γιατί κατ’ αρχήν διαφωνώ με τα τρία παραδείγματα που δίνει ο Μandrake ως παραδείγματα “μη larger than life” εμπειριών και θέλω να προσπαθήσουμε να δούμε από τις εμπειρίες μας τι είναι τελικά αυτό που κάνει την συναυλία ενός μεγάλου συγκροτήματος που βλέπουμε live μετά από πολλά χρόνια αναμονής μία τέτοια εμπειρία. Τι είναι αυτό που μεγαλώνει τον “μύθο” του στο μυαλό μας και τι είναι αυτό που τον “μειώνει”;

Είναι καθαρά η μουσική απόδοση του συγκροτήματος;
Πόσο επηρεαζόμαστε από το σόου, το μέγεθος της σκηνής, τα πολλά φώτα και τις γιαγαντο-οθόνες που κάνουν και τους “πίσω” να νιώθουν πως βρίσκονται μπροστά στη σκηνή;
Πόσο επηρεαζόμαστε από την προσέλευση και την άισθηση πως συμμετέχουμε σε κάτι μαζικό και τεράστιο;

Προσωπικά με βάση τα παραδείγματα του Mandrake θεωρώ πως Plant και Deep Purple στις τελευταίες δύο εμφανίσεις τους στην Αθήνα (σε αυτές έχω ην εντύπωση πως αναφέρεται) έπαιξαν δύο από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε δεί έδώ τα τελευταία χρόνια. Για μένα -και είμαι και σίγουρος για μερικούς ακόμα- ήταν larger than life μουσικές εμπειρίες και δεν με επηρεάζει αν οι Purple έπαιξαν στον μικρότερο χώρο που έχουν παίξει ποτέ στην Αθήνα ή αν ο Plant επιλέγει πλέον μία διαφορετική προσέγγιση στα κλασικά τραγούδια των Zeppelin και η συναυλία του είχε μικρή για τα δεδομένα της Μαλακάσας προσέλευση.
H εκτίμηση μου για τους καλλιτέχνες και στις δύο αυτές περιπτώσεις ενισχύθηκε (και ήταν ήδη τεράστια :roll:) και στις δύο περιπτώσεις.

Το ίδιο ισχύει και για τους Stones, ειδικά μετά το σημείο που βρέθηκαν να παίζουν στη “σέντρα” του ΟΑΚΑ με πιό λιτό εξοπλισμό και χώρίς όλο το σόου. Εκεί είναι που με τρέλαναν!

#2

Φοβερό θεματάκι!

Θεωρώ το stage το μέρος οπου πραγματικά φαίνεται το ταλέντο ενός μουσικού. Εκεί που πραγματικά είναι “γυμνός” από κονσόλες, “πειράγματα” στον ήχο κλπ (τις περισσότερες φορές τουλάχιστον:p). Είναι το μέρος που έρχεσαι σε άμμεση επαφή με τη μουσική του, τον βλέπεις από κοντά, βλέπεις την ανθρώπινη πλευρά του, και όχι τόσο το rockstar-ιλίκι που προβάλλει μέσα από τα photo sessions, τα interviews κλπ.

Βέβαια, μπορεί και να απογοητευθείς από μια εμφάνιση ενός αγαπημένου συγκροτήματος, καθώς διαπιστώνεις οτι είναι “λίγοι” μπροστά σε αυτό που περίμενες. (ίσως βέβαια να φταίει και το γεγονός οτι τους είχες υπερεκτιμήσει).

Και αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω βρεθεί σε live τα οποία με έκαναν να αγαπήσω και να δεθώ ακόμη περισσότερο με τη μπάντα, ακόμα και αν τους είχα σε πολύ μεγάλη εκτίμηση από πριν. Εδώ έχουμε να κάνουμε με larger than life εμπειρίες.

#3

Για μένα το top 3 είναι η προχθεσινή,των Sabbath και του Roger Waters.Συναυλίες που θα πήγαινα πάλι κ πάλι να τις δω,αυτούσιες όπως ακριβώς ήταν.Ευτυχώς δεν έχω πάει μέχρι στιγμής σε κακή συναυλία.Αλλά έχω αποφύγει να πάω σε κάποιες.Δηλαδή Priest τους είδα το '04 και είχα μείνει μαλάκας.Αλλά κάποια μεταγενέστερα video που είδα πριν την περσινή τους συναυλία με αποθάρρυναν από το να πάω να τους ξαναδώ.Δεν ήθελα να πάω να δω τον Halford να αλλάζει την παναγία σε αγαπημένα μου τραγούδια.Εννοώ,ρε Rob βάλε τις πυτζαμούλες σου πάλι και ξέσκισε το Exciter γαμώ!Έτσι προτίμησα να κρατήσω την εικόνα της πρώτης συναυλίας και να μην τους δω για να μην “γκρεμιστεί” ο μύθος τους(όχι ότι θα συμβεί ποτέ αλλά καταλαβαίνετε).

#4

Άψογο και πολύ ουσιώδες τόπικ που χρειαζόταν το φόρουμ!

Προσωπικά το show είναι απλά η γαρνιτούρα που νοστιμίζει το φαί, αλλά δε βοηθάει στη χώνεψη. Μ’ άλλα λόγια, δε πρόκειται να επηρεάσει την άποψη που θα διαμορφώσω, απλά ομορφαίνει κάποιες στιγμές.

Την προσέλευση τη θεωρώ σαν αναγνώριση του έργου και της συνολικής προσφοράς του καλλιτέχνη. Αν σε μια συναυλία δεν υπάρχει μεγάλη προσέλευση, δε θα γυρίσω να πω “… αυτοί που δεν ήρθαν στον Χ”, αλλά ότι άξιζε περισσότερης στήριξης.

Από εκεί και πέρα υπεισέρχονται διαφορετικοί υποκειμενικοί παράγοντες , αλλά και μερικοί αντικειμενοί για όλους. Θέλουμε να βλέπουμε πάθος, συναίσθημα, εκτελεστική δεινότητα και σοβαρότητα στην απόδοση, ειλικρίνεια, καλώς εννοούμενο χαβαλέ, επικοινωνία με το κοινό, αφοσίωση σε αυτό που έχει επιλέξει να κάνει. Αυτό όπως λέει ο δάσκαλος μουσικής μου είναι το “λεγόμενο παίξιμο με πρόθεση”, δηλαδή την πρόθεση να βγάλεις πράγματα από μέσα σου και να τα εκθέσεις.

[Τα παραπάνω, με επιμέρους διαφοροποιήσεις, πιστεύω ότι ταιριάζουν λίγο-πολύ και σε άλλα είδη τέχνης (θέατρο, κινηματογράφος κλπ.]

Μεγάλο ρόλο παίζει σε ποια φάση της ζωής και καριέρας βλέπεις κάποιον. Με άλλα μέτρα και σταθμά θα κρίνεις το γερόλυκο που σφύζει από εμπειρία, με άλλα τον ανερχόμενο-νέο που σφύζει από ταλέντο. Λίγο πολύ πρέπει να προσμετράς κάθε συνιστώσα.

Κι επειδή το πολυψείρισα, ας πω ότι συμφωνώ με το Mule για Plant. Απλά ήταν άψογος.

Τους Priest τους είδα 2 φορές και προσκύνησα και με Ripper και με τον μέγα Rob. Tην τρίτη φορά όμως είπα στον εαυτό μου “δεν πάω, γιατί δε θέλω να χαλάσει ο μύθος” (ιμότικον μούτζας για τους Carcass), νομίζω ότι έκανα όμως τη σωστή επιλογή.

Μύθος που μεγάλωσε η προχτεσινή συναυλία των AC/DC φυσικά). Μύθος που δε γκρεμίστηκε, απλά ξεθώριασε ελάχιστα, ο Knopfler. Toν περίμενα ένα κλικ καλύτερο. Μύθος που γιγαντώθηκε, η ΜΟΝΑΔΙΚΗ εμφάνιση των Jethro Tull στο ηρώδειο το 2003. Απλά απίστευτος. Το ίδιο με τους Warrior Soul.

Έχω κι άλλα παραδείγματα, αλλά σταματώ για να επανέλθω…

#5

Aπ τα πρωτα που μου ερχονται στο μυαλο…

Aντεξαν:Guns n Roses,Deep Purple,Tool

Μεγαλωσαν:Roger Waters,Metallica,Rush,Ac/Dc,Bon Jovi,Μassive Attack,Black Sabbath

Γκρεμιστηκαν:Αlice Cooper,Whitesnake,Megadeth

#6

Συμφωνώ και για τα 3.

#7

Εγώ απο την άλλη, στις λίγες συναυλίες που έχω πάει, δεν έτυχε ποτέ να γουστάρω ένα συγκρότημα περισσότερο απο ότι πριν, μόνο το αντίθετο. Και οι Priest με Halford μου είχαν φανεί απλά συμπαθητικοί, και οι Queensryche όσο καλά και να παίξαν το Operation Mindcrime, με τίποτα δε με συγκήνισαν στο βαθμό που με άγγιξε το ίδιο το album, και πάει λέγοντας για Katatonia, Opeth, Nightwish, Manic Street Preachers, κτλ… Όσες απο αυτές τις μπάντες τις είχα σε περίοπτη θέση για τη μουσική τους συνέχισα να τις έχω, το live δε μπόρεσε να με επηρεάσει.

Ίσως είμαι ο περίεργος της παρέας λοιπόν, αλλά θεωρώ ότι αυτό που πραματικά γουστάρει ο κόσμος στα live είναι η αίσθηση ότι συμμετέχουν σε κάτι τεράστιο (ή και το ακριβώς αντίθετο όσο αφορά τα μικρά live, σε κάτι πολύ κλειστό) και αυτό είναι που πραγματικά τους συγκηνεί. Αμφιβάλλω αν κάποιος fan των Rolling Stones θα τρελενόταν το ίδιο με τα live τους αν ερχόντουσαν μόνο 1.000 άτομα στις συναυλίες τους, όπως και κάποιος fan των Nile αν μαζεύαν ξέρω 'γω 50.000 κόσμο. Σε κάθε περίπτωση, η μουσική σε αυτές τις περιπτώσεις περνάει σε δεύτερη μοίρα και αυτό που μαγεύει και ενθουσιάζει είναι το περιβάλλον και το κοινό που συμμετέχει στο live, αυτό είναι που δημιουργεί το μύθο, και αυτό ακριβώς είναι που αντιπαθώ στα live.

#8

Οι Metallica θεωρώ ότι άντεξαν, και οι Maiden ότι παραμεγάλωσαν τον μύθο τους (show + σκηνική απόδοση άψογη άσχετα αν παίζουν τα κομμάτια μηχανικά πλέον)…
Στους Priest, ναι μεν ο Halford δεν τα βγάζει με την καμία τα φωνητικά, αλλά οι τύποι θέρισαν, ασφαλώς και δεν περίμενα να βγάλει τις κραυγές πχ στο Dissident Aggressor, αλλά με αυτό που είδα έφυγα πολύ ικανοποιημένος.

Πιστεύω (αν και δεν μου χει τύχει) ότι σε επηρρεάζει πολύ και η “1η φορά” που βλέπεις την αγαπημένη σου μπάντα, ίσως να σαι λιγότερο αντικειμενικός έτσι. Πχ ο Halford αντί για γέρος, αντμετωπίζονταν σαν μπέμπης από το κοινό.:stuck_out_tongue:
Τώρα για το show, αρκεί να υπάρχει ένα μέτρο. Αν η μπάντα εστιάσει αποκλειστικά στο φιγουραλίκι και στα φώτα / πυροτεχνήματα, ε τότε λογικό είναι να ξενερώσεις (Tool).
Το τελευταίο με τους Tool είναι καθαρά προσωπική άποψη ε, περίμενα πολύ περισσότερα από αυτούς, δεν τους βοήθησε και ο άθλιος ήχος.:frowning:

Α και οι Slayer για μένα, αντέχουν ακόμη (να τη η 1η φορά που λέμε πάλι).
Θα πω αργότερα γι αυτούς.

#9

άντεξαν:Cannibal Corpse,Suffocation,Nile,Obituary,Isis,Red Sparrows,Dream Theater(φαληρο),Tool,At The Gates,Opeth,Napalm Death

μεγάλωσαν:Atheist,Necros Christos,Dead Congregation,Morbid Angel,Wishbone Ash (με Martin Turner ),Tankard,Cynic,Sieges Even,Porcupine Tree+Blackfield(Λυκαβητος),
Black Sabbath,Cephalic Carnage,Jesu,Celtic Frost,

γκρεμίστηκαν:Pestilence,Mastodon,Mekong Delta

#10

Αντεξαν:Metallica,Tool(στη δευτερη),Madball

Μεγαλωσαν:AC/DC,Pearl Jam,Sick Of It All,Ministry,NOFX

Γκρεμιστηκαν:Soulfly,Slayer,Chris Cornell,Korn.

#11

Α εσυ το αλλαζεις,εησηση :Ρ

#12

Φιξντ.:wink:

Σα πολυ δε βιαζεσαι ομως?:stuck_out_tongue:

#13

Οι ac/dc παντως μεγαλωσαν (αν ειναι δυνατον κι αλλο) :smiley:

#14

Οι AC/DC στα ματια μου ηταν ενα μεγαθηριο.
Τους σεβομουν,τους εκτιμουσα,γουσταρα να τους ακουω ειδικα με παρεα και μπυρες.
Ε μετα απο προχτες τους θεωρω την καλυτερη και μεγαλυτερη μπαντα στο χωρο του Ροκ/Μεταλ.
Αν εγω που δεν ειμαι οπαδος ενιωσα ετσι δεν μπορω να φανταστω τι επαθαν οι οπαδοι τους.

#15

Στύβω το κεφάλι μου και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια συναυλία που να απογοητεύτηκα, με την έννοια ότι είχα πολύ υψηλές προσδοκίες που όμως δεν τις έφτασε το συγκρότημα που έβλεπα. :-k

2004 Judas Priest, δέος.

2004 Queensryche, δέος.

2005 Black Sabbath, δέος.

2005 Iron Maiden, δέος.

2006 Roger Waters, δέος.

2007 Tool, δέος.

2007 Black Sabbath, πάλι δέος.

2008 Judas Priest, πάλι δέος.

2009 AC/DC, αυτό κι αν ήταν δέος (και όλα τα συμπαρομαρτούντα και με ομοιοκαταληξία δηλαδή).

Η ζωή είναι ωραία! :D:p

#16

AC/DC δν χρειαζεται να πω κατι.:smiley:
Ζλειερ περιμενα πολλα απο το λαιβ τς…πολυ περισσοτερα απο οσα ειδα.Ακομα,παντως,την θεωρω την μεγαλυτερη Thrash Metal μπαντα.
Οπεθ δν ημουν τεραστιος φαν τς και σιγουρα το λαιβ τς δν ηταν ενας λογος να γινω.

Αυτα τα (πολυ) λιγα.

#17

Kαπως ετσι και εγω… Καλα οχι και τη μεγαλυτερη, αλλα νταξει κατι αλλαξε μεσα μ γι αυτους. Ενω δεν ηταν καν στις 50 αγαπημενες μ μπαντες, παιζει να κανω καιρο να μην ακουσω μια μετα ac/dc. μΙλαμε για μεγαλη ζημια οχι αστεια

#18

To μονο live που με απογοητευσε απο οσα εχω δει ηταν αυτο του Steve Vai στο fix.Ισως και του Paul Gilbert στο μυλο

#19

Του Vai είναι αυτόμπου έπαιξε σε μπουζουξίδικο στη Θεσ/νίκη το 2005;
To αντίστοιχο εδώ στο Σπόρτινγκ είχε -όπως πάντα στο Σπόρτινγκ- κακό ήχο και το ευχαριστήθηκα λιγότερο από του 2000, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω τους “διαλόγους” του με τον Sheehan.
Gilert ρε συ το φθινόπωρο μου είχες πεί πως σου είχε αρέσει αρκετά, ή κάνω λάθος; :-s

Τεσπα, σε κάθε περίπτωση το θρεντ αναφέρεται κυρίως σε μεγάλες μπάντες με πολλές δεκαετίες καριέρας στην πλάτη τους και με κάποιον “μύθο”. Τελικά βλέπω και ποστς για συναυλίες από σχετικά νεώτερες μπάντες σε κλαμπάκια κλπ. ΟΚ, όχι πως είναι off topic, απλά εγώ ανοίγοντας το θρεντ είχα στο μυαλό μου τους ACDC και το post του Μandrake σχετικά με Purple, Plant, Stones…

#20

Και εγώ είχα στο μυαλό μου μεγάλες μπάντες και μεγάλα venues.
Deep Purple -1991 Λεωφόρος. Έφευγα από τη συναυλία ξέροντας ότι είδα πατάτα. Μιλάμε για απογοήτευση. Πιστεύω ότι ήμουν άτυχος και ότι σήμερα είναι καλύτεροι από τότε.
Μanowar-1992 ΣΕΦ. Ξέρεις τι είναι να το περιμένεις σαν την συναυλία της ζωής σου και να ξενερώνεις από τους μονολόγους του μαλάκα; (βάλε μπιπ στο μονολόγους) Θλίψη. Σήμερα τα live τους φαίνονται πολύ καλύτερα…
Iron Maiden-Περιστέρι και Terra Vibe. Δεν κατάφεραν -και είμαι μεγάλος φαν- να μου δημιουργήσουν κάτι ιδιαίτερο, αλλά δεν με απογοήτευσαν και ποτέ.
Scorpions-2005 2007 Kαραϊσκάκη. Τιμή και δόξα. Οι τύποι παίζουν την ιστορία τους και την κρατάνε ζωντανή. Σταθερή αξία.
KISS-2008 Terra V. Φοβερό σώου, αν και όχι πλήρες, σούπερ επαγγελματικό στη λεπτομέρειά του, αλλά όχι και κάτι εξαιρετικό σαν συναυλία. Μου το έσωσαν.
Βlack Sabbath-2005 Terra V. Άψογος ήχος, επιβλητική φάση και πολύ μεγάλη προσμονή που δικαιώθηκε, έστω και αν ο Οζζυ ακουγόταν σαν τον Κατέλη, κάποιες στιγμές. Θετικότατη η αποτίμηση, δεν με παίρνει κι αλλιώς, δεν ξαναγίνεται αυτό.
Rolling Stones-1998 OAKA. Υπεράνω κριτικής. Δεν είναι το στυλ μου, αλλά οι τύποι άξιζαν τα λεφτά τους. Τι και αν είχαν περάσει τα χρόνια…
ACDC-2009 ΟΑΚΑ. Απίστευτο. Δεν φανταζόμουν ότι ένα γκρουπ, που δεν είναι και το φόρτε μου, θα με έκανε να νιώσω έτσι. Π…άνα ιστορία, άμα διδάσκεσαι σωστά… Τα είδατε κι εσείς. Τι κι αν το σώου ήταν ανώτερο της συναυλίας καθαυτής. Τέλειο.
Rush-2004 Φρανκφούρτη, 2007 Λονδίνο 2 φορές. Δεν περιγράφω άλλο. Θα τα διαβάσετε στο βιβλίο μου.:smiley: Αισθητική απόλαυση.
Αλλά όλα αυτά είναι και θέμα βραδιάς, διάθεσης, γούστου, απόδοσης και όχι απαραίτητα παρακμής. Αυτή μoυ την έβγαλε δύο φορές ο τεράστιος Coverdale στο Ληκαβυττό και στο Καραϊσκάκη. Έκανε μπαμ…