δεν ξερω αν ειναι το ‘καλυτερο’ αλμπουμ των mastodon,αλλα στο επιπεδο των μελωδικων hooks ειναι οτι πιο ‘πανω’ εχουν κυκλοφορησει.
καλα τα γρηγορα σολο και τα περιτεχνα παιξιματα αλλα δοξα τω θεο υπαρχουν μπαντες σαν τους dream theater για αυτους που ψαχνουν παιχτικη τελειοτητα σε βαθμο αυτοικανοποιησης.
το αλμπουμ ειναι γεματο απο κομματια-μελι και οσο πιο πολυ το ακουω τοσο πιο πολλα τετοια σημεια φαινονται
τι να πρωταναφερω ?
το σημειο που πρωτομπαινει ο hinds στο oblivion ?
το czar ?
το last baron ?
ειναι τρομερη μαγκια να γεννησεις ΜΕΛΩΔΙΕΣ που σου καρφωνονται και σε αναγκαζουν να βαζεις το δισκο στο repeat ξανα και ξανα.και οι mast φαινεται να το πετυχαν με τρομακτικη ευκολια οποτε αξιζουν ολους τους χαρακτηρισμους που τους αποδιδουν σε καθε κριτικη δισκου ανα τον πλανητη
8α περιμενω λιγο απλα για να δω πως θα αντεξει ο δισκος στο περασμα του χρονου προτου αναφωνησω ‘αριστουργημα’/΄κλασικο’ αλλα οσο το ακουω τοσο πιο πολυ κολλαει στο μυαλο μου
οταν ειχα πρωτοδιαβασει πριν απο μηνες οτι ο δισκος ειχε γραφτει με τον hinds να πινει ‘χορτο’ ολη την ωρα σε ακουστικη κιθαρα ,σκεφτηκα οτι ή θα εβγαινε μεγιστη μπαλαφαρα ή θα εβγαινε δισκαρα.
ευτυχως βγηκε το δευτερο.ελπιζω να εχει τον ιδιο dealer και στο επομενο αλμπουμ αμα ειναι να γραφει τετοια κομματια.
9/10 για τωρα