Στους Mastodon σου φανηκε χαλια ο ηχος ή σε ολες τις μπαντες?
για τους Mastodon λεω
Εγω που ημουν μπροστα μπροστα μια χαρα μου ειχε φανει ο ηχος και με ανεση ηταν ο καλυτερος απο τις 3 φορες που τους εχω δει. Δεν ηταν τελειος, ηταν ομως πολυ καλος, ακομα και τα φωνητικα τους ηταν ικανοποιητικα.
δηλαδη η καλυτερη φορα που τους εχεις δει ηταν με μετριο ηχο και ικανοποιητικα φωνητικα. αυτο λεω και εγω αν ειναι να ριχνουμε ζαρια ωστε να πετυχουμε μια στις τρεις πραγματικα δεν αξιζει. οπως προειπα αυτο ειναι γουστα, εγω δεν θα ξαναπαρψω, δεν τους θεωρω καλη live μπαντα, οι δισκοι ειναι αλλη ιστορια.
Άκουγα πάλι το Chimes At Midnight, μόνο εμένα μου θυμίζει (αρκετά) Gojira? :-k
Οχι μονο σε σενα,ενα σημειο ειναι ολοιδιο αλλα δε θυμαμαι απο ποιο κομματι Gojira
Είναι εκεί έξω…
2 στα 2 αυτην την εβδομαδα…και το κοιταξα χτες… 
thanx!
αντε να κοιμηθώ τωρα :roll:
Μερικές σκέψεις.
Είναι νωρίς για να πω ακόμα γνώμη αλλά η αλήθεια είναι πως στο Aunt Lisa έφυγε ένα facepalm…
Επίσης
υπάρχει επίσης πολλή χαμηλοκουρδισμένη σκληρότητα, σαν αυτή που είχαμε στο “Remission”. Συμβαίνουν αρκετά sludge πράγματα εκεί μέσα.
τιστοδιαολορεπουστη, άλλο δίσκο κατέβασα;
Και μία παράκληση. Ας πει κάποιος στον Brann να σταματήσει να τραγουδάει. πληζ. we need more Troy
Τι έφτιαξαν οι ανθρωποι…δισκαρος με τα όλα του.
Από πού αυτό; Και +1 για Troy
Από συνέντευξη του Bill.
Με τον κίνδυνο να γίνω ρόμπα γιατί δεν άκουσα ακόμα τον δίσκο, λέω ότι αυτές οι δηλώσεις είναι επιεικώς αστείες, λες και περιμένει κανένας οπαδός να γράψουν το νέο remission. Το καταλάβαμε ότι είστε σε άλλη φάση, το χωνέψαμε (σχεδόν), μη λέτε και τέτοιες μαλακίες.
Πρώτη φορά που έβγαλαν δίσκο και δεν έχω σταματήσει τα πάντα για να τον ακούσω, ίσως τον βάλω το βράδυ =/
Κανένας κίνδυνος. Όπως τα λες είναι. Πάντως, επειδή από χθες το βράδυ το ακούω συνέχεια μπορώ να πω πως ενώ έχει ωραία πράγματα μέσα (όλα τα solo είναι φανταστικά, ωραία ριφφ, ψυχεδελικά σημεία κλπ) αυτή η κατεύθυνση που πήραν από το Hunter και συνεχίζουν και εδώ δεν είναι η κούπα του τσαγιού μου. Μοναδική εξαίρεση το φανταστικό Diamond in The Witch House (το οποίο όντως έχει κάτι από Neurosis μέσα για να λέμε και την αλήθεια)
θα το ξαναπώ γιατί κάθε φορά που το ακούω κάτι πεθαίνει μέσα μου. To Aunt Lisa έχει riffs που θυμίζουν Blood Mountain. Έχει φωνητικά από Brent που θυμίζουν Remission. Έχει και μια riff-άρα στο τέλος πολύ πωρωτική. Και πάνε οι μαλάκες και μου τα γαμάνε όλα βάζοντας από πάνω να τραγουδάνε Cheerleaders. Ε άντε και γαμηθείτε ρε πούστη μου. Τι στο διάολο; Η Μαντόνα είστε;
Έχει και μια riff-άρα στο τέλος πολύ πωρωτική. Και πάνε οι μαλάκες και μου τα γαμάνε όλα βάζοντας από πάνω να τραγουδάνε Cheerleaders.
Και οι Faith No More το έχουν κάνει και μάλιστα πετυχημένα.
Είναι από τις αγαπημένες μου μπάντες, αλλά δεν ξέρω δεν με τρέλανε η πρώτη…αυτιά.
Ίσως έχουμε (έχω) γίνει πολύ απαιτητικοί από τέτοιου βεληνεκούς συγκροτήματα που έβγαλαν στην σειρά κλασικές δισκάρες όπως έκαναν άλλοι κατά το παρελθόν 
Όπως και να 'χει, αυτό εδώ έχει όλα τα φόντα της δισκάρας. Έχει τα τραγούδια, έχει τα κολλητικά ρεφρέν, έχει την παραγωγή, έχει τα σόλο, τα έχει όλα και συμφέρει. Μέχρι στιγμής, με τις πρώτες ακροάσεις το βάζω πιο πάνω από το Hunter, το οποίο μου πήρε λίγο καιρό για να το εκτιμήσω.
υ.γ. οι cheerleaders στο τέλος του Aunt Lisa μια χαρά δίνουν στο κομμάτι. Γενικά κομματάρα το Aunt Lisa.
Λοιπόν, στις πρώτες ακροάσεις έχω να πω ότι έχουμε για ένα άλμπουμ γεμάτο κολλητικές κομματάρες. Είναι ακόμα ένα βήμα μπροστά για την μπάντα, χωρίς να μένει στάσιμη. Στα ατού οι πολλές μελωδίες που σου κολλάνε στο μυαλό και -κυρίως- τα πολλά ψυχεδελικά μέρη. Πολύ τον γούσταρα το δίσκο με τη μία (εν αντιθέσει με το Hunter που μου πήρε χρόνο) και το χέρι πάει στο ρηπήτ άμεσα. Δεν ξέρω πόσο ψηλά θα φτάσει στο τέλος, αλλά αποδεικνύουν γιατί θεωρούνται μέσα στις κορυφαίες μεταλ μπάντες αυτήν τη στιγμή.
Το μόνο που με ψιλοχάλασε είναι ότι είναι ο πρώτος δίσκος που δεν υπάρχουν κρυμμένα από πίσω τα υπερηχητικά drums του Brann Dailor που λες “τι παίζει πάλι το άτομο”.
Εμένα πάντως μου συμβαίνει το αντίθετο. Ενώ το Hunter μου άρεσε από τις πρώτες ακροάσεις αυτό μου έχει πάρει πιο πολύ καιρό να το “χωνέψω”. Ναι, έχει πολύ πιασάρικα ρεφραίν και ωραία ψυχεδέλεια γενικά και -όπως είχα πει και πιο πριν- φανταστικά και καλοδουλεμένα σόλο αλλά κάτι μου λείπει. Ίσως να φταίει βέβαια που δεν έχω διαβάσει ακόμα την κριτική του μέταλ χάμμερ, γιατί μπορεί να είναι κλασσικό σαν το prophecy ή το brave new world και να μην το έχω πάρει χαμπάρι.