Ε μετά απο τόσους θανάτους που βίωσαν μέσα στα χρόνια αυτά απο την κυκλοφορία του cts και μετά απο τα προβλήματα του bill με τον καρκίνο λογικό. Πάει σε άλλη φάση η θεματολογία. Μεγάλωσαν κιόλας, φτάνουν τα 40
Μόνο σε μένα έρχεται ν’ ακούσω Porcupine Tree μετά το The Sparrow??
Το έχω λιώσει αρκετά τις τελευταίες μέρες. Είναι καλό άλμπουμ δεν χωρά αμφιβολία απλά τουλάχιστον προς το παρόν δεν πιάνει κορυφές leviathan crack the skye αλλά για αυτό φαντάζομαι χρειάζεται και ο ανάλογος χρόνος. Πάντως το άλμπουμ μου θυμίζει και λίγο… συλλογή. Εννοώ πως τα κομμάτια είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, είναι σαν να υπάρχουν εδώ μέσα 2-3 διαφορετικά άλμπουμ. Μερικά πιο μελαγχολικά και όμορφα κομμάτια όπως the sparrow, the hunter, stargasm, άλλα πιο ραδιοφωνικά πιο πιασάρικα όπως curl of the burl, all the heavy lifting, dry bone valley, άλλα λίγο… παράξενα που είναι και αυτά που με ξένισαν προς το παρόν octapus has no friends, creature lives γενικά καλή η ποικιλία στο άλμπουμ αλλά εδώ σε ένα βαθμό νομίζω αποπροσανατολίζει και το άλμπουμ χάνει κάπως σε προσωπικότητα για μένα.
Dead έχεις δίκιο, και αυτά που παρατήρησες επιβεβαιώνονται και απο το dvd. Με λίγα λόγια οι mastodon δεν θα κυκλοφορούσαν τώρα το δίσκο καθώς πειραματίζονταν στον ήχο. Ο νέος τους παραγωγός άκουσε μερικά κομμάτια και τους είπε πως είναι έτοιμοι να κυκλοφορίσουν-προς έκπληξη των ίδιων των μελών- το δίσκο. Έτσι δημιουργήθηκε κάτι ανομοιογενές που είναι προδιάθεση πιο πολύ για το νέο ήχο των mastodon
ισχυει αυτο για το διαφορετικο στυλ τραγουδιων,αλλα με ενα διαβολικο τροπο οταν το ακους ολοκληρωμενα φαινεται οτι καθε τι ειναι στη σωστη θεση και οτι αν καποιο τραγουδι ηταν αλλου θα χαλουσε η εικονα.
Εγω το εχω βαρεθει λιγο το αλμπουμ. Ειναι πολυ καλο αλλα δε μου παρουσιαζει κατι καινουριο. Θυμιζει παρα πολυ το blood mountain.
Ακουσα επιτελους τον δισκο και τις τελευταιες 4 μερες εχει φαει τρελο λιωσιμο. Τα καταφεραν και παλι, το 'χουν τι να λεμε τωρα. Δισκαρα, ολα τα κομματια εχουν κατι να πουν. Ειναι τοσο διαφορετικα μεταξυ τους και ταυτοχρονα τοσο Mastodon. Εχουν την σφραγιδα τους, την ταυτοτητα τους. Ναι θα συμφωνησω με οσους το εγραψαν, υπαρχει μια υποβοσκουσα μελαγχολια σε ολο τον δισκο. Κατι τετοιο υπηρχε και στο Crack The Skye, αλλα εδω ειναι πιο εντονο. Υπαρχουν κομματια που σου κολλανε με την μια, Black Tongue, Curl Of The Burl, All The Heavy Lifting, The Hunter, Spectrelight, αλλα που θελουν τον χρονο τους, Stargasm, Octopus Has No Friends, Dry Bone Valley και καποια πιο “παραξενα” Blasteroid, Creature Lives… Γενικα υπαρχει μεγαλη ποικιλια στο υφος των κομματιων. Ο δισκος δεν εχει την συνοχη αλλων δισκων τους, ισως να ευθυνεται και η ελλειψη concept για αυτο, αλλα προσωπικα δεν με χαλαει και ετσι. Θα επανελθω με εκτενες review του δισκου… Το θεμα ειναι πως εβγαλαν αριστουργημα παλι.
Η αλήθεια είναι και σε εμένα μου έφερε το blood mountain αρκετά στο μυαλό και το blood με είχε απογοητεύσει. Αν και το hunter δύσκολα μπορείς να το συγκρίσεις με κάποιο άλλο άλμπουμ τους για αυτό και απέφυγα την σύγκριση προηγουμένως. Πάντως όσο καλό και αν είναι δεν νομίζω πως τους mastodon στο μέλλον θα τους μνημονεύουμε για αυτό το άλμπουμ.
το εχω βαρεθει καιρο τωρα, καλος δισκος -σιγουρα- αλλα νομιζω πως τα εχω ακουσει σχεδον ολα πολλες φορες, απο πολυ κοσμο -και καλυτερα εννιοτε-…
Δεν ξερω αν θα το βαρεθω με τον καιρο, τωρα παντως το ακουω νερακι. Το Blood Mountain με ειχε εντυπωσιασει απο την αρχη, οπως και το Leviathan και το Crack The Skye. Αλλα δεν μου θυμιζει το The Hunter τοσο πολυ το Blood Mountain, οσο μια τζουρα απ’οσα εχουν κανει μεχρι τωρα μαζι με καποια νεα στοιχεια.
Καλός ο δίσκος γενικά, αλλά νομίζω ότι δεν πιάνει με τίποτα το προηγούμενο.
Μου φαίνεται κάπως disjointed σαν σύνολο, σαν να μην έχει τόσο καλή ροή στα τραγούδια.
Εχει πάντως αρκετά ωραία κομμάτια. Θεωρώ κορυφή το Stargasm.
Και μένα μαρέσει πιο πολύ το cts αλλά κι αυτό δεν είναι κι άσχημο! Το Stargasm, Black Tongue, All the Heavy Lifting, The Hunter, The sparrow και το ξεγραμμένο για σας Thickening (με τον Τroy να με εντυπωσιάζει στο ρεφραίν) να ειναι τα επικρατέστερα μου!
P.S. Επαναλαμβάνω το απλό εξώφυλλο είναι ελλεινο σε σχέση με τη limited έκδοση !!!
Η υπερβολη ειναι παντα χαρακτηριστικο των μετριων μυαλων.
Δισκος της 10ετιας το hunter.
Δισκος της 30ετιας το crack the skye.
Καλυτερη Μπαντα Ολων των εποχων οι Mastodon.
PS : Rip Opeth.#-o
Λέγεται κ “καύλα” μιστερ.
κ να μιλάς εσύ για υπερβολές, θα πέσει φωτιά να σε κάψει
λέω εγώ, με το φτωχό μου μυαλό…
περιμέναμε καιρό αυτό το ποστ και δεν απογοήτευσε!!
Θα είμαι σύντομος. Αρχίζω από τα αρνητικά.
[U]Cons:[/U]
Δεν είναι συμπαγής.
Δεν έχει ενιαίο theme.
Υπερβολικά πολλά τραγούδια
που λογικά οδηγεί τον ακροατή σε fast forward σε μερικά τραγούδια.
Δεν πάει την μουσική παραπέρα.
[U]Pros:[/U]
όμορφα φωνητικά + lyrics
Εξαιρετικό το ομόνυμο τραγούδι
πετυχημένες παλιές συνταγές σύνθεσης, ποιό χαλαρό ύφος.
Θυμίζει λίγο blood mountain
όμορφα ξύλινα δημιουργήματα.
Κατατάλα ναι, πολλές υπερβολές έχουν ακουστεί και θόρυβος για έναν κατατάλλα απλά ‘καλό’ δίσκο. 
Καλό είναι μωρέ, αλλά μόλις τελειώνει χώνεις το Remission κιέρχεσαι στα ίσα σου:p
ή βαζεις μονο το remission :naughty:
Eιναι απο τους δισκους για τους οποιους θα νευριασω αν αρχισετε την γκρινια(ενω γενικα την αποζητω)…Για μενα ειναι διαμαντα.Συγκρισεις με τα προηγουμενα δεν κανω γιατι ουτως η αλλως αν και προσωπικα αγαπημενο το blood mountain δεν εβγαλα ποτε συμπερασμα ποιο ειναι αντικειμενικα καλυτερο…Σιγουρα χρησιμοποιει μανιερες του παρελθοντος(Αυτο λεγεται και χαρακτηρας) αλλα φευγει προς πολλες κατευθυνσεις,γεγονος που εμενα μ αρεσει και θελω να τον ακουω ολοκληρο ενω παραλληλα εχει τελειες φωνητικες γραμμες.Ασε που επειδη εχει πολλα κομματια(οταν ειχα διαβασει οτι θα εχει τοσα ημουν επιφυλακτικος) στο συνολο τους εκπληκτικα(αντε εκτος απο το octupus ισως) εχεις για καθε περιοδο και ενα αγαπημενο.