Βρίσκω κι εγώ την όλη συζήτηση περί remixes πολύ ενδιαφέρουσα (υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον κείμενο στο site γι’ αυτό το θέμα). Μάλιστα έχω αρκετή περιέργεια ν’ ακούσω και τα δύο που ανέφερες, μιας και αποτελούνε albums που σημαδεύτηκαν από την παραγωγή τους. Βέβαια κάπου εδώ ν’ αναφέρω ότι θεωρώ την παραγωγή του “Grand declaration of war” ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ για το ηχόχρωμα του album, με χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ουσιαστικά νομίζω ότι με άλλη μίξη μιλάμε για άλλο album. Κάτι σαν το “… And justice and for all” των Metallica ένα πράγμα.
Το “Cruelty and the beast”, από την άλλη… έχει απλά κακή παραγωγή, χεχε. Θέλω να δω κι εκεί αν διαφοροποιούνται τα κομμάτια καθόλου.
Λίγο off-topic, αλλά π.χ. και το “Remedy lane” remix-αρισμένο που απέκτησα, δε μου έκανε και πολύ εντύπωση. Θέλω να πω, η παραγωγή ήτανε ήδη απλησίαστη, οπότε για πόση βελτίωση/διαφορά να μιλήσουμε; Νομίζω ότι η όλη λογική των remixes μάλλον έχει νόημα όταν η αρχική παραγωγή, με τον τρόπο της και για διάφορους λόγους (καλούς και κακούς: αστοχίες, εμμονές, εμπνεύσεις της στιγμής κλπ.), έχει στιγματίσει το ηχητικό αποτέλεσμα ανεπανόρθωτα.
Ενα ποστ για mayhem ειναι υποχρεωτικο για να πανε καλα τα χριστουγεννα.
Συμφωνώ απόλυτα. Η επανέκδοση του grand declaration δεν έχει λόγο ύπαρξης και (προφανως οσο μετραει η αποψη ενος ακροατη, δηλαδη καθολου), μεταβαλλει ουσιώδες τμημα του εργου (κατι, οπως πολυ ευστοχα ειπες, σαν να εδινε καποιος στο ajfa την παραγωγη του black album).
Ναι ναι, η παραγωγη ηταν ηδη ακριβως οτι επρεπε για το αλμπουμ, συμφωνω 100%. Πεντακαθαρη, κρυσταλλο, οτι επρεπε για να περάσει την ατμοσφαιρα που ηθελε. Το θεμα ειναι πως, για μενα τουλαχιστον, οτι το remix, δεν πηρε τιποτα απο αυτα πισω, αντιθετως, κρατησε τον χαρακτήρα στο επακρο και προσθεσε αυτο που δεν φαινοταν να λείπει: το μπασο. Ε, πλεον ο δισκος εχει αποκτησει ενα στοιχειο που δεν φαινοταν να λείπει. Και εδω ειναι που διαφωνουμε με τον αγαπητο @apostolisza8 που χει γραψει το αρθρο.
Φυσικα το cruetly ειναι αλλη κατηγορια, αφου ειχε απαραδεκτο ηχο.
Το remedy lane, θεωρω οτι εχασε λιγο, καθως ο ηχος του ηταν ηδη αυτο που “επρεπε” και σε ορισμενα σημεια που περιμενα να ακουσω τον παλιο ηχο γιατι εκει ηταν αυτα τα μαγικα σημεια, αυτα ειχαν αλλαξει.
Πάντως, τώρα εκ του αποτελέσματος, μπορώ να υποθέσω πως η επανέκδοση του GDoW έπαιξε τον ρόλο της στον ήχο του Daemon.
Ναι ηχητικά, είναι το μπάσο, τα τύμπανα δεν διαφωνώ. Οι λόγοι που είχε σοκάρει όμως τότε ο δίσκος δεν ήταν μόνο η παραγωγή αλλά και όλη η αύρα και επιμένω να το θεωρώ, όσο και αν απολαμβάνω τα τραγούδια, περιττό ως προς το πνεύμα της μπάντας. Ίσως αν το έβλεπα καθαρά ηχητικά (δεν λέω πως το κάνει όποιος διαφωνεί αυτό), να μην ασχολιόμουν.
Οι Mayhem όμως πάντα είχαν αυτό το πρωτοποριακό και σοκαριστικό. Πάντα μέχρι τα τελευταία χρόνια που κατάλαβαν πως μπορούν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό εμπορικό (γιατί μουσικό είχαν) brand name.
Box sets, περιοδεία DMDS (λαιβάρα αυτή εδώ στην Αθήνα) επανέκδοση GDoW, Lords Of Chaos (τελικά τσάμπα οι δήθεν διαμαρτυρίες) και τέλος το Daemon.
Η άποψη μου για τον δίσκο, είναι αυτή του @Leper_Jesus ουσιαστικά. Ανατριχιαστικό συναίσθημα, μνήμες, μείξη πραγματικού νορβηγικού black metal συνθεσάρες, ΑΛΛΑ λέει Mayhem.
Στο πνεύμα, νεκρανασταίνει το παλιό, το ορθόδοξο, αλλά δεν συνεχίζει αυτό που τους έιχα στο μυαλό μου να κάνουν (αν και είχε επιχειρηθεί και στο Chimaira - δισκάρα αλλά λίγο πιο πίσω από τα άλλα). Φυσικά όμως και αγαπώ τον δίσκο, δεν περιμένω τόσο εύκολα από τις μεγάλες μου αγάπες να συνεχίζουν να επανακαθορίζουν τον ήχο διαρκώς (άσχετα αν αρκετές το κάνουν)
Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η εν λόγω φήμη, καθώς και το εγχείρημα του Γιοβανίτη, αλλά όταν κατέβασα το αρχείο συνειδητοποίησα ότι τα κομμάτια δε μου ακούγονται γρηγορότερα, σε σχέση με το original, αλλά ακόμα πιο αργά (;). Πράγμα που νομίζω ότι φαίνεται ούτως ή άλλως εάν κανείς συγκρίνει τις διάρκειες των κομματιών με αυτές των original. Δεν καταλαβαίνω τι φάση…
Πέρα από το απίστευτο De Mysteriis…, ξεχωρίζω το Grand Declaration of War και το Ordo ad Chao. Θυμάμαι ακόμα τη χλιαρή κριτική του Metal Hammer για το Grand Declaration. Το αδίκησαν. Ο Blasphemer έκανε εξαιρετική δουλειά.
Ναι, αυτό που χαρακτηρίζεις “χαοτικό” είναι όντως ένας τρόπος γραφής που “απαιτεί” από τον αναγνώστη έναν α’ βαθμό εξοικείωσης με ό,τι παρουσιάζεται, χωρίς να νοιάζεται απαραίτητα να δίνει εξηγήσεις ή να αφιερώνει εισαγωγές για κάποιον που τις χρειάζεται, αλλά χρησιμοποιεί πολύ τις νύξεις κλπ. Προσωπικά μου αρέσει αυτή η προσέγγιση και τη γουστάρω, γιατί ιντριγκάρει τον αναγνώστη και τον ωθεί να ψαχτεί παραπάνω, να εντρυφήσει στο θέμα, και, το κυριότερο, σχεδόν τον “αναγκάζει” να ξαναγυρνάει σ’ αυτά τα κείμενα στο μέλλον, να τα ξαναδιαβάζει, και σε πολλές περιπτώσεις να ανακαλύπτει ή να κατανοεί καινούρια πράγματα κάθε φορά, ακριβώς λόγω της νέας, συσσωρευμένης γνώσης που μπορεί να έχει αποκτήσει κλπ. Αποτελούνε, δηλαδή, ουσιαστικά πρόκληση για όποιον/α ψήνεται να χωθεί σ’ ένα ζήτημα, ή έτσι μου φαίνεται εμένα τουλάχιστον.
