Πείτε ότι θέλετε, αλλά δίσκος σαν το
A grand declatation of war
ΔΥΣΚΟΛΑ ΞΑΝΑΒΓΑΙΝΕΙ !
Η ψυχεδέλεια η ίδια ! :!:
και το ταιριαστο lyric video του
επιτελους νεο υλικο, γαματο κλασσικα.
ανυπομονω μεχρι αηδιας
Τώρα σοβαρά λογομαχείτε για το ποιός έκανε τι στους Mayhem και γιατί; Οι τύποι προφανώς έχουν σοβαρά προβλήματα και αυτό αποδεικνύεται και στιχουργικά, πέρα από την ίδια την ιστορία της μπάντας. Όπως και να χει συνεχίζω να τους ακούω ανά περιόδους αν και σίγουρα συγκαταλέγομαι στους “not true” που δε θα γούσταραν να φάνε μια γουρουνοκεφαλή στο κεφάλι. Επίσης έχουν γίνει τραγικά γραφικοί με το όλο social media σκηνικό.
Καρναβάλια;
Esoteric Warfare ο τιτλος του νεου δισκου που κυκλοφορει 23 μαη
http://www.season-of-mist.com/bands/mayhem
=P~
πρόγευση για τις συναυλίες στην Ελλάδα (με spoilers). Προσωπικά βρίσκω φοβερό το πως εμφανίζονται στη σκηνή (δείτε τον Attila στη μέση του Freezing Moon).
Ελπιζω σε μεγαλο live - απωθυμενο … θα τους πετυχω μετα απο Sunn O)) οποτε μεγαλη Αττιλοδοση
Playlist όλου του νέου δίσκου…
Εδώ και η δική μας κριτική πριν από κανά δυβδόμαδο… Φυσικά με βρίσκει πλήρως σύμφωνο, μέχρι τελείας. Τώρα θα μιλήσω ανοικτά, αφού απορήσω που δεν γίνεται εξίσου χαμός σήμερα με άλλους δίσκους, φοβερούς και τρομερούς.
Το πρώτο δείγμα, το είχα γράψει και στο πλακ μετσολ θρεντ, με είχε βρει μουδιασμένο λόγω του πισογυρίσματος για τα δεδομένα της μπάντας.
Ε και τόσο καιρό που άκουγα τον νέο δίσκο, κάτι μυστήριο συνέβαινε. Μερικοί φίλοι θα με κοροϊδεύουν ακόμα για την τότε δήλωση μου της πρώτης ακρόασης, πως η “DMDS” αφίσα μου άρχισε να δαιμονίζεται στα πρώτα λεπτά του δίσκου!
Κάθε φορά που έμπαινε ένα κομμάτι, σε κάθε ριφ, σε κάθε σόλο, κάθε αλλαγή φωνητικού στυλ από τον Μέγιστο Ούγγρο, με ανατρίχιαζε. Δεν περίμενα τέτοιο δίσκο. Δεν με ενδιαφέρει το πόσο θυμίζει το “De Mysteriis…”. Δεν με ενδιαφέρει που κάποια σημεία ειναι σηκωμένα από “Pagan Fears”, από το ομότιτλο του δίσκου, από ριφς από το “Wolf’s Lair Abyss”, από “Dunkelheit” ή από “Unholy Black Metal”.
Η μπάντα έχει μια ικανότητα να μαυρίζει τα πάντα γύρω της. Το πέτυχαν. Ξανά. Δισκάρα. Αδιανόητη. Ηγέτες μια ζωή. Ο δίσκος με συγκίνησε εξίσου, καθώς φανμπόης, όπως και το προ διετίας λάιβ τους. Και δεν είναι μόνο η Αγία Νοσταλγία. Είναι το Malum. To Falsified And Hated. Βασικά είναι όλος ο δίσκος.
4 Likes
Ρε συ αυτό είναι καλό ρεεε
1 Like
Καλό; Πολύ καλό.
Εχμ, βασικά:
Αρθρογράφος Αποστόλης: Το νέο Mayhem είναι από τους καλύτερους (bm) δίσκους της χρονιάς.
Οπαδός Αποστόλης: ΝΕΟ MAYHEM ΓΤΧΜ ρεεε ααααργκχ
3 Likes
Αρκετά καθυστερημένα ήθελα να πω κι εγώ δυο λόγια το δίσκο -ο οποίος μου άρεσε πολύ και τον ακούω εδώ και καιρό καθημερινά. Βασικά νομίζω ότι είναι δύσκολο να μην αρέσει έστω και λίγο σε οποιονδήποτε που λάτρεψε το “De mysteriis dom Sathanas”. Μιλάμε οι τύποι έχουν πετύχει στην εντέλεια την αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας εκείνου του album: στο βάθος στα toms, στον ήχο του μπάσου, στην πεντακάθαρη παραγωγή γενικότερα και κυρίως στις κιθάρες που είναι λες κι “έμαθαν” να παίζουν στις ίδιες κλίμακες (και κάποιες φορές… ακριβώς τις ίδιες -υπάρχουν, νομίζω, κάτι copy-paste από “Pagan fears” και “De mysteriis dom Sathanas”. Επίσης έλεος με την μπασογραμμή στο bonus “Everlasting dying flame”, λίγο too much το κλέψιμο από την κλασική μπασογραμμή του “Life eternal”). Αλλά και πέρα απ’ αυτό, μιλάμε για πραγματικά ωραία, καλοδουλεμένα κομμάτια: σύντομα (που πολλοί δυσκολεύονται να το χωνέψουν αυτό εδώ και χρόνια: ότι δε χρειάζονται φλυαρίες όταν έχεις μία καλή πρώτη ύλη), με τις σωστές εναλλαγές αργών-γρήγορων μερών, καθόλου fillers, όλα πολύ προσεγμένα γενικά.
Το μόνο που με προβλημάτισε είναι η ίδια η μουσική κατεύθυνση του album -ο πυρήνας του, αν θέλετε. Δεν είναι αυτάρκης, αλλά μου μοιάζει σαν ένα tribute (ένα καλό tribute) στο “De mysteriis dom Sathanas”. Και για να κάνω μία αντιστοιχία, δεν έχω πρόβλημα π.χ. με το “Mysterion tes anomias” EP των Ofermod (του οποίου το εξώφυλλο, ο τίτλος, το riffing και η ατμόσφαιρα όλα παραπέμπουν άμεσα στον ίδιο δίσκο), γιατί είναι ένα πολύ καλό δείγμα τίμιας αναφοράς στη βασικότερη επιρροή τους, αλλά έχω πρόβλημα όταν αυτό γίνεται από την ίδια την μπάντα, στον παλιό εαυτό της, και μάλιστα έπειτα από μία επετειακή περιοδεία που, αν μη τι άλλο, έδειξε ότι υπάρχει μεγάλο καταναλωτικό ενδιαφέρον για τον εν λόγω δίσκο (βλέπε και timing ταινίας κλπ.). Και ας μην ξεχνάμε: οι Mayhem, πέρα από το “De mysteriis dom Sathanas” κυκλοφόρησαν κι ένα “Grand declaration of war”, κι ένα “Ordo ad chao”. Μιλάμε, δηλαδή, για ένα συγκρότημα που τολμούσε, προκαλούσε. Ε, οι νέοι συνθέτες της μπάντας κάθε άλλο παρά τέτοια δείγματα έχουν δείξει (θα έλεγα ότι η μόνη στιγμή στο album που ακούω κάτι καινούριο για Mayhem είναι οι groov-ιές του “Agenda ignis”).
Τέλος πάντων, τα παραπάνω σαν προβληματισμοί μόνο. Η απόλαυση της ακρόασης δε μειώνεται, γιατί (το τονίζω) δεν έχουμε να κάνουμε με πιθηκισμούς του riffing του “De mysteriis dom Sathanas”, αλλά με σωστή αναπαραγωγή του. Κι επίσης υπάρχουν διάφορα σημεία εδώ κι εκεί που με κάνουν (παραδόξως) να χαμογελάω όταν τα ακούω: π.χ. το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ, τελευταίο riff στο “Daemon spawn”. Το τέλος του “Aeon daeumonium”. Οι ερμηνείες του Attila γενικά. Διακριτικοί ήχοι/samples που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις και κάνουν τη διαφορά. Ο φυσιολογικός ήχος στα drums του Hellhammer (!). Και άλλα.
Επίσης, ξαναγυρνώντας στο bonus “Everlasting dying flame” (που έχει την πιο κλασική χροιά Attila ever), παρατήρησε κανείς άλλος ότι το πρώτο riff μοιάζει να ξεπατικώθηκε από τον Blasphemer, ενώ το δεύτερο από το Snorre; Το λέω, είναι καλοί σ’ αυτό το πράγμα οι νέοι κιθαρίστες των Mayhem.
5 Likes
Προς το παρόν έχω κολλήσει με την καταπληκτική επανέκδοση του grand declaration of war, που αν εξαιρέσουμε το απαίσιο εξώφυλλο ( σε σχέση με το αρχικο), είναι από τις επανεκδόσεις που αξίζουν 100% (όπως και το cruelty and the beast που πλέον επιτέλους ακούγεται ).
Μετά τα παραπάνω βέβαια, ψήνομαι να του δώσω παραπάνω χρόνο.
Βρίσκω κι εγώ την όλη συζήτηση περί remixes πολύ ενδιαφέρουσα (υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον κείμενο στο site γι’ αυτό το θέμα). Μάλιστα έχω αρκετή περιέργεια ν’ ακούσω και τα δύο που ανέφερες, μιας και αποτελούνε albums που σημαδεύτηκαν από την παραγωγή τους. Βέβαια κάπου εδώ ν’ αναφέρω ότι θεωρώ την παραγωγή του “Grand declaration of war” ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ για το ηχόχρωμα του album, με χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ουσιαστικά νομίζω ότι με άλλη μίξη μιλάμε για άλλο album. Κάτι σαν το “… And justice and for all” των Metallica ένα πράγμα.
Το “Cruelty and the beast”, από την άλλη… έχει απλά κακή παραγωγή, χεχε. Θέλω να δω κι εκεί αν διαφοροποιούνται τα κομμάτια καθόλου.
Λίγο off-topic, αλλά π.χ. και το “Remedy lane” remix-αρισμένο που απέκτησα, δε μου έκανε και πολύ εντύπωση. Θέλω να πω, η παραγωγή ήτανε ήδη απλησίαστη, οπότε για πόση βελτίωση/διαφορά να μιλήσουμε; Νομίζω ότι η όλη λογική των remixes μάλλον έχει νόημα όταν η αρχική παραγωγή, με τον τρόπο της και για διάφορους λόγους (καλούς και κακούς: αστοχίες, εμμονές, εμπνεύσεις της στιγμής κλπ.), έχει στιγματίσει το ηχητικό αποτέλεσμα ανεπανόρθωτα.
2 Likes
Ενα ποστ για mayhem ειναι υποχρεωτικο για να πανε καλα τα χριστουγεννα.
Συμφωνώ απόλυτα. Η επανέκδοση του grand declaration δεν έχει λόγο ύπαρξης και (προφανως οσο μετραει η αποψη ενος ακροατη, δηλαδη καθολου), μεταβαλλει ουσιώδες τμημα του εργου (κατι, οπως πολυ ευστοχα ειπες, σαν να εδινε καποιος στο ajfa την παραγωγη του black album).
Ναι ναι, η παραγωγη ηταν ηδη ακριβως οτι επρεπε για το αλμπουμ, συμφωνω 100%. Πεντακαθαρη, κρυσταλλο, οτι επρεπε για να περάσει την ατμοσφαιρα που ηθελε. Το θεμα ειναι πως, για μενα τουλαχιστον, οτι το remix, δεν πηρε τιποτα απο αυτα πισω, αντιθετως, κρατησε τον χαρακτήρα στο επακρο και προσθεσε αυτο που δεν φαινοταν να λείπει: το μπασο. Ε, πλεον ο δισκος εχει αποκτησει ενα στοιχειο που δεν φαινοταν να λείπει. Και εδω ειναι που διαφωνουμε με τον αγαπητο @apostolisza8 που χει γραψει το αρθρο.
Φυσικα το cruetly ειναι αλλη κατηγορια, αφου ειχε απαραδεκτο ηχο.
Το remedy lane, θεωρω οτι εχασε λιγο, καθως ο ηχος του ηταν ηδη αυτο που “επρεπε” και σε ορισμενα σημεια που περιμενα να ακουσω τον παλιο ηχο γιατι εκει ηταν αυτα τα μαγικα σημεια, αυτα ειχαν αλλαξει.
Πάντως, τώρα εκ του αποτελέσματος, μπορώ να υποθέσω πως η επανέκδοση του GDoW έπαιξε τον ρόλο της στον ήχο του Daemon.
Ναι ηχητικά, είναι το μπάσο, τα τύμπανα δεν διαφωνώ. Οι λόγοι που είχε σοκάρει όμως τότε ο δίσκος δεν ήταν μόνο η παραγωγή αλλά και όλη η αύρα και επιμένω να το θεωρώ, όσο και αν απολαμβάνω τα τραγούδια, περιττό ως προς το πνεύμα της μπάντας. Ίσως αν το έβλεπα καθαρά ηχητικά (δεν λέω πως το κάνει όποιος διαφωνεί αυτό), να μην ασχολιόμουν.
Οι Mayhem όμως πάντα είχαν αυτό το πρωτοποριακό και σοκαριστικό. Πάντα μέχρι τα τελευταία χρόνια που κατάλαβαν πως μπορούν να δημιουργήσουν ένα ισχυρό εμπορικό (γιατί μουσικό είχαν) brand name.
Box sets, περιοδεία DMDS (λαιβάρα αυτή εδώ στην Αθήνα) επανέκδοση GDoW, Lords Of Chaos (τελικά τσάμπα οι δήθεν διαμαρτυρίες) και τέλος το Daemon.
Η άποψη μου για τον δίσκο, είναι αυτή του @Leper_Jesus ουσιαστικά. Ανατριχιαστικό συναίσθημα, μνήμες, μείξη πραγματικού νορβηγικού black metal συνθεσάρες, ΑΛΛΑ λέει Mayhem.
Στο πνεύμα, νεκρανασταίνει το παλιό, το ορθόδοξο, αλλά δεν συνεχίζει αυτό που τους έιχα στο μυαλό μου να κάνουν (αν και είχε επιχειρηθεί και στο Chimaira - δισκάρα αλλά λίγο πιο πίσω από τα άλλα). Φυσικά όμως και αγαπώ τον δίσκο, δεν περιμένω τόσο εύκολα από τις μεγάλες μου αγάπες να συνεχίζουν να επανακαθορίζουν τον ήχο διαρκώς (άσχετα αν αρκετές το κάνουν)
2 Likes
Ακούω το νέο δίσκο αυτές τις μέρες. Πολύ καλός! Malum, Bad Blood δύο τραγούδια που ξεχωρίζω. Σκατόψυχο, νορβηγικό black metal.
Έπεσε το μάτι μου σ’ αυτό σήμερα:
Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα η εν λόγω φήμη, καθώς και το εγχείρημα του Γιοβανίτη, αλλά όταν κατέβασα το αρχείο συνειδητοποίησα ότι τα κομμάτια δε μου ακούγονται γρηγορότερα, σε σχέση με το original, αλλά ακόμα πιο αργά (;). Πράγμα που νομίζω ότι φαίνεται ούτως ή άλλως εάν κανείς συγκρίνει τις διάρκειες των κομματιών με αυτές των original. Δεν καταλαβαίνω τι φάση…