Άλλη μια ακρόαση του δίσκου, και πια είμαι σίγουρος… μ’αρέσει περρισότερο από τους προηγούμενου δύο, που με την καμία δεν τους ακούω πια ολόκληρους:!:
καταρχάς θένκς στο παιδί που μου πε για τους propagandi γιατί έχουν πλάκα για πανκίλα.
κατα δευτερον επειδη σύγκρινα με αναηλέητορ και αναφέρθηκε (θένκς για τα κρέντις, έγινα διάσημος και γω τωρα:p ), να πώ οτι κυρίως έχω ακούσει τα δύο πρώτα, το κινγκ οφ δε κίλ και διασπαρτα κομμάτια και νταξει ο τρόπος παιξίματος είναι πολύ στακάτος και τυποποιημένος θράς , ντουκου ντουκου ντουκου ντουκου, χωσε τεχνικη μελωδια (αυτό στα “καλά” τους κομμάτια), ντουκου ντουκου ντουκου ντουκου. Αυτό οι Megadeth μέχρι και το risk δε το χανε. Τα riff τους ανέπνεαν και είχαν μια “οργανική” ροκίλα και μπλουζίλα μεσα στο υπερβίαιο ξέσπασμα τους (ακόμα και στο countdown που χε τη πιο κρύα (κλινική όπως τη λέγαν τότε) παραγωγή, οι συνθέσεις και οι κιθάρες πάλι αναπνέουν). Τώρα υπάρχουν ακόμα τέτοια περάσματα απλά είναι πλήρως τυποποιημένα και περασμένα μέσα απο τη προηγούμενη αναηλετορική φόρμα με απειρες ώρες ντουκου ντουκου (το πολύ το ντούκου ντούκου…). Το άλ φορ γιου δεν το ξέρω.
ps. Νταξει το μόνο “καλό” σχόλιο που έχω να πω είναι τι ο δίσκος είναι δουλεμένος -αν είναι καλό σχολιο για μουσική αυτό… Ακομα και το Time the begging,time the end, περισσότερο συναίσθημα και ιδέες έιχανε απο τη καινούρια μπαλάντα. Τέσπα αφού αρέσει σε κόσμο καλό είναι αυτο 
Ε σκεψου πως τα τελευταια δυο albums των Annihilator ειναι κοντα σε οσα εχεις ακουσει, αλλα στο καργα-στεγνο. Στακατα ριφφς, 0 συναισθημα. Οποτε επεσες εντελως μεσα κατα καποιο τροπο.
Κι ειχα σπασει το κεφαλι μου, οχι μονο μ αυτο, αλλα και με τα δυο προηγουμενα να βρω τι μ θυμιζει.
έχω την εντύπωση πως συζητάτε επί επιχειρημάτων που είναι σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικά (π.χ. συναίσθημα).
ο δίσκος, όμως πιστεύω πως έχει πολλά σημεία στα οποία μπορεί να κριθεί.
Υπάρχουν διακριτά τραγουδια. Σου κάνουν ή δε σου κάνουν.
Υπάρχει φορβερό κιθαριστικό παίξιμο τόσο σε riff αλλά κυρίως σε lead επίπεδο. Ή το παραδέχεσαι ή εθελοτυφλείς.
Υπάρχει καλή παραγωγή, δυνατή καθαρή αλλά και τυποποιημένη. Διαλέγεις και παίρνεις.
Υπάρχουν refrain που τα έχει ξανατραγουδήσει λίγο διαφορετικά.
Είναι καθαρά πιο metal oriented στο γράψιμό του και επίσης έχει πολύ τσαμπουκά και θυμό, περισσότερο από τα τελευταία τους album. Συστατικά που οι οπαδοί των Megadeth εκτιμούν δεόντως.
Τελικά, φαίνεται πως έχει μια υπερκομματάρα η οποία κατά την άποψή μου είναι το ομώνυμο τραγούδι.
Οι στίχοι γενικά είναι δουλεμένοι (και χώνουν), κάτι το οποίο έχουμε απαίτηση από τον Dave.
Το rhythm section είναι διεκπεραιωτικό. Ο Drover είναι καλός συνθέτης και πορωμένος metalhead, αλλά μέτριος drummer.
Τα περισσότερα κομμάτια του δίσκου δεν περνάνε αδιάφορα, σου μένουν και αυτό είναι τελικά που δίνει στο δίσκο τα thumbs up που σωστά έβαλε ο Γιάννης στην κριτική του.
To ENDGAME φανερώνει για ακόμη μία φορά το ταλέντο του Mustaine στο να γράφει τραγούδια καθώς και την ικανότητα του στην επιλογή εξαιρετικών κιθαριστών. Ο δίσκος τιμά το όνομα των MEGADETH και τους βάζει σε θέση πλοηγού αναφορικά με τους BIG FOUR, μαζί με τους TESTAMENT. Υπάρχει εξαιρετικός συνδυασμός thrash ομοβροντιών και μελωδικών mid-tempo, που ο Mustaine ξέρει να συνθέτει πολύ καλά. Συμφωνώ με τον συντάκτη του ROCK HARD, αν αυτός ο δίσκος, όπως και το Formation Of Damnation κατά τη γνώμη μου, κυκλοφορούσε απο προσφάτως ψυχαναλυόμενους rock stars, θα γινόταν πανικός…
Με μοναδική παραφωνία κατά τη γνώμη μου το RISK, οι MEGADETH είναι απόλυτα συνεπείς στην δημιουργία εξαιρετικών δίσκων, την περίοδο δε απο 1990-1997 μπορεί να ήταν και η μεγαλύτερη κλασσική heavy metal μπάντα.
Για τους Big4 δεν έχουμε ακούσει ακόμα καινούρια πράγματα για να δούμε αν παίρνουν την θέση τους οι Testament…που μέχρι το 2005 ‘‘ήταν ξεγραμμένοι’’:!:
Οι Megadeth πάντα θα ανήκουν στους καλύτερους:):!:
Όντως μπορεί το σχόλιο περί Τestament και Big4 να ακούγεται αυθαίρετο, αλλά απο την άλλη σε αυτή την συγκυρία με την δισκάρα που έβγαλαν, την επιστροφή του Skolnick και την προσθήκη του Bostaff δικαιούνται μεγαλύτερης αναγνώρισης σε σχέση πχ με τους Anthrax που παραμένουν στο προσκήνιο με τα ψέματα… Τέλος πάντων τα πάντα είναι θέμα γούστου, το topic αφορά τους Megadeth και το Endgame, έναν απο τους καλύτερους δίσκους που θα μπορούσε να βγάλει σχήμα με 30 χρόνια κοντά παρουσία και τόσο ένδοξο παρελθόν.
μετα απο τοσες ακροασεις το αλμπουμ ακουγεται τοσο ωραιο οσο και στην αρχη…
μεγαλη κυκλοφορια
Για εμένα το Endgame είναι στην 1η ή στην 2η θέση καλύτερου άλμπουμ για το 2009! Δίπλα του φιγουράρει το Crack the Skye των Mastodon. Είναι κ τα 2 τόσο γαμηστερά κ πορωτικά…
Στα καλύτερα της χρονιάς διαβάζω, τσακίζει κόκκαλα, μέχρι και poll Endgame vs Death Magnetic. Ας το ακούσω λέω. Λάθος μου…
Φοβερή κιθαριστική δουλειά, ΟΚ, μερικά καλά ρεφραίν και? Συνθέσεις μέτριες και άτολμες, έλλειψη τσαμπουκά, χιλιοπαιγμένα riffs και ούτε καν η love-it-or-hate-it χροιά του Mustaine. Μετριότητα και πάλι όχι χρυσή…
Α γεια σου, έτσι έχουν καταντήσει και οι Megadeth, βαρετοί όσο τα φέησπαλμ στο φόρουμ.
Καλό δισκάκι ,με λίγες μέτριες στιγμές… και η μπαλάντα ενδιαφέρουσα τουλάχιστον.
Αγαπημένες στιγμές τα τρία τελευταία σερί και η καταιγιστική έναρξη του δίσκου που χάνεται η μπάλα.
Τώρα γιατί μετά τα σολαρίσματα της εισαγωγής ήθελα να βάλω να ακούσω μανιασμένα τα σολαρίσματα στο “Under A Savage Sky” του μέγα Jack Starr ένας Θεός ξέρει
το ακουσα σημερα πολυ καλο!υπαρχει ενα ρητο που λεει ‘‘οταν ο λυκοσ γερασει γινεται ρεζιλι στα στα σκυλια’’ για τον dave δεν ισχυει αυτο!!!παντα εγραφε και γραφει καλα τραγουδια.βασικα το περιμενα χειροτερο αλλα εξεπλαγη θετικα.πριν λιγο το ακουσα \ωραια riff\ καλη παραγωγη\σολο πολυ καλα οπωσ παντα\γενικα καλα τραγουδια!!θα παω να το τσιμπησω το cd χαλαρα!!
Ναι ειναι παρα πολυ καλο, καλυτερο απο καθε προσδοκια… Μας εξεπληξε ευχαριστα και μπραβο του…
το ακουσα και εγω και μου φανηκε καλο.3 κομματια μου εχουν μεινει απο τις πρωτες ακροασεις.
headcrusher,dialectic chaos και the right to go insane.
Για εμένα προσωπικά το άλμπουμ σπέρνει.
Χαίρομαι που δεν είναι το 2ο RIP, γιατί το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι σαν το death magnetic, που έχουν χιλιοκατακλέψει τους εαυτούς τους.
Προσωπικά τον έλιωσα το δίσκο για 2 μήνες και το καραευχαριστήθηκα.
απλά δισκάρα
Ενώ το Endgame είναι κάτι ολόφρεσκο ας πούμε.
ωχου μωρε καθεσαι και πριζωνεσαι με καθε τυπο που οταν ακουει megadeth εχει στο μυαλο τους metallica
ελα ντε…μπηκαν ολοκαινουριες ιδεες μεσα…