toxicity εννοείται!!
Από τα παραπάνω μόνο το Thorns. Τα υπόλοιπα αδιάφορα.
Για 2001, έχω αρκετούς αγαπημένους αλλά θα πω : [B]Deeds of Flesh - Mark of the Legion, VOMITORY - Revelation Nausea, Kronos - Titan’s Awakening[/B]…και για μας τους μερακλήδες [B]Brodequin - Festival of Death[/B]
Toυμπανο!
Χορεψτε λιγο με[B] Ensiferum[/B].
Εισαι σωστοοοοος :thumbup:
H ψήφος μου πάει στο μοναδικό,ανεπαναληπτο και once in a lifetime lp burn the sun.O Lande στις καλύτερες ερμηνείες του,ο Οstby σε συνθετικό οργασμό πιάνει μεγαλο φασμα επιρροων και το παντρευει τελεια και ενας Macaluso που παίζει σαν να μην υπαρχει αυριο…Το sample με το κερμα (heal the waters) εχει μείνει στην ιστορία…end of story…
2 Likes
Πόσες δισκάρες βγήκαν εκείνη τη χρονιά; Ίσως η καλύτερη χρονιά, μέχρι τώρα του 21ου αιώνα;
Τα 5 καλύτερα για μένα:
- Toxicity
- Lateralus
- Blackwater Park
- Iowa
- Prowler in the Yard
2 Likes
Πραγματικά ενδιαφέρουσες αυτές οι ανασκοπήσεις, στις περιπτώσεις μάλιστα που πραγματεύονται χρονιές στις οποίες ήσουν, από κάθε άποψη, παρών, σου δημιουργούνται και λίγο ανάμικτα συναισθήματα όταν συνειδητοποιείς την χρονική απόσταση που έχει μεσολαβήσει!
Στη διάρκεια του περί ου ο λόγος έτους λοιπόν, βγήκαν δίσκοι που όχι μόνο ήταν φοβεροί, αλλά υπήρξαν καθοριστικοί και για τα ίδια τα συγκροτήματα αλλά και για τα επιμέρους “παρακλάδια”.
Η πρώτη θέση ανήκει αδιαμφισβήτητα στο “Lateralus” που βέβαια είναι δυνατή υποψηφιότητα για δίσκος της δεκαετίας, πόσο μάλλον της χρονιάς που κυκλοφόρησε.
Από κοντά και το “Blackwater Park”. Όσο κι αν λεπτολογήσουμε για το πριν και το μετά των Opeth, για το πόσο καταπληκτικές υπήρξαν και άλλες κυκλοφορίες τους κλπ, το “Blackwater Park” είναι το σημείο αναφοράς για τους Σουηδούς.
Ανάλογης σπουδαιότητας είναι και το “Toxicity” (ακόμη θυμάμαι την “διπλή” βαθμολογία 9,5 και 1 που είχαν πάρει από το ΜΗ, από έναν ενθουσιασμένο συντάκτη και ένα άλλον που εντυπωσιάστηκε… σαφώς λιγότερο!)
Από εκεί και πέρα ο Onkel Tom έχοντας βρει επιτέλους μια σταθερή και αξιόπιστη σύνθεση μας προσφέρει το “M-16”, ήτοι ότι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει οι Sodom από το 1990 μέχρι σήμερα. Αντίστοιχα, οι Jag Panzer με το “Mechanized Warfare” πιστοποιούν ότι αυτή τη φορά έχουν έρθει για να μείνουν.
Εύφημος μνεία στους Kreator που έχοντας (για καλό ή για κακό) ξεμπερδέψει με τους πειραματισμούς, μας δίνουν το “Violent Revolution”, στους Hammers of Misfortune που ντεμπουτάρισαν με το “The Bastard” αλλά και τους The Tea Party και το πολύ καλό “The Interzone Mantras”.
Αυτά βέβαια στον metal πεδίο και τα… περίχωρα αυτού. Γιατί το 2001 είχαμε και το θεϊκό “Origin Of Symmetry” των Muse (θα έσκαγα αν δεν το ‘γραφα!)
2 Likes
God hates us all απο εμενα
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τους από πάνω ότι το 2001 ήταν ίσως η πιο μπομπάτη χρονιά για το metal ήχο.
Προσωπικά, αυτήν τη χρονιά την έχω και για άλλους λόγους “μυθοποιημένη” στο μυαλό μου. Ήταν η χρονιά που ξεκίνησα να παίρνω Metal Hammer, να φοράω metal μπλουζάκια, να αφήνω μαλλί κλπ., δηλαδή να υιοθετώ όλο αυτό το metal στυλάκι. Οπότε θυμάμαι με πολύ νοσταλγία όλο αυτόν τον “καινούριο κόσμο” που ανοιγόταν μπροστά μου. Ένα Rockwave Festival με ένα ανεπανάληπτο line-up (φυσικά ούτε λόγος να πάω, ήμουνα Γιάννενα και 12 χρονών. Αλλά και μόνο που έβλεπα τις φωτογραφίες και διάβαζα τις ανταποκρίσεις πορωνόμουνα λες και ήμουνα εκεί), ένα 80’s αφιέρωμα από το Hammer τον επόμενο μήνα που για 'μένα ήταν ένα είδος άτυπης εγκυκλοπαίδειας (δε θυμάμαι κι εγώ πόσες φορές το 'χα διαβάσει) κλπ. κλπ.
Μάλιστα, τώρα που το θυμάμαι το φθινόπωρο του 2001 είδα και την πρώτη μου συναυλία ever. Τους Deep Purple στη Θεσσαλονίκη. Με πήγε ο πατέρας μου, κι αν ήταν κάποιος εκεί θα θυμάται την απίστευτη βρόχα που έριξε λίγο πριν ξεκινήσει. Νομίσαμε ότι η συναυλία ακυρώθηκε (όχι μόνο εμείς, πολύς κόσμος αποχώρησε), φύγαμε, και με που φτάνουμε Ωραιόκαστρο που έμενε η θεία μου (αρκετά χιλιόμετρα από το Θέατρο Βράχων που γινόταν η συναυλία), κι ενώ ήμουν λες και είχα δεχτεί μαχαιριά στην καρδιά, ο ουρανός ανοίγει. Χωρίς δεύτερη κουβέντα ο πατέρας μου με βάζει στο αμάξι και ξαναπηγαίνουμε (!). Και κάπως έτσι γίνεσαι μεταλάς, ξέρω 'γω.
3 Likes
Iowa.-
Επίσης
- Demolition - Judas Priest
- The World Needs A Hero - Megadeth.
1 Like
Είναι το άνευ προηγουμένου “THORNS”, είναι το “Monumension” των Enslaved, είναι το “Blackwater Park” των Opeth, είναι το “Concrete Surreal” των Horizon’s End και είναι και το “Legacy” των Shadow Gallery με αυτό εδώ το Ωραιότατον Άσμα:
3 Likes
Μπράβο, το “Monumension” ήθελα να το αναφέρω κι εγώ, Είναι περίεργη η φάση με τους Enslaved: ενώ μιλάμε για μία από τις ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ (αν όχι η μοναδική) black metal μπάντες που συνδυάζουν και την ποιότητα, και τον άκρατο πειραματισμό και τη συνεπή δισκογραφία χωρίς διαλείμματα, ωστόσο σπάνια αναφέρονται σε τέτοια αφιερώματα. Σαν να περνάνε λίγο στο ντούκου γενικά, κι αφού έχεις εξαντλήσει όλο το namedropping, λες “ααααα ναιιιι, υπάρχουν και οι Enslaved…”. Επίσης έχει ενδιαφέρον το ότι αυτοί το γύρισαν στους 70’s/ψυχεδελικούς πειραματισμούς τη στιγμή που όλη η σκηνή την έβλεπε intelligent.
Προσωπικά, θα ήθελα να θυμήσω και το “Human consumes human”, έναν από τους καλύτερους deathcore δίσκους που άκουσα ποτέ μου.
Επίσης δύο αγαπημένες μου μπάντες (Paradise Lost + Anathema) έβγαλαν αμφιλεγόμενους δίσκους που, για 'μένα, είναι απλά κομψοτεχνήματα, εξαιρετικά albums, χωρίς κανένα αρνητικό.
Αλλά τι να πεις όταν έχεις “Toxicity” και “A sun that never sets” σ’ εκείνη τη χρονιά; Αυτά τα δύο σβήνουν τα πάντα για 'μένα.
1 Like
Πω πω όντως είχε βγει και το ομώνυμο Thorns… Νομίζω ότι τόσο in your face μπάσιμο σε δίσκο βρίσκεις 1-2 φορές τη δεκαετία. Το σοκ που είχα πάθει όταν το άκουσα για πρώτη φορά (άλλωστε δεν είχα μεγάλη επαφή τότε με το black) το θυμάμαι ακόμα. Ο ήχος της κιθάρας του Snorre δεν έχει ξαναυπάρξει. Δίσκος σταθμός αλλά… και πάλι σε αυτή τη φοβερή χρονιά, οριακά χωράει στην 5αδα.
Για την φοβερά υποτιμημένη μπάντα των Shadow Gallery, η ατυχία ήταν ότι βγήκε μετά από 2 σερί δισκάρες. Προσωπικά ποτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα και την παραγωγή του συγκεκριμένου δίσκου.
2 Likes
Είναι η χρονιά που οι My Dying Bride κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο τους
και μερικά διαμάντια
2 Likes
Ευκολάκι
A Sun That Never Sets , Lateralus.
Jane Doe, IOWA
BIΑΣΤΗΚΑ
1 Like
Metal/Hardcore
- Converge - Jane Doe
- Opeth - Blackwater Park
- Tool - Lateralus
- Maudlin of the Well - Bath
- Thorns - s/t
- System of a Down - Toxicity
- Keelhaul - s/t
- Slipknot - Iowa
- Candiria - 300% Density
10)Neurosis- A Sun that never sets
1 Like
Να σε πω την αλήθεια, στο χώρο του prog οι δίσκοι που άκουσα και χτύπησαν με την πρώτη ή τη δεύτερη φορά ήταν - για μένα - υπεράνω παραγωγής. Σε καταλαβαίνω σε αυτό που λες, θα τη λέγαμε και γλυκανάλατη, όπως συμβαίνει σε αρκετούς καλούς δίσκους του χώρου. Τελευταίο παράδειγμα θεωρώ το “The Beacons of Somewhere Sometime” των Subsignal. Αν σταθείς στην παραγωγή και μόνο, λες ότι χρειαζόταν κάτι αλλιώτικο, αλλά αν σταθείς στο υλικό δε σε νοιάζει η παραγωγή - την παίρνει και αυτήν η μπάλα. Τουλάχιστον, έτσι το βλέπω εγώ. (Άσχετο με το topic, αλλά πρόκειται για τον καλύτερό τους δίσκο μετά το “The Art of Navigating by the Stars”.)
2 Likes