To εχω αυτο το τευχος.
Στα ειδη που ασχολουμαι παντως μια χαρα μεσα επεσε στις περισσοτερες μπαντες.
Οι περισσοτερες κανανε μια αξιολογη εως καταπληκτικη πορεια στην δισκογραφια.
Κατά φωνή, από τότε είχε να κάνει εφιέρωμα το χάμερ στο ντουμ.
Ωραίο το αφιέρωμα, μ’άρεσε μια στα γρήγορα που το πέρασα, και επειδή βαριέμαι, ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ κάποιος να σκανάρει το κείμενο του Ζαχ για το In the Rectory of the Bizarre Reverend, θύμισε κάτι από χρυσές εποχές Scenes from a memory.
Μπορεί να πέρασε λίγος καιρός, αλλά ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε το τεράστιο αφιέρωμα στην ένδοξη δεκαετία του '80, το οποίο είχαμε ξεκινήσει στην έντυπη μορφή του ROCK HARD. Στο τελευταίο μας τεύχος, είχαμε σταματήσει στο πρώτο μέρος του 1985, οπότε συνεχίζουμε ακριβώς από εκεί που είχαμε μείνει κι εν καιρώ θα ανεβάσουμε και όλα τα προηγούμενα μέρη του αφιερώματος και θα συνεχίσουμε μέχρι να ολοκληρωθούν όλες οι χρονιές!!! Πάμε λοιπόν αμέσως στο δεύτερο μέρος των δίσκων που κυκλοφόρησαν το 1985.
Υπέροχα, εξαιρετικά:):!:
Πολύ ψωμί το χαμερ τεύχος οκτωβρίου. Ο ένας από τους νέους συντάκτες ξέρει καλή μπαλίτσα. Καλή επιστροφή κήπου προφήτη επίσης και τέλεια συνέντευξη μάστοντον. Επίσης αν ήμουν στη θέση του παλήκαρου που είναι συντάκτης, και μονίμως αναφέρεται στο τι γράφεται στα ίντερνετς, θα παρατηρούσα προς όφελός μου χωρίς να αναφέρομαι στα σχόλια. Έτσι θα κέρδιζαν όλοι.8)
Από περιέργεια, για ποιόν από τους νέους λες; Γιατί στους Cathedral ανακάλυψα ότι έναν απ’ αυτούς τον ξέρω εδώ και χρόνια (ήμασταν συμφοιτητές), απλά δεν ήξερα το επίθετό του - και μπορώ να πω ότι ξέρει όντως καλή μπάλα.
Όσο για το αφιέρωμα για το doom, αρκετά συμπαθητικό. Σχετικά πλήρες μπορώ να πω, προσωπικά με ψιλοενόχλησε το ότι συμπεριέλαβε αρκετά πράγματα που δεν είναι “doom” με την αυστηρή έννοια του όρου, αλλά μπορώ επίσης να αναγνωρίσω ότι αυτά είναι δικά μου κολλήματα και ότι απ’ τη μεριά τους μάλλον καλά κάνανε για να δώσουν μια πιο σφαιρική εικόνα του doom φαινομένου. Ακόμα, μπράβο τους που βάλανε το πρώτο Confessor! Αμφέβαλλα αν θα το έκαναν. Άλλες δύο παρατηρήσεις: α) το Watching from a Distance των Warning απλά δεν αρκεί να βρίσκεται στα “check also”, και β) το κείμενο του Β.Ζ. για το Reverend Bizarre ήταν πραγματικά ανυπόφορο μέσα σε όλη αυτή την παρλαπιποσύνη του. Αυτός ο άνθρωπος, όσο κι αν τον εκτιμώ για τα ακούσματά του, όσο παρόμοιοι κι αν είμαστε, όσο κι αν συμφωνώ με τις περισσότερες από τις απόψεις που διατυπώνει, είναι καταδικασμένος, στην (ευγενή) προσπάθειά του να τοποθετήσει κάτι που αξίζει όσο πιο ψηλά γίνεται, να χάνει το μέτρο. Κρίμα.
Μιας και πιασατε τα αφιερωματα εμενα αυτο που μου εχει μεινει ηταν απο ενα τευτχος Αυγουστου με εξωφυλλο Alive in Athens με τους 100 καλυτερους δισκους 90’s η κατι τετοιο. Λιστα αγορων εκεινες τις εποχες, οχι αστεια 
+1
από depressive age και conception μέχρι future sound of london μάθαμε τότες
+1 
Έτσι! Και Bad Religion (The gray race) και Smashing pupkins (mellon collie…) και White zombie (La Sexorcisto) και Soundgarden (Badmotorfinger) kαι Alice in Chains (Dirt) και Therapy? (Troublegum) και Nirvana (ε το γνωστό) και άλλα τόσα που δε θυμάμαι, ΣΙΓΟΥΡΗ ΛΙΣΤΑ ΑΓΟΡΩΝ!
edit: αυτά ήταν στα έξτρα 20αν θυμαμαι καλα,εκτός απο μέταλ.
Έτσι. Οι MINSK σε καμία περίπτωση δεν είναι Doom αλλά ούτε και Metal. Έχω επιφυλάξεις και για τους YΟΒ, αλλά με αυτούς δεν έχω ασχοληθεί.
Επίσης, τραγική η έλλειψη του Warning - Watching From A Distance. Ίσως, ο καλύτερος δίσκος που κυκλοφόρησε την προηγούμενη δεκαετία σε αυτό το ιδίωμα.
Τέλος, οι CONFESSOR είναι αργόσυρτο technothrash με Doom καρδιά.
Σωστός. Η παρουσία των Μινσκ στο αφιέρωμα είναι όντως το πιο περίεργο στοιχείο του. Όχι ότι δεν είναι μια πολύ-πολύ ωραία μπάντα, αλλά έχω την αίσθηση ότι ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί τους θα διαφωνούσαν με το να τους κολλήσει η doom ταμπέλα.
Είναι αυτό που λέω κατά καιρούς.
΅Πςςς. Φιλαράκι. Δες, εγώ το MH/HM είμαι ανοιχτόμυαλο περιοδικό. Ασχολούμαι με το Extreme ήχο. Όλα χωράνε αρκεί να έχουν κιθάρες, παραμόρφωση και τρίχες (στο κεφάλι, στο πρόσωπο - δεν με ενδιαφέρει)! Θάνατος στις ταμπέλες. Όλα είναι μουσική΅.
Όχι.
Αλήθεια, τι στο πέος κάνουν οι The Gates Of Slumber στο Horror; Με τι κριτήρια τους έβαλαν στο καφρο-τμήμα του περιοδικού;
Είναι πιθανό να ξεκίνησες μόλις μεγάλη κουβέντα - για παράδειγμα κάποιοι σίγουρα θα πουν ότι αυτό που λες είναι η μία όψη του νομίσματος, ότι κατά τ’ άλλα το Χάμμερ είναι κολλημένο στα παλιά και παρωχημένα στο μέταλ, ότι συντηρεί τις παλιές ξεπερασμένες ταμπέλες, ότι πρέπει να περάσουν χρόνια μέχρι να αποδεχτεί κάτι καινούριο και μετά το βάζει και στο μέταλ χωρίς να είναι κτλ.
Εγώ προσωπικά δεν έχω πρόβλημα με το να ασχολείται το Χάμμερ ΚΑΙ με τους Μινσκ, και με τους όποιους Μινσκ, αλλά ας λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Τους Μινσκ καλά κάνουν και τους προβάλλουν, αλλά ας περίμεναν να κάνουν ξέρω γω κάνα αφιέρωμα στον “σύγχρονο ακραίο ήχο των 00’s” και να τους βάλουν εκεί. Όχι επειδή οι ταμπέλες “μας” είναι “ιερές” και δε θέλουμε να “λερωθούν”, αλλά επειδή το να τσουβαλιάζεις ανόμοια πράγματα δημιουργεί σύγχυση και γαμάει τους καινούριους ακροατές. Το λέω αυτό γιατί η προηγούμενη γενιά αναγνωστών του Χάμμερ (μεταξύ των οποίων κι εγώ) γαλουχήθηκε με τη λογική ότι “δεν έχει σημασία τί ακούς, αρκεί να έχει πάρει από 8 και πάνω στο Χάμμερ”. Έτσι πολλοί μάθαμε ν’ ακούμε μουσική χωρίς ουσιαστικά σημεία αναφοράς και κάποιοι πασχίσαμε αρκετά μέχρι να αποβάλουμε αυτή τη νοοτροπία. Καλό είναι αυτό κάποια στιγμή να σταματήσει.
Και σε αυτό το σημείο να τονίσουμε πως οι Μινσκ είναι πιο ντουμ από το ντουμ και κάνουν κωλαράκια τρουντουμάδων βαρέλι για να πετάνε πάνω τάπες στα αποστακτήρια του τζακ ντάνιελς στο τενεσί. Αρκουδέηδες. :blues:
Σωστό σε βρίσκω Το θέμα και για μένα δεν είναι η true-ίλα, αλλά το γενικότερο μαζικό μάζωμα κάτω από μια πολύ γενική ταμπέλα, το οποίο μπορεί να αποπροσανατολίσει…
Πιο αναλυτικά σχετικά Doom Metal αφιέρωμα, ή αντίστοιχα αφιερώματα τύπου ΅15 δίσκοι που πρέπει να ακούσετε. Μπορεί στο μακρινό ¨95 να είχα επωφεληθεί από κάτι αντίστοιχο που είχε κάνει το περιοδικό για το Power και το Progressive, τώρα όμως τα βρίσκω και λίγο εύκολη λύση - ένας γρήγορος οδηγός αγορών (downloading για τους πιο κακεντρεχείς). Θα προτιμούσα ένα αφιέρωμα στη πορεία του Doom Metal μέσα στο χρόνο, τα παρακλάδια, τις σκηνές του, και τις διαφορές μεταξύ τους, βασικά πρόσωπα, χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ήχου, των στίχων και της αισθητικής του, και τέλος, ΅να και μερικά προτεινόμενα δισκάκια για όποιον θέλει να κάνει την αρχή¨. Αυτό βέβαια, προϋποθέτει περισσότερη εργασία και μεράκι, αλλά σίγουρα θα το διάβαζα με μεγάλο ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για το αγαπημένο μου παρακλάδι του Heavy Metal.
Όσο για το Metal Hammer, αυτό κάνει την δουλεία του. Συνεργασία με εταιρίες, και προώθηση προϊόντων. Κάποια από αυτά αξίζουν, κάποια όχι και κάποια είναι ξέμπαρκα. Αρκεί να γεμίζουν οι σελίδες με πληρωμένες διαφημίσεις, ώστε να βγαίνει οικονομικά το περιοδικό και να δίνει μισθούς σε όσους συντηρεί (αυτό δεν σημαίνει ότι γίνονται πλούσιοι από αυτό, έτσι;). Πάντα έτσι ήταν. Λέγε με Lord, λέγε με Sound and Vision, και ποιος ξέρει τι άλλο. Παλιότερα, όμως, υπήρχαν και μερικές φωνές που απείχαν από το όλο το πανηγύρι, και προσπαθούσαν να μεταδώσουν τα όσα γνώριζαν, αδιαφορώντας για την διπλωματία. Μιλάω κυρίως για Πρασούλα, Στεργίου-Στέφα, και Χριστοδούλου με του οποίους δεν μπορώ να πω ότι συμφωνούσα με όλα από όσα έγραφαν, είχαν όμως άποψη,και δεν δίσταζαν να την εκφράσουν. Πήρα πολλά από αυτούς.
Και ναι, το Metal Hammer του αρέσει να βαπτίζει Heavy Metal πράγματα που δεν είναι (SOAD, Soundgarden, Mastodon, κλπ). Ο μεταλλάς άμα γουστάρει κάτι, το βαπτίζει Metal. 
Όλα αυτά πριν ή μετά το κλάσιμο των αρχιδιών;
Καλοί είναι κι αυτοί μωρέ :roll:
Α γειά σου. Όπως το αφιέρωμα στο black metal περίπου 2 χρόνια πριν! Κάπου τόσο δεν ήταν; Πάντως ήταν εξαιρετικό, ακριβώς επειδή είχε τη μορφή του “χρονικού” και όχι μιας απλής παράθεσης δίσκων. Και δείχνει κι όλας γιατί ο Γιοβανίτης είναι από τις πιο σταθερές χαμμερικές αξίες.
Άλλωστε αυτές τις μέρες, με αφορμή εκείνη τη συζήτηση περί αφιερωμάτων που είχε γίνει, βρήκα εκείνο το περίφημο τεύχος 8/2001, για τα 80’s, και ξεφυλλίζοντάς το θυμήθηκα τί ήταν εκείνο που το έκανε ξεχωριστό: η “αφηγηματικότητά του”. Βέβαια το συγκεκριμένο αφιέρωμα όπως θυμήθηκα ουσιαστικά ήταν συνδυασμός των δύο παραπάνω λογικών, καθώς είχε και για κάθε χρονιά κάμποσους προτεινόμενους δίσκους, αλλά η σημασία του για έναν καινούριο μεταλλά ήταν ακριβώς αυτή. Ότι μετέδιδε και γενικότερες γνώσεις, και πληροφορίες/προτάσεις για απαραίτητους δίσκους.
Με αγχώνει κάπως η εκτίμηση που φανερώνεις στο πρόσωπο του Πρασούλα (=Ρ), αλλά ΟΚ δε θα το κάνω και θέμα. Γενικά δε νομίζω ότι όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας και πάνω, που συνεχίζουμε να διαβάζουμε το Χάμμερ, έχουμε κάποια αυταπάτη για το χαρακτήρα του, σαφώς και δεν το βλέπουμε με τον ίδιο τρόπο όπως το κάναμε στα 16/17/18 ή όπως οι αντίστοιχοι σημερινοί 16άρηδες/17άρηδες, δηλαδή ως τη “Μεταλλική Βίβλο” που λέει κι ο Χάκος, ούτε παίρνουμε αυτά που λέει ως θέσφατα, ούτε το καταπίνουμε με την ίδια παλιά λαχτάρα. Λίγο πολύ είμαστε συνειδητοποιημένοι, ξέρουμε τους περιορισμούς του Χάμμερ, ξέρουμε ότι μια ζωή θα είναι ως ένα βαθμό δέσμιο κάποιων συγκεκριμένων δισκογραφικών εταιριών και άλλων οικονομικών συμφερόντων, ότι αυτό θα έχει αντανάκλαση στο ποιοί δίσκοι αποθεώνονται, ποιοί παραγνωρίζονται κτλ., οπότε απλά το διαβάζουμε για μερικές στήλες, μερικούς συντάκτες, μερικά κείμενα, ό,τι αναλογεί στον καθένα και λίγο πολύ αυτό είναι.
Κακή συνήθεια όντως, απ’ την οποία κι εγώ ομολογώ ότι δεν είμαι εντελώς απαλλαγμένος - μόνο που εγώ την έχω από την ανάποδη - “χρονικά”, δηλαδή σε ό,τι αφορά τα τέλη του '60.
Πρώτον μαζί σας για τα αφιερώματα με χρονολογικό μοτίβο, αυτή είναι η ενδεδειγμένη μορφή γιατί παρουσιάζει σφαιρικά τα γεγονότα.
Δεύτερον και εντελώς φιλικά, δεν υπάρχει “ακραίος ήχος των 00ς”, αυτό είναι μια πελώρια μπαρούφα του στυλ “αυτά τα μοντέρνα μωρέ”. Υπάρχουν διάφορα υποϊδιώματα που αναπτύχθηκαν την τελευταία δεκαετία και κάποια από αυτά -σας αρέσει ή όχι- υπάγονται στην ομπρέλα του doom.
Το να βλέπω να λέγονται πράματα τύπου “οι ΥΟΒ δεν είναι doom” (και τι είναι; emocore?) και “οι Minsk είναι extreme metal” (ε rofl δηλαδή, ακόμα και σήμερα οι πρώιμοι Cathedral ακούγονται πιο “ακραίοι”) μόνο μειδίασμα προκαλούν.
Ok, καταλαβαίνω ότι μπορεί σαν doom στο μυαλό σας να έχετε μόνο ξερωγώ τους Solitude Aeturnus αλλά υπάρχει μια εξίσου μεγάλη μερίδα κοινού που δε θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της, αγκαλιάζει και τα sub-genres του είδους, και άμα λάχει το επεκτείνει/αναζητεί και πέρα από τα όρια του metal.
Το αφιέρωμα ήταν μια χαρά, οκ θα ήθελα να είναι πιο αναλυτικό και να καλύπτει εκτενέστερα [I]όλα [/I]τα doom subgenres τα οποία είναι πολύ περισσότερα απ’ό,τι φαντάζεται ο μέσος ακροατής, αλλά γι’αυτό που είναι δε θα μπορούσε να είναι καλύτερο, οκ εκτός αν έλειπαν οι παπαρολογίες του ΒΖ.
Αμφιβάλλω, να σου πω την αλήθεια, αν αυτή η μερίδα κοινού που “δεν θέτει στεγανά και μανιέρες στο doom της”, όπως λες, είναι όντως εξ’ ίσου μεγάλη, αλλά ΟΚ, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Αυτή την κουβέντα που κάνουμε αυτή τη στιγμή την έχουμε κάνει κάμποσες φορές και με τον Ρεντ Ραμ και μονίμως διαφωνούμε, αλλά έχει πλάκα. Θυμάμαι ήδη να σε κράζω κάπου, δε θυμάμαι πού, και να μην είμαι ο μόνος (και να μας κράζεις και συ βέβαια), γιατί έλεγες “οι Pentagram δεν είναι metal” και γω σου λεγα “τί λες ρε Λούλη Μπουκλεντέ” κτλ. Ή μια φορά είχα σχεδόν βρίσει τον ΒΒΒ, για κάποιο Ρόντμπερν πρέπει να τανε αυτό, που είχαν ανακοινωθεί οι Candlemass και κείνο τον είχανε χαλάσει, έλεγε κάτι σαν “εγώ δε θέλω metal στο doom μου” το οποίο μου φαινόταν η μεγαλύτερη παπαριά του κόσμου, το μεγαλύτερο οξύμωρο ξέρω γω. Μάλλον πρέπει να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι υπάρχει η αντίληψη “υπάρχει και doom το οποίο δεν είναι metal”, με την ίδια την αντίληψη βέβαια δεν το συζητάω, δεν πρόκειται ποτέ να συμφιλιωθώ, εγώ όταν λέω “doom” απλά συντομεύω το “doom metal” όπως συντομεύω λέγοντας “power”, “epic”, “thrash”, “black” και όλα τα σχετικά. Αν μου ζητήσεις επιχειρήματα βέβαια θα ψιλοκολλήσω γιατί ποτέ μέχρι τώρα δεν το χα σκεφτεί, δεν είχα μπει στη διαδικασία “γιατί το doom είναι metal”, υποθέτω θ’ αρχίσω απλά να λέω “Sabbath, Trouble, Pentagram, Candlemass, Cathedral κτλ. κτλ.”, τώρα η άλλη πλευρά ίσως και να χει επιχειρήματα, δεν ξέρω. Έχω την εντύπωση ότι αυτή η περίεργη (για μένα) αντίληψη έλκει τις ρίζες της στους St. Vitus επειδή είχαν punk υπόβαθρο, μετά είχες hardcore συγκροτήματα να παίζουν πολύ αργά και σάπια, όπως π.χ. τους Iron Monkey και τους Eyehategod, και να κάνουν έτσι πολύ hardcore κόσμο να φλερτάρει το doom, είχες και τους Neurosis που επίσης εγκαινίασαν ένα είδος συγγένειας, μετά είχες το stoner… δεν ξέρω, όλα αυτά νομίζω ότι δημιούργησαν την αντίληψη ότι “υπάρχει και doom έξω από το metal”. Νιώθω άβολα ρε γαμώτο μ’ αυτή την κουβέντα γιατί απ’ τη μία ξέρεις, σεβασμός στη διαφορετική άποψη μπλαμπλαμπλά, και απ’ την άλλη πραγματικά είμαι τόσο απόλυτος πάνω σ’ αυτό το θέμα που μου ρχεται να σας βρω όλους εσάς τους “φολς-ντουμάδες” και να σας πλακώσω στις σφαλιάρες! Σόρι μαν, απ’ ότι φαίνεται βρήκες την Αχίλλειο πτέρνα μου. 
Θα σου λεγα να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα από κοντά αύριο στο Φαζ, αλλά μάλλον αυτό το ιβέντ παραείναι μέταλ, σωστά; :razz::har:
Τεσπα, για μένα κάτι το οποίο είναι αργό, heavy και σάπιο δεν χρειάζεται απαραιτήτως να το πούμε doom, μπορούμε να βρούμε και άλλα ονόματα γι’ αυτό και να το γουστάρουμε μια χαρά, αλλά είμαι αντίθετος στο να το λέμε “doom” αν δεν είναι metal, για το λόγο που είπα σε άλλο ποστ, ότι εν πάσει περιπτώσει έτσι δε βοηθάς τους πιτσιρικάδες αναγνώστες σου να καταλάβουν ένα ιδίωμα. Τώρα όσο για τους Μινσκ και τους Γιομπ, δεν ξέρω πώς θα μπορούσαμε να τους πούμε, ίσως ο όρος “σύγχρονος ακραίος ήχος” να ήταν όντως χαζός. Δεν ξέρω. Θα το σκεφτώ και θα ξανάρθω.