Μην σε αγχώνει! Διάβαζα Πρασούλα ή Sun Knight αν θέλεις, αλλά δεν έγινα ούτε Manowar-ας, ούτε κάργα epic-ο-true-ίλας, ούτε πολέμιος του Thrash/Death ούτε μισογύνης, ούτε αρχαιολάγνος, ούτε πολλά άλλα…
Το γούστο του συγκεκριμένου ανθρώπου στη μουσική, πλησίαζε πολύ κοντά σε αυτά που έψαχνα. Ότι πρότεινε, φρόντιζα να το ακούσω, και τις περισσότερες φορές μου άρεσε. Επίσης, είχε δώσει και ένα ιδεολογικό υπόβαθρο στο Heavy Metal, όποιο και αν ήταν αυτό, κάτι που δεν το έχουν επιχειρήσει και πολλοί.
Τι λες μωρέ; Κάθε χρόνο σολντ-άουτ στο τέταρτο κάνουν το ρόντμπερν τα μουνιά και μου βγαίνει ο φραπές απ’τη μύτη απ’το άγχος. :?
Για το ντεμπούτο έλεγα μωρέ, που έχει συνθέσεις απ’τα 70ς, ε αυτό το πράγμα δεν το λες και ορισμό του 80ς μέταλ. Για τα επόμενα καμιά διαφωνία.
Εδώ το βάζω σε σπόιλερ γιατί άρχισες πάλι τα σεντόνια στις πέντε το πρωί, ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!
[SPOILER]
[/SPOILER]
Δεν είναι τόσο δύσκολο να το αντιληφθείς, αμα σκεφτείς ότι οι Sabbath μπορεί να βρίσκονται στα μέταλς στα δισκάδικα, αλλά δεν ανήκουν μόνο στο μέταλ, πολλά σχήματα σε διάφορες μουσικές έχουν δανειστεί στοιχεία από τους σάμπαθ και όπως είναι φυσικό, πολλά σχήματα προσπάθησαν να παίξουν αργά και βασανιστικά χωρίς να αγχώνονται “αν θα μας πουν μέταλ” ήδη από τις αρχές των 80ς. Δεν είναι μόνο το hardcore background των Saint Vitus, τα αλλαξοκωλίκια με τους Black Flag είχαν επίδραση και στην άλλη μεριά, το “My War” (1984) στη δεύτερη πλευρά του είναι τίγκα heavy με αργές ταχύτητες και σαπίλα κλπ, πάτα [U]εδώ[/U]. Επίσης έχεις τους Melvins από τα μέσα των 80ς, και φυσικά τους Swans που οι προ-Jarboe δουλειές τους ('82-'84) είναι ό,τι πιο heavy και βασανιστικό ακούστηκε στα 80ς.
Τι γίνεται λοιπόν όταν κάποιοι προσπαθούν να μπλέξουν το doom των Sabbath/Pentagram με αυτά τα υπέροχα μη-metal πραματάκια που ανέφερα παραπάνω; guess what, προκύπτει doom που δεν ακούγεται μεταλλάδικο, παραδείγματα ανέφερες κι εσύ.
Ναι αμέ, μπορώ μάλιστα να σου λέω και ιστορίες από τις δύο φορές που τους είδα με Messiah και να σε κάνω να νιώσεις ΟΜΟΡΦΑ :twisted:
Ε ρε συ οκ μαζί σου να κρατήσουμε το doom μεταλλικο και να βρούμε άλλο όνομα για “το άλλο”, αλλά τόσο χρόνια μόνο το sludge επέζησε σαν τα(ε)μπέλα, και κατα τ’άλλα πάλι κάτι doom/noise/experimental/extreme/progressive/psychedelic/ambient/drone/shoegaze σιδηρόδρομους διαβάζουμε, μέχρι να το πεις έχει παίξει δύο φορές ο δίσκος.
Από κει και πέρα, για να δεις πόσο φλου και οτιναναι είναι αυτοί οι ορισμοί “extreme ήχος” κλπ, δες [U]αυτό το θρεντ[/U] τι μουσικές μπήκανε. Μετά πιάσε και [U]αυτό[/U]. Πραγματικά αχταρμάς. Ε τις ταμπέλες τις έχουμε για να διευκολυνόμαστε, όχι να μπερδευόμαστε χειρότερα, τι extreme ήχος μωρε, πάμε μωρή ΜΙΝΣΚΑΡΑ.
Χυτήρογλου του ίντερνετ λέει :lol:
ΧΥΤΗΡΟΓΛΟΥ ΤΟΥ ΙΝΤΕΡΝΕΤ!
Μπααααχαχαχαχαχαχ, βγήκε ο καφές απ’ τη μύτη ρε μαλάκα!!! :lol3:
Γράκχε κάντο title κάτω από το nick ΤΩΡΑ.
Κατά τ’ άλλα, λατρεύω τις ταμπελοσυζητήσεις και το λέω πολύ σοβαρά. Μπορεί να φαντάζουν γραφικές στον “μουσικόφιλο που απλά ψάχνει την καλή μουσική” (για την οποία όμως τις περισσότερες φορές δεν έχει και τίποτα ουσιαστικό να πει), αλλά υποχρεώνουν τους συμμετέχοντες σε αυτές να βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει, να βρουν επιχειρήματα, να ψάξουν την ιστορία του Χ παρακλαδιού. Αυτές οι διαφωνίες είναι πραγματική υγεία ανάμεσα σε “πωωωω ρε δισκάρα ρε μουνιά” ποστς απόλυτου τίποτα.
Για το ΝΤΟΥΜ που λέτε, παρότι δεν έχω ασχοληθεί σίγουρα όσο εσείς, είμαι πιο πολύ στην bleedin πλευρά. Και αυτό γιατί όταν για το doom η πρώτη μπάντα που έρχεται στο μυαλό είναι οι SABBATH (που προϋπήρξαν του metal), τότε δεν μπορείς να λες ότι το doom είναι αποκλειστικά κάτι που συνέβη στο metal. Απόδειξη γι αυτό είναι οι (μέχρι και το “Dopes…”) MONSTER MAGNET.
Βλέπω πχ στο αφιέρωμα MY DYING BRIDE και πάω να σκεφτώ αμέσως “μα τι MDB, αυτοί είναι γκοθ, ατμοσφαιρικοί” και μετά λέω για κάτσε, μήπως οι WARNING που ανφέρθηκαν εδώ δεν έχουν πάρει από εκεί τα μισά τους riffs (και δεν το λέω με καθόλου κακή διάθεση αυτό)?
Οι οποίοι WARNING και το “Watching From A Distance” σαφώς και είναι έλλειψη, αλλά μην το κάνουμε και τόσο θέμα γιατί μάλλον αρχίσαμε να ασχολούμαστε μαζί τους αρκετά αργότερα απ’ την κυκλοφορία του.
Για τους MINSK πάντως και εγώ θεωρώ ότι δεν έχουν καμία θέση, είναι άλλης κατηγορίας μπάντα, πολύ πιο τελετουργική/σαμανική. Αλλά αφού έχει THERGOTHON τι να λέμε, τα συγχωρούμε όλα…
Σκεφτηκα ακριβως το ιδιο μολις το ειδα. Οπως ειναι, με κεφαλαια και θαυμαστικο.
Κανονικά αυτό το ποστ θα το έκανα μόνο και μόνο για να επιδείξω καμαρωτά-καμαρωτά τον καινούριο μου τίτλο τιμής… 
…αλλά θα κάνω έτσι βιαστικά κάμποσα σχόλια, άλλωστε δεν είναι πια 5 το πρωί, αυτή τη φορά δε θα με δουλέψει κανείς - ελπίζω. 
α) Πλάκα πλάκα για το Ρόντμπερν δεν έχεις άδικο Μπλίντιν. Ίσως κι εγώ να μην έχω συνειδητοποιήσει τις πλήρεις διαστάσεις του “φαινομένου”.
β) Είσαι αρκετά πειστικός, και σωστά αυτά που λες για Melvins, Swans, Black Flag και δε συμμαζεύεται, αλλά διατηρώ τις αμφιβολίες μου. Κάπου έχω την αίσθηση ότι και πάλι μιλάμε για αργή και βασανιστική rock μουσική που δεν είναι κατ’ ανάγκη “doom”.
γ) Για παράδειγμα όπως βλέπεις εγώ κι ο NWOOFGM δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τις ενστάσεις μας για τους Μινσκ. Αρχίζω σιγά-σιγά να διαμορφώνω την άποψη ότι μιλάμε ιδιαίτερα για “κάτι άλλο” όταν αναφερόμαστε σε πράγματα που έλκουν την καταγωγή τους από τον “ήχο Neurosis”, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω αυτή τη στιγμή. Δηλαδή ΟΚ, είναι κάτι αργό, heavy as fuck, βασανιστικό και προφανώς ΓΑΜΕΙ, αλλά… ντουμ; Μπα, δε νομίζω. Κι ούτε είναι κακό αυτό.
δ) Αντίθετα για τους My Dying Bride που είπε ο ΚρισΠ εγώ προσωπικά δε σκέφτηκα κάτι τέτοιο, σε στυλ “τί δουλειά έχουν αυτοί εδώ μέσα”, για κάποιο λόγο το θεώρησα απόλυτα φυσιολογικό να συμπεριλαμβάνεται αυτό το συγκρότημα - και ειδικά αυτός ο δίσκος πρέπει να πω - σ’ ένα τέτοιο αφιέρωμα. “Ε ναι ρε μαλάκα, αφού αυτοί είναι μέταλ” θα μου πεις. Όχι, το μυαλό μου πάει στο [U]feeling.[/U] Νιώθω δηλαδή ότι οι MDB και γενικά αυτές οι μουσικές, παρ’ όλο που σαφώς είναι κάτι διαφορετικό από Candlemass, Trouble κτλ., έχουν αυτή τη doom “αύρα”, πάλι δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Ε ρε γαμώ την πουτάνα μου, τελικά δεν υπάρχει μουσική πιο ζόρικη απ’ το doom να την περιγράψεις από “πνευματική” άποψη.
ε) Αλλά τελικά ρε μαλάκα Μπλίντιν, δεν κατάλαβα, θα ρθεις στο σημερινό ντουμ ΜΕΤΑΛ ολοκαύτωμα ή άλλο εννοούσες;
Believe it or not, αυτή ακριβώς την κουβέντα είχαμε ακριβώς χτες το βράδυ, και ό,τι είπες με έμφαση σε αυτό για Vitus και Flag ήταν το επιχείρημα οδοστρωτήρας που έπεσε στο τραπέζι. Φυσικά συμφωνώ στο υπόλοιπο ποστ, αλλά η έμφαση είναι εδώ.
Γρακχο ο συντάκτης που μαθαίνει καλή μπάλα είναι ο Τραγάκης.
εμενα παντως μου αρεσε το αφιερωμα,γιατι διαβασα για καποια εξαιρετικα αλμπουμ τις αποψεις καποιων συντακτων και διοτι-παρα την επιτηδευμενα ακαταλαβιστικη κριτικη του Ζαχαροπουλου,εμαθα τους Reverend Bizarre και ακουσα την υπερδισκαρα-ντεμπουτο τους.
φοβερο το νεο metal hammer
και τα αυτοκολλητα γαματα!!
Oh yeah, συμφωνώ.
Ρε αυτός είναι από τα ΕΜΜΕ!
Δεν παίζει να μην τον έχω πετύχει σε οποιαδήποτε ροκ/μέταλ συναυλία έχω παέι. Δεν ξέρω τι γράφει στο χάμερ, αλλά με αυτά που ασχολείται σίγουρα ξέρει από λάδι.
Ο Τραγάκης γενικά είναι μούρη στην doom σκηνή. Θυμίζω ότι είναι (ήταν;) ο τραγουδιστής των Hellroad Caravan και επίσης εκείνος που είχε ανέβει στη σκηνή μαζί με τον Liebling στους Pentagram.
Γράκχο, αν πετύχεις ποτέ τη φίλη σου τη Βασιλείου όμως, ρίχτης μια μούτζα από μένα για τη συνέντευξη Σεμπάστιαν Μπαχ και πες της να πάει σε κάνα κοσμοπόλιταν.
Δουλεύει κι έτσι.
Καλά δε το συζητάμε, μεγάλο έπος η προαναφερθείσα συνέντευξη :lol:
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΙΛΗ ΜΟΥ Η ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
θα ήθελες να γίνει?
:roll::roll::roll:
Ας συνεχίσουμε την ντουμοκουβεντούλα, πλάκα έχει.
Ε είδες; έτσι κι εγώ στο δικό μου το μυαλό έχω τους Μινσκ σαν ντουμ και δεν το διαπραγματεύομαι. Οκ προφανώς είναι διαφορετικοί από βάιτους κλπ, αλλά εμένα αυτά τα μπασταρδέματα είναι η αδυναμία μου και όταν τους ακούω η καρδιά μου γράφει ντουμ, οπότε…
Πάντως, για να επανέλθω σ’αυτά που έλεγα πριν, δεν είναι μόνο οι Saint Vitus και τα πάρε-δώσε με τους Black Flag, οι πανκ καταβολές είναι κάτι πολύ διαδεδομένο στις doom μπάντες, πέρα από το sludge που είναι μίξη των δύο ήχων και π.χ. όλοι οι Grief έπαιζαν παράλληλα και στους Disrupt, ακόμα και στην Αγγλική doom σκηνή (η Ευρώπη είναι παραδοσιακά πιο “διαχωριστική” ως προς τα ιδιώματα από τις ΗΠΑ) οι δεσμοί με το punk ήταν από τα 80ς έντονοι, θυμίζω τον Lee Dorian που έπαιζε στους Napalm Death όταν αυτοί θεωρούνταν punk μπάντα, την Peaceville που πριν γίνει μέκκα του ευρωπαϊκού doom, στα 80ς ήταν crust label και είχε κυκλοφορήσει και τους δίσκους των crust ηρώων …Doom (!) μάλιστα, ενώ το αφεντικό της ο Hammy είχε περάσει για ένα διάστημα από τους Sore Throat, από τους οποίους Sore Throat προερχόταν ο Rich Walker, ναι αυτός των Solstice, οι οποίοι είχαν και τον κιθαρίστα Dave Talbot ο οποίος είχε περάσει κι αυτός από τους Doom (τους πάνκηδες) και είχε κι ένα ξάδερφ… καλά σκάω.
Θέλω να πω πως το doom δεν ήταν ποτέ και το πιο “ατσάλινο” ιδίωμα, μάλιστα είναι από τη φύση του πολύ δεκτικό σε μπασταρδέματα γι’αυτό κι έχει και τόσα υποιδιώματα. Τώρα άμα δε σας αρέσουν όλα δεν πειράζει, κάτι πρέπει να υπάρχει να ξεχωρίζουμε εμείς οι ΓΑΜΑΤΟΙ ΤΥΠΟΙ :blues:
Δεν ξέρω ρε συ, θα προσπαθήσω, τα λέμε εκεί αν είναι
Edit. Επίσης, μάλλον είμαστε καραοφτόπικ πια, οπότε ας μας πετάξει κάποιος μέχρι το ντουμ θρεντ να συμμετάσχουν και οι εκεί θαμώνες.
για την κριτική στο Satan’s Host δεν είπατε κάτι…
τι να πούμε που να μην περιέχει αναφορές στη μαμά, στο σπίτι, ή τέλος πάντων σε κάτι του Ζαγγογιάννη.